Het beste talent.
Bijna.
DE DIEF.
WETENSWAARDIGHEDEN
u dus spoedig zien rmjnfieer Kost!icg, tot ziens!
Toen hij zijn patroon had uitgelaten en weer
in de kamer kwam, zegde zijne vrouw onder
tranen van vreugde
GÜ hadt gelijk: eerlijk duurt 't langst!
AJis de jonge, elegante mevrouw Hel~
brecht, de echtgenoote van den burgemees
ter der kleine stad Z. haar dameskransje
had, was het voor haar kennissen steeds een
gewichtige dag.
Iedereen achtte zieh veTeerd daarbij te
worden toegelaten en ieder zocht bij die ge
legenheid zidb> zoo modern mogelijk voor -te
doen, zoo beschaafd mogelijk te spreken en
(haar huiselijke omstandigheden zoo deftig
mogelijk voor te stellen.
Mevrouw Helbrecht zelf, die vóór haar
echtgenoot tot burgemeester der kleine stad
werd benoemd, altijd in Den Haag had ge
woond, was de elegantie in persoon en stel
de hoogen prijs op deftige relatiën. Als zij
de dames van Z. in liaar salon in empire
stijl had vereenigd, werd daar interessant
gebabbeld. De slanke, scihoone gastvrouw
kon zeer belangwekkend vertellen van. haar
leven in de vorstelijke residentie, zelfs van
het hof wist zij allerlei verhalen.
Langzamerhand raakten de dames echter
aan deze conversatie gewoon, en reeds bij
de tweede en derde bijeenkomst hadden ze
bijna vergeten d'at haar gastvrouw uit het
vorstelijk 's Gravenhage kwam en ieder
meende zich met haar op gelijken voet te
'mogen stellen.
Zoo was het ook mi.
Het was een sombere, koude winterdag,
en mem zat in het heerlijk verwarmde salon
gezellig hijeen.
Er werd gesproken over dó respectievelijke
eehtgenooten. Daarmede was eigenlijk be
gonnen het fijne, teere vrouwtje van den
kantonrechter, die kort geleden als officier
bü de 6öhutterij zijn bevordering tot kapi
tein had ontvangen. Dat moest de vriendin
nen toch interesseeren. En dat hij daarbij
bovendien nog de eervolle vermelding had'
gekregen, iemand te zijn van „bijzondere mi
litaire bekwaamheid" bewees zeker wel dat
bij zijn roeping was misgeloopen en eigen
lijk een hoogen militairen post had moeten
bekleeden.
Dadelijk was er toen een andere „mevrouw"
gekomen, die vertelde dat haar man, de ge
meente-secretaris, eigenlijk ook zijn roeping
gemist had. Die had namelijk schrijver of
dichter moeten worden, liefst dramaschrij
ver. Zulke prachtige drama's als hij ge
schreven had, en gedichten verrukkelijk!
Ze zou de volgende maal eens iets er van
j meebrengen en voorlezen, ze wist zeker, dat'
alle dames het ook prachtig zonden vinden.
„Mijn man schrijft ook," vertelde dadelijk
d© vrouw van den apotheker trotsch. „Dat
laat zich echter best met zijn beroep over
eenbrengen. Hij schrijft chemische verhan
delingen, die een gunstig onthaal vindem
Laatst had hij bijna op een prijsvraag in
een tijdschrift het beste antwoord ingezon
den. Hij zit dan ook halve nachten te schrij
ven. Ik heb vóór mijn trouwen nooit gewe
ten welk een geniaal man hij is."
De burgemeestersvrouw lachte wel een
beetje spottend bij deze hoogdravende woor
den. Ze kon zieh in het geheel niet voor
stellen, hoe de dikke gemakzuchtige apo
theker aan een wetenschappelijke verhan
deling hailve nachten kon werken. Ze zei
echter niets; alleen vertelde ze in vertrou
wen, dat baar man niet lang meer in het
kleine stadje zou blijven, maar spoedig voor
een grootera plaats in aanmerking zou ko
men. Zoo'n kleine gemeente was eiSgenflijk
niets voor hem!
