De oorlog.
Gewroken.
binnenland, j
Brieven uit Parijs.
FEUILLETON.
Het wachtwoord?
7f*et i® goed, wij zulten er met n zijn.
anavond wil ik het ouderlijke Ibuis weer
zien. i
NIEUWE HAARLEmSCHE COURANT
•■zoowel het hart als het lichaam. jlend gekleurde koppen van allerlei grootte, 'had verdiend inden graanhandel en dat hij een
j Behalve allerlei warm te-aanbrengende din-'Die spelden stellen al naarmate van hun boerderijtje bezat, aan de grens van Cham-
gen, van kledingstukken af tot chauiferettes om kleur cn grootte de onderscheidene leger-
pagne.Kijk, juist daar, waar de heuvels
handen en voeten te wannen toe bevatten die i eenheden en troepen af deelingeu voor. In dat j beginnen, had de rondreizende veehandelaar
Parijs, 5 Jan. 1915. pakketten geregeld allerlei snoeperijen, een grootc lokard komen vele iBaden.bijeen van ge;iegtj die -t n;euwtj0 uitbazuinde kijk,
Parisiennes, dat wil zeggen die bevoor- Franschman is nu eenmaal gastronoom en ste ;ie e Z1 ogr^a r is ju;st daar, waar 't bosch begint, het Argonne-
tht» mindprheid' au, ,irh de i,.ve van eteen onder allerlei omstandigheden ori s op een goe- toestel voor diaaoioozc telegrafie. De maniei
3%moSer£n, hébben e^fnieuw°middd dig in^oS' vïdÏÏ'Slgeig^nlt'hS v^Schal |scheverrkS Vordfüi ze er
riiden lof en dank mee'in. familieleden wel voor.
Di dames „adopteeren" een gewonde. Dat wil Aan den anderen kant, wat ze weten nu een
ogen, zij laten zich in een of ander hospitaal maal niet te kunnen krijgen, ontberen ze zonder
gewonde aanwijzen, die geen enkel familielid, klagen. Zoo heb ik nog nooit een militair hooien
JJ'een vriend of bekende te Parijs heeft, die dus mopperen ovei zijn „boule de son", wat over-
^wnmer bezoek ontvangt. Die gaan ze dan eenkomt met ons kommiesbrood. Fn dat zegt
f*egeld opzoeken, zij schrijven hem allerlei wat, waar ze toch zoo verbazend op wat men
*?r,eïjes, „als een moeder of een zuster" zou hier „pains de fantaisie" noemt, gesteld zijn!
aoen. en ir„ ,i„ ..Sm is. Die pains de fantaisie, waaronder de zoo-
en> en, zoodra tie patiënt reconvalescent is,
komen hein met rijtuig of auto afhalen, doen genaamde stokken, de kleine broodjes, de „crois-
°P mooie da«en toertjes in den omtrek, slijten sants" en nog twee of drie soorten groot brood
na o J i ii i j .1 ant
dejeuneeren of dineeren bij
gezocht menu, kortom, vertroetelen den held van de verwarring, door de mobilisatie veroorzaakt,
Marne of Aisne of Vser als een schoot- niet de geheele bevolking van brood te zullen
hondje.
't Is inderdaad echt Fransch!
Welk een verrukkelijk onderwerp voor romans
„geteekend naar het leven", voor operette-libret
to's en zelfs voor cinema-scenario's! Laat ons
hopen dat deze nieuwe liefhebberij zoo onschul
dig is als ze lijkt, en voor niemand nadeelige
gevolgen nalaat.
Veel discreter en daarom ook veel sympathie
ker in haar vorm is de gedachte die tientallen,
misschien honderdtallen van vrouwen bij gele
genheid van het Kerstfeest en Nfeuwjaar gehad
hebben om anoniem een pakket naar het front
te sturen, voor den een of anderen ongelukkige
die, alleen op de wereld van niemand iets te
wachten had. Men moet de soldatenbrieven
lezen, die van het front geschreven worden, in
zulk onbeholpen en slecht gespeld Fransch
soms, om te beseffen, welke weldadige warmte
die pakketten komen brengen in de kille wereld
die men de tranchées noemtwarmte in dubbelen
zin, want die liefdevolle zendingen verwannen
kunnen voorzien indien de deegbereiding niet
belangrijk vereenvoudigd werd.
