BUITENLAND.
Brieven uit Rome.
feuilleton.
DE VIOOL.
DONDERDAG 20 OCTOBER 1921
Romeinsch Leven.
Met de Octobermaand heeft ook
te Rome de herfst zijn intrede gedaan
911 verblijdt zicli menigeen, dat de
vvarme zomermaanden achter den rug
zijn. Nergens is dit misschien aange
namer dan in Italië en in de Eeuwige
Stad waar de natuur gedurende de groo-
te hitte stil stond, de velden en tui
nen verdord en verbrand onder de
alles verzengende zon neerlagen en
nu weer op leven, met nieuwe rozen
en bloemen het tweede voorjaar inlei
den. Volgens oud gebruik, gaan de
echte Romeinen, na den zomer door
gebracht te hebben in hunne groote,
tegen zonnewarmte en te overvloedig
zonnelicht, gebouwde paleizen, in de
Octobermaand naar hunne villa's te
Frascati en andere Romeinsche kastee-
len genieten van de heerlijke najaars
zon, van de heerlijke vruchten en den
druivenoogst, die nu volop in gang is.
In de prachtige villa's en tuinen ron
dom Rome, 111 de bekende buiten
plaatsen der Romeinsche kasteelen,
hebben de stortregens, die de zomer
ons tot afscheid zond, de aarde afge
koeld en doen ontwaken. De verschroei
de boomen, planten en bloemen, heb
ben een nieuw leven ontvangen. Kar
ren volgeladen met de vruchten yan
den Wijngaard gaan naar de wijnpersen
en reeds aan talrijke herbergen hangt
de vlag uit als teeken dat de nieuwe
wijn gemaakt is en op de liefhebbers
wacht. Het reizen, gedurende de laat
ste maanden wegens de hitte bijna on
mogelijk geworden, is weder hervat, en
gaan de Romeinen naar buiten van
andere plaatsen komen talrijke Italia
nen naar Rome om de schoonheid der
Eeuwige Stad onder den blauwen he
mel en de prachtige Octobermaandzon
te aanschouwen. In October neemt ook
net vi eemdelingenverkeer langzamer?
hand toe. Rome wordt weer de cosmo-
politische stad ,waar men alle talen
hoort spreken in de Villa Borghese op
den Pincio bij de vermaard? monu
inenten der oudheid en groote voort
brengselen der kunst.
Dit jaar heeft de regeering een prijs
vermindering van zestig procent toe
gestaan gedurende de Octobermaand
voor de reizigers naar Rome van allé
plaatsen van Italië, ter gelegenheid
van het congres voor het vreemdelin
genverkeer, en een zeer groot aantal
Italianen maakt daar gebruik van. Het
grootste gedeelte dier zestig procent
reizigers begeeft zich naar het Vati-
kaan en verlangt den Paus te zien.
De gewone audiënties die de Hi
De Basiliek van Sint Pieter is het
voorwerp van een allerdrukst bezoek.
Van den vroegen morgen tot het vallen
van den avond, als de kerk bij het
luiden van de Ave-Maria of Angelus
wordt gesloten, is het een onophoude
lijk verkeer van vreemden en een roe
zemoezen van allerlei Italiaansche
dialecten.
Langzamerhand komen ook te Ro-
üie terug de studenten-seminaristen
van de verschillende Romeinsche
colleges, die, hetzij, in 't vaderland,
hetzij in landelijke of bergstreken ver
toefden om de vacantiemaanden door
te brengen. In het begin van Novem
ber beginnen weder de leergangen aan
de loogescholen van de Gregoriana,
van de Apollinaris, van het Collegio
Angelico en andere booger onderwijs
inrichtingen, en nu reeds ziet men te
Rome, na eenige maanden afwezig
heid, de verschillende „camerate" oi
groepjes van acht of tien seminaristen,
die in hun verschillende kleeding, al
naar gelang het college waartoe ze
^hooren, hun dagelijksche wandeling
"ervatten dp de Pincio of in de Villa
Borghese. Als het echter tegen het ein
de van October gaat, verdwijnen ze
weer, daar bijna in alle colleges de acht
of tiendaagsche geestelijke afzondering
begint alvorens opnieuw aan de studie
en het collegeloopen te gaan.
De Romeinsche kleine burgerij en de
werklieden blijven steeds getrouw aan
het aloud gebruik der „Ottobrate,"
of het vieren van den nieuwen wijn
oogst, die dit jaar onder de groote
hitte en de langdurige droogte best
gelukt mag heeten. De wijnherbergetï
in den omtrek en buiten de poorten der
stad zijn dan druk bezet met een
vroolijke menigte Romeinen die li
ter op liter van het druivennat verzwel
gen, eten en drinken en vroolijk zijn
volgens oude Romeinsche gewoonte.