Dit wenschten de dames haar gaarne toe.
Ofschoon ze het tevens bejammerden. Zulk
©en gastvrouw te verliezen dat zou haar
spijten.
De jonge vrouw van den dokter knikte
bierbij vol waardigheid en zeide: „Net als
mijn man! Die zal ook spoedig een ruimeren,
werkkring krijgen. Voor plattelandjpdokter
is hii toch eigenlijk veel te goed. Hij stu
deert nog dag en naolit en interesseert zieh
buitengewoon voor allerlei nieuwe genees
wijzen met electriciteit, zonnebaden, massa
ges enz. Hij zal vermoedelijk spoedig pro
fessor worden. Daarvan hangt al zoo iets
in de lucht; 't zou ook jammer zijn als
iemand van zijn bekwaamheid in zoo'n nie
tig stadje moest blijven!"
Allen luisterden met hoogvoode gezichten.
En ieder wachtte slechts iet de beurt aan
haar kwam, 6m haar man op (Snn voetstuk-
te plaatsen, ieder vond bij hem talenten.
De vrouw van een fabrikant, wier man
veel op rei# was, vertelde verbazende staal-
tjes van zijn succes in zaken. Tot in Nieuw-
Guinea, Kaapland en Indië bad hii connec-
ties. Gisteren nog had hij een groote bestel-
ling uit China gekregen en hij moest zijn
fabriek van jaar tot jaar uitbreiden. En
toch wist haar man nog altijd tijd te vin
den om zijn muzikaal talent te ontwikkelen;
Ibij componeerde zelfs nog prachtige stukken.
Zoo wisten allen wat.
Het hoofd der school schilderde in zijn
vrijen tijd, had zelfs een schilderij op de
j laatste tentoonstelling ingezonden -. „Grazen-
de koeien in den herfst". Had geen der da-
mes dat gezien!
Allen antwoordden ontkennend. Ze kent-
den en waardeerden slechts het talent m
haar eigen eehtgenooten.
Alleen de kleine mevrouw Bouwmeester
maakte een uitzondering. Die zat er zwij
gend hij. Bijna angstig, haast verontschul
digend keken haar donkerblauwe oogen
rond. Ze haakte aan een borstrokje, dat men
toch zoo fraai en goedkoop kant en klaar
kan koopen, naar de burgemeestersvrouw
meende, maar ze had thuis drie jongens
en twee meisjes.
Daarvandaan kwam het zeker ook, dat ze
zelf altijd het eenvoudigste, goedkoopste toi
let had van al de dames, dat de snit niet
altijd modern was en haar hoed niet altijd
van het nieuwste model.
Eigenlijk kon ze heel aardig vertellen en
nog aardiger meelachen. Totnogtoe scheen
ze ook nog nooit te hebben opgemerkt, dat
haar kleeding en hoeden steeds de goedkoop
ste waren. Vandaag sdheen ze echter ga-
heel omgekeerd. Hoogrood© wangen had ze
ook wel, dat hij haar donker krollend haar
niet kwaad stond; maar aan het gesprek
over de eehtgenooten had zij zoo goed als
niet deelgenomen. Met het hoofd meestal
diep over haar werk gebogen en slechts met
moeite de naald vasthoudend, zat zij daar.
Eindelijk begonnen de dames ook aan haar
te denken.
Ze Ihad toch ook een knap, statig man,
die in de beste kringen der stad verkeerde.
Het was echter een bedenkelijk verschijnsel,
dat ze niets bijzonders van hem wist te ver
tellen.
Allen hadden gesproken, maar zij niet.
De dames begonnen aan heengaan te den
ken. Het was donker geworden in het salon,
en de toiletten der dames schitterden als
groote zwevende bloemen.
Buiten huilde de winterstorm, groote
sneeuwvlokken sloegen tegen de ramen.