Achteraf komt echter de aap uit den mouw.
Het ,.pain de fantaisie" werd voornamelijk ge
fabriceerd door Duitsche en Oostenrijksche bak
kersgezellen, die natuurlijk gedwongen waren
overhaast te vertrekken. Daardoor waren de
groote bakkerijen gedupeerd en het zou vooral
onder den invloed van die patroons geweest zijn
dat het verbod om pains de fantaisie te bakken
gevallen is.
Dat deze toestand nog voortduurt zou dan
ook minder te wijten zijn aan den onwil der
autoriteiten om het verbod op te heffen dan aan
oneenigbeid onder de patroons van het bakkers
syndicaat. En de Parijzenaars, als altijd ge
neigd om met alles den draak te steken, begin
nen te vragen of men soms wachten zal tot de
Duitsehers te Parijs zijn om de stad weer van
luxe-brood te voorzien?
A. F. PETITION.
UIT BELGRADO.
Aan een particulier schrijven ,uit Belgrado
(ontvangen te Breda) is 't volgende ontleend:
Ta liet zeer hevige bombardement van 17
De< ember bleven van die 100.000 inwoners
geen 3000 meer in de stad.
Do verwoesting was verschrikkelijk, maar
nog verschrikkelijker is het dat de Oosten
rijkers zoo velen der meest bemiddelde rv
nonen, zeker wel 2000. eenvoudig hebben m,c"
genomen. Vooral ook vele jonge vrouwen en
meisjes weiden gedwongen met de Hongaar-
«cho troepen mee terug te gaan.
Hartverscheurend was hun gejammer toen
ZIJ, door do benedenstad gingen op weg naar
3© schepen waarmee men ze vervoerde naar
Som!in en verder. Moeders trokken zich de
haren uit het hoofd. Vaders werden rtnv met
bajonetten teruggehouden, of hier en daar
doodgeschoten a hout por tant.
Bij het hotel Bristol, in de benedenstad ge
legen, had zich op een open terrein een me-
wij thans in boekvorm in handen. Met vol
doening constateeren wij, dat de diep kren
kende en hoogst betreurenswaardige woor
den, waarin Vaughan zich in zijn redevoe
ringen over den keizer heeft uitgelaten,
in het boek niet voorkomen. Het bevat
echter andere uitlating n en zinswendingen,
die als ernstig beieedigend en kwetsend
voor het hoofd van het Duitsche rijk en
het gehorte Duitsche volk moeten worden
beschouwd.
Uit naam van do Duitsche orde-provincie
van de Sociëteit van Jezus, toeken ik daar
tegen uitdrukkelijk protest aan. Onze ge
horte orde-provincie heeft met smartelijk
leedwezen kennis genomen van dezen aan
val en wijst ze op de meest besliste wijze
af.
Exa.ten, 6 Jan. 1915. (gel.) I. A. P. ila.ua
Qroes. S. J. Rek t or Koilego van Kxa teii".
Zoo als men zich herinnert, had do beroem
de redenaar, pater Vaughan S. J. gezegd,
woud.
Archambault was reservist en dc mobilisatie
had ons (de zegsman van Bazin) met eenige
beginnen. De troepen zijn over een linie van anderen tezamen gebracht bij de artillerie in de
300 kilometer precies zoo verdeeld als de [vuurlinie.Den 21en October hadden we
spelden op do kauri- het' aanduiden. Daar rust. De kanonnen staan op de wielen, de paar-
gaat de telefoonbel. „Hallo?' „Do Duit-schei s <jen knabbelen het korte gras van den grond
vallen de 1'visie van generaal Durand aan. op meter afstand verheft zich een rij
versterkingen Sig^^edV^^ffuS j^ken en denneboomen, en in gelijke hel-
van den staf, die dit telefonisch bericht op- I bng nj9t het terre,n Noordelijke richting.
