TWEEDE BLAD
China matten
IUOEVNE.
P. J. JANSSEN
DE OORLOG
Treurig maar waar.
BUITENLAND
FEUILLETON
^negang h. Warmoesstr.
Goedkoopst adres*
DONDERDAG 24 JUNI 1915
VERSPREIDE BERICHTEN
NIEUWE HAARLEMSCHB COURANT
j -en landbouwer to Gees (Dr.) viel Don-
c»dag van een wagen met hooi. met het
Hdg, dat de dood onmiddellijk intrad.
»oor het gezin een zware slag.
-Jo 72-jarige man te Glanerbrug, die
fandag jl. van een met hooi beladen wa-
viel, is Woensdag aan de gevolgen daar
in overleden.
i
..ken man te Uffelte (bij Meppol) woonnch-
'6, ie in ijet hooiland door een zonnesteek
te<lood.
jTe Gereloot kwam een man zoodanig on*
,Cl' een ledigen hooiwagen te vallen, dat een
?er wielen hem over het bioofd ging en de
r°od bijna onmiddellijk intrad. Hii laat een
°ot gezin onverzorgd achter.
.Wij zonden dit droevige lijstje nog wel
>-'t eenige knnnen aanvullen, maar het is
*e'ioe. Genoeg, als men weet. dat de
N vier zulke ernstige landhouwongeyallen
li knnnen aanhalen, slechte enkele nieuws*
Jaden van twee opvolgende dagen hadden
a te gaan.
-^n zoo gaat het: week in week nit vallen
ir stoere werkere als het slachtoffer van
r1® bedrijf. Het wreede noodlot snijdt het
jjHbare leven af, dat opgewekt arbeidde ten
fj'lioeve van de zijnen en het algemeen. Wie
6)a lief en dierbaar waren en waarvoor hij
jjaar plicht en geweten in het zweet zijns
IJiisehijjis de sobere bete broods verdiende,
'Üven geheel onverzorgd achter en de ge-
.'eenschap, waaraan bij mede ziin krachten
®d dienstbaar gemaakt, schrikt van dat
^beuren sledhits één oogenblikje op, om
"efdadig de hand uit te strekken voor het
van een stukje genadebrood.... Treu-
maar waar!
i «oe«t dat dan zoo gaan?.,.. kón dat
®h niet anders?
Zeker, het kan en moet anders.
Eén oplossing is er slechts: wettelijke
ïeSeling der landhouwongevallen-vei'zeke-
Wel wordt door de niet genoeg te prijzen
*Üwillige 1 a ndbouw on ge val 1 en verzekeringen
den Nederlandsehen Boerenbond, zoo-
?.°ed als door de Centrale Landbouwonder-
^öKe, een mooi gedeelte van het doel hea-eikt,
het groote' doel: verzekering tegen de
'^volgen van bedrijfsongevallen voor alle
Takers van het plattelande valt zonder
ytelijlv'c kracht niet te bereiken,
v Wa6 het menschdom in het algemeen wat
wer doordrongen van de moreele- en zede-
fyke plichten, die voor het geweten tot heil
an c]c ziel, zooveel zwaarder moeten we-
de ziel, zooveel zwaaraer moeten we.
dan al het wettelijk voorgeschreven*?,
ja dèn zou alles zooveel ander®
klaar dat ie helaas niet zoo. Het egoïsme
JMt zich hij bet menschdom ingevreten als
6 Uiot in het tapijt.
Waarvan ccn gevolg?
ot liberalism e» 'dat de „Vrijheid'
het ieder voor zich", waardoor de
Z?aW groep, de massa hulpeloos stond. En
'l beeft het staatkundig-liheralismo wel zoo
«ed als afgedaan, bedenk dat het econo-
-'^li-liheralisme even gevaarlijk is en
-e billen hopen van onwetend dat zn. uy
brave christenen zelfs in merg en bloed.
Daaraan is het ook toe te schrijven, dat
Jat voor de sterkere (werkgevers) uit hoof-
7^ Van zijn zedelijke plicht reed® een
^biedende eisch moet zijn tegenover de
jakker® (werknemers) alleen te hereiken
aJt met wettelijke maatregelen.
