POLITIEKE PRAATJES.
I BUITENLAND.
BINNENLAND.
Zijn ziel
üëa ÜC331 üair»c!ié
Slasifischoenen alle
IX.
Ia de vorige artikeltjes sclielste ik u een
ropagandaclub in actie. Zoo'n club zal veel
ruchtbaar werk kunnen verrichten, op één
Uorwaarde: In do club moet oen sterke
seiplino lieerschon.
Zoo'n club is als een leger. Een leger
loader discipline kan geen kracht ontwikke-
ea, de nederlaag wordt zijn deel.
fieri propagandaelub zonder discipline kan
"onmin. groote daden verrichten, hiervoor
1 noodig eendrachtig samenwerken van ve-
Eendracht maakt macht.
Goede discipline is heel goed mogelijk
een propagandaelub als de hoofden wer-
alijk gezag weten uit te oefenen, en als
8 leden goed doordrongen zijn van het
Ugrip, dat discipline onmisbaar is.
£>at uitoefenen van gezag kan de;n lioof-
ien onaangenaam zijn, men geeft eenmaal
liet gaarne standjes, men zet iemand niet
Ifraag buiten de deur, al is het ook nog
®<>o noodig. Maar zou de zaak ernstige scha
tte gaan lijden door de grove lakschheid
enkelen dan niet getalmd, maar ge
jond, dat de zaak, waarvoor we strijden
lief is.
Dat uitoefenen van discipline zal echter
gemakkelijk vallen, als de hoofdmannen zelf
foor hun taak staan, zelf de hun toever-
-fouwde belangen gewetensvol behandelen,
en den leden toonen, dat zij in zekeren zin
'oven hen staan door trouwe vervulling van
'un plicht en een bizonder goed inzicht in
^et doel van de club en do middelen, die
Ongewend moeten worden om dat doel te
■Weiken.
Van den anderen kant moeten de leden
feed begrijpen dat discipline noodig is, ze
•boeten toch goed leeren beseffen, dat het
Noodzakelijk is, dat zij de eenmaal vrij wil-
■ig aangenomen werkzaamheden stipt on op
Gjd vervullen. Is men onverwachts vorhin-
tterd, dan het bestuur zoo spoedig mogelijk
j Waarschuwen, opdat het een rcmplac.ant kan
|?iellen. Daarom is het van zooveel belang,
dat de leden niet overladen worden met
^ork, en dat zij ook niet in heilige geest
drift te veel op de horens nemen. Het moet
'6der lid gemakkelijk vallen zijn taak te
Verrichten, dan alleen kan men er van ver-
2ekcrd zijn, dat ze stipt en tijdig wordt!
"itgevoerd.
Ik weet het wel, hier liggen veel voetan-
ï'es en klemmen, zoo menig goed in elkaar
t'ezot plan is reeds op deze manier gestrand.
Altijd treft men menschen aan, die op een
lekor oogenblik in vuur en vlam staan,
weldra de heele boel in den steek laten,
hn dan de eigenliefde van velen, men acht
oich zoo gauw verongelijkt, men vat zoo
gauw dc daden en gezegden van de voor
bannen verkeerd op. Weet echter wel, dat
f'ie voormannen de moeilijkste taak hebben,
tte grootste zorgen hebben te dragen, en zij
doen liet toch ook niet voor geld of goed,
"e liefde voor het beginsel is toch ook hun
eenigc beweegreden.
.Daarom, wat leeren verdragen van elkaar 1
elkaar helpen en aanmoedigen. De ge
wone leden onder elkaar kunnen zoo reus-
^-htig vepl in deze richting doen. Is er een
bksche of een mopperaar onder onze ken-
"i-sson, dan moeten we hem niet laten mop-
Ieren, of niet wachten tot liet bestuur in
sopt, een gesprek tusschen vrienden kan
freel ten goede keeren, en zal allicht veel
Vredelievênder werken dan een terechtwij
zing van een-der voormannen.
HET BEDERF IN FRANKRIJK.