Achter ons, glooiende hagen boosaardig
kreupelhout. We „dejeuneerden"; we wanen ons
veilig voor „hun" bommenDe zon sohijnt
de manschappen rooken, de kapitein wandelt
rond, handen op den rug, we zijn in een be-
hagelijke stemming, soezen en denken aan
„thuis"! Opeens stuift een auto aan van
genomen heeft, gaat ijlings naar generaal
Bertholct, den chef van den genoralen staf
van Joffre en de rechterhand van den opper
bevelhebber, die uitvoert wat diens brein be
denkt. Dc generaal slaapt net even; het is
den eersten slaap, dien hij na 36 uren krijgt,
want Berthole: moet ieder oogenblik gereed
staan, o^dat hij f.l«> man is <lie de schakel jjant van <jen weg, die onze stukken met
VOimc 1 elliei 'U cn re hadden afgelegd. De chauffeur wisselt
legers. Hij springt dadelijk zij n bed uit, in
zijn pyama., dat de eenige ktoeding is, die Wj twee ™ré°a met dc,i kJ*ltem> d'° zlch ffiet
sinds dagen draagt, en neemt het bericht een ruk naar ons omwendt:
van den rt ai officier in ontvangst. In een Op verkenning!
oogenblik stelt Bertholefc clie zijn kaart beter Alles slaat in de weer, de paarden worden be
kent. dan zijn eigen gezicht, de positie vast stegen, de munitiewagens worden gereed gehou-
van de divisie-Do rand Hij weet, dat, volgens den.de kapitein en zes man te paard ver
zijn speWi:ll> vlJ tien kilometer achterwaarts dwijnen in draf achter de heukenboomen voor
ipscrvcrijM'r^^der beveT vaii^ i ons, en ze zijn meteen uit het gezicht, want-er
hing een fijne mist en al het goud dat ik niet
in mijn zak heb, tintelt in het zonlicht aan de
takken der boomen.
Na tien minuten zijn ze terug, en het bevel
voor de opstelling der batterij weerklinkt:
„Mise en batterie de flanc, face a droite." Dezen
keer zijn 't al de stukken geschut, die de hoog
ten opzwoegen, den weg doorploegen en de on
derste takken der boomen afrukken.
De bocht is niet ver; dra zien we licht sche
meren door de heukenboomendan nog wat
struikgewas en dan staan we op tegen de laat
ste helling en zien niets dan de hemel met
zjjn herfstzon.... Zooals gewoonlijk zullen we
Blanc lig&en- Eveneens zegt hem een blik
op de speldedat (*r een aantal auto-bussen
in de nabijheid van Blanc's troepen zijn.
„Bericht aan generaal Blanc", dicteert hij,
„dat hij aanstonds Durand gaat versterken
met 10.000 man, -1 batterijen van 73 m.M.
geschut, 10 mitrailleuses en 3 escadronp* ea-
vallerie. Blanc moet zijn troepen met de
daar en daar staande auto-omnibussen ver
voeren." Binnen twee minuten is het bevel
aan generaal Blanc getelefoneerd; na vijf
minuten begint de uitvoering en generaal
Durancl krijgt hulp. Bertholet neemt intus-
seheu weer even „e6Q paar oogen vol slaap",
zoolang de slag n0g voortduurt.