De sociale wetgeving in ons land gaat
Jybter den slakkengang. De buitengewone
yj'standigheden van het laatste jaar, zijn
oorzaak» dat de Staatö-macJbiDC m dat
jdeht nog trager gaat, niettegenstaande
■^n wettelijke regeling der lnndbouw-onge-
aHen verzekering, zonder financieele offers
a°r het rijk tot stand kan komen.
Imimere, het bedrijf dat de sdhade vevoor-
.^k, moet zelf de schade vergoeden en dra-
*«n.
Wij hebben thans een minister van land
ouw, die destijds door de geheele landbouw-
pers met vreugde werd begroet. Niet alleen
dat hij is een landbouwspeeialiteit. doch ook
iemand waarvan wij voor een wettelijke re
geling der ongevallenverzekering alles ver
wachten. Door zijn vorige functie van Di
recteur der Centrale Landbouwonderlinge,
heeft hij zekex ingezien de noodzakelijkheid
van een wettelijke regeling dezer materie.
Maar zoolang het minister Posthumu nog
niet mogelijk is de wettelijke regeling voor
te bereiden, doenwij een beroep op alles wat
menschel ij k is in de werkgevers ten
plattelande, om toch vrijwillig hun arbeiders
to verzekeren.
Gaat men toch na de premiën, welke door
de over het beele land zoo prachtig wer
kende ongevallenverzekering van de Boet-
renbonden wordt geheven, dan ziet men dat
bv. de verzekering van een arbeider die 12
per week verdient, circa 7.50 voor een vol
jaar kost.
En de voordeelen?
Levenslang uitkeering van loon, be
taling van alle kosten voor geneeskundige
behandeling, verpleging, operatie etc., en
wanneer een ongeval den dood tengevolge
heeft, ook nog betaling der begrafeniskosten
en bovendien levenslang financieel*
steun aan weduwe en weezen.
Aeh, dat niemand buiten langer aarzele
het gezin zijns broeders in deze te bescher
men en te bewaren voor een bange toekomstl
Alkmaar, 22 Juni 1915. N. v. O.
DE SPOORWEGEN EN DE
OORLOG.
De overwinningen van Von Hindenburg
in Polen zijn „spoorwegoverwinningen" ge
noemd en hetzelfde wordt, in 't algemeen ge
zegd van de successen der verbonden legers
in het Oosten.
Nu mag de snelheid der strategische troe
penverplaatsingen een der grootste facto-*
ren zijn, welke een zegepraal mogelijk maak
ten, ook doorzetting en uithoudingsver
mogen gepaard met militaire geschiktheid
zullen wel een ernstig woord in dezen oor
log meespreken.
Feit is echter, dat door de spoorwegen eén
geheel nieuwe vorm van strategie is ont
staan. De ontwikkeling van het spoorweg
verkeer heeft de resultaten grooter gemaakt
voor wie er partij van heeft weten te trek
ken, maar toch moet "niet worden gemeend,
dat niet reeds vroeger het groote belang der
spoorwegen in tjjd van oorlog, is ingezien.
Bij het ontstaan van het spoorwegwezen
werd dit reeds aanstonds begrepen. Vóór op
het vaste land van Europa de spoorwegen
waren ingevoerd, wees Von Moltfce reeds, in
1836, op de groote militaire beteekenis van
dit verkeersmiddel, zoodat tb'ij eigenlijk de
vader is van den zicih meer en meer ontwik
kelenden spoorweg-oorlog en van de spoor
wegstrategie.
Het eerste militaire tramsport per spoor
weg had plaats in 1832 in Engeland'; als
proef weid een regiment infanterie met den
juist aangelegden spoorweg van Liverpool
naar Manchester aangebracht.
In Duiteeblandi werd de eerste groote re
troepenmacht in 1846 per trein vervoerd.
