NIEUWE HUIL COURANT
ïüimt WILLES
1U NKUL
«wSsyjaïs*z" 8 riep oi> "ari-
Pa J. JftlSSEM,
f mm bH levens!, ongeschiktheid tot werker
BELGISCHE BRIEVEN.
©E OSÏflL©©
ROND DE ÜTUR0IE
Zaterdag 9 Juli Derde blad
L09PEÜS bij
K.siegang, hoek Warmoesstraat
FEUILLETOÜ
Alle betalende afeonnês op dit Blad, dfe
In het bezit zijn van eene Verzekeringspolis,
si j», volgens de bepalingen op de polissen
vermeid, tegen ongelukken verzekerd voor:
- 500 bij overlijden
- 300 bi| veriies van een hand of voet
150 bij verlies van een oog
100 bij verlies van een duim
75 bij breuk van een arm of been
60 hij verlies van een wijsvinger
25 hij verlies van een anderen vinger
Oe uitkeering dezer bedragen wordt gega
randeerd door de „Hollandsche Algemeene
crzekeringsbank" te Schiedam.
De vóór i October 1911 uitgegeven polissen
«Jn niet geldig.
GROOTSTE SORTEERING
laagste PRIIZEN
dat
-lal
3012
OH. X B.
VAN
VIER KILOMETER
VERDUN.
VERSPREJDE BERICHTEN
OORLOGS-ALLERLEI
HOE DORPEN VERDWIJNEN.
Een correspondent van de Daily Jlews
schrijft uit het Engelsche hoofdkwartier:
Langs het gelieele front zijn de vijandelijke
stellingen aan een hevig artillerievuur on
derworpen. Van mijn waarnemingsplaats kon
ik een dorp zien, dat gisteren, in zijn om
lijsting van boomen, nog bewoonbaar was.
Hel: was dan ook inderdaad bewoond; welis
waar was het ons bekend, dat de burgerbe
volking reeds lang verdwenen was, maar de
Duitschers betrokken 't als kwnrtier, ook
voor den genéralen staf. Heden bestaat het
niet meer ais dorp. .Zelfs het bosch, waarin
het wegschool, bestaat niet meer. Inplaafs
daarvan ziet men nog slechts een regiment
tiA°.ld.Richard onttrok zich aan hare omhél-
joim' J I1®!' het hoofd op en sprak, terwijl het
meisje bevend aan zijn lippen hing:
Zine iKan no£maals kiezen. Verzaakt hij aan
dan v?J'ngen in het aangezicht des doods,
dj. 51J welkom aan liet hart; en zoo niet
cie gerechtigheid haren loop hebbe."
ik wi veroordeelt ook gij hem ter dood want
Uw» refds, wat zijn antwoord zal zijn? Voor
hiinrifimee is. h'J doof gebleven, nog veel
£ino- c hij zwichten voor eene doodsbedrei-
Uiinó "topt hij het .doen, dan verdient hij
««me verachting en de uwe
daar naar ?e en stond ee» oogenblik
houdini' \maai; LoId R.,chard bleef in dezelfde
«n'',ntnade. vader! liöb medelijden met uw kind
«eslachti"®* 'Q h?m vergaat' de laat9te vaD ons
©Neen, Gjlda, liever de dood dan de schande!
Zeg dit de koningin, eri als gij kunt ook hem."
Toen Was het Gilda, of de wereld in rook voor
hare oogen opging', of alles, wat er schitterend
en roemrijk bestond, in asch ging verkeeren. Ze
begreep dat alle hoop verloren was; zij snélde
het vertrek uit, de gangen door, als eene waan
zinnige, en daalde toen in de sombere crypta
af. Als wezenloos zonk zij op de trappen van het
altaar neer, en eerst den volgenden dag vonden
hare vrouwen haar op die plek.
X.
Eene groote menigte was verzameld om de
galg van Tichborn; er ging niets ongewoons
gebeureneenige papisten werden terechtgesteld,
maar men verzekerde dat er een onder was, een
jongeling en priester, en sommigen fluisterden
dat hij de laatste afstammeling was van een
groot geslacht.
