SLECHTS EEN DROOM
Door Centraal Europa
FEUILLETON.
Blieven uit België.
ONS VR00UJK HOEKJE
DINSDAG I JUNI 1920
(Van onzen correspondent).
Scheuring in de Katholieke partij. Het
Katholiek Vlaamseh congres te Antwer
pen. Onze nationale politiekers afge
straft. De onderhandelingen met Ne
derland. Taalincidenten in de Kamer.
BRUSSEL. 29 Mei.
Zooals wij ten tijde der Belgische vei'kie-
lingen breedvceiig aantoonden en zooals
trouwens de uitslagen deizer verkiezingen
duidelijk bewezen, zijn er sinds den oorlog
spijtige dingen gebeurd in den schoot der ka
tholieke partii. Als oorzaak van den ach ter-
uitgang gaven we toen aan: de aigemeene
onverschilligheid, voortspruitende uit den oor
logsicesiand, de aigemeene ontevredenheid en
de Vlaamsche Beweging, die door een deel der
katholieken, en wel door de vooraanstaande,
niet begrepen werd. Alles wees er teen op dat
het, wanneer deze laaisten in hun hardnek
kigheid volhardden, onvermijdelijk tot een
scheuring motet komen. Die scheuring is er
thans nog niet „nominatim". maar zeker wel
in feite. Men is wat huiverig om van „scheu
ring" te spreken, doch ieder onbevooroordeeld
toeschouwer ziet duidelijk dat ze bestaat. Hoe
zit de kwestie eigenlijk in ellkaar?
De groote staatsman Woeste, vvien we hier
gaarne saluut brengen voor zijn nog altijd
onverminderde arbeidskacht en bewonderens
waardig uithoudingsvermogen, was steeds
met de heeren de Broqucviille, Segers en de
andee vooraanstaande katholieken, die in
zijn periode zoowat 30 jaar lang, tot de
hooge staatsfuncties geroepen werden, de
grooie leider der katholieke partii. Geduren
de die dertigjarige periode kwam iniusschen
de Vlaamsche Beweging zeer sterk naar vo
ren en vond de meesle aanhangers onder de
katholieken. In uiterste instantie is immers de
Vlaamsche Beweging een zuiver katholieke
beweging. In de kiesvereenigingen deed zich
dit langzamerhand gevoelen,, allerwegen
gingen er stemmen op om de Vlaamsche ei
schen in het programma te doen opnemen. De
hoog ere leiders wilden daaivan op de mees
te plaatsen niet hooren en hielden geen reke
ning met deze stemmen. Maar die beweging
groeide aan in klacht en vóór den oorlog
was de katholieke Vlaamsche Landsbond in
zooveel plaatsen doorgedrongen en vertegen
woordigde hij een dergelijke macht, dat reeds
toen te voorzien was, dat het vroeg of Iaat tot
een botsing tusschen die jongere elementen en
de conservatieven moest komen.
De oorlog kwam en dit werd een zalige
tijd voor de conservatieven., die zich uit
puften in patriotisms. annexionisme en natio
nale politiek. Met de Vlamingen was het
thans voor goed afgeloopen! Al de Vlaam-
scre Bewegers waren ten slotte niets anders
dan wat „Flaur-Boches" aan Duitschland
verkochten of activisten, terwijl ze op de
massa van het Vlaamsche volk toch geen in
vloed hadden, aangezien Vlaanderen drie vier
de van de dappere Vlaamsche soldaten le
verde aan den Ijzer, die niet luisterden naar
het zoogenaamde defaitisme der Vlaamsche
leiders. Zoo meende men. Doch nauwelijks
was de oorlog ten einde of er ontstond een
geweldige reactie. De soldaten brachten de
Vlaamsche frontpartii mede. geboren uit de
ontevredenheid der Vlaamsche soldaten, die
aan den Ijzer behandeld geweest waren, als
een kudde vee en die op een simpele verdacht
making in donkere gevangenissen of in som
bere bosschen als houthakkers werden opge
sloten. Van Cauwelaert rassemibleerde de ver
spreide leden van den katholieken Lands
bond en stichtte daarmee het katholieke
Vlaamsch Verbond. Groot was het gehuil dat
in het franskiljon&h kamp opsteeg. Doch er
kwamen merkwaardige bekeeringen. Minis
ter Poullet. staatsminister van de Vijvere en
andere voorname persoonlijkheden kozen
openlijk partij voor den Vlaming Z. D. H.
