KIK HUL COURANT
DE DA MI AATJES
feuilleton
WARE ADELDOM
,"Z&d
HE OORLOG
No 17.
Vrijdag 9 Februari - Tweede Blad
DE VERSCHERPTE DUIKBOOTOORLOG
Do stemming in Amerika.
In een correspondentie van 1.1. Woensdag
iit New-York vernam de „Times', dat de toe-
Mand zich. altijd nog kenschetste door angstige
fcfwachting. Men geelt- toe, dat het beroep op
Öc neutralen gering succes zal hebben. Men
ire r wacht, dat de Europi esche landen zeer wei
nig zullen doen, terwijl de verontwaardiging
Tan Latünsch Amerika waarschijnlijk acade
misch zaï zijn. Hot denkbeeld van den President
ftni Duitschland tot rede te brengen door de
■fnoreele overreding van de niet oorlogvoerende
iwerold schijnt ook op niets te zullen ui tl oo pen.
Een ander ding dat de Amerikanen verdriet,
is het blijkbaar substantieel© succes van de
eerste dagen van den nieuwen duikbootveld-
toaht. Men verwacht met vertrouwen, dat de
Pngelscken de bovenhand zullen krijgen, maar
men vreest, dat dat niet zonder verliezen zal
gaan, di© van genoeg beteekenis zullen zijn, om
liet vertrouwen van het Duitsche volk in den
oorlog onder water, zij het ook tijdelijk, te ver
sterken. De correspondent zegt, dat er nieuwe
toeken en zijn, dat Amerika mogelijk zal verlan
gen aan den oorlog een werkzaam aandeel te
nemen en met de geallieerden samen te wer
ken. Als het tot het ergste komt, zou Washing
ton vermoedelijk graag zien, dat er binnenkort
een commissie in Amerika komt om met dat
land uit naam van de geallieerden overleg to
houden over de vraag, hoe het Amerikaansche
materieel en de financiëele hulpmiddelen van
Amerika het best gebruikt zouden kunnen
worden.
Een Deensch oordeel over
Amerika's houding.
Het i» niet onbekend, schrijft het Kopen-
fcaagscho blad „Extrabladet'', dat de wereld-
Oorlog nu. 2H jaar duurt, zonder dat het ooit
in president Wilson opkwam als beschermer
van de onzijdige staten op te treden. Als wij
moesten' aangeven, hoeveel duizenden dooden
en gewonden Amerika op zijn geweten heeft,
zouden wij stellig tot een hoog getal komen.
Amerika leende Engeland geld en leverde aan
Engeland en Rusland ontelbare millioenen
granaten en patronen, een ontelbare menigte
kanonnen, geweren en ander oorlogstuig. Is 't
eigenlijk niet een verdraaiing van he>t begrip
onzijdig, de Vereenigde Staten een onzijdige
mogendheid te noemen! Indien Amerika in
Augustus 1914 allen uitvoer van oorlogstuig
had verboden, gelijk Denemarken deed, dan had
men van Wilson's republiek als van een onzij
dig land kunnen spreken. Maar Amerika ver-
aette heel zijn nijverheid om voor een er
oorlogvoerende partijen wapens te sm en,
dat deed het ter bescherming van do onz«
onzijdige staten van f p i]90n on8 nj6t te
hX ET™eXUh niet voor en aleer er een
mmr' Amerikaansche schepen beleedtgd en
•enig® Amerikaansche burgera getroffen wa
ren. Tóen stond plotseling de heele wereld in
vlam. En nu de Duitsche nota aangaande de
versperring van de zee is versohenen en er
eindelijk aan den Amerikaansohen uitvoer van
■wapenen een einde zal komen, nu toont zich
eensklaps de belangstelling van Wilson voor de
kleine staten zoo levendig, dat hü ze uitnoo-
digde in het lot van Servië, Montenegro en
Roemenië te deelen. Is dat geen grootsche ge
dachte!
Amerika verklaart Duitachland den oorlog
in dezer voege, dat Denemarken, Noorwegen,
Zweden, Nederland. Zwitserland en Spanje het
werk en het gevaar op zich nemen. Men zou ge
neigd zijn de uitnooding om zich ter eere van de
late Amerikaansche vredespoging te laten slach
ten een domheid of een onbeschaamdheid te
noemen. Wij zullen ons echter met „misgreep"
tevreden stellen. De bedoeling i« toch dezelfde.
De houding van Griekenland.
