TWiÊESE BUD
DWAALWEGEN.
HiLLEGOMSGHE BRIEVEN.
BUITENLAND.
-iïï1' Tbklreeks t0'
ousen
Au Bon March
„N oy0ns"
Haarlem-Brussel.
Sokken
V81JDAG 2B AUGUSTUS I9E!
FEUILLETON
van
IX.
Het groote wereldgebeuren pat steeds
voort - en het leren Hillegom' glijdt
b^Ëüm,adooradfiroote feiten als onbe
reid gaat het leven van ons Hillegomr
verder, al wordt misschien bi] dezlen
l ll'Ca i i
of genen soms een vouw m de gedachten ge
legd, die er niet weer is uit te strijken.
Maar zaken, die ons van nabij aangaan,
zullen niet steeds, en mogen ook niet, voort
durend dat leven ongeraakt laten! [Wij zijn
een stuk der heel© maatschappij en 'het
Roomsche leven op Hillegom moet zijn een
stuk van het Roomsche Vaderlandsch© leven.
Daar stalat in Nederland een feit, een
Boomsche daad te gebeuren, waaraan heel
Roomsch Nederland moet misedoen.
Zouden de Katholieken van Hillegom ach
ter blijven, als er 'een groot en een grootsch
Roomsch werk te wachten is i
Op den 24sten September, op dan feestdag
van Onze Lieve Vrouw tob vrijkoop dier
Slaven, dan zal R'oomsoh Holland weer een
hak geven op de dikke schalmen, waarmee
de alcohol zoovele ongalukkigen altijd maar
weer opnieuw in slavernij ketent.
'tls geen pieuws m©er, er is een Dr.
Ariënsfonds van 17 mille reeds.
Er moet komen naast de Sanatoria;,
die andersdenkenden tot herstel en redding
van drankzuchtigen reeds hebben gesticht
een Boomsch Sanatorium voor
Boomsche Drankzuchtegen. Hlet
dringt en er moet komen minstens 3 maal,
4 maal 17 duizend gulden.
Dat begreep ieder, schrijft „de Kruis
banier" van 15 Aug.
Maar hoe?
Toen heeft ©en stem geklonken, die echo's
gewekt, heeft in gansch Boomsch Neder
land.
Kapelaan Simonis sprak het woord, dat
de gedachte van duizenden Vertolkte."
[Wij op Hillegom hebben het reeds twee
maal gezien, hoe geestdriftig ons Hille-
gomsch publiek zijn honderden guldens heeft
geofferd tot bestrijding der tuberculose, toen
daarvoor het Juliana.bloempje werd te koop
aangeboden.
En nu is besloten „om ten b'aha van het
K K. Sanatorium van drankzuchtigen te
verkoopen een S obrië t asbloemp j e" en
dat te doen op den genoemden feestdag der
Hl Maagd.
Overal waar Mariavereenigingen z;ijh
maakt men zic;h op, dén Zondalg van 24
September te maken tot den vruchtbaren
eersten N ai ion alen R. K. Drainkwoerdag.
Hillegom, heeft een Mariavereeniging. Ze
slaapt, we weten het-, en we "hebben het
eerder reeds gezegd. Maar de kreet tot ver
lossing uit de slavernij van den alcohol, die
kreet is misschien reeds d© versuffing ©enigs
zins komen verbreken. In het Kruis ver bond
is er over gesproken, dat de Mari.averceni-
ging goed werk kon doen. Laat zlï al di©
Boomsche vrouwen, al die Bocxmschle jonge
dames, die met zooveel 'energie hebben mee
gewerkt tot een gunstig resultaat bij den
verkoop van het Julianabloempj© oproepen
om ook het Sobriëtas,bloempje in
groote getale aan den man en veel dubbel
tjes in het Dr. Ariënsfonds te brengen.
Het doet er niet toe, of die dames al ojf
niet practisehe dr ankbestrijdster zijn. Het
geldt hier een groet Boomsch-Soeiaal werk,
een heerlijk liefdewerk.
.,0p 24 September moet de slag geslagen,
binnen en buitenshuis, in familiekring en
>p straat, in vergaderzaal en a|an de- Kerk
deur.