Mgr. Rutten, bisschop van Luik sprak zich
duidelijk uit ten gunste der beweging en
stond zün priesters in het Limburgsche toe
overal afdeeiingen van liet Katholiek
Vlaamsch Verbond op te richten. Z. D. H.
Mgr. Segers van Gent keurde de werking
eveneens goed. De gevolgen bleven niet uit.
In de kiesvereenigingen klonken de stemmen
thans luider op. Op verschillende plaatsen
vlogen de conservatieve katholieken van de
school Woeste buiten. In Brussel kwam het
openlijk tot afscheuring. De Vlaamsche ka
tholieke democraten kwamen met een apar-
ten lijst tegen de katholieke conservatieve
„Patria" op. In Antwerpen moest men alle
middelen in het werk stellen om de scheu
ring te vermijden. De katholieke Vlamingen
machten meer dan 25 afgevaardigden naar
de IKamer. Men zou gezegd hebben, dat de
oogen der conservatieven hiermede openge
gaan zouden zijn en plaats zouden inge
ruimd hebben voor het jonge element. Doch
eilaas, op het onlangs te Brussel gehouden
congres der conservatieven, bleek spoedig, dat
men uit dit alles niet het minste geleerd had.
Er werden veel schoone woorden gesproken,
de katholieke partij stond nog rosyast, de
eerstkomende verkiezingen zouden dit bewij
zen, maar zei de heer Woeste op 't eind:
.jammer genoeg, de jeugd ontsnapt ons."
In cauda venenum! 't Vergif zit in den
si I art. Hoewel men dus ziet en zelf bekent,
dat de jeugd ontsnapt, blijft men hardnekkig
de eischen dezer jeugd afwijzen,.
En dat die jeugd hoe langer hoe meer ont
snapt, is weer bewezen op het schitterend ge
slaagd Katholiek Vlaamsch Congres dat op
beide Pinksterdagen te Antwerpen is gehou
den.
Alle standen waren er vertegenwoordogd
en alle belangen werden er besproken: gods
dienstige en zedelijke belangen, Vlaamsche
cultureele belangen, vrouwen, arbeiders, be
dienden, landbouwers en middenstanders.
Ontelbare hooge persoonlijkheden zoo geeste
lijke als wereldlijke namen er aan deel. Eere
voorzitters waren Z. D. H. Mgr. Rutten, mi
nister Poullet en staatsminister Helleputte.
Voorzitter staatsminister v. d. VijVere. onder
vormt! er mej. Belpaire, hoogleeraar Vlie-
bergh kanunnik Luytgaierens kan. Am. Joos
enz.
„Een crisis van overvloed" werd dit congres
genoemd en de benaming is niet misplaatst.
De inrichters zagen hun stoutsten verwach
tingen overtroffen en we zijn nog duizelig
van die geweldige drukte, van die overbrui-
sende geestdrift, gepaard aan twee dagen
onverpoosd en ernstig organisatiewede. De
slotvergadering was wezenlijk indrukwek
kend: de geweldige zaal van den Burger
kring eivol van duizenden opeengepakte
menschen, beneden de zwarte massa in het
schip en op de verdiepingen recht staande
om plaats uit te sparen, ademloos toeluiste
rend of juichend met oogen,waarin bezieling
branddeheel vooraan op het verhoog, die
prachtige rij van Vlaamsche en katholieke
voormannen: het paars van den bisschoppe-
lijken sluier, het witte gewaad van de mis
sionarissen, scher pcontrasteerend met de
zwarte kleedii des staatsmannen en der se
culiere geestelijken.
Vooral bet woord, door Minister Poullet
op deze vergadering gesproken ja van be
lang geweest.
„Enkelen, tijd geleden," aldus de minister,
„heeft de Conservatieve partii gesproken.