Naar de „Times" d.d. 6 dezer uit Athene ver
neemt, behoudt de Grieksche regeering zich
haar antwoord op de mededceling van do Ver
eenigde Staten voor en waoht zij af, hoe de
houding van andere onzijdig© staten zal zijn.
Zij heeft haar vertegenwoordigers in het bui
tenland last gegeven, daar navraag naar te
doen. Do bi zond ere omstandigheden, waarin
Griekenland ia geplaatst, geven aan dat onder
zoek, volgens den correspondent, iets formeels.
De Duitsche schepen in
Amerikaansche havens.
Uit New-York wordt in een particulier Reu-
tertelegram geseind: Dinsdag verscheen in een
blad, alhier, een naar het scheen zeer overdre
ven verhaal, dat nl. alle Duitsche en os n-
rijksche schepen in de Now-Yorkache
totaal onbruikbaar waren gemaakt aoo
uielen van hun machines. Nadat gis ®rea, a
offioiëel onderzoek was ingesteld, wer 1
bekend gemaakt, dat de „Vater am en
gr oo te 8 cl t ep en onbeschadigd waicn
Later kwam uit Washington bericht, dat er
aanleiding was voor de meening, Sat do meeste
vrijwillig gedetineerde schepen weliswaar niet
onherstelbaar zijn beschadigd, doch dat er vol
doende schade is aangericht, om lien lijd ei ijle
buiten gebruik te stellen.
Vandaag meldt do „World", wat een redelijk
nauwkeurige verklaring schijnt te zijn, dat alle
Duitsche en O ©sten rijksdie scliepon, die in
Amerikaansche havens liggen, onklaar zijn ge
maakt, ingevolge uit Berlijn ontvangen geheime
order». Dit is geschied door belangrijke ma-
chine-cnderdeelcn weg te nemen. Deze zijn m
op geheime plaatsen verborgen. Die bergplaat
sen zijn enkel bekend aan hen, die de onderdeo-
len hebben weggestopt. Zoodra het vrede wordt,
zullen zij worden teruggebracht; maar geduren
de den oorlog zullen zij verborgen blijven.
Geen van de groote schepen kan in minder
dan zea maanden geschikt worden gemaakt om
uit te varen.
Vatieaansche vertegenwoor
digers en de blokkade.
Naai* de Milaneesclie bladen melden, worden
er tusschen het. Vaticaan en de Centrale mo
gendheden onderhandelingen gevoerd o.a.- het
verstrekken van een vrijgeleide aan de Pause
lijke vertegenwoordigers bij do nuntiaturen in
Chili, Peru en Costarica. Zij hebben hun reis
tengevolge van de aankondiging van den ver
scherpten duikbooten oorlog moeten uitstellen.
Beschouwingen.
De geheele Duitsclie en Ocstenrijkseke pers
neemt, met groote bevrediging nota van het
eerste succes van den verscherpten duikboot-
oorlog, namelijk het stilleggen van liet scheep
vaartverkeer tusschen de neutrale landen en de
Entente en van de Entente zelf.
Er wordt op gewezen, dat de neutralen hunne
schepen vasthouden en Amerika verboden heeft
schepen naar het buitenland te verkoopen. Wan
neer de aanvoeren van levensmiddelen en muni
tie van Amerika naar de Entente-landen ver
hinderd kan worden, dan kan men hopen het
daardoor de Entente onmogelijk te maken een
gemeenschappelijk offensief te openen.
De mogelijkheid van eventueele hulp van de
Vereenigde Staten op militair gebied verwekt
nogal vroolijkheid, doch ook wordt er op ge
wezen, dat men zich niet te vroeg vroolijk ma
ken moet. Daarbij wordt herinnerd aan Enge
land, dat gedurende den oorlog zijne legers heeft
gevormd en dat ook Amerika dit; kan doen.
Maar daartegenover wordt dan weder opge
merkt, dat Japan geweigerd heeft legers naar
Europa te zenden en dat voor het geval dat
Amerika zulks voornemens mocht zijn, men ook
de mogelijkheid in het oog moet houden, dat
Amerika zich niet van troepen kan ontblooten
met het oog juist op Japan.
