Anecdoten
te bSerenverzameling, die het genootschap „Na-
tur-a Artis Magistra" verwierf, afkomstig was
ran de toen zeer bekende rondreizende menage
rieën van van Aken en Martin, omstreeks 1840.
De Duitsche dierentuinen zijn jonger, de Ber-
'ijnsche dateert van 1844, de Hamburgsche van
1853, de Frankfortsche van 1858 en die te Mün-
ïhen, die verreweg de meeste andere in pracht
ran aanleg overtreft, is eerst een jaar of drie
oud.
ONBRANDBAAR HOUT.
Men heeft in Amerika een nieuw procédé ont-
lekt, om timmerhout, schijnwerkershout, hout
rooT parketvloeren of schotten, enz. onbrand
baar te maken.»
Waarschijnlijk kan men dit procédé opk op
meubels toepassen. Het bestaat hierin, dat men
het hout door middel van cleetricite.it impreg-
neert met amoniumsulfoboraat. Al de genoem
de houtsoorten hebben de vuurproef glansrijk
doorstaan.
Bij een officieele proef werden deuren van
beuken-, dennen- en populierenhout, slechts 18
m.M. dik, gedurende een uur aan de inwerking
van het vuur blootgesteld, zonder dat het hout
werd aangetast en men heeft ze na de proef
moeten stuk slaan, om t' vuur te kunnen blus-
schen. Aan dezelfde proeven werden deuren van
plaatijzer en van hout, met plaatijzer versterkt,
onderworpen.
Deze deuren trokken en vervormden zich, ter
wijl die van geprepareerd hout geenerlei ver
vorming vertoonden en inwendig koud bleven.
Wanneer dus langs electrischen weg onbrand
baar gemaakt hout algemeen werd gebruikt
voor timmerwerk binnenshuis en voor meube
len, dan z«du bijna alle brandgevaar opgeheven
zijn. Indien het proces werkelijk zoo practiseh
is, als de Amerikanen beweren, dan zullen zon
der twijfel tal van voorwerpen, welke thans van
ijzer gemaakt zijn, van hout worden vervaar
digd, dat dus vele nieuwe toepassingen zou vin-
ien.
EEN POSTHOND.
Een hond kan men blijkbaar alles leeren; wjj
hebben politiehonden, Roode Kruishonden,
(waakhonden, jachthonden, wij hebben dansende
'en sprekende honden, circushonden en de hemel
mag weten wat voor andere soorten geleerde en
(gedresseerde honden nog meer. Van een hond
die postbodenwerk verricht, hadden wij echter
[nog nooit gehoordzoo'n hond-postbode of post-
Ibode-hond schijnt dienst te doen op de lijn Z.-W.
Baltimore en Ohio. Zoo vertelt de „Nederl.
Sport". Het plaatsje Brighton, dat aan die lijn
'gelegen is, heeft 'n vrouwelijke postbode, met
name mrs. Pellock, maar de dame laat een deel
ran haar werk doen door haar hond, die Jack
ieet en Jack doet zijn werk goed.
Jarenlang gingen ze beiden den exprestrein
ïegemoet, van waaruit hun de postzak dan werd
toegeworpen, dien mrs. Pollock dan mee naar
huis nam. Maar op een mooien dag verstuikte
le dame haar voet en kon niet uitgaan. Het
uur, waarop de trein moest voorbijkomen, na
derde en de postbode wist geen raad. Jack jank
te van ongeduld en kon niet begrijpen, dat de
vrouw geen aanstalten maakte om uit te gaan;
hij liep heen en weer, sprong tegen de deur
op, vloog naar het raam, gaf in één woord dui
delijk te kennen, dat hij naar buiten wilde. Men
leed de deur voor hem open en Jack ijlde naar
bet kleine stationnetje, waar juist de trein
roorbij vloog en de postzak hem voor de voeten
geworpen werd. Hij raapte hem op en bracht
hem netjes naar huis. Dat is bijna een jaar
geleden.