Vandaag is het de beurt aan de democra
tische vleugel om het woord te voeren. Wfl
maken de overgroote meerderheid uitvan
de Katholieke partij en onze stern moet aan
hoord worden. In de laaitste kjozing hebben
de Katholieken ongeveer 650.000 stemmen
bekomen. Daarvan behaalden onze Waalsehe
Katholieken er 200.000. Do afgescheurde
onserva.tieven van DrusseK Patri al 50.000
en de Vlaamsche Katholieken 400.000. Zii
die zich door Franscho Maden laten „voor
lichten", kennen Vlaanderen niet en weten
niet welke zijn eischen rijn. Die tendentieuze
mededeelïngen zijn gevaarlijk voor de toe
komst van het vaderland.
Wij hebben daar met dopven te doen en
wii moeten tegen die menschen hard spre
ken.
Wii moeten goed begrijpen, dat wii in onze
partij, zoo a ls trouwens in alle partijen, te
kiezen heben tusschen de vooruitstrevende,
democratische, volksgezinde richting en de
konservatieve richting. Het is mijn volle
overtuiging, dat wii, willen wii rust en vrede
in het vaderland bewaren en den bloei van
de Katholieke partii bevorderen, eensgezind
de volksgezinde richting moeiten kiezen.
(Ovatie).
Er moet. volgens Z. H. Pans Leo XIII,
door den Staiat geholpen, worden. Het ver
schaffen der noodzakelijke middelen behoort
eveneens tot den werkkring van d'en Staat.
De billijkheid vordert dat de Staat riohi de
werklieden aant rekke.
Als men de woorden van den Paus, dertig
jaren geleden uitgegeven, vergelijkt met al
de verbeteringen diie het Katholieke minis
terie bracht opi het gebied van den arbeid1,
dan komt men tot het besluit, dat de toe
komst nog diepe hervormingen zal tot stand
brengen tusschen arbeid en kapitaal. Laat
ons. met vastberaden wil. die toekomst te
gemoet zien en laat ons den vasten weg blij
ven bewandelen, opdat wii ons woord zullen
hebben mede te spreken.
Betreffende de buitenlandbche politiek zei
de Minister ongeveer het volgende:
„De Vlamingen hebben niet alleen 't recht
hun stem to laten hooren inzake binnen-
landisehe politiek, maar het komt mij voor,
dat wii' ook over buiten!andschie politiek mo
gen spreken.
Lang genoeg hebben wij. uit vaderlands
liefde, gezwegen. Thans is het woord vrij. En
ik meen hier dte tolk te zijn van het geheele
Vlaamsche Volk als ik met de meeste be
slistheid afkeur de politiek van liet „Comité
de Politique Nationale". (Eindelooze toejui
chingen).
Die annexionistische en 'imperialistische
politiek is onwaardig van België. Ik spreek
zelfs niet. alleen uit naam van het Vlaam
sche, maar van het Begiselie volk. want de
socialistische partij is het eens met mij, veel
liberalen en ook veel Waalsehe vrienden keu
ren die onwaardige politiek af en wij samen
maken de uit van het Belgische volk
(Toejuichingen) I Verder vragen wii de vol
ledige spuvereiniteiit voor onze .zeekust.
Kan er tweedracht komen in de Katho
lieke partij? Ja, indien men voortgaat met
de voormannen van. de Vlaamsche Beweging
als slechte vaderlanders voor te stellen.; in
dien er geen eind komt aan de verdachtma
kingen ten opzichte van onze vrienden. Ik
zelf ben besloten, mij tegen geen enkelen
aanval nog te verdedig. Wü staan' daar b.o-
aanval nog te verdedigen. Wü staan daar bo-
heeft zooads een Van, Hoeck, een Catteeuw,
een Tkeelen, die nu nog da wonden van den
oorlog in hun lichaam dragen, dan ontvangt
men geen lessen in vaderlandsliefde, dan
geeft men die.
EB is geen vrede, geen rust mogelijk, zoo
lang er geen gelijkheid bestaat tusschen
Vlamingen en Walen (Ovatie).
Het was te voorzien, dat dit congres den
franskiljonschen bladen en den franskiljon-
schen kamerleden ©en doorn in het oog was.
Dit was al dadelijk merkbaar in d© Ka
mervergadering van gisteren, waarin de be
ruchte Paul Hymans, onze kraan op bmiten-
landsch gebied, een uiteenzetting deed van
den stand der onderhandelingen met Neder
land.