VERSPREIDE BERICHTEN
De door de Entente veroverde Duitsche
P, koloniën.
ig© dagen geleden hebben wii me'dintf
gemaakt van de verklaring van mfnister Wab
tei Long over de Duitsche koloniën, dio niet
weer in Duitsch bezit zouden terugk ©eren
De „Manch. Guardian" wijdt aan deze ver-*
klaring een kort artikeltje en merkt op dat
de heer Long misschien wat al te summier
was in zijn verklaring en dat waarschijn
lijk ze toch wel niet op alle Duitsche kolo
niën zonder onderscheid betrekking zal heb
ben.
Voor de „Manch. Guardin" staat het vast
dat van een teruggeven van bijv. West-
Afrika geen sprake kan zijn, trouwens dat is
„door Zuid-Afrika veroverd en dat heeft dus
té beslissen wat er mee moet gebeuren." Het
zelfde geldt wat Nieuw-Gu noa en de Zuidzee-
eilanden betreft voor Australië. Maar wat
Oost-Afrika betreft is de positie wel eanigs-
zins anders en al ontkent de „Manch. Guar
dian" de mogelijkheid niet dat Zuid-Afrika
ook op het behoud van deze overigens
nog niet geheel veroverde kolonie zal
prijsstelten, hieromtrent is er in elk geval
nog geen zekerheid en het blad meent, dat
het een ernstig iets zou zijn, Duitschland
zonder eenig veld van koloniale ontwikkeling
in Afrika te laten, omdat het anders zijn
expansieve energie in andere richtingen
„meer gevaarlijk voor ons" zou kunnen ont
wikkelen. Het blad meent daarom, dat deze
quaestie er ©en is van toekomstige overwe
ging en had gedacht, dat men althans eerst
de meeningen zou hebben gehoord van de
koloniale eerste ministers.
De „Daily Chronic'.©" juicht de verklaring
van minister Long, die het blad een verkla
ring van de geheele regeering acht, toe,
omdat het licht brengt in de quaestie der
Duitsche koloniën. Het blad zet uiteen dat
ten aanzien [van de Zuidzeekoloniën en "Zuid-
West- en -Oost-Afrika het Britschc rijk vi
taal belang heeft deze te behouden, in de
eerste plaats ar ómdat er anders verdeeldheid
zou ontstaan 'tusschen moederland en Do
minions. Wat Kameroen betreft hierbij heb
ben Frankrijk ên België zoowel belang als
Engeland, meent het blad, dat niet gelooft
dat een ivan hen gaarne Duitschland weer
als buur zou krijgen daar. Togoland js een
kleine kolonie, maar werd gebruikt door
Duitschland om er een groot draadloos sta
tion op te richten en met het oog op de
ontwikkeling der duikbooten zou het strate
gisch verkeerd zijn dit punt in Duitsche
handen te laten.
Japan geeft natuurlijk Kiau Tisjau niet te
rug. Zoo blijft er voor Duitschland dus niets
over, maar de „Daily Ohron." wil nog verder
gaan en dringt er op aan, dat nu ook al Vast
een verklaring zal worden afgelegd betref
fende zuidelijk Mesopotamia aan dc Perzische
Golf, dat voor Indië van groot, belang is.
Het schijnt dat alleen de „Daily News" de
verklaring van Long niet gunstig gezind is.
Het blad acht het verkeerd dat nu eigenlijk
een naschrift wordt gegeven op 'de nota der
Entente aan Wilson. In die nota werd over
de Duitsche koloniën gezwegen daarom
huldigde men in Amerika Engelands onbaat
zuchtigheid. Men had het besluit der geal
lieerden over de koloniën of in de nota
moeten meedeelen of anders de regeling moé
ten uitstelten tot do vredesonderhandelingen.
Japan zit niet stil.
fn do „British Australasian" wordt er dc
aandacht op gevestigd, dat do Japanners sinds
zij bezit namen van de Carol.enen en ue
Marshall-eilanden, den Australischen handel
daar zoo goed als hebben verdrongen. Aan
gedrongen wordt op meer krachtsinspanning
van den kant van Australië om de Japanee-
sche concurrentie tegen te gaan.
Ook in de New-Yorksche „Evening Post"
wordt uit Sydney, Australië, de aandacht ge
vestigd op de omstandigheid, dat de Japan
ners meer en meer vasten voet beginnen
te krijgen op de Carolienen, de Paula- en de
Marshall-eilanden. De Amerikanen worden
gewaarschuwd, dat Japan zijn posit© in don
wereldoorlog gebruikt om voor da toekom t
den Stilten Oceaan voor zic h te veroveren. De
bovengenoemde eilanden zijn buitengewoon
geschikt om daartoe de bas's te vormen.