De hooge prijzen van den wijn, die
vroeger eenige stuivers de liter kostte
en waarvoor men nu vier a vijf lire
betaalt schrikken hen niet af, even
min als de twintig of dertig lire die
ze nu voor een gebraden kip moeten
geven, dn: ze vroeger met twee of drie
betaalden. De loonen of salarissen zijn
immers geklommen in evenredigheid
van de levensmiddelen, of liever deze
laatste zijn verhoogd naarmate de
loonen stegen. En onder alle deugden,
die men den Romeinen moet toekennen,
ontbreékt de spaarzaamheid. Gedu
rende het geheele jaar en bizonder
gedurende de Octobermaand kunnen
ze niet zonder wijn en een gebraden
kippetje, bioscoop en theater. Het
oude „Panem et Circenses," brood en
spelen schijnt hen nog in 't bloed te
zitten. Straks als de winter komt,
die echter niet zoo boos is als bij ons
11 't vaderland, brengen ze eenvoudig
de gouden kettingen, horloges, ringen
en andere voorwerpen die ze ten tijde
van hooge verdienste gekocht hebben,
naar de Monte di Piëta, letterlijk de
Berg van Barmhartigheid, en zoo zijn
deze voorwerpen steeds een redmiddel
in benarde tijden. Voor tal van werk
lieden, vooral in het noorden van
Italië, zijn die benarde tijden reeds
aangebroken, en niet alleen voor de
werklieden, maar ook voor de indus-
trieelen wegens de algemeene crisis
in de nijverheid. Liever dan de loonen
te zien verminderen, wenschen de
werklieden leeg te loopen, ofschoon ze
overtuigd zijn, en de industrieelen de
den het hen inzien, dat verder wer
ken cp de oude voorwaarden een onmo
gelijkheid geworden was. Die werk
loosheid strekt zich langzamerhand
ook tot Rome uit wahr echter de crisis
niet zoo hevig zal zijn. Immers het
groote getal Romeinen behoort onder
de standen van bedienden, ambtena
ren van ministeries en groote besturen
gelijk post, telegraaf en spoorwege'n,
en voor deze is geen werkloosheid te
duchten. Eerder vreest de regeering
dat deze ambtenaren vrijwillig het
werk neerleggen' of een nieuwe actie
voor salarisverhooging op touw zet
ten, waaraan onvermijdelijk moet toe
gegeven worden. Hier, waar zooveel
bezuinigd moest worden, kan van eene
bezuiniging op het personeel geen
sprake -zijn. Kon men zich tenminste
verheugen in den goeden en gerégelden
dienst der administraties waar het
publiek zooveel belang bij heeft, ge
lijk post, telegraaf enz. Maar als men
een brief post, of een telegram ver
zendt, moet men steeds beducht zijn,
dat de brief of het telegram niet of te
laat aankomen, en tegen deze nala-
tig-en ongeregeldheden staat het pu
bliek, dat hooge porten en telegram-
kosten betaalt, gewoon onmachtig.
Indienen helpt gewoonlijk niet en
gaat met zooveel formaliteiten gepaard
dat men er spoedig van afziet. Men
wordt daar trouwens aan gewoon, in
geen administratie of publieken dienst
is het anders, of zal het, naar onze be
scheiden meening, ooit anders worden.
CIVIS ROMANUS
^®rtaaid uit het Engelsch door Hen
ri ëtte v. d. Waarden.
Frederik Ozanam over de moei
lijkheden tegen den Katholieken
Godsdienst.