Dit is een liefdewerk in den volst,ten zin
van het woord en bereikbaar voor iedereen,
want het Sobriëtasbloempje is te koop, zelfs
al voor een dubbeltje." Zoo schrijft „de
Kruisbanier".
Voor Hillegom is eerste vereis elite, dat er
verkoopsters zijn !en onder onze Boomsch©
jonge meisjes zijn handige verkoopsters, dat
o.eeft de ondervinding geleerd.
-Nog is het ruimschoots tijd om alles tot
Ir! /I® puntjes te regelen, mits men maar
ii;!{ VPp,i;lkail"r wacht. Komen ©r tien te ge-
viseur der jD°'r<!erwaa,rden Geestelijken-Acl-
pen, dan zal aSt^klo®h
dan dat men de kat uit dln^*
In het Diocesane sXomfté WV
dom Haarlem is Mej. Anna, Gre^inf iW
duinsche weg 619L, Den Haag- dia SecnX"
resse en ;M|3J- Joh. Migman B,oelof Hart-
straat 173, Amsterdam de peimingmlaeste-
resse.
De jonge dames van Hillegom moeten er
prijs op stellen, moeten het zidli tot ©en
eer rekenen, dat 'alle Boomschën vain Hille
gom op Zondag 24 September het blauwe
Sobriëtasbloempje dragen..
Zou het niet een 'schande, zijn voor Boomsch
Hillegom als het op de lijst vah den Boom
schën Bloemendag „niet voorkwam.
Het Bestuur van het 'Kruisverbond heeft
hier een duren plicht te vervullen. De 'Mar
riavereeniging is no|g in ruste. Zij moet ge
wekt en het Kruisverbond moet voor h©t
tijdig ontwaken zorg ^dragen. Er i,s ©en ka,s
in de Mariaveröeniging, die ben hulpmiddel
is om dien eersten National en R. K. Drapk-
weerdag op Hillegom tot 'een machtige bë-
tooging en een dadelijk in veiel klinkende
munt afgemeten voor het Dr. Ariënsfonds
vruchtbaren dag kan maken.
Van enkelen wordt gevraagd 'zich een Zon
dag te geven voor dit groote, machtige en
voor het sociale leven zoo invloedrijk© lief
dewerk te geven.
Van alle Boiomsohen wordt verwacht;, daf
ze geven zullen voor 'het Sobriëtasblpeim;-
pje weinig* of veel, al naar het kan, wagtj
zoo eindigt het, weer 'aangehaalde hoofdar
tikel uit, ,,de Kruisb|anier".
„Op 24 September moieten binnen komen
dé duizenden kleintjes, die teen heel groote
som iclaken.
Op 24 Sept. moet het Do Ariënsfonds een
kiiachtigen stoot en de Nederlandseh© Kei
th olieke Drankbestrijding haar Sanatorium
krijgen.
Op 24 Sept. moet bet uur der verlossing
sl|aan voor vele ongelukkigen 'slaiven en
slachtoffers van de drankzucht.
D|at geve God door de voorspraak van
Onze Lieve Vrouw tot Vrijkoop der sllaven."
Boomsche vrouwen v|ali Hillegom zullen
wij llater van U moeten 'zeggen, daft ge met
de Landen in den schoot zijt blijven zitten
Boomsche vrouwen Van Hillegom, als
straks een EL K 'Sanatorium breed en hoog
z|al oprijzen, zal dan 'gezegd moeten worden,
d|at gij thuis bleeft toen alle Boomsche vrou
wen Van Nederland rondgingen én den vree-
selijken vijland van uw vaders en broeders
en mlannen en den tiran van u zelf een ge-
voeligen sl|a,g toebrachten?
Neen niet wjaarMaar 'zulk ©del Boomsch
Socilaal liefdewerk vericht moet worden,
dia,ar zult gij uw plicht vervullen.
EGO.
Arbeideloonen. In. scherpe tegenstelling mei
de bewering van Schwab, den president van de
Bethlehem Steel Company, dat de Amerikaanscne
arbeiders bij de staal-industrie gemiddeld 1000
dollar per jaar verdienen, staat een dezer dagen
verschenen rapport van den minister van biu-
nenlandsche zaken.
