Moederen Martelares
Gemengde Buitenlandsche berichten
Gemengd Nieuws.
Allerlei uit Heemstede.
By wachte geduldig de toekomst
M en „alles sal reg kom." Das Vater-
'and kann ruhig sein!
Dm.
BINNENLAND.
FEUILLETON.
NIEUWE HAARLEMSCNE COURANT
Pietje' zoo gij niet wilt deugen
Dan verschijnt de zwarte man.
Klaasje, foei dat is een lengen
Laat hem komen als hij kan.
fVan Alphen.)
is rumoer in easaBlijkens een
'"gezonden stuk in de „N. Haarl C."
®*d „Leo" zich de vorige week geër
gerd aan een „betreurenswaardig ver
'thijnsel" in ons goede Heemstêe.
Vervolgens geeft op gelijke wijze 't
"eetuur van den Volksbond aan zijn
"rgernis lucht over Leo's stoutigheid.
Srgo voor Leo blijft niets anders
*Ter dan te zwijgen en achter de
«schel te gaan zitten.
Ik echter misschien kon ik, wat
'eeftijd betreft wel Leo's vader wezen
ik ben te oud geworden om alleen
•"et de hoop op de toekomst tevre
den te zijn. Als u het hart tot.spreken
dringt, zoo spreek." Diensvolgens een
derde artikel, en nog wel, o horror,
Wederom pseudoniem! Want bij ver
gelding van mijn naam waag ik de
•ederige veronderstelling, dat heel
heemstede op mijn geschrijf zou neer
**en op dezelfde wij-i als ik nederzie
•p den opsteller van een theater-affiche.
In zelfkennis heb ik het inderdaad
*®er ver gebracht!
Om alzoo te komen tot „der langen
Lede kurzen Sinn": in hoofdzaak ben
'k 't met Leo eens!
Mijn instemming heeft daarom niet
"nverdeeld te zijn. Ik zeg ook: als
'olksbooder dat is Leo immers
«oq hij zijn grieven ter vergadering
Rechtstreeks aan 't bestuur kenbaar
Rhaken.
Door dit bestuur blijkt 't bestaan
''an misstanden niet te worden ont
kend en zal ook worden toegegeven
dóór de overige besturen, die Leo
"oemde, o. aj van 't Kruisverbond
Wat blijkt nu intusschen? Een
*eek na dato geeft 't K.v.b. een
toneeluitvoering, het desbetreffende
bestuur is intijds duchtig gewaar-
»«huwd, maar jawel: vox clamantis
'n deserto „als je zoo de zaal
overkeek'" zag je de Heemsteedsche
Levertjes, die „in Morpheus' armen
dienden te rusten", enorm vertegen
woordigd. Uit zeer vertrouwbare bron
Weet ik, dat ook zelfs ter vergadering
»an 't K.v.b. daar bijtijds een hartig
Woordje over gezegd is. Op dusdanige
Waarschuwing schijnt evenzeer „la
riort sans phrase" te worden toege
past".
Is bijgevolg de veronderstelling dan
ioo gewaagd, dat gezien de schrik
barend hooge zaalhuur, die van 't
K.v.b. wordt geëischt hier de
ontréegelden den doorslag geven
Virtus post nummos, 't geen zeggen
wilde deugd na de duitenDeze
oitspraak moge te kras lijken, ik wil
baar nader toelichten.
Ook al worden nog zoo onschuldige
Hukken opgevoerd, dan acht ik het
Beregeld bijwonen van uitvoeringen
Voor kinderen zeer verderfelijk.
De leus van onzen tijd is: genieten
Liefst zonder cphouden. Alsof wij
daarvoor in de wereld warenIk weet
Wel, ook de oude Grieken en Romeinen
genoten reeds met gerafineerde ver
ftjndheid van 't leven, maar juist hun
geschiedenis leert dat weelde en ge
notzucht ten alle tijde de voortbreng
Hers zijn geweest van zedeloosheid,
msteloosheid, armoe aan deugd. En
thans gaat de heele maatschappij
dienzelfden weg op, wanneer de znoht
tot genieten niet wordt ingetoomd,
t is hoog noodig.
En 't is juist bij de jeugd, dat
tegenwoordig die zucht reeds wordt
Ontwikkeld en aangewakkerd. Immers
®Qze eeuw wordt terecht geneeteD
-jdas Jahrhundert des Kindes". Het
kind is thans de kouing van 'tomaat
"chappelyk leven, het culminatiepunt
Van alle zorgen.
