Wassoorten.
Buitenland
it'VEUErcnin
F* T. VAN VEEN ziSlaeamt'9
P. W. TWEEHUIJSEN,
Feuilleton
Berken van plantaardige
HtSn.
Wereldbrand
Jet Vredesvraagstuk.
- De toestand in Rusland.
"ftlJDAG
14 DECEMBER 1917
42STE JAARGANG 5914
t
DE ABONNEMENTSPRIJS BEDRAAGT VOOR HAARLEM EN AGENTSCHAPPEN! PER KWARTAAL f 1,751 PER WEEK 131/, CENT; FRANCO PER POST PER KWARTAAL f 2,12»
OPGAVE VOORRAAD
dezer uiterüjk 12 uur 's middags
V
rn ONTHEFFING VERBOD
EN DIERLIJKE VETTEN.
i( I Januari 1919 ontheffing
>t^>Vter, voor het bereiden van pro-
'J
KlEUWS - GERUCHTEN OVER EEN
^delingen over een DEFINITIE-
^A!iENSTILSTAND OPENBAARHEID
4k,, Verhandelingen redevoe-
Kt'u< VAN ASÜUITH EN ORLANDO.
Kieeding en Meubelmagazijnen.
SLOBKOUSEN,
Winterpantoffels, Warme Zooltjes.
Barteljorisstraat 27. TEL. I77Ü
DE CONSTITUANTE DE FORMEELE BUR
GEROORLOG UITGEBROKEN - DE TROEPEN
VAN KALEDIN EN KORNILOF TEGEN DE
MAXIMALISTEN.
VERSPR£fDE>BERICHTEN
fll»
Kk al
ivira.dionker."
jlfl*
■b a—
ten')\/a'ent'e donnés op dit Blad, in liet bezit
lij ;.erzekeringspolis, zijn, volgens de bepalingen
N»Sfk«Sen v«meld, tegen ongelukken verzekerd
tljQ bij levenslange ongeschiktheid tot werken,
fctbll overlijden, f 200 bij verlies van hand,
Ve |.°°g, f 100 bij verlies van een duim, f GQ
'eJ van een wijsvinger, f 15 bij verlies van
"eren vinger, f 35 bij breuk van boven
p? r arm en breuk van boven en/of onder-
-i ,i e "itkeering dezer bedragen wordt gegaran-
V»0r de „Hollandsche Algemeene Verzekerings-
Ken ^'edam. (De vóór 1 October 1911 uit-
k Polissen zijn niet geldig.)
Il ®etheente-besturen van Haarlem, Ben-
Bloemendaal, ITaarlemmerliede,
en Schoten, brengen ter kennis,
°°r den Minister van Landbouw, Nij-
en Handel is bepaald:
d'e zuiver geel bijenwas, ruw was,
Sfv bijenwas, eandalillawas, carnauba-
fiberwas, japanwas, bijenwas-afval,
>ii(] tlv'a,s' ozokerit, oeresine en stearine,
tijj lrs dan voor gebruik van hemzelf of
k in voorraad heeft, is gehouden
"n burgemeester der gemeenten waar
fra&soorten zich bevinden, opgave te
L aa de boeveelheid en den aard der par-
bl^elke bij in voorraad beeft. 7929
be,
'don
()'^°elde opgaven moeten worden ge-
lnr"degenen die deze wassoorten onder
'jcjj ^en, onverschillig of zij al, dan niet
lai,>- daarv
an zun.