„Daar komen zijriep men van alle kanten,
en aller oogen richtten zich naar de kaïywaarop
de veroordeelden zaten. Eerst was het de beurt
van een ouden grijzen priester, toen van een
armen edelman, vervolgens van een nederigen
visscher, John Stamps, en eindelijk van een
schoonen, bleeken jongeling. Adel lag op zijn
gelaat, de adel der ziel en des lichaams, en toen
de beul zijn handen aan hem sloeg, wierp hij
de oogen ten heme1,
„Reginald!" zeide een sidderende stem bH de
galg.
Eene jonge vrouw ®Jaad daaD ia cen donkeren
mantel gehuld, waarvaU Zl] de kaP over haar
gelaat had getrokken^ glim]ach{e
llij zag haai inbare .Gilda! Tot weder-
„Mijne zustei, js z00 sc]10on! Gij moet
ziens. O, mijne en beminden vader; mijn
haar deelen. Groei 0I' -
witte handen op ha?
„De almachtige Ood zegene u, Gilda, en ook
mil,Rt"rinald gij zlllt ,?'S®eii ,ifl bet graf onzer
voorvaderen; dood z"|f SU de plaats innemen,
die u levend toekwam-
De jonge leviet gJlfflJa doch z'jn glimlach
was niet meer van deze aaide
De beul deed zjjn ^rk en toen alles afge-
loopen was, sprak hij P 'g-
„Zoo handelt de wet met allen, die haar onge
hoorzaam waren. Levekoningin!"
En alle stemmen hei naalden: „Leve de ko
D1 ïfinnaderde Gilda van Abbeville den man des
bloeds; op de weinige woorden, welke zij hem
toevoegde, liet hij het lijk des jongelings vallen,
zij ontdeed zich van haren mantel, en wierp dien
vol eerbied over het ziellooze overschot. Geen
spier in haar gelaat vertrok zich, en een gemom
pel van bewondering ging door de menigte, toen
deze haar daar bleek en fier zag staan, tusschen
dood en iammer. ia het oradiuoe rouwgewaad
der hofdames van Elisabeth.
Eenige dienaren traden naderbij en het lichaam
opnemende, legden zij het op een versierde baar.
Twee dagen later openden zich de poorten van
Duricane-castle, om den doortocht te verkenen
aan een treurigen stoet. Lord Richard stond aan
de eeretrap, bleeker nog dan te voren; geen zwart
haar bleet op zijn kruin; alles was grijs gewor
den in de dagen die den storm "volgden. Zijn
kwade geest, Archibald, stond achter hem, som
ber als altijd. Gilda naderde; zij scheen een
engël des doods in hare donkere kleeding met de
lichtende toorts, die zij in hare hand hield en
die een roodachtig licht wierp op de baar, op
Lord Richard en op haar zelve
Vader" vroeg zij op plechtigen toon, „wei
gert gil nu nog langer een plaatsje op uw kasteel
aan den laatste van uw stam?"
Toen deed zich de stem der natuur luide hoo
ien Een rauwe kreet ontsnapte Lord Richards
lippen; hij ijlde vooruit en wierp zich op de
doodsbaar.
- „Mijn kind, mijn kind!" riep hij akelig snij
dend, „mijn arm kind!" -
Gilda trad met haar fakkel nader en ontblootte
het gelaat van- den jeugdigen doode. H lag daar
kalm, X'ustig .glimlachend, zonder dat zich een
spoor van zijn gewelddadigen dood op het
schoone gelaat vertoonde. Alle bedienden, die op
het slotplein verzameld waren, vielen onwille
keurig op de knieën. Archibald en de oude Ailey
alleen stonden pal overeind, in hun puriieinschen.
trots; en Lord Richard lag met het gelaat op
Reginalds voeten gedsukt, kermend als een doo-
delijk gewonde
,,'t ls nü te laat, te laat!" zuchtte Gilda.