Een duidelijk beeld van het „democra-
,'isch bederf", dat Frankrijk teistert, geeft
'ie oorr. der „N. R. C." als hij 't heeft over
"c strooperij.
Iri vroeger eeuwen werden de stroopers
'■Waar gestraft, schrijft hij.
De huidige Fransche „braopnniers" en
Vooral hun handlangers, beschermers en
Werkgevers (de „réseptateurs", zooals de ou-
be ordonnantie ze noemt) waaronder die
bachlige, gevreesde kiezers der derde re
publiek, de kroegbazen en herbergiers, voor
ban staan, gouden wel spottend glimlachen
bis men hen vertelde op welk een energieke
wijze hun voorgangers uit vroegere eeuwen
tot rede gebracht werden.
Zij weten, dat het huidige gezag in han
den is van ministers, die weer in handen
zijn van de parlementsleden, die op hun
beurt in handen zijn van hun kiezers, on
der wie hij, kroegbaas, een voornaam cen
trum is.
.Wanneer de werkelijke jagers, en met
hen degenen, die de wet eerbiedigen en de
genen, die verontwaardigd zijn over de kort
zichtige uitroeiing van het wild in Frank
rijk, waarop de huidige, geheel verslapte
toepassing van de Jachtwet van 1844 neer
zal komen, wijziging of vernieuwing van de
jachtwetgeving vragen, kunnen de Kamer
leden niet anders doen dan toegeven, dat
zulk een wijziging wenschelijk en noodza
kelijk is.
Maar wanneer het Kamerlid, na een der
gelijke verklaring op de Kamertribune of
in een Kamercommissie of in antwoord op
.een vraag afgelegd te hebben, in zijn dis-
trikt komt, zal. hij onmiddellijk in al de
plaatsjes, waar de stroopers en hun mede
plichtigen en bankiers, de kroegbazen en
wiLdh andelaren een overwegend element
van kiezers vormen, deze lokale machtheb
bers gerust stellen.
„Ja, het is waar, ik heb gezegd, dat de
Jachtwet veranderd moet worden," zoo kan
men hen op hun tournéo door de kleine
plaatsjes op de bijeenkomst in do herberg-
zaal liooren uitroepen: „Maar gij kent mij
genoeg, waarde vrienden, om te weten, dat
ik nooit zal toestemmen in eenige wijziging,
die niet van een volstrekt democratisch ka
rakter zal zijn. De jacht nxoet steeds meer
gedemokratiseerd. Iedereen moet steeds
meer in de gelegenheid gesteld om mede
te genieten van een nuttig genoegen, dat
niet een monopolie van een gepriviligeerde
klasse mag zijn." Het gehoor begrijpt en
stemt met bravo's in.
Zoo regeeren in Frankrijk niet de man
nen, die het gezag dragen, maar de kio-
zers en de leiders van dezen.
Welke leiders dan nog!
En dan nxoet men zien, hoe een neder-
landsch katholiek blad het gezag onzer kies
verenigingen ondermijnt.
Ja, ja, men moet do kiezers maar aan
hun lot overlaten.
Te grijp voor leiders van den derden
rang.
dr. Huffman, uit Gouda, de gebruikelijke pro- j Aan den eenen kant bieden de particuliere
testrede hield, zooals hij het ook vijf jaarbewakingsdiensten dus meer, aan den ande-
geledeu deed,
Op treffende wijze sprak dr. Hoffman de
verzamelde zouaven toe, als laatste kinderen
van het regiment, die door de schijncelen der
tijden opmarclieeren naar een bovenzinnelijke
werehl. Pans Pius toeroepend: „Ave. Pie, zij,
die gaan sterven, groeten U!"
In zijn peroratie wees de redenaar opnieuw
naar het vredespaleis. Het Christusbeeld der
Adelaars toppen van de hergen der Argen-
tijnsche Cordilleras-de-los-Andes is daarin ge
plaatst. Hij zag in dat beeld den Vrede, waar
naar men streeft in tweeërlei zin: volgens
wegen, door Christus en Zijne Kerk gebaand
en verlicht door de garde der zouaven, die
sterft maar zich niet overgeeft; en volgens
ren minder dan de politie.
