WandelscKoentje».iïWJTtveehujjsen aïfeljor 27. Tenniss'chosnon.
Van overal.
Een voordeelig zaakje. De bekende
Poolsche romanschrijver Hendrik 'Sienkie-
wiez heeft voor het recht om zijn roman
„Quo V adis" a!s film te doen opvoeren,
van een Amerikaansche bioscoop-maatschap
pij 600.000 gulden ontvangen. Voor het op-
voeungsrecht van deze film in Europa werd
hem nogmaals dit bedrag uitbetaald.
Het brandgevaar ten plattelande in
Rusland. De correspondent te St. Peters
burg schrijft:
De jaarlij ksche verliezen, die de Russische
boerenbevolking lijdt tengevolge van bran
den, overtreffen het bedrag van alle uitgaven
der rogeering ten behoeve van den landbou.w
voor geheel Rusland. Terwijl volgens het bud
get ongeveer 100 mülioen voor dat doel wordt
uitgegeven, bedraagt de totale som van de
brandschaden, alleen op het platteland, niet
niet minder dan '200 millioen roebels per
jaar' Reeds talrijke malen zijn er commis
sies, vergaderingen en bijeenkomsten belegd,
ten einde te beraadslagen, op welke wijze do
boeren in dit opzicht te helpen, en verschil
lende vormen 'van brandvrije woningen wer
den uitgewerkt, waarbij de beste technische
krachten deelnamen aan het werk; doch ver
der dan op papier gingen de resultaten niet.
En terwijl in andere landen do stroodaken
reeds nagenoeg tot het verleden belmoren, is
het in een Russisch dorp een groote zeldzaam
heid, wanneer een huis op andere wijze ge
dekt is. De reden hiervan moet in hoofdzaak
gezocht worden in de omstandigheid, dat men
hier, in plaats van eenvoudig een voorbeeld
te nemen aan het buitenland en zich de re
sultaten ten nutte te maken, waartoe jaren
lange ervaring op dit gebied geleid heeft, al
tijd gemeend heeft, een bijzonder type van
woningen te moeten uitvinden, 'speciaal ge
schikt voor de Russische toestanden. In 1910
nog bedroegen de uitgaven van de schatkist
voor het bouwen van woningen ten platte
lande, volgens de begrooting van het ministe
rie van binnenlandsche zaken, in 't geheel
15,000 roebels, en dat voor het gelieele Rus
sische rijk' Twee jaar geleden ging deze
tak van beheer over op het ministerie van
landbouw en sedert dien tijd kwam er veel
verbetering. Voor het loopende jaar is voor
bovenbedoeld oogmerk reeds vijf millioen be
schikbaar gesteld. Op verscheidene plaatsen
werd het werk ter hand genomen, doch daar
bij bleek meteen, waarom men tot dusverre
niet verder gekomen was. Het werd name
lijk duidelijk, dat al die mooie uitvindingen
van brandvrije gebouwen en daken gebre
ken hadden: óf de huizen waren veel duurder
dan die van gewone baksteenen, óf ze waren
inderdaad goedkoop, doch men kon er niet in
wonen.
In de betonnen boerenhuisjes, waarvoor een
groote reclame gemaakt was, bleek de tem
peratuur 's winters tot 3 graden boven nul
te dalen. En toen men eindelijk besloot, de
bouwsystemen te volgen, die in andere lan
den al lang werden toegepast, bleek, dat
daarvoor in Rusland noch bouwmeesters,
noch materiaal te vinden waren. Gewone bak
steenen kan men natuurlijk overal krijgen,
doch die kosten hier driemaal duurder dan bij
ons, omdat zelfs de grootste steenfabrieken
voor het meerendeel nog primitief zijn inge
richt en vijfmaal meer brandstof verbruiken
dan de modern ingerichte buitenlandschc fa
brieken. Gewone dakpannen zijn in Rusland in
de meeste gouvernementen voor geen goud te
koopen; omdat er geene fabrieken zijn en
men ze niet weet te vervaardigen. Evenmin
zijn er in Rusland architecten, die een een
voudige, maar brandvrije boerenstulp kun
nen bouwen. Het onderwijs op de speciale
technische scholen is daarop niet ingericht.