Langs den spoorweg wenden toen 9990 man,
309 paaiden, 10 stukken veldgeschut en 30
transportwagen® van het 4de Pruisische le
gercorps langs do Opper-Scblesiecho spoor
lijn naar Krakau gebracht. Dit was in dien
tijd een feit van beteekenis en van toen af
bleek steeds meer van hoe groot nut de
spoorwegen waren voor mobilisatie en aan
voer van reserve. De militaire autoriteiten
schonken dan ook steeds meer aandacht aan
dezen oorlogsfactor.
De Fra-nsehen gebruikten den spoorweg
voor 't eerst voor strategisdhle operaties, nl.
in 1859 en de overbrenging van het Fransche
leger naar Italië was eén meesterstuk van
het toenmalige spoorwegwezen.
Op het duhhele spoor van ParüeMar
seille en over de zijlijnen werden van 20 April
tot 15 Juli ongeveer 230,000 man en ongeveer
86,000 paarden vervoerd; daarbii reden da
gelijks gemiddeld 80 treinen niet een snel
heid van 2580 KM. per uur.
Een ander staaltje, en al meer uitgebreid,
was dat van de Oostenrijkers in 1866. Bij dé
strategische operaties werd met groote snel
heid een troepenmacht van het Ooetenrijk-
sche Zuidelijke leger uit Italië naar het
Noordelijke oorlogeterrein overgebracht. In
ongeveer 10 dagen werden 123,000 man met
16,631 paaiden, 259 kanonnen en 2777 wagen®
op drie spoorlijnen met gedeeltelijk slecht®
dubbel spoor vervoerd over een afstand van
759 KM.
In den Nbord-Amerikaanscbien burger
oorlog riep generaal Mac Calluni het eerste
militaire spoorwegeorps in het leven en
vormde daarmee een nieuwe landsverdedi
ging. Het geheele spoorwegwezen der Ver.
Staten werd door hem voor militaire doel
einden georganiseerd en daarmede werden
als 't ware wonderen verricht.
Pruisen gaf in 1866 op het gebied van het
spoorwegbedrijf geen beteekenende staaltjes
te zien. Maar toch werd in 1870 een glans
rijke proef doorstaan. Volgens het voorbeeld
van Noord-Amerika waren bii het uitbreken
van den oorlog in 1866 in Pruisen drie spoor-
wegafdeelingen voor krijgsdoeleinden opge
richt en deze traden in 1870 practisch naar
voren. Het Fransche spoorwegbedrijf leed
in den Fransch-Duitschen oorlog fiasco, daar
het ondanks den goeden staat der spoorlij
nen geen voldoende opperste leiding had. De
Duitsehe spoorwegen waren toen in staat om
in de dagen van 24 Juli4 Augustus niet
minder dan 884,000 man, met toebehoor en en
kiijgsmateriaal, naar de grenzen te bren-
Wat evenwel de spoorwegen voor den oor
log en voor de strategische operatie® betee-
kenen, is wel m onze dagen duidelijk ge
bleken. En dit met alleen hii de mobilisaties.
Het ziji1 vooral de troepenverplaatsingen
niet enkel van het eene gevechtsterrein in
het vijandelijke land, naar het andere, maar
ook van het eene vijandelijke land naar het
andere. Eerst na den oorlog zal hiervan wel
licht een zuivere voorstelling kunnen wor
den gegeven. Maar dat de spoorwegen (bier
onmisbare hulpmiddelen zijn, is overduide
lijk. Niet enkel in Frankrijk, België en
vooral Rusland zelf, maar ook telkens dwars
door Duitschland heen, zoodat troepen bin
nen korten tijd zoowel in het Oosten als in
het Westen zullen gestreden hébben. De we
reldgeschiedenis heeft zoo iets wel nooit te
aanschouwen gegeven. Naast strategische
kennis maakt de organisatie zulks mogelijk.
Want alles moet hiervoor organisatorisch
wel goed in elkandeir zijn gezet.
Het Duitsehe spoorwegwezen is dan ook
een veelbeteekeu end instrument van de
groote génerale staf, dat de militaire spoor
wegautoriteiten vast in htunne handen heb
ben. Het geheele spoorwegbedrijf staat sinds
de mobilisatie onder beheer van het leger.