Sedert dien tijd heeft Jack zijn dienst niet
meer onderbroken en gaat eiken dag den post
zak halen en mrs. Pollock blijft thuis. Bij ons
zou dat zoo gemakkelijk niet gebeuren, maar
In Amerika is men blijkbaar tevreden als de
-]ienst maar geregeld gedaan wordt en dat doet
Jack zoo, dat niemand het hem zal verbeteren.
Hij kent zijn tijd zoo precies als raadpleegde hij
een der beste chronometers en nog nooit is er,
sedert hij dienst doet, een brief zoek geraakt.
PRAOTISCH.
De rijke Amerikaan Josua Flint bezat een
teldzame verzameling antiquiteiten. Daaronder
ook een wandelstok van Bodewijk XIV. Mis
schien niet echt, maar toch een prachtstuk, met
ingelegd metaal en kostbare edelsteen en ver
sierd. De stok, waarvoor de million»ir duizen
den jhad betaald, stond in de hal van het huis.
door Flint bewoond, in een parapluïe-starwtaard,
tussehen andere kostbare stokken en paraplu's.
Onder de bezoekers van het salon van den mil-
lionair bevonden zich natuurlijk óók twijfelach
tige elementen, o. a. een zekere Mailloche, een
criticus van onbekende bladen. Toen deze den
stok van Lodewijk XIV zag staan, kwam hij
op een listige gedachte. Vlug liet hij uit goed
koop materiaal een dergelijke stok maken, be
zet met valsche steenen.
Terwijl de millionair op zijn dagelijksche
ochtendwandeling was, begaf Mailloche zich
met den nagemaakten stok onder zijn langen
manteljas verborgen, naar diens huis. Mailloche
deed verbaasd, toen de kamerdienaar zeide, dat
zijn meester afwezig was. Onder voorwendsel
een briefje te willen schrijven, begaf hij zich
naar de wachtkamer en zette zijn stok, schijn
baar achteloos, naast dien van Lodewijk XIV
in den standaard.
Vijf minuten later kwam hij weer in de voor
hal, en greep, onder het wisselen van enkele
woorden met den dienaar, naar den historischen
wandelstok van Flint. Daarop deed de bezoe
ker eenige passen naar den uitgang, maar plot
seling klonk een gerammel. Iets onzichtbaars
scheen dep stok, dien Mailloche in de hand had,
vast te houden.
Gelijktijdig stond de dienaar voor den bezoe
ker, reikte hem zijn medegebrachten stok
over en zei gelaten: „Wilt u uw eigen stok mee
nemen? Wees er van verzekerd, dat een derge
lijke verwisseling meer is gebeurd. Daarom
beeft mijn meester den kostbaren wandelstok
met een ketting op den bodem van den stan
daard vast doen maken.
Mailloche is nimmer meer by Flint terugge
keerd.
BIJ DROOGTE IN AFRIKA.
Na den tijd van aanhoudende droogte, dien
wij gehad hebben, is het wel interessant eens
te hooren hoe de zwartjes in Afrika in zulke
gevallen te werk gaan. De*Engelsche zendeling
Cole, werkzaam te Mpawapwa, vertelt daarvan
in het „Journal of the Afrikanian Society" het
volgende
Het regenmaken ie een kunst, die in het Oos
ten algemeen gebruikelijk is. Zij is zoowel voor
de toovenaars alsook voor de stamhoofden een
voortreffelijke bron van inkomsten, want het
volk moet beiden rijkelijk schadeloos stellen.
De regenmakers hebben zeer verschillende me
thoden, door middel waarvan zij het kostbare
nat van den hemel halen. Het stamhoofd, dat
niet zelf regen maken kan, zendt boden met een
donkere lap en een bijl of een zwart schaap naar
den toovenaar. Is deze verhinderd te komen dan
stuurt hij in zijn plaats het een of ander medi
cijn en geeft hevel tot een zonderling offer. Na
een beraadslaging van de oudsten komt in den
nacht de stam bijeen. Vier jongelingen wordeu
naar de vier hemelstreken gezonden om takken
van bepaalde boomsoorten, welriekende grassen
en water van de apenbroodboom te halen. Als dat
alles bijeengebracht is, worden de kruiden en
grassen op een steen verbrand en de heete asch
in alle richtingen heen geblazen. Dan nemen
de mannen een teug van 't water, gorgelen er
mee en spuwen het uit.
