TWEEDE BI.&D
De zwarte Bedelaar.
Epistels uit Kannemerlanrf
BUiTEHLAND.
c/taarlQ m - cJJrussc i.
Feuilleton
VRBJOAG 4 AUGUSTUS 1913»
13.)
MAARLEMSCHE
XVIII
In lajtgen tijd heb ik mets van inij laten
Jiooren, omdat er zoo weinig te viertellen
viel. Nu, gij hebt er weinig of nrets aan
Verloren.
Op 't oogenblik heb ik wat nieuws, eigen
lijk alweer oud nieuws, te zeggen, en nog
eigenlijker" herhaal ik slechts de geruch
ten die echter meer en m;eer vasten vorm
krijgen. Er is namelijk ernstig ^sprake van
een nieuw verkeersmiddel ten behoeve van
JWijk aan Zee.
Men heeft mij verteld, dat men deze week
reeds begonnen is aan de voorloopige werk
zaamheden voor een electrische tram va,n
yelsen naar JVüjk een Zee.
Tijdens het badseizoen, vooral des Zon
dags is het gejakker met de paardentram
niet om aan te zien. Den vorigen Zondag
gingen hij één rit tien wagens propvol ge
lijk weg. De aankomende tram wordt onder
het rijden reeds besprongen door wachten
den Met man en macht, met ruw geweld
soms wordt een plaatsje veroverd en dan
wacht men geduldig tot den tijd van ver
trek Dat er geene ongelukken gebeuren be
grijp ilc niet. De twee omnibussen komen niet
in aanmerking om al de teleur gestel den mee
te nemen; de twee stalhouders hebben het
eveneens inteer dan druk en niet ieder
convenieert het f 1,50 voor teen rijtuig uit
te geven. Honderden nemen de beenen op
en gaan dus per pedes apostolorum. Zoo
kan het niet blijven. De paardentram zou
©enigszins kunnen voldoen, als er twee wis
sels, eenige tramwagens en wat paarden meer
waren en bijv. om liet half uur werd gere
den. Doch alles blijlt zooals het is. De hlee-
ren Goedkoop en Bick zullen hieraan een
einde maken door eene electrisehe tram in
exploitatie te brengen van Velsen, door
Breesaap naar [Wijk a,ah Zee.
Gij moet niet denken, dat da Zondag al
leen drukte geeftook op' werkdagen wordt
veel vervoerd. Voor Beverwijk zal dit ze
ker een tegenvallertje worden, al zullen de
reizigers voor [W ijk aan Zee niet zooveel
te Beverwijk bosiedeh. De verkeersdrukte
zal voor een groot, voor het grootste dael
naar Velsen worden verplaatst. H|at 'juiste
beginpunt te Velsen v|an da elactrische tram
weet ik niet, doch! mocht dit dicht bij liet
Btation Velsen zijn, dan nemen de Amster
dammers natuurlijk een kaartje tot Yelsen
en komen vlug en zeker en voor niet meer
®eld dan nu te SYlijk aan Zee. {Wlant, met
allen eerbied 'voor dia tegenwoordige tram,
men gaat er niet geheel en al .vloor zijn
plioizier inzitten, vooral niet als dia wagon
meer dan vol is. Komt de nieuwe tram er,
dan zal ÖVijk kan Zee zicli spoedig snel
uitbreiden, daar het- gebrekkige verkeersmid
del het eenigle ramtoestel was voor vergroo-
ting der plakte en uitbreiding der bevolking
[Vooral achter „het Paatohduin'' zal er meer
'drukte komen, waar nu slechts een vrien-
dt'lijk-noodigcnd café staat. Ik vrees voor
'Beverwijk, dat liet melsiste liajir mens z;at
Voorbijgaan. Veel voeren die booten en treinen
aan voor [Wijk aan Zee, dooh dan zal Vel
sen het eindpunt vlah het spöpr zijn. Mis
schien zijn er, die minachtend de schouders
ophalen voor deze donkere voorspelling en
ze zeggen„UVjat hebben we aan diie kippen
drukte. Veel gekakel en geen eieren: veel
getingel der trajnbel 'door onzle Zeestraat
en wat geloop naar en bij 't station. Daar-
7;oor koopen wij' weinig!" Ik geef gaarne
toe, dat die reizigers alleen zooivioel voor
deel niet zullen aanbrengen, dojrih! verdie
nen leveranciers len stalhouders, er niets a-a.ii
Als een staaltje van de Zondag-drukte kan
wellicht dienen, 'dat aan het hulpp'cistkan-
toor op één zoio'n dag wel 3000 prentbrief
kaarten ontvang'en worden.