„Waarom zeg je toch heelemaal niets,"
vroeg de burgemeesters vrouw vrooliik.
Heeft uw man dan heel geen talenten! Een
of ander stokpaardje heeft toch iedereen."
Het kleine vrouwtje scihudde het hoofd.
„Ik ik weet niets neen werkelijk, ik
weet niets. Aan zoo iets heb ik nog nooit
gedacht. Mijn man heeft zijn werk, zijn fa
milie, ik ik geloof dat het bij ons alles
zeer gewoon toegaat." Ze lachte verlegen.
„Hoogstens, dat hij 's Zondags met de kin
deren eens zingt, oude liedjes en spelletjes.
Dat hoor ik graag. Hij zingt aardig."
„Mijn hemel zingen kunnen alle man
nen," viel de doktersvrouw haar in de rede.
„Dat leeren ze in de school. Intusechen.
iedereen kan natuurlijk geen talenten heb
ben, anders was bet niets bijzonders meer.
Maar wat sneewt het buiten. Ik vrees."
Ze hield op en keek verschrikt naar het
raam, alle dames sprongen op en het was
een verward door elkaar loopen en roepen:
„Ik heb geen paraplu!"
„Ik ook niet ik ook niet!"
„En mijn nieuwe japon! Laten we maar
gauw gaan eer het nog erger wordt!"
Zij liepen naar de mantels en hoeden. Al
len maakten ze zich gereed om te vertrek
ken.
Een hevige sneeuwbui begroette hen daar
buiten. De storm joeg hen de vlokken in
het gelaat.
De dames liepen als opgeschrikte vogels
over 'het grintpad in den voortuin.
Bij het hek stond een man die de dame»
groette. Hij hade een parapluie in de hand en
zijn open, gebruind gelaat glimlachte. Daar
kwam ze al, zijn klein vrouwtje. Wat zag
ze er verhit uit! Ze had zich zeker al angstig
gemaakt met dat weer.
Wat. was het toeli met haar! Ze drong zich
tegen ziin arm aan als moest ze iets goed
maken.
„Je dacht zeker niet dat ik je afhalen zou!
Maar ik weet hoe hang je voor zulk weer
bent, klein moedertje. Nu, kom maar mee.
Miin paraplu is goed voor ons beiden."
Geen der geniale eehtgenooten van de an
dere dames had eraan gedacht, in dezen
sneeuwstorm zrn levensgezellin te komen
'den de meesten dezer gelukkigen zieh nog
j eens om naar het eenvoudige paar, dat daar
izoo rustig en kalm voortstapte, als was het
1 midden opeen helderen zomerdag.
En ze vroegen zieh af of het wel waar
,was dat die man van mevrouw Bouwmees
ter heelemaal geen talenten bezat. Zou hij
misschien het beste van allen bezitten: dat
van zijn vrouwtje gelukkig te maken!
Bijna een Dichter, bijna een Stilist,
Bijna Welsprekend man, goed Violist
't Is admirabel; maar verdrietig is
Dat zooveel bijna's in zoovele zaken,
Bijeengeteld. toch niets voortreflijks maken,
Vier hal ven maakt twee heelen, maar, o smart,
Vier grauwe Schimmels daarom nog geen zwart!
Dr. N. BEETS.
Ik laat je de krant hier, Mona, zei
Lionel Radsham, toen hij des morgens naar de
City ging, er staat niets in.
Niets? Het scheen Mona Radsham, dat de ko
lommen met louter schrikkelijke berichten gevuld
waren. Men was werkelijk bang om iets te lezen.
Sedert drie maanden, zoo lang ze getrouwd
was, woonde Mona in de stille voorstad Hornsey,
en het eenzame leven begon haar angstig te ma-
ken. Zij wantrouwde de leveranciers, de haar
onbekende buren, het dienstmeisje, de wereld was
immers zoo slecht
Zuchtend dronk ze haar thee en las ondertus-
schen het volgende:
„Talrijke diefstallen van geldtaschjes zijn in
den laatsten tij 8 bij dames gepleegd, die in de
electrische tram zaten. De politie meent een spoor
ontdekt te hebben. De dief moet in Hornsey
wonen."
