DAGBLAD voor NOORD- en ZUID-HOLLAND.
Moeder en Martelares
IC i w m mi HS«38-33g üiS8BB*8©wa
BUITENLAND.
tongde Buitenlandse!» berichten
Gemengd Nieuws»
BINNENLAND
MAAND*»2? FFBR. l»IO.
34ste Jaargang No, 7123
üureaux van Redactie en Administratie
iaHtePGommeaivaal Tstlffoonnammftr Ï42S©.
1
Voor advertentlën oo reclames batten Haarlem en de agentschappen wende men zieii tot RICARDO's Advertentie-Bureau, K. Z. Voorburgwal 242, Amsterdam, Int. Telefoon 1020.
DUITSCHUND.
EGYPTE.
FEUILLKTON.
BK HUULENSOE COUIUIIT
ABOMNlMIMTSPRMSi
Per 8 maanden voor Haarlem1 1,86
Voor de plaatsen, waar een agent la gevestigd (kom der gemeente) 1.36
Voor de overige plaatsen in Nederland franco per post 1.80
AfcontlerUjke nammerr 0,08
WJ« OER AOVKKTEftT-iCI»:
Van 16 regels 68 cent (contant 50 cent). Iedere regel meer 10 cent.
Buiten Haarlem en de Agentschappen 15 cent per regei. (Buitenland 20 cent.)
Beclames dubbel tarief.
Dienstaanbiedingen 25 cent (6 regels), driemaal voor 50 cents (4 contant).
Alle betalende itonés op dit bind, die fa het Mi sew verietolnftpclli affn, ïQr» volgent de bepaltagea op de polioses vermeld, leges ongelukken verzekerd voor
GULDEN bij
verlies van
SUIiDKB bij
levenslange ouge
schiktheid tot
werken
400
GULDEN bi,
overlijden
GULDEN bjj
verlies van éen
hand 'J voet.
150
GULDEN bi;
vsriles
OOR
100
GULDEN bi
verlies van
Aeii duim
60
één
wijsvineti
15
GULDEN b§
verlies vac
éen anderen
vinger
De nlfkeeribf éem oeu ragen woetli geg&r&ndeerts door de Maatschappij Ocean", Hij kantoor voor Haarlem de Nederlandscbe Credietbank Nieuwe dracht 11.
«MftAAT AH STOLBERG—WERNIGEr
'BODE. f
De voorzitter van den Rijksdag,
graaf zn Stolberg Wernigerode is Zater
dagavond overleden.
Graaf zu Stolberg-Wernigerode werd
den 4den Maart 1840 te Bellijn ge
boren. Hij nam als officier deel aan
de oorlogen van '66 en '70. Hij was
een der stichters v&nde Duitsch conser
vatieve partij.
In den Rijksdag, waarvan bij sinds
1895 lid was, wydde hij zijn aandacht
hoofdzakelijk aan kwesties van agra
rischen aard. Den 27sten November
1901 werd hij tot vice-voorzitter ge
kozen, en by de jongste gewijzigde
partij formatie werd hij Voorzitter van
Duitsehland's eerste parlementaire
liohaam.
AANSLAG OiP DEN EERSTEN MI
NISTER.
Eenjstudent schoot gisteren nabij bet
ministerie te Cairo op den eereten mi
nister Boetros Pasja en wondde hem
ernstig
Minister Boetros ie naar een zieken
huis overgebracht. Twee kogels wond
den hem slechts lioht maar hij werd
door drie andere kogels, die later uit
zijn lichaam werden gehaald, zwaar
gekwetst,
Men hoopt evenwél, dat zijn wonden
niet levensgevaarlijk zijD.
De aanslag werd gepleegd dooreen
Mneelmansca nationalist, apotheker
van beroep en inwoner van Kaïro,
die in hechtenis is genomen.
Stoof en moord in een Rnssi-
Mto trein. In dm posttrein van Je-
katerinastaw is Zaterdag do kassier van
em maatschappij op aandeden, Chris-
pfltaj, dia door bron bewakers wgs ver
gezeld, door vijl mannen van een sorri
van 100.00 roebel beroofd. Tijdens de
«wtstane worsteling werd met revol
verts geschoten, waardoor - een der roo-
vers en een bewaker werd gedood, en
de tweede bewaker werd gewond!