Bij gebreke van eUn 'bierbottelaar te [Wijk
aan Zee wordt bier, limonade tenzl te Bever
wijk besteld. Zoudt gij niet deneken, dat bij
het bekend verkeersmiddel v eisen meer pro-
fiteereu za;l? Ik denk het wel. Do had-
maal,schappij', vo,or wi.er rekening de tram
loopt, zal het ook merken, als er 't volgend
'aFr zoo'n machtige concurrent is
Men hoort nooit het officieelie cijfer van
vervoer per paardentram, maar da.t zal niiet-
Weomg zijn. Alleen vernam ik verleden jaar,
dat ei" 5000 reizigers meer vervoerd waren
dan 'sjaars te voren. Die geheimzinnigheid
ziegt- ook iets. Men wil zeker niet liet juiste
cijfer meedeelen uit vrees voor co-ncurentie.
Maar niet a-lle menscihen slapen. Eiens weet
men zijn slag te slaan.
Als slot én tweede deel van mijn brief
zou ik kunnen wijzen op het heugelijke feit,
dat door het Kerkbestuur te [Wijk aan Zee
een leegstaand café is aangekocht, niet met
het doel om de „vergunning" aan te hou
den en er een winstgevend zaakje van te
maken, doch om er te stichten leen giebouw
van echt Katholieke strekking.
Noem het een Bondslokaal, St. Jozlefig©-
zellenhuis, of wat ook, maar zoo iets is; het.
Vergaderingen van een patronaat, vajn een
jongelingsvereeniging, die opgericht zjal wor
den, repetities van liet Zangkoor, bijeenkom
sten van het Kruisverband ziul|len daar voor
taan gehouden worden. Zoo-n „eigen" ge
bouw te hebben is toch eenig!
Er wordt gefluisterd, dat op 'die plek in
een niet te lange toekomst eene zusterschool
zial verrijzen. Kleine st-raatp-rofieten schre
ven onlangs op den voormuur: „Zuster
school". Moet ik hier denken aan het ge
zegde „Kleine kinderen en dronken lui spre
ken de waarheid" Eene zusterschool zou
in eene lang-gevoelde behoefte voorzien, om
nu deze versleten uitdrukking maar eens te
bezien. Elke kruis ver bonder, zal in de ban
den wrijven van inwendig genoegen, over het
feit, dat eene kroeg opgeruimd en do.o-r .eene
nuttige, eene hbilza.me inrichting vervangen
is. Geloof echter niet, dat het kruisverband
te [Wijk aan Zee zóó goed werkt, dat er eene
herberg overcompleet werd. De herberg,
door het kerkbestuur gekocht* heeft in de
laatste jaren niet gerendeerd. De eigenaar
woonde in Haarlem geloof ik. Het huis was
uitgewoond en vervallen, terwijl de huur
tamelijk hoog was. Velen, konden h|et er niet
uithoirden, zoodat het nu al eeniglen tijd leeg
stond. Dit móest in elk dorp in Kennemler-
land gebeuren: een herberg minder, en een
Kath. inrichting meer. Ik hoop1 binnenkort
weer een Episteltje te- schrijven. Ik ha.d het
zóó druk met de aardbeien, dat ik vierga..
stof te verzamelen voor een briefhoe zou
ik dan den tijd gehad hebben dien te- selir ij-
v en! Groot nieuws gebeurde er met, of het
werd door de correspondenten reeds vermeld.
Tot later -dan,! S.N.