Hornsey! Maar dat was vreeselijk! Mona keek
nadenkend door het venster op de straat Mis
schien herbergde een der mooie villa's den mis
dadiger. Misschien was het de zonderlinge man
naast hen, die geen geregelde uren had om zaken
te doen. Gisteren stond er een politieagent volle
vijf minuten tegenover het huis bij de lantaarn.
Dezen avond kwam Lionel niet op tijd thuis.
Weliswaar slechts tien minuten later, maar het
was voldoende om Mona koortsachtig opgewon
den te maken.
O, Lionel,, wat is er gebeurd?
De electrische geleiding verstoord. Toch
niet bang gemaakt, hoop ik?
Hij kuste haar.
Het eten klaar? O ja, ik ruik het. Ik loop
vlug naar boven om mij te wasschen.
Mona nam de achteloos op een stoel geworpen
overjas en hing ze op Daarbij viel er iets met
kletterend geluid op den grond. Het was een
damestaschje, wel wat versleten, maar goed ge
spekt met muntstukken.
Ontzet staarde de jonge vrouw op het voor
werp.
Op dit oogenblik werd de keukendeur geopend
en de keukenmeid verscheen met 't eten. In haar
verwarring liet Mona de beurs vlug in haar zak
glijden.
Lionel verwonderde zich. aan tafel over de
ongewone stilzwijgendheid zijnér vrouw en deze
klaagde toen over hoofdpijn. Na het eten stond
hij er op, dat zij op de canapé ging liggen en
zich vochtige doeken om het hoofd liet wikkelen.
Alle vijf minuten vroeg hij of het beter werd.
Zij sloeg hem in het geheim gade en hield
schijnbaar de oogen stijf dichi
Drommels, zei hij plotseling, en
kwam met een ruk van zijn stoel.
Zonder iets te zeggen, ging hij de kamer uit.
Een paar minuten hoorde ze hem in de vestibule
heen en weer loopen. Toen hij weer binnenkwam,
lag er op zijn gelaat een uitdrukking van ver
legenheid en ontsteltenis. Verstrooid vroeg hij
naar haar hoofdpijn en ging in een hoek van de
canapé zitten.
Mona zei hij plotseling, is ons dienst
meisje eigenlijk wel eerlijk?
Dat zou ik denken. Je mist immers niets?
Neen, ten minste niet iets van beteekenis.
Ik dacht, dat ik wat geld in den zak van mijn
overjas had. Deze zijzakken zijn zoo oppractisch,
maar, misschien heb ik er zelfs heelemaal niets
in gedaan. Het was niet veel niet de moeite
waard.
Bij deze woorden nam hij een tijdschrift op.
Was er nog twijfel aan zijn schuld mogelijk?
Hij hield het tijdschrift verkeerd voor zieh, maar
las toch.
Mona Radsham sliep dien nacht slecht. Den
volgenden morgen scheen Lionel aan niets bijzon
ders te denken en plaagde haai omdat zij er zoo
slecht uitzag.
Je hoofd is zeker nog niet geheel weer in
Mona.
7" f—ever --temmer"' Het leen was
Voor haar immers toch verwoest.
Toen de postbode klopte, kreeg ze hevige hart
klopping. Hoe lang zou het nog duren eer de
politie kwam? Zou Lionel in huis gearresteerd
worden of op straat, of in de tram Mogelijk had
ze hem moeten waarschuwen. De beurs had ze
zorgvuldig verborgen, waar de politie niet zou
zoeken. Maar waar waren al de andere beurzen,
waarvan de couranten spraken? Wierp hij ze
onder het loopen weg?
Om wat afleiding te hebben bezocht ze ver
scheidene winkels. De keukenmeid wachtte haar
thuis met het bericht, dat er in haar afwezigheid
een vreemde heer was geweest.
Wat wilde hij?