De broodtrnst. De laatste novi
teit op heit gebied van het trust we
zen in Amerika, is de broodtrust, die
■ich dezer dagen te New-York gevormd
beeft. Negen der grootste b'roodfabrie
km der wereldstad hebben «en corpo
ratie gevormd, m«t eetn maatschappelijk
kapitaal van 6.000.000. Op zich zelf be
schouwd, is de redeneering der deel
nemers aan de trust niet zoo verwer
pelijk. „Onder het bovenstaande sys
teem van concurrentie" aldus liet
«ich een dier leiders uit „wordt veel
geld omnoodag verspild. Verschillende
fabrieken hebben in eenzelfde stads
wijk winkels en zend.en hun broodwa
gens door dezelfde straten. Dit is on~
woodig. De nieuwe organisatie zal 'n
«iade maken aan. allen overbodigen ar
beid. Wij zullen 25 pCst. der uitga
ven besparen, zonder den prijs van het
brood ie verhoogem." Of echter deze
b'toodtrust, als zij alle kleinere onder
nemingen heeft doodgedrukt, geen wille
kéurige prijzen voor het brood zal
vaststellen, blijft een andere vraag.
.ar- Geen staking. De vrees voor een
staking in de haven van Antwerpen is
afgewend. Waarschijnlijk zal tusschen
de ertswerkers en de werkgevers een
overeenkomst worden, gesloten.
Een aangeplakte- staart. Een tuin
der uit Hamburg, deed dezer dagen
te Wandisbek een prachtigem koop, naar
hij meende. Van een Zigeuner kocht
hij een paard, dat er op 't oog xuiet
slecht uitzag en nam het mee naar de
Hanzestad. Plotseling hoorde hij een
jongen arbeider achter zich, die hem
toeriep: „Hei, Baas, wacht eens even,
je verliest iejts!" „Watverlies ik
dianvroeg de ruiter, terwijl hij zich
op zijn ros omkeerde.
„De staart van de bruine," lachte
de arbeider, en hij hief het prachtige
sieraad triomfantelijk in de hoogte, „hij
is hem net afgevallen,!"
Dadelijk stond de tuinier op den
grond. En ja wel, daar zal hij met
weemoed, hoe zijn mooi paardje met 't
haanlooze stompje heen en weer sloeg.
Woedend trok hij met zijn paard naar
Wandsb'ek terug. Maar natuurlijk was er
van den verkooper niets meer te be
speuren. De aangdijmde paardenstaart
werd nu aan de justitie gegeven, "het
paard werdin knakworstjes omge
zet.
Wie is de echte „Shakespeare"?
Eenige Amerikaansche wijsneuzen heb
ben reeds vroeger de theorie uitgespro
ken, dat Shakespeare eigenlijk slechts
een obscuur tooneelspeler was, die* door
Francis Bacon, den geleerde en wijs
geer, betaald werd, om zijn naam aan
diens tooneelspelen te geven. De hypo
these is door ernstige lieden lang op
zij gezet. Behalve andere bewijzen, zijn
er twee zeer duidelijke redenen voor
de onzinnigheid er van. Tan eerste
is het niet waar dat tooneelstukken
schrijven toen iets wasv waarvoor men
zich schaamde; ten tweede heeft Bacon
zóó veel onder zijn eigen naam ge-
geschreven, dat hij er moeilijk nog zulk
een ontzaglijk levenswerk naast kon
hebben gewrocht. Maar nu duikt het
verhaal weer op.... in Sherlock Holmes
achtige gedaante. Shakespeare zou Ba
con geld hebben afgeperst, onder be
dreiging, het geheim te verraden. En
Bacon, hierover gebelgd, zou hem ein
delijk hebben doodgeslagen en onder
den grond gestopt. Men zoekt naar de
bewijzen voor deze misdaad.... die ove
rigens, zegt de „Tel.", wel verjaard zal
zijn.
De Londensche Kathedraal. Op
den 28slen Juni a.s. zal de katholieke
Westminster Kathedraal worden ingeze
gend.