Reeds nu worden do genoemde eilanden met,
Japanners bevolkt., die spoedig d j overhand
zulten hebben op de imandsehe bevolking.
Uit een brief uit Tbkio aan de „Economist"
is ontleend, dat do hooge meelprijz n in Ame
rika, groote levendigheid op de Japanschc
markt hebben veroorzaakt, met het, gevolg,
dat meer Japansch meel werd uitgevoerd,
vooral naar Engeland en de Zuidzee.
Ruslands graanuitvoer na den °orlog.
In de „Promyschlennostji Tbrgowljab wordt
Rulands graanuitvoer na den oorlog bespro
ken in verband met Engelands wensch, dat
het Russische graan na don oorlog niet meer
aan de Centrale Mogendheden, maar aan 'do
Geallieerde landen zal ten goed© komen. Het
slot van het artikel luidt aldus:
Als Engeland het voor gewenscht houdt,
dat ons graan naar Engeland en niet meer
naar onze tegenwoordig© vijanden wordt uit
gevoerd, dan moet het ook zorg dragen, dat
goedkoope scheepsruimto ter beschikking
staat. D© verliezen, welke do ©en of andere
Entente-mogendbeid door de doorvoering der
besluiten van de Parijsche economische con
ferentie zal lijden, moeten door de andere
belanghebbende mogendheden worden ver-
g°ed. Voor li©t oogenblik staat de werkzaam
heid dei- Kngolseiio handelsvloot onder do
contróle der regeering. Wij nomen aan, dat
ook na het einde van den oorlog die verdeeling
der scheepsruimten in hare handen aal blij
ven en dat juist Engeland er voor zal moeien
zorgen, dat de voor Rusland niet gemakkelijke
verbreking van economische betrekkingen
met Duitschland op zichzelf, nog zal worden
verzwaard door de noodzakelijkheid het dure
transport van ons graan naar Engeland te
moeten betalen.
De levensmiddelenvoorziening van België.
De Daily Telegr. verneemt nit New York:
Alle transportfaciliteiten voor de Belgische
oommissie voor hulpverleening zijn opgehe
ven. Hoover, de voorziter van de coini«do
zeide, dat dit noodig was, omdat hem door
Duitschland was medegedeeld, dat alle sche
pen van de oommissie voortaan de noorde
lijke route om Engeland heen moeten nemen.
Vijftien van de schepen van de commissie
zijn nu in de nabijheid van het oorlogsge
bied en men kan hen met met nieuwe in
structies bereiken- Hoover zegt verder, dat
als de scbepen gedwongen worden de nieuwe
route te vó1gen ,/-h _nï grootste gevaar zul
len vetkeeren door de Engelseho en Duitsdhe
mijnvelclen. Hoover heett aan de vijftig ledten
van de commissie geseind, om in België op
hun post te blijven, in afwachting van den
uitslag van de on aerhand dingen door be
middeling van ©en hpaanschen gezant te
Berlijn, waaTdoor men hoo.pt, een veilig pad
rechtstreeks naar elgië voor de schepen
van de commissie e lanen. De commissie is
van plan, haar werk "voort te zetten, zonder
zich om een moge Uj ren oorlog te bekomme
ren. Zij zal zoo nooc'g andere neutrale lan
den ate bemiddelaars gebruiken.
•s-Gravenhage of Bern?
Men schrijft uit dd. 4 Februari aan
enkele bladen: Ov'01 1 keuze van 's-Gravern-
bage of Bern der toekomstige
vredesonderhandelingen ib al veel gesebre
ven.
Intusschen beeft de bekende vrediesman dr.
Fried in de Neue Züridher Ztg. van vandaag
den knoop doorgehakt. De vraag VGraven-
bage of Bern wordt dteor hem beantwoord
met: 's-Gravenbage en Bern.
Dr. Fried is van meening, dat de toekomsti
ge vredesondérhandelLngen zich zullen split
sen in twee zeer verschillende handelingen-
Da ar zal allereerst zijn de conferentie ter
eindiging dter vijandelijkhedenen ten twee
de de conferentie, die door Wilson werd
aangeduid, waar de grondslagen voor den
hlijvenden „Heiligen Vrede" gelegd zullen
worden. De eerste conferentie wijst Fried
aan Bern, de tweede aan 's-Gravenbage toe,
®n hij zegt ook waarom.