Hij vroeg naar meneer en was erg ver
schrikt, toen hij hoorde, dat meneer niet thuis
was. Ik vroeg hem of ik een boodschap zou over
brengen, en toen ze: hij, dat hij wegens een
geldteurs kwam
Maar wat scheelt u mevrouw?
Niets Kaatje, niets ik heb zeker wat te
hard geloopen. Wegens een geldbeurs?
Ja, mevrouw, ik dacht, dat hij ze verkoopen
en een pakje. In den brief stond, dat hij de beurs j over 'de Indianen van West-Venezuela. Bolin-
op den terugweg bij ongeluk verloren moet heb-'der heeft zijn heele verzameling aan de stad
ben. Nu er was niet veel in. Maar het pakje be- Gotenborg geschonken.
vatte de mooiste geldbeurs, die ik ooit heb gezien.
Hij is gisteren nog naar de Regentstreet geweest
om die voor mij te koopen.
Bijna had Mona een luiden gil geslaakt. De
„mooie geldbeurs" was dezelfde, die ze in Lio
nel's zak gevonden had.
Eer haar echtgenoot thuis kwam, verbrandde
DE BETEEKENIS VAN DEN KABEL.
De kabel speelt in dezen oorlogstijd een be
langrijke rol. Vooral in den strijd op zee bewijst
hij groote diensten en maakt een voortdurende
verbinding van het land met de vloot mogelijk.
Bovendien kan een Staat van elk punt, waar zijn
Mona een zekere beurs, nadat ze vooraf, om haar uitkomen, ingelicht worden over de vijan-
geweten gerust te stellen, den geheelen inhoud inrïehjkescnepen. In Engeland heeft men reeds
'uoi{o;s3§ pnq uaune ap jooa a[snq naavroeg de waarde van een kabelverbmding met de
Toen ging ze Lionel met een vroolijk gezicht koloniën ingezien en de eerste Lngelscne kabel
tegemoet.
Mona, gevoel je je beter?
Ja, mijn hoofdpijn is over. Het moet van
het weer zijn gekomen. Is er wat nieuws?
NietsOf ja, tochDe dief is gearresteerd,
je hebt er wel van gelezen.
van Kavaski Indië) naar de Euphraat-monding,
had dan ook het doel de Engelsche koloniën over
het Turksche, Oostenrijksche en Duitsche tele-
graatnet met het moederland te verbinden.
In 1910 ontwierp Frankrijk een groot kabel
plan, dat een ongecontroleerde verbinding met
Rusland en tevens met de Oostelijke koloniën mo
gelijk zou maken. Hiervoor zou de Afrikaansche
kabel om de Kaap verlengd moeten worden ar
aangesloten aan Madagaskar en Rourdon. Van-
wilde," maar daarvooi zag hij er ook eigenlijk te HET ARBEIDSVERMOGEN VAN EXPLO- jjaar uit wilde men de Achter-Indische koloniën
x-t_ Aiu.,M .L is si bereiken en dan een verbinding met het Rrtssisch-
fijn uit. O, het maakt niets uit. zei hij, en je be
hoeft mevrouw Radsham niets van mijn bezoek
te zeggen.
Mona's tanden klapperden op elkander.
Dat zei hij Kaatje?
Precies dezelfde woorden, mevrouw, en toen
merkte ik dadelijk, dat hij niets goeds in den
zin had. Dunkt u ook niet?
Ja, natuurlijk Kaatje. Als hij terug komt,
moet je mij dadelijk roepen.
SIEVE STOFFEN.
De explosie-stoffen zijn in den modernen
oorlog de gewichtigste technische hulpmid
delen geworden. Ondanks dat heerscht er in
breede kringen een vei derlijke onwetend
heid omtrent den aard en de beteekenis ervan.
Het meest interessant is wel de explosieve
kracht, die uitgedrukt wordt in kilogram-
1 kilogrammeter is de arbeid, die
mcifirs
jet je mij aaaenjKroepen. i verricht wordt," wanneer men 1 K.G. 1 M.