Prederik Ozanam (1813—1853) als
student reeds en later als professor aan
de Parijsche Sorbonne roemrijk verde
diger der Katholieke waarheid, die
zich onsterfelijke verdiensten verwierf
door de oprichting der St. Vincentius-
vereenigingen (1833), schreef eens
zooals het voortrefelijk apologetisch
maandblad „Het Schild" mededeelt
den volgenden brief aan een
vr|end, dien hij hoopte te bekeeren
Wat
„Lettres de F. Ozanam 8. Tome
deux. pag. 381387)
„Ge hebt met al de oprechtheid van
uw hart gezocht naar oplossingen van
uw moeilijkheden, en ge zijt er niet
in geslaagd. Maar mijn beste vriend, 't
is met de moeilijkheden op godsdienstig
gebied juist als met die op wetenschap
pelijk terrein er blijven er altijd, 't Is
al veel er enkele van op te helderen,
maar geen enkel leven is lang genoeg
om ze allemaal te onderzoeken. Om al
de kwesties op te lossen, die er ont
staan rondom de H. Schrift, zou men
een gedegen kennis moeten bezitten
van de Oostersche talen. Om te kun
nen antwoorden op al de tegenwerpin
gen der Protestanten, zou men tot in
de kleinste fijnigheden de geschiedenis,
der Kerk of" liever de algemeene ge
schiedenis van de laatste eeuwen moe
ten bestudeeren. En nooit zult ge dus
in staat zijn, bij al de drukke bezig
heden, die ge al hebt, te antwoorden
op al de twijfelingen, die uw levendige
en vindingrijke verbeelding telkens en
telkens weer doet opduiken om uw
hart en geest te kwellen. En ge
lukkig heeft God ook niet gewild,
dat onze zekerheid hier van afhangt
Wat moet er dan in dit opzicht ge
beuren Wel, ge moet in godsdien
stige zaken hetzelfde doen als gij bij
wetenschappelijke kwesties doetge
neemt eenige vast bewezen waarheden
in u op, en laat dan verder de moei
lijkheden over aan de studie der ge
leerden.
Ik geloof vast, dat de aarde draait
toch weet ik, dat deze leer eenige
m >ei!ijkheden heeft, maar de astrono
men verklaren ze, en als zij ze op het
oogenblik nog niet alle ophelderen,
dan zal de toekomst wel voor de rest
zorgen. Zoo is het ook met den Bijbel.
Daar stuit merr onophoudelijk op
allerlei moeilijke problemenmaar
sommige zijn reeds lang opgelost
andere, die men tot dusver als onop
losbaar beschouwde, zijn in den laat-
sten tijd beantwoorder resten er
nog vele maar God laat zulks toe,
om den menschelijken geest wakker
te houden en om de werkzaamheid
van komende geslachten te prikkelen.
Neen. God kan niet eischen, dat de
godsdienstige waarheid, dat wil zeggen
het noodzakelijke voedsel voor alle
zielen, alleen de vrucht kan zijn van
lange navorschingen, die onmogelijk
zijn voor het groote aantal onont-
wikkelden en-voor geleerden zelfs
moeilijk. Ook voor de kleinen moet de
waarheid zichtbaar zijn, en de gods
dienst moet steunen op bewijzen die
ook het eenvoudigste ventand krn
aanvaarden.
Wat mij betreft, na lange twijfe
lingen, waarin ik dikwijls 's nachts
wanhoopstranen heb geschreid, heb
ik eindelijk mijn geloofsovertuiging
doen steunen op een redeneering, die
ook een metselaar en een kolenbrander
begrijpen kan. Ik redeneer aldus: pe
volkeren hebben een godsdienst, een
goeden of een slechten de godsdienst is
dus een algemeene, steeds blijvende
en bijgevolg natuurlijke behoefte van
de nvm=ehheid. God heeft die behoefte
aan en mensch meegegeven, e 1 heeft
zich Lijgevolg dus verplicht aan die
behoefte voldoening te gevenen
dus bestaat er een godsdienst die de
ware is.
Welnu het is voor mij niet noodig
lang te studeeren of redeneeren over
de vraag, of van de godsdiensten die
beleden worden, niet het christendom
het meest verkiezelijk is, en of het
christendom niet alleen den mensch
brengt tot zijn zedelijke bestemming.
In het christendom heeft men drie
kerken de Protestantsche, de Griek-
sche en de Katholieke, dat wil zeggen
de anarchie, het despotisme en de orde.
Ook hier is de keus niet moeilijk, en
de waarheid van het katholicisme
heeft (voor mij) geen andere bewijzen
noodig.
Ziedaar, mijn beste vriend, de korte
redeneering, die mij de poorten van
het geloof opent. Maar ben ik dan
eenmaal binnengetreden, ziet dan
word ik bestraald door een nieuwe
klaarheid en nog dieper overtuigd
door de „innerlijke" bewijsgronden
van bet christendom. Dat is de naarn,
dien ik geef aan die ondervinding van
iederen dag, die mij in het geloof van
mijn kinderjaren doet vinden de kracht
en het licht van mijn rijpere jaren, de
heiliging van mijn huiselijk geluk, de
troost in al mijn moeilijkheden.
Al zou ook heel de wereld Christus
hebben verloochend, dan is er nog
in de onuitsprakelijke zoetheid vjui
één communie, en in de tranen die zij
doet storten, voor mij zoo'n overtui
gingskracht gelegen, dat ik nog het
kruis zou omhelzen en deongeloovig-
heid van heel de wereld zou tarten.