Zwitserland heeft in dezen wereldoorlog
moer dan eenig ander land de bemiddelaars
rol gespeeld. De strijd heeft rondom al zijne
grenzen gewoed. Gewonden en gedeporteer
den trokken bij tienduizenden door zijn ste
den en dorpen, vonden er overal hulp «n
troost. Genève zorgde voor de briefwisselieg
«n Bern voer de liefdegaven, die de krijgs
gevangenen en hun familie wisselden. Welk
neutraal land heeft bet leere en bet lijden
van den oorlog van zoo dichtbij gezien, en
zoo levendig gevoeld? Daarom meent Fried,
en om nog tal van redenen meer, die hier
niet alle kanen vermeld worden, „ist di©
Hauptstadt der Sohweiz die histdrische und
psychologisch beingte Statte fiir den ersten
grossen Akt dier ersten Konferenz"
De Hollandsehe hoofdstad is door de
Haa.gnc.he vredee-conferenties, door den zetel
van het Haagscbe scheidsgerecht, door dien
retol ook der nog niet geopende doch offi
cieel gestichte Academie voor het volken
recht, en vooral door de oude volkenrechte
lijke traditie (Grotiue!) „dor gegebene Sit©
der zwedten Konferenz"
Maar daarmee schijnt de kwestie wel op-
9 Febr. '17
EEN TREFFEND VERLIES.
Het heengaan van mijnheer Brom is een
werkelijk verlies voor onzen Bond, een ver
lies, dat we geducht zulten ondervinden. In
hem verliezen we vooreerst een voorbeeld
van een innig overtuigd christen. Wat hij in
zijn leven mocht ondervinden aan lief en
leed, hij bleef dezelfde kalme vertrouwvolle
man, wiens geloof nooit geschokt, wiens hoop
nimmer verminderd en wiens liefde altijd
onbesmet bleef. Geen stormen konden zijn
standvastige ziel in beroering brengen. Mijn
heer Brom was en bleef, wat hij altijd is ge
weest, de blijmoedige, werkzame en vrien
delijke christen. Er worden in onzen Bond
nog al vaak Generale H. Communiën ge
organiseerd, soms in het koude voorjaar,
soms in de scherpte van den S iten herfst, al
tijd in den vroegen morgen. Maar hoe vroeg
men ook in de kerk kwam, mijnheer Brom
was er al; hoe vroeg de koster het heilig
dom ook ontsloot, hij kon het zachte ver
wijt niet ontgaan: „Koster, wat ben je van
daag weer laatl" Zoo was hij ons ten voor
beeld.
Wilt gij nog een karaktertrek van hem?
„Mijn hoofd is nog helder, alsof ik veertig
jaar ben, mijn geheugen mankeert niemendal,
maar mijn gehoor laat me wat in den steek.
Och, wat is dat lastig. Ik versta niets van
alles wat op de vergadering verhandeld
wordt, maar toch blijf ik niet weg, want de
indruk zou te gek zijn, als een bestuurslid
ontbrak." Wat een beschamend voorbeeld
gaf onze beste mijnheer Brom hiermede aan
zoo talloos velen.
Hij was een voorbeeld van bescheidenheid.
We hadden hem bij zekere gelegenheid eens
genoemd: de beste sociale werker uit onze
stad, omdat hij nooit wat zei en altijd ar
beidde. De verslaggever had dat in de krant
gezet en mijnheer Brom las altijd prima
goed de dagbladen. Den volgenden dag kwam
hij ons al achteropgeloopen. „Wat staat er
nou weer in die krant. Ze willen me nog
hoogmoedig maken," zei hij met beminnelijke
verontwaardiging... Doch we gelooven, dat
het hem toch gedaan heeft.
Hij was niet zelfzuchtig. Sla het boek van
zijn socialen arbeid open, lees het van voor
tot achter en lees vooral ook tusschen de
regels. Nergens is een zweem van zelfver
heerlijking, nergens een schaduw van propa
ganda voor eigen voortreffelijkheid of voor
eigen voordeel. Overal de klare bedoeling om
alleen te werken voor de goede zaak.
Hij was idealist maar in een sclioonen 5?in.
Diep verontwaardigd riep hij uit bij zekere
gelegenheid„Die kerels, die ruziemakers, ze
zouden willen, dat ik van den Bond afging.
Alsof het niet onze plicht is om mee te
helpen in de vereenigingen door onze Over
heid gewild."