(1
Vli, eiüeeute-besturen van Haarlem, Ben-
,.r]|e Bloemendaal, Haarlemmerliede,
t de en Schoten, brengen ter kennis,
rj^ÜOr den Minister van Landbouw, Nij-
Jjt'f ea Handel is bepaald:
b. 1 °or den Burgemeester der betrokken
'-"ten 7929
hu orden verleend voor het verwerken
611 ^ier^e vetten, of &a-
,|^litgen daarvan, met uitzondering
%0(] bakkerijen en banketbakkerijen,
i r '"ij bet bereiden van spijzen in ho-
'Hfi
staande
'ifhj"hi'ants en daarmede gelijk
S 1
''V'j cbts van toepassing voor de hoe-
V* bij bakkers en banketbakkers,
U betels, restaurants en daarmede
b(jt aahde inrichtingen, op lieden in voor-
v
(Sis 0 der fronlen 18 er nieuws van be-
S^j^alianen melden nieuwe afgeslagen
°Pen der Oostenrijkers in het berg-
'naar biertoe bepaalt zich dan ook de
V-I )Vari don dag.
i-y 'Gpea er geruchten van een zeeslag,
wdoCvei'd zou zijn in het Noordelijk deel
Noordzee en die eenigen steun vinden
fG't, dat een beschadigde Engelsche
•lage
'5. u°d, is üoh urenlang kanonvuur ge-
'i^Oi Ua' CBU W»UOUl6UD UU6D«VU»
f \'JaSer in een haven van Zuid Weste
rs;. l"vvgen js binnengevallen. Déér, bij
'h\ UU. io rw-»l~ nranlnnn- lr R nnn \nnTr
"n uit Berlijn en Woenen melden,
Sn. !'en te Brest Litowsk de onderhande
lingen zijn begonnen over een definitieve®
wapenstilstand tuesehen Rusland en de Cen
tral en.
Naar het schijnt, zxra van de zijde der maxi
malisten de eiscb zijn gesteld, dat deze on
derhandelingen in het openbaar zullen ge
schieden, dat wil zoggen: aan het publiek zul
len worden medegedeeld.
Deze eiscli berust, naar Hans Vorst in liet
„Berliner Tageblatt" uiteenzet, op bet stel
sel der maximalisten.
„Lenin, zoo zegt hij, wenscht, geen ontwape
ning. wil integendeel eeno algemeene volke
bewapening, die hij reeds thans in Eusland
tracht in te voeren. Slechts door de revolu-
tionnaire massa's weerbaar te maken kan de
dictatuur van liet proletariaat zich handha-
^pn, hetgeen hem (Lenin) voor de verwezen
lijking van zijn doel onontbeerlijk schijnt. De
wereldvrede kan volgens zijn theorie niet
door „internationale rechtsorde'' verzekerd
worden doch slechts door den triomf van de
sociale revolutie en de uitschakeling van het
kapitalisme.
De macht, waarop Lenin steunt is een
geestelijke macht. Wil men met succes met
baar onderhandelen, dan dient men een an
dere geestelijke macht tegenover haar te
stellen. Lenin U do hoop van allen, die in
wanhoop over het bestaande, van de omver
werping daarvan heil verwachten. Bij onze
onderhandelingen met Lenin moeten wij dan
ook steunen op al diegenen in andere landen,
die eene dergelijke omwenteling voor een
ontzettend onheil honden, en zich den vooruit
gang der mensehheid slechts langs den weg
der ontwikkeling denken. Dezen zijn overal
nog in de meerderheid. De vredesonderhan
delingen met Lenin zullen in het openbaar
worden gevoerd, of zij zullen in het geheel
niet worden gevoerd. Want dit is een voor
waarde, waarvan hij geen afstand zal kun
nen doen. Wij dienen tegenover zijn radicale
theorieën 'n positief program te stellen. Wij
moeten bewijzen, dat wij een vrede wenschen,
waarbij conflicten vreedzaam worden be
slecht. Alleen, wanneer we niet negatief, doch
scheppend optreden, behoeven wij de onder
handelingen met de regeering der arbeiders
en boeren niet te vreezen. Alleen dan zullen
wij ook de opnieuw ontwaakte vredeshoop
kunnen rechtvaardigen.''
Dat is nu wel heel mooi gezegd, maar het
zal toch wel een ieder duidelijk wezen, dat
onderhandelingen met zulk.een „geestelijke*'
macht als die van Lenin, uitermate gevaar
lijk zijn.