De chef van het militaire spoorwegwezen!
in het groote Hoofdkwartier geeft zijne be
velen door de lijncommandamturen aan de
militaire spoorwegbeambten, de z.g. lijmge-
vclmachtigden voor militaire aangelegenhe
den, die reeds in vredestiid voor alle spoor
wegdirecties zijn aangewezen. De lijncom-
mandanturen zijn verantwoordelijk, dat de
bevelen van deni generalen staf zóó worden
opgevolgd als in verband met. den toestand
der spoorwegen maar eenigszin® mogelijk is.
'tls dus duidelijk, dat een nauw verband tus-
schen de lijnc-ommandanturen en de Hjuge-
volmacbtigden van het grootste gewicht ie».
De militaire spoorwegautoriteit Pelicert in
(hét vijandig land de spoorwegen zelfstandig;
dit in tegenstelling met de wijze van wer
ken in het eigen vaderland. Hierbij hebben
zij de beschikking over spoorwegtroepen;
6»poorweigw«rkerti en l>eidriiifcol,oniio»a en
spoorwegtelegrafiisten enz. Deze colonnes
worden gevormd uit spoorwegpersoneel in
het vaderland, dat in dienst van het leger
overgaat.
De troepenverplaatsingen in den oorlog
geschieden meestal plotseling en snel. Zij
kunnen alleen dan nauwkeurig worden vol
trokken, wanneer de liincomanandanturcn op
alle mogelijkheden zijn voorbereid geweest
en gereed tot allo transporten hoé «root, van
waar en waarheen en op welk uur <leao ook
moeten geschieden. Het behoeft wel nauwe
lijks gezegd hoe nauwkeurig deze organisa
tie moet zijn ingericht, daar van een enkele
etoernis de belangrijkste ondernemingen
knnnen afhangen.
Op de eerste plaat» dient te worden ge
zorgd, dat ledige wagen® ten allen tijde in
voldoend aantal voorradig zijn en onver
wacht en ten allen tijde in gebruik kunnen
worden genomen. De 1 ijneommamdiamturen
ontwerpen de wi5®e> waarop de militaire
transporten het snelste en het vlugst op el
kander knnnen geschieden. Ook de verple
ging en het onderhoud; voor man en paard
gedurende deze tochten eiseht eene groote
mate van voorbereiding.
De baanvakgewolmachtig<len bieden hier
voor in bet eigen vaderland de behulpzame
hand. Hierbij dient gerekend met düet feit,
dat een groot deel van het gewone personeel
dienst moet doen i» rijandelitke gebied
om daar op de worfrzaam te jrijm.
De militaire aut<>rit€lten hebPen daaren-
boven nog zorg te dragen, dat het personen
verkeer, met sneltreinen vooral, z'n gang
kan gaan. Het goederenvervoer moet groo-
tendeels plaat® maken voor de militaire
transporten.
Voor 't overige wordt de grootste nauw
keurigheid ver ©is ebt hij het algemeen over
zicht der baanvakken, om mogelijke storin
gen aanstonds te weten en bijtijds te kunnen
verhelpen, opdat de troepen nog tijdig ge
noeg aankomen op de plaatsen, waarheen
de generale staf ze heeft gedirigeerd. Bij de
uitgestrektheid der oorlogsterreinen is dit
zeer zeker geen kleinigheid.
Enkel organisatie kan dit doel doen
hereiken! Zonder twijfel zal eerst na den
oorlog blijken, wat het spoorwegwezen, voor
al voor Duitschland, in dezen oorlog heeft
heteekendl
Keizer Wilhelm en de Vrede.
Onlangs is gemeld dat Keizer Wilhelm in een
brief als zijn meening zou hebben geuit, dat
de vrede misschien spoediger gesloten zou zijn
dan men vermoedt.