Den volgenden dag daalde het ziellooze over
schot van-der. laatste der Abbevilles in de onder-
aardsche kerk, waar hij zijne laatste Mis had
gedaan. Een zwakke grijsaard volgde, op zijne
dochter geleund; zijn oog was verglaasd, zijne
handen schenen in de ruimte een verwijderd
voorwerp te zoekenslechts zeldzaam opende hij
den mond en dan alleen om te zeggen:
„De koningin is rechtvaardig, en ik ben her,
en God is het ook, nietwaar Reginald, nietwaar,
Ethel? En ik heb mijn plicht gedaan! Waar is
nu mijn zoon, miin eenigste?"
En 't kasteel zag er van dezen dag af nog
somberder en eenzamer uit; Gilda keerde niet
meer naar het hof terug en wijdde haar zorgen
aan den armen krankzinnige, totdat op zekeren
morgen de vlag met de drie leeuwen niet meer
op den slottoren geheschen werd en Lord
Richards overschot eene plaats verkreeg naast
zijn zoon in de grafkapel. Lady Gilda verliet
toen Engeland; daar zij katholiek geworden was,
vielen hare bezittingen der kroon ten deel en zij
eindigde in een Fransch klooster haar zoo hoop
vol begonnen leven
EINDE.
(Van onzen eigen correspondent.)
Antwerpen 3 Juli 1916.
•1-let is nog niet lang geleden dat ik- geschre
ven heb over de instelling der scheidsgerechten,
wier doel is: onderzoeken en vaststellen der
schade daor verschillende Duitscbo onderdanen,
hij den aanvang van den oorlog, geloden dooi
het plunderen en vernielen hunner huizen en
goederen.
Voor ecu veertiental dagen hoeft Z.Ex. de
Generaal-Qouverneur een besluit uitgevaardigd,
waarbij het gerecht te Antwerpen ook bovoegd
was om -kennis te nemen der zaken uit de pro
vincie Oost-Ylaanderen.
Het toeval heeft nu gewild dnt een Belgisch
gemeentebestuur aan mij, Nederlander, bad op
gedragen, hare belangen 'voot bovenstaand ge
vocht, te verdedigen, op grond-dat zij gedag
vaard waren tot betaling van twee schadever
goedingen elk van pl.üu fr. 4o00,00.
Men zal begrijpen dat ik de opdracht gaarne
aanvaardde temeer waar wij, persdiensten,
maar zelden geroepen worden om voor esn of
andere bestuurlijke rechtbank onze meening te
zpKgen.
Hot scheidsgerecht zetelt te Antwerpen m
het statige huis waar eenmaal de bekende
Vlaamscke grootmeester der kunst P. P. En-
heus zoowel zijn „KruiarechUng als zijn „Mar
teldood van St.
I'ieter" schilderde.
vech-
Do rechtbank was samengesteld uit drie r
ters eu een griffier. l)e rechters waren Duit-
teliers, of de griffier van dezelfde nationaliteit
's, weet ik niet.
Ik moet eerlijk en .onpart ijdig zeggen dat dc
zaal waarin de zitting plaats vond, absoluut
geen indruk gaf alsof daar dienaren van Then ris
zetelden. Joch dat de behandeling mij den in
druk gaf dat er rechters zaten die bet groot
belang hunner taak begrepen en die, alhoewel
zeil Duitschers zijnde, niet uit het oog verloren
dal er inderdaad in die beruchte August nadagen
veel onrecht tegenover de Duitsche onderdanen
was gepleegd, maar dat zulks neg niet recht
vaardigde om mensehen in onbillijke en onreebt.-
vaardige eisehen te steunen,-ook al waren die
zelfde 'mensehen hunne Inndgenooten.
Om eens enkele staaltjes te vertollen.
Kr was een Duilschor die van de stad Ant
werpen ecu groote schadevergoeding wilde, hob-
D-n op grond dat hem papieren ontstolen waven
n-1 zocv veel waarde. Iïij was sedert 1.90n in
|,<!Vië; was daar gekomen als voormalig fahri-
v,"'t van haarwater en oefende het beroep uit
Vf,U kelner en reiziger in reclame-artikelen.