Van Duitsche zijde wordt dit zeer wel in
gezien; en de Duitsche legerleiding schiinf.
zelfs met zéér drastische maatregelen te
hebben gedreigd, indien Lenins „geestelijke
macht'' mocht willen beproeven liare theo
rieën van omverwerping onder de Duitsche
lc-gers te verspreiden. Dat dit doel, door de
Maximalisten wordt beoogd, blijkt uit een
verklaring,-welke Kamenef. het hoofd hun
ner met de onderhandelingen'belaste afvaar
diging, moet hebben afgelegd inzake het ge
beurde bij de onderhandelingen over de voor-
loopige wapenrust.
De Russische gedelegeerden, zeide Kamenef,
deden hun best om te betoogen„de noodzake
lijkheid van de verbroedering en de kameraad
schappelijke betrokkingen tusschen de soldaten
der beide legers." Wij wisten, dat dit voor de
Duitsche generaals onaannemelijk was, maar
ons plan was zulke vriendschappelijkè gevoelens
tusschen de tegenover elkaar staande legers te
doen ontstaan, dat na het verstrijken van den
wapenstilstand, zoo de generaals zouden wen
schen den oorlog voort te zetten, zij op tegen
stand zouden stuiten bij de troepen.
Kamenef meldt verder: De Duitschers namen
verder aan, zoo een langdurige wapenstilstand
zou worden gesloten, een bepaling op te nemen
in het verdrag, dat een georganiseerde onder
linge betrekking tusschen de soldaten der oorlog
voerende legers zou zijn toegestaan.
Kamenef zeideDe Russische gedelegeerden
vroegen: „vrijheid van letterkundige agitatie".
Zij wenschten vertalingen van Russische revolu
tionaire literatuur te zenden naar Duitschland
en door Duitschland naar andere oorlogvoerende
landen.
De Duitsche generaals zeiden, dat, naar zij
veronderstelden, de Duitsche regeering er wel
in zou toestemmen om revolutionaire literatuur
door te zenden naar Engeland, Italië en Frank
rijk, maar zich. zou verzetten tegen de ver
spreiding ervan in Duitschland.
Nog vele gesprekken in dien geest worden
gemeld, uitloopende in de verklaring van Kame
nef: „Wij gingen naar Brest-Litowsk, overtuigd,
dat onze woorden het Duitsche volk zouden be
reiken over de hoofden der Duitsche generaals."
De bedoeling der Duitsche legerleiding is zoo
doorzichtig als kristal: de revolutionaire bral-
lerij der Maximalisten is. een goed artikel voor
doorvoer naar vijandige landen, doch verboden
waar voor Duitschland.
Of men. van verantwoordelijke Duitsche zijde
het gevaar dezer onderhandelingen ook gevoelt!
Behalve liet gevaar voor „geestelijke besmet
ting", dat zoo bijzonder groot is voor een leger,
dat den oorlog moede is, moeten de Centralen
ook nog rekening houden met het gevaar, dat
de Maximalisten op een goeden dag de macht
zullen verliezen en al het werk dan vergeefsch
zal geweest zijn.
In.deze richting schijnt de Entenle-diplomatie
thans te willen werken.
Ze schijnt een langzame ondergraving der
Maximalistische overheersching te beoogen.
In schijn gaat ze met Lenin cs. mee. Zoozeer
zelfs, dat het Maximalistiscli bewind in staat
was de volgende mededeeling te verspreiden:
„De raad van volkscommissarissen is voor
nemens, tijdens de vredesonderhandelingen de
voorstellen en uitlatingen van de vertegenwoor
digers der oorlogvoerende staten, alsmede den
geheelen gang der onderhandelingen, dadelijk
draadloos aan de troepen van bondgenooten en
tegenstanders mee te dealen. Blijkens nadere te
St. Petersburg ontvangen berichten, hebben
Rusland's bondgenooten verklaard, zich in be
ginsel fe kunnen vereenigen met de opening
onzerzijds van onderhandelingen over een
wapenstilstand. Zij hebben daarbij niet alleen
het oog op onze fronten, doch ook op de hunne
en stellen de voorwaarde, dat wij geen slap te
rugtrekken en den Duitschen troepen geen
levensmiddelen leveren."