Terwijl dit gedaan wordt dansen de vrouwen
rondom den kring der mannen, slaan elkaar we-
derkeerig tot bloedens toe met de takken en roe
pen de milungu (de geesten der voorvaderen)
aan, biddend om regen. Bij het aanbreken van
de morgenschemering, die door blazen op koe
horens verkondigd wo.di", komen allen veer
aan het graf van het laatete stamhoofd bijeen.
Daar offeren zij een zwart schaap, een witte
en een zwarte kip en lijnzaadmeel. dat aan het
graf met water vermengd wordt. Uit de zoo
ontstane brij worden kleine koeken gevormd
dan wordt de aarde van het graf losgemaakt en
de koeken er in gelegd, terwijl de oudsten
spreken: „Slaap wel! Geef ons regen, opdat de
aarde ons voedsel geeft en wij rijkelijk te eten
hebben."
Of het helpt, weten we niet.
DE METEOOR-KRATER IN ARIZONA.
In het overigens geheel vlakke gebied van
Noordelijk Arizona vindt men een merkwaar
dige, aanzienlijke, nagenoeg cirkelvormige uit
holling, die van boven 1200 M. is, 170 M. diep is
en door een van 30 tot 46 M. boogen rand is
omgeven. Men heeft gemeend hier te doen te
hebben met een krater, door den val van een
geweWigen meteoorsteen veroorzaakt. Tot deze
meening kwam men, doordien de krater het
middelpunt vormt van een vlak, waarin de z.g.
diablo-canon meteorieten gevonden worden, en
welke bestaan uit ijzer met 6 tot 8 pCt. nikkel,
tevens geringe boeveelheden platina en fridiun?
bevatten, en waarin ook buitengewoon veel mi
croscopische diamantjes worden aangetroffen.
Tegelijk vindt men in de omstreken vrij groot<
hoeveelheden, deels geoxydeerde jijzermassa's.
Met de veronderstelling dat de krater gevormd
is door den val van een of meer meteoren, klopt
ook het feit, dat de wal om den krater bestaat
uit fijne brokjes en puin van kalk- en zandsteen.
Dergelijke stofvormige massa's vindt men te
vens tot een diepte van 180 meter in den krater;
onder den geweldigen druk van den vallenden
meteoor zijn dus kalk- en zandmassa's absoluut
versplinterd.
In de Proceedings of the American Philoso
phical Society deelt W. F. Magie nu de bevin
dingen mee van zijn onderzoek betreffende dl
merkwaardigheden van dezen meteoorkrat a
Is de krater door één meteoor gevormd, dan
heeft deze minstens een doorsnee van 75 M,
moeten hebbende aanwezigheid van een derge
lijke geweldige ijzermassa in de diepte v den
krater zou zich evenwel door belangrijke mag
netische storingen moeten verraden. Daar deze
ontbreken, moet de meteoor óf heelemaal ver
splinterd zijn óf er moeten, zooals ook Barri.tger
reeds meende, een zwerm kleine meteoren ge
weest zijn, die den krater gevormd hebben. Voor
't aanvaarden der veronderstelling, dat een
zwerm kleine meteoren neergeploft is, pleit 't
vinden van de vele geoxydeerde ijzermassa's in
de cmgevinig; de vele ijzermassa's oxydeeren
natuurlijk veel sneller dan één groote klomp.
De krater is symmetrisch gebouwd; zijn ar
halveert in 't Noorden het laagste, in 't Zuidep
het hoogste gedeelte van den wal om den krater
Berekeningen leerden dat de meteoren geval
len moeten zijn in een richting, die met het
aardvlak een hoek van 60 graden maakt. Ge
weerkogels, onder 'n zelfden hoek geschoten,
maakten in miniatuur precies zulke gaten als
de krater er een in 't groot is; ook de door de
kogels gevormde wal was geheel te vergelijken
met dien van den krater. Stalen kogels behiel
den hierbij hun vorm en bleven in de door hen
veroorzaakte gaten stekenkogels uit ander ma
teriaal werden vervormd en geheel of gedeelte,
lijk versplinterd weer uit de door hen gemaakte
opening teruggeworpen. Dat er veel van den ge
vallen meteoor uit den krater terug is gewor
pen, is, naar Magie op grond van 't voorgaande
meent, niet aan te nemen.