Op verregaand overdreven wijze
Wordt de jeugd beroemd en gekoesterd
Lat men voor de verstandelijke
ontwikkeling dee kinds veel meer
zorg besteedt dan vroeger, is hooglij k
te prijzen, maar wat te zeggen van
kindervoorstellingen van comedie's,
circussen, operette's, etc. Dit alles
noem ik bedenkelijk, wijl het in
hooge mate de genotzucht in de hand
werkt, een zucht, die ongetwijfeld
hare nadeelige gevolgen voor de
toekomst niet zal missen. Ik zeg het
Bilderdijk van harte naStrooi de
dartelende Jeugd Rozen op haar paden
Laat de volle school der vreugd 't
schuldloos hart verzaden
Maar laat het kind zich vermaken
als kind, niet als groote men-
s c h e n ik spatieer.
't Lijkt er naar, dat tegenwoordig
het streven is, den kinderen in hun
prilste jeugd reeds den weg te leeren
kennen voor verschillende genietingen,
die later voor hen onmisbaar zullen
zijn.
En wijl genieten geld kost over
de uithuizigheid wil ik vandaag nog
zwijgen zal vaak, door de onmoge
lijkheid om de jeugdige gekweekte
genotzucht steeds te kunnen voldoen,
bij de toch al zoo moeilijke „struggle
for life" de deur worden geopend
voor mokkende ontevredenheid.
En dat tegenwoordig zoo vele ouders,
met een verbijsterende minachting
voor alle regels van de opvoedkunde,
dit niet willen inzien, dat maakt me
Boms „tiübe" in 't hoofd. Zij zitten
aan hun nu eenmaal opgevatte mee
ningen vastgeklemd, als een opgezette
uil op het takje, waarop hij gekluis
terd is en om alles ter wereld zouden
zij er niet af willen.
Hier is een mooie roeping te ver
vullen voor de organisaties. Als zoo
veel ouders hun plicht niet beter
begrijpen ten aanzien hunner kinderen,
dat dan de leiders van vereenigingeo
zich beijveren, om de strooming van
den hedendaagschen tijdgeest z66 te
leiden, dat zij niet geheel verloopt in
een verkeerd spoor en nog redden
wat er te redden valt. Dat allen
eensgezind de handen slaan aan den
ploeg, en ongetwijfeld zullen wij eens,
hier in Heemstede althans, kunnen
getuigenTandem bona causa trium
ph at, Eindelijk triumpheert de goede
zaak.
New York's bloemenhandel. In
New-York is nu de grootste bloemen
markt van de wereld ofschoon daar
eenige jaren geleden de handel in
planten en losse bloemen, waarvoor
te New-York afzonderlijke markten
zijn, niet veel beteekende.
De plantenmarkt heeft plaats van
4 uren tot 6 uren of half 7 'e avonds,
terwijl die van losse bloemen om 6 uur
'e avonds begint en meestal in een
half uur is afgeloopen. De losse bloe
menhandel te New-York is de grootste
van de wereld en brengt f14 400.000
op. Er zijn een duizend bloemkwee-
kerijen op een afstand van 50 mijlen
van de stad.
Het bloemenventen langs de straat
is het werk van arme GriekeD, die
tevens eigenaars zijn van New Yorks
duizenden kleiDe bloemenwinkels.
Maar de hedendaagsche bloemenwin
kels van Parijs en Londen zijn niets
in vergelijking met de macht vao die
in de Fifth Avenue en de Broadway.
Hier zijn zooals overal milionnairs,
die hun fortuin in den handel hebben
gemaakt. En het is niet verwonderlijk,
als voor vier rozen met Kerstmis f 3(5
per stuk wordt betaald, of achtmaal
haar gewicht rn goud. Een bloemist,
thans millionnair, maakte zijn fortuin
door de opening van bloemenkratnen
in eenige van New-Yorks grootste
kantoren wel wetende, dat menig wel
gesteld handelsman, te veel gehaast
om zich op zijn weg naar huis op te
houden, er niet lang over zou denken
een bosje violen van 5 tot 10 gulden
te koopen, wanneer het hem tot zijn
kantoordeur gebracht kan worden.