Ingenieurs en architecten zijn in staat, voor
treffelijke bruggen en paleizen te bouwen,
doch met de behoeften van het platteland
houdt niemand zich bezig. Tot voor korten
tijd was er in geheel Rusland slechts ééne
opleidingsschool voor plattelands-bouwmees
ters, doch ook de leerlingen van die school
interesseerden zich gewoonlijk meer voor het
bouwvak in het algemeen en vonden het voor-
deeliger in de stad te blijven, dan naar het
platteland te trekken. In den laatsten tijd
zijn er nog drie zulke scholen geopend, te
Simbirsk, Sara tof en Tambof, doch tot dus
verre heeft nog geen enkele leerling de school
doorloopen. Elke eenigszins goed ingerichte
steenbakkerij of pannenbakkerij is dan ook
genoodzaakt, hier deskundigen uit het buiten'
land te doen komen.
Het ministerie van landbouw schijnt dan
ook maatregelen te willen nemen om in de
zen toestand verbetering te brengen. Er is
een plan uitgewerkt om nog meer scholen
te openen, waarvoor het leerplan is opge
maakt en de vraag van de vervaardiging van
bouwmateriaal is ter ihand genomen. Alle
verzamelde gegevens zijn naar plaatselijke
comité's in de verschillende gouvernementen
gezonden ten einde voor elk gouvernement te j 't begin van de vorige eeuw bouwde men
kunnen beslissen, wat in de eerste plaatser een groote badinrichting, waarvan men
ondernomen kan worden. Het is te hopen, het honderd-jarig bestaan eerlang dacht te
dat deze maatregelen nu eens tot resultaat zul- j vieren.
len voeren en dat de plaag van het land, die
jaarlijks zulke groote offers eisoht, daardoor
zal worden tegengegaan.
De eerste reis van de „Imperator." De
Hamburg-Amerika Linie deelt eenige bijzon
derheden mede betreffende de eerste reis
welke hun nieuwe schip, de 50.000 ton nep
groot zijnde „Imperator" nar.r New-York en
terug naar Hamburg gemaakt heeft.
Tot enze vreugde kunnen wij constatee-
ren, aldus schrijft men aan de „Tel." dat
op de uitreis, zoowel als op de thuisreis,
slechts één stem van lof gehoord is over,
dit schoone schip. In het bijzonder wordt
geroemd den uiterst rustigen gang; want
ondanks de machtige krachtsontwikkeling
van 62.000 P.K., werd geen schudden of
dreunen gevoeld. Ook het somtijds zoo las-
tige rollen en stampen van het schip was
Maar sedert eenige maanden verminderde
de bron gedurig en nu heeft zij geheel en al
opgehouden te vloeien. Men denkt, dat door
sijpelingen van den Rijn, die in dé nabijheid
ligt, de bron bereikt hebben en ze van haar
oorspronkelijken weg hebben afgeleid. De
werken om haar opnieuw op te vangen zou
den lang zijn, zeer kostbaar en daarenboven
zeer twijfelachtig. Het is dus waarschijnlijk,
dat de zwavelbaden van Oppenheim voor
goed verdwenen zijn.
Een cycloon. In de nabijheid van Je-
katerinoslaw in Rusland heeft een ver
schrikkelijke cycloon gewoed. Yterschillende
dorpen en kleine steden werden geheel ver
woest. Honderden personen werden min of
meer ernstig gekwetst, twintig zijn reeds
overleden. Een paar treinen ontspoorden. De
rivieren Dnjester en Proeth, zijn buiten hare
niet te bespeuren, dank zij de z.g. „Frahina-oevers Sweden en hebben groote overstroo-
1 olie slingertanks", waarmede het schip uit- i m.lr!förl V€r00rzaakt- De oogst werd ver-
i gerust is. jineid; men vreest, dat op het platteland
Meer dan verwonderd waren de passagiers'vie.e'", meri8C'ierL ,omSe^0!riei1 zdn- Het water
over de zonder voorbeeld zijnde ruimten,
welke hun ten dienste stonden en de doel
matige inrichting der kajuiten.
Een opgewekt leven heerschte overal aan
boord. De promenade-dekken, van vijf tot
zeven meter breed, zijn deels open, deels
van schuivende glasvensters voorzien, zoo
dat ook bij ruw weder een verblijf aan dek
zeer aangenaam is. Indien iemand de be
weging aan dek niet meer'voldoet, kan hij
zich in de turnzaal of het zwembad gaan
ontspannen. Het laatste heeft zich in een
zeer- bijzonder druk bezoek van heeren en
dames mogen verheugen. Voor beide seksen
was op verschillende uren gelegenheid tot
baden zoowel als tot zwemmen. In dit zwem
bad zijn meermalen interessante sportfees-
ten gehouden.