De heer A an Gauwelaort nam daar het
woord in het Nederlandseh. 't Nederlandsch
spreken in de Kamer was den laatsten tijd
langzamerhand een gewoonte geworden en
niemand nam er nog grooten aanstoot aan.
Gisteren had de heer Van Cauwelaert ech
ter nauwelijks de .woorden: „Ik ben zeer
verwonderd, dat....'' gesproken, of er ont.
stond een belscli lawaai bjj de socialistische
en liberale (W alen, terwijl al de Vlamingen
aan den spreker een lange oo r ver do o ven de
ovatie brachten.
Do Voorzitter kwam tussekenbeide en
zegde: „Het is het recht van den. heer Van
Oauvvelaere, hier .Vlaamsche te spreken."
Opnieuw stak toen een storm van gehuil
en gebruil op. De Walen en Franskiljons
gingen te keer als losgebroken wilde boesten.
Slechts na vele minuten kon de spreker
voortspreken.
Het was trouwens van geen belang ont
bloot hetgeen hij zegde.
(Zooals men weet, werden de onderhande
lingen met Holland van Belgische zijde ab
soluut niet in '>t volle daglicht gevoerd. Er
waren daar verschalende vraagstukken, die
voor de Kamerleden een gesloten boek wa
ren. Desniettegenstaande werd door do Re
geering een goedkeuring van het verdrag
gevraagd, terwijl de heer Max een motio van
goedkeuring indiende.
Van Cauwelaert zei daarop: „De Regee-
hebben, dan beteekent. dit voor de Kamer
:ook een zekere verantwoordelijkheid en
daarom heeft zii bet recht te weten, wat zij
stemt. Het in in het belang van bet land, dat
wij zullen weten, wat er gebeurt. Ik pro
testeer hier met klem tegen de geheimzin
nigheid, waarmede de onderhandelingen ge
voerd werden en tegen de geslotenheid die
de commissie van Buiten!andsohe Zaken
omringt.
Dat is een beleediging tegenover al de
Kamerleden, die men als kleine jongens
schijnt aan te zien. en aan wien men het
recht weigert om de zettingen van die com
missie bii te .wonen of iet® van hare be
sprekingen te vernemen."
Deze woorden, toonen aan, op welke wijze
de onderhandelingen van dezen kant werden
gevoerd. Zooals men weten zal is bat voor
naamste punt van geschil gelegen in de pas
sen' van Wielingen, waarvoor België de vol
ledige souvereiniteit opeischt en anders niet
zal teekenen.
Het fameuss „Comité d© Politique Na
tionale" is intuascken altijd nog aan 't sto
ken om nog meer OP te edaohen. En de on
gure bladen als „Soir" en „Nation Beige"
steuneni dit gestook uit alle kracht.
Deden ze het op eerlijke wijze, dan kon het
er nog door, maar, ze doen het op een wijze,
die niet meer door den band kan.
Iedere .gelegenheid de beste nemen ze ter
hand om den naam .Holland" hatelijk te
maken, zóódanig, dat het woord .Hollan
der' bijl een Zeker publiek even verachte
lijk klinkt ais „boclie" en „activist".
De ,;Soir" is nu weer bezig ta ineinuce-
ren. dat Nederland de passen van: Wielingen
niet wil afstaan omi zijn laatste kruit niet
te verschieten. Want Nederland' doet niets
anders dan die paseen in reserve houden.
Het doet, alsof ze onder geen voorwaarde
afgestaan worden, terwijl nu reeds besloten
is, ze wel af te staan als laatste tegemoet
koming. onder voorwaarde, dat- de reet van
't verdrag .onmiddellijk geteekend! wordt.
Zoodiat er aan die rest thans getornd gaat
worden.
Men ziet waar men heen wil en hoe rein de
Belgische buitenlandsche politiek is.
BRIEVEN UIT WEENEN.
lil'1 X.
BII EEN HOLLANDSCHEN
EASTOOR OB HEX OOSTEN
RIJKSCHE PLATTELAND.