Nergens ter wereld zijn zulke kost
bare of zulke prachtige bloemenver
sieringen aangebracht als te New-York.
Te Madison worden kostbaarder en
mooiere rozeu gekweekt dan ergens
anders; weergalooze violen komen
var de Hudson Valley en onschat
bare orchideeën vaD New-Rocbelle.
Londensche kleptomanen. Irt deze
dagen, van reusachtige seizoen-oprui
mingen in de groote Londensche ba
zars, vermeerderen de gevallen van
kleptomanie op schrikbarende wijze.
De rechtbanken moeten iederen dag
vonnis vellen over een groot aantal
vrouwen, die geen weerstand konden
bieden aan de verzoeking, om zich, zon
der betaling, in het bezit te stellen van
allerlei begeerenSwaardige voorwerpen.
Onder deze steelzuchtigen zijn opval
lend veel dames uit de beste kringen,
voor wie de prijs der gestolen waren
nauwelijks iets beteekende. De rech
ters hebben zelfs do opmerking ge
maakt, dat deze dames zich meestal
voorwerpen toeeigen en. die zij niel_eens
kunnen gebruiken.
Eenige Londensche geneesheeren zijn
geneigd in de kleptomanie een soort
atavisme te zien, een terugvallen; in de
gewoonten en instincten der ruwe oer-
mensclien. In ear tijd, toen het wijfje
alles bij elkaar sleepte en roofde, om
het nest of hol voor de jongen behaag
lijker le maken. Het instinct, zeggen de
dokters, dat de vrouw in de 20e eeuw-
tot diefstal aanspoort, verschilt, zonder
dat de dieveggen zeiven zich daarvan
bewast zijn, weinig van 'dat van het
her-wijfje, dat groote voorraden voed
sel placht te 'verzamelen, zelfs wan
neer dit volmaakt overbodig was.
Afschuwelijke terechtstelling. Wij
hebben meegedeeld, dat een aanzien
lijke Pers, die behoord had tot de ver
trouwden van den verjaagden Sjah Moj
hammed Ali, bij zijn terugkeer in Tehe
ran was gegrepen en opgehangen.
De man was in 1901 betrokken ge
weest bij een samenzwering, was toen
naar ArcLebil verbannen, maar had in
1904 verlof gekregen om naar Teheran
terug te keeren.
Verloden jaar zoo meldt de Times-
correspondent te Teheran had hij
behoord tot degenen, die met Moham
med Ali de wijk hadden genomen in de
zomerresidentie ffer Russische legatie,
buiten Teheran. Hij was ook met Mo
hammed Ali naar het buitenland uit
geweken. Toen hij nu enkele dagen ge
leden naar Teheran terugkeerde, werd
hij daar in hechtenis genomen op de
beschuldiging van saam te zweren te
gen de grondwet. Hij werd voor het
hof van justitie gebracht, schuldig be
vonden en ter dood veroordeeld. Die
terechtstelling heeft op het grootste
openbare plein der stad plaats gehad,,
en wel met stuitende barbaarsehheid.
De veroordeelde werd naar een ruw
getimmerd schavot geleid, nadat eerst
een redevoering was uitgesproken. Toen
wejrd hem een strop om den nek ge
slagen en'die man wetnd Langzaam opge
beseffen. Maar het koon! brak, en de
ongelukkige viel op zijn rug. Na een
pauze van een paar minuten was een
nieuw touw gereed en werd de te
rechtstelling hervat. De veroordeelde
werd weer langzaam opgehcschen en
onderwijl door soldaten bewerkt met
de kolven van hun geweren.
Het was een afschuwelijk schouw
spel, en dat te meer omdat de strop
niet goed om den nek van den onge
lukkige was bevestigd en de man tracht
te, door zich aan het koord op t.e hij-
schen aan zijn noodlot te ontkomen.
Volle vijf minuten duurde het nog, vóór
de terechtstelling was afgcloopon.
De ,,Times"-correspondent, die bo
venstaande bijzonderheden aan zijn blad
seinde, is vol afschuw over liet ge
beurde. Hij hoopt, „dat de Perzische
regeering ai het mogelijke zal doen om
een herhaling te beietten, van een der
gelijk beestachtig schouwspel, 't welk
enkel als een openbare marteling Ls
te beschouwen."