De speelplaats der kinderen is op het
promenadedek, waar talrijke, groote kisten
met zand staan. In den wintertuin gebruik
ten de passagiers 's namiddags hun five
o'clok tea, onder het genot van de muziek
der scheepskabel, welke uit zeer goede
kunstenaars it; samengesteld.
Indien men rusl prefereerdegebruikte
men in de gezelschapzaal de koffie of thee.
In dit salon, hielden zich des avonds na het
diner meermalen 700 mensclien op. Buitenge
woon fraai is ook liet Ritz Carlton Hotel-
Restaurant, dat in verbinding met den win
tertuin staat. De feest- en balzaal echter j
spant de kroon en maakt 'n verrassenden
indruk. De zaal is 221/2 meter Lang, 17 meter
breed en 6 meter hoog. Het plafond is door
een kunstenaarshand geschilderd, de wanden
zijn met kostbare antieke gobelins behangen,
terwijl de parketvloer met zware
tapijten bedekt is. Hier in deze
zaal verzamelen de passagiers zich voor de
dans, of om naar concerten of andere kunst-
voordracliten te luisteren. De tevredenheid
en voldaanheid over dit nieuwe schip wa
ren zoo algemeen, dat velen, die zich voor
de terugvaari voor andere schepen hadden
laten boeken, er do voorkeur aan gaven,
om met de „Imperator" terug te keeren.
Wat van de eerste klasse gezegd wordt,
is bijna geheel op de tweede klasse van
toepassing. De prijs is hooger gesteld dan
bij andere gelegenheden, maar daartegen
over staat, dat de tweede klasse van de
„Imperator" in ieder opzicht te vergelijken
valt met de eerste klasse van andere sche
pen. De meeste kamers hebben twee bedden,
enkele slechts, zijn voor 3 of 4 personen
ingericht. Ook hier heeft de eetzaal niet
meer de verouderde lange tafel, maar di-
neeren de passagiers met hun eigen ge
zelschap aan tafeltjes voor 2, 3 of meer
personen. Precies als in de eerste klas heeft
men ook hier een rooksalon, een gezelschap
zaal, een turnzaal en een hal. Ook een lift
staat den passagiers ten dienste, om de ver
schillende dekken te kunnen bereiken.
De derde klasse-passagiers logeeren in ka
mers voor den hoogste zes personen. Eenige
mooie breede promenade-dekken, een keu
rig aangekleede gezelschapszaal en schrijf
kamer, met een behaaglijk rooksalon staan
den reizigers ter beschikking.
De tusschendeks-passagiers hebben aan
boord van de „Imperator" kamers met ruim
te voor zes personen. Terwijl deze men
sclien vroeger hun maaltijden zelf moesten
halen, worden zij nu door stewards bediend
in een hiervoor ingerichte eetzaal. Het
spreekt van zeL, dat hier ook de wasch-
gelegenheden, toiletten enz. van de laatste
practische en hygiënische nieuwigheden zijn
voorzien
stijgt nog steeds.
Een groote juweelendiefstal. Een op
zienbarende juweelendiefstal is te Parijs be
kend geworden. Gedurende het vervoer van
Parijs naar Londen is n.l. een paarlencollier
ter waarde van 3125.000 francs gestolen.
Dit collier werd in een verzegeld pakket van
uit Parijs aan het adres van een bekend
juweelenhandelaar in Londen gezonden.
Toen de besteller in Londen het pakket
afleverde, was het zegel volkomen onbescha
digd, doch het pakket bevatte slechts stuk
jes suiker. Het ingestelde onderzoek heeft
aan het licht gebracht dat het Fransche
stukjes suiker zijn, uit welke omstandigheid
men afleidt dat de diefstal op Fransch
grondgebied gepleegd is. Opmerkenswaardig
is nog dat het pakket bij zijn aankomst
in Londen een zegel meer had dan volgens
de opgave in Parijs.
De Basiliek te Saloniki. De hoofdkerk
van Saloniki was, evenals die van Constan-
tinopel, toegewijd aan de Goddelijke .Wijs
heid, Aya Sophia. Toen de Turken voor
ongeveer vijfhonderd jaar Saloniki verover
den, ontnamen zij deze kerk aan do Chris
tenen, en maakten er een moskee van.