Op den dag na de inzegening, zal
er, naar de EngeLsche briefschrijver
van „Het Centrum" mededeelt, een
plechtige dienst worden gehouden, die
een nationaal karakter zal dragen. De
Hoogmis zal worden gezongen door
Mgr. Bourne, den Aartsbisschop van
Westminster, in tegenwoordigheid van
alle bisschoppen van Engeland en de
preek zal worden gehouden door den
bisschop van Neufort. Het zal dan een
driedubbel feest zijn, want op dien dag
willen de Katholieken te Londen, de
herstelling van de Katholieke Bisschops
zetels, en ook den dag, waarop nu
vijftien jaar geleden de eerste steien
der Kathedraal werd gelegd, herdenken.
Het is een reusachtig gebouw dooi
den architekt John Francis Bently ont
worpen. De lengte der Kathedraal is
360 Eng. voet, de breedte 156, de hoogte
van het schip der kerk 117, en de hoog
te tot aan den top van. het kruis op
den toren 283 Eng. voet.
De eerste steen werd gelegd in het
jaar 1895, en in 1903 werd voor den
eersten keer de Hl Mis er in gelezen.
De inwijding der kathedraal is stel
lig we! het belangrijkste geschiedkun
dige feit, dat in de Katholieke wereld
te Londen heeft plaats gehad sedert de
breuk met Rome in de 16e eeuw.
Een eigenaardig feit is het, en wei
voor de wereld een bewijs, hoe de
Katholieke Kerk steeds dezelfde is ge
bleven door de eeuwen heen, dat thans
dezelfde ceremonieën en dezelfde ge
beden zullen worden uitgesproken als
op het feest der H. Onnoozele kinde
ren in het jaar 1065, toen de Kerk van
den H. Eduard den Belijder, het thans
nog bestaande bedehuis van den H. Pe
trus, in Westminster werd ingewijd.
Deze continuïteit der Katholieken zal
vele leden der. Anglikaansche Kerk
wel de oogen, openen, want volgens hen
is toch de tegenwoordige Anglikaansche
Kerk alleen eene voortzetting dei- Kerk
van voor de tijden van Hendrik den
Achtste.
- De krankzinnig-jaloersche apothe
ker. Een vreemd verhaal komt uit Pa
rijs, een, geschiedenis van het aan ket
tingen leggen, van het met ijzerdraad
omsluiten van een gedeelte van het
lichaam, van a" 'de krankzinnige ja
loezie-kwellingen, die de apotheker Pa
rat uit de Rue de Vaugirard zijn vrouw
aandeed.
Reeds ruim «en jaar geleden had
Hamard, chef van den veiligheidsdienst,
een. geheimzinnig en brief ontvangen,
waarin, meegedeeld weid, dat Parat zijn
vrouw opgesloten hield. Hamard had
den procureur van de Republiek ge
waarschuwd. Parat en zijn vrouw wer
den ontboden. De vrouw vertelde, dat,
na eenige gelukkige huwelijksmaanden,
haar man geheel veranderd was, een
afschuwelijke jaloerschhead opgevat had
en haar sedert jaren mishandelde. De
procureur van de Republiek verweet
den apotheker op energieke wijze zijn
gedrag. De man wierp zich weenend
aan de voeten van zijn vrouw en be
loofde niet weer te beginnen.
Maar voor eenige dagen kreeg Ha
mard opnieuw bericht over het gezin
Parat en dat bericht behelsde, dat de
vrouw van den, apotheker sedert twee
maanden onzichtbaar was. Toen. de
apotheker zijn. middagwandeling met z'n
zoontje deed, begaf zich Hamard met
een geneesheer en een slotenmaker
naar de Ruë Vaugirard. Men kwam in
de woning en door een salon bij een
kamer, waarvan de demi- ges lot eh was.
„Bent u daar, mevrouw Parat f' riep
Hamard. „Ja." „Open dan de
deur ,Ik ben Hamard, de chef van
den veiligheidsdienst." „Ik kan niet.
Ik ben met kettingen vastgebonden,"
klonk het antwoord. Toen de sloten
maker de deur geopend had, ontdekte
men inderdaad mevrouw Parat, in het
donker op een stoei gezeten. Zij had
een soort van ijzeren halsband om en
daaraan waren twee kettingen beves
tigd.
De ongelukkige vrouw kon geen stap
doen en ze deelde mede, dat haal- man
wanneer hij uitging, haar steeds zoo
vastbond, en. zelfs wanneer hij thuis
was en soms plotseling, midden in den
nacht bond hij haar zoo vast, na haar
mishandeld te hebben. Verscheidene
malen had zij brieven willen schrijven
haar zusters te waarschuwen. Maar tel
kens. had haar man ze in handen ge
kregen.
