KIK lllll. HUM!
Emailleeren van Rijwielen 3.99
BERG-AF.
Bup-gaLmai3
OE OORLOG'-
M. i. w. d. MEER,
FEUILLETON
Schagchelstraat 7-9 lij dg Jtnegaog
LACHEDINGETJES
Maandag 22 Januari - Tweede Blad
rrm.lmb'a Mi beeedigde
ie reilia" i-iaringen zal vragen,
getuigenv e bla(ien meldeu nog, dat het
HET VREDESVRAAGSTUK.
lfERSFREElBE BEHE©H¥ESa
Berichten in drie regels
UOKLOGSAYONTÜREN TER
ZEE.
Volgens sommige berichten is er van geen
tweede „Möwe sprake geweest in de me-
dedeelingen over de werkzaamheid van den
iuitscmui kaper, die sedert enkele dagen
van zich doet spreien, doen is het de oude
benende „Möwe', hetzelfde selnp, dat ver
leden jaar in Engelsche reedersimngen zulk
een opscuudding teweeg bracht.
1 l/e „Mowe"..
haar neuter, op grond van een bericht uit
ftio de Janeiro, weet te vertellen, heelt de
mowe waarschijnlij.K onuer de Leen-
scne vlag, n-iel verlaten met een deniading
hooi, teneinde de bewapening des te beter
te* verbergen.
i'uen net scnip voor de laatste maal ge
zien vveru, meldt Reuter verder, was net
zwart geschmierd, met witte visc^bmxlen,
en met toi>euoianceerbuizeii en verscnei-
ueae reserve-iauceerbuxaen aan boord, uien
gelonkt, uat net semp tevens was uitge
rust om mijnen te leggen.
kj ....a een. groot aantal stukken
decor aan boord, om daarmede net profiel'
van net scnip telneus te nunhen wijzigen;
daaronder waren ook eenige iooze pijpen.
men meent dat de „iviowe verscheidene
muien van Kleur wisse.ae. under de laatste
lijk aaugéb.^w....e veniaagwaren nog ue spo
ren van de üeensche viag te zien, die op
ue.i lomp gescnilderd was.
ue stoomboot „uramaiisi,'' (een schip, dat
beuuort tot de scuepen die door de „Mowe
in üeu Atlantiscnen Uceaan zijn vernietigd)
7an, volgens een Reuterbericlit uit Ter nam-
buco, den uuitschen Kaper op 18 Deo op
.1 afstand van zeven mijten, net veiinom
de scnip kwam langszijde, neescn de uuit-
.'.'Jae marine viag en gal met Signalen aan
de „Dramatist" bevel onmiddellijk te stop-
péa. ue verscnaiisiug ox. net voorscnip van
cicn kaper gmg omlaag en zoo verscnenen
i ee Kanonnen van 2y2 inch, die op de „Dra
matist" werden gericht.
jue „Dramatiststopte en gaf zicli ovöi'.
Gewapende matrozen kwamen aan boord van
het scnip, waarvan de otneieren en een dee!
der bemanning naar het kaperscaip werden
oveigebracnt. ue overige .leden der beman-
iji - Dieven aan boord tot des avonds, toen
liet scnip door middel van bommen in den
grond werd geboord.
Later werd de bemanning van de „Dra
matist," benalve 2< Indische stokers, over-
gebraent op de „„.udsön-Maroe" met 237
opvarenden van andere gezonken scnepen.
nis er een schip in zient kwam, werden
allen naar beneden gedreven, de waterdichte
deuren werden gesloten en in een stinkende
hitte moest" men ai wachten wat gebeurde.