Verleden Zondag nu, heeft de koning van
Griekenland, aldus meldt de „Univers", in
naam van het Christenvolk wederom bezit
genomen van deze moskee. Nadat zij gezui
verd was, is de kerk wederom gewijd. De
Grieksch-orthodoxe aartsbisschop, Ghena-
dios, metropoliet van Saloniki, heeft, na de
ceremonie der wijding, geassisteerd door de
andere bisschoppen en de geheele geeste
lijkheid der stad, een plechtige Mis gecele
breerd in de basiliek der Goddelijke Wijs-
Na deze Mis opgedragen 482 jaar naclat
de basiliek in een moskee veranderd was,
werd eén Te Deum gezongen voor den ko
ning, den kroonprins, het leger en de vloot.
Vei'volg ens had een Requiem-dienst plaats
voor de zielerust der officieren en soldaten,
die voor vaderland en vrijheid gevallen zijn,
alsmede voor de zielen der bisschoppen,
priesters en geloovigen die door de Bulga
ren in Oost-Maeedonië lafhartig vermpord
zijn. (Msb.)
Uitvloeiselen der vrouwenregeering in Ca-
lifornië. De „rokkenregeering" zooals de
„Daily Mail" het niet onaardig uitdrukt in
den grootsten suffragistischen staat der Unie,
Californië, heeft aanleiding gegeven tot een
klaagschrift, gepubliceerd door den Nationalen
Bond tegen het Vrouwenkiesrecht.
Als gevolg van een enquête, ingesteld door
miss Alice Hill Chittenden, verklaart de bond,
dat de vrouwen van Oalifornië in haar uitbun
dige blijdschap over haar nieuwste speelgoed,
het kiesrecht, een tijdperk van verwonderlijke
wetgeving en finantiëele uitspattingen hebben
ingewijd.
„In de laatste zittingsperiode van de Califor-
nische Kamers", aldus het bondsmanifest, „wer
den er4000 wetsontwerpen ingediend en
1100 aangenomen. Eén dier wetsontwerpen wil
de de afmetingen van hoenderhokken vaststel
len, en een ander wilde den vorm voorschrijven
vian de schoenen, die door schoolkinderen moe
ten worden gedragen. In een derde werd zelfs
breedvoerig en zwaarwichtig de noodzakelijk
heid bepleit, om de grootte van de beddelakens
in hotels wettelijk vast te stellen.
Er werden 31 nieuwe commissies ingesteld,
die den Staat te zamen rond een millioen sgr
jaar kosten, aldus eindigt de klacht van den
bond tegen het vrouwenkiesrecht.
Verboden vliegen op Zondag. Vliegwed
strijden en dito vertooningen hebben hier al
delijk werd dan ook van zekere zijde tegen dat
Zondags vermaak geprotesteerd, maar hier te
Londen liet de overheid hot, in weerwil van de
oude wet, ongestoord toe. En op een mooien
Zondagnamiddag stroomt immer een groote
schare naar het vliegkamp van Hendon, of men
spoort voor dat genoegen naar het terrein van
Brooklands.
De Engelsche vlieger Whitehouse gaf Zon
dagavond te Huil vliegdemonstraties. De plaat
selijke overheid had hem einde der vorige week
gewaarschuwd, dat niet te doen, als zijnde in
strijd met de wettelijke Zondagsrust. Hij werd
eventueel met vervolging bedreigd. „Doe wat
ge wilt, maar vliegen zal ik Zondag," ant
woordde Whitehouse. Hij hield woord, vloog teD
aanschouw© van 5000 aanwezigen, werd door
de schare toegejuicht, doch daarna maakte de
politie proces-verbaal tegen hem op, alsmede,
tegen een paar duizend toeschouwers, wier na
men werden opgeteekend een aardig kar
weitje. Whitehouse kan tot een bedrag van
1200 worden beboet.
Met spanning ziet men ook hier ter stede
naar het resultaat dier vervolging uit.
Het Crystal Palace te Londen. De „Times"
slaagde er in, door binnen twee weken een som
van 90,000 pd. st. bijeen te brengen, het wereld
beroemde gebouw voor verdwijning te behoeden,
aldus schrijft de Londensohe correspondent van
de Tel. Aan een gesukkel van vele jaren is daar
door thans een goed einde gekomen. In den
zomer kunnen de Londenaars en bezoekers der
wereldstad daar op den heuvel van Sydenham
ontspanning blijven zoeken en in het voorjaar
kunen de scharen voetbal-enthusiasten er hun
hart blijven ophalen aan den Cup final.