Hij had gelijk; er zijn Middenstanders, die
groeiden in de onedele critiek op onzen Bond,
vooral in zware dagen, terwijl ze niet schij
nen te vermoeden, hoe zeer we smachtend
uitzien ook naar hun hulp bij den arbeid voor
de heilige zaak van ons volk.
Ge wiit nog weten, hoe mijnheer Brom zijn
taak als penningmeester opvatte. „Ik betaal
de belastingen voor „St. Bavo" pas na de
laatste waarschuwing, want de rente die ik
win, is grooter dan de prijs der dreigbriefjes."
Bij een boodschap in den uitersten hoek van
het Schoterkwartier spaarde hij de anderhalf-
cents postzegel uit, door er zelf lieen te
gaan. Als een donateur om een of andere re
den dit jaar geen donatie gaf, doch dat ver
moedelijk wel weer het volgend jaar zou
doen, bewaarde de zuinige penningmeester
de verloopen kwitantie tot het volgende jaar,
maakte van 1918 het jaar 1914 of van een
vijfje een zesje en spaarde zoodoende weer
een kwitantie-formulier. „Want het drukwerk
verslindt handen vol geld." En een feit
is het, dat hij op alle mogelijke nietigheden
en door allerlei origineele vindingen wei 80
gulden per jaar uitspaarde.
We kunnen ons veronderstellen, hoe sterk
hij zich verzette tegen sommige meer of
minder roekelooze besluiten door het Hoofd
bestuur genomen, besluiten, welke zooveel
treld zouden verslinden; hjj, die wist, met
hoeveel persoonlijke opofferingen dubbeltje
bij dubbeltje werd gelegd om aan de vele
verplichtingen te kunnen voldoen.
We zouden nog lang door kunnen
gaan, maar het zou gaan lijken op een ver
heerlijking van dezen eminenten man. Dat
zou hij zelf niet gewild hebben. Morgen zul
len we hem begraven en overeenkomstig
zijn geest, zonder praal. „Een paard voor mijn
koets en de H. Mis op een zijaltaar, dat is
voldoende," zoo placht hij vaak te schertsen.
Maar één ding moet toch gebeuren. Ons
Vaandel zal bij zijn graf staan er stomme
getuigenisgever zijn van ons all - ieelnam©
in dit treffende verlies. Een blijk van veelzij
dige erkentelijkheid aan mijnheer Brom, die
met den Bond was samengegroeid. „Ik hoor
zingen", sprak hij tot onzen Eerw. Adviseur,
weinig voor zijn dood. En vanwaar kwam
het gezang? „Uit St. Bavo", klonk het zwak
ke antwoord. „Zeg vooral aan den HoogEerw.
Vicaris, dat ik hem bedank, voor wat hij voor
den Bond lieeft gedaan." Zoo was zijn laat
ste wil nog vol van den Bond. Bij is
heengegaan de edele man, die te rechtscha
pen was om vijanden te kweeken, te ver
standig om de bedillers gelegenheid te ge
ven hem te beduimelen en te onzelfzuchtig
om benijders te bezitten. Bij allen, die hem
hebben gekend zal hij in hooge vereering
blijven.
Doch dat niet alleen. Binnen weinig tijd
zullen alle zeventienhonderd leden van onzen
Bond opgaan naar het Huis des Heeren en
de Teedere Gedachtenis van Gods oneindig*
Liefde zullen wij vieren voor de zielorust
van mijnheer Brom en uit ons aller gemoed
zal de bede wellen: „Heer wees uw nederige?
dienaar Gobertus Thomas indachtig." H.6
ruste in vrede 1
DRINGENDE OPROER.
"VMet het oog op het tekort aan brandstof
fen en de steeds stijgende exploitatiekosten
va i hel gebouw „St. Bavo", doet het Hoofd
bestuur een dringenden oproep aan de onder
afdelingen van den Bond, om zich tijdelijk
ten sterkste te beperken in het houden van
vergaderingen. Vanaf heden is voor bestuurs
vergaderingen van onderafdeelingen van den
Volksbond geen zaal meer beschikbaar. Le
den-vergaderingen worden alleen toegelaten
in geval van hooge noodzakelijkheid. On
dersteuningsfonds, Rederijkers en dergelijke
moeten hun heil zoeken in een hoekje van
ds koffiekamer op avonden dat er niets te
doen is. We vertrouwen dat deze noodmaat
regelen slechts kort zullen duren. Laat ieder
in deze benarde tijden medewerken. Bekort
de noodzakelijke vergaderingen door he%
weglaten van notulen, enz.