GASTRO
Aan de „Nieuwe Ct." wordt uit ;Wiiiem-
katd, id.cl. 23 Juli het volgende geschreven
De berichten omtrent de landing! v:an den
exdictator in Venezuela heeft „Beuter" u
overgeseind. Tenzij dieze berichten van grond
ontbloot blijken te zijn, zOoials noch altijd
door sommigen verwacht wordt, moet men
erkennen, dat Castro's praastafie niet alleen
van stoutmoedigheid, maar ook van een niet
alledaaigscih. com.bimail ie vermogen getuigt,
In het oog. gehouden, befcalvie do.or Vene
zuela, ook nog door minstens één der groo
ts mogendheden, die zijn aanwezigheid in
deze republiek ongiewenscht a.cht, wist hij
toch a.an d.e waakzaamheid te ontsnappen,
om vervolgens door handige hewiegingen, ga-
paard met het uitstooten v.an allerlei valsche
geruchten omtrent zijn rei,z|3n, zijn vervol-
igeus van 't spoor te "brengenAan boord "van
een notedopje, dia „Ooronet", die-, voorzien
van een gazolinemotor, geen vi-ee-mde havens
onderweg behoefde aan te doen om kolen
in te nemen, reist hij naar leen eenzame, door
halfwilde indianen bewoonde plek .op Ve
nezuela's westkust, van waar hij den langen
tocht naar Caracas denkt te zullen onderna
men
Dicht hij het doel Van de reis aanglekome-n
werd nog -even het Njederlandsehe eiland Aru
ba aangedaan, zoogenaamd om zich vjan pro
viand te voorzien, maar in werkelijkheid wel
met de hoofdbedoeling, om in het geheim
van daar zijn aanhangers het sein te (iopn
geven,dat hij in aantocht is.
De ironie van het noodlot wilde, d.a,t Gas
tro juist een deel va,n deze eertijds door
zijn moedwillige maatregelen zwaai' be
proefde kolonie thans gebruiken moest als
een pleisterplaats op dan Weg naai den bier
geerden „troon", van ,wa.ar hij, indien hij
er opnieuw mocht komen zijn haat tegen
ce vreemdelingen misschien weder bot zal
vi ren cm hun de vau weinjg waardcering
getuigende, zijn ydelfeid lang niet strooiende
behandeling .betaald te ^tten, die hij, na
zpn vertrek van Venezuela, van de be
schaafde wereld aooit ondervonden.
De vraag is nu of, en zoo m iu)e'
r&eas zal bereiken. a&I 1113 cle hoofdstad van
zijn land als. triomfator binnenrukken, of
zhil h'ü' cfr' zwaar geboeid als eien misdadiger
worden "binnengebracht, om vorder doorge
zonden te worden naar een van Venezuela's
beruchte gevangenissen
In, het laatste geval ziai hij aan den lijve
ondervinden, welke gruwelen in dia gevap-
gemisëen thahs. nog, -evenals onder zijn eigen
bestuur en onder dat van pijn voorgangers
gepleegd worden. Voor degenen, die nooit van
deze gruwelen geoord hhebben, moge het
volgende geval van regenten datum .als voor
beeld dienen. Een drietal ongelukkigen wer
den in de gevangenis San Gar los tot 400 stok
slagen veroordeeld, _naar reden van 100 pier
dagl, doch bezweken reeds bij. de toediening
van het eerste honderdtal. Men liet de drie
lijben zloo maar achter de muren dier gevan
genis wegwerpen, waar zij werden opgevre
ten door varkens.... die den Volgenden dag
geslacht en aan al de overige gevangenen
voorgezet werden
Dit staaltje ontleend a;ain hét jongste werk
van den Venezolaanschen schrijvter Pio Gil
„Cuatro anos de mi cartera", bewijst, Jat
de regeering.yan Goimez niet in alie 'opzichten
vrij is van de tekortkomingen van Castro's-
dictatuur.
Deze schrijver is alles behalve een aan
hanger van Castro, getuige o.aL zijn histo
rische roman „EL Cabito", waarin Castro
in weerzinwekkende naaktheid ye-rtoond
Pio* Gil ontrolt een somber tafereel van
den toestand, waarin Venezuela, thans- ver
keert- Hij vat zijn beschouwingen in dezen
als volgt samen„Het land valt voortdurend
dieper, in dezelfde mate als de pers het koor
van haar aloonweerklinkenden bijval licoger
stemt. Alles is betrekkelijk in de wereld:
een diepe afgrond kan, uit 'een groote diepte
gezien, zich aan het oog voordoen als leen
hoogte. De RestauramorT (Castro's régime),
beschouwd van liet standpunt der Rehabili-
tiacdom (bestuur van Gomez), krijgt het voor
komen van een berg. Deze twee misdadige
en tragische beelden zouden allen levenslust
clooden, indien niet ©m derde reddend tafe
reel in het nevelachtig verschiet opdoemde.