Klaarblijkelijk volgt de Entente dus een nieu
we tactiek, die ingeluid werd door een biomzoet
toespraakje van den Lngelschen gezant Bucha
nan tot vertegenwoordigers der Russische pers.
O, Buchanan was toch zoo blij, die heeren te
ontmoeten. Want nu kon hij een beroep doen op
de Russische democratie tegen lien die de poli
tiek van Groot-Brittannië opzettelijk verkeerd
voorstellen.
En Groot-Brittannië had toch zoo'n sympathie
voor' Rusland. Het kon best begrijpen, dat het
Russische volk den oorlog moe was; en het was
daarover heelemaal niet boos. Het dacht niet
aan maatregelen van dwang en bestraffing,
zelfs al zou Rusland een afzonderlijken vrede
sluiten. Maar Groot-Brittannië had toch wel het
recht zich te beklagen over verdragschennis. En
nu kwam Buchanan aan het sterke argument
ziiner toespraak.
Wij kunnen geenszins toestemmen, zeide hij,
in de juistheid van de bewering, dat het verdrag
met de autocratische regeering gesloten, geen
bindende kracht kan hebben voor de democratie,
welke die autocratische regeering verving, daar
als dit beginsel eenmaal werd aanvaard, dé
stabiliteit van alle internationale overeenkom
sten zou worden ondermijnd. Dit kan natuurlijk
niet worden tegengesproken; en op dezen grond
slag zal de voorzichtige actie der Entente onge
twijfeld zijn gebaseerd. Voor het oogenblik geldt
het echter de Russische machthebbers van den
dag niet te ontstemmen en daarom besloot
Buchanan aldus: Maar al wijzen we deze leer
af, we begeeren toch niet onze onwillige geal
lieerde te dwingen zijn aandeel te blijven leve
ren aan de gemeenschappelijke inspanning, door
ons te beroepen op verdragswetten.'
Neen, maar wel zullen de Entente mo
gendheden trachten, in Eusland zelf een om
mekeer in de opinie en ook in de regeering
te brengen; en om dit te kunnen bereike®,
spelen ze op het oogenblik mooi weer.
Want hot kan niet worden betwijfeld dat
de Westelijke Entente mogendheden den vre
de nog ®iet willen. Dat is weer eens duiie-
delijk gebleken uit twee redevoeringen van
verantwoordelijke staatslieden: Asquith en
den Italiaanschen minister-president Orlando.
-Eerstgenoemde heeft het vredesprobleem
in zijn volle zwaarte gesteld voor zijne toe
hoorders te Birmingham.
Hij herinnerde aan het besluit van Enge
land in 1914 aan den oorlog deel te nemen
en zeide vervolgens:
Ik kan niet vergeten dat ik met mijn
vriend en collega Grey een grooter, of
even groote verantwoordelijkheid draag als
wie ook in de historie. Het was een onder
de toenmalige erkenbare en voorspelbare om
standigheden van die dagen ernstige ver
antwoordelijkheid; maar zij is nog zwaarder
geworden in den loop van de jaren die ge
volgd zijn, en waarin wij een uitbreiding van
het oorlogsgebied hebben waargenomen, tot
dat hetzij direct hetzij indirect de
groote meerderheid van de bevolking der
wereld er bij is betrokken geworden.
Is dat alles waar geweest? zullen sommige
lieden vragen.
Mijn antwoord is, zonder twijfeling of aar
zeling „ja!" doch slechts onder deze eene
-Voorwaarde dat de oorlog eiurijgé met een
vrede, waarbij onze uanvanjkelijko G, Aciuidteai
worden bereikt en die in zichzelf de waar
borgen bevat van zijn eigen duurzaamheid.