Met dat al vormen zij des nachts een zeer
welkome aanvulling van het politiecorps.
Dat do bewakingsdiensten in de hoofdstad
zulk een grooien omvang kunnen krijgen,
ligt ongetwijfeld voor een deel aan de on
voldoende bewaking door de gemeente-poli-
tie. Intussehen vertegenwoordigen zij voor de
Amsterdamsehe burgerij gezamenlijk een
extrabelasting, welke men zonder overdrij
ving op een ton gouds per jaar kan ramen.
(Handbl.)
DE DUITSCHE KOOPMAN IN
NEDERLAND.
Onder den titel „Der Deutsche Kaufmann
KONINKLIJK BEZOEK AAN SCHIEDAM.
Door den burgemeester van Schiedam is
aan de raadsleden aldaar meegedeeld, dat
op de laatste audiëntie bij H. M. de Ko
ningin ten palcize te Amsterdam, door hem
verlof is gevraagd II. M. eerbiedig een ver
zoek te mogen doen, hetgeen door H. M.
welwillend werd toegestaan.
Door den burgemeester is toen, namens
het college van B. en W., tot H. M. do
wegen, die^zelf verdolen in de nevelen eener im Auslande" schrijft Adolf Teutenberg in
1 Westermanns Monatsheften van September
herinneringen van een gewezen handelsbe
diende.
Men zal ze in ons land, zegt het R. N., waar
aan wij dit ontleenen, niet zonder meesmui
len lezen. Er is zulk een zelfoverschatting in,
bijwe ex*kennen dit een kei-n van waar
heid, als alleen zulk een gesladgd Duitsche
handelsbediende khn opdisschen.
We laten Adolf Teutenberg vex-der aan het
woord, maar wijzen er toch op, dat men ver-
keex-d doet de emigratie-elementen al te zorg
vuldig tegen het landelijk element op te we
gen. Want in de emigranten ligt 'n kern van
durf en ondernemingsgeest, die de thuis
blijvers allicht niet zoo krachtig bezitten.
Do ferme jeugd moet naar zee, zeiden de
oude Hollanders. En die wisten wel wat zij
beweerden.
Doch geven wij den heer Teutenberg de
gelegenheid zijn meening te uiten.
Zoolang ik, een van cosmopolitiseh© levens-
en opvoedingsidealen al te eenzijdig voor
goed bedoelde, maar geen vormen vertoonen-
de cosmopolitische hixmaniteit.
Dan eindigde dr. Hoffman met een ge
dichtje,w aarin hij aan het slot den oud-zou-
aven toeriep:
O, heldenrij der oude glorietijden.
Uw hooi-nschalmei zal nooit van d'aar<'
[vergaan.
Uw Pius zal ten hemel u geleiden:
Uw nageslacht blijf staan!
Op sprekers rede, die meermalen door ap
plaus werd onderbroken, volgden luide toe
juichingen, waarop de voorzitter met enkele
woorden, waarbij hij den steun inriep voori
de behoeftige oud-zouaven, de zeer druk be
zochte bijeenkomst sloot.
Na afloop van de protestvergadering ver-
eenigden zich een 60-tal leden en oud-zouaven
aan een gemeenschappelijke)! maaltijd in „De
Korenbeurs."
DE BEWAKING DER HOOFDSTAD.
Amsterdam wordt des nacht door de politie ziene grensbewoner, op Duitschen grond leef
onvolledig bewaakt. Er bestaat echter ook j de, ben ik nooit op mijn Duitscherscbap
eon uitgebreide particuliere bewaking. j trotsch geweest en heb ik lxet behooren tot
Er zijn niet minder dan drie bewakings-het Duitsche volk nooit als een gunst van
maatschappijen in Amsterdam, welke elk een het noodlot kunnen beschouwen,
groot aantal wakers in haar dienst hebben. Maar merkwaardig!