Wel zijn geweldige steenmassa's door den val
lenden meteoor weggeslingerd, in totaal zelfs
wel 300 milliard kilo, gelooft Magie, dus be
langrijk meer dan de heele aardmassa, die bij
't aanleggen van het Panamakanaal behoeft uit
gegraven te worden. De voor 't uitslingexen be-
noodigde arbeid schat Magie op 37 millioen ki
logrammeter, ongerekend dan nog de oneindig
grootere energie, die verbruikt werd tot 't ver
splinteren der steenmassa's en als warmte. Om
den krater te vormen is een massa noodig ge
weest van 360 millioenen K.G., welke met een
snelheid van 29 tot 32 K.M. per seconde voort
bewoog.
BET OUDE JAAR UITSCHIETEN,
'Men wil weten, waarvan "deze eigenaar
dige gewoonte afstamt, gewoonte, die
waarlijk onverklaarbaar schijnt, omdat men
er niet in katn terugvinden de Ohineeslche
voorliefde voor geruchtmakende vuurwerk-
knallen', ook otmdat het militaire salvo vuur
er, in ons vredelievende laind, Vreemd aan
moet zijn.
[Wel bestaat er hauw verhand' tussehen
het lolsseh Van schoten' op OudejaiagsiaVond
en' het gebruik maikeln Vain vuurwapenen
door jagers!
öp 31 Decern her sluit, de j acht dp de,
meeste soorten wild. En nu was het een oud
.iagersgebiruik, otn op den Oudejaarsdag voor
het laatst het hart Udg eens op te halen
aan het jatahtvermaiak en lustig de laatste
patronen te verschieten. Wanneer er echter
weinig wild onder schot, kwam, dan keerde
de jager 'e. middags met leege weitaisch doch
den koppel vol patronen, naar huis terug.
Het jagersgehruik was dan, 's, alvonds hiii
het slaan van het middernachtelijk uur, het
jachtgeweer a,!an den schouder te leggen en
die laatste ongebruikte patronen in de lucht
af te schieten.
Langzamerhand werd die gewoonte hij Hei
volk. ook dcor njet-ja'^rs over genomen!.
STaiar nia' talloos Veïe otngeluklcen', aK ge
volg Van het onhandig omgaan met vuurwa
penen waren er n.b. geen simpelen, die
hun duim op den loop van het geweer hiel
den. om het geluid van den knal te ver
zachten! is deze gewoonte gaan. vermin-
leren. 1 .-li i
Het Oude-jaAr-uitsehieten komt de laiaitste
jaren a,l veel minder voor.
SECUUR-
Een zeer 'zienuwachtige vrouw, opvallend
schroomvallig in ha,ar optreden, vergezeld
can haar echtvriend, iemand van 'n kalm,
laconiek voorkomen, kwam o-p het perron
van een klein spoorwegstation, gelegen op
eenigen afstand van een landstadje in den
achterhoek Een wijle nam de dienstrege
ling, die daar was aang e plakt, al haar aan
dacht in besliag: toen zij da|ajro-p niet alles
aantrof, wat zij wensehte te weten, wendde
zij zich tot den stationschef, die juist uit
zijn kantoor kwam,
Zou u zoo goed' willen wezen, mij te
zeggen, of de trein van drie uur vijftien al
voorbij is vroeg zij.
O, jad 'al twintig minuten' geledengaf
hij ten antwoord.
En zal die van vier uur dertig nögal
een poosje wegblijven, denkt u?
'tls nog .geen vier uur! merkte de
stationschef gemelijk op.
Komt er soms nog 'n' sneltrein; die
hier doorgaat
Geen een.
'Of 'n goederentrein.
Neen'.