Voor de Venez-olanen, opent zich een ande
re weg, die noch de [Restaura-eion no-ch de
Rehahilation is. Op dezen weg komen ai
d-e voorstanders van een .vrije republiek te
ziamen.... De ontevredenheid tegen Gomcz
n-eemt toe, zorgvuldig aangekweekt door zijn
hovelingen."
De houding van deze hovelingen, zoo-als
door Pio Gil bedoeld, blijkt uit de volgende
passage: „Op de verwatënheicj.ivan Cutstro's
tirapnie, Vdlgide de onp-ersoonlphhieia van de
dwingelandij onder Gomez. Tijdens het vo
rige regime bespraken de pers-ia keren Cas
tro's .deuglden, om de alg&heeia afwezigheid
van alle deugden te.hewimP^tep." thans heb
ben dezelfde lakeien* zich ten doel gesteld,
de geestkracht van Gomez te beizingen om
te verbergen, hoe d-e hovelingen hem met
g-emak tot hun speelbal maken. Hiet is niet
het despotisme van den Impierator, noch dat
van de- Pi-aetorianen, maar hét viveisi-cilijko
anonieme despotisme van die ondergeschik
ten. De meester is verdwenen dm plaats te
maken voor de intriganten."
Tot zoover Pio Gil.
Gastra staat nu op het punt, Venezuela
in vuur en vlam te zetten om zijn persoon
lijke tirannie" te herstallen- Zijn vrienden
en ook anderen geloovlan, dat z'ijn ma-rsch
naar Caracas een zegetocht zal zijn, 'een her
haling van den terugkeer van Na-poleon uit
Elba- Niet te loochenen valt, dat hij nog;
altijd vrienden heeft in Venezuela, v-doral
onder de bewoners der Andes, die, vroeger
nauwelijks in tel komende, door hun provin-
ci-egen-oiot Oa-stro gedurende diens regieèring
op alle mogelijke wijzen bevoordeeld wer
den en thans nog vele gewichtige ambten
beklee-den, diia zij aan hem ta danken heb
ben. Bij Castro's vrienden zullen zich dege
nen voegen, die door Gomlez of dóór diens
ondergeschikten teleurgesteld werden in hun
hoop, om een betrekking te krijgen.
Mócht Oajstro overwinnenmocht bewaar
heid worden, dat gelijk sommigen verwach
ten, zijn prestige of de. schrik, welke hij
den Venezolanen nog* altijd inboezemt, sterk
genoeg zijn, om he-t verziet tegen he-m te
breken, dan zal men ©en herhaling beleven
van de Venezolaansche geschiedenis- waar
in men de vleiers telkens de z'ijde ziet kie
zen van de opeenvolgend© overweldigers in
een ander werk van Pio Gil dan het hier
boven aangehaalde verhaalt deze, hoe in
dertijd ai de vl'ienlden Van president An-
duez,a dezen bij den 'eersten tegenspoed den
rug toekeerden ondanks hun 'eed van trouw.
Zijn opvolger Andrade had eveneens talrijke-
vleiers, die hem" alten naderhand verrieden
in den oorlog tegen Gastro. Deze laatste we-rd
Op een wecrg-aloozC wijze gevleid, maar toch
nam van degenen, die in hlet stof voor hem
kropen, niet één het vóór hem op, toen hét
oyerinijdelijk uur vap zijn val sloeg.
En' Goimez'? Déze toont zich tot dusver
niet bezorgd vpor hét gaan er voor d« deur
staat. Het eeuwfeest van Venezuela is te
Caracas met glans gevierd, zónder dat de
nadering van C'aistro da-ar over de minste
schaduw wierp. De vrienden van Gomez ver
ziekeren dan ook, dat dezte alle kansen voor
zich heeft. Als regeerend president beschikt-
hij Over veel Ine er hulpmiddelen dan zijn
aanvaller. Hij vertrouwt op de gehechtheid
Van het leger, waarvan hij, zelf een vecht
generaal, onder Gastro een der voornaam
ste au&vaerders was. Bovendien rekent hij
op de Kuip via,n Vele aartsvijanden van Gas
tro, met name de hoofden der opstanden te
gen dezen, teviens partijhoofden, die, na het
vertrek van Gastro, in Venezuela terugge-
ikéerd, zeker kunnen zijn, dat zij door hun
Onverzoenlijken vijand zonder genade zul
len worden vervolgd- indien hij ooit in de
gelegenheid daartoe komt.