Triomphanteliik kwam de pastoor
weer in de kamer; 't was gelukt: het
menu was in orde, en zijn zwarte ias
verwisselend (hii moest zuinig zijn!) te
gen een colbert-huisjasje, vertelde hii
ons met een beminnelijk optimisme, dat
we vergeleken bii vroeger yan
daag een feestelijk menu hadden, dat
men vroeger vaak gewoonweg Jrönger
had geleden.
't .Was gedurende en na den oorlog
steeds erger geworden: aan alles kwam
gebrek, aan, alles, maar vooral aan vet.
In 1919, toen had hii nog eens
een buitenkansje gehadbii een der boe
ren was een koe aan darmziekte ge
storven, en van dat beest had hii 7 K.O.
vet gekregen3 K.G. daarvan?- \vas
eenigszins eetbaar, met de overige
4 K.G. had hij een kaarsenmakerij voor
kerkelijk en huiselijk gebruik opgezet,
want u moet weten, zoo vertelde onze
eerwaarde gastheer levendig, dat .we in
dien tijd geheel zonder licht zatenging
„het groote licht" uit, dan moesten we
naar bedde zelfgemaakte electrische
„installatie" dateert van later.
We hebben onder gemoedelijk ge
praat het menu van den dag „afge
werkt"- en nu zou 't van grove on
dankbaarheid getuigen, .wanneer .we zei
den. dat 't ons niet bijzonder gesmaakt
heeft; doch 'n goed verstaander heeft
maar 'n half woord noodig gaar
ne hopen ,wij, dat de goede Holland-
sche pastoor, die zich daar op het Oos
tenrijksche platteland in .waarheid op
offert voor het zieleheil der menschen,
als een missionaris in .onherberg-
zaam oord ook eens twat echte le-
vc; middelen ,uit Holland ontvangen
mag
In Holland hebben de priesters hot
over 't algemeen allesbehalve rijk,
doch in Oostenrijk zijn zii er veel slech
ter aan toe, ondanks het feit, dat
Holland in Oostenrijk nog steeds half
en half als missieland, „in partibus in-
fidelium" beschouwd wordt en Oosten
rijk gis een Roomsch land geldt!
Het Oostenrijksche volk vooral ten
plattelandeis nog kinderlijk Roomsch
dat bleek ons uit den eerbied, .waar
mede onze priester-gezel op een mid
dagwandeling door de landlieden aller
wegen begroet werd: „Gelobt sèi lesus
Christus!" klonk het luid over de
velden en van uit huizen en stallen,
ai waar wii1 Jangs traden en van over
al huppelden de kinderen naderbij om
den priester eerbiedig, de hand te kus
sen; midden in het dorp, op «en
soort marktveld, .waar zich bet paar-
denwed bevindt en .waar 's zotners-
avonds jong en oud zich verzamelt om
het landelijke nieuws knus gemoede
lijk te vernemen, over te vertellen en
uitentreure te bespreken, midden in
het dorp, half verscholen onder het
lommer van wat eeuwenoude boomen,
vonden .we een kapelletje, en de dorps
priester vertelde ons, hoe de bevolking
van heinde en verre iederen Zaterdags
avond hier bijeenkomt om zonder pries
ter geheel op eigen gelegenheid
gezamenlijk den Rozenkrans te bidden,
een oude dorpeling bidt vóór en tot
ver in de omgeving klinkt door den
stillen avond het luid-smeekende na-bid
den der verzamelde dorpsmenigte.
Die devotie moet stammen uit den
tijd, toen de zwarte pest in de ,14de
eeuw: schrikbarende verwoestingen
aanrichtte onder de bevolking, waar
aan nog vele steenen kruisen langs de
landwegen herinneren, waaronder, naar
de volksoverlevering wil, tallooze pest-
0EESTIO ANTWOORD.
Kardinaal Boumé sprak met een AmerN
kaan over rivieren. De Amerikaan zei. dat
de Mississippi een ved grootscher stroom
was dan de Theems, en: beoordeelde die En--
gelsche rivier ten laatste als 'n „akelig, suf,
zwak, ziekelyk riviertje."
>,I<an wel zijn", antwoordde de Engel-
sche Kardinaal, „maar jullie rivier moet
toch ook altiid 't bed houden?"
MOEDER (WIST 'T AL!
Moeder en dochter wandelden op 'n
mooien dag buiten de. stad. Ze zagen 'n
aardappelveld.