Le.t gewapende wacht werdaan de iap-
dcur gepWi.PlfnnfylcesX (Een hoc-
Veehïeid" voor velen in het neutrale Neder-
om'van te watertanden l— Red.) werd
be'j- dag uitgereiKt. Ook de sanitaire toe
stand noemde men onvoldoende en als de
toern nog wat langer had geduurd, zou waar-
sen-ij. lijn een epidemiie te vreezen zijn ge
weest,
uverigens meldt de corr. van de „Daily
News te New-York, nog allerlei verschrik
kelijkheden: de bemanningen der door den
Duitschen kaper in den grond geboorde sche-
1 ,V zouden namelijk met groote hardheid
zón bouandeld door de Duitschers en vele
'i' jone scheepsofficieren moeten hebben
veiKlaard, dat de kaper aanvallen deed on-
Uif'de3 vernietigde schepen bevonden zich
(natuurlijk ook) vele Amerikanen en daar-
n, lr van den Amerikaanschen consul
r.f'Ünmrn stoomschip „Yarrowdale" als prijs
ungeisco vaU tiwinemiinde binnengesleept
in de u» el.<jer van het schip was, vol-
ïs. De g biyr;cbt aan de Köln. Zdg. uit Ber-
feLïS de onderofficier Badewitz, die thans
t«r'erkenniug van zijn diensten tot luitenant
ter zee der res. is benoemd. Badewitz heeft
zich reeds op de vorige Kruistochten van
mandant van de Engelsche prijs „Westburn
de „Mowe" oflticnoC-oiden, toen bij, als com-
gevangenen naar Tenerifie bracht en daarna
het sciiip. liet zinken. iBadewitz werd ver-
volgens in Spanje geïnterneerd, paaar kon
t>009
vluchten en bereikte Duitschland weer. Of
schoon Badewitz slechts 16 man bij zich had,
had hij zijn 4C9 gevangénen zoozeer onder
den duim, dat hij hen vrijelijk aan boord liet
rondloopeo.
Eu aan de „Progrès de Lyon" wordt uit
Rio de Janeiro geseind, flat de Duitsche ka
per het .pvijsg.e.maakte s.s. „Theodore" heeft
bemand on van wapenen voorzien, zoodat er
nu twee kapers zijn.
Een Engelsche „Möwe"?
Niet. alleen van Duitsche, maar ook van
Entente-zijde wordt de vermomming der neu
traliteit ter zee'gebruikt om de vijandelijke
vaartuigen te naderen en afbreuk te doen.
Dit ondervond, volgens een Wolff-bericht
uit Berlijn, den l2den Jan. een der Duitsche
duikbooten, die het Kanaal tot operatie-ter
rein had gekozen. De duiicboot signaleerde
daar dien dag een stoomboot en dacht dus
een prijsje te maken. Het~seliip werd aange
maand om te stoppen en een boot af te
zenden.
Gp het schip werden duidelijk de Deen-
sche neutraliteitsteenens, de Deensciie vlag
en de in groote witte letters geschilderde
woorden: ,,iuai, Denemarken waargenomen.
Na geruimen tijd werd aan don b„eg van
het stoomscnip een roeiboot zichtbaar. ue
commandant meende nu .te doen te heb,jen
met een onschuldig Deensch schip en nader
de dus.-
Plotseling liet de nu nog. slechts eenige
honderden meters vei'wijd orde stoomboot
haar vermomming varen en een kanon van
10 a 15 c.M. werd zichtbaar. Op Hetzelfde
oogenblik terwijl de ueenselie vlag bleef
wapperen vielen schoten uit verscuillende
nog verborgen gebleven kanonnen, die in de
nabijheid van de duikboot in zee sloegen.
Door snel duiken ontkwam de duikboot aan
het gevaar.
Intusschen is geconstateerd dat de werke
lijk bestaande stoomboot „Kai" tot 13 Ja
nuari, dus een dag na het gebeurde, in de
Engelsche haven Bunderland lag.
Wolff teek-ent bij dit bericht aan, dat er
dus geen twijfel over kan bestaan, dat hier
weer het geval is voorgekomen, dat een
Engelsch sciiip, om een duikboot in de val te
lokken neutrale kleuren en vlaggen mis
bruikte om een Duitsch oorlogsvaartuig bij
het voeren van den wettigen handelsoorlog
te vernietigen. Het ergste daarbij is, dat het
niet eens noodig werd geacht bij het openen
van het vuur de Deensche vlag- neer te
halen.
Aan beide kanten dus: dezelfde gebruiken;
en ook van beide zijden: dezelfdebe
schuldigingen!..».
Alfred Fried over de vredes-
kansen.