Over een doktersrekening. Voor de recht
bank te Antwerpen verzette zich een weduwe
tegen de ingediende rekening van een ge
neesheer, die baar man verzorgd had door
inspuitingen tegen de kanker, waardoor deze
man niet genas en tijdens de verzorging over
leed.
De dokter had, zoo beweerde de vrouw,
haar man in zijn kliniek opgenomen, haar in
de meening latende verkeeren, dat dit koste
loos geschiedde. Na den dood van den man,
toen de dokter hoorde, dat de weduwe 'n pre
mie van een verzekering op het leven van
haar man van 10,000 frs. te trekken had, liet
hij beslag leggen op die som en eisclite hij
betaling van zijne rekening, die op ruim 8000
a 9000 frs. beliep.
Om alles in der minne te kunnen schikken,
bood nu de vrouw 1000 frs. aan. De rechtbank
heeft thans uitspraak gedaan en de pan den
dokter te betalen som tot op 3040 frs. vermin
derd; buitendien heeft de rechtbank den dok
ter nog veroordeeld tot 1000 frs. schadever
goeding aan de weduwe te betalen, omdat liij
beslag had doen leggen op de verzekerings
premie, zoodat die vrouw nu 2040 frs. zal te
betalen hebben, buiten een gedeelte der kos
ten. Natuurlijk wordt het beslag op de ver
zekering onmiddellijk opgeheven.
De overwinning van de muziek. Het bin
nenland van Brazilië is nog rijk aan Indianen
stammen, die tot nu toe nog weinig ontwikkeld
zijn en door de regeering meer dan stiefmoeder
lijk werden behandeld. Men wil ze thans voor
den landbouw opleiden. Di! gaat zeer moeilijk.
Juist waai' d-e gronden der vlijtige kolonisten,
grenzen aan de jaehtgron.den der Indianen,
hee-rscht de o-udc vijandschap tusschen de Rood
huiden en de „Blankgfezichten". De blanken be
klagen zich, dat men de Indianen, die menig
maal plunderen en rooven, beter beschermt dan
de rustig gevestigde kolonisten en dikwijls heb
ben in dit wantrouwen de goeden onder de
kwaden te lijden, zoodat de Indianen, dieniet
boosaardig zijn, schuw worden door de vijan
dige houding tegen hen aangenomen.
Cai nu de kwaadwillige en de schuw© Indianen
te winnen heeft men Aiinard had het niet
gedroomd in de nabijheid van de kampen
in het woud, gramafoncn opgerstefd. Daar klin
ken de stemmen van de beroemdste zangers
en zangeressen en lokken met zoete tonen de
Indianen, die als eens de kinderen om den
rattenvanger van Hameln als onder betoovering
naderen en zich laten, vangen in. het juk der
beschaving.
Gierigheid gestraft. Een welgekleed persoon
van ongeveer veertig jaar beproe'de dezer dagen
te Parijs zijn hond in de Seine le laten zwem
men; hel arme dier had echter blijkbaar wéinig
lust in die watersport, en weigerde hardnekkig
de proef te wagen, totdat de man hem einde
lijk bij den hals greep en in het water wierp.
Zoodra de hond in het natte element rondspar-
telde, deed hij mo-ciie om den kant te bereiken,
maar de wal was op deze plaats door een
bijna loodrechten muur a'gesloten en zijn mees
ter moest languit op den, grond gaan liggen om
hem te helpen er uit te komen; ongelukkiger
wijze boog hij zich te ver voorover, verloor
het evenwicht en viel zelf in het water.
Twee schippers schoten toe, reikten hem een
stok, en slaagden er ia man en hond behou
den op den kant le krijgen. Toen de nran goed
en wel in veiligheid was, en de redders een
woord van d ank verwachtten, brak hij in wan-
teekende, antwoordde hij, dat toen hij zich voor
hoopskreten uit, en op de vraag wat dat !be-
overboog om zijn hond op den kant te helpen,
zijn beurs uit zijn zak gevallen en in het wa
ter verdwenen was.