en bovendien oefenen in verschillende wijken j Zoodra ik den voet in het buitenland, in
der stad enkele nachtwakers afzonderlijk of onzen buurmansstaat Holland zett, is mij de
gecombineerd hun bedrijf uit. j waarde van het Dnitsclxerschap tot mijn be-
We overdrijven niet als we het aantal pat- wustzijn gebracht, zou het aanzien dat het
ticuliei-e wakers, dat des nachts op straat is, J Duitsche wezen hier geniet, mij ten goede
schatten op 8 h 400. Dat is méér dan het aan- j komen.
tal politieagenten, dat des nachts op straatDe eerste patroon nl. een wascli-oehte
surveilleert! j Hoi lander wien ik mijn diensten aanbood,
De werkwijze der drie diensten is vrijwel j bleek dadelijk bereid mij te nemen, en toen
dezelfde. j ik hem, mij brutaal bedienend van zijn eigen
De bewaking vangt, aan te 10 uur 's avonds J taal, die ik maar poover sprak, van mijn
en eindigt des zomers te 5 uur, des winters omstandigheden vei-teld had, zei hij man
te 6 uur 's ochtends. j van kennis in zulke Duitsche eigenanrdig-
Dit aanvangsuur is aan de dievonwereld heden: Je bent een Duitseher. Goed. Dau ver
maar al te goed hekend. i wacht ik ook méér van je, dan het geuxid-
En in den laatsten tijd plegen de inbrekers deïdo van arbeidslust en arbeidsproducten
dan ook bun slag te slaan vóór 10 uur des
avonds.
De bewaker heeft dan slechts te consta-
teeren, dat er, als hij zijn ronde aanvangt,
reeds ingebroken is. Dit is in den laatsten Duiiseher!
Je nxoet de sterke eerzucht hebben cm de
sfeer van de zaak, waarin je arbeidt, voort
durend mee te helpen uitbreiden. Je moet
„veroveren" kunnen, daarvoor ben je
Jen
Koningin liet verzoek
gericht
om in wol-
tijd herhaaldelijk voorgekomen.
Er is dus iets, waarin zich de jonge Duit
willende overwegingie°willën nemen ook I Toeh hebben die bewakingsdiensten welseher van de vroegeren onderscheiden moet:
aan de gemeente"Schiedam te -elegener .tiid 1 h,m nut De bewakers kunnen immers, veelde veroveringsplicht! Daardoor heeft de .ion-
een bezoek te willen brengen H M nam'keter c1an cle PoHtie dit ooit zou kunnen, dego Duifseher xn het buitenland een nooge
dit verzoek zeer minzaam V en' betuigde i ?|oten' raT? en2' dei: »b9TJnós inspefcteeren. waardeering verworven,
herhaaldelijk, dat zij hiervan aanteekening !?an de aauwe^heï( ^:rechllle^ i lk er m 'ea krin*: waim» ,k werkzaam
zou houden, terwijl ook door een der dienst- de wake? °ver een betrekkelyk kleinen af- wasinaerdaad de gevolgen van
doende Kamcrheeren daarvan aanteekening stand ontegenzeggel«k preventief j Volstrekt niet dat wu heiden die uit „Mof-
o Verder is het allicht een geruststelling te frika (zoo noemt men Dmlschland hij den
weten, dat men bij plotselinge ongevallen Hollander) waren gekomen, in kracht de haas
werd gemaakt. i£sb.
NED. PAUSELIJKE ZOUAVEN.
iemand bij de band beeft, die een dokter kan
Te Helmond bad Zondag do jaarlijksche balen want ook daarvoor dienen de bewa
vergadering plaats van den Alg. Ned. Zou- j kers. En wie 's avonds nog brieven moet pos-
avenbond. Do meeting werd aangevangen ten, doch tegen een wandeling naar de brie
met een H. Mis in de kerk van den H. Lam- j venbus opziet, vindt den waker bereid, dit
bertus, waarna van het station de stoet leden
uit Amsterdam, Alkmaar, den Bosch, Eiud-
boven, Gouda, 's-Gravenhage, Helmond, Til
burg en Utrecht met twee muziekkorpsen
andermaal naar de kerk toog, waar een H.