Maar 't is er ver vanaf, dat zoo iets
zou gebeuren integendeel, dat geloof
in Christus, dat men soms voorstelt
als dood en gestorven, 0 hoe sterk
werkt het in de menschheid Gij weet
het misschien niet goed genoeg, mijn
beste vriend, hoezeer de Verlosser dei-
wereld nog bemind wordt, wat een
deugden en wat een toewijding Hij nog
opwekt, die werkelijk aan de eerste"
eeuwen van het christendom herinne
ren. Ik wijs hier bijv. alleen maar op de
jonge priesters, die ik zie vertrekken
uit het seminarie van de vreemde Mis
siën om te gaan sterven in Tonkin,
juist zooais de H. Cyprianus en St.
Irenaeus stierven en op die bekeerde
engelsche clergymen die van bene
ficiën van 10,000 francs rente af
stand doen, en dan naar Parijs komen
om lessen te geven en zoo het levens
onderhoud te verdienen voor vrouw en
kinderen. Neen, het katholicisme mist
niet alle heroïsme in den tijd van Mgr.
Affre, noch welsprekendheid in den tijd
van een Pater Lacordaire, noch welke
glorie of hoogheid ook in een eeuw die
een Napoleon, een Royer-Collard, een
Chateaubriand als christenen zag ster
ven.
En dan, behalve deze interne bewij
zen, nog ditsedert tien jaren bestu
deer ik de geschiedenis van het christen
dom, en iedere stap dien ik bij deze
studies zet, bevestigt mijn overtuigin
gen.
Ik lees de Vaaers en ik wordt ver
rukt over de moreele schoonheid en
de philosophische klaarheid die er uit
op straalt. Ik verdiep me in de tijden
van de volksverhuizing, en ik zie daar
de wijsheid en de grootmoedigheid van
de Kerk. Ik ontken volstrekt niet de
misstanden van de Middeleeuwen
maar ik weet ook even zeker, dat de
katholieke waarheid, die alleen den
strijd tegen het kwaad moest strijden,
uit dien chaos wonderen van deugd en
genialiteit wist te voorschijn te roepen.
Ik ben een vurig bewonderaar van den
wezenlijken vooruitgang van den mo
dernen geestik hebt de vrijheid lief
en heb haar steeds gediend maar toch
geloof ik vast, dat wij alleen aan het
Evangelie danken de vrijheid, de ge
lijkheid en de broederschap.
Ik heb tijd en middelen gehad om
bij al deze punten de moeilijkheden te
bestudeeren, en die moeilijkheden zijn
opgehelderd geworden. Toch had ik
daar geen behoefte aan en indien an
dere bezigheden mij die historische
studies waarin ik zooveel belang stel
hadden belet dan zou ik hier gerede
neerd hebben zooals ik bijv, redeneer
bij de exegetische wetenschap, die voor
nuj een gesloten boek is. Ik geloof in
de waarheid van het christendom
en als er dus moeilijkheden zijn, geloof
if?dat ze vroeg öf laat wel opgelost zul
len worden. Ja, ik geloof zelfs dat som
mige moejlijkheden nooit opgelost zul
len worden, want het christendom
handelt over het verband tusschen het
eindige en het oneindige, en het onein
dige zullen we immers nooit begrijpen.
Al wat m'n verstand kan eischen is
ditdat ik het niet dwing 0111 het onge
rijmde te gelooven. Maar er kan»toch
werkelijk geen wijsgeerige ongerijmd
heid zitten in een godsdienst die het
verstand bevredigde van een Des Car
tes b. v. of een Bossueten evenmin
een zedelijke ongerijmdheid in een ge
loof dat een Vincentius a Paulo heilig
maakte, en ook al geen philologische
ongerijmdheid in de verklaring der
Schrift, die een streng logischen geest
al Sylvester de Sacy bevredigde.
dommige modernen kunnen nVaar
met aanvaarden liet dogma van de
eeuwigheid der straffen dat vinden ze
onmenschelijk. Maar denken zij dan,
dat ze de menschheid meer beminnen
of een klaarder begrip van recht en
onrecht hebben dan een H. Augusti-
nus en Thomas, een St. Franciscus
v. Assisië of een Franciscus v. Sales
Neen 't is niet, omdat ze de mensch
heid meer beminnen maar omdat ze
een minder levendig gevoel van af»
schuw voor de zonde hebben, en een
minder levendige overtuiging van de
rechtvaardigheid Gods.