Hij was den zesden Augustus 191.4 in de ge-
X|l|,géuis ie Antwerpen geatopt-, juist op het
"lpnl>lik dat hij drie koffers met al zijn goede-
p|i had gepakt.Tij J om de koffers mede teneraen
was er. niet en-de politie liad, nadat er eene
W'oca te massa lafaards het huis bestormd bad,
''e goederen in beslag genomen en op de grif!ie
dor rechtbank gedeponeerd, waar hij later
«i'eelifs <V>n koffer had terugbekomen.
Be waardepapieren die uitwaterrecep-
bostonden waren verdwenen. Ten 1>ewijae
fcn •-.beroemd" - fabrikant was, had hij
N tdv.ies uit dagbladen medegebracht.
ten
waarin de firma, waaronder hij 'destijds handel
de, met water en al werd opgehemeld.
De voorzitter, die vooral toonde een scherp
zinnig advocaat te zijn, vroeg hoe de samenstel
ling van zijn beroemd fabrikaat was.
De klager moest het antiwoord schuldig blij
ven want: het recept was zóó ingewikkeld, dat
hij dat niet kon onthouden. De waarde der pa
pieren .sproot, volgens hem, voert uit het feit.
dat het recept voorzien was van tal van liand-
teekeningen en zegels en dat zelfs een notaris
de echtheid van liet. stu'k er op geschreven had.
Toen kwamen zijne getuigen: eene Vlaamsche
en eene Waalscbe vrouw.
De Vlaamsche vertelde dat de DuDsoher toch
zulk eene braaf man was en dat hij haar in 1905
verklaard en verzocht had om toch voorzich
tig te zijn met zijne koffers, want dat er voor
hoiiderd-vijftig-duizend franken waarde in zat
en dat hij zulks in 1906, toen hij in de badplaats-
La Panne seizoen ging werken en voor drie
maanden afwezig bleef, nog eens herhaalde.
Zij zelf was verontwaardigd geweest toen men
zijne kamer bestormd had, doch had gelukkig
zijn ivaschgoed weten te rédden alhoewel zij
niet verwacht had dal' „Mijnheer" nog was te
ruggekomen.
Daarna was dc beurt aan de Waalsclie. Die
vertelde met ecu radheid van tong, alsof zij
dienst moest doen als gangmaakster bij Oen rij-
wielwodatrijd. dat.de menschen op vreeselijke
wijze hadden huisgehouden.
Op zeker ©ogenblik vroeg den voorzitter: hoe
veel menschen er bijeen waren, waarop zij lako-
niek antwoordde: ,,nous etions vingt". ,,mais
voegde zij na eenige aarzeling erbij „men mar'i
et moi, nous n'étions que des spectators."
Vermoedelijk had zij zelf wel bij de vernielers
gehoord.
Eene bijzondere zaak was ér met een Ant-
werpsohen adjunct-commissaris v;an politie.
De man was en is nog bevriend met eene.
Duitsche familie. Toen het bevel tot uitzetting
der Duitscbévs kwamen, werd het huis zijner
vrienden door het Janhagel bestormd en geplun
derd. De adjunct had toen bij de gendarmen, in
de gemeente waar het huisje staat., een klacht
ingediend en verklaarde dat liij de goederen
voor. Ir, 1500,00 had gekocht en dus eigenaar
was. Nu nam hij voor de rechtbank deze ver
klaring terug, onder do opmerking: dat liij die
verkoop maar aangegeven had onder voorwend
sel dat. hij eigenaar was.
Zoo iéts vond ik toch een onverkwikkelijke
zaak.
Ik lca,n mij voorstellen dat. een particulier
persoon zoo iets doet, maar d>at een politie-com-
miasarls een valsche verklaring tegenover de
gendarmen va.n zijn eigen land aflegt is toch
maar dunnetjes, In dezen mensch vond ik al
weer mijne oude stelling bewaarheid, dat vele
dienaren van den II. Hermandad uit Tollenaars
en Farïzoërs bestaan en dat. do mensch te be
klatten is die in de handen der laatste soort
vallen of komen.