Vele lezers van de „Times", huiten
Engeland, meent de _,,N. K. Gt.", zul
len bij het lezen van het bovenstaande'
de opmerking niet hébben kunnen bin
nenhouden, dat wat de „Times"-cor-
respondent van anderen terecht zoo af
schuwelijk heeft gmond en, ongeveer
precies overeenkomt met het schanda
lige gruwelstuk, "door de Engalschen be
dreven in Zuid-Afrika: de terechtstel
ling van Kapenaars bij SLagtersnek,
welke in Zuid-Afrika en elders niet
vergeten is.
Do Xotro-Dame en de overstroo
mingen. De vrees werd geopperd, of
de trots der Parijzenaars, de machtige
Nbtre-Dnme krachtig genoeg zou zijn
om weerstand te bieden aan het kna
gende Seine-water, dat heele straatge
deelten wegvreet. Een redacteur van de
„Gaulois", die op kondschap uitging
bij kanunnik Pousset, aartspriester dei-
kathedraal, kreeg voor antwoord:
„We hebben evenals onze buren," zei
de geestelijke, „de gevolgen dei- over
strooming ondervonden. Onze souster
reinen en ondergrondsche kapellen zijn
overstroomd en sedert vanmorgen heelt
de calorifèro het werk gestaakt, daar
het water zijn verblijf is binnengedron-
Op de vraag of de grafkelder der
aartsbisschoppen overstroomd was, zei
kanunnik Pousset:
„Dat kan ik u niet zeggen; want hij
wordt gesloten door een steen, die
15000 tot 20000 kilo's weegt en dien
we natuurlijk niet kunnen oplichten;
maar ik geloof het niet. Ik herhaal u,
we hoeven niet ongerust te zijn. En
wat de kerk betreft, die heeft wel an
dere gevalletjes meegemaakt. Denkt
eens aan al de overstroomingen, die
ze in den loop der eeuwen bestookt
hebben; en ze staat er nog altijd, even
stevig als voorheen.
„Bij gelegenheid der werken, die tien
jaar geleden zijn uitgevoerd om de kerk
te verwarmen, heb ik me zeiven kun
nen overtuigen, dat ze op een funda
ment Van „caillhise" staat van een dikte
van 7—8 meter en dat zoo stevig is,
dat de werklui per uur er nauwelijks
één of twee centimeter van konden
konden stuk krijgen. Stel u gerust:
Notre-Dame is onwankelbaar en zoo
gebouwd, dat ze de eeuwen trotsoeren
kan, de eeuwen en de overstroomin
gen."
De ©ereraad.
De eereraad inzake de decoratie
kwestie is er.
(Hij kon niet op gelukkiger wijs zijn
samengesteld, vindt „Hel Huisgezin".
Van de drie leden heeft een zitting
in do Tweede Kamer, een in de Eer
ste Kamer en een in den Raad van
State.
De drie leden zijn alle "drie mannen
van links. Tiet was geen strikt ver-
eischte, maar het is een bewijs van
onbevangenheid, een daad van tact.
De leden zijn alle drie staatslieden,
geen politici in den min gunstigen zin
van het woord.
De drie leden zijn alle drie mannen
van hoog aanzien ,en probiteit.
Met de benoeming van deze com
missie Ls het emiuête-voorst el van den
heer Troelstra niet alleen van de vlakte,
maar is het begraven.
Misschien voelt die voorsteller dit
zelf en rueemt hij zijn voorstel terug,
Maar mocht hij de gelegenheid om
een verstandige daad te doen onge
bruikt laten voorbijgaan, dan is er geen
twijfel aan of de overgroote meerder
heid der Kamer, van links zoowel als
van rechts, verwerpt het.
Altijd is aan het enquête-voorstel ie
besteden, is verloren tijd.
De zaak-Kuyper zat door zijn pairs
worden behandeld. Zij zullen daarbij
wel minder kleinzielig en venijnig te
werk gaan dan een Tideman en een
T rods tra, maar m'en kan er staat op
maken dat zij onbevooroordeeld, recht
schapen .en streng zullen vonnissen,
zooals het rechters en vroede mannen
betaatmt.