Een straatjongen bood aan haar te g.inr. zoe
ken.
Ga uw gang! zeide de vreemdeling; ge
zult een fLiuke belooning hebben. Het kind nam
een aanloop en sprong hals over kop in. ben
water: dook verscheidene malen en had eindelijk
het genoegen den. verloren schat zegevierend op
den oever te brengen. Voor hij hem aan dea;
eigenaar overreikte, bleef hij even staan en stak
zijn hauid uit.
Deze had inlusschen aan de omstanders ver
teld, dat zijn beurs 850 francs bevatte en een
kreet van verontwaardiging ging onder de me
nigte op, toen de man een halven francs uit
zijn zak haalde en dat den dapperen jongen
aanbood. Toch zou deze het aangenomen heb
ben, indien niet een der toeschouwers naderbij
gekomen was.
Hij biedt u een halven franc aan, nu, ge
kunt van mij tienmaal zoo veel krijgen, als ge
de beurs weer in het water werpt!
En voor dat de eigenaar kon toeschieten, had
de jongen het geld weer in het water geworpen.
Wat geeft ge nu, om hem terug te krijgen'?
vroeg hij aan den eigenaar.
Vijf francs 1
Dat Ls niet genoeg, ik moet er minstens
twintig hebben.
De koop werd gesloten, de jongen sprong weer
in het water en bracht de beurs onder luide
toejuichingen der omstanders nogmaals op het
droge. En of de bedrogen gierigaard al schold
en een leelijk gezicht trok, het hielp niet, hij
was verplicht de overeengekomen som te betalen.
Ylaamsche cursus aan de Hooge School
te Leuven. Verleden week had de jaarlijksehe
bijeenkomst der Belgische 'bisschoppen plaats
en werd op voorstel van den rector der hooge
school te Leuven het besluit genomen, met
October a.s. aldaar in de verschillende facul
teiten eenige cursussen in het Vlaamseh te
doen geven.
Het „Handelsblad van Antwerpen" juicht
dit besluit toe en zegt er het volgende van:
„Zeker, de Vlamingen verwachten meer;
zoo ze 'taan de toekomst overlaten te beslis
sen of de vervlaamsching yan al de lessen te
Leuven ooit praetisch mogelijk zijn zal, toch
meenen ze met recht te kunnen verlangen,
dat ten allerminste het grootste deel van de
lessen ook in 'tNederlandsch zou worden ge
geven, zoodanig, dat een Vlaamscbe jongen
het grootste gedeelte van zijn hooger oud r-
wijs, en vooral de hoofdzaken ervan, in zijn
eigen taal zal kunnen ontvangen.
Maar de Vlamingen eiscken niet, dat de
wagen vóór de paarden worde gespannen; ze
begrijpen, dat alle ernstige hervorming eeni-
gen tijd vergt, des te meer dat voor eene her
vorming als deze, die noodzakelijk verande
ring brengen moet in den toestand van een
aantal reeds aangestelde professoren en om
die en nog andre redenen met gansch bij
zondere moeilijkheden gepaard gaat. Het noo-
dige geduld zullen de Vlamingen gaarne heb
ben, van het oogenblik dat oprechte, goede
wil aan den dag wordt gelegd.
Voor wie de zaken van nabij kan nagaan,
blijkt de ernst en de goede wil van hen, die
deze hervormingen hebben bewerkt. Deze en
andere omstandigheden laten voorzien, dat
op de ingeslagen haan zal worden voortge
gaan en dat we aanstaande jaar of binnen
twee jaar nog andere hervormingen naar
denzelfden zin mogen tegemoet zien.
Een moord na tien maanden opgehelderd.
Te Berlijn is een beestachtige misdaad, die
op 25 September van het vorige jaar werd
gepleegd, en waarvan de 32-jarige vrouw van
den bureau-assistent ter griffie, Otto Stern-
beek, het slachtoffer werd, ten slotte opge
heiderd.
Op. 26 September werd uit de Oder bij Kmt-
rin het lijk van de ongelukkige opgevischt,
slechts gekleed in nachtjak en hemd, met
zware hoofdwonden en een dik touw stijf om
den hals geknoopt. Klaarblijkelijk was de
vrouw eerst bewusteloos geslagen en toen
gewurgd.