Mis met militair eerbetoon werd opgedragen,
gedurende welke het koor eenige liturgische
muziek uitvoerde. Na het H. Misoffer hield
waren. Naar het aantal waren wij, <lio met
ons tweeën en enkele tijdelijke hulpkrachten
de „Duitsche afdeeling" vormden; een onbe
duidend getal tegenover de groote maelit der
„Hollandsebe afdeeling".
voor hem te doen. j Maar wij stonden, relatief, niet onze ar-
ITet particuliere en bedrijfs-karakter van beidspraestatie in omgekeerde verhouding
deze diensten beeft echter ook zijn schaduw
zijde:
De wakers toch zijn niet in dienst van liet
tot het aantal arbeidskrachten. Bij ons wer
den wijzigingen in de organisatie aangedurfd
en doorgevoerd, aldoor nieuwe verwijding
algemeen belang. Zij behartigen slechts de van de zakensfeer, uitbreidingen met bard-
belangen der abonnés van hun dienst.
Met vette letters staat 't dan ook in de in-
pastoor Ratb de feestpredikatie, waarin hijstructie voor de wakers van een der diensten
den strijd der Zouaven besprak als een onder- f gedrukt: „op de woningen van riet-abonnés
deel van den algemeenen strijd voor hetwordt volstrekt niet gelet."
geestelijk rijk van Christus. De kerk was j Dit zal misschien wel niet zoo moeten opge-
stampvoj. j' vat worden, dat als een waker een inbreker
nekkigen ijver bewerkt en ook bereikt. Bij
de anderen deed men „zijn plicht" en bleef in
den sleur van de dagelijksche taak.
Onze patroon was een man, die niets meer
haatte dan bet flegma van een gemoedelijke
„plichtsvervulling". Hem, wien geen werk
dag te lang, geen millioenenoffer te gewaagd,
Onder begunstiging van prachtig weer trok bezig ziet aan de woning van een niet-aan- geen combinatie te hoog was hem was
de stoet naar het. lokaal der li K. Werklie- geslotene, hij dezen kalm zijn gang zal laten ook geen zakennitbreiding te koen of te
denvereeniging, dat prachtig was versierd, 'gaan. Al was het maar alleen voor de reclame jmoeilijk, en geen hardloop van zaken verove-
De burgemeester van Helmond, de heer van en om dc groote kans, het aanstaande slacht- j ringslust te halsbrekend of te snel. Hij was
Hout, en de oud-burgemeester, de heer vanoffer van den inbreker als abonné van denkeen van die alles aandurvende Indiëgangers,
Hoeck, woonden de vergadering hij, waarin dienst te winnen. die in de gouden eeuw den Hollandschen han
del met de koloniën in Oost- en West-Indië
tot grootheid brachten en het stoute woord
spraken dat de handel vrij moest zijn tot in
de hel, mits meester Satan goede ladingen
bezorgde!
Was het een wonder, dat zulk een man met
zijn sympathieën aan den Duitschen kant
stond en ze aan het succes van zijn jong-
bloeiende zaak in hooge mate aandeel nemen
liet?
i Nog zie ik de onthutste gezichten van de
j andere zijde voor mij, toen op een dag mijn
Duitsche collega, met voorbijgaan van vele
reeds vergrijsden in de Hollandsche afdee
ling, do procuratie kreeg.
Een kleine zege van den Duitschen verove-
ringslust, reeds toen door mij symbolisch
voor de plaats des Duitschen koopmans ip
het buitenland opgevat.
Want ook wat ik buiten mijn arbeidster-
rein in deze dagen waarnam, was ongeveer
j van di-nzelfden aard.
I In twee groote vereenigingen, waarvan ook
<ik lid was, kwamen do in ongelooflijk groot
aantal in iedere Hollandsche zee- en handels
stad wonende Duitschers samen voor sport
en gezellig verkeer.
Zoodat, wie ooren bad om te hooren, hier
kon waarnemen hoe binnenlandscbe arbeids-
manier en Duitsche tegen elkaar opwogen.