In alle kalmte kan men thans de
uitspraak en daarmede het slot der
geruchtmakende zaak tegemoet zien.
u'en offieier-n kwestie
Het hooghartige schrijven, dat een
officier van de grenadiers onlangs
in de „A.v.p." heeft geplaatst, houdt
in het- militaire Den Haag nog steeds
de gemoederen warm. Men kent het
verloop van de geschiedenis. Naar
aanleiding van een artikel van den
militairen medewerker van genoemd
blad, waarin de officieren van het
Nederlandsche leger werden opge
wekt om. ter verkrijging van betere
bestaansvoorwaarden, een bond in
ihet leven te roepen, betoogde een
van de Veldartillerie in een inge
zonden stuk in hoofdzaak, dat zulk
een bond toch nooit alle officieren
zou kunnen omvatten, omdat b.v. de
officieren van de veldartillerie zich
verre verheven gevoelden boven die
van de gewone infanterie en vooral
boven die van de dienstvakken.
Naar aanleiding daarvan schreef
eenige Weken later een actief die
nend. officier van de grenadiers een
dergelijk stuk, waarin hij beweerde,
dat de veldartillerist ten onrechte
de officieren van zijn wapen als de
highlife van het leger had voorge
steld. De .grenadiers en jagers im
mers waren algemeen erkend als het
keurkorps, welks officieren alleen
op allerhoogst bevel bij1 dat regiment
werden geplaatst, terwijl ze niet dan
bij koninklijk besluit daarvan kon
den worden verwijderd. Zelfs waren
do officieren der grenadiers heel wat
voornamer dan de jagers. Alleen zij
(lie tot deh adel of tot zeer oude
iamilie behoorden, konden (volgens
„Grenadier" dan altijd) bij de gre
nadiers Worden geplaatst.
Natuurlijk verwekte dit- geschrijf
ccn storm van verontwaardiging on
der de jager-officieren. Een derge
lijk gebrek aan kameraadschap bij
een officier der grenadiers kon men
niet onopgemerkt laten voorbijgaan.
Naar wij1 vernemen werd een bij
eenkomst van alle officieren van het
regiment grenadiers en jagers be
legd ter bespreking van deze quaes-
tie. De. kolonel, de heer Tonnet, ver
klaarde de zaak van weinig, belang
te achten, doch1 het meerendeel der
officieren eischte een nader onder
zoek. Daarbij' hebben alle officieren
dor grenadiers ontkend, de schrijver
van het stuk te zijn, welke verkla
ring allen later (in den loop der
vorige week) .schriftelijk hebben be
vestigd. hoewel de redactie van de
..Avondpost," van te voren verklaard
had, dat de brief niet gefingeerd,
maar werkelijk van een actief die
nend officier der grenadiers afkom
stig was. Men stond thans dus voor
drie ^mogelijkhedenöf de „Avond
post" redactie had een valsche ver
klaring afgelegd, óf zij is er inge
vlogen", óf de brief is werkelijk ge
schreven door een officier der gre
nadiers, die niet geschroomd hoeft
mondeling en schriftelijk te verkla
ren, dat hij de schrijver niet was.
Aangezien de laatste verdenking
naar do meaning der officieren niet
op hun corps mag blijven rusten,
hebben allen, die ontkend hebben
het stuk 'te hebben geschreven (en
dat zijn alle officieren van het re
giment) besloten aan de redactie
mede te doelen, dat Zij: haar mach
tigen den naam' des schrijvers open
baar te maken, indien zij meent dat
een hunner de schrijver is.
Het spreekt Vanzelf, 'dat de be
langstelling van do Haagscho offi
cierswereld in hooge mate gespan
nen is.
De Duitsche pers over Oost-Indië.
In de „Rerl. Börsen Zeit." van 22
Januari, komt een artikel voor over
„Stldasiatische Sorgenkinder", waarin
gewezen wordt op den drang van de
volkeren van Oost- en Zuid-Azië, om
te komen lot meerdere ontwikkeling
en daardoor tot meerdere macht.
Van ons Indië wordt daarin ge
zegd:
„Ook door den geheel en Maleisch en
archipel, namelijk de Hollandsche be
zittingen, schalt de roep naar scho
len. Do al te egoïstische Hollandsche
regeering gaf tot dusver, voor zoover
daarbij geen Europeesche kinderen be
trokken waren, voor dit doel niet meer
dan 10 centen per landskind uit.
Daarbij komt dut voornameflijk de
bewoners van Java door directe en
n.dirccte belastingen zwaar gedrukt zijn.