Thans publiceert de „Matin" een gedeelte uit
een brief, die door den Keizer aan een lid van
het Beierscke hof gericht zou zijn en waarin
Keizer Wilhelm zegt.;
„Gij kunt er zekér van zijn, dat de Duitsohe
legers zegevierend uit den strijd te voorschijn
zullen komen. God heeft niet tevergeefs een
smetteloos zwaard in onze handen gelegd. Niet
tevergeefs heeft Hij bijna een halve eeuw lang
al de Duitsehe staten in de machtigste natio
nale unie, die de wereld ooit gezien heeft, ver-
eenigd gehouden. Het Duitsehe rijk kan niet
ten onder gaan.
„Ongetwijfeld zijn de verliezen onzer legers
zwaar. Die van Beieren vooral zijn in do laat
ste veldslagen groot gewoest. Ik voel in het bij
zonder dankbaarheid jegens alle Beieren, die
dapper gevochten hebben, onverschillig of zij
thans nog leven of reeds dood zijn. Zij hebben
er toe bijgedragen om ons dichter te brengen
tot het eene doel waarnaar wij streven eén
vruchtbaren vrede voor de Duitsehe landen.
„Die vrede kan spoediger komen dan men
denkt. Als hij ons voorloopig slechts een onbe
vredigend resultaat oplevert, kan hij ten min
ste dienen als grondslag van voorbereiding
voor de toekomst. De vrede zou morgen getee-
kend worden, indien ik het wensclite....
„Toen mijn doorluchtige grootvader het rijk
op zijn tegenwoordige grondslagen vestte,
beeldde hij zich niet in een in zichzelf volledig
werk te voltooien. Het rijk is steeds voor uit
breiding vatbaar. Wat vandaag niet gedaan
kan worden, kan morgen worden bereikt."
In dezen geest dus zou Keizer Wilhelm den
ken en geschreven hebben. Laat ons dadelijk
opmerken, dat do echtheid van dit stuk ons
twijfelachtig lijkt.
De „Times," die het stuk van de „Matin"
weergeeft, teekent er hij aan: De vredesvoor
waarden die de Keizer morgen krijgen kan in
dien hij het wenscht, zijn uiteengezet in As-
quith's rede, uitgesproken in de Gildenhal:
„Wij zullen nooit het zwaard, dat wij niet
lichtvaardig getrokken hébben, weer in de
schede steken, vóór België volledig alles en
zelfs meer teruggekregen heeft dan het heeft
geofferd; voordat'Frankrijk behoorlijk gewaar
borgd is tegen elke bedreiging; voordat de rech
ten der kleine Europeeeche naties op een on-
aantast-baren grondslag gevest zün en voordat
de militaire hegemonie van Pruisen geheel en
voorgoed vernietigd ie."
Ook de „Temps" bespreekt den zoogenaamden
Keizersbrief en zegt;
jjAls dat alles niet een aardigheid is van een
geestigen journalist en als men geloof moet
heohten aan dit vertrouwelijke keizerswoord,
zal men er in Frankrijk en in de landen van de
bondgenooten een nieuw argument uit putten
óm te antwoorden op de campagne van de
pacifisten. Niemand zal willen, dat de offers,
die wij gebracht hebben en die édnig in de ge
schiedenis zijn, er slechts toe leiden zullen om
in den strik te vallen van een vrede, die den
vijand in staat zou stellen op adem te komen
ten einde een nieuwen aanval te doen en
nieuwe veroveringen te maken."
De „Temps" toont zich, 'gelijk ook van een
blad als de „Temp®" te verwachten is, weinig
tot vrede geneigd. Toch waait ook uit Frank
rijk wel eens 'n vredesgerucht naar ons over.
De Fransche sociaal-democraat Jules Guêsde,
thans minister zonder portefeuille, hyeït zl<Jj
dezer dagen eveneens over
de waarschijnlijkheid
van een s;
poedigen vrede uitgesproken.
Guèsde heeft, volgens een telegram uit
Ilavre aan de „Lokal-Anzeigor" bou<lv.'6g ver
klaard: „Ik, zoowel als mijn vrienden Malvy,
Sembat, Thomas overwegen de mogelijkheid'
van het sluiten van een spoedigen, eervol!«u
vrede, die ons aile waarborgen geelt tegen
nieuwe aanvallen en die de geheele wereld do
zekerheid schenkt, dat zulk een oorlog als de
tegenwoordige niet moer uitbreken zal. Ik mag
u dit wel zeggenIn ieder geval zal het lot vau
Europa beslist worden binnen drie maanden.