Dr. Alfred Fried schrijft in de „Neue Zü-
rieher Ztg." eqn hoofdartikel over die vredes-
kansen. Hij zegt, dat de staatkunde der Cen
trale rijken den bijval zou verwerven der on-
zijdigen, indien deze rijken tot de Entente
de vraag zouden richten, welke der oorlogs
doeleinden, voor welker-bereiking een nieu
we, een lange, ondenkbaar verschrikkelijke
oorlog zon moeten wórden gevoerd, de En
tente zou willen laten vallen, indien zij reeds
heden den oorlog zou kunnen eindigen. Het
antwoord behoorde een beslissende oplossing
te brengen.
Een oorlog van den omvang en de uitwer
king als die, welke zou voeren tot de dooi
de Entente gestelde doeleinden moest, al® zü
kon worden vermeden, aanzienlijke conces
sies waard zijn. Dit zal de openbare meening
in de Entente-landen zich niet kunnen ver
helen. Oorlogsdoeleinden worden altijd weer
ruim gesteld. Men meent ze niet ruim genoeg
te kunnen stellen. De werkelijke vredeebepa-
lingen onderscheiden zich steeds zeer aan
zienlijk daarvan. Ze zullen eerst recht van
de oorspronkelijke doeleinden afwijken bij
een vredesverdrag, indien er geen feitelijke
overwinnaar is, die de voorwaarden zou
kunnen dicteeren. De Centrale rijken zullen
deze vraag behooren te stellen. Zij zullen ook
niet kunnen vermijden hun eigen oorlogs
doeleinden bekend te maken. Zijn deze even
verregaand as die der Entente, dan zullen
beide groepen elkander niets hebben te ver
wijten. Zij zullen steeds in de mogelijkheid
verkeeren wederz. de cisehen tot. concessies
on to stellen. Zijn de oorlogsdoeleinden der
Centrale rijken, gelijk te verwachten is, niet
zoo ver gesteld, houden zij zich werkelijk bin
nen de door de Duitsche Tegeering aangedui
de grezen, volgens.welke een billijke en voor
alle oorlogvoerenden aannemelijke vrede mo
gelijk zou zijn dan zullen zij de wereld op hun
hand hebben en de Entente een diplomatieke
nederlaag toebrengen.
Zelfs de eisch der Entente tot bevrijding
der Italianen, Slaven, Roemenen, Tsjechen
en Siovaken zou aan scherpen inboeten, aks
hij door bekend worden der oorlogsdoelein
den der Centrale rijken zijn eenzijdigheid
verliest. Men behoort het vraagstuk, dot zich
dan voordoet en dat op niets anders uitloopt
dan op een herziening en beveiliging van 't
nationaliteitenibeginsel met groote kalmte in
het oog te vatten. Het Natiouqliteitenvraag-
stuk verlangt een nieuwe regeling en een
volledige oplossing. Dit kan heden geen en
kele regeering loochenen. Deze oorlog heeft
bewezen, dat de groote staatsgebouwen van
heden niet zijn te vernietigen, dat door ge
weld geen vooruitgang meer is te verkrijgen.
De bevrijding der nationaliteiten is minder
door voorlogen, maar door een vrij verdrag te
verzekeren op een wijze, die niet de ontbin
ding van staten tot voorwaarde heeft.
Waar de „Bremen" gebleven is.
Men weet, terwijl de Duitsche handelsduik-
boot „Deut&chland" thans reeds voor de derde
maal op reis naar Amerika, nooit meer iets ge
hoord is van de tweede Duitsche handelsduik-
boot, de „Bremen," wier bestaan en uitvaren
niettemin vaststonden.
Sommigen meenden, .dat de „Breinen" ver
gaan was, anderen dat ze door do Engelsche
vloot in netten gevangen was. In het eerste ge
val echter zou de Duifeeno regeering geen reden
gehad hebben om ]lct verfjes verborgen te
Houden, in het andere zouden de Engeiselien
niet nagelaten hebben van hun succes "melding
te maken.
Thans verneemt het Deensche blad „Redding
Avis" en zijn bericht is niet onaannemelijk
dat de „Bremen" n,et naar Amerika gegaan
is maar naar de Middellandsche Zee, waar ze
als voorraadseliip Vcor de Duitsche en Oosten-
rijksclio oorJogwluikbooten dienst, doet.