In 't geheel geen trein" voor half viif?
In 't geheel geen......
Is u er zeker van?
:Of ik er zeker van hen Anders ziou
ik 't niet zeggen.
Dan geloof ik, zei de ondervragende
dame, en 'zij wendde zich tot haar man, dan
geloof ik. dat wij de rails wel kunnen over
gaan. EKillem.
H.OE DE TEEURHARSCH VAN CHOPIN
ONTSTOND.
In Vel ha gen und Klasing s Mohjatsheften
wordt uit het leven van den onlangs gestor
ven schilder Felix Ziem. het volgende ver
teld.
Ziem sprak gaarne oVer Ohopin, dien hij
zijn vriend noemde. Terwijl hij o-p een vleu
gelpiano wees zeide hij eens: „met dezen
vleugel wilde ik C'hopin eens verrassen. Niet
om zijn hijzonder klankgehalte. Onder dit
opzicht was het een heel gewoon instrument,
maar de bouw van de mahoniehouten kast
was zoo bijzldnder, dat ik er liefhebberd in
had om de paneel-en met allerlei landschap
pen te beschilderen.
Toen ik daarmee klaar was, noiodigde ik
Chopin bij mij ten eten met de bedoeling om
hem de piano hij zijn eerste uiting van wel
gevallen cadeau te maken.
Met hem had ik bok vorst Edmund de P'o-
lignac den schilder Eicard en nog een der
den makker uitgenoodigd.
CWdj waren de notolehalatncte Vain' Chopin ge
wend. Maar dezen keer liet hij ons zoo lang
vachten, da,t oibzte honger het vlan de be
leefdheid won en wij zonder hem ofns aan
tafel zetten.
Toen wij reeds lang .klalair waren en de
avond een heel stuk verstreken was, kwam
Chopin eindelijk opdagen zonder een woord
van verontschuldiging te zeggen.
Hij was in vreeselijke stemming. Dat paste
slecht bij onze uitgelatenheid en Polig-
nao haalde uit overmoed én misschien ook
om Chopin op andere gedachten te brengen
achter een scherm het skelet vandaan, dat
ik somwijlen voor drapeering gebruikte. Hij
liet het geraamte allerlei diahsen uitvoeren,
stelde het de dolste vragen en zette het ten
slotte voor de piano, pakte de handen van
den knokenman en liet deze over de toet
sen glijden. [Wij hadden de lichten gedoofd en
zagen zwijgend toie. .Plotseling hóórden wij
drie doffe slagen.
Had zich werkelijk een graf geopend
Wa-s het de geestenwereld, die sprak
Wij behoefden niet lang te wachten. R-i-
rard had met de hakken zijner schoenen
driemaal tegen de houten kist getrapt, waar
op hij z:at. Wij lachten'.
Maai* het lachen verging olnfel, toen wij
Chopin zagen. Reeds te voren had hij zi'ch
rmhuld met het wit bestiWe. kleed hetwelk
ik hier over de piano- heb liggen en had
doodsbleek de bewegingen van het geraam
te met starre oogen gevolgd.
Maar nauwelijks hadden de drie doffe sla
gen weerklonken of Ohopin sorong naar vo
ren', sleurde Eet skelet voor de piano weg
en drukte het a-l-s een moeder ha;a.r weerge
vonden kind hartstochtelijk aan den borst.
Zoo verschrikt waren wij -diat wij eerst niet
merkten dat C'hopin zich in een volgend
oogen blik z elf v-oor den vleugel had gezet,
totdat in doodsche stilte van het atelier een
muziek begon te ruisehen, een' muziek zoo
smartelijk, zoo hopelo-o-s, diep en boven-
aardsch. zooals nötg .nooit gehoord werd.
Elk actoord een jammerklacht, elke noiot
een traan, een uiting van vertwijfeling, wel
ke 'zich in de breede toonzwellingen door de
kamer heen trok.
Plotseling hield het spel midden in een
phrase o-p. JWij sprongen Op Ohopin toe, die
in zijn lijkkleed in onmacht op het tapijt
was neergezonken'.