Van de 90.000 arbeiders, wier loonen en ar
beidsverhoudingen onderzocht werden, werkt een
vierde deel 84 uur per week of 12 uur (dagelijks,
met inbegrip vati den Zondag.
Niet alleen bij het hoogovenbedrijf, waar Zon
dagsrust misschien niet doenlijk is, maar ook bij
vele andere takken, waar het heel goed mogelijk!
zou zijn, wordt Zondags gewerkt. Van de 90.000
werken maai 15 percent 50 uur per week, 50
percent 72 uur o! meer. Zestig pereent zijn
immigranten, voor tweederde Slaven. De hei.'t
van alle arbeiders verdient niet meer dan 18 ets.
Amerikaansch per uur, een vierde min
der dan 25 ets. en een vierde 25 ets. en. meer.
Een twintigste van de geschoolde arbeiders ver
dient 50 ets. per uur; in zeer bijzondere gé
vallen kunnen zeer bekwame arbeiders 1.25 dol
lar per uur maken.
Een vrouwelijke chof. Zooals in de mees-
landen, zijn er ook in Amerika tal van vrouwe
lijke ambtenaren en beambten in staatts- o,f in
rijksdienst. De best gesalarieerde vrouwelijke
Boudsambtenaar is een mej. Kelly, thans waar
nemend directrice van het Munt-bureau te Was
hington. Juffrouw Kelly is jarenlang werkzaam
geweest in de muntafdeeling van het departement
van financiën,; en onlangs werd zij tot onderdi
rectrice benoemd. Kort na die aanstelling onder
nam de directeur een dienstreis, en. trad de
onderdirectrice tijdelijk in zijn plaats.
De werkkring, dien deze dame nu te vervullen
heeft, is zeer omvangrijk. liet Munt-bureau te
Washington, aan welks hoofd juffrouw Kelly
staat, heeft het toezicht over drie hooidmuntin
richtingenu waar geld geslagen wordt, en over
drie munt-filialem. De dienst van al' die instel-
,"NDU .l10"'*1 f0" personeel van 1400 metrisch en
Daaronder zijn tal van experts, die hooge
salarissen trekken. Juffrouw; Kelly ontvangt
slechts 3000 dollars 's jaars, wat voor een zoo
verantwoordelijk ambt als dat, 1 welk zij be
kleedt, laag is te noemen. Het is echter hooger
dan de bezoldiging van iedere andere vrouw in
Amerikaanschen dienst; evenals ook de verant
woordelijkheid en de beteekenis van het ambt
grooter zijn dan dien van welke andere dame
ook, die als ambtienaresse de Vereetnigde Staten
dient.
Een ooggetuige over de Engelscbe, staking.
Een Rotterdammer staat aan de N. R. Ct. een
brief af van zijn zoon, die van de (spoorwegsta
king, die hij heeft meegemaakt, een levendige be
schrijving geeft. De brief is van Zondag.
Of we iiets van de strike merken? vraagt u. En
of. Het is precies alsof Bradford belegerd wordt
we krijgen tenminste een proefje van het ge
voel dat een belegerde stad moet hebben. Geen
eten is er te krijgen. Aardappelen, melk, en.
ook groenten zijn allen uitverkocht. Vleesch en
visch is ontzaglijk schaars te koop. Gelukkig
heeft Mrs. S. tijdig een grooten voorraad inge
slagen, want ook boter is er niet meer .te krij
gen. Couranten komen per auto; de Morning
Leader heeft in de gauwigheid een heel en auto-
dienst door Engeland georganiseerd.
Het is anders uiterst interessant alles zoo
van nabij mee te maken. Iedereen trachtte Vrij
dag en Zaterdag groote voorraden proviand in
te slaan, waardoor de prijzen tot het vier-,
vijfdubbele stegen. Donderdag, de dag daf de
menschen van de Midland Railway staakten,
zagen we de politie de stakers het station uit
drijven, wat betrekkelijk ordelijk ging, al gaan
de pickets, d.z. de overhalers, kenbaar aan een
P. in hun knoopsgat, niet altijd even kalm te
werk. Vrijdag was hei groote Bradford station
van de Great Northern Railway totaal gesloten.