Indien dit Werkelijk het geval is, wordt op
eens veel verklaarbaar. Men heeft, schrijft de
„Lirob. K." naar aanleiding van dit bericht,
zich altijd verwonderd dat de Duitsche duikboo
ten zoo lang en zoo ver van hun basis konden
opereereu, zoodat Geallieerde oorlogsschepen
die Grioksche kust reeds hebben nagezocht, of
diaar niet ergens een geheim duikbootstation in
oen inliaih of op een eilandje verborgen was,
zonder resultaat echter.
De h and el sd uikboot kan een vrij aanzienlijke
hoeveelheid levensmiddelen, versch water en
machine-oliën laden en daarvan afgeven aan
vecht-duikbooten. Ze behoeft slechts aan de op
pervlakte te komen om een vecht-collega te ap-
proviandeerendoemt er gevaar aan den ge
zichtseinder op, dan sluiten beide de luiken en
verdwijnen onder water, zonder dat een spoor
hunne aanwezigheid verraadt.
In dit geval zou de „Bremen" dus als onder-
zoeech militair transportschip zii«-ingericht en
alzoo niet meer als handeJsduikboot foor de
vaart op Amerika kunnen worden gebruikt.
Pauselijke hulp voor Syrië.
Uit Syrië en Palestina zijn in November,
naar-Havas uit Rome meldt, berichten ont
vangen, waaruit blijkt, dat de buitengewoon
hooge levenmmddelenprijzen, die de arme be
volking van deze twee landen tot hongerdood
veroordelen, punt van bespreking zijn
geweest op een bijeenkomst, onder voorzitter-
oehap van Jemal Pueha, waarbij tegenwoordig
warén do Dmteche eoncuLgeneraal en de Ooe-
tennjkseJie ««sul-generaal.
De plaag, zoo moet-, volgens Ilavas, gebleken
2gjn, ie men in bijna geheel Syrië vrij woeden,
moer bijzonder iu.don Libanon, waar tot Au
Uiteer dan 110.000 personen van liong-or gieötor-
ven zijn. Te Beiroet worden dagelijks onge
veer 2ü personen, die van honger gestorven zijn,
gevonden en hetzelfde aantal te Jeruzalem.
Behalve, dat deze gevallen van hongersnood
voorkomen, zijn er verscheidene bisschoppen
en tal van aanzienlijke christenen gedepor
teerd.
Dank zij do edelmoedigfieid van Z. H. den
Paus, heeft do Apostolische dolegaat te Kon-
stantinopcl gepoogd de bevolking vau Syrië
te helpen, doch de toestand is zoo, dat zijn
moeiten weinig verandering in den staat van
zaken gebracht hebben.
TURK IJ E.
De haven van Konstnntinopel.
De Turksche regecriug lieoft, naar de Deut
sche Yerkehrszeitung meldt, besloten, de ha
ven van Konstantinoped le vergrootcn.
Naburige gedeelten yau de stad zouden af
gebroken moét en worden. De regeering had
daarom, een commissie enoemd, om te onder
zoeken of het Yoonleeligor was een nieuwe
haven aan te legge«- De commissie' heeft zich
uitgieeproken voor een nieuwe ha,en aan de
Zuidkust bij Stamh0™ a^,u de Zee van Marmora
tuMchen Jedekute en Kampaku. De doorslag
bjj het nemen van dit besluit beeft gegeven de
omstandigheid, dat do egang tot den Gouden
Hoorn door de twee selnpbrug-gen versperd is,
welke bruggen voor groote schepen geopend
zouden moeten worden, en het verkeer tusacken
de beide oevers ten z**»181® zou belemmeren.
Op de nieuw gek02®11 1>. uta is ruim te voor
kadenaanleg, kranen, ^ffplaalsen, enz. Met
de uitvoering van dit I' an zal spoedig worden
begonnen. De Amemkaaneclie Reedier ij Mar-
tees Go's te New-*®™ zal onmiddellijk na
den oorlog een geregoden stoomiviaartdienst
openen New-York K0I1« antinopel, om van
daar uit d© havens aft" e Awarte Zee aan te
doen.
Naar het „Berliner Tagehl." verneemt,
ztal d© Rijksdag vermoedelijk paa maddien Fe
bruari weder samenkomen.
De Spaansclie minister van Arbeid heeft
een project, betreffende den aanleg van een on
dergrondsol! en apoorweg te Madrid, goegekeurd
YTp]gena „I»o Journal" overweegt die Fran-
sclie regeering d© wenaoheüjkheid tot inivoering
van den burgerlijken hulpdienst.