Op zpn laatst einde September zullen wij hel
der zien. De artillerie-strUd zal ineenstorten
voor den gebiedenden eisch: Vrede".
Spanje en dc H. Stoel.
De „Morning Post" verneemt d d. 20 Juni uit
Madrid dat het gezamenlijke Spsansche episco
paat een adres aan den Paus gezonden heeft,
waarin het verklaart, dat het goheele land Hem
vol vreugde zou begroeten, indien H« ia Italië
Zijn verheven zending niet meer kon vervul
len en daarom Spanje «Is tijdelijke verblijf
plaats zou willen uitkiezen.
Een adres in denzelfden zin is, door duizen
den Spanjaarden onderteekend, naar Rome ge
zonden.
Graaf Romanones, de vroegere liberale minis
ter-president, heeft 2ijn partijgenooten ver
zocht niet aan deze beweging deel to nemen.
Het erediet vau Rusland.
Aan de „Germania Herald" te New-York
wordt volgens de „Korr. Norden" uit Chicago
gemold, dat aangezien de Russische regeering,
tot dusver althans, niet in staat was om in de
Vereenigde Staten geld los te krijgen, het reu-
zencontraet voor de levering van vrachtwagens,
waarvan de levering te Chicago zou plaatsvin
den, niet afgesloten is kunnen worden. Sedert
verscheidene weken- worden, onderhandelingen
gevoerd met de Pullman Cy., die echter dö
levering geweigerd heeft, daar de Russische
regeering, respectievelijk haar agenten slechts
papier als betaling aangeboden hebben. Vol
gens een verklaring van den ondervoorzitter!
van de Pullman Cy., van Donderdag 17 Juni,
staat de Russische regeering te St. Potersburg
in directe verbinding met de firma, terwijl door
Russische agenten te New-York reeds sedert
maanden onderhandelingen met bedoelde firma
gevoerd worden, voor de levering van 15,000
tot 50,000 vrachtwagons, die een waarde ver
tegenwoordigen van 12,000,000 tot 75,000.000
dollars.
De artillerie in den oorlog.
Lesgwissef, een geneesheer van den RussL-
soli en generalen staf, die de slagvolden in Gali-
cië bezocht, heeft volgens Duitsehe bladen ver
klaard dat zevenachtste van alle wonden van de
artillerie afkomstig zijn, de helft- van veldar
tillerie. Geweerkogels spelen in het gevecht
geen rol meer. De Russische infanterie wil niet
meer optrekken voordat de artillerie haar werk
heeft gedaan. Vooral de uitwerking van de 42
c.lf.-mortiëren is verschrikkelijk. Het nieuwe
projectiel weegt 1250 kilo en beschrijft een.
boog tot zeven kilometer booste* Het graaft
zioh zes meter diep in de aarde alvorens te ont
ploffen. De uitwerking is dan zoo ontzettend,
dat wie niet verwond raakt, dagen lang voor,
alles onbruikbaar is ten gevolge van den moree-
len schok dien hij beeft ondergaan.
DUITSCHLAND.
Kerkbrand te Berlün.
Zooal® "wij reeds meldden, brak Maandag
middag omstreeks 2 uur brand, uit in de
Corpus-Christl-kerk te Berlijn, welke snel
om zich heen greep en binnen een uur tijd®
de gelheele binnenruimte totaal vernielde.
De Maasbode weet daarover hef, volgende
te melder:
De Oorpne-Christi-kerk staat in de Thor-
ntretraese, is ongeveer 50 M. lang en beait
eeo klokketoren. Van binnen is de kleine
kerk, die 700 personen bevatten kan, tame
lijk eenvoudig. Ter beide zijden vgn het mid
denschip staan houten banken, het altaar
echter is een klein kunststukje, evenals het
orgel met de kleine galerij. De gouden sie
raden, misgewaden en vaandels, welke zich
in de sacristie bevonden, hadden ongeveer
een waarde van 15,000 mark.