Hier hadden de stakers dus een groot succes.
Maar het interessantst was onze terugreis van
Oxford. We moesten over Stockport, een voor
stad van Manchester, het plaatsje waar het eerst
iedereen gestaakt heeft, Woensdag al. In
Crewe, een twee uur eerder, hadden we ander
half uur te wachten tot onze express voor Man
chester weg zou gaan, die toen in een localen
trein gemetamorphoseerd bleek te zijn en aan
ieder station stopte. Het deed denken aan de
express die we in 1903 naar Arnhem hadden,
weet u wel? Het was ook nu snik- en snikheet.
Om drie uur kwamen we in Stockport aan.
Geen mensch was er te zien behalve de buffet
juffrouw en de courantenjongens. Geen portiers,
of conducteurs; alles staakte. Het perron was
opgepropt (als dat van een perron gezegd kan
worden) met koffers, kisten, melkemmers, fruit
manden enz. Benige winkeliers waren bezig hun
waren zelf naar de winkels te brengen, op ge
vaar af van aangevallen te worden door de
stakers, die juist alle voedsel willen weren. We
wisten niet hoe laat er een trein naar Yorks-»
hire zou vertrekken en hadden dus maar te
wachten. Naar Manchester wilden we niet want
daar* was het zoo mogelijk nog erger. Diaar
had men het station eenvoudig gesloten. Terwijl
we wachtten, hielpen we de goederenwagens van
de weinige treinen die Liepen, inladen, sjouwden
koffers en tasschen. aan, want witkielen waren
er niet. Ik sprak een machinist van een van
de treinen, die vertelde, niets voor de staking,
te voeten, maar het wel gedwongen was te doen,
zoo de union het den volgenden dag bevat (iets
wat, zooals u zeker weet gebeurd is).
Eindelijk ging er een trein, naar* Huddersfild,
een stad even over de grens van. Lancashiere On:
Yorkshire waar nog geen staking was. Zoo kwa
men we, na om 9 uur uit Oxford vertrokken
te zijn, om half negen in, GowersaJ aan, terwijl
de reis maar 4 uur lang is in gewone tijden.
DE NOODZAKELIJKHEID DER TARIEFWET
Weet men, dat Nederland in de laatste jaren
onze voornaamste afnemer is geworden?
Zoo vraagt de Belgische „Bien Public" aan
hare lezers.
Ten bewijze geeft het blad eenige cijfers, die
ook buitengewoon leerzaam zijn voor ons. Het
Dagblad van Noord-Brabant toont dit in het
volgende artikeltje aan;
België voerde in 1897 in naar Nederland voor
184 millioen franks, tien jaar later voor 303
millioen, dat is 64 pCt. meer. In 1909 werd het
311, in 1910 zelfs 328 rnillioe-n. En het eerste
half jaar van 1911 is zijn voorganger van 1910
alweer met 12 millioen vooruit.
Is 't wonder, dat Eugène Bade, de sekretaris
der Hollandsch-Belgische commissie, de uitvin
der der Hollandsch-Belgische toenadering, deze
cijfers aan alle Belgen voor oogen houdt (met
de vermaning, dat men toch een vriendelijk
gezicht zette jegens den Noorderbuur?
Dan komt er echter een Fransciljon, die tot
Eugène Baie zegt: maar onze uitvoer naar
Frankrijk bedraagt nog veel meer.
Inderdaad, België voerde verleden jaar voor
439 millioen franks aan koopwaren uit naar
Frankrijk.
Maar
Nederlanders let op nu.
Onder de 439.000.000 frs. koopwaren, die
Frankrijk in 1909 van België heeft gekocht,
schrijft Baie, is een totaal van 357.966.160 francs,
grondstoffen begrepen, waaraan het dringend be
hoefte gevoelt en die derhalve vrijgesteld zijn
van invoerrechten.
Van dat cijfer moet verder een bedrag van
130.540.000 frs. worden afgetrokken voor half
fabrikaten waaraan onze buurman niet minder
sterk behoefte heeft.
Er blijft ons een zeer bescheiden bedrag van
81.125.000 frs. over, dat onze bewerkte voort
brengselen verlegenwoordigt.