Dus haa de politie oen schuldige gevonden. hoogte heft. Bij moderne geweerschoten
Nu zou het Lionel wel met mogelijk zijn, nog j bedraagt het arbeidsvermogen van den kovel HET REKENEN BIJ NATUURVOLKEREN.
Deensche telegraafnet tot stand brengen. De
kosten van die verbinding bedragen eeriigè hon
derden millioenen. Het plan ts echter nooit uitge
voerd.
Uit de strategische beteekenis van den kabel
volgt, clat hij in oorlogstijd groot gevaar loopt.
Er worden dan ook bijzondere maatregelen tot
zijn bescherming genomen. Pogingen, om door
internationale overeenkomsten, de kabels in oor
logstijd te beschermen, zijn mislukte
thuis te komen. Als ze hem maar niet in een j pjus mjnus 400 kgm, bij het zware geschut
vochtige cel opsloten. Hij werd zoo licht verkou
den. Maar hij kwam thuis stint op de minuut.
En hij gedroeg zich precies als altijd.
Terwijl hij boven de handen waschte, sloop
Mona zacht naar de vestibule. Alles was stil in
huis. De zak was ledig. Ze tastte in een anderen.
Nu voelde ze iets. Ze haalde het er vlug uit,
bekeek het en stak het er rillend weer in.
Dat „iets" was een damesbeurs.
enkele millioenen. Toch is het arbeidsver
mogen van explosie-stoffen betrekkelijk ge
sproken, gering.
De mathematische ontwikkeling der natuur
volkeren is niet bijzonder groot. Hun tellen be
perkt zich tot een zeer kleine getallenreeks. Men
heeft op dit gebied zeer interessante wetenschap-
Eén K.G. dynamiet bijv. ontwikkelt bij pelijke onderzoekingen gedaan bij enkele stam-
verbranding slechts 553,800 kgm, 1 K.G.
petroleum daarentegen 5,112,000 kgm. en
steenkool bijna 3,5 millioen kgm. Alleen als
energie-broiinen beschouwd, zouden de ex
plosieve stoffen vrij kostbaar zijn; hun teeh
n'euwe brak aan en nog was Lionel nische waarde ligt echter hierin, dat de
Ra dsn am op vrije voeten. I aanwezige energie in uiterst korten tijd vrij
Als je er vanavond met beter uitziet, Mona,gemaakt kan worden. De stoffen, die de
ze! hij bij het weggaan, dan moet ik werkeljjkmeeste energie bevatten en daardoor het best
den dokter halen.
Beter! Was het leven nog wel te dragen?
Mona besloet een bazar te bezoeken en daar
thee te drinken toen ze een plaats zocht, hoorde
ze een stem achter zich, en zag Dulcie Courtnay.
Dulcie was Lionels liefste nicht. Mona mocht
haar minder graag.. Het gerucht ging, dat Lionel
vroeger vóór zijn huwelijk op Dulcie's
gezichtje verliefd was geworden.
Mona kom aan mijn tafeltje. Ja, ik ben
geschikt geacht worden, zijn: nitroglycerine
(670,000 kgm.), het zoogenaamde nitromaniet
(645,000 kgm.), de explosieve gelatine met
i o/o callodiumwol heeft zelfs 700,000 kgm.
arbeidsvermogen; het veelgebruikte picrine-
zuur heeft 345,000 kgm.
men op de Torresstrait-eilanden, tusschen Nieuw-
Guïnea en Australië. Deze kennen slechts twee
cijfers: de 1 of netat en de 2 of nejs. Getallen
hooger dan twee worden gevormd door samen
voeging, 3 wordt nejs-netat. en 4 nejs-noj. Om
nog verder te kunnen rekenen, gebruiken ze hun
ledematenze beginnen met de pink van de lin
kerhand, tellen 5 vingers, pols, onderarm, elle
boog, bovenarm, schouderblad, borst en gaan
langs de andere zijde naar beneden. Zoo berei
ken ze het getal 21, hierbij hun 10 teenen ge
voegd, maakt 31. Dat is echter de uiterste grens
van hun getallenreeks. Alles wat daarboven gaat,
heet „gairo", d. w. z. vele.