Beste vriend, ach laten we toch niet
verzinken in eindelooze discussies. We
hebben geen twee levens het eene om
de waarheid te zoeken, en liet andere
om ze te beoefenen. En daarom laat
Christus zich niet zoeken. Hij toont
zich volop levend in die christelijke
maatschappij die u omgeeftHij staat
voor u, Hij dringt u. Ge zult weldra 40
jaar worden 't is tijd eindelijk een be
slissing te nemen Geef u dan over aan
dien Verlosser, die u zoo dringend uit-
noodigt. Geef u over aan het geloof in
Hem, zooals uwe vriendenjdat hebben
gedaan en ge zult er den vrede vinden.
Uw twijfels zullen verdwijnen, zooals
de mijne deden. Heusch, er ontbreekt
u zoo weinig om een voortreffelijk
christen te zijn, er ontbreekt u alleen
een akte van uw wil gelooven is wil
len Wil nu eens, wil aan de voeten van
den priester, die de sterkte des hemels
over uwen wankelen wil zal doen neer
dalen. Heb daartoe den moed, m'n
beste vriend, en dat geloof, wat ge nu
bewondert in onzen armen vriend L
en wat hem troost in een zoo
verschrikkelijk ongeluk, zal met zijn
eindelooze zoetheid uw geluk kunnen
vermeerderen.
Wees gelukkig en christen, dat is de
wensch van uw vriend.
De Opper-Siiezisclie kwestie.
De Washingtonsche Conferentie.
De toestand in Ierland.
Neen, zei de dokter voor de vijftig
ste maal u kunt niets doen. Mevrouw
trvirg e i Miss Temple ontvangen niet.
Ja. we verwachten het. Het einde was
Zeer kalm, en ze heeft heel niet geleden,
^eker is het een troost, dat te weten.
's geregeld. Ja, dank u, voor de
Jeiiiw=,1S °°k gezorgd. Het was vrien-
i„nb.LU te komen, en de dames zul-
\tr tï ^2iin vo°r sympathie.
Wie ka ggen, dat er geweest is
Achter hem stonden de portretten
ordelijk gerangschikt. Sommigen waren
oud, andere jong, maar allen waren den
Weg gegaan, die Tante Peace morgen af
moest leggen. Verslagen vroeg de dok
ter zich af, of dat meedoogenlooze ge
draag iederen keer had plaats gehad,
*ls er een doode in het oude huis was
^weest, en als het zoo was. waarom gil
t'en dan zelfs de vloersteenen het niet
uit in protest tegen deze ontheiliging
n. ^,+was het leven toch raadselachtig
vrii aan het begin en het einde is
spant. Demf^rept^fljn
voorvaderen - neen, meer dan dat, de
epitome der schepping, staat daar
in al zijn majesteit, het raadsel van
het heelal.
Het huis scheen vol leven te zijn, in
treurig contrast met zijn meesteres, die
daar boven lag om haar laatsten nacht
in haar maagdelijk witte kamer door te
brengen. Vannacht nog hier en morgen
nacht.
Dokter Brinkerhoff kon deze gedach
te niet verdragen en deinsde er voor
terug als voor een onverwachten slag.
Was het verbeelding of vertrokken de
geverfde lippen van den jongen officier
in de uniform van de koloniën zich in
een ironischen glimlach
„Zoo, zei de Meester, toen hij de deur
opende, je bent laat voor je les."
,,0, ja, het is mijn lesdag, antwoord
de Lynn, maar ik kom alleen studeeren.
Mijn tante is dood.
„Zoo Je tante
iit"^a' tante Peace Miss Field, legde hij
bèufd°e\?eik^ist h6t niet W?nneer ge"
„Zondagnamiddag."
,,En nu is het Dinsdag. Wat hooren
wij hier toch weinig. Het is vreeselijk.
„Ja, stemde Lynn onhandig toe, het
het stuurt de zaken in de war.
De Meester nam hem nauwkeurig op.
„Dat is ook zoo. Jij hebt er bij voor
beeld een les door verloren, maar je
kunt studeeren. Kom maar in „mein
werkplaats, waar ik „mein" viool aan
t afmaken ben. Je kunt je Concertstuk
spelen. Het is niet noodzakelijk dat
je je studie er bij in laat schieten, al
komt de dood er tusschen..
„Zoo dacht ik er ook over, ze"i Lynn,
toen ze naar beneden gingen. Ze was-
erg oud, weet u, ruim vijf-en-zeven
tig. Wat wordt er een drukte gemaakt
bij dergelijke gelegenheden
Weer nam de Meester hem scherp op,
maar Lynn merkte het niet en was vol
maakt oprecht. Hij was absoluut niet
ontroerd
„Je kunt een van „mein" violen ge
bruiken, hervatte de Meester, en ik
maak die, waarmee ik bezig ben, af."
Het concertstuk als je blieft.