Over het algemeen kreeg ik den indruk dat
de slachtoffers overtuigd waren er zooveel ,als
;maar mogelijk was uit te pompen. Intèen der za
ken de ik moest behandelen, vroeg meb fv. 4300
schadevergoeding voor verlies en schade aan
een houten gebouwtje met. de zeh daarin bevinr
dende goederen als stoelen en tafels, kippen,
konijnen en ivat tuingerief.
Als men nu in aanmerking neemt, dat die
gebouwtjes met tientallen to koop zijn voor
driehonderd franken, dian vraag,t men zich af
waar al de schade vandaan gekomen is, temeer
als men weet dat. liet ameublement meestal be
staat uit eene Oude tafel, stoelen op drie póoten.
ecu fornuis waar de roest tien centimeter dik
opligt en verder wat keukengeviof bestaande
uit gebarsten borden en schoteltjes, plus thee of
koffiekoppen met halve oortjes en als men er
dan nog bijvoegt ©én lcoffi©pot van a teen go en
met een deksel van poroalein dan is de inventa
ris van zulk oen buitenverblijf wél compleet-
De rechters besloten dan ook om de zaak ter
plaatsen te gaan beoordeel en.
Gelukkig dnt, liet, nauwgezette en eerlijke lie
den zijn, want anders waren de Gemeentebestu
ren verkouden.
Die Duitsche onderdanen zullen nu toch wel
begrepen hebben dat men in hunne regéerings-
kringen zich niet leent om moedwillig onrecht
vaardige eisehen te helpen inwilligen.
Gisterenavond sprak ik éen «landgenoot die
het voorrecht liad bekomen om niaar België te
mogen gaan. Hij moest er verschillende zaken
opknappen,
Sprekende over hét grensverkeer, vertelde hij
mij oen een bijzonder slachtoffer té zijn geweest
van de douanen. Hp had n.l. een vijftigtal siga
ren medegenomen, niet wetende dat de invoer
verboden Was. 1
la 3a Souamézaal liet men Eém ïr. 8.50 inkö-
mende reohten betalen, toen hij echter eenige
meters verder bij de paaverificatie kwam, wer
den hem de sigaren afgenomen. Hij was toen èn
geld èn sagiaren kwijt^
Volgens mij mag hij van geluk spreken er
zonder straf te zijn afgekomen. Immers indien
de ïfederlandsohe commiezen hem te Roosen
daal gesnapt hadden, dan zou hij er vermoedelijk
nog een andera straf bij gehad hebben.
De menschen zijn altijd ontevreden als zij
slachtoffers worden van iets dat verboden is.
Inmiddels zijn de landgenootcn gewaar
schuwd om geen sigaren mode te brengen als zij
naar België komen.
Do Antwerpenaren waren vandaag vol van
levenswijiebegeer te. Op verschillende punten der
stad zijn sedert de bezetting aanplakborden ge
plaatst die enkel dienen voor het bekendmaken
van verordeningen e. t, q. van het gouverne
ment.
Die bekendmakingen zijn meestal drietalig;
Duitsch, Vlaamsch en Fransoh.
Als ik nu vertel dat de verordeningen van het
G. G. uitgevaardigd tot omstreeks Februari
1916 en dan nog wel enkel in het Duitsch ge
drukt een hoek beslaan van ettelijke honderden
bladzijden, dan is het bijna' onnoodig te zeggen
dat al die stapels papmr door zeer weinigen gé-
lezen worden.
Uitzondering* wordt" echter gemaakt ftls
veroordeelingen betreft van Belgen wegens
spionnage en landverraad. Zoo was het ook van
daag. Een makelaar was voor de feiten, door
het veldgerecht, veroordeeld tot vijftien jaar
gevangenisstraf en dat vonnis was aangeplakt.
Den ganschèn dag stondien ze vandaag voor de
aanplakborden te lezen. Men hoorde er van alles.
Het grootste gedeelte wist vast en zeker dat de
man onschuldig was, niets gedaan had anderen
waren overtuigd dat hij door betaalde spionnen
va.lsch beschuldigd was. en zoo bleef do man
den gansclien dag het onderwerp van den dag.