GRANAAT-BLINDHEID.
Een van de merkwaardigste soort kwetsingen
van dezen oorlog is we! de voorbijgaande blind-
DE TITEL „GROOTVORST".
Pas in de laatste jaren is men door on
- 'j derzoekingén in oude Russische 'kronieken heid, die veroorzaakt wordt door de explosie van
heelemaal alleen hier. Hoe gaat het je? We heb-verschillende bijzonderheden te weten ge- een granaat. Hierbij worden verscheidene solda-
ben elkander in eeuwigheid niet gezien. Heb je alkomen over het ontstaan en den ouderdom 'ten verlamd, niet door een. directe verwonding,
iets besteld? Nog niet? Dan thee voor twee per-; va.11 den titel „grootvorst". jmaar door den schok, dien net explodeeren ver-
Vroeger voerden alle leden van het Russi- oorzaakt. Meestal verliest de getroffene voor
per
sonen en Fransch gebak, 't Is goed dat ik je
zie, Mona, ik wilde je morgen bezoeken, maar nu
kan ik die moeite sparen. Heeft Lionel iets ver
teld?
Waarvan?
Dus niet. Die goeie jongen; hij heeft dus
werkelijk woord gehouden. Wij wilden hetheusch
niet voor je verbergen, maar ik dacht, dat ik het
je zelf moest zeggen en daarom liet ik hem belo
ven, dat hij zou zwijgen. Waar denk je, dat hij
en ik Dinsdagnamiddag waren?
Dat kan ik niet raden.
In den schouwburg. Mijn broer Richard
had twee kaarten voor de namiddagvoorstelling.
Hij en ik wilden er samen naar toe. Maar des
voormiddags kreeg hij hevige aanvallen van pijn,
je weet wel, zijn oude leverkwaal. Ik wilde niet
gaarne de voorstelling missen en het was toch
ook jammer, dat het andere kaartje niet gebruikt
werd. Dus telefoneerde ik Lionel en hij verge
zelde me. Jij hebt er toch niets tegen in te bren
gen, Mona?
Niet het geringste.
Dat wist ik wel. Wij amuseerden ons uit
stekend. De voorstelling was voortreffelijk
maar het werd later dan wij gedacht hadden.
Lionel stopte mij in een rijtuig, en toen ging het
verschrikkelijk met mij, stel je voorik had geen
geld. Toen ik de hand in den zak stak om den
koetsier te betalen, was mijn beurs weg.
Een koude rilling liep Mona over de leden.
Lionel had dus de beurs van zijn nicht ont
vreemd.
O, kijk maar niet zoo verschrikt. Ze was
niet gestolen. Ik gaf ze des middags aan Lionel,
opdat ik er niet aan zou behoeven te denken, en
in de haast ging hij naar huis en hield ze in den
zak. Ik zond den koetsier naar ons huis ora zijn
geld te halen: het was zeer onaangenaam voor
sche Keizer huis dien naam; Alexander HI
bepaalde in 1886, dat alleen zoons, dochters,
broers, zusters en alle mannelijke kleinkin
deren van den Czaar dien dragen mochten.
We vinden den titel het eerst vermeld in
een verdrag tusschen grootvorst Oleg en de
Byzantij nsche Grieken, dateerende van het
jaar 907, waarin, sprake is van geschenken,
die de Grieken zouden geven aan steden, waar
de aan grootvorst Oleg onderhoorige overige
grootvorsten woonden.
In de volgende eeuw wordt echter vorst
en grootvorst door elkaar gebruikt; men ver
moedt daarom, dat de titel ook in Oleg's tijd
nog niet voorkwam en later op de oorkonde
is ingelascht. Authentiek is een kroniek uit
het jaar 1054, waarin de dood vermeld wordt
van Jaroslaw de Wijze, zoon van Wladimir
den Gróote of Heilige, die den titel van
grootvorst voerde.