Lynn begon direct en liep rusteloos
op en neer, terwijl hij speelde. Hij had
zich al lang in deze compositie inge
werkt, en ti e 1 hij de inleiding gespeeld
had, v/achtte hij even om een snaar te
spannen,
„Heb je, zei de Meester, heb je wel
eens gecomponeerd
„Heel weinig."
„Voel je geen talent in die richting?"
„Absoluut niet."
„Is het alleen het genoegen om te spe
len
„Ja, voor het oogenblik wel."
„Dan zei de Meester, als je geen ta
lent voor componeeren hebt, waarom
laat je dan de componist van je stuk
zlJn 8anS niet gaan Je mag hem niet
Vei \i/eren is h°°gst onbeleefd.
„Wat wat bedoelt u stamelde
Lynn."
„Niets, zei de Meester, ik bedoel al
leen dat je Gis moet spelen als het er
staat, in plaats van G. Het is geen verbe
tering, die je op die manier aanbrengt."
Lynn bloosde en speelde de inleiding
op nteuw, maar voor hij de maat in kwes
tie bereikte, was hij het alweer verge
ten. Hij speelde weer een G, en be
merkte onmiddellijk zijn vergissing.
„Zoo Waarom neem je eigenlijk
geen kamer-orgel, waar de noten alle
op aangebracht zijn Ik moest je eigen
lijk geen banjo aanbevelen, zelfs geen
concertina. Een draaiorgel zou nog het
beste voor je zijn. Noten maken - dat
is erg moeielijk, vind je niet Nu, voor
uit, het adagio, laten we eens zien, wat
je daarvan maakt.
Lynn speelde het correct, en met ver
stand, maar zonder gevoel.
„Ein oogenblik, zei de Meester, er is
iets waar ik niet bij kan. Dat adagio is
wel haast het schoonste, dat ooit ge
schreven is. Het is vol harteleed, en
vol tranen. Je tante, zeg je, ligt dood
in je huis, en toch speel je het als ein
machine. Ik begrijp dat niet I Heb je
misschien ruzie met haar gehad
„Neen, antwoordde Lynn verbaasd,
ik was zeer, zéér dol op haar.
Er heerschte een lange stilte, toen
zuchtte de Meester.
no2 meer dan de persoon,
zei hij. Wie er ook dood is, al is het
maar ein klein vogeltje, je zou daar
Maar we
De Meester lachte. Het genie, zei hij-
moet er uit. Het kan niet in bedwang gebedroefd om moeten zijn
houden worden door geschreven noten.
Het brengt veranderingen aan en ver
beteringen. Het is maar jammer, dat
de componist het niet weet.
„Ik was het vergeten," bekende
Lynn.
„Ik moet u nog zeggen, zei Lynn, öi3
verlangde van onderwerp te verande
ren, dat Dokter Brinkerhoff u laat vra
gen of u morgen om 4 uur voor de be
grafenis spelen wilt. Hij zeide, dat het
zijn wensch was.
Op het gezicht van den Meester stond
strijd te leven.
„Eens, zeide hij, beloofde ik ein zeer
booze dame, dat ik nooit haar huis meer
betreden zou, en ik hield „mein" woord
Ik heb het maar eens betreden, maar
dat was eenmaal te veel. Maar'het is
meer dan vijf-en-twintig jaar geleden,
en zij is al lang geleden gestorven.
De dood ontheft iemand van ein be-
lofte, is 't niet
„Natuurlijk antwoordde Lynn vaag
„In ieder geval heeft „mein" vriend,
Herr Doctor, het gevraagd, zelfs, ter
wijl hij „mein" belofte wist, en hij is
zeker wijzer dan ik. Ik zal om vier uur
komen met „mein" viool.
Lynn ondernam zijn langen tocht
huiswaarts, zijn zonnige natuur was
diep geschokt. Wat zou het toch zijn
vroeg hij zich tevergeefs af. Ben ik an-
zullen zien. Voor je leven ten einde isi'ders dan alle anderen Ze schijnen al
zal het een van deze drie dingen van I len iets te voelen waar ik geen besef van
je gemaakt hebben. Het zal je hart zeerheb.
zacht gemaakt hebben, zeer hard, of
het zal gebroken zijn. Niemand ont
snapt.
Wordt vervolgd.)
Vader dag aan dag geeft zijn steeds
druk bezocht, en de bureaux van Mgr.
Maestro di Camera, waar men zich
móet vervoegen met een aanbeveling
\an Bisschop, pastoor of andere be
kende persoonlijkheid om een kaart
voor zulk een audiëntie te bekomen,
zijn den ganschen ochtend vol men
schen, die, na een paar dagen wachten
zulk een vurigbegeerde kaart thuis ge
zonden krijgen.