Doch ook hier zal do dag aanbreken,
waarop de wraak zal komen over deze
nalatigheid en hardvochtigheid, die, zoo
als een in hoog aanzien staande Hol
lander gezegd heeft, in de vele, vele
millioenen van bruine en gele men
sehen niet anders dan wandelende ma
chines zien, geschikt om producten
voor de Hollandsche markt te leve
ren.
Reeds nu is op Java do spanning
groot, zoodat de regeering b'.v. op één
dag, op den 26sten September, niet
minder dan 1000 infanteristen voortdu-
rend patrouilles door de stad Bata
via liet maken, een stad die niet meer
dan ongeveer 130.000 inwoners telt.
Zooals Indo-China vorderen ook
Holland's Oostindische bezittingen be
langrijke tegemoetkomingen. Daarbij
hearscht op het gezegende eiland, op
Java, nooit cholera, dikwijls genoeg ont
zettende hongersnood. Zeker zijn de
traagheid en vooral de trek naar opium
der inlanders voor een deel schuld
daaraan, maar aan den anderen kant
heeft Holland bijna niets gedaan, om de
goed te leiden bruine menschea zede
lijk en geestelijk op te heffen endoor
aan de omstandigheden passend school
onderwijs aan de gerechte ontevreden
heid tegemoet te komen, een ontevre
denheid, die nu in den onstuimig en
drang naar scholen tot uiting komt en
bij het bij de inlanders ontwaakt be
wustzijn van de macht van geestelijke
ontwikkeling hoogst gevaarlijk worden
kan."
Voor hen, die eenigszins met Indië
bekend zijn, is het niet noodig het
leugenachtige in deze voorstelling ran
zaken, waarin men handig een enkel
feit, geheel uit zijn verband gerukt,
heeft gevlochten, aan te toonen.
De oeverafsehuiving san den
Westkapelschen Zeedijk.
Men schrijf* nit Middelburg
Wij hebben een beeoek gebracht
aan Westkapelle, bet dorp. dat bij
velen bekend is ona zijn dijk, dat
meesterstuk van onze voorvaderen,
die door het aanleggen daarvan
Walcheren hebben weten te beveiligen
tegen den geweldigen aandrang der
zee.
In dezen, een paar kilometers langen
dyk ie Zaterdagmorgen een vrij ern
stige breuk ODtdektop een plaats
aan den voet ie n.l. een afschuiving
ontstaan van meer dan 100 meter
lengte.
Aanvankelijk was de breedte ruim
5 meter, maar in den loop van den
dag werd bij laag water steeds meer
van den dijk afgenomen. Dit kon
gemakkelijk geschieden, daar op de
plaats van de afschuiving Blechts een
geringe kleilaag aanwezig is, De twee
de palenrij was echter in staat het
woedende element, althans voorloopig
te keereD.
Zaterdagavond bij laag water is men
begonnen met het werpen van zakken,
gevuld met dninzand in bet gat en
men is daar ondanks den Dog steeds
woedenden storm mede door blijven
gaan zoolang het opkomende water
dit toeliet.
Toen Zondagmorgen het water
weder afging, bleek, dat de Zaterdag
avond gestorte zakken onder water
gezakt warenmen begon direct met
er weer eenige honderden bovenop te
werpen, waarvan wij er echter direct
bij het opkomen van het water weer
zagen wegdrijven. Het doel is een
compacte massa te krijgen, die voor-
loopig het water belet verdere ver
woestingen aan te richten. In het
geheel zijn reeds 20000 zakken
gestort. Later zal men trachten achter
de eerste palenrij weder de basalt-
glooing te herstellen. De groote eteenen
der oude glooing zijn als kleine
stukjes grind weggespoeld.
Naar wij vernemen, bestaat het
grootste gevaar hierin, dat de zee ter
plaatse zéér diep is, betrettkelyk vlak
onder de kust niet minder dan 35
meter. Den „dijkers", het gedeelte van
de Westkapvlaars, die van het werk
aan den dijk leven, is het herstellen
der breuk zeer welkom, daar er onder
hen groote werkeloosheid heerecht.
Be actie tegen de Haagsche speel-
lizen. Naar „De Tel." vemexxnt, is
de Haagsche recherche op ernstige
moeilijkheden gestuit bij het willen ver
wijderen van de vreemde employé's in
de Deli-club, aan het Korte Yoorhout
*4)
„[Welnu, laat u door uw vrouw
*«n volmacht geven en ge zult kun
nen beschikken over al wat- zij be
ril."