Twee. drie maianden later speelde Ohopin
in' de tsalon van vorst M'aneelme Ozartotryska
voor de eerste malal zijn B-m-oIl-sonate. Pol-
lignac en ik waren daiarblj tegenwoordig
Toen kwam er een moment, da,t wij als in
elkaar sidderden en elka,ar ontroerd aajn-
st oorden,
Wh herkenden in den beroemden" treur-
marseh de lugubere improvisatie v(ah Gho-pin
in! mijd atelier.
IN 33 UUR OVER DEN ATLANTISCHEN
OCEAAN?....
Zonder zeeziekte in 33 uur den Atlantischen
Oceaan oversteken, dat is heden de droom van
velen en het kan de werkelijkheid van morgen
worden. Het spreekt vanzelf, dat het geen schip
is, maar een vliegmachine, waaraan dat helden
stuk zal kunnen worden toegeschreven. Volgens
de berekeningen van de bekwaamste vliegers
zou een tweedekker van 33 meter breed met
twee paren vleugels onder elkander, door een
afstand van 5 meter gescheiden, op voorwaarde,
d-at hij werd gedreven door een machine van vol
doende lichtheid en kracht, reizigers kunnen
overbrengen naar de overzijde van den Atlanti
schen Oceaan. Een bemanning van vier of vijf
man zou voldoende wezen, om een dergelijk
toestel te besturen, dat met negen passagiers
bemand zou kunnen zijn.
Een snelheid van 125 tot 130 kilometers in
het uur zou de aeroplaan vergunnen, in min
der dan twee dagen den afstand te doorloopen,
die de Nieuw Wereld van de Oude scheidt, en
de duur van de reis zou tot 33 uur kunnen wor
den teruggebracht, als men den luchtweg zorg
vuldig uitkoos. De studie van de hoogere gebie
den van de atmosfeer is een wetenschap van be
trekkelijk nog jonge datum, waarvan de wetten
nog niet met absolute zekerheid kunnen worden
vastgesteld; maar het schijnt toch buiten twij
fel, dat, vooral in de gematigde luchtstreek,
de luchtstroom van de bovenste luchtlagen min
der aan snelle veranderingen is blootgesteld
dan de winden, die op de oppervlakte van de
aarde waaien. Dus is het te voorzien, d»at binnen
niet langen tijd de atmosferische stroomingen
op de luchtvaart een dergelijken grooten invloed
zullen uitoefenen als de zeestroomingen hebben
geoefend op de zeevaart.
Om over den Atlantischen Oceaan te varen,
zullen de vliegmachines vaste lijnen volgen. Die
itineraria zullen, als men ze eenmaal heeft ge
kozen met de telegrafie zonder draad aan de
aviateurs veroorloven, in gemeenschap te blij
ven met de schepen, die ongeveer denzelfden
weg volgen, en hulp te vragen, als die noodig
mocht zijn. Ook zullen ze aan de beide kuststu-
tions, waar aan iedere zijde van den Oceaan de
luehtvaartlijnen eindigen, juiste inlichtingen
kunnen geven over de inrichting van den wind,
de barometrische drukking, de temperatuur en
electrische spanning van de laag der afmosfe-er,
waarin de -aviateurs die zich gereed maken, den
zelfden overtocht te doen in de een of andere
richting op hun beurt met hun toestel zullen
komen.
Vijf hutten van kunstmatig mica en in den
vorm van torpedo's zouden aan de voorzij en van
achteren aan het toestel moeten zijn aange
bracht tussehen de beide paren vleugels. In die
hutten houden zich de passagiers op. Natuurlijk
zou hun installatie niet al te veel comfort bie
den, gevangen als ze zijn in een nauwe ruimte;
maar ze zullen toch niet veroordeeld worden tot
volkomen bewegingloosheidze zullen alleen
matig en voorzichtig moeten zijn in het bewe
gen. Ieder van hen zou tot zijn beschikking kun
nen hebben een klein klaptafeltje om de maal
tijden tot zich tc nemen, een minint.uurkoffer-
tje, waar hij tijdens zijn slaap zijn kostbaarhe
den in kon sluiten en een hoekje, voor zijn ba
gage, tot een minimum gereduceerd.