Echter leveren wij in Nederland onmiddellijk
aan de verbruikers en inderdaad schijnt de ge
volgtrekking uit dit totaal van cijfers wet te zijn.
dat Nederland op het oogenblik onze grootste
afnemer is en dat onze industrieelen aan Neder
land het meest kunnen verdienen.
Leerzaam; niet waar, deze cijfers en beschou
wingen. buitengewoon leerzaam.
Frankrijk heft hooge invoerrechten, daar kan
de Belgische fabrikant slechts grondstoffen en
halffabrikaten kwijt.
Maar Nederland!
Het land van den vrijhandel!
Dèèr is wat te verdienen!
Daar levert de Belgische fabrikant onmiddel
lijk aan de verbruikers. Voor meer dan 300
millioen per jaar!
Spreken deze cijfers niet veel sterker dan al
de adressen, welke dezer dagen naar de Kamer
gaan
De millioenen, die België thans aan ons ver
dient, moeten in onze eigen zakken terecht ko
men.
In de zakken onzer industrieelen, onzer werk
lieden, onzer middenstanders, welke laatsten
immers slechts tieren kunnen onder een koop
krachtig, hooge-'ooncn-verdienend publiek.
In dit verband is het nuttig nog eens le wijzen
op het feit, door ons op 19 Juni geopenbaard.
Op den 12en Juni is door de vertegenwoor
digers der Fonderie et emaillerie St Joseph te
Couvin in. België, die jaarlijks voor eén half
millioen gulden naar Nederland invoert, te
's Her togen boseh naar fabrieksterrein gezocht.
Waarom
Omdat de nieuwe Tariefwei in aantocht is.
En onze Belgische fabrikant wel inziet, dat
dan het vet van de soep geschept zal zijn.
Dan zal Nederland zelf zijn bewerkte produk-
ten maken.
En mag het buitenland on,s slechts grondstof
fen en haltfabrikaten leveren.
Die Belgen van Couvin moeten in Nederland
een fabriek bouwen, om de Nederlanders een
deel te gunnen van hetgeen aan Nederland wordt
verdiend.
Dat is één, die fabriek St. Joseph te Couvin.
Maar er wordt jaarlijks voor meer dan 300
millioen uit België naar ons land ingevoerd.,
voor meer dan 300 millioen aan afgewerkte
produkten.
Hoeveel daarvan zal Nederland zelf kunnen
leveren, als de nieuwe Tariefwet er zal zijn?
Hoeveel arbeidsloon zal B *lgië aan Nederland
moeten afstaan?
Hoeveel welvaart zit daarin voor heel ons
volk?
Nederland, dat met zulke cijfers voor oogen
een verhooging ider tarieven niet zoo spoedig
mogelijk invoert, (verschopt zijn kans op een
krachtigen economischen vooruitgang.
DE ZAAK-VROOMS.
Het comité, dat zich ten behoeve van Vrooms
had gevormd, heelt van den Minister van Ma
rine volgend schrijven ontvangen;
„De Minister van Marine,
Op een door Dr. Th. Hermans, arts, en E.
Thorn Prikker, letterkundige, handelende namens
het indertijd ten behoeve van H. F. Vrooms
opgericht comité, aan H.M. de Koningin gericht
adres van 29 Juli 1911, bij Kabinetsrescript van
31 d.a.v. no. 33 gerenvoieerd aan het Departe
ment van Marine, ter beschikking of om consi
deratie en advies.
Brengt ingevolge machtiging van H. M. de
Koningin Ier kennis van adressanten, in beschik
king op hun verzoekschrift van 29 Juli,
dat sedert de beschikking van 15 JuLL 191ü(,
3ur. D. no. 1, waarbij aan een gepensioneerden
magazijn-werkman bij 's Rijks werf te Amster
dam' H. F. Vrooms werd te kennen gegeven (dat
er geen termen bestonden tot verhooging van het
hem toegekende pensioen, zich geen nieuwe ge
zichtspunten in de zaak van den gepensioneerde
hebben voorgedaan,
zoqdat voor het nemen van eenigen maatre-
gel ten bdange van dezen geen sprake kan
zijn.
DE STAKING-COMMISSIE.