Ieder zag in hem eeuen held, een echten vader
lander en er waren maar weinigen die beseften
dat een burger zich niet in de militaire zaken
moet mengen,
Er zijn nog tal van "andere middelen van de
Belgen om bun vaderland te helpen, dan door
sponnagediensten. Indien zij hun tijd wilden be
steden om gratis mede te -werken hij de leniging
der ellende van hun volk, dan ware het lij wat
heter.
Het is hier échter eenmaal zoo. Zij willen al
les en doen alles als er maar geld aanzit en als
het verboden is, maar om te werken voor hun
vaderland zonder eenig eigen belang daar zijn ze
niet voor te vinden.
Men zou in Nederland maar aardig opzien als
men eens wist op ivelke wijze en hoe er hier
voorname mannen betaald worden voor werk
dat zij zoogenaamd ten bate hunner lijdende
landgenooten .doen.
De correspondentie „Heer und Politik" bere
kent de afstanden' van de Duitsche stellingen
tot liet middelpunt van Verdun. Terwijl ons
front, zoo schrijft liet orgaan, links van de Maas
nog meer dan tien kilometer van het kernwerk
van Verdun verwijderd is en da vestinggordel
nog geen enkelö bres vertoont, zijn onze linies
door den stormaanval van S3 Juni op den Froi-
de Ter re, de redoute van Thiaumont en Floury
reeds dicht M de stad geknmen. De afstauden
74jn verschuilend, daar het fVont van Wesfc naar
Oost, naar het kernwerk van Verdun loopt en
de Noord-Oostelijk gelegen plaatsen verderweg
moeten zijn dan de ten N oorden van de stad ver
overde punten.
In het algemeen oviaselen hier de afstanden
af van vier tot se» kilometer. Het dichtst bij;
het kernwerk lig* de hoogte Froide Torre, die
ten Noorden van Ve™an ligt, vrijwel loodrecht
boven het midden in *eii afstand van vier kilo
meter De redoute Una.um.ont en het dorp
Fleury liggen even ver van Verdun, namelijk
vijf kilometer. Van de het. laatst veroverde drie
steunpunten loopt de Duitsche lmie naar liet
Oosten, verder na»1' liehapitrebosch en den
Fuminrug ten V> est en i anA- aux, waar zoo
hevig om" gevochten wordt, an dit punt uit
bedraagt, de afstand naar het kernwerk onge
veer zes kilometer. snijdt liet front den
vestinggordel en bui-S1" ari naai het Zuiden af
om het Oostfront van den gordel te volgen.
De vijandelijke tropen, <he hier tegen'over
ons staan, worden dl«hter tezamen ge
perst, omdat, de rui®te Ö1 keer lclemer wordt.
Dit is een voordeel voor de uitwerking van onze
artillerie. Alle nieuwe veroveringen brengen
nieuwe voordeelen, maar men moet er toch aan
denken, dat de klein© afstand naar Verdun nog
menigen zwaren strijd zal kosten, daar men aan
nemen moet, dat de Franschen het terrein te
sterker bevestigd hebben, naar mate het dichter
bij het kernwerk van Verdun ligt.
Een schrijven van Z. H. den Paus over do
Katholieke discipline.
In antwoord op een schrijven van Kardinaal
Ferrari, ter gelegenlheid van een groote Katho
lieke volksvergadering te Milaan, aan Z. H. den
Paus gezonden, heeft Z. H. aah den Kardinaal
een brief gericht, waarin Iiij hem dank zegt
voor de betuigingen van genegenheid en de ge
uite gelukwenschen,.
„Uwe gelukwenschen zoo schrijft de II.
Vader verder zijn wenschen des vredes van
dien vrede, welken gij Ons verzekert, van God
door gebeden te willen afsmeeken, om dezen
vrede zoo spoedig mogelijk onder de auspiciën
en de -bevordering van den Apostolisehen Stoel
met de omarming van gerechtigheid en liefde te
bekrachtigen.