De brandstichters want algemeen i®
men van meening dat men hier met, een mis
daad te doen heeft moeten zeer goed met
de gewoonten der kosteres en bezoeker® op
de hoogte geweest zijn. Gemeenlijk toch is <le
otewlcerd", verzekerden hem allen. Hij zas
allen die hem omringden, slechts ééno
to'dvonne! „Ik vond haar met gèboeide ar-
Vfc V-. er is een misdaad gepleegd!" sprak
"vyiina op ruwen toon.
'''jen misdaad?" riepen allen verschrikt,
tij''H'ffrouw Ritter is geheel bewusteloos
dood", zeide Johan, die naasit haar
K.JJe en hare slapen met kond water he-
kgde.
e teer Brand ontweek de verdere vragen
^standers en DéP om de barones heen,
ftjj in den weg trad; hii knielde naast
SwJ1 op het gras neer en vatte de hand der
Sj,i/'elooze. „Wordt wakker, Ivonne, wordt
zeide hij met diepe teederheid.
aj.01' Ivonne hoorde niets.
i komel, mijnheer Brand, wat doet u?"
%flf| oaroue® Woltersdorf, die naast hem
orr^6?iTl ^aar onuitsprekelijk.... zij thlad
gemaakt
en nu....
oK/'V herhaalde zij eenigszin® spottend,
ik haar
zeide hij weer
nog veel meer dan
„Mijnheer Brand, ik hid u..,. deze open
baring op deze plaats en voor deze ooren!"
„De geiheéle wereld mag het weten, dat ik
Ivonne liefheb, to lang reeds heb ik gezwe
gen!"
„01 En n kwam om haar zoo dikwijls naar
Woltersdorf?" De barones scheen buiten
aidbi zelve.
„Ja, ik zocht haar.... haar alleen.
- Johan gaf een teeken, dat Ivonne bijkwam.
Zij had werkelijk een beweging gemaakt
on nu ®loeg zij de oogen op.... maar in haar
hoofd moest het nog bont door elkaar dwar
relen. „Zeeburg"fluisterde zii met een
teeken van ontzettenden angst.
„Dus hij!" sprak Brand ernstig. Hij stelde
haar gerust met zachte teedere woorden, en
wat hij zeide, tooverde een zalig glimlachje
op hare lippen.
„Wij willen naar het slot terugkeeren, hier
i® niets meer te doen. De procureur-gene
raal Brand heeft in juffrouw Ritter plotse
ling een oude bekende ontdekt, en viert het
wederzien op roerende wijze, wii willen hem
niet storen", lachte de jonge barones schril
en verwijderde zich met hare gasten.
Het paviljoen is geheel afgebrand, hier
en daar steekt nog een verkoolde balk nit
de puinhoop en. Barones Woltersdorf wil ze
niet laten opruimen voor het. volgende voor
jaar; waanseMjnliilk komt er dan een nieuwe
slotheer, die den ophouw leiden kan. Zii wil
op die plaat® eett bekoorlijk tuinhui® inrich
ten en bezichtigt eikel1 dag nieuwe plannen.
Mevrouw Burgholt beeft door den schrik
en de ramp niet veel geleden;31 is van hare
zenuwziekte genezen, zu over het lot
van Helena gerust kan zijn. Zn woont uu
in het slot bij hare dochter en is veel heter
gestemd dan deze. AlJe®n neett, zij haar oude
hartstocht voor ong'1 - ~-cva 11 en weder op
genomen en laat- zich eiken dag de couran
ten voorlezen; zij oefent hare scherpzinnig
heid aan ingewikkelde voorvallen en hoopt
daardoor spoedig iets van Zeeburg te hoe
ren, die het werkelijk gelukt is, met 't geld
naar Amerika te ontkomen, nadat hij het
paviljoen in brand heeft gestoken om de bei
de tegenstandster® te doen omkomen. Zooals
wij weten, was Ibet duivelséhe plan bijna ge-
Inkt. Misschien beleeft de oude vrouw het
nog, dat haar vanuit het verre land berich
ten over Zeeburg's lot bereiken, want God's
molens malen langzaam, maaT fiinl
Mevrouw Burgholt is Ivonne's warme
vriendin gebleven; deze toch noemt zij de
redster van haar leven en houdt met haar
geregelde briefwisseling. Johan weet te ver
tellen, dat de oude dame altijd haar goeden
•dag heeft, wanneer er een brief van Ivonne
komt, dien IbSj haar dan terstond overhan
digt.