Zelfs als de boogere betaling van den Duit
schen arbeid voor mij niet een betrouwbaren
graadmeter voor de qualiteit ervan geweest
was, hadden geloofwaardige mededeelingen
door ooggetuigen mij toch overtuigd, dat
Duitsche levendigheid en Duitsche verove-
ringslust in dit land een beheersehende plaats
bekleeden.
En bovendien hadden de vele „eigen zaken"
'die onze Verein in zijn „oude lieeren" bezat,
grootendeels selfmade men die van het pak
huis af gediend en het tot aanzienlijke onder
nemingen gebracht hadden, 't mij wel kunnen
zeggen.
Wilskrachtige veroveraarsnaturen waren
zij geweest, die deels in den groothandel met
Hollandsche koloniale producten yasfen voet
gekregen hadden, hem nieuwe d'enkbeelden,
nieuwe richtingen gevend, deels in de expedi
tiezaken ingedrongen waren, deels ook den
kleinhandel in winkels succesvol bedreven.
Wie heden de Hollandsche adresboeken
van den handel in deze branches nagaat, die
zal zich verhazen over het groote aantal, het
soms zelfs overwegend groot aantal Duitsche
namen."
In zijn schets vertelt dan Teuteuberg ver
der boe echter bij velen dezer Duitschers
„leider" in hun zakensucces de liefde voor
het vaderland, de trots op hun Duitscher-
zijn, het nationale instinct verloren is ge
gaan en vervolgt dan:
Voltooid wordt de ont-Duitscbing vooral
dan als een der onzen wat al te vaak ge
beurt een dochter van het land te diep
in de oogen gekeken beeft en zijn lichtzinnig
heid tot een band voor bet leven voert. Dan
beijvert men zich zoo spoedig mogelijk zich
te laten neutraliseeren en vindt het doelma
tig de oude landgenooten niet meer op te
zoeken, de banden met de Duitsche kolonie
raken los, aldoor meer en de Duitsche man
„gaat in zijn Hollandsche omgeving onder".
En komt bij den vader nog wel de herinne
ring aan zijn verloren Duitscherscbap af en
toe boven, de kinderen zijn volkomen ver-
Hollandscht, bet Hollanderschap is bun ele
ment.
De Duitsche namen komen in de Holland
sebe maatschappij geregeld voor en vertellen
ons van de steeds zich herhalende geschie
denis van den afval van Duitsche zonen van
Duitsche kunst en Duitsche cultuur....
APOLOGETISCHE VEEEENIGING
„rETRIJS CANISIUS".
Te Utrecht is gisteren de jaarvergadering
gehouden van deze vereeniging.
Nadat om 10 uur in.de St. Willibrorduskerk'
door kapelaan Rientjes oen II. Mis voor do
weldoeners der vereeniging was opgedragen,
begonnen om 11 uur in het Hotel „Kasteel
van Antwerpen" de sectievergaderingen.
In sectie A werd door Pater R. Peeters
O.F.M. een bespreking ingeleid over de
vraag hoe de antwoorden van het informa
tiebureau, op de geloofsbezwaren der an
dersdenkenden, gegeven, in kleine boekjes
kunnen worden verspreid in ruimer kring.
In sectie B. werd geen bijzonder onder
werp behandeld, terwijl in sectie C. een'
gedachtenwisseling plaats had over de kwes
tie van een R.K. Tooneel.
yylftiOyOfftS
o
I Stout, evenals haar stichter, is de Napo-
eonsbrug aan gene zijde van Trier. Met één
'"'jkelen fleren boog welft zij zich over de
^'gronddiepe kloof en verbindt twee berg-
htens met elkaar. Rood-glins*teren'd rotsge-
eente, roet groen overwoekerd, door bosch
'"'emiischt, rijst daar omboog. Welk eeu uit
peilt doet zich hier open op het liefelijke
^oezeldal, schilderachtig doorsneden door
zilverkleurige rivier, op het oude, heilige
I De jonge dame, die op de achterbank van suizen. Het paard steigerde. Juist waren zij
j het lichte wagentje gezeten was een voor- aan de kromming vóór de brug gekomen. Het
j naam figuurtje, keek uitkaarbruinegazellen- 'steigerde, stormde verbijsterd door den schrik
[oogen met levendige teederheid naar die tweerechtuit naar de leuning boven den afgrond,
.mensehen voor haaf. Zij hoorde de zachtDe zwakke handen van Edith konden het
gesproken woorden niet,welke haar verloofde niet tegenhouden.