In Amerika, zjjn goedgeslaagde proeven
genomen met een nieuwe vinding op verkeers
gebied: automobielen op spoorrails.
De Eoémeensche kroonprins is, volgens
een Reutembericht uit St. Petersburg, verge
zeld van Bratiaüu Zaterdag aldaar aangekomen.
Er werken thans ongeveer een half mil-
lioen vrouwen in de Engelsche munitiefabrie
ken. Er wordt dag en nacht doorgewerkt.
De duurte in oorlogstijd dwingt tol
nieuwe belastingen en zoo krijgt Zweden thans
ook zijn belasting op.... sigaren en wijn.
ViüitjjiioivivjriN LAivd.
In „Rust Roest," net wamane mad van pa
stoor Rots ie Kesscij miouen in veraromttn
iana, lezen we onmeiu ae oveisuoommgtn, aie
eik jaar net zuioen van ons land teisttien:
„ai het wimeiKoren is weer we#, aae wegen
overstrooma, net wa,er aringt door tot de nui-
zen. ae gierputten, de siallen.
Al het werk aan net lanü geschied, is weer
verloren.
We hebben den Directeur-Generaal van land
bouw op de hoogte gebracht.
Lr zijn requesien oij aen minister ingediend.
Lr zijiiJiezoeien in Den haag afgeiegd.
De aigevaardigden zijn in den arm genomen.
Alles, ailes is' van onze zijde gedaan, en
steeds aezeltde diepueunge toestand.
Vergaderingen zijn genouden, eenstemmig
is geageerd, verzocht, gesmeekt. Waterschappen,
pOiders, gemeenten, boerenbonden zijn opgetre
den.
We worden maar steeds" niet geholpen.
Ik vraag het u eens at, is het niet om moede
loos te worden?"
Nu, wie dezen pastoor, die van aanpakken
houdt, kent, weet ook, dat van „moedeloos wor
den" bij hem geen sprake kan zijn. Dat staat
niet in zijn woordenboek, het blijkt trouwens
ook nu weer, zooals we aanstonds zullen zien.
Meermalen hebben wij vroeger de menschen
uit de hier bedoelde streken aangespoord, in
alle dorpen vereenigmgen ad hoe op te richten,
die zich dus alleen met de verbetering der af
watering zouden bezig houden. Op de manier
van de Maasvereenigingen in Limburg. Daar
ging het niet zoozeer nog om watersnood dan
om watergebrek. Men wil er de Maas bevaar
baar hebben. Welnu, de vereenigingen kwamen,
ageerden jaar op jaar, maand op maand enh.
de wetten tot bevaarbaar maken der Maas zijn
aangenomen!
Mier, in de (raverse der Beersche Maas en
evenzeer aan den Gelderschen oever, kan men
een bevaarbare Maas evenzeer best gebruiken,
maar, 't is of men 't er om gedaan heeft, hier
wordt de Maas niet bevaarbaar gemaakt. Bij
Heumen zal men met verbeteren uitscheiden.
Ongeveer precies waar eigenlijk pas de groote,
dubbele ellende begint. Hier heeft men immers,
naast de onbevaarbaarheid des zomers, de ellen
de van den winter, als alle landerijen door het
giftige kwelwater worden bedorven (Gelder
land) of door de Beersche Maas worden ver
zwolgen (Noordbrabant).
Waarom ageeren die menschen daar dan
ook niet? Pastoor Roes zal nu nog eens een po
ging beproeven om zijn lezers er toe te brengen.
Voor zoover het de Beersche Maas geldt schrijft
hij nu, na e een dozijn gevallen opgesomd te
hebeben, waarin men moet reclameeren, o.a. het
volgende;
„Ge zult zeggen: 't is toch al te gek, dat
iedereen in 't bijzonder moet reclameeren.
En toch moet het zoo, anders lijkt mén ons
niet te gelooven.
Dus iedereen, iedereen moet een brief schrij
ven, welke schade hij beloopt door het water.
Die brief moet gezonden worden aan Mr. Dr.
Kooien, lid van de Tweede Kamer te Utrecht.
Dan moet het uit elk dorp requesten regenen
naar Den Haag, Zonder requesten lijkt er geen
heil te verwachten te zijn.