Ivonne is sedert eenige weken de gade van
Edmond Branch
Sedert den ongeluksdag, die bijna haar le
ven ten offer had gericht, zijn eenige maan
den verloopen. Tot aan den dag van haar
huweliik had zij te Dernthal bij den school-
meester en zijne dochter Lize gewoond cn:
•Edmond Brand is haar m het stille kleine
•dorpje aan den Neder-Rijn gevolgd en heeft
in het eenvoudige dorpskerkje met haar den
eeuwigen hand gesleten.
Mevrouw Leonie Goseings had er op ge
staan, het huwelijk van haar eenigen en in-
•niggeliefden broeder bij te wonen; zij is met
zijn keuze geheel verzoend. En toen zij na de
stille plechtigheid hare nieuwe schoonzuster
in de armen sloot, zeide zij onder tranen:
„Ivonne, gij hebt he,t hoogste lot getrok
ken, maak hem gelukkig, onzeu Eclmond, hij
verdient lie-t om zijn oprechten trouw.
Brand had den ha von Von Stein zijn hu
welijk met Ivonne Ritter békend gemaakt en
van dezen de hartelijkste gelukwensdlien
ontvangen. Binnen zes weken viert deze zijn
verbintenis met Betsy van Heteren.
Assessor Haller heeft zijne Louise reeds
voor Brand naar het altaar gevoerd en dit
paar was bet eerste, dat het jonggehuwde
paar in hun woonplaats begroette.
Mevrouw de directrice Waldiman was over
de huwelijksaankondiging, die Brand haar
had toegezonden, in het eerst een! weinig
verlegen en ontsteld en wilde niet, recht met
hare gelukwemsehen voor den dag komen;
sedert zij echter mevrouw Leonie gezien en
gesproken heeft, die over het geluk van ha
ren broeder niet uitgepraat raakt en vol lof
over de „barones Von "VVert" «preekt, talmde
zii niet langer een uitvoerigen brief met vele
verontschuldigingen aan den heer Brand en
zijne jonge vrouw te schrijven. Zii gaf zelfs
het voornemen te kennen, hem den eerstvol
gend en zomer een bezoek te brengen, omdat
zij nu veel vrijen tijd had, want het pension
had zij opgeheven en zij leefde nu stil. Ed
mund lachte, toen hij zijne vrouw bet. schrij
ven voorlas:
„Wat zegt gij ervan, Ivonne?"
„Ik verheug mij, dat allen mii vergeven
hebben." -
Hij dacht een oogenhlik na en sprak: „Ik
her. nooit ernstig boos op u geweest ent
verwonder mij nu nog, dat ik van u schei
den kon, daar ge toch zoo vast in mijn hart
waart gesloten!"
„Heb dank voor nw lieve woorden we,
Edmond, het geluk dat ik zocb't heb ik toch
gevondendoor u!"
Hii drukte haar innig de hand.
„Nu moet ik u nog een groet overbrengen,
Ivonne."
Zij keek hem vol verwachting aan. „van
wien dan, van den braven Hendrik mte-
scbien?"
„Juist, van hem. Ik geloof, dat mun geluk
niet volkomen zou zijn, wanneer hu ontbrak.
Hendrik vraagt of wij hem spoedig komen
bezoeken."
„En gij willigt zijn verzoek in. nietwaar?
„Heel spoedig reeds; ik héb hem beloofd,
dat gij hem ons wed er vinden zélf zult mede*
deel en."
EINDE.