Zoo'n vrede is de opperste en overlicerschen-
Levering van ALLE GOEDEREN op gemak
kelijke betalingsvoorwaarden.
CONTANT 5 pCt. korting. 7553
de noodzakelijkheid voor de geheele wereld
geworden. Eu het mensclielijke ras hoeft op
dit oogenblik geen grooter vijand dan den
man indien er zoo'n man bestaat die
door woord of daad liet (verkrijgen van zoo n
vrede) bemoeilijkt.
En wat verstaat nu Asquith onder zulk
een vrede? Ziehier zijn antwoord op dezie
vraag:
Ik ga terug tot mijn eigen samenvatting
van onze oorlogsbedoelingen, die ik in No
vember 1914 in de Guildhall gaf. Ik zeide
toen, „dat wij het zwaard niet zouden op
steken voor aan de militaire overheersching
van Pruisen geheel en definitief een einde
zou zijn gemaakt." (Toej.)
Het „Pruisische militairisme," wat ver
staan wij daaronder? Het is een stelsel, dat,
eerst in Pruisen, daarna in het overige
Duitschland, als zijn werktuig heeft gebezigd,
de tweevoudige machinerie, de militaire en
de bureaucratische, welke zorgvuldig on han
dig tot één aaneengesloten geheel was ge
vormd.
Het is dat stelsel, dat het geweld verhe
ven heeft tot de souvereine autoriteit, dat
zich met het oog op zijn vermeende belan
gen de vrijheid heeft veroorloofd, om (al
naar de eischen van het oogenblik) de plech-
tigste verdragen te vervalschen of te ver
treden, dat zieh een meer dan pauselijke
macht toekende, om zich. aan overeenkom
sten en beperkingen te onttrekken, die een
waarborg vormden voor de rechten der "vol
ken. Daaraan moet een einde komen. Duitsch
land moet leeren inzien, gelijk het, naar wij
gelcoven, reeds bezig is te leeren, dat zulks
voordeelig is (afgezien van gevoelsmotieven
of ethische overwegingen). Het stelsel is niet
loonend. (Luide toejuichingen).
Nooit was het onze wensch, en ook thans
niet, om eeuwigdurend te strijden tegen het
Duitsche volk. Wij waardeeren de bijdragen,
die het geleverd heeft, en naar wij meenen,
nog leveren zal tot de gemeenschappelijke
kennis, op het gebied van materieele en in-
tellectueele uitvinding.
Maar indien er een verdrag, oen werke
lijk verdrag, een duurzaam verdrag zal zijn,
dan moet dit iefs meer zijn dan een papier,
een met inkt geschreven en met was verze
geld document Het moet ber.usteii op het
duidelijke bewijs, dat het Duitsche volk even
bereid is als wij, om liet gemeenschappelijk
en gelijk recht weer op te nemen niet al
leen ais technisch souverein, maar als het
wezenlijke (door geschikte en werkzame
sancties) gezag in de wepeld. L'oej.).
Uit deze rede van Asquith blijkt duidelijk
dat Engeland aan zijn oor
logsdoel vasthoudt
En met de andere Westersehe Entente Mo
gendheden is het evenzoo gesteld.
Orlando, de Italiaansch'e minister-presi
dent verklaarde eergisteren zijnerzijds in de
Kamer:
„Onze vijanden hekben, np de ineenstorting
van Eusland, waarop zij zich zelf geen over
winning moeten toeschrijven, al hun aanma
tiging teruggevonden en den schimpenden en
minachtenden toon hervat welke niet hun
mentaliteit in overeenstemming is. De mid-
delvijken zeggen den vrede te willen, doch
hullen de vredesvoorwaarden in een wollv
van geheimzinnigheid, om in vage termen te
antwoorden. Door den sluier heen ontwaart
men evenwel hun meer of minder te bevredi
gen begeerten en hun meer of minder drei
gende plannen, naar mate het lot in den oor
log hun. meer of minder gunstig is.