Een afschrift van elk request moet ook opge
zonden worden naar Mr. Dr. Koo'.en te Utrecht.
Requesten moeten gezonden worden aan den
minister van Waterstaat en van Landbouw.
Er moet op gewezen worden, dat deze streken
kunnen zijn een graanschuur voor Nederland
zonder veel koeien, en nu niets dan ellende ten
toon spreiden.
Er moet op gewezen worden dat de toestand
zoo bijzonder gemakkelijk te verbeteren valt.
Men moet wijzen op het gevaar van storm
in deze tijden, die enorm, enorm veel schade
kan doen aan huizen en erf wegens den golf
slag.
Men moet verzoeken thans eens te komen
zien, hoe ellendig het er uit ziet.
FLINK VAN DE TONd.
Jong boerinnetje gaat met korf aan de
hrnd langs dorpstraat.
Groepje militaire wielrijders, komt achter
op.
Militair roept in het voorbijgaan: „Had
je me maar!"
Boerinnetje leuk:
Ik houd niet van regeeringsvarkens.
ALS HIJ HET SOMS PROBEEREN WOU.
Een jonge boer komt voor het eerst in de
stad. Heeft op 't dorp veel hooren spreken.
°\er clectriciteit en „eletrieke trams." Hij
wilde er nu eens meer vaii weten.
„Zeggeris, meheer," vraagt hij aan een wa
gen voerder, „ais ik m'n voet op de reis zet,
krijg ik dan een schok f
Neen ma.n, antwoordde de wagenvoer
der, wel als je je andere voet tegelijk tegen
den draad daarboven je houdt!....
HISTORISCH.
President Wilson kan zeer sarcastisch zijn
Op bijzonder geestige wijze wist hij eens af
te komen van een „baantjesjager," die hem
in het Witte Huis bezocht. Nauwelijks was
de bewuste heer bij den President toegelaten,
of hij begon:
„President, hebt U al gehoord, dat gouver
neur Morris uood is? Hebt U er niets tegen,
dat ik zijn plaats inneem?"
„Hoe zou ik daarover kunnen beslissen?"
vroeg de president, „uaartoe moet U zich in
vcrl/inding stellen met den begrafenisonder
nemer...."
Men moest een phoiograai' ontbieden om
kieKjes te nemen.
Dit moet men allemaai scmijven aan onzen
aigcvaarüigoe Mr. Dr. Kooien te Utrecht.
hij verzoekt er dringend om gelijk uij 'mij
zen scureel."
Vraag in den haag voorrechten geujk de
hodanusche boeren hebben genoien bij hun
watersnood, gaat de scurijver voort.
„Onze watersnood is zoo gewoon, dat de
kramen er weinig ot niets meer over soaijven;
daarom moeten we een keel opzeuen zoo nard
ais we kunnen.
Brieven schrijven ook aan onze leden van
Prov. Maten. -
Toe, oude boeren, uwe handen zijn krom en
stiji, en toen moet ge ze op papier zetten
Vertel eens noe moeilijk het valt om de melk
aan de stoomzuivel te leveren, dat namurlijk
ook in 't water ligt.
Vertel eens hoe het water in uwachterhuis,
in uw kelder, in uw woonvertrek komt.
Vertel eens dat ge in den nacht opgeschrikt
werd door de koeien die in 't water kwamen te
staan, hoe ge hebt moeten „schellten," de
koeien op horden en planken hebt moeten plaat
sen.
Hoe ge met de varkens hebt moeten vluchten.
hoe ge met heel uw huishouden een onderdak
hebt moeten vinden in een oud, afgedankt
boterfabriakje.
Hoe zieken bijna niet kunnen bezocht wor
den.
Hoe ge per schuit ter kerke moet.
Hoe een dierbare doode per schuit naar het kerk
hof moest gebracht worden, en de kist moest
worden neergelaten in een graf van water.
En dat allemaal omdat te Beers geen dam
mag gelegd worden, die het water binnen de
dijken houdt.
Laat ons ten slotte vertrouwensvol blijven
bidden: Van hongersnood, pest, oorlog, waters
nood, verlos ons Heer!"