„Wat zijn dat .voor. planten?" yroeg
de. dochter.
„Aardappelplanten."
„Maar waai'om zitten aan de eene plant
witte bloemen en aan de andere blauwe."
„Dat za.1 jk u es zeggen, juffrouw. Die
witte worden nieuwe aardappelen en die
blauwe oude.'
„Maarlieve Bet je," zei mama toen, wijs,
„wist je dat nog niet eens?"
lijders begraven zouden liggen; an
dere kruisen, alsook devotie-kapelletjes,
zouden herinneren aan eenig daar ter
plaatse gebeurd ongeluk: dat er een
man of een vrouw door den bliksem
getroffen werd of dat er iemand ten
gevolge van een beroerte plotseling
dood inéénzakte
Het volk van Frauenhofen en om
streken heeft in den loop der eeuwen
wèl geleerd, een eigeiv priester te ont
beren; in de 17e eeuw toch werden
tot tweemaal toe al de kerken en ka
pellen daar door de .Weenen-belegcrcn-
de Turken met den grond gelijk ge
maakt, met het gevolg, .dat er mede
in verband met gebrek aan priesters
vaak lange tijden voorbij gingen,
dat Frauenhofen geen eigen priester
had.
Zoodat men aan het Zaterdagavond-
sche Rozenkransgebed der dorpelingen
in het marktveld-kapelletje tevens ook
eenige historische beteekenis toekennen
mag.
Dit .Oostenrijksche volk we heb
ben het ervaren en gevoéld bii ons be
zoek aan enkele boerderijen, dit Oos
tenrijksche volk is nog kinderlijk
Roomsch, al kunnen wü ietwat Fran-
sche luchthartigheid in hetzelve niet mis
kennen, dit volk leeft nog geheel op in
het geloof zijner vaderen, eenvoudig,
oprecht, gemoedelijk ènblij.
.Gaarne zouden de landlieden hun
nen pastoor den strijd om een sober be
staan wat verlichten, hem méér bijstaan
met gaven en giften, en men gééft ook
inderdaad, .wat men maar eenigszins mis
sen kan, doch men is over 't alge
meen arm, en wat men missen kan, is
zóó weinig, dat de pastoor een (laten
we 't maar ronduit zeggen) armoedig
bestaan heeft, en dat hii van angst zijn
hart vasthoudt, wanneer de wind, die er
geweldig .spoken kan in het dal, rond
het oud-verweerde en vervallen kerkje
giert; zoo nu en dan vliegt er maar
eens een stuk van 't dak ai, en dan klimt
de pastoor zélf omhoog, om het manke
ment zoo goed en zoo kwaad als 't gaat
.weer te herstellen, - doch wat zou
hii moeten aanvangen, wanneer de .wind
(dat kan toch ieder oogenbiik gebeu
ren) eens érgere verwoestingen aan
richtte aan zijn yeel-geliefd gebeden
huisje?,
SKeinig had het gescheeld, of in den
jongsten oorlog, was er van héél Frauen
hofen niet veel over geblevengeduren
de meerdere perioden bedreigden de
binnengevallen Russen de landstreek
zóózeer, dat de bevolking in de stellige
meening verkeerde, als zou aan een
Russische invasie niet te ontkomen ziin;
de militaire autoriteiten dachten er niet
optimistischer over, want alles .werd in
Tulln voor de „ontvangst" der Russen
int gereedheid gebracht't was toén
reeds teekenend voor de militaire posi
tie van Oostenrijk, dat men slechts .wat
oude. versleten kanonnen en een hand
jevol manschappen beschikbaar had om
Tulln in staat van verdediging gesteld
te houden; het volk ontging zulks niet
en de stemming w.erd er niet opgewek
ter onder.
De Russen zijn echter met gekomen-
het land is niet verwoest, doch dé
duld'looze ellende van den oorlog heeft
men er yolop .geleden en lijdt men er.
nóg, zij 't dan ook in ietwat min
dere mate dan in de groote steden.
De Hollandsche pastoor op het Oos
tenrijksche platteland lijdt van die ellen
de niét het kléinste deel mee, doch
naar bet Italiaaa.S£.b:
door IV O,
12.
