set "niet afwijzen, als het met het lot herinnering, die zijn laatsté woorden
van uw vader verband hield wreedaardig bij haar opriepen, „maar
„Neen," antwoordde zij, in vol- als ik bij h^m wil blijven, als ik zijn
strekte onbevangenheid. verpleegster, zijn dienstbode wil zijn"...
En zachter voegde zij er bij „Ik „Nu is het'mij beurt om te zeggen
heb er nooit over gedacht: als ik be- „onmogelijk U is te jong. U zoudt
reid was te sterven voor hem, dacht ik dertig jaar ouder moeten zijn. Dat is
niet, dat hij mij iets ergers kon vragen." uw schuld niet, noch de mijne. Zoo jong
Hij begreep de onbewuste irohie van als u is, wij kennen uw hoedanigheden,
dit antwoord niet. wij vertrouwen u toe de gezondheid
„Ik moet u eerst een familiegeheim en het geluk van onzen armen bloedver-
meedeelen, waarvan het groote ge- want, misschien zal uw tegenwoordig-
wicht u zal bewijzen, welk een ver- heid, uw oplettende zorg in hem doen
trouwen ik in u stel." Dit gewicht be- herleven
wees ook tot op welke hoogte Monica Hij aarzelde, zelfs sir Bear vermocht
zich in de macht van sir Bear niet haar te lokken met deze Ifersen-
bevond. schim. Hij besloot dus „De dankbaar-
„Ik zal u echter volstrekte geheim- heid kan hem aan u doen hechten,
.houding moeten opleggen over alles Op dit punt echter was de baronet niet
,wat ik u zal meedeelen. Wij hebben in staat Monica te misleiden. Wie beter
ihet ongeluk gehad, Jean de Burgau, dan zij kende deze ongevoeligheid, die
onzen naaste bloedverwant;-en thans het antwoord was op haar zelfverlooche-
Ihet hoofd onzer familie, te zien ge- ning om de kracht harer jeugd tever-
l.troffen door een ziekte, die, zonder geefs op te offeren in 'n onderneming, die
jzijn geestvermogens geheel weg te ne- haar zou uitputten. Had zij zich niet
imen, deze toch aanzienlijk heeft ver- reeds gestooten aan de ijzige verstij-
zwakt. Voortdurende zorg en een toe- ving van J ean, zooals men hoofd en han-
iwijding vol waakzaamheid zijn noodig, den sloot tegen eén ondoordringbaren
■niet alleen om de voorzorgen te ver- muur Zij zou eindigen met er zich te-
jzekeren, die zijn toestand vereischt, gen te verbrijzelen,
imaar ook om zijn lot eenigszins dra- Sir Bear ging onbarmhartig doch
'gelijk te maken. De jonge lord Jean zonder drift voort: Ik behoef u niet
;de BurgauJa," zei hij, „hij is te zeggen, dat gij vrij zijt om aan te
(lord sedert den dood van lord Archi- nemen, of te weigeren."
bald. Het is zelfs volgens de aan wij- En waarschijnlijk om haar te beter
zingen, die zijn oom ons heeft nage- de overtuiging in te prenten van deze
Haten, bij zijn laatste bezoek, dat wij vrijheid, ging hij voort„Gij zijt beter
jhandelen. Wij zijn overtuigd, dat be- in staat dan ik, om den toestand van
(taalde diensten Jean nooit zullen om- uw vader te beoordeelen. Als de regeling
iringen met genoeg zekerheid en toe- die ik u voorstel u onmogelijk schijnt,
(genegenheid en toen wij besloten hem zullen v/ij ons moeten buigen. Maar het
te doen trouwen, hebben wij aan u ge- is ook billijk dat onze houding ten uwen
dacht. Vergeet niet dat lord Archibald opzichte van uw beslissing afhangt.
,'u heeft gezien. Ik wil u niet misleiden Als gij u aan ons eerste beroep op u
en zoek daarom zoo weinig u den aard onttrekt, zouden wij met u te helpen de
en de draagwijdte te verbergen van rol van bedrogenen spelen. Patrice
;de verbintenis, die gij aangaat, dat O'Hava heeft ons geld en ik zal niet
ik u mijn neef wil toonen. De oude beproeven het hem weer te ontnemen.