De heer Dirk Beerends zendt een uit-
voerig stuk waarin hij de vraag bespreekt
„Lvv as de aanstichting- to-t het vormen van leen
commissie van verzoening in zakte de werk-
staking- .der zeelieden een misgreep?"
Hij legt er nadruk op, dat hierbij gieen
sprake was van zichzelf op den voorgrond
schuiven, noen van zelf-overschatting. „Mie
gemeend treeft dat door intermediair van
deze ol gen*e commissie door over en weer
loven en bieden een aanmerkelijk aantal der
gestelde eischen der zeelieden voetstoots door
de reeders zou^ worden ingewilligd, verdient
benijd te worden voor zijn onverwoestbaar
optimisme, of, zoo men wil, beklaagd we
gens naïeve kortzichtigheid."
De wezenlijke taak van de commissie zou.
echter, volgens dien heer Beerends, weinig
omslachtig zijn geweest, minder een bemid
delend dan wel een verzotenend karakter dra
gen, er op aangelegd de reeders te bewegen
alsnog die maatregelen te willen nemen,
waardoor de Nederlandsche zeeman op min
der pijnlijke wijze den arbeid weer zou kun
nen opnemen. Hij zegt dan
„De verhouding van werkgever en werk
nemer in het havenbedrijf dient immers op
deugdelijker grondslag te rusten dan op dien
van wezenlijke overmacht ter ©ene zijde en
schijnbare onderworpenheid ter andere zijde...-
„Het denkbeeld van volledige overgave
en het gevoel van algeheele machteloosheid
zou bij den werknemer een psychisch zeer
kunnen wekken, dat zoo maar niet als phy-
sieke pijn door kunstmatige anaiesthetisdh©
middelen gevoelloos kan worden gemaakt.
De reeders zouden bovendien niets van hun
hoogheidsgevoel behoeven in te boeten, in
dien ze in overleg ,met eenige onbevangen
goemannen der commissie 'tot klaring en v-er-^
gelijk waren gekom|en, wat te gereeder kon'
geschieden nu door opheffing van de bijkom
stige solidariteitsstakingen het juiste psy
chische moment was 'aangebroken om den
steeds feller en bitterder ge voer den strijd,
op eene voor beide partijen meer duurzame^
bevredigend© wijze te beëindigen.
„Een goed vakman om het ©ven, of
hij godsdienstig dan wel anarchistisch is
aangelegd, zou het immers geweldig ter
gen de borst (stuiten, als hij na d© opheffing,
der staking nauwelijks door het patronaat
geduld zon worden. Stille wrok zou hij blij
ven koesterten tjegen het patronaat, indien)
de loyauteit der -overwinnende readers niet
een tegenwicht zou vormen tegen het gevoel,-
dat hij in slaafsche onderworpenheid heeft
moeten toegeven.
„De reeders hebben, Zoo men weet, met de
laatste verhooging van f 2 den volledige®
JoiOneiÊch, t w. f 6 per maand, ingewilligd.;
Er is een vast, zeer gemotiveerd vertrou
wen, dat de levensvoorwaarden verbeterd!
zullen worden. Misschien had d© beanidde-
lingsccanmissie ook nog gedaan gekregen,
dat na opheffing van de staking de andere
grieven en ©ischen zouden worden onder
zocht. Nu blijft er niets anders ovter dan
een benoep to doen op het noblesse oblige
uer reeders.
„Daar de zwakke partij op een minder
vernederende wijz© als totale overgave we-!
ken lang naar een oplossing heeft gezocht,
zou loyale handreiking, zonder terughou
ding, een betoon van grootmoedigheid zijn,
hetwelk reeds op nuttigheidsgronden in
dien de motieven uit hooger© regionen ont
breken, wat- we allerminst bij de reeders
mogen supponeeren verdient betracht te
worden, wijl hierdoor prestige en invloed'
meer worden versterkt dan door ©en opge-!
commandeerd vertrouwen, dat buiten d© in
tieme convictie der zeelieden ligt.
„Een pogen om de reeders tot deze voor
hen zeer moeilijke handreiking te bewegen,
zou het waarschijnlijke doel der commissi©
zijn geweest, indien de staking op goede
gronden niet plots ware opgeheven."