„Zoudt ge mij zoo'n volmacht wil
den klaar maken T'
.„Wel, met genoegen."
Releyre ging zitten, schreef eenige
''Ogenblikken en reikte den hertog
J*et stuk over. „Liaat u mevrouw de
hertogin daar en daar teekenen."
rtmak hij', twee open plekken aanwij
zende.
Philippe vouwde het stuk op, stak:
het in zijn portefeuille en reikte den
advocaat de ha,nd.
„Ge 'zult uW cheque binnen een
Paar uren hebben," sprak hij.
Releyre glimlachte. Een oogenblik
later was Philippe vertrokken. Zoo-
dra hij thuiskwam, vroeg Clara, die
rijn terugkomst met ongeduld had
ri'gcwacht, angstig: „Welnu?"
„De bekende advocaat Releyre
heeft zich met onze zaak belast en
Ktaat er voor in, dat wij Z© zullen
binnen," antwoordde Philippe.
Clara herademde.
„Maar hjj is erg duur," voegde
de hertog er -terstond hij. „Hij vraagt
10000 francs, vooruit te betalen."
De hertogin aarzelde geen seconde.
Ze ging naar haar (secretaire, nam
er een chèqueboekje uit het Vol
gende oogenblik had Philippe een
cheque voor het bedrag in handen^
„Hier hebt ge het geld," sprak ze.
„Dit stuk is niet voldoende," her
nam do hertog.
„Wel, wat moet ge dan nog; meer
hebben
„Een volmacht om voor u te han
delen."
Het wantrouwen dei- hertogin
werd door deze laatste woorden op
nieuw opgewekt. Tienduizend, twin
tigduizend, desnoods honderdui-
franus opofferen om [Madeleine te
overwinnen, dat beteekende niets
voor haar. tMaair aan Philippe een on-
derteekende volmacht te geven om
voor haar te handelen dat "was
toch nog iets anders.
Ondanks haar hartstocht yoor
hem', ,was Ize altijd zoo voorzichtig
geweest- hem dit eene te weigeren,
wiel begrijpende dat ze alleen hier
door hem aan den band hield.
„Een volmacht," herhaalde ze, „en
waarom dat?"
„Releyre verklaart dat deze on
misbaar is."
„klaar Waarvoor moet deze dan
toch, dienen?".
„Om, vrijer te kunnen handelen."
De hertogin dacht een oogenblik
na Terwijl ze Philippe toevallig
even aankeek, werd ze getroffen
door de uitdrukking van spanning
op zijn gelaat.
„Ik begin te denken dat Releyre
niet ,.de knappe jnan is, waarvoor
gij hem houdt," gprhk ze koeltjes.
„Ik heb ook wat verstand van za
ken en weet zeer goed, dat mijn
bandteekening volstrekt niet noodig
is voor het beteekenen van dagvaar
dingen aan de Clavières."
„En toch eischte Releyre ze.'
„Ge Izult u bepaald vergist heb
ben. Ge zijt er nog niet aan gewend,
zooveel zaken aan uw hoofd te heb
ben."
„Neen, ik- heb hem heel goed be
grepen. Het bewijs daarvoor is dat
ik het stuk, behoudens uwe onder-
teekening, kant en klaar in mijn zak
heb."
„Zoo, laat- ik eens kijken." En de
hertogin las het stuk aandachtig
door. Toen zijl aan de gewone for-
mule kwam „Ik machtig den meer-
genoemden hertog Philippe de Re
quebrune, mijn echtgenoot, te koopen
en te verknopen, alle schikkingen
en overeenkomsten aan te gaan die
hij noodig of gewenseht zal achten
toen overmeesterde haar een
diep- verontwaardiging.
„Wat wilt ge dan toch eigenlijk
met mijn fortuin beginnen, Philip
pe," vroeg .ze. „Denkt ge nu wezen
lijk dat ik dat zal teekenen en daar
door u de vrije beschikking zal ge
ven over alles wat ik bezit Nooit,
verstaat ige, nooit!"