We hopen, teekent „Res. bode" hierbij aan,
dat ditmaal dé pogingen succes hebben. Maar
we twijfelen, geleerd door zooveel jaren. Straks
trekt het water weer weg, het leed is geleden,
de boertjes tobben en ploeteren maar weer wat
harder.tot de volgende winter weer dezelfde
ellende brengt! En 't kon daar zulk een wel
varende streek worden.
We vreezen, dat er van verbetering niets komt
vóór het vroeger door ons opgeworpen denk
beeld verwezenlijkt wordt. Men richte vereeni
gingen voor de verbetering der streeek op.
Maasvereenigingen op alle dorpen, verbonden
door een centrale organisatie! Zoo kan men
krachtig en voortdurend ijveren voor dichting
der Beersche Maas, voor sneller verval (weg
werken der Maaskrommingen) en meteen voor
verdieping. Want ook de scheepvaart moet io
die streken welvaart brengen.
DE „WESTERDIJK."
Uit Rotterdam schrijft men aan het bHid:
Het stoomschip „Westerdijk," van Sollevold,
Van der Meer en Van Hattem'a Stoomvaart
maatschappij, ligt nu al 31 dagen te Storno-
way, waar het stoomschip, geladen met 4500
ton graan voor de regeering van Nederland,
moest binnenloopen wegens gebrek aan ko
len. Toen de kapitein brandstol' wilde aan
vullen bleek, dat niet te zullen gaan, tenzij
de reederij zich verbond, hetzij 3D pCt. van
haar laadruimte af te staan aan de Engel
sche regeering, hetzij bereid bleek elk van
de schepen barer vloot een reis voor En
gelsche rekening te laten maken. De reede
rij kon natuurlijk in dit aanbod niet treden.
Naar bet Fransch van BIERRE GOURDON.
Ueauioriseerde vertaling door N. J. K-
24)
De industrieel z den jongen man ver
wonderd aan. Langzaam antwoordde hij hom
met droevige stem: „Gij wilt uw medelijden
toonen, arme vriend. Ik dank u daarvoor. De
arbeiders lijden zonder twijfel nog meer dan,
ik. Het bedroeft mij echter zeer, dat ze mij)
die zijn gehfcele leve -mi gewijd liad, mis
kennen. Het gaat mij aan het hart dat deze
onderneming, die onder mijn ouders en groot
ouders bloeide, nu onder inijn beheer ten
gronde gaat."
Hij had Jacques niet meer gesproken sinds
het huwelijk van Suzanna. Maar beider ver
legenheid was 0 weken. De heer Basvoyer
vertrouwde zich geheel en al toe aan den
vriend die hem in eijif ellende te hulp ge
sneld was. Dat d»eed den jongen rn^an goed.
Zijn verlangen om den vader van Suzanna
te redden, nam toe.
„U vergist zich, mijnheer," hernam Jac
ques op een eerbiedigen, maar vastberaden
toon, die den lieer Adrien trof.
Jk oof dat ik u van dienst kan ziin."
„Hoe dan?"
Een van uw werklieden, Miiocheau, heeft
mij aües reeds uitgelegd. Ik heb hem tot
rede gebracht. Indien u het mij toestaat, zal
ik trachten door hem de overigen ook terug
te doen keeren."
„Ik heb vijf en twintig centimes loonsver-
hooging voorgesteld."
„Ik weet het.Mag ik als bemiddelaar
optreden met die voorwaarden?"
„Ja.. graag, maar... ik kan niet zooveel
geven, neen, dat gaat niet. Ik verdien bijna
niets."
Driftig liep hij het kantoor op en neer. Dan
keek hij in 't rond, de fabriek in, die hij
zoo liefhad.
„Niets gaat boven het geluk dat alles weer
draait en werkt.hernam Basvoyer en
heel zacht als schaamde hij zich zijn edele
gedachten te openbaren, „en de vreugde allen
gelukkig te maken 1"
Hij vatte de handen van den jongen man,
keek hem diep in zijn blauwe, heldere oogen^
waarin hij zooveel goedheid en smart las!
„Beste vriend, ga. Ik geef je yolmacht
voor alles."
Jacques stak het plein over en liep door
de vallei op Giisson aan, naar het huis van
Miiocheau.
Hij zat op den drempel, toen Jacques aan
kwam. Beleefd stond liij op, nam z'n pet
af en stak trouwhartig: z'n hand uit.
„U doet ons een ^°yn®®r.aa^i mijnheer
Jacques. Wilt u enkomen?