Roman door MYRTLE REED.
De ambassadeursconferentie is he! eens
geworden over de methode van notificalie
aan de betrokken regeeringen van de be
sluiten der geallieerden betreffende Op-
per-Silezië.
Gisterenmiddag zou de conferentie de re
dactie beëindigen van de mededeeling, be
stemd voor de regeeringen te Warschau en
te Berlijn.
Reuter verneemt, dat de Japansche dele
gatie naar de Washingtonsche Conferentie
17 dezer onder groote geestdrift uit Tokio
is vertrokken.
Lloyd George heeft Dinsdag in het La
gerhuis, op een vraag van Asquilh, mee
gedeeld, dat de leden van de delegatie van
het Britsche rijk naar de conferentie le
Washington zouden zijn Balfour, Lord Lee
of Fareham en hijzelf. Ilij voegde erbij, dat
hij zelf hoopte te gaan, zoodra het parle
ment en de algemeene toestand dit moge
lijk maakten. De Britsohe ambassadeur in
de V. S. zou bij ontstentenis van hem of
een der andere gedelegeerden, als zoodanig
optreden. Overeengekomen was, dat de
Britsche delegatie het heele rijk le Was
hington zou vertegenwoordigen, maar met
het oog op het belang der te bespreken
onderwerpen, werd het zeer gewenscht ge
acht, dat de dominions zonden worden ver
tegenwoordigd door hun premiers of an
dere door hen aangewezen personen. Geen
der premiers van de dominions kon aan
wezig zijn en daarom waren anderen be
noemd, wier namen wij reeds hebben mee
gedeeld.
HET VREDESVERDRAG TUSSCHEN DE
VER. STATEN EN DE CENTRALEN.
De Amerikaansche Senaat heeft het vre
desverdrag met Duitschland en Ooslenrijk
en Hongarije geratificeerd.
Voordat de eindstemming over de vre
desverdragen met Duitschland en Oosten
rijk plaats had, doden de democraten het
voorstel om voor het Duitsch verdrag hel
verdrag van Versailles met Lodge's twaalf
reserves in de plaats te stellen, doch dit
werd verworpen en de door de commissie
van buitenlandsche zaken voorgestelde re
serves, welke Amerika verbieden het lid
maatschap te aanvaarden van de geallieer
de commissie - van herstel, of
eenigerlei andere internationale commissie,
zonder toestemming van het Congres, aan
genomen. Een amendement, ingediend door
Reed, verklarend dat Amerika zich onthe
ven acht van alle verplichtingen, welke het
verdrag van Versailles oplegt, werd ver
worpen met 71 tegen 7 stemmen.
De Senaat ratificeerde de verdragen met
Duitschland en Ooslenrijk mot 06 tegen 'JO
stemmen, of 8 meer dan noodig was ter
verkrijging van een meerderheid van twee
derde; het verdrag met Hongarije met 66
tegen 17 stemmen. De ratificatie voltooide
het eerste vredesprogram der regeering en
brengt den volledigen staat van vrede met
de Europeesche centrale mogendheden.
Slechts de formeele ratificaties resten nog.
MINISTERCRISIS IN BELGIE.
Tijdens de Belgische Kabinetszitting gis
terenmorgen, waaraan Vanderveldc, An-
seele en Destrée deelnamen, dienden de so
cialistische ministers hun ontslag in.
Ook de Kamer-president, de soc. afge
vaardigde Brunei, besloot zijn ontslag tc
nemen uit solidariteit met de soc. minis
ters.
De lersche conferentie.
De Paus heeft dezer dagen bij oen toe
spraak tot honderd pelgrims van Engel
sche katholieke vereenigingen, die zich
thans le Rome bevinden onder leiding van
in
ver-
26. - ---
de regenboog
ilen bissclio-p van Leeds, ook op Ierland
gezinspeeld. Langen tijd, zoo zeide Z. H.,
had hij gebeden voor den vrede in Ierland
en hij hoopte ernstig, dat de onderhan
delingen te Londen zouden slagen en zoo
wel aan Engeland als aan Ierland voor'
deel zouden brengen. Iederen morgen bad
•hij voor hel eind van dezen strijd.
In zijn rode als voorzitter van de' Dioce
sane Synode heeft de Protestantsche
aartsbisschop van Dublin, dr. Gregg, zich
zeer pessimistisch uitgelaten over de thans
gehouden lersche conferentie. Hij vroeg
voor de Britsche minderheid in Zuid-
Ierland een slem in het kapittel en bij een
cventueele regeling een „fair chance''. Ai
had hij dan geen vertrouwen in de rege
ling, welke in Downingslreet in elkaar
werd gezet, toch zou hij deze loyaal aan
vaarden en hei zou hem verheugen als do
leische fpiaeslie erdoor werd opgelost.