„De rest der wereld heeft één program on
één doel, dat steeds hetzelfde blijft en tege
lijkertijd een maximum en een minimum ver
tegenwoordigt. Zij wil geen willekeurigen vre
de, doch zij wil strijden voor een definitieven
vrede, die een herhaling van de wreedheden
uitsluit, welke de mensehheid met een terug
keer naar de barbaarschheid bedreigen; een
vrede, die in de toekomstige samenstelling
van Europa aan alle volken, groote en kleine,
rechtmatige voorwaarden verzekert voor bun
politieke, sociale en economische ontwikke
ling. Op deze grondslagen zii wij bereid tot
den vrede, zooals wij dit steeds waren, gedre
ven door den wensch om den bloedigen
stroom, die de wereld teistert, gestuit te zien.''
Gezien deze verklaringen is bet nauwelijks
aan te nemen, dat de Westersehe Entenfe-
mogendheden aan do Eussissehe onderhande
lingen deelnemen met, do werkelijke bedoe
ling tot wapenstilstand en vrede te geraken.
751
Op 11 dezer zou te St. Petersburg de consti-
tueerende vergadering, d. w. z. de vergadering,
die de nieuwe Russische Grondwet moet vaststel
len, bijeenkomen.
Doch onder het schrikbewind der Maximalis
ten is dit niet gelukt. Deze dreigen met ontbin
ding der Constituante, ja zelfs met moord en
doodslag, als de door het Russische volk geko
zen leden niet naar de pijpen van Lenin en
Trotzky gelieven te dansen.
Inmiddels is de formeele burgeroorlog uitge
broken, waaromtrent de Maximalisten geen Be
richten verspreiden, zoodat we slechts van iet
zijde het een en ander hierover vernemen.
Volgens de „Morning Post" hadden de Bol-
sjewiki aanmerkelijke strijdkrachten afgezonden
om te beletten, dat Kornilof zich met Kaledin
zou vereenigen. Het volgende moet gebeurd zijn:
Kornilof beval, toen hij van Bychof vertrok,
waar hij gevangen had gezeten, aan een halt
dozijn generaals, die met hem ontkomen waren,
een heenkomen te zoeken, door zich te versprei
den en zich als gemeene soldaten vermomd naar
een gemeenschappelijke verzamelplaats te No-
wotsjerkask te begeven. Kornilof nam zelf het
bevel op zich over een of meer bataljons en
eenige batterijen artillerie en rukte door het
land heen. Zijn generaals bereikten veilig hun
bestemming in den Kaukasus. Bij Bielgorod
stuitte Kornilof op de troepen van de bolsjewiki,
waarbij zich Poolsche legioensoldaten hadden
gevoegd. Kornilof verdeelde zijn strijdmacht in
vier échelons. Een, die geen artillerie had, zond
hij met den trein vooruit. Deze kleine afdeeling
stuitte op de bolsjewiki en deze hakten haar in
de pan, waarop zij een roemrijke overwinning
uitbazuinden. Kornilof had echter zoo gema
noeuvreerd, dat hij met zijn hoofdmacht de
bolsjewiki in den rug aantastte. De matrozen
onder de bolsjewiki geraakten in verwarring en
gingen er vandoor, terwijl tal van afdeelingen!
soldaten de wapens neerwierpen of naar Korni-!
lof overliepen. Met de roode garde werd zeer
drastisch afgerekend, daar geen soldaat in Rus
land werkelijke sympathie met deze organisatie
van huurlingen heeft.
Volgens een bericht d.d. gisteren belegert
Kaledin de stad Rostof, terwijl te Nowo Tsjer-
kask en Bielgorod veldslagen gaande zijn. die
aan beide zijden tot ernstige verliezen hebben
geleid.
■Dl! A MERIK AANSCIIE GEHEIME
POLITIE.