De geschiedenis is bekend van dat merkwaar
dige gebouw, door Thackeray bezongen als:
„That wondthrous thing,
The Palace made o' windows."
(Het wondere ding: het paleis gemaakt van
vensters).
Het diende en verrees in Hydepark, voor de
eerste internationale tentoonstelling, ten jare
1851 alhier gehouden. De architect ervan, Pax-
ton, was een even merkwaardig man, als zijn
zijn vrouw een dagje naar buiten gaan. Hfj
was juist bezig ziek in de keuken te scheren,
toen plotseling zijn prachtige angorakat, die
op tafel zat, op zijn schouder sprong. De kop
van het dier stootte daarbij tegen het scheer
mes; het mes gleed uit en verwondde Hury
ernstig. Mevrouw Hury, geholpen door eenige
buren, bracht haar man naar bed. Een dokten
werd geroepen, maar alle zorgen waren vruch
teloos. Een slagader was doorgesneden en Hury
stierf kort daarna.
Een ambulance in de lucht. De in Enge
land wonend© Amerikaansehe vliegenier S. E.
Cody heeft een vliegende ambulance ingericht.
Te Aldersckot werden de eerste proeven met de
vliegmachine, een tweedekker, genomen. Het
toestel was van alle instrumenten voorzien.
Deze zijn speciaal voor dit doel vervaardigd.
Het doel is, zoo spoedig mogelijk heelkundige
hulp te ver^eenen, vooral op plaatsen, die door
gewone ambulances moeilijk te bereiken zijn.
lot de uitrusting behoort een operatietafel eD
alles wat de militaire geneesheeren op het oor
logsterrein gebruiken. De instrumenten zijn van
een uitstekende hoedanigheid en bijzonder licht,
zoodat zij de machine niet te veel belasten.
Een vergeten raadslid. Zonder het te wil
len is een gemeenteraadslid der stad Samara
(Rusland) de mededinger geworden van Daniel
Selkirk, den Engelseken matroos, wiens avon
turen de stof leverden voor den roman Robinson
Crusoe.
Vorobief, zoo heette onze man, moest voor
rekening van de stad hout gaan koopen. Hij
had zich daarom naar een der eilandjes in de
Wolgu laten brengen, om daar eens te zien.
welke boomen bij kon laten vellen. De bootsman
die hem er heen gebracht had, keerde met zijn
boot terug en liet Vorobief alleen op het eiland
achter.
Ook de eigenaar der boomen vergat zijn klant
en zoo was ons raadslid gedwongen drie dageri
en drie nachten alleen op het eiland en van
alle verkeer afgesloten te blijven. Hij was wan
hopig en zag zich reeds genoodzaakt een leven
als dat van Robinson te moeten slijten, toen bij
den derden dag op zijn tochten een boer ont
moette, die zich bereid yerklaarde voor drie
roebels de Wolga over te zwemmen en hem een
creatie een merkwaardig gebouw. Hij trad als boot te sturen. Hetgeen geschiedde,
tuiniersknaap, tegen een loon van 14 schillings j Schade door dieren toegebracht. In som
per week, in dienst van den vroegeren hertog mige landen waren reeds jaren geleden de spoor-
van Devonshire. Mooie tuinen aan te leggen was j wegen en telegraafverbinden het slachtoffer
zijn lust, schitterende gebouwen te ontwerpen, j van bepaalde dieren, vertelt het R. Nbld. In
werd zijn fa^am. Hij werd er rijk door, later par- Canada brachten bijv. de bevers in het begin
lementslid en ridder en stierf in 1805 te Syden
ham, waar het Crystal Palac zijn roem in aan
denken houdt. En in plaats van „glazen paleis,"
kreeg dat. gebouw een glansrijken naam, waar
schijnlijk aan Thackeray te danken. In zijn daar
aan gewijd lofdicht komt n.l. dit vers voor-
Say, Paxton, truth,
Thou wondthrous youth.
What stroke of art celestial
What power was lind
You to invint
This combination cristial?"
Daar heeft men den naam.
Wat met sir Joseph Paxton's reusachtig ten
toonstellingsgebouw te doen, werd na 1851 de
vraag. Het te sloopen, werd zonde geacht. En
te Sydenham was een groot, boschrijk terrein
beschikbaar, voor publiek vermaak. Een maat
schappij werd gevormd, met een kapitaal van
5000.000 pst., later tot eèn millioen vermeerderd
om dat terrein en het gebouw te koopen en ze
met elkander te vereenigen. Het gelukte. En 10
van den spoorwegaanleg groote schade aan.