Het scheelde weinig of de hertog
verviel in oen van zijn gewone drift
buien. Maar bijtijds herinnerde hij
zich .nog dat- hij1 hierdoor zijn zaak
geheel zou bederven. Gp het oogen
blik was Clara, do sterkste, en hoé
onaangenaam dit ook «mor hem was,
hij had zijn gedrag er naar te rege
len.
„Maar hertogin," sprak bij kalm
en vriendelijk „voordat ge u zoo
opwindt, moet ik u toch perst eens
even iets uitleggen da,t ge heelemaal
niet schijnt te begrijpen."
„En dat is," klonk het koel.
„Dat do uitdrukkingen in de vol
macht die ik u Zooeven heb laten
zien, eigenlijk niets anders zijn dan
zinledige formulen. Alle stukken
van dit- soort zijn nu eenmaal zoo
opgesteld."
„Dat is mij hetzelfde. Ik teeken
die volmacht niet, en ge hebt ze niet
noodig ook."
„Mar dan izult ge ieder oogen
blik lastig gevallen moeten worden
I om een handteekening."
Welnu, wat maakt dat uit -'
„Wat dat uitmaakt, als gij: de her
togin de Roquehruno, u met al die
kleinigheden moet gaan afgeven!'
„Och, dat heb ik al zeven jaar
lang gedaan, en er mij volstrekt niet
slecht bij bevonden."
Haar- besluit scheen wel absoluut
vast te staan.
Slechte met groote moeite slaagde
Philippe er in. zijn weerzin en wrok
te beheerschen. Hij trad op haar toe,
sloeg gijn armen om haar heen en
sprak„Zeg toch ronduit dat go; mij
dat alles niet toevertrouwt-, lieve.
Neen, weerspreek het niet, uw wan
trouwen 'is volkomen gerechtvaar
digd. Afgezien van alles wat, er
vroeger gqbeurd is. ben ik voor jou
volstrekt niet wat ik zijn moest.
En als ik dan in oogenblikken van
gevaar je mijn volle liefde toon, dan
moet deze je natuurlijk wol vreemd
en onbetrouwbaar toeschijnen."
Het hart der hertogin klopte
lief tig-
Maar ongelukkig voor Philippe
keek zo hem juist op dit oogenblik
aa.n en hij' had vergeten de uitdruk
king ,van zijn oogen met zijn wel
sprekende maar huichelachtige
woorden in overeenstemming te
brengen.
De blijdschap dei- ongelukkige
vrouw duurde dan ook niet langer
dan een seconde.
„Ik wantrouw je niet, Philippe,"
spralc ze heel kalm, „maar ik weet
hoe grootcn afkeer je hebt van geld
zaken. Dat heb je mij zelf meer dan
eens gezegd. En wat een gevaarlijk
zou dus ben onbeperkte volmacht in
jou handen wordenGo zoudt een
voudig pyergel everd zijn aan den
eersten den 'besten schurk wienje
je vertrouwen zoudt schenken.
Heusch, in je eigen belang moet ik
weigeren."
..Kom. wees toch niet zoo stijfhoof
dig," drong hij! aan, „een paar pen-
ne,streken, en het js gebeurd."
Maar vastberaden schudde zij het
hoofd.
„Als het moet kal ik zelf Tiaar
Releyre gaan," sprak ze, „maar dat
stuk teeken ik nooit!"
Nu barstte de toom van den her
tog los, en hij liet z^cli zelfs ver
voeren tot de laagste scheldwoorden
cn beleedigingen.
iWantrouwender dan ooit vroeg
Clara zich af: ,„Waar zou hij toch
al dat 'geld voor noodig hebben?"
Aan een dolle woede ten prooi,
ging ,do hertog uit om Zelf de chè-
que voor Releyre te posten.
Toen hij paar huis terugkeerde,
was het al laat in den avond, maar
hij1 ging toch niet naar bed. Na de
deur van zijn kamer zeer zorgvul
dig gesloten te hebben, ging hij aan
zijn .werktafel zitten, nam pen en
inkt, legde een open "brief vóór zich
en begon met de meeste nauwkeu
righeid de letters da te maken, die
daarin voorkwamen.
Honderd malen begon hij van
voren af aan zonder rich door zijn
vorgeefsche pogingen te laten ont
moedigen. Groot© zweetdroppels pa
relden op zijn voorhoofd, cn toch
begon hij telkens opnieuw, zonder
Wordt vervolgd).