Hij wilae een smartkreet slaken, maar bij
beet zicb op de lippen en bedwong Zich. En
in zijn hart klonk een stem: >,Een knaap heeft
mij mijn kleinood geroofd, een knaap!"
Zoo zat Dr Anavanti in stil gepeins ver
zonken, toen hij een hand op zijn schouder
voelde Hij schrok op; het was Jeannette.
Het lichtschijnsel viel nog door de ge-
lopende deur, maar het toeslaan van de huis
deur was een teeken, dat de buurvrouw ver
trokken was. En voor Dr. Anavanti iwist
wist .wat er gebeurde, sloeg Jöannette die
armen om zijn schouder, vleide zich kinderlijk
tegen hem aan en zei: „Lieve Oom Anavanti,
ik heb zeer eigenmachtig gehandeld, mis
schien dwaas gehandeld, maar ik kon niet
anders, ik bemin hem." Onbewust had ze
hem weer den naam gegeven, mjet .welken
zij als kind den vriend van haar vader placht
aan te spreken. Ook deze smart bleel hem
niet bespaard Wat had hij gegeven, als'ze
hem als zijn bruid zoo omhelst had! En nu
te weten, dat dit geluk een ander beschoren
.was, o, het .was bovenmenschelijk dat te ver-
dranaj»
Dr. Anavanti sprong heftig op, Jeannette
liet verwonderd de armen zinken, „Zij t ge
erg boos?" vroeg ze verwonderd.
„Wie zou op jou boos kunnen zijn," zei
hij innig.
Maar ik moet nu naar een zieke. Ik wensch
je véél geluk, kind; veel geluk, God zegene je.'
Toen Sabina nog dienzelfden avond d© lief
desgeschiedenis van haar lieveling hoorde,
had ze gehoopt, dat Dr. Anavanti de uitver
korene van haar hart zou zijn. Doch ze kon
met boos op haar zijn, als ze dan maar
gelukkig was.
Jeannette scheen van Anavanti's liefde niets
te vermoeden, want onbeschroomd vertelde
zetegen Sabina dat hij een weinig hoos op
haar geweest was, omdat zij zoo eigenmachtig
gehandeld had en ze moest toegeven, dat
hij gelijk had, ze had zich als een kind.
een dwaas kind aangesteld. Doch wie haar
Felix zag, zou het begrijpen, of die goed©
Sabina het ook zou begrijpen, zonder hem
te zien'?'
De geheele wereld soheen Sabina toe Op
haar kop te staan, Sabina zou zien ook in
Dr. Anavanti vergissen. Hij was wel is waar,
ernsLig en stil, maar overigens onveranderd,
en hij ging evenals altijd vriendelijk en har
telijk met Jeannette om. Een Italiaan zon dat
anders niet goed afgaan Als die een meisje
bemint, wil hij alles of niets. Misschien ver
giste Sabina zich en had Dr. Anavanti Jean
nette slechts als een tweede vader liefgehad
Na eenigen tijd kwam uit Frankrijk pen
brief van Charlotte, als antwoord op dev er-
lovingsbrief van Jeannette. Ze schreef:
Mijn dierbare Zuster!
Eigenlijk moest ik boos zijn Gp Felix, «lal
hij me uit je hart verdreven heeft, maar-
ik wü beproeven hem niet te haten.
Tante en Oom zijn zeer goed voor mij.
Ik mag echter niet weg voor de drie jaren
om zijn. Vooral zeggen zij, nu ge een plaats
vervanger voor mij gevonden hebt! Ik voel,
dat ik thans over ben, die stoute Felix!
Doch neen, hij moet goed zijn, daar gij
hem bemint. Tante en Oom wenschen je
eveneens veel geluk toe, evenals je innig
liefhebbende zuster
CHARLOTTE,
P.S Waarom .willen jullie zoo eeuwig tang
wachten^
Jeannette raakte nu weer in den sleur Van
haar dagelijksctie beslommeringen en voelde,
zich gelukkig in haar verkeer met Dr. Ana
vanti, de pude huishoudster Sabina en haar
buren de Perellis. Daarbij hielpen Felix brie
ven haar over den zworen tijd van het wach
ten heen. Hij schreef dikwijls ujt Napels en
hield haar pp de hoogte met zijn plannen
en vorderingen. Professor Armaio, dezelfde
aan wien Jeannette hem indertijd een aanbe
veling meegegeven bad, had gezorgd, dat Fe
lix als butejnlander ,van een deel der studie
werd vrijgesteld.