De Dinsdag onder verdenking van moord
gearresteerde Otto Sternbeek legde, na aan
vankelijk te hebben ontkend, een halve be
kentenis af. Hei zeide door z'n vronw, met wie
bij in voortdurende onmin leefde getergd te
zijn en haar daarop zoo mishandeld hebben,
dat zij bewusteloos neerviel. Meenende, dat
zij dood was, had bij, door angst voor de ge
volgen bevangen, haar een strik om den hals
gelegd, om aan zelfmoord te doen gelooven
Aldus het verhaal van den moordenaar.
Het is echter bewezen en daartoe droeg
niet weinig de getuigenis van Sternbecli's
13-jarigen zoon bij dat hij het lijk van zijn
vrouw in een waschmand gepakt heeft] nadat
hij zijn zoontje voor een paar uur met een
verzonnen boodschap op de straat had ge
stuurd. Eerst echter had de knaap een groo-
ten kinderwagen van den zolder moeten ha-
Waar is het?
Achter de Sint-Sulpicius, in de rue Ser-
ivandoni, antwoordde Carral.
De bedelaar liet met treurigheid het hoofd
^inleen.
geefFnFis eerste maal, dat hij mü niets
bedei'ven°Ul c^e die man zal zip1 hart;
missaris ea die brief was voor den coin-
grijp het niei^ w5jk Sint-Sulpicius. Ik be-
Zonder ziej/ Iuaar ik word angstig,
le beide vriei)(Ter^er *e bezinnen, snelde hij
Dezen waren achterna,
vooruit; de bp-i em eeu 8'oed einds weegs
oog, toen zij r],, aar kreeg lien eerst in het
Germain omsi0n hoek van het plein Saint-
loopen, nam kr S<?al" Gm sneller te kunnen
slagen schoenen ^'n zware met spijkers be-
een draf. Op jir,'n de hand en zette zich in
rue Servandoni 0.°8'e!'-blik dat hij de rue
vrienden door i verdwenen de heide
Re bedelaar z< tg deur uit zij oogen
en bleef eerst staan nirHemin zijn weg voort
degenen df! u-Q de deur zelve, welke
waren h)J achtervolgce, doorgegaan
Beze deur voerde in een nauwen, donkeren
bvsjo.
gang, aan welks einde men een wenteltrap
ontwaarde.
Op het eerste gezicht scheen het huis on
bewoond. De ramen gelijkvloers waren allen
gesloten, en jaloezieën, waarvan de latten het
onderste boven gekeerd stonden, dat wil zeg
gen, naar binnen hellende, beletten het be
spiedende oog door hare groene afsluiting
te dringen.
Dit was eveneens het geval met de drie ver
diepingen, waaruit het huis bestond. Niet
het minste gerucht drong naar buiten. Het
Was als een grafkapel op 'n kerkhof, want de
rue Servandoni is een der akeligste van Pa-
uotnmn ■r^
hart I En
™mlflChtJans 8'ingen er weinige minuten
den eTOP°ïrer dat een °f meerdere personen
gang binnengingen. Alvorens binnen te
gaan, wmrpen de meesten rechts en links
schuwe dikken om ziCh heen; men zou ge
zegd hebben dat zij bevreesd waren of zich
schaamden.
De zwarte bedelaar kende onze beschaving
slechts hoogst onvolledig, maar juist daar
om was hij zeer wantrouwend. Wat hij sedert
zijne komst in Frankrijk gezien had, deed
hem dikwijls verbaasd staan, en boezem
de hem een zekere vrees voor de mensehen
in, niet ter wille van zich zeiven, maar voor
een geliefd wezen, aan hetwelk hij zijn leven
gewijd had.
De maatschappij slechts uit de verte en van
beneden ziende, overdreef hij eerder hare ge
vaarlijke verborgenheden dan dat hij ze ge-
ringsehnHo
Zonder zich zijne vrees te kunnen verkla
ren, vermoedde liij eenig gevaar achter de
stille muren van dat vreemdsoortige huis.
Zoowel om tot adeni te komen als om te
bespieden, ging hij op een paal zitten en'
wachtte.
In dien tusschentijd kwamen een menigte
omstandigheden in schijn onbeduidend, zijne
bekommering vermeerderen.