Men moest zelfs klopjachten organiseeren, om
ze van de spoorbruggen vandaan te houden. Nog
in het jaar 1884 ondermijnden zij met hun gra-
verij een dijk zoodanig, dat een tredn in den
afgrond stortte. Zoo waren de buffels langen
tijd gevaarlijke vijanden van de telegraafpalen,
die zij als „rugkrabbers" gebruikten. Men kan
begrijpen, dat, als aan zoo'n paal een paar
honderd van deze dieren zich den rug gekrabd
hadden, hij weldra tegen den grond lag. Ook
gebeurde het herhaaldelijk, dat buffels aanval
len op treinen deden. Bij de beren in Rusland
komt iets dergelijks voor. Het geruisch, dat de
wind in de telefoonpalen maakt, deed hen aan
het zoemen van bijen denken. Daarom probeer
den zij de palen om te trekken om er vervolgens
den honing uit te halena Er is niets aardiger,
zoo vertelt een ooggetuige, overste Dmitri Ja-
dorowitsji, dan om hun verrassing en teleur
stelling te zien. Wanneer zij er in geslaagd wa
ren, de palen door het omwoelen van de aarde
met hun pooten en door stooten met hun schou-
ders omver te werpen, dan dansten zij er om-
Juni 1854 opende koningin Victoria, in tegen- heen, gingen op den grond liggen, drukten hun
sinds een paar jaar bij gunstig weer trouw op
j Zondag plaats, zoo schrijft de Tel.-correspondent
Een minerale bron verdwenen. Nabij j te Londen, d.d. 14 Juli
Oppenheim, Hessen, bevindt zich eene zwa-Dat is echter in strijd met de oude Engelsche
velhoudende bron, die reeds ten tijde der j wet omtrent Zondagsrust, in de tweede helft
woordigheid van den toenmaligen koning van
Portugal, het gebouw op zijn nieuwe plaats.
Maar later werd het sukkelen, om het Crystal
Palace, als plaats van vermaak, op de been te
houden. Het lag te afgelegen, voor een geregeld
druk bezoek. Door eleetrische treinen is bet ver
keer daarheen van Victoria-station in den laat
sten tijd veel verbeterd. Maar de maatschappij
ging failliet en enkele jaren geleden dreigde het
gebouw afgebroken en het schilderachtige ter
rein er achter voor woningbouw benut te zullen
worden.
Taen trad eerst lord Plymouth als redder op.
Het gerecht bepaalde de koopsom op 210.000 pst.
Persoonlijk deponeerde hij een bedrag van
20.000 pst., als waarborg voor den aankoop. Met
andere rijke. Engelschen garandeerde hij de rest-,
op voorwaarde, dat het Mansion House een vol
doend fonds bijeen zou brengen, om van ben het
gebouw voor de natie te koopen.
De lord-mayor toog aan 't werk. Verschillende
gemeenten van en om Londen garandeerden
samen meer dan de helft der koopsom. 90.000
pst. was tenslotte nog slechts noodig, en snel
moest dat geld worden bijeen gebracht. De
„Times" spande er zich voor in en speelde het
klaar. Een „particulier burger", die zijn naam
niet genoemd wilde beben, beloofde een derde
van die som te zullen geven, als de overige twee
derden werden verkregen. Bij duizenden ponden
en bij shillings kwam het bedrag er.
En het Crystal Palace is gered.
Een ongeluk in een klein hoekje. Te Parijs
Romeinen, bekend was en bezocht werd. In der zeventiende eeuw uitgevaardigd. Herhaal- zou de vijf-en-veertigjarige Ermond Hury met
ooren luisterend tegen het hout en schenen zich
dan af te vragen, waar de honig en de bijen
gebleven waren. Een andere misdadiger, die als
saboteur de opmerkzaamheid trok, daar hij lan
gen tijd in Brazilië den telegraafdienst stoorde,
is een soort specht, earpintero genaamd. Het
goede droge hout der telegraafpalen scheen
hem bijzonder geschikt om er zijn nest in te
bouwen. Daar hem de draden daarbij in den weg
zaten, verwijderde bij ze eenvoudig met zijn
sterken snavel, die alle tangen der wereld over
treft en in weinig meer dan een uur tijd holden
zij den paal zoodanig uit, dat zij er een groot
nest in konden bouwen.