GTJ&KENS-ZAAL.
De collecte voor de verdere stoffeering
der Willem-Guskenszaal in „St. Bavo",
bracht tijdens de Jaarfeesten, ondanks de
slechte tijden nog f 76.42 op, wel een be
wijs, dat onze oud-president nog voortleeft
in dankbare herinnering.
AGENDA GEBOUW „ST. BAVO".
Zaterdag 10 Febr. Gewone zittingen.
Zondag 11 Febr. Witte Bioscoop 2, 4 cn
8 uur. Zouaven, 6 uur.
Maandag 12 Febr. Leden Kleermakers, 8V2
uur. Esperanto, half 9. Ondersteunings
fonds. R.K. Vrouwenbond, 8 uur.
Dinsdag 18 Febr. Leden Haven en Trans
port, 9 uur. Leden Timmerlieden, 8 uur
Metaalbewerkers, 7 uur. Schilders, half 9.
Woensdag 14 Fefor. Armen-collectanten r.St.
Antonius", 7 uur. Kiesvereeniging, 8 uur,
Onderwijzers, 8 uur. Bestuur Metaalbe
werkers. Lithografen, lialf 9.
Donderdag 15 Febr. Volkszang. Stille;
Ommeganck, 8 uur.
Vrijdag 16 Febr. Bestuur Gemeente Werk
lieden.
7)
„Mijne hartelijke gelukwensclien 1 Maria zal
een heele maand noodig hebben om alles weer
jn orde te brengen. Je kleeren zitten vol
leelijke kreuken en ik zie gaten, waardoor
ik mijn vuist kan steken.... Kijk kijk, een
stapel kleine pakjes. Dat zijn verrassingen,
niet waar, André? He, ja, twee waaiers...
o, wat zijn zij mooi! Maai- zij zijn precies
hetzelfde, waaróm?"
„Een er van i3 voor Michaëla."
Zij viel hem om den hals en fluisterde:
„Plaaggeest! Je dacht er dus wel aan?
Mopjes en schoteltjes! Wat zijn ae origineel!
Ik zal ze een plaats geven op mijn étagère
Een sieradendoos, een armband, een pen
houder 1 Je overstelpt me met geschenken!
Ha., ik had geen ongelijk er op te rekenen
dat je mij verwennen zou..,."
„Er is nog iets andere," zei de jongeman,
die door dezeonschuldige vreugde gelukkig
gemaakt werd; „maak den draad los, jdi©
dat papier omwikkelt."
„Losknoopen! Ik snijd, dan Is het teerder
gedaanEen burnoes," riep «ij, toen een
Sneeuwwit .weefsel voor haar oogen ver
scheen; „gauw, André, hang haar om mijne
schouders. Staat ze lief?"
„Je zult haar als sortie de bal gebruiken,
nietwaar, Sabine?"
Zij schudde het hoofd.
„Zij zou te zelden dienst doen. Neen, op
koele dagen zal ik haar in clen tuin dragen
en de brave dorpelingen zulten meenen, dat
de Witte Dame door onze lanen dwaalt. Lijk
ik nu wat op een Arabier?"
Rechtop stond zij voor hem het wijde kke-
dingstuk hing zoo fraai gedrapeerd om hare
slanke gestalte, haar hoofdje kwam zoo aar
dig uit tegen de zijdeachtige franje van 'do
kap, dat André denkend aan de vertrouwe
lijke mededeeling van den heer Gueidry, er
van overtuigd werd dat .Sabine een echt»
markiezin de Baraannes zou zijn.
„Waarom sta je me zoo aan te kijken,"
vroeg zij, over zijn stilzwijgen verwonderd.
„Ik zoek naar een vergelijking, zusje,"
hij ernstig. „Je hebt niets van het Arabi
sche type; ik vind in jou een witte fee terug,
die ik hoogelijk bewonderd heb in een boek
met Scandinavische sprookjes en vooral eene
vroolijke markiezin uit den goeden, ouden
tijd, op het oogenblik dat zij. een hoffeest
verlaat."
gabine schaterlachte.