rier, en dan rechts in het lommerlijke be-
°orlijke Boezemdal. welks bergwater diep,
diep onder de brug stormachtig voort-
"ldert.
>.De drie personen, die in bet nette rijtuig
i'Uen, getrokken door één paard, dat van de
8rgglooiing kwam en naar de brug toesnelt,
I"uien niets waar van de schoonheid van het
."Uilschap; zij waren te zeer bezig met zich
"jven, of juister met elkander,
i Oe door de zon gebruinde man op den
men kon bet hem aanzien, dat hij
landedelman was, die vroeger als offi-
l'rt had gediend had alleen oogen voor
ietwat drieste amazone naast hem, die
met geweld de teugels ontrukt had. Dat
"s inderdaadeen kopje, wel het aankijken
."ard: donkere, heersehzuchtige oogen,
v ekte neus, kranig gewelfde kin een Mi- j
)i ''va-kop. Dokter Edith Brandes had juist
N|"r examen als doctor in de philosofie met
"ns afgelegd.
E'verrukkelijk," dacht Horst von Mort, toon
fluisterend naar baar boog.
baar nichtje toestuurde, maar zij vernam
duidelijk het antwoord van doktor Edith
„Hedwig heeft mij verteld, dat jelni beiden
1 verloofd zijt."
Hedwigs oogen namen de uitdrukking van
een doodelijk verschrikte ree aan, toen zij
Horst verlegen zenuwachtigheid misschien.
ook slechts wegens het lievige geratel der
i wielen, onvoorzichtig luide hoorde zeggen:
Tot m'u geluk nog niet heeleioaal. Sedert
Horst rukte haar de leidsels uit de hand.
Tevergeefs.
Een drievoudige gil van wanhoop. Een
hotsing. Het dol geworden paard springt over
de leuning.
Horst tracht het terug- te trekken. De
strengeu breken.
Paard en koetsier storten in den afgrond.
Het rijtuig daarentegen weerstaat de bot
sing en blijft vóór de leuning staan. Het
veertien dag vertoef ik met Hedwig en hare 1 werpt Hedwig naar beneden op den weg; zij
ziekelijke moeder ginds boven in liet Draken- vliegt, alsof zij vleugels gekregen heeft, het
huis, dat zoo heerlijk in het geboomte digtsmalle voetpad af, dat naast de brug naar
en waar wij den zomer denken door te bron- den afgrond voert. Zij is het eerst op de plek
gen. Heeft de eenzaamheid van liet boseb lietdes onheils.
mij aangedaan, of het lieve, barmhartige! Het paard ligt in de door bloed roodge-
meisje? j kleurde beek, stil en rustig als in een graf.
j Ja, ik verlangde Hedwigs hand. De dames Zijn lichaam bedekt bijna geheel het lijk van
wilden echter van eeu vormelijke verloving deu verongelukte.
I niets weten, voor en aleer ook Hedwigs vader
'gekomen is en zijne toesteming gegeven
J heeft. Hij is er nog niet. Maar gij kwaamt,
Het lijk? Niet mogelijk.
Hedwigt dringt naar voren. Zij knielt in
de heek, beurt het hoofd van den gevallene
Edith, gü, om uwe bloedverwanten te bezoe-op en legt het op een steen, waarover zij eerst
I ken. En toen was het. alsof mijn hart ver-baren doek heeft gespreid.
deeld werd. Heden is liet onverdeeld, het „Horst, lieve Horst, leef je nog? Geef mij
•klopt alleen voor jou. Edith, wil je de mijne een teeken."
worden? j „Goddank, je leeftIk ga een priester
En Edith was bet mogelijk? zeide „ja", roepen."