De correspondent van de „Daily Mail'' in
do Vereenig-de Staten, Mr. Hamilton Fyfo,
schrijft aan zijn blad de volgende bijzonderhe
den omtrent de geheime politie in de Unie:
„Een Duitsche agent die onlangs in de Ver-
eenlgde Staten gevangen werd genomen on
bij die gelegenheid vernam dat elk zijner be
wegingen gedurende verscheidene weken bij
de geheime politie bekend was, riep op bitte
ren toon uit: ,„Dit is nog erger dan Rus
land!''
Van zijn gezichtspunt uit, beschouwd had
liij volkomen gelijk. Voor de Geallieerden
is de Amerikaansche geheime politie beter
dan de Russische de „Oclirana'' waarvoor
schrijvers van sensationeel© romans zoo gaar
ne schrijven, ooit is geweest. Zij is veel ener
gieker, veel intelligenter. En zii is onom
koopbaar.
Iemand vroeg liet hoofd van dezen dienst,
Mr. Bielaski, een Pool van afkomst, eens hoe
het kwam dat er zoovele ontdekkingen om
trent de Duitsche complotten gedaan waren,
zoowel vóór als nadat de Vereenigde Staten
aan den oorlog waren gaan deelnemen. Ie
dere week brengt bijna nieuwe onthullingen.
Mr. Bielaski antwoordde droogjes: „Wij ma
ken weinig lawaai bij ons werk.''
Deze geheime dienst is werkelijk gelieim.
Hij heeft overal zijne agenten. Het is geen
prettige gedachte, zelfs als ge niets op uw
geweten hebt, dat oogen u gadeslaan en dat
van al uwe bewegingen aanteekening wordt
gehouden. Maar vo»r heil. die zich met com
plotten of spionnage bezig houden, moet bet
al bijzonder onaangenaam zijn.
Een voorbeeld van dit wérk „zonder veel
lawaai": Een pacifist werd gearresteerd. Hij
bad zijn nieeuing gelucht in een trein. Toen
(frJ0/^autoriseerde vertaling
1 ïl- B. VAN DER SANDE.
Wjj Soed. Maar wat denk je nu te
1 je kerkelijk van beroep verande-
•^1 Ik kool gaan verbouwen?"
V Ik-C s vefll voor 11611 landbouw
hl de toga aau den kapstok
10 't heole jaar in Burgwerden
tu.il je voor afwisseling wat
Je bij tappen. En als jij lust liebt,
Af hiep rnii de zomervacantie door.
i iffiQtJil0e.t 111 't prachtigste gedeelte
llUip U ''8'£en 611 heel mooi zijn."
«nü.ver, denk je daar in te trekken?"
l!i me hier van mijn verplich-
8Somaakt. Ik lieb notaris Beck-
loc, llle hier van mijn verplieh-
N iÜ 'lif» ^Ginaakt. Ik lieb notaris Beck-
HlinU Seest geschreven."
dan valt daar niks aan te ver
anderen en we kunnen er nu wel eens 'n
glas op drinken."
„Goed. Zeg, w.eet je Hans wat me nu
toch erg spijt?"
„Nou?"
„Dat mijn moeder dit niet meer beleefd
heeft. Mijn vader zou er ook wel blij om
geweest zijn maar hij gaf toch altijd meer
om den mensch dan om 't bezit. Maar mijn
klein, zorgvol moedertje lieve hernel, die
had van plezier niet geweten waar ze blijven
zou!"
Zijn oogen waren vochtig toen hij dit zei
en Hans drukte hem zwijgend de hand.
Dan verlieten beide vrienden Rippard's
woning, waar zij dit gesprek gevoerd hadden
en zochten hun gewone ontspanning Uriter
den Linden.
Een braaf, gezond meisje, met een zacht
karaktél' en een goed hart zou hij dat
kunnen vinden? Mooi behoefde ze niet te
zijn, maar lief en sympathiek. Ook moest ze
verstand bezitten, een gezonden geest en
een godsdienstig gemoed. Aan 't vuurwerk
van geestesscbittering hechtte hij weinig of
geen waarde. Maar mooie handen moest ze
hebben, gezonde tanden en goeie, heldere
oogen. Zoo" schilderde Arrnin het beeld van
zijn toekomstige vrouw. Deze voortreffelijk
heden moest zij bezitten, dat was noodzake
lijk, want hij was aesthetisch aangelegd en
zou onmogelijk met een vrouw kunnen le
ven, die door haar uiterlijk of door haar
manieren zijn fijn gevoel kwetste.