Afleiding zal met volkomen ontbreken aar.
d'ie gevangenen, die voor korten tijd tot een
streng isolement zijn veroordeeld. Telefonen
stellen de v-ijf hutten met elkaar in gemeenschap
en nu en dan kunnen de negen passagiers on
derling een praatje wisselen. De schitterende
tegenspraak, die de ervaring heeft gegeven op
den twijfel van zelfs zeer verstandige mannen,
die niet gelodfden aan de toekomst der spoor
wegen, moét een waarschuwing tot voorzichtig
heid zijn voor al diegenen, die geneigd zouden
zijn, nu al een oordeel te vellen over het lot, dat
aan het hier genoemde stoute plan is beschoren.
(De Aarde en haar Volken.)
TEGENSPRAAK.
Reiziger. Ik won mijnheer den dokter
een offerte maken.
Dienstmeisje. De dokter is niet te spre
ken het is zijn spreekuur.
DE ADVOCATENZOON.
M!ama. Alleen wanneer je je school
werk zonder fouten maakt mag je in den
tuin gaan spelen.
Zoiom. Mama», ma;a,r dat is afpersing.
Z-'N HART.
Mama.. [Waarom sla, je dien jongen
Papa. Hij heeft een gevoelige les noo
dig en ik hen bezig, hem die op het hart
te drukken.
'Mama. Dan heb je er een vreemd idee
van. wautr de jongen zijn hart zit.
'O ZOO.
[Wat hen je toch onhandig, zeide me
vrouw to-t het dienstmeisje, dat een weinig
saus o-p 'de splinternieuwe zijden japon van
een gast gemors't had. Nu komen we saus
te kort!
VLEIEND'.
Ik i-rabht altijd de waarheid tc zéggen,
zei Bikkers.
.Ja., zei zijn vriend, maar in dit op
zicht d-oe je me aan een vrouw denken.
Hoezoo? vroeg Bikkers.
Je raakt zelden, wajar je op mikt. was
't antwoord.
VROME AVE^SCH.
Alen zegt dat een strÏKsvcgcl ais hij
schrikt zijn kop in het zand verb rgt.
Ik wou dat hij dit ten 'eeuwig n dage
zijn staart deed! zei oen man die .juist een
enetrme rekening hij de modiste ha l moeten
betalen.
UITKIJKEN.
Ik heb al een half uur naar -mijn man
uitgekeken, zei een zenuwaee Hge viouu »-
een kalme 'dito<.
Hou je h-cdaardmevrouw, herrem
alrder, ik kijk ei? al ja-ar near uit,
DTE BEGREEP 11 ET,
De omstandigheden -•<*' üct ongure
te zijn. zei het medium. Ik wn u- m - -
eenig teeken te krijgen van uv nver
man.
Nou, 't verwondert mo me.--,
weduwe, 'tls pas negen uur nu. 011
verscheen nooit v'mor twee uur s nur.il.
AMERIKANEN.
"Weet li. mister Jackson, ik h*l> nvO -
lijden met de wo-lken hi-u* in Hol km;
Hoezo», miss Pus,sill?
Ze kunnen zich "niet eens een i<
laten krabben door do huizen.
VRIENDELIJKE» R A AD.
Wat ben je toch kwaadAA'ja i heb r
toch
Och, ik heb m'n proces m e
stantie gewonnen, in tweede instap
en nu voor den Hoogcn Raad verlies j
Jij bent ook zoo verbazend zeik', ui
Je hebt twee keer gewonnenJe tu-. 1
ander menseh ook ecus wat gunnen
DAT IS WAAK.
Kiik je nog' altijd naar je h-uul m
Ja,;
orient ie in
I,-»
Waarom zet je geen ai
courant
't Stomme dier kan niet lezen.
DANKBAARHEID.
Herms. Bent u dogenen die mijn vrrjiw
ui;schold voor a! wat leelijk was?
Strem. Ja,, dat ben ik.
Herms, Laat ik u de hand drukken,
u beait een held!