De jonge man 1 11 «ebo(ien hand
zwijgend en trad, d «c«eau gevolgd,
de kamer binnen. D® de«, met Lr. ak-
heidere cretongordijnf11 «mangen, de wit-ge-
schrobde vloer, het gummend - ges ihu urde
vaatwerk, toonden de «md en z.udeiijkheid
van zijn familie- iff Zut. op ecn
stoel voor den ham'd f 'ie^ elCI)-
„Geef eens een l>aaT stoc cn> Virginie, en
laat door een vah'd0 8 f «sch ha
len," beval Miiocheau- Dn met trots voegde
^„Mijnheer°Jacquee Fontaubcrt van het kas
teel Landefolle, doet ons de eer aan van zijn
bezoek
De jonge vrouw stond op om den gast te
begroeten en hem een stoel te brengen waar
van zij de strooien zitting eerst met zorg
afveegde. In één adem gmg ze voort: „Ach,
mijnheer, is het niet treurig een vader van
vijf kinderen zijn dag! in ledigheid te zien
doorbrengen?
Ili heb wel eens m de courant gelezen <Iait
de stakingen veelvuldig voox-komen, maar ik
geloof niet dat er iets verwohrikkelijkens is
dan juist dat!"
Groot en zwaar gebouwd, bet gelaat rood
gevlekt, liadi Milocheau's vrouw niets inne
mende, niet» eehoons. Maar woorden en ge
baren waren als die van- een man.
Maar het was een nette, verstandige huis
moeder, die volhardde in liaar werk en meer
van aanpakken hield dan van den ijdelen
woordenstroom van haar man.
Met een ruwe beweging spotte zij: „Het
was alleen maar om een kranige redevoe
ring'te kunnen houden, mijnheer, dathij ons
in dezen,toestand heelt gebracht, ünsspaar-
geld is binnen acht dagen op en dan wou
ik wel eens weten waar liet eten vandaan
moet komen."
„Uw vrouw heeft gelijk, Miloeheau," be
sloot Jacques.
Hij had er niet op gerekend, zulk eeu
hulp te vinden.
De wever ontkurkte de flesch eu schonk in.
„Ik," zeide hij ten laatste, nadat hij z'n
glas half leeg gedronken had, „ikbob ge
daan wat mijn makkers wilden. Men vroeg
mij met den patroon te onderhandelen: wel
nu, ik heb onderhandeld."
„Je had beter je mond dicht kunnen hou
den," gromde de slagvaardige huisvrouw.
Jacques kwam tussckenbeide. „Hol is toch
nutteloos over het verledene te kibbelen. Be
ter zou hot zijn dat je morgen al naar Ronce
ging en de voorwaarden van mijnheer Bas
voyer aannaamt."
„Het is meer dan erg," zuchtte de jonge
vrouw, „hij geeft ze vijf stuivers meer, en
nog ziju ze niet tevreden. Ik weet wel dat
zulk loon geen overdaad kan lijden, maar
je kunt er toch van komenl"
Miiocheau peinsde. Gel ijk do meesten die
een hoog woord voeren, was hij niet stand
vastig en liet zich spoedig bepraten.
„Als de anderen ook willen, dan zal ik hef
doen," besloot hij eindelijk.
Hij bevestigde deze verklaring met een
vuistslag op tafel, dat het glas trilde op het
blad. De wever dronk het leeg eu hernam:
„Mijnheer Jacques, eu zijn drie hoofden. We
moeten ook van Ricou en Vacheron toestem
ming hebben."
„Laten we ze dan samen bezoeken!
Aarzelend stemde do wever toe. Aange
spoord door zijn vrouw, verlangend den toe
stand te zien veranderen, die niets opleverde
dan onaangenaamheden en liuiselijkn twist
vergat hij den spot dien hij zich in z'n nieuwe
rol op den hals kón lialen.
Rioou, die altijd in de weer was, spitte z'n
tuin om. Toen hij mijnheer Fontaubert zag,
gevolgd door Miiocheau, begreep hij dadelijk
alles.
„Hebt go verandering in den stand van za>
ken gebracht," vroeg hij kalm.
„Dat zullen we u uitleggen, antwoordde
Jacques in plaats van z'n gezel.
Wordt Vervolgd.