Hot duurt niet lang of de bel gaat op
nieuw; de man in zijn slaaptoilet springt j vuren op een punt, dat voor ons, die 't geschut
weer uit zijn bed en geeft nieuwe bevelen. bedienen, onzichtbaar is. De stukken staan
Bij iedere troepenverplaatsing, bij ieder
bruggetje dat opgeruimd, bij elke brug, die
nieuw geslagen wordt, gaat generaal Bertho
let naai' zijn kaart en versteekt de spelden,
om de veranderingen aan tc duiden. Niets
naast elkander. De kapitein komt van zijn ob
servatie ladder naar beneden, en treedt op het
eerste stuk toe, ,Ja pièoe directrice". Ar
chambault, wacht het bevel tot richten. Hij ziet
doodsbleek, hjj, die anders een kleur heeft.
Wat ie er? vraag ik. Heb je 't kond,
Arohambaultf
Hij kijkt me aan en kijkt'dan naar de zon
Ben je bang voor de „Bocbes"? ee zit
ten daarginds op den loer!
Archambault, die niet spreekt als 't niet noo-
dig ie, haalt de schouders op.
Aohter ons is de kapitein te paard gestegen
en ridht zich in de stijgbeugels een weinig op.
Hjj alleen ziet, over den bergkam heen
wat wij anderen, na den slag ook hebben ge
zien. Hij ziet een lange vallei, tamelijk diep,
ongeveer drie kilometer lang die aan den an
deren kant afgezet wordt door bosschen, volko
men gelijk aan dio, waarvoor wij ons bevin
den. Je zendt zeggeneen vischscliotel met twee
boeketjes pieterselie opgemaakt. Geen huis
- m de holle holte van de glooiing, 'n haagje
hier en daar, een spichtig boompje, een kruis-
„pointeur" (richter)Punt vaD een paar wegenMaar aan hot
DE CHEF VAN DEN GE- vincent Archambault heette de pointeer', Noordelijk uiteinde van de vallei, recht in
NEIfALEN STAF IN ZIJN ArPhambault hield van z'n stuk gesehut. 't Is het licht, de huizen van een dorp, geschaard
NACHTTOILET. cea kameraad van den dappere, die Bazin liet om een kerk. Op het linksche plateau, een paar
De tijden, waarin dc aanvoerders der strjj- verjlaalt deed. Hij hield er van, zooals je van huizen, die schijnen te zijn blijven stilstaan,
dende legers op troische paarden met blikse
gebeurt op de lange, vele honderden kilo
meters zich uitstrekkende gevechtslinie, zon
der dat Bertholet, altijd nog in zijn pyama,
uit zijn bed springt en zijn spelden verzet.
De groote kaart moet iedere minuut gereed
zijn; generaal Joffre moet er zich op kun
nen oriënteeren, van uur tot uur, dag en
nacht. Wat de vliegers komen rapporteeren
omtrent hun waarnemingen, wat een ver
spieder geloofwaardigs aan het hoofdkwar
tier meldt geen kleinigheid wordt door
Bertholet over het hoofd gezien. De spel
den verhalen niet alleen nauwkeurig omtrent
den aard en de sterkte van dc troepen op
een bepaald punt, maar zelfs ook omtrent
het kaliber der kanonnen en over den be
schikbaren munitie voor raad."
ZIJN EIGEN HUIS!
De bekende Fransche schrijver René Bazin
nigto' Servische bootslui verzameld die een dat in dezen oorlog is gebleken, hoe de Duit- keeft onlangs in een Fransch blad een schets
verwoede poging tot ontzet der ongelukkige sctoe geest onder den inv.ccd der maenta- gegeven van het optreden van een Franschen
vrouwen deed. Een ware slacht'ng werd aan- theorieën van Nietzsche is geraakt,
gericht en natuurlijk delfden alle Serviërs
hot onderspit.
Uit mijn hooggelegen woning, vlak bij het
uitwendig geheel verwoeste zoo fraaie Mos-
oowa hotel, kon ik dat afschuwelijk loonort
met een verrekijker zien. Het Koninklijk Pa- m
teiö, schuin tegenover onze woning, i<s uit- men(^e zwaarden en luid krijgsgesclu eeuw
en inwendig zoer beschadigd. Het Ethnogra- aan ,het hooM van hun troepen zich stort-
phiseh Museum met zijn onbëla lbare schatten £®n \n het krijgsgewoel zijn sinds lang voor
ligt in puin evenals het station. Van onzen „il tMaar de Amcrikaansehe oorlogscorres-
zen op het plateau. Vooruit, mes enfant»,
déar wacht een Duitsche generale staf op een i
verpletterend antwoord!