"Waarlijk kan geen zaak onder do tegenwoor
dige angstwekkende toestanden levendiger ge-
wenseht worden door diegenen, in wier borst de
reine vlam van godsdienst en naastenliefde
brandt. Gij zijt daarom van meening, dat gü een
werk van wijs vooruitzien volbrengt, wanneer
gij, gelijk juist uw vast besluit is, de sociale
door de Christelijke beginselen bezielde actie op
u genomen hebt, dat men van nu af de menigte
winnen moet, dan 't van fiu af noodig is, de
krachten bijeen te brengen en saam te binden
en op dezo wijze de Katholieke discipline te ver-
sterkan, opdat- het ook den Katholieken dan
mogelijk zij, zich met grooter veiligheid en in
grooteren omvang in de weldaden en voordeelen
an den behaalden vrede te verheugen."
Hoe de Russische troepen naar Frankrijk
reisdenr
/Zoonis men zich herinneren zal, is eenigen
tijd geleden ©en—aantal Russische hulptroepen
t.e Marseille aangekomen. Het tijdschrift „Je
sais tout" weet te vertellen, dat deze mannen
tachtig dagen noodig hadden om de plaats hun
ner bestemming te bereiken. Zij vertrókken van
Moskou, reisden over Jand naar Wladiwostok
en scheepten zich daar op twee groote Fransche
atoombooten in. De eerste, drie weken werden de
troepen ter wille van de veiligheid geëscorteerd
door Japanreho torpedojagers, later namen En-
gelsehe oorlogsschepen de taak over en nadat
men in de Chineesohe zee. een geweldigen storm
had doorstaan, landden de mannen begin Maart
te Saigon, waar hun een allerhartelijkste ont
vangst werd bereid.
Half Maart kwam men te Singapore aan,
eenige dagen later te Colombo en toen ging het
door den Indischen Oceaan, de Roode zee en het
Suezkanaal naar de Middellandschc zee met als
voorlcopg einddoel Marseille.
Kunst eii oorlog.
De „Bonnet Rouge" verhaalt het volgende
gesohiedenisje van een kunstkenner, die in het
salon van een dame, die tal van schoone voor
werpen verzameld had, sprak over de artistieke
wedergeboorte, de noodzakelijkheid van oen
nieuw leven in het rijk der schoonheid en den
slechten Duitsohen smaak. Hij nam daarbij een
klein.poroeloinen vaasje in de liand en begon
vol begeestering de schoonheid van vorm en lijn
te prijzen.
Toen hij eohfer toevalligerwijze het vaasje
even had omgedraaid en zoodoende den onder
kant gezien had, begon hij eensklaps van toon te
veranderen en tenslotte had hij niets dan
minachting voor wat hij eerst zoo prees. Deze
plotselinge verandering wekte de neuwsgierig-
heid der hoorders op, welke door de gastvrouw
lachenc bevredigd werd door den onderkant van
het vaasje te toonen. Daar stond het simpele
woordje: „Munclien."
De ïnjjuen-exploitatie in Servië.
De „Basleé Nachrichten" vernemen uit Bel
grado; dat thans in Servië 7 mijnen iii bedrijf
zijn genomen ten behoeve van de Oostenrijksche
militaire overheden. De belangrijkste is de lood-
niijn te Babe, waaruit dagelijks een wagon zui
ver lood gewonnen wordt, terwijl teven# eiken
dag 100 wagonladingen looderts afgezonden
worden. Voorts wordt ook lood gewonnen uit
de mijnen Crveui en Brieg in de landstreken van
Riponi en Roedip. In laatstgenoemde plaats
wordt ook kopererst voorgebracht. De grootste
hoeveelheden komen echter uit de mijnen van
Maidienpek en van Bor. Beide bevinden zich in
het gebied, dat door de Bulgaren bezet is, maar
deze hebben de exploitatie ervan aan het Oos-
CCCXVI.
BISSCHOPSWIJDING.— INTHBON ISA TI E.