De kettingen warm met een zoo bij
zonder slot aan den, haslb'and vastge
maakt,- dat de slotenmaker ze niet dade
lijk geheel kon loskrijgen. Op het bu
reau van den veiligheidsdienst werd ze
eindelijk geheel bevrijd. De apotheker
werd bij zijn thuiskomst in hechtenis
genomen Hij had em geladen revol
ver in, den zak,
Vriendelijk. Senator. Jefferson. Da-
vis, uit Arkansas, heeft in dien Ameri-
kaamschen Senaat een buitengewoon
Scherpe en heftige redevoering gehou
den tegen de Standard Ofil Company
en John D. Rockefeller. Aan de orde
was een ontwerp, waardoor aan de pe
troleum trust vergunning zou worden
verleend een groote buisleiding te leg
gen over aan den staat Arkansas toe-
behoorenide landerijen. Senator Jeffer
son Davis ging geweldig tegen het ont
werp te keer, dat de monopolistische
politiek der trusts zou steunen, en riep
woedend uit: „Er is maar één buislei
ding, die goed zou zijn voor de Stan
dard Oil, en dat is een buisleiding,
die direct naar de hel leidt. Dan zou
ik Rockefeller onder de leiding willen
zien staan, zoodat de brandende olie
hem over zijn lichaam stroomde."
Duitsehe dwaasheden. In Meckleiir
burg, in de buurt van Rtibla, woont
een medicus, die de eenige is in de
streek. Om al zijn patiënten te kunnen
bereiken, gebruikt deze dienaar van
Aesculaap een auto. De weg van Ruhla
naar Hohe Sonne is een goede auto
weg en wordt als zoodanig ook door de
auto's des groother togs bereden. Voor
andere auto's is de weg verboden. De
dokter uit Ruhla vroeg permissie om
den weg voor gewichtige beroepsloch-
ten te mogen gebruiken, het ministe
rie gaf hem dat verlof alleen voor het
geval dat hij voor urgente gevallen naar
Holzhausen geroepm werd. Voor eeni
ge weken nu, krijgt de dokter een
telegram, dat hem naar een hoogst
emstiigen patiënt in Etterwinden roepl.
Er is maar een weg. Daar een men-
schemleven in gevaar was, achtte de
dokiter het gewenscht zijn auto te ge
bruiken, wat hem een bekeuring deed
opioopen. De dokter betaalde de door
de politie opgelegde bbete niet, maar
vroeg een rechterlijke beslissing. Daar
werd de Boete verminderd tot een
Mark, maar als reden van de veroor
deeling opgegeven, dat men de rust
van het wild niet kan laten versio
nen!
„Laat dat ding wegnemen De
nachtwaker Janes Lesti te Goed cl le
(Hongarije), heeft zich bij den vrede
rechter er Dvesr beklaagd, dat do komeet
zijn dienst er verzwaart. „De verschij
ning van de komeet," zegt hij, „heeft
de bevolking in grooten angst gebracht.
Den heel en nacht loop en er ontzinde
menschen over de straat Derhalve ver
zoek ik u stappen te doen by het me-
tereologisch instituut, opdat dit de ge
vaarlijke komeet uit de nabijheid van
Hongarije verwijdert."
Prina<?s Juliana.
Zondagochtend was het druk op
den Oaden Schevenin* scheweg in Drn
Haag. Aangetrokken door bet heerlijke
voorjaarsweer waren de wandelaars
legio. Eensklaps werd de kalme Zon
dagsstemming verbroken door een
jubelkreet, die uit de Anna Pauwlona-
straat scheen te komen en langs tol
en verder den weg op zijn echo vond.
Wat was het geval?
Toen even half twaalf schier onop
gemerkt een hofrijtuig een zij uitgang
der koninklijke stallen verliet, werd
daaraan geen aandacht geschonken
Doch toen in de Zeestraat aan het
rechter portierraampje het baby-kopje
van PriDses Juliana werd waargeno
aen, toen verloren tal van deftige
Haagsche dames en hoeren de hun
aangeboren deftigheid. Met moffen,
zakdoeken, handen, hoeden, stokken
en alle andere voorwerpen werd H
K. H. toegewuifd.
De twee groote, blauwe kijkers
stonden verrast over al hetgeen er
daar bu<ten zoo al voorviel. Doch toen
de Ha&r begeleidende hofdame syste
matisch het handje in beweging
bracht, het snoeperig handje van onze
Prinses, toen steeg er een jubelkreet
op, die langs den geheelen weg niet
alleen echo de, doch telkens feller en
luider herhaald werd.