Bijwijlen bewogen zich de jaloezieën van
de bovenste verdiepiugen; men vernam nu
eens eeu schaterlach, dan weder het geluid
van het springen eener kurk of wel het ram
melen van geld.
Iets later was het een knecht, die buiten
kwam en een der aan het einde van de straat
gestationneerde vigelantcs floot. Op dat tee-
,n. fafï meD ïliet alleen het rijtuig naderen,
maar ook een zwerm bedelaars, die ongetwij
feld wel metende waarom, hun post aan de
zijdein ei Sint-Sujpljeius, eeu der beste
plaatsen an Parus, ten tijde dat de bedelarij
nog niet verboden was, verlieten.
Dan verliet een man het huis met het
hoofd blijmoedig opgeheven of mistroostig
gebogen, met een glimlach of een godslaste-
Hng op de lippen, rood van blijdschap of
doodsbleek van vertwijfeling. In het eerste
neval omringde de schaar bedelaars het nj-
tniz en vroeg om een aalmoes, gelijk men
een cijns vordert; in het tweede keerden zij,
met minachting de schouders ophalende,
naar hunne plaats terug.
Wat gebeurde daar toch? vroeg onze ne
ger zich af.
Na verloop van een half nnr vertoonde
Carral zich in de deur der gang. Bij het zien
van den zwarten bedelaar maakte hij een be
weging van spijt en scheen te aarzelen.
Maar zich terstond herstellende, kwam hij
j haastig naar buiten en ging met groote
i schreden de straat af. Xavier bleef derhalve
alleen binnen.
j De zwarte schoof onrustig op zijn paal
heen en weder; het werd hem steeds angsti
ger te moede.
Plotseling, schoot hem een gedachte te bin
nen, die aan zijn onzekerheid een einde
maakte.
De mannen, die naar buiten kwamen, som
migen wanhopig, anderen vreugdedronken,
liet rammelen van geld, eenige uitdrukkin
gen aan de armen van Sint-Sulpicius ontval
len, het voorkomen van het huis, dat alles
stemde overeen, men moest daar spelen, lm
had een speelhol voor zich.
Maar waarom was Carral heengegaan?
Waartoe de aan de politie geucliten brief?
De bedelaar verliet zijn paal en stak de
straat over.
Een arm man van mijn soort, mompelde
hij, kan zich moeilijk een raad veroorloven;
maar om het even, ik moet het kind zien; ik
moet het spreken.
Op het oogenblik dat hij, na nog even ge
aarzeld te hebben, de gang wilde ingaan,
bleef liij staan, omdat drie mannen, in het
zwart gekleed, den hoek der straat omkwa
men en hem naderden. Hij trad terug om hen
te laten voorbijgaan.
De drie mannen gingen hem echter niet
voorhij, want in plaats van naar boven te
klimmen, bleven zij aan de deur staan, tot
zich een afdeeling politieagenten op de hoog
te der kerk vertoonde.
Als bad hij slechts daarop gewacht, haalde
eeu der drie mannen, die de opperste scheen,
een witten sjerp uit den zak, dien hij over
i zijn rok om zijn middel vastmaakte.
Laat ons gaan, sprak hij.
De bedelaar sloeg zich voor het voorhoofd.
Nu begrijp ik het. Nu begrijp ik het,
riep hij hevig ontroerd uit. Ik bad het eer
der moeten raden. De brief, de andere heeft
hem binnengeleid, en niets om hem te red-
'R;"ie "hier hetgeen er gedurende een uur in
het geheimzinnige huis plaats had gegrepen.
Toen Xavier en Carral, na de wenteltrap op
gegaan te zijn, op de eerste verdieping klop
ten, deed een-knecht hen open ei^ vroeg wat
zij begeerden.
Carral maakte zich bekend.
De kneclit opende een tweede deur en liet
de beide vrienden in eene ruime door was
kaarsen verlichte zaal, boewei bet volle dag
was.
Er stond in die zaal een groote, langwer
pige tafel, door een driedubbele rij spelen
omringd.
In het midden zat een man met een norse!'
gelaat, die een grooteu lioöp kaarten vooi
zich had liggen en er telkens eenige afne
mende, ze achtereenvolgens openlegde; het
was het „trente et quarante-spel".
Bij het binnentreden van onze vrienden
wendde geen der spelers het hoofd om. Ieder
een werd zoozeer bezig gehouden door de ver