De nieuwe bisschop, door de genade versterkt
en door vermaningen onderricht, is thans vol
komen bereid om de hem toevertrouwde taak te
gaan vervullen. En daarom leiden thans wijder
en assistenten den wijdeling naar den troon,
vanwaar hij voortaan zal waken en toezien op
zijtikudde, vanwaar uit hij zal leeren en ver<
manen. Ziet, hoe schitteren de oogen van pries
ters èn gelooyigën van heilige vreugde, nu hun
nieuwe herdér voor 't eerst zich aan hun blik
ken vertoont, met mijter en staf, stralend in de
volle glorie van het bisschoppelijk gewaad-, in
het midden zijner ambtsbroeders!
Ja, nu God zulke dingen lieeft- gedaan en
zijn volk aldus heeft bezocht, nu past 't Hem te
danken. Aan den voet des altaars heft daarom
de Wijder den lofzang aan„Te Deum lauda-
mus!" „U, o God, prijzen wij!" en langs de hei
lige gewelven jubelt en rolt 't voort: ..Te Domi
nion confitemur!" „U, o Heer, belijden wij!
o] geestdrift rijst heel de vergaderde menigte
op. En hij, die bet voorwerp is geweest van die
wonderen dos He-oren, voor welke geheel het
volk thans dankt en lofprjjst, hij weet hel
niet voor zich zelf, maar op de eerste plaats
voor de zijnen heeft hij dat alles ontvangen.
Hij is als een horen des heila opgericht in het
midden des volks, en hij gevoelt zich gedrongen
om de eerste schatten van dien overvloed uit te
storten over de hoofden der zijnen. En daarom
rijst ook hij op van zijn zetel en begeeft zich,
vergezeld van de assist ent-bisschoppen, al
zegenend te midden der verrukte schare. Over
weldigend is dat oogenblik, die eerste zegen
van den nieuv/-gewijden bisschop bij het een
parig jubelen der gelieele gemeente!
tenrijksche leger overgelaten. Dagelijks worden
2 wagons zuiver koper en 2 wagons zwa vol erts
verzonden. Dit laatste dient, voor hét maken,
van ontploffingsstoffen en vervangt het zwavel-
erts. dat vroeger uit Spanje werd ingevoerd.
Wonderlijke redding. -
De „liigliche Rundschau" vertelt een merk-
waardig voorbeeld, hoe een soldaat door een
ontcntploffende granaat niet het leven verlo
ren, maar behouden heeft. De zoon van den po-
litié-beambte Fahranbacher in Landshut kwam
bij den strijd om aux in een moeras tere^it.
Ondanks alle inspanning zonk hij steeds dieper
weg en na twee uur had hij alle hoop opgegeven.
Toen sloeg in zijn buurt een vijandelijke gra
naat in, die ehxn met de modder wegslingerde.
Hij verloor het bewustzijp, werd echter spoedig
gevonden en naar de ambulance gebracht. Hij
had slechts een lichte wond aan de hand opge-
loopen.
Het Russische voorbeeld.
In do „Nouvelliste de Bordeaux" bespreekt C.
de Bourget de strategische theorie van gene-
laal Bioesilof, welke lijnrecht zou staan tegen
over die van zijn voorganger Iwanof en de on
voorwaardelijke offensieve beweging ten doel
zou hebben. Als dat zoo is, zoo zegt hij, daB
zou de Russische generaal ervaringen kunnen,
opdoen, waarvan moet worden gehoopt, dat zij
niet zoo smartelijk mogen wozen als die van
1915. Bij een opdringen in de Oostenrijksche li
nies komt het er niet zoo zeer op aan vooruit
0 'ilncni maar moeten de Russen er ook op be
dacht zijn, dat zij Hindenburg en Leopold van
Beieren in de rechter, en von Linsingen in de
linker flank hebben.
De schrijver meent, dat de Russische aanval
lende beweging enkel moet dienen om in Frank
rijk de meening te vestigen, dat men aan liet
westelijk front van oorlogvoeren, niets verstaat
en dat de Russen eens willen toonen hoe dit
.moet geschieden. De Russen zullen echter vóór
zij verder gaan eerst hun front moeten verbroe
den, als zij tenminste niet in een tang willen
geraken.