Een generale staf? Mou eapitaine, -
dan.
Archambault beeft zich met deze woorden
omgewend. Hij zit ter zijde van zijn stuk, en
ziet den officier aan met een blik, die verraadt,
dat hij geen woorden kan vinden voor hetgeen
hjj zeggen wil
Kon eapitaine, bestrijk dan de richting
reohts van de kerk, op de helling. Een wit huis
met rooie pannen, en een torentje. Witte muren
om den tuin.... Kunt u bet zien?
Ja....! -
't' Is het grootste van het dorp. 't. Heeft
twee verdiepingen met vier groote kamersj
er ie een wijnkelder. Daar zijn ze zeker.
Sohiet, het plat!
Ken je 't huis dan goed?
Bn Archambault zegt zacht:
't Is 't mijne!
Dan draait hij zich om eu is bü zijn stuit.
Ik weet niet wat er in 't hoofd van den kapi- j
tein omging. De mannes der andere stukken
hebben de laatste woorden niet verstaan, en
weten niet.
't Duurde maar 'n minuut. Dan klinkt het
bevel
Verminder met 10I Ontploffende gra.
naten, twee; 27001!
Vincent Archambault heeft de beweging
reeds uitgevoerd, strak houdt hij zijn richtbel-
letjo in het oog. Als het goed op zijn plaats
staat, klinkt zijn stom, heWor als op aan
manoeuvre:
Klaar!
Zijn kameraad, rechts van het stuk, grijpt he*
touw trekt het naar zich toe, laat liet met
een schok los en de granaat vliegt weg.....
Nederlandschen consul, den heer B. Rupa- P
P?rt' hf^n hier, na het uitbreken (ter bun dlc
Vijandelijkheden niets meer gezien of gehoord
Hij en zijn dochter, die zich zoo verdienste
lijk hadden gemaakt voor hot Nederlandsche
Ambulance hospitaal in den laatsten oorlog
*n die hier, niettegenstaande zij van Oosten
rijksche origine waren, hoog in aanzien ston
den, zijn direct in den aanvang naar Oosten-
Kjjk vervoerd.
pondent van de New Yorksche
een bezoek bracht aan het Fran-
Evening
VG11»».»*» -"v
een men&cii houdt. Je bent maar niet iemand terwijl ze samen de helling hadden willen af-
van een battery, maar je bent de baas van een loopen, ze staan bij mekaar, alsof ze een
stuk geschut, je kent het als een broer. Als het buurpraatje houden. De kapitein herinnert zich,
zijn stem moest laten hooren en 't klaar stond det Archambault uit de streek afkomstig is,
't was een 75er met de affuitstaart op den
grond, dan kon je Archambault zien zitten bij
sclie hoofdkwartier was toch wel verbaasd, w j^ker wiel, in gespannen aandacht, de
toen hij, daar tegenover een heer in een ^trak gericht op zijn „bulle de niveau"
pyama kwam _te rtaan^^de ontzaghjke on 3L klaar om op het eerste bevel on
zeer ingewikkelde machinerie van de Fran- 4.
sclie oorlogsvoering leidt. Deze maai is dc mlddellrjk tot actie gaan. We hadden
cliel' van den genoralen staf van den opper- een blind vertrouwen in den man; hij had den en de geheele batterij gaat aan het werk.
bevelhebber Joffre, generaal Bertholet, van kop en de manieren van den geboren „homme Zwijgend, vliegensvlug alle banden reppen
en zegt, haastig en fluisterend:
Jij kent 't dorp X., nietwaar?
Ja, mon eapitaine.
Iloe ver taxeer je, van hier?
2500.