Een recept per draadlooze telegraaf. Het
stoomschip „Maheno", op weg van Sydney naar
Nieuw-Zeeland, kreeg een draadloos bericht van
het stoomschip „Wimmera", waarin om een
dokter gevraagd werd, daar de kapitein van
laatstgenoemd schip ernstig ziek was. De ver
schijnselen der ziekte werden vermeld. De dok
ter van de „Maheno" schreef een recept, dat
per draadlooze telegraaf naar de „Wimmera"
verzonden kerd.
Mjjnbrand. In de zwavelmijn van San Giova-
nello Lobus, waarin 700 arbeiders aan het werk
waren, is een brand uitgebroken. Er was slechts
één uitgang; 33 konden niet tjjdig naar boven
komen. Men vreest dat zij zijn omgekomen. Red
ding is onmogelijk door het zwavelhoudend gas.
Eeu wolkbreuk. Dinsdag is ten gevolge van
een wolkbreuk in Ohio in Amerika een deel van
het district, dat onlangs door overstroomingen
werd. geteisterd, weder onder water gezet, zoo-
HOOFDSTUK XXY.
Juist een jaar na de gebeurtenissen, die
wij in het vorige hoofdstuk beschreven, reed
op een zonnigen Meidag een landauer met
vier extra-postpaarden op den straatweg
van Warnick naar Worcester. De personen
in het rijtuig zijn oude bekenden. Mevrouw
Lund, haar zoon Walther en zijn vrouw,
Alice Norman. De jongelieden zijn op hun
huwelijksreis naar Schotland. Het gesprek
was levendig.
Wij zullen samen slechts een wil heb
ben, namelijk om elkander gelukkig te ma;
ken, zeide Walther, hartelijk de hand van
zijn vrouw drukkende.
Zoo praten de mannen altijd, als ze pas
getrouwd zijn, luidde de opmerking van zijn
mama, maar het blijft niet zoo. Ik ben een
oude vrouw met veel ondervinding en kan
daarom een jonge vrouw heel goeden raad
geven, lieve Alice.
Spreek dan liefst niet van uw laatste
ondervinding met Carringshliff, mama!
spotte Walther. Alice hoort niet gaarne zijn
naam noemen.
Je handelt zeer verkeerd met mij tot
mikpunt van uw spotternij te kiezen, Wal
ther. Ik heb mij in mijnheer Carringshliff
vergist, maar hij was toch een gentleman,
daar blijf ik bij. En als hij er niet geweest
was, dan deed je nu niet deze huwelijksreis,
want doordien hij Lord Rumsdale in het
duel doodde, kwpm je vrouw in het bezit
fvan een der schoonste kasteelen der Rums-
dale's
Daar moet ik u gelijk in geven, mama,
riep Alice, hoewel ik nog niet goed begrijp,
hoe ik in het bezit kom van een kasteel, dat
eigenlijk voor een ander bestemd was.
Naar de letter van het testament was
je de rechthebbende, sprak haar echtgenoot.
Het bepaalde, dat het kasteel Geraldsgreen
zou toebehooren aan Alice, de dochter van
wijlen Lord Lodewijk Norman, en dat ben
je immers? Of wensch je, dat de strijd over
je naam nogmaals ontbrandt, ofschoon die
zooveel heete tranen heeft gekost en bijna
je dood veroorzaakte?
O, Walther, ik bid je, zwijg daarvan.
Mijn hart wordt telkens angstig en beklemd,
als ik denk aan hetgeen is moeten gebeuren,
om mij in mijn recht te herstellen. Laten wij
dien ongelukkigen tijd vergeten, do hemel
heeft alles tot ons geluk laten gedijen.
En hij heeft mijn vurigsten wenseh ver
vuld; ik verheug mij in eene lieve, brave
echtgenoote.
Wacht maar, lieve Alice! Roe hij over
een jaar spreekt, en of hij dan nog zoo met
je is ingenomen. Je moest eens weten, wat
ik daaromtrent beleefd heb. Mijn echtgenoot
was ook zoo'n dweper, toen wij pas ge
trouwd waren. Hij wou mij op de handen
dragen, ik lag in zijn hart begraven en meer
zulke dwaasheid, maar dit alles duurde niet
langer dan de wittebroodsweken. Toen die
voorbij waren, was zijne liefde ook verkoeld.
Door ijverig aansporen trachtte ik daar wel
verandering in te brengen, maar het hielp
niets. Hoe meer ik sprak, hoe stiller hij
werd.