PREDIKANTSTRACTEMENTEN IN DE NED,
HERY. KERK.
Uit een brief van. een predikant der Ned.
Herv. Kerk is het navolgende geknipt:
„Wist gij wel, dat er ongeveer 225 prédis
kanten zijn van de plm. 1600 in onze kerk, die
leven moeten van f 900 tot f 1050? Dat fs over
groot aan ml aangewezen Is op 11, 12, 1300? Het
aardige vrouwtje van onzen collega X. schreide
onlangs bitter tegenover een vriendin. We lijden
nu al zoo'n armoede, zeide zij, met z'n vieren
van onze f 1000; ik weef niet waarvan, we
den dokter en de baker moeten betalen ear hoe
r* Zulk door eerlijken arbeid verkregen
geeft veel meer genot dan een gift! Ge-
mijne overplaatsing bij de genie-
1 aaud tte verkrijgen, zoo is m«n weg ge
mand» h, i a °P eigen beenen en heb nie-
Hot! .n°°dig.
UDdwérdfi Wie er'S treibe'
citeerde de onvs dass er nicht falie!
verbeterlijke Robert
Mill.
.- Ei, ei, Therese,
Zig, on je ziet dat ni<Tt \znlken arbeid be-
han? riep Hugo lachend pj, eei1 verandering
in zijns moeders tuin aam„er,ese toe, die hij
een perzikboompje geknield ,toen ZÜ voor
rupe vruchten zorgvuldig in 6p®zi^ was de
Tti mand te leggen. naast haar
lij verrast sprong zij op, daarbn v
tend tt16* C'®n kogtbaren inhoud omvette de
tend. Hugo ving de mand op en zette ze
Dy spring-in-'t veld, plaagde hij. cüt'
Gij werkelijk hier? Waar kom je vandaan?
Als uit de wolken gevallen.
Nu, dat ik mijne moeder bezoek, is toch
werkelijk geen wonder te noemen.
Maar geen mensch verwachtte je. In
Moosburg zei je immers ook, dat je in lan
gen, langen tijd geen verlof meer zoudt heb
ben. Hare oogen lachten en daarmee haar
mond en geheel haar lieve gezichtje.
Het kwam ook heel onverwacht. De ma
noeuvres zijn ten einde. Mijne tegenwoordig-
neowu e?n? familiebespreking over Son-
vriihteK^^tmhtmgen wordt gewenscht en de
eruit te kriigen ik u °st.baai' Persoont.j.
bij moed er en'Zai lk ben zoo dicht
daarom vroeg ik om eene klP* bezoeken;
verlof, en hier ben il, nu verlen^mg
- Dat is overheerlijk!Om de vreugde vol
komen te maken breng je zeker ook bericht
dat ik langer mag blijven?
Integendeel. Er wordt op gerekend, dat je
uiterlijk op 't einde van de volgende week in
Moosburg bent.
Zij trok een lang, zeer teleurgesteld gezicht.
Ik kon 't mij wel denken; ik moet immers die
nen voor mijn geld.
Therese, g'e hebt ongelijk. Je wensch is
vervuld en je mocht hierheen komen; Nu
mag de oude heer ook op eenige waardeering
van jou kant rekenen.
Vlug vlogen Therese's vingers naar haar
ooren. Preeken en altoos preeken! O, Hugo,
je bent zoo'n patent man als je me maar niet
altijd bewijzen wildet boe hoog je boven me
staat.
Je bent al heel onverstandig, Therese,
antwoordde hij geprikkeld.
Dat weet ik, zeide zij en trok de handen
van de ooren weg. Ik hen onaangenaam en
onverstandig en alles wat je wilt. Alleen
valsch hen ik niet, en wat ik denk, ligt me
op de tong.
Wat. je toch wel tegen Moosburg hebt!
Jij verwend dametje wordt daar veel beter
opgepast dan hier en er is ook veel meer af
wisseling voor je. De eenvoud hier in huis
kan allerminst wat aanlokkelijks voor je
hebben.
Hier word ik als een dochter des buizes
(beschouwd, daar eet ik genadebrood, en dat
smaakt bitter, o zoo bitter.
Hier behaagt mij alles, daar niet; hier is
alles goed, daar alles onaangenaam.