De kapitein zit weer recht, geeft zjjn bevelen
wiens arbeid de oorlogscorrespondent een de guerre." Toch was het zijn eigen vak niet.
aanschouwelijk verhaal doet. Hij behoorde door zijn familie, door zijn gezicht,
PROTEST.! „In.Joffre's hoofdkwartier hangt, in een door zijn heele persoonlijkheid tot het grens-
ras van den kant van Sedan.
De „Köln. Volkszoitung" ontving van den lang groot lokaal een bijzondere kaart op
Provincialen Raad van de Daiiteche provincie een schaal van 1 1000 (zou daar niet. een
der Sociëteit van Jezus het volgende schrij- 0 te weinig staan? Red.) Die kaart toont
ven: iederen weg en ieder pad, ieder kanaal, ie-
„Omtrent de niededeeJingeii van de pers deren spoorweg, ja, zelfs ieder boschje, ie-
over de oorlogsrede voeringen van poter dér bruggetje, ieder beekje. Dit behoort bij
Vaughan (Londen) hebben wij ou,-. niet de uitrusting van den modernen strateeg,
willen uiten alvorens Wij den authentic- Eon ander deel van de uitrusting is een
ken tekst voor ons hadden. Dezen hebben prachtige verzameling spelden met vorschil-
door de dorpen en de gehuchten en men rook
het kruit tot in de nederigste hutten en in
de afgelegen gedeelten der bosschen.
De kalme gelatenheid, waarmee men vroe
ger de tijdingen vernam van nieuwe aanhou
dingen of van overhaaste vlucht der aristo-
craten, die beefden voor hun veiligheid, vam
priester-, die als wolveu werden op.irtjaag'b
Trouwens, in deze ernstige oiustaudiVglhe- maakte nu plaats voor een geest van vei zot,
den gehoorzaamde hij ook nog aan een ede- die allen bezielde en die elk oogenon.: tot
Ier drijfveer. Hjj begreep de foltering, die ©en uitbarsting kon komen,
deze vurige, jonge man moest ondergaan Joan de Trcmazan en Pierre Lasson volg-
naet zijn boog ontwikkeld rechtsgevoel, wieu den paden, die slechts bekend waren aan
de revolutie met één slag alles had ontno- willdieven en smokkelaars; zij vermeden,
men: oudere, vrienden, vermogen. zooveel mogelijk de gehuchten en hoeven als
Hom wilde hij ter zijde staan in zijn rouw, stroopers, die vreezen in handen der gen-
hem opbeuren door zijn vriendschap, hem darmen te zullen vallen,
tot secondant dienen in zijn tweegevecht De avond begon al weer te vallen, toen
met het noodlot, zooals de edellieden van zij, hij het overtrekken van een heide, op
Weleer zidh vaak met den degen in de hand korten afstand van La Guyonuière, niet ver
aan de zijde van hun vrienden stelden en van hen af, bij een dicht kreupelhosehje, de
voor hen streden, waarhij zij dan hun leven hooge gestalte van een man'opmerkten, die,
Waagden, voor een eenvoudige zaak van eer. toen hij hen zag nadexeD, terstond terugweek
De gewapende opstand1, die zich van het in het kreupelhout, dat ondoordringbaar
f*n© einde van Bretagnc tot het ander© voor-scheen.
kfceidde, was geen geheim meer. j Die man droeg een geweer op den schou-
iVanneer de boeren hen voorbü hun huis der.
^«eu gaan
«ander toe-
groetten zij ken en riepen el-
Zij komen!
Alleen de plaats van bijeenkomst bleef een
Onmiddellijk kwam een naam op de lip
pen van Jean de Trémazan: Gagnard!
Hij moest het zijn, Gagnard, de bosck-
^•eim, de'plannen waren nog onbekend, wachter van La Guyonnière, een getrouwe,
N^ar een trilling, zooals vaak aan een he- gehecht aan zijn meesters tot in den dood,
,T3«on storm voorafgaat, liep door de lucht,een dappere tot geen zwakheid in staat.