En toen wilde zij wellicht onbewust een j Nogmaals heffen zich de oogleden van den
gevoel van schaamte, dat haar bekroop, weg-verongelukte op, bij wijze van goedkeuring,
slaan? liet zij de zweep met snorrenden Hedwig snelt henen. Tegen de landlieden,
slag on het edele dier voor bet rijtuig neer- die nu ijlings komen aanloopen, zegt zij:
- „Zorgt voör hem. Waar kan ik een priester
vinden?"
i „Ach, juffrouw dan moet u eerst over de
1 Moezel. Wij behooren tot de parochie van St.
Paulinus in Trier," klonk bet antwoord.
„Lieve God, laat mij zijne ziel redden," bad
i Hedwig bijna overluid, terwijl zij in vliegen-
de vaart de rotsen afholt. Zoo springt zij
j regelrecht in een groepje mannen. Ernstige
mannen, wien hare plotselinge verschijning
[echter toch een verwonderden glimlach ont
lokt.. Zij ziet dat lachje niet. Met schitterende
oogen staart zij naar de majestueus© figuur
in 't witte ordesgewaad. Pater Antonius van
de Witte Paters strekt tot gids aan eenige
vreemdelingen.
„Eerwaarde vader, ginds ginds onder
de Napoleonsbrug ligt een verongelukte te
zieltogen, hijgt zij ademloos.
„Mijn kind, ik suel terstond naar hem toe,"
klinkt fluks het antwoord.
Een wepk van den pater geeft zijn gezel
schap te kennén, dat zij een anderen weg
moeten nemen, om op de hoogte te geraken.
Eenige minuten later knielt hij naast Horst
en neigt zijn oor naar diens bleeke lippen.
Zaeht biddend op de knieën wonen de land
lieden dit aangrijpend tooneel bij.
Als Hedwig ziet, dat de priester bet teeken
der absolutie maakt, vullen de eerste tranen,
vreugdetranen, bare oogen.
„Gered voor den Hemel. Heb dank, o God,"
fluistert zij.
Pater Antonius ging baar voorbij.
De Heer beeft hem lief gehad, kind. Nog
is zijne ziel niet opgevaren.
Dat klonk als een vermaning.
Een oogenblik daarna is zij naast den ziel
togende en vat zijne hand.
„EngelDankbrengt hij er nog
dan begint hij buiten kennis te raken.
Hedwig blijft bij den doode totdat er man
nen komen met een draagbaar.
Dat alles geschiedde binnen een kwartier.
En Edith? Beneden in de boot, welke
van den linker Moezeloever naar Trier vaart,
spreken alle passagiers opgewonden dooreen.
iEen vreemdelinge in een wit japonnetje staat
kalm en bedaard, oogcnscbijiilijk onverschil
lig daartusschen. Zij wil naar bet Porta
Nigra hotel, waar zij is afgestapt.
„Heeft u nog niets van het ongeluk aan
de Napoleonsbrug vernomen?" vraagt men
haar met levendigheid.
„Ik? lk was er immers zelf bij, ik zat in
het rijtuig, toen paard en koetsier naar bene
den tuimelden," geeft Edith ten antwoord.
„En dat zegt u zoo bedaard?"
„Nu, ik dank mijn noodlot, dat ik niet mee
gesleurd werd," klonk liet bescheid.
Later vertelden de Trierere elkander hoofd
schuddend, hoe dienzelfden avond in de gla
zen zaal van het Porta Nigra-hotel waar, zoo
als altijd, patricische families bijeengekomen
waren, geen sterveling zóó luidruchtig en
vroolijk geweest was, als die knappe vreem
delinge, dokter Edith Brandes.
Welke verschillende levensbeschouwingen
in die twee meisjeszielen
JCindh Ct."
NIEUWE HAARLEMSCHE COURANT JTLiD
I'lfll» I im 11 O f» vooliln n T>rv4- 1 n ïvi tn a-»»1 J Ir e