„Vleier, loop been! Ik zou zulke complimen
ten niet eens van een verloofde willen ver
nemen. Arme .witte feel Arme markiezin 1
Uwe afstammeliflë6van uw geslacht
vervreemd! Jij een Prachtig man, een
waar minstreell 6er de familie Guei
dry!Ik lijk °P mar?al D» Oayrals, alle
maal boeren, w»1-6" wel krachtig, maar ook
leelijk." -
„Je meent dus dat je teelijk bent?"
Sabine leunde teg-n den schoorsteenman
tel en beschouwde oplettend haar beeld, zoo
als het in den gr00Km "P^gcl werd weer.
Wil je mijn openhartigheid op de proef
stellen? Goed, mii110 Y,^n' 00pa en gevats-
kleur verdienen een goede aantoekening. yoor
het overige.ben ik zonde lxii Wat
denk je van ml" nöus? Wat wappert,
Teeken van ve^huri-
"Sïffe? X» dit S*val 2011 aan minder
verstand de voorkeur geven en meer recht
heid van lijn wenden. Is de groote mond
ook een toeken van verstand of van gulzig)-
faöid
Ik weet hét niet. Je glimlacht aanhou
dend en je hebt zulke fraaie tanden, dat...,.
André 't Is afschuwelijk. Wij kunnen niet
praten: je bent nog dezrhde plaaggeest van
vroeger 1 Ik wilde je vragen of mijne handen
je witte fee of je markiezin .waardig waren,
maar ik geef er de voorkeur aan niet verder
te gaan; men ziet dadelijk' dat ik uit een
arbeiders geslacht, stam.
Do jongeman fronste de wenkbrauwen.
„Je houdt nooit op met over on zo afkomst
te spreken.
„Schaamt ge u er bij geval over," onder
brak Sabine. „Nu, kijk er maar niet zoo op
gewonden uit; haal vooral je horlogo niet
voor den dag; ik ben er zeker van dat vader
nog met zijne briefwisseling bezig is."
„Alvorens hem op het kantoor te gaan op»
zoeken, zal ik naar de werklieden gaan....
Met een woortl togen den een en den ander
zal de tijd spoedig voorbijgaan. Zet .dit ter
zijde, het is een kistje sigaren voor vader,
bij het naar benedon gaan zal ik dit den be
diende ter hand stellen."
„Wacht dan in den tuin op mij, ik ben
dadelijk bij je."
„Vergezel je mij naar de fabriek?,"
Zij keek hem ondeugend aan.
„Laat ons dezen waaier naar Michaëla
brengen. Binnen twintig minuten heengaan,
bezoek en terugkeer. Je kunt het niij niet
weigeren
Goed," zei hij mót een lichten zucht; „op
den dag van mijn aankomst moet ik aan
ieders wil voldoen. Je bent-een echte tiran 1"
Eenige oogenblikken later wandelde Sabine,
die van genoegen bloosde, aan den arm van
haar, broeder in dc hoofdstraat dier kiel no
stad.
Het was marktdag en aan boWe kanten van
den weg vterhieven zich kramen, die slechts
weinig koopera trokken in dit namiddaguur.
Onder de onmetelijke roode zonneschermen
en do veelkleurige tenten rolde men dan ook
de rollen stof op, pakte de Parijsche artike
len in en stapelde men do groenten op ©Ij-
kander te midden van geroep, van snedige!
gezegden, zelfs van twist, wat het kijken naar
de wandelaars niet verhinderde, om deae roet
onuitputtelijken woordenstroom op al het
moois opmerkzaam te maken.
Bij het voorbijgaan van André en zijne
zuster werden all© hoofden opgestoken on
klonk uit elke kraam ©en hartelijken groet,
Niets vandaag, juffrouw Babme?"
Maakt u het nog altijd goed, juffrouw?"
Be hob kant expres voor u, juffrouw 9a-
bin'e; tei» Hjns, iets moois."
Ben zwerm kinderen, die niet ver van daa*
verstoppertje speelden, lieten, zoodra zij haar
bemerkten, huu spel in den steek en liepen
baar tegemoet, om haar hun hand tot hei
ontvangen van een© aalmoes toe t© steker,
of hun voorhoofd tot een kus; icd©r volgen*
zijne behoefte of natuur.
Dit alles scheen Sabine groot, genoegen te
doen- met gulheid beantwoordde zij de groe
ten der kooplieden, wierp den kinderen la
chend de stuivers toe. die zij in den zak
had en w;is zonder de tusschenkomst van den
jongen man voor de eenvoudige u'1,stallingen
blijven staan.
(Wordt vervolgd.)