't Was een groote kerel met een rustig ge
zicht; hij deed de dingen weloverwogen en met
waardig aplomb- HÜ sprak weinig, vertelde
niets van zijn levensomstandigheden en er
was ook niemand uit zijn buurt bij de batte
rij ingedeeld. Dus we kenden hem nauwelijks.
Toen ging er een legende, dat hjj 'n beetje geld
Toen gaf hij zij11 Pfurd de sporen, snelde
naar de plaats waar 'aï.j hem zooeven gezien
had en riep luidkeels: Gagnard!
De takken bewogen zich, een muts van
vossenvel kwam er tusschen te voorschijn,
daarna een lichaam en e©n gelaat met de
verweerde trekken van den boschwachter
vertoonde zich, dat een groote verrassing
uitdrukte, vermengd met vrouwe
Hij ver. iet zijn schuilhoek en bevond zicfhi
nu voor de beide vrienden, verwonderd, als
had hij _teii doode uit zijn graf zien oprijzen.
Terwijl hij Jean de Premazan onafgewend
aankeek, mompelde hij:
Gij!
Ja, ik, mijn beste Gagnard.
Levend?
Zeker.
Niet mogelijk!
En gij, wat doet gij hier?
Ik leef zoo goed en zoo kwaad ik kan
op de heide, overdag verborgen in een gat
onder den grond, zooals een wolf in zijn hol.
Gij weet misschien niet, dat zij mij ook ge
vangen genomen hadden, maar dat ik ont
vlucht ben. Van dien tijd af maken dc pa
triotien van Lamball© jacht op mij. Van
het oogenblik af dat ik mij aan hun klauwen
heb kunnen onttrekken, hebben zij mijn on
dergang gezworen» maar zij hebben mij nog
niet. Ledonx zal mij» huid niet hebben, maar
ik wel dc zijne, laat dat maar aan mij over.
Dio kruidenier is kwaadaardiger dan de
zich. de richters, de laders
Daar klinkt het sein.
Pour le premier coup, feu! en onze vier
„75"-ers brullen met hun vier donderstemmen.
Dan is alles weer stiltot op een afstand
het gekraak gehoord wordt van de ontploffen
de granaten, die ons van over de 2500 meters
worden toegezonden....
Dc stem van den kapitein sohreeuwt er
tegen in
Dat beret van den kant van de troep hni-
BELASTINGPLICHTIG geworden
BUITENLANDERS.
t en 6-tal personen, allen thans zonder beroep
en verblijf houdende in Hotel de Witte Brug te
Scheven ingen, hebben in een adres aan den ge
meenteraad van 's-Gravenhage te kennen
gevende, dat zij in verband met de tijdsomstan
digheden (oorlog) vooralsnog door den nood
gedwongen daar moeten verblijven en dat het
hun bekend is dat een buitenlander, langer dan
3 maanden in het Rijk verblijf houdende, belas
tingplichtig wordt geacht verzocht hen niet
in de gemeente-inkomstenbelasting (waarvoor
zij een beschrijvingsbiljet ontvingen) te willen;
aanslaan.
Zij voeren aan, dat het langer dan drie maan
den verblijf houden in de gemeente onder de
gegeven omstandigheden „onafhankelijk van
hun wil" geheel iets anders is dan wanneer men
in tijd van vrede voor vacantie als buitenlander
zich in het Rijk ophoudt of verblijftdat ook de
gemaakte en tot het uiterst beperkte gedwongen
verteringen van thans, in tegenstelling met wan
neer die worden gemaakt onder de omstandig
heden zooeven aangegeven, h. i. niet als verte
ringsuitgaven kunnen worden aangemerkt, welke,
belastingplichtigheid in zich bevatten; en dat
zij vermeenen, dat bij de heffing der Rijksbe
lastingen van de personen, die in dezelfde om
standigheden verkeeren a/s adressanten, die be
lastingen, welke gelijken tred houden met de
gemeente-inkomstenbelasting, thans ook niet-
worden geheven.