Het was aandoenlijk te zien met
welk een oprechte vreugde de vele
Zondagwandelaars het verschijnen der
Prinses op den openbaren [weg be-
roetten
Ons Bijbeltje.
Het bestuur der Apologetische Ver-
eeniging „Petrus Canisius" schrijft ons:
Naar ons gebleken is, gaat het ge
rucht, dat de verspreiding van ons
Bijbeltje gestaakt is op last der hoo-
gers geestelijkheid. Dit gerucht is ge
heel onwaar. Het Doorluchtig Epis
copaat vaD Nederland heeft uitdruk
kelijk den wensch uitgesproken, dat
het Bijbeltje „woldra in eeen enkel
Katholiek huisgezin ontbreken zal."
Ieders medewerking tot verspreiding
wordt dan ook op hoogen prijs gesteld.
Bestellingen zullen zeer gaarne wordea
aangenomen door net R K. Propa
ganda Genootschap, Bloemgracht 3,
Amsterdam.
Ook «en pleiïrierreisje. Lang cm
breed was er over beraadslaagd, maar
eindelijk was de beslissing genome*.
Moeder du vrouw («e woonde ia UMa
dorp bij Breda) was familie te Wouw
nog een bezoek schuldig en dat sou
ze nu eens gaan Brenger* Da fueCcadM.
selen waren gemaakt; het beste cos-
tuum was gereed gdegd, de ouderwet-
sche „boekenkorf" was gevuld met ai-
Ierlei hartelijke verrassingen voor da
familie. C>p den vroegen morgen van
den gewichtigen dag was ons vrouwtje
al vroeg in de weer, want zo had toog
een heden, marscfo te maken e* da
trein vertrok al vóór half zeven, had
men haar gezegd. Natuurlijk was da
reizigster reeds om halfzes aan het sta
tion. Daar vindt ze 'het zelfs in hat
vroege morgenuur reeds gezellig: ap
haar dooie gemak zette zij zich dn» ook
op een stoel om de aankomst van. dew
trein af te wachten.
Daar roept de portier: „Roosendaal,
Bergen op Zoom", enz. Vrouwtje denkt
er niet aan, mee te gaan; ze azoe*
immers naar Wouw. De portier, ver
wonderd, dat hij zoo lang gezelschap
van haar had, vroeg naar het doflf
harer reis. „Wei, ik mat maar Wouw".
Juist was de trein vertrokken, dus au
wachten tot 8.6 uur. Vrouwtje bleef kaïn*
zitten, tot ook deze irein vertrok kent
was; de portier, die afgedost werd, be
val haar in de goede zorgen van zjjj*
opvolger, maar des ondanks Werd eók
dc trein van 10.50 gemist. De eerste
portier kwam in dienst terug en HA
zjjn verbazing vond hij nog steeds jdj*
vrouwtie van halfzes. _Heh ie dan wiet
hooren roepen vroeg de man. „Ik
heb al zoo dikwijls hooren roepen, maar
komt hij nu haast?" vroqg het vrouw
tje. Eindelijk te 12.50 nam de por
tier haar bij den arm en stopte hnar
in. een coupé. Daar zat ze nu, de la-
milie was misschien wel ongerust, maar
ze zou er nu gauw zijn, zo zat evenwel
zoo gezellig, dat ze heelemaal vergat
in Roosendaal over te stappen en ein
delijk terecht kwam in..„ Vlake (pro
vincie Zeeland). Goede raad was duur;
van het voorgenomen familiebezoek kó*
niets meer komen. Dan maar weer
terug naar Breda. En ja, met den snel
trein naar Amsterdam kwam ze 'aa-
vonds laat te Breda aan. De portiere*
werden opengemaakt en daar zag da
portier van 's morgens ons vrouwtje
heel rustig zitten. Gelukkig voor het
mensch was hij zoo vriendelijk er aam-
stonds op toe te loopen en te vrage*
of ze ndet moest uitstappen. „Waar b'ea-
nen we dan?" „In Breda." „Jao,
dan mó 'k er uit". En bedaard stapte
ze uit do coupé, maar zei toch: „dft
doe 'k nooit meer." De gevulde koeke»-
99)
Madeleine wilde zich bedaard too
rnen, teneinde jRichard niet te zeer
te bedroeven. Maar dat was moeilijk
waait een voortdurende koorts ver
teerde hatar en ondermijnde hare
krachten. Toch slaagde zij er in, zoo
raat en diep was haar gehechtheid
aan haren echtgenoot-
Maar spoedig kwant pen andere
zorg ^hajar, zoo niet de bloedende
wond des harten voor een tijd doen
vergeten, dan toch pan haai1 on
gerustheid een andere richting ge
ven, zoodat de gedachte aan de
kleine Loulou haar niet geheel en
al meer beheerschte.