Er waren bijna twee maanden sinds den
dood van Ere de rik von Leijden verloopen.
Intusschen had Armin zich van alle bandon
losgemaakt, zijn zaken gepakt en morgen
vroeg wilde hij Berlijn verlaten. Eerst zou hij
Beekman opzoeken in liet kleine Thüringer
stadje, waar eens die familieraad gehouden
-was. Van daar wilde hij zich met een rijtuig
ln 't gezelschap van den notaris naar het slot
Burgwerden laten brengen. Zoo had hij 't
met dezen afgesproken.
Nu was alLes voor de reis in orde ge
maakt en moest hij nog afscheid nemen van
zim vrienden.
Hans von Bippar'd haalde Armin van zijn
woning af. 't Was 'n heerlijke Mei-avond,
zacht, stil en geurig. Zelfs het grootestads
leven onderging zijn bekoring. De dames
pronkten met voorjaarstoiletten en droegen
bloemen in de handen. In Thiergarten be
gon 't groen te worden, de zomer zónd
zijn voorboden uit.
Met open oogen nam Armin alios in zich
op. En daarbij verheugde hij zich reeds op
Burgwerden. O, 't moest schoon -Zijn al dat
bloeien en ontluiken in de vrije natuur gade
te slaan! Hij hield van de natuur en had
altijd oen open oog voor haar schoonheden
gehad. Nu zou hij een mooi, vruchtbaar stuk
grond zijn eigen noemen, het bebouwen en
in den herfst den gouden zogen binnenha
len! Hij werd stil en ernstig en moest voort
durend aan zijn moeder denken. Die had
thuis voor de kleine dokterswoning een tuin
tje gehad. Als jongen had hij daarin met
zaaien en planten mogen helpen. Als die
nu eens met hem had mogen rondtrekken op
dat grooie,-schoone landgoed 1 Hij zuchtte.
Geen geluk was op aarde volmaakt.
Ook Rippard was stiller dan anders. Het,
afscheid van Armin viel hem zwaar. Hij
maakte af en toe 'n ruwen kwinkslag om zich
tegen zijn weemoedige stemming te vérzet-
ten. Maar dat hielp slechts voor 'n oogenblik.
Zoo verliep de avond erg stil. Do vrien
den namen tijdig afscheid, want Armin moest
den volgenden morgen vroeg op. Rippard zou
hem naar s tation vergezellen.
Teen de bei le vrienden bij de staUpnslialle
vporieden, ontmoetten zij een rijtuig, dat
blijkbaar zooeven passagiers had afgehaald.
Toevallig wierp Armin er 'n blik iu en sid
derde. Hij verbleekte. Rippard volgde zijn
blik en zag nog één moment een schoon,
van rood-goudon haar omlijst vrouwengezicht
Zoo'n haar had alleen Alexandra Wenahoven
Hij legde zijn hand op Armin's arm en
keek hem bezorgd in 't gezicht.
„Dat die nu ook nog juist je weg moet
kruisen," zei hij geërgerd.
„Laat 't zoo zijn, Hans ik zie haar nu
zoo gauw niet weer."
„God zij dank! I)at helpt me nog 'n beetje
over 't verdriet van de scheiding lieon. Aan
je sclirik heb ik bemerkt, dat je nog altijl
niet met die zaak hebt afgerekend."
„Toch wel, de wonde is geheel l maar
zij kan nog geen aanraking verdragen."
Tien minuten later zette de trein, die Ar
min meenam, zich langzaam in beweging.
Nog een stevigon handdruk, oen diepen blik
en de vrienden waren gescheiden.
(IVor'dt vetvolgd.)