Zoo hoopte Felix reeds na drie en een
half jaar zijn titel te halen en hij genoot
het voorrecht professor Arnato in de klinie
ken te mogen assisteeren, .wat een uitste
kende leerschool voor hem was. Dit bracht
echter mee, dat hierdoor veel van zjjjn studiën
tijd in beslaggenomen werd en zoodoende
bleef hem weinig vrije tijd over en kon hij
zelden of nooit naar Rome. Toen hij Jean
nette om raad gevraa;gd had, had ze direct
teruggeschreven, dat hij deze gelegjenJiieiia
dankbaar met beide handen moest aanvaar
den, Eerst kwam hem deze raad Eenigszins
koel voor, maar haar degelijk karakter ken
nende, schreef hij het geenszins aan onver?
schilligheid ten zijne opzicht toe.
H(j schreef daarover niet in zijn brieven',
maar deelde haar mee, dat hij haar dankte
voor de bereidwilligheid, waarmee zij zich
naar omstandigheden sahikie. Mochten ze el
kaar ook al in geen tiid zien, de toekomst
zou alles goed maken. Het besluit had reeds
zijn vruchten gedragen, want professor Ar-
mato wilde hem na beëindiging van Zjjm stu
die als assistent-arts aan zijn kliniek verbin
den Groet Dr. Anavanti van mij, hoewel
onbekend. Met «lit laatste besloot h(j Zijn
brief. 1 T
Zoo verliepen drie jaren, zonder dat Jean
nette het merkte'en do druiven wederom be
gonnen rijp te worden. Het meisje hoopte
in stilte, dat Felix met Kerstmis komen zou
In het voorjaar zou hij dus zijjn (doctoraat
halen Het was begin October, dut Jeannette
een brief kreeg, waarin hij er zich eCUigs-
zins ongeduldig over uitliet, dat ze elkaar
nooit zagen, doch zijn brief eindigde met de
gebruikelijke teedere ontboezeming^.
.Toen zij den brief gelezen had, dacht ze
er over na, Of het wel goed was geweest
van haar, haar verlangen naar hem ül die
jaren verborgen te honden? Ze .was aan het
rekenen. Maar de brief nam zoo haar ge
dachten in beslag, dat ze niet optellen kon.
Door de cijfers heen zag ze het vriend^
lijke gezicht van een jongen man met zwart
haar, «lie haar peinzend aanzag. Ze nam
hare pen en kraste daarmee het profiel van
fa jongen man, zonder er erg jn te heb
ben, dat ze in het grootboek aan het teekenen
was. Wat had zo gedaan?
In het grootboek, «lat ze anders pijnlijk in
orde hield had ze geteekend. Ze schaamdi
zich over haar zwakheid. Ze nam het cadcW-
mes ter hand cn begon .uit alle macht te
cadeeren.
Terwijl ze daarmee bezig was, ging de
deur open. Jeannette zag op^ Twee personen
traden binnen. Een zwarte heer met sjoviaai
i-ood gezicht, en een jong meisje. Dezo liep,
zoodra ze Jeannette zag, haastig naar haat
toe en viel haax" lachend en lielkoozend om
den hals,
a,Ach, wat ben ik blij, dat ik je eindelijk
zie, ik heb daar zoo naar verlangd. We zijn
destijds in aller haast van Capri moeten vér-
trekken, wegens sterfgeval in mama's familie
en hadden geen tijd te Rome aan te komen.
Uw adres ben ik helaas verloren, anders bod
ik U. eens geschreven. Nu .wc Üians weer te
Rome waren, heb ik uitgevischt, waar 0:
woonde, jen zoo zjjn .we hier gekomen, met
papa
f s (Wordt vervolgd.j
Wat moet nu gedaan worden om morgen
tucht en eendracht te brengen in de Katho
lieke Partij?
ring vraagt een goetl'keurinw. maart indien
de regeering do Kamer acJiter zich. -wil
j (Vervolg-.) .J