Alice, die in den al lerlaatsten tijd
wel een weinig verwaarloosd was,
begon te kwijnen en werd ernstig*
ziek.
Raymond de Sintély, dien de öla-
vières zich haastten te raadplegen,
verklaarde dat het kind onmiddellijk
■aar Öauterel of naar den Mont-
Doré moest..
Dastr de jMjont-Doré het dichtst bij
Yichy gelegen was, Begaven dte 0a-
▼jères zich daarheen.
Twee M'oede rs.
Het regende, en het was inder
daad zeldzaam somber, naargeestig
weer.
De hooge 'bergen die het dorpje
Mont-Doré omringen waren in dich
te nevelwolken igehuld, die hun
toppen en die van de op hun hel
lingen groenende boomen voor het
oog ver.borgen.
De onregelmatig loopende straten
warén bedekt met een dikke laag*
slijk kortom, alles zag er buiten
even akelig' én somber uit.
„Je zou voor je plezier naar een
badplaats gaan," sprak Richard Je
Claviêres tot zijn vrouw.
Ze wachtten op den dokter. Hij-
kwam wat laatde toevloed der bad
gasten was ondanks het slechte weer
grooter dan anders, en hij' had zijn
spreekuur moeten rekken.
De geneesheer *was een man van
vijf en dertig jaar, mét een bleek,
ziekelijk gelaat, maar van een
hoogst intelligent uiterlijk.
Hij was voor zijn eigen gezondheid
naar Mont-Doré gekomen en had er
zich een clientèle geVormd, niet om
dat hij het noodig had, want hij
was rijk genoeg maar eenvoudig
en alleen om- .bezigheid te hebben.
Raymond de Sintély, een van zijin
studievrienden, had Madeleine aan
geraden zich voor de kleine Alice
tot hem te wenden.
Hij liet zich omstandig meedeelen
wat het tkind scheelde, bekeek, be
tastte en ausculteerde liet daarna
gexuimen tijd.
„Ze heeft een zeer zwakke borst,"
sprak hij; „maar de ongesteldheid
van dit oogenblik is niet ernstig. Ge
hebt zeer goed gedaan met hier te
komen, vooral indien ge den volgen
den winter ook in .Frankrijk moet
blijven. Maar indien g*e uw kind vlol-
ledig genezen wilt zien, dan mioet
ge zoo spoedig mogelijk met haar
naar Indië terugkeeren. Ze heeft de
lucht van jhaar geboorteland hard
noodig.
Volg: intusschen nauwkeurig de
voorschriften op die ik u zal geven,
dan zal de borst der kleine ook hier
voorloopig wel wat sterker worden."
Hij schreef inderdaad een tot in
bijzonderheden afdalenden leefregel
voor de kleine Alice voor en gaf
Madeleine een gedrukt stuk, waarin
ze dat alles nogi eens nauwkeurig
kon naleven.
„Ik za.1 de kleine wel naai1 de ba
den brengen," verklaarde Jeannette.
„Neen," sprak Madeleine, „gü: wilt
u altijd wel Opofferen, maar dat is
niet billijk. Ditmaal zal ik alles wel
eens op mij nemen."
„Denkt u er om. mevrouw, dat het
wachten in die wachtkamers a;an de
baden vreeselijk vervelend is?"
„Welnu, dat is een reden te meer
dat ik het ditmaal doe. Overigens
heb ik last van mijn keel, en zal ik
tegelijk met Alice van de baden en
inademingen profiteéren.
Met een hardnekkigheid, die men
van haar niet gewoon was, dreef
de gravin de Claviêres haar zin door.