Na Jaroslaw komt de naam weinig meer
voor. Eerst na Iwan III (14621505), die
zich grootvorst van Moskou noemde, krijgt
de titel weer beteekenis. Iwan's opvolgers
namen den titel van Czaar aan en langzamer
hand werd „grootvorst" de naam voor de
leden van het Russische Keizerhuis.
korten tijd het bewustzijn, maar niet zoo, of hij
kan nog half verdoofd, een Roode Kruis-soldaat
bereiken. Het geestelijk'evenwicht is geheel ver
stoord, en de herinnering aan het zooeven ge
beurde verdwenen.
Het merkwaardigste is, daf deze zieken plot
seling blind worden, dikwijls, ook gehoor, reuk
en smaak verliezen. De oogen tranen en de leden
zijn vast gesloten, doch kunnen echter na een
week of twee makkelijk geopend worden, waarbij,
dan meestal blijkt, dat het oog volkomen normaal
is. Langzamerhand keert het gezicht terug en
kan de patiënt licht van donker onderscheiden,
hoewel het gezichtsveld nog bejjerfcf is. Het rech
teroog heelt het moeilijkst en dikwijls werd ver
klaard, dat men daarmee een blauwen rook
waarnam.
Men meent deze tijdelijke blindheid en de toe
stand van geheele geesfe^fwezigheid te moeten
toeschrijven aan een kwetsing van het bewustzijn,
waarbij het onbewustei/n sterk op den voorgrond
treedt. Dit psychologisch probleem is interessant
genoeg voor nadere onderzoekingen.
BIBLIOTHEKEN in AMERIKA.
In Amerika bestaan in totaal 18.000 biblio
theken, welke, volgens de laatste statistiek van
NIEUWE ONDERZOEKINGEN IN ZUID- bet „Bureau «f education," te zamen 75,000,000
AMERIKA 'H>okdeelen bevatten. Vergeleken met het jaar
Eon Zweedseh onderzooker, Gustav Bolin- 1 ^ekt dit tocnamc mot 20.000,000
der uit Gotenborg heeft op c*ïn tocht door
de grensgebieden tusschen Columbia en Vene-
zucla een bezoek gebracht aan de daar wo
nende Motilonen. Tot dusver was net nog
niemand gelukt, te midden van die wilde
volksstammen te leven en onderzoekingen
H u te doen. Bolinder heeft meer dan 300 voor
mij. Gisteren was ik nog van streek van die on- werpen kunnen verzamelen, die zeer veel
aangenaamheden, daarom zond ik Richard naar waarde hebben. Ook uit andere gebieden be-
jullie, om te zien, of hij mijn beurs kon krijgen' zit hij verscheidene zeldzaamheden waaron-
maar.... wat scheelt je? j der bijv. oude manuscripten, geschreven door
Och, ik heb mij aan de heete thee gebrand, monniken en andere, kenners dezer streken,
Vanmm-crpp Vrpegr ik van Lionel hrief'die daarin verschillende mededeelingen doen 1
doelen.
Van de 2849 bibliotheken welke 5000 óit irwer
doelen bevatten, worden 1.844 gerangschikt ons'
der de openbare, of onder die gesticht door ver-
eenigingen de overige 100 zijn school- of uni-
versiteits-bibliotheken. Die dor eerste categorie,
de openbare en vereenigings-bibliothekcn, be
zitten temmen moor dan 50.000,000 bockdeclen,
waarvan 7.000,000 gemiddeld uitgeleend zijn;
1146 van doze bibliotheken zijn geheel kosteloos
voor het publiek open.
Bibliotheken van .1000 tot 5000 boekdedea
thine to VAfTIPn Alp -ra ham «none 1 P>\- in OP11 t 9
hft TToI'/javhnic! rlipn nnanr A lovn nrlor TTT L'«'>4 hnl <taa LL'