De aartsbisschop kourde het af, dat
geen enkele vertegenwoordiger der min-
flonheid van Zuid-Ierland (300.000 A
400.000 Britsche burgers) een plaats had
gekregen aan de conferentie tafel. Voor
die minderheid vroeg hij waarborgen, o.a.
op godsdienstig gebied.
De Afountjoy-gevangenis.
De correspondent der „Morn. Post" te
Dublin doet de volgende merkwaardige
mededeeling.Hij zegt dat hij voor do
waarheid niet kan in slaan, doch aange
zien hij het nieuws heeft uit een bron, die
altijd ten volle betrouwbaar bleek, aarzelt
hij niet het mede le deden. Een vraag i
het Lagerhuis kan misschien licht
spreiden.
Hij schrijft: „De Mount joy-gevangenis is
overgenomen door het lersche republi-*
kemschc leger. Daar lag in garnizoen de
compagnie van de Koninklijk lersche
pontic. Ongeveer een week geleden mar
cheerde een rcpuhlikeinsch corps naar de
gevangenis en nam er het bevel over. De
R compagnie vroeg loen instructies hoe te
handelen en kreeg bevel niets te doen. De
lersche republikeinen begonnen toen de
plaats te gebruiken als oefen ings-kamp.
De politiemannen vroegen overplaatsing,
maar kregen bevel fe blijven waar zij
waren en verkeeren in levensgevaar, daar
ze geheel zijn overgeleverd aan hnn
vijanden."
FRANKRIJK EN GRIEKENLAND.
Naar aanleiding van de a.s. komst van
den Griekschen premier te Parijs, waar hij
door Briand zal worden ontvangen, waar
schuwt Gauvain in 't „Journal des Dé-
bats", na onlangs de Kcmalisten te hebben
uitgemaakt voor condottieri, om zich niet
door mooie praatjes van Goenaris om den
tuin le laten leiden. Diens eenige doel
loch met zijn bezoeken aan Parijs, Lon
den en Rome is te trachten de eigen, zeer
verbleekte aureool weer wat op te poet
sen. De Gricksohe premier is naar Gauvam
oordeelj<vn verloren man, hij, zoowel
als zijn vorst Konstanlijn.
De meerderheid, die hij Zaterdag in het
parlement heeft gekregen, waarbij de
Venizélisten zich onthielden, is alleen het
gevolg van hel feit. dat niemand in da
gegeven omstandigheden de leiding
wensch t over te nemen en iedereen do
huidige regeering de volle verantwoorde-
iijklveid wil laten voor haar mislukte poli
tiek. De drachme is geducht gedaald in
waarde, het leven is driemaal zoo duur
als vroeger, de schatkist is leeg. De mo
bilisatie van twaalf lichtingen ontrooft
het land den arbeid van zijn sterkste
mannen, het échec van het offensief tegen
Angora kwetst de eigenliefde van het volk
enz. De koning is bij zijn terugkeer uit
Smyrna met ijzige koelte ontvangen; met
nadruk wordt aangedrongen op troons
afstand ten gunste van den diadoohus.
Niet dus naar het slemmencijfer in de
Kamer door Goenaris verkregen,» moeten
de geallieerde mogendheden zich richten
hij de bespreking der Ooslersche zaken
met Goenaris. Zij moeten hun houding
laten bepalen door den werkelijken toe
stand van Griekenland. Befer ware ge
weest hem niet te ontvangen maar nu
dat wel geschiedt, is het zaak hem niet in
twijfel te laten. Voor Frankrijk, zoo be
sluit Gauvain komt het er op aan zijn
particuliere belangen in Griekenland te
waarborgen en alle ten opzichte van
f rankrijk aangegane verplichtingen le
doen eerbiedigen. Verder de regeling ver
gemakkelijken van het Ooslersche vraag
stuk en hét herstel van den vrede in over-:
enstemming met de eischen van de be
schaving in het algemeen en met de
rechten der christelijke bevolking.
Andere bladen schrijven in dcnzelfdcn
geest.
J
LUDWIG VAN BEIEREN, f 1
Volgens een V. D.-bcricht is de gewezen'
koning van Beieren, Ludwig van wiens
ernstige ziekte wij reeds melding hebben
gemaakt Dinsdagmiddag overleden op
zijn landgoed in Hongarije.
Ludwig III is 76 jaar geworden. Hij
was de zoon van den bekenden prins-re
gent Luitpold -die den krankzinnigen
koning verving. Ludwig is van December