Dat is onzin, Therese. Je moest niet zoo
onrechtvaardig en de oude menschen wat
minder scherp beoordeelen.
Dat moge zoo zijn. Ik ben nu eenmaal
zooals ik ben.
Maar je moet niet noodzakelijk zoo blij
ven, (Goddank, voegde hij er bij). Als ik mijn
moeder goed ken, zal zij ook niet altijd van
lof overvloeien.
Je moeder is edel en beminnenswaardig
en als zij berispt, geschiedt dit op een wijze,
dat men lust gevoelt zich te beteren.
En Marie? Is zij soms ook een volmaakt
heid? sehertste Hugo.
Therese lachte. O. Marie! Di» bewaarheid
het woord, dat er geen rozen zonder doornen
zijn.
Je neemt nle deze opmerking immers
niet kwalijk, Hugo? voegde zij ei- angstig bij.
In 't geheel niet. Je ziet dus dat ook hier
alles geen zonneschijn is. Doch daar komt
moeder.
De barones was naar buiten getreden; op
de trappen staande, die van de eetkamer naar
J den tuin voerde, overzag zij haar klein rijk
I en lachte den jongen lieden vriendelijk toe.
j Toen dezen naar haar toekwamen, legde ze
j vertrouwelijk de hand op Therese's schouder
en blikte vragend in haar verhit gezicht.
i' Therese is hoos, wijl de vrijheer haar
s '.vil terughebben, zeide Hugo, in plaats van
i 'tjonge meisje de vraag in moeders blik be-
antwoordend.
I Is het zoo, Therese? Ja, uw vertrek be-
droeft ook ons zoo zeer, maar je komt weer
I terug, het is geen eeuwige scheiding.
Niet waar, u zoudt me veroorloven, lan- i
'ger hier te blijven? U stuurt me niet weg?
U moet haar hoofd dwingen, moeder, on
derbrak Hugo ongeduldig, zij vertelt werke
lijk dwaasbeden.
Ik wil haar kalmeeren op mijne wijze,
zeide de barones lachend. Mil je wel zoo
goed zijn de perziken in huis te brengen, lie
ve? wendde zij zich tot Therese.
Heb je dat gedaan, dan kom je bij me,
dan spelen we samen piano.
Je bent vreeselijk grof tegen Therese,
zei ze tegen haar zoon, toen deze zich ver
wijderde, en zij is toch zoo'n goedhartig
mei si e.
Maar heftig en opbruisend. Zij heeft zoo
in 't geheel niets zachts in zich, ik zou haar
haast onvrouwelijk noemen.
O, jij menschenkenner! spotte de moe
der. De schoonste eigenschappen der vrouw-
sluimeren immers in haar, het is maar zaak
ze op te wekken; hare gebreken daarentegen
liggen aan de oppervlakte, argeloos en zon-
i der valsckheid toont zij ze onverborgen. Zij
kent ze echter wel en als haar karakter maar
eenige vastheid heeft gekregen, zal zij ze ook
overwinnen. Met een goed woord verkrijgt
men alles van liaar, hoe dankbaar is zij voor
't beetje vriendelijkheid, dat zij hier onder
vindt.
Dankbaar? Op Moosburg kunnen zij daar
een woordje over meepraten.
Men kan weldaden zoo bewijzen, dat zij
zwaarder vallen dan mishandelingen.
Dat is bij Dagobert niet het geval.
Ook niet bij de barones? Overigens, wees
maar gerust, ik zal Therese wel tot terugkee-
ren bewegen.
Therese was nu eenige weken hij de baro
nes van Sonneck geweest en voelde zich daar
zeer thuis. De voor zich innemende wijze van
doen der fijnbeschaafde beminnenswaardige
vrouw had haar «onmiddellijk betooverd, de
oprechte goedheid der anders vrij onbedui
dende dochters haar hart gewonnen.
In het eenvoudige huisje gevoelde zij zich,
als een zeer geziene gast; zij zwelgde als het
ware in het genot en wilde dan ook op alle;
mogelijke wijzen toonen, dat zij er zeer dank
baar voor was. In haar streven, de lieve ba
rones wat meer te gelijken, lag de beste er«