STEUN AAN BELGISCHE EN ANDERE
SLACHTOFFERS.
Het Ned. Comité tot Steun van Belgische- en
andere slachtoffers, zendt ons geregeld eene ver
antwoording van bij haar ingekomen gelden.
Wegens beperkte plaatsruimte kunnen wij die
lijsten niet opnemen. Ditmaal nemen wij een
gedeelte er uit over, waar 't geldt een oproeping
aan 't Comité steun te verleenen, daar deze
dringend noodig is Gaarne sluiten wij ons bij
deze oproeping aan. In totaal is nu bij 't Comité
ingekomen f 5,552.58y2, maar dat bedrag, ho«l
aanzienlijk ook, is reeds voor het overgrootsté
deel verbruikt.
Het Comité staat aldus heet het in zijn 22e
verantwoording voor zulke enorme uitgaven,
dat het maar al te spoedig den bodem van zijn
geldkist zou zien, ware het niet dat het over
tuigd is van den voortdurenden steun zijner
landgenooten, op wiei edelmoedigheid het een
hernieuwd en dringend beroep doet. Tot heden
heeft het Comité in alle behoeften aan kleeding
kunnen voorzien, waarvoor uit het geheele land,
via de provinciale eojmtó's, de aanvragen dage
lijks binnenkomen.
Nu het Comité met groote waardeering heeft
mogen constateeren, hoevele dames zich vooral
voor de kleeding der vluchtelingen interesseeren,
meent het te mogen verwachten, dat velen haref
kcorte en giftiger dan een adder, maar laten pen zullen zij wel (wee bataljons national©
111ïJ" -'-1 ~,s -garden noodig hebben.
Waar gaat gij heen?
Morgen zullen wij ons voegen bij hen»
die willen strijden voor de vrijheid.
Onder de groote revolutie was dit de go
din, waarvoor elk knielde.
Doch de verschillende partijen hadden
elk haar eigen opvatting van de vrijtheid
De bosehwaehler vroeg: Gij weet dus....?
Ik weet alleen, dat de Bretagnere do
tyrannic moede zijn en dat zi.i zullen beproe
ven er het hoofd aan te bieden.
Morgen, zeide Gagnard. zijn wij opge
roepen met een honderdtal bii de flinkste
kerels.
Waar ie dc plaats van bijeenkomst?
Op de heide van deu gmoten eik.
Bij het bosch van Lorges?
Ja.
Hoe laat?
Om 7 uur 's morgeus.
Voor^ God en den koning.
Treurig schouwspel.
Bezet?
Neen, ledig, de wind speelt er door alle
wij over u »preken. Men zeide dat gij ver
dwenen, dood, verdronken waart.
Ik ben integendeel springlevend, zooals
gij ziet, maar laat men maar gelooven dal
ik dood ben.
Van waar komt gij?
Van Parijs.
Zoo.
Gagnard aarzelde een oogenblik.
Hij duchtte maar al te zeer de waarfheid
te hooren van hetgeen daar was voorgevallen.
Toch vroeg hij even later met bevende stem:
Dus dan weet gij..-..?
Alles.
De anderen?
Geen hoop meer.
Veroordeeld?
Erger nog.
Dood?
Jean knikte.
Allen?
Neen, Hose alleen leeft nog, maar zij
is gevangen gehouden.
Er volgde een pijnlijke stilte, maar zij
duurde slechts een oogenblik.
De graaf «schudde zich als een man, die
den bliksem voor zijn voeten heeft zien in
slaan, a's om zich te overtuigen» dat ihdj nog
levetiid en ongedeerd was. Hij hernam:
Geen zwakheid Wij zijn mannen. Moed!
Ga met ons mee, mijn arme vriend. Wij
zullen met ons driesn zijn en om ons te gr ij-
ramen.
Om hot evon, wij zullen ©r heengaan.
De boereu? SM