Alles wat Jeannette verkrijgen
kon, was dat zij haar meesteres
mocht vergezellen en op haar wach
ten in de ruime vestibule, die men
binnenkomt alvorens de eigenlijke
inhalatie-zalen te betreden.
Er kon moeilijk iets droevigere en
akeligere worden uitgedacht dan het
geen de gravin de Claviêres daar
binnen te aanschouwen kreeg. Stel
u ,voor zes verbazend groote, zeer
hooge zalen, van elkander gescheiden
door igroote reservoirs, die de ge
neeskrachtige dampen laten ontsnap
pen, waarvan de atmosfeer in die
zalen verzadigd is.
Als half verstikt en op allerzon
derlingste wijze in wit flanel ge
kleed, wandelen daar vrouwen van
allerlei leeftijd rond. moeilijk .loo-
pende op de ongemakkelijke sandalen
die alleen hun voeten tegen de uit
wasemingen van den altijd vochtigen
grond beschermen.
De chique-gekleede vrouwengestal
ten. die ge buiten ontmoet hebt,
vindt ge hier bijna onherkenbaar te
rug door haar zonderlinge kleeding,
haar opgezet gelaat en den trek van
verveling en ergernis om de lippen,
dien een verblijf van slechts enkele
minuten in dé inhalatiezalen reeds
onfeilbaar zeker te voorschijnroept.
Nog* droeviger is het gezicht van
al die asthmatische kinderen, die
daar met haar gezonde moeder ko
men, terwijl deze laatsten, ofschoon
on noodig, eveneens dagelijks den
voorgeschreven tijd in de met dam
pen verzadigde atmosfeer doorbiren
gen, opdat haar- kleinen toch maar
gezond zullen Worden.
Onder dezen fwas ook Madeleine.
En niet alleen moest ze dagelijks
een half uur met de kleine Alice
in die ruimten doorbrengen, maar
het moeilijkste Was nog, het kind
geduldig: het einde van dien onaan-
genamen tijd telkens weer te doen
afwachten.
„Gaan we nog niet naar huis, naar
pa," vroeg de kleine iedere vijf mi
nuten.
En heel geduldig ging Madeleine
telkens weer met haar naar de groote
klok kijken, die in een der hoeken
van elke zaal achter een glazen wand
hing.
Opeens zag! ze, daar bij den in
gang een jonge vrouw met bedroefd
gelaat. Ze hield een jongetje bij de
hand, dat even bleek Was als Alice,
en dat bijna tegen de gravin aanliep.
Madeleine voelde een schok: ze meen
de die vrouw, ondanks haar vreem
de kleeding, te herkennen. Ze keek
de vreemdelinge opgemerkt scherp
aan, aarzelde nog even. ja, zij
was het, Rieine Gaube met haar kind. j
Eensklaps werd het ventje door|
een vreeselijke hoestbui overvallen.
Zijn gezichtje werd bijna paars, e*
het arme kind hijgde alsof het stik
ken zou. Der moeder zag men hei
aan, dat zij' in haar hart de pijn e*
benauwdheid van haar kind tienvou
dig medeleed.
„O moeder," stamelde het kinfl,
„ik stik haast.
En hij. bracht zijn handje aan zij*
borst, als om een onzichtbaar gé
wicht te verwijderen, het volgen
de oogenblik zonk de annc kleina
bewusteloos op den grond neer.
Men zou zeggen dat het kind dood
was.
De ongelukkige vrouw nam hag*
kind op, sleepte zich naar een der
stoelen in de nabijheid en begon daar
de kleine te wrijven en ander de tee-
derete en liefste woorden te trachten,
het bewustzijn weder op te wekken.
„O dokter, dokter," riep ze tot
een geneesheer .die juist voorbfij'ging,
„kom toch eens ga.uw helpen. Mijn
kind sterft
De geneesheer kwam naderbij'.
„Ik moet wat ether hebben," sprak
hijl ,,'Wiacht [u even, dan zal ik zn
gaan halen."
„Niet noodig, dokter," sprak fle
gravin de Claviêres, n ad er bijtred end
„ik: heb hier ether bij mij."
Op het hooren van die stem' hief
Reine Ptenhoët - want zif was het
inderdaad het hoofd op en staarde
Madeleine ontzet aan.
«Qff nnisolgB.)