Hier werd de woordenvloed der oude dame
gestopt; het rijtuig hield stil voor het krank
zinnigengesticht bij Worcester, waar de
oude dame bij Dr. Parker eu baar dochter
Edith zou blijven, tot Walther met Alice
van bun reis naar Schotland zou terugkee-
ren. Edith kwam baar gasten aan de buis
deur tegemoet.
Op den dag, dat Parker en Edith door bet
huwelijk vereenigd werden, had Alice hun
het gesticht ten geschenke gegeven, zoodat
de jonge dokter nu een bestaan en een pas
senden werkkring had. Edith kuste en om
helsde de een na den ander.
Wij verwachtten jelui reeds gisteren,
zeide zij, maar ik kon wel begrijpen, dat je
om mama slechts kleine dagreizen zoudt
maken.
Hoe kon je dat denken, kind! Ik ben
gelukkig nog wel zoo goed bij krachten, dat
om mij geen bijzondere voorzorgen behoe
ven genomen te worden.
Kom, blijf niet voor de deur staan, gaat
binnen, dan zal ik mijn man roepen, zeide
Edith. Hij is zeker met zijn patiënten bezig
5n het park.
Blijf maar, zusje, zeide Walther, ik zal
George wel gaan halen, ik zal hem wel we
ten te vinden, het is niet de eerste maal, dat
ik hier ben.
Hij ging en liet de dames alleen. Het park
zag er veel vriendelijker uit dan {e voren;
boomen, bloemen en grasperken waren keu
rig verzorgd en de paden waren met nieuvf
geel zand bestrooid.
Ten bij tie hoofdlaan Insloeg, zag hij. den
vriend tusschen een groep mannen in een
levendig gesprek. Geen der patiënten liet
echter het hoofd hangen, niemand keek
schuw rond, allen luisterden opmerkzaam
naar de woorden van den dokter en zagen
hem onbeschroomd aan.
Daar bemerkte Parker zijn vriend.
Walther!
Beste George!
Wel, wel, daar krijg ik zulk aangenaam
bezoek, terwijl ik hier aan mijn dagelijksche
bezigheden ben. Je komt wat later dan ik
gedacht bad, maar jongelui zitten niet
gaarne den heelen dag in een reiswagen.
Maar, kom, laat ik je vrouw en onze mama
gaan begroeten.
Walther hield hem terug en zei:
Ik ben niet zonder reden alleen geko
men om je te zoeken, George. Ik wilde je
verzoeken geen woord te reppen van de
droevige dingen, die hier zijn vooi'gevallen,
ik hegeer alle herinneringen aan dien treu-
rigen tijd bij mijn vrouw te vermijden.
Yan een ervaren arts mag men onder
stellen, dat hij uit eigen beweging zoo iets
vermijdt.
De andere reden, waarom ik je opzocht
is: dat ik je de uitspraak over Lord Nor
man en zijn medepliehtingen wilde meedee-
len buiten de tegenwoordigheid der dames.
Zij weten daar nog niets van.
En hoe is de uitspraak?
Lord Norman is veroordeeld tot vijftien
jaren, Carringshliff en Dr. Brown tot tien
jaar tuchthuisstraf.
De straf ie bard, maar rechtvaardig;
weegt niet op tegen de ellende, die zij over
je vrouw wilde brengen.
De Lord was reeds naar ziel en lichaam
geknakt, toen het vonnis werd uitgesproken.
Hij zal het einde van zijn straftijd niet be
leven. Dr. Brown scheen geheel verpletterd,
maar Carringshliff was vroolijk en opge
ruimd, en toch was hij de grootste schoft.
Ytergeet haar niet, die door haar dood
(aan de menschelijke gerechtigheid is oht-
Hrokken. Ik geloof, dat zij de misdadige plan
nen smeedde. Welk een gedachte, nu zij
reeds voor Gods rechterstoel geoordeeld is.
Laten wij thans over andere dingen
spreken, George. Daar binnen wachten onze
jonge vrouwen.
Zij traden arm in arm de kamer binnen,
waar Parker zijn gasten met de meeste har
telijkheid begroette.
Wij hebben nog te vermelden, dat Walther
en Alice na weinige uren afscheid namen
en hunne reis naar Geraldsgreen in Schot
land voortzetten en steeds waren zij elkan
der tot troost en steun in het gelukkig hu
welijk, dat in zulk een reine en opofferende
liefde zijn oorsprong had gevonden.
EINDE.