Jacob, die hem met veel zorg en ver- Ik moet u echter bekennen, dat tegen-
istand'.verpleegde, is dood. Celia-Jane over deze hardvochtigheid, tegenover
kan nïet voldoende geschikt geacht wor- uw ondankbare hardnekkigheid om
iden voor die taak.zondereenverstandige een plan te verwerpen, dat even gunstig
leiding- zooals de uwe zal zijn, doch is voor u als voor den ongelukkige,
tu zultj geen enkele vermoeiende be- die u noodig heeft, ik mij onthouden
'zigheid hebben. U zult zien, dat onze Zal van nog langer de justitie van zijn
(Zieke niets afschrikwekkends heeft, land op een dwaalspoor te brengen en
■Hij betoont zich zeer gewillig voor ik zal mijn invloed niet aanwenden om
^Celia-Jane en in geval van nood, is Patrice O'Hava te helpen en zijn vlucht
onze onmiddellijke hulp steeds te te begunstigen
juwer beschikking. Uw diensten zul- En ge weet wel dat het vonnis van
'len beloond worden met een lijfrente uw vader zou zijn
en gij zult lady de Burgau zijn. Als Zij bedekte haar gelaat met de han-
ide wijsheid en de rede uw raadgeef- den om het vreeselijke woord niet te
«ters zijn, zult gij het aannemen. Ik hooren. Zij zuchtte met bijna onhoor-
'heb meenen te begrijpen, dat uw va- bare stem, alsof zij een bezwijming Ra
ider met genoegen zich van alle zorg bij was: „Genade.... genade...."
fomtrentia ontheven zal zien. Gij moet „Ik ben het niet," zei sir Bear bijna
■mij uw woord geven, nooit deomstan- zachtmoedig, „ik ben het niet, die de
digheden van uw huwelijk te openba- genade voor Patrice O' Hava in handen
ren en te zwijgen over alles wat dit heeft."
aangaat. Het is nutteloos ons bloot Zij beschouwde werktuiglijk zijn
|te stellen aan praatjes, even valsch als magere, blanke handen. Was het moge-
boosaardig. Verschillende omstandig- lijk, dat zij met zulk'n vreeselijken last
hedenjverplichten ons nog de tegenwoor- bezwaard werd?"
idigheid van mijn neef op Blackhorn „Geef mij tijd," bad zij.
,te verbergen, doch deze voorzorg zal .„Neen, nu dadelijk."
weldra overbodig zijn. Het moest wel dadelijk zijn, want
Monica had sir Bear aangehoord zon- weinige dagen nog en Patrick O'Hava
der iets te zeggen. Wist zij niet, waar zou gedeeltelijk in veegheid zijn..
hij heen wilde? Voor zij nog tot zich misschien geheel en A.
zelf gekomen was en haar verwarde Sir Bear hernam op gemoedelijken
gedachten had geordend, was zij in het toon „Dit huwevk, dat gesloten zal
paviljoen voor Jean de Burgau. worden volgens den protestantschen
Toen zij weer met sir Bear alleen was, ritus, zal, als u dit liever hebt, slechts 'n
stamelde zij blootè formaliteit zijn. Het verblijf van
f. „Ik weiger niet..-., ik zal hem ver- uw vader bij ons is geheim gebleven. In
zorgen." dit opzet zal er dus geen zweem van
Zij vestigde haar verschrikten blik moeilijkheid zijn. Als ik u deze verklarin-
op het strenge gelaat van den burggraaf, gen geef, bedenk dat zij niets verande-
„Ik weiger niet,** herhaalde zij, ren en al stelde ik u een Mohamme-
"„tk zal Jacob vervangen. Ik zal den daansch huwelijk voor, dan zou dit
'zieke al mijn tijd en zorgen wijden. Ik den toestand niet veranderen. Welke
■zal niet bang zijn.... neen, ik zweer de bijkomende omstandigheden zijn, of
j'bet u, ik zal niet bang zijn voor hem. de motieven van uw besluit, als ge aan-
Ik zal hem verzorgen of het mijn broe- neemt, zal uw vader ontsnappen, als
der was." gij weigert
„Verzorgen is goed, maar u moet hem „Neen, neen, ppj zult dit niet doen."
ook trouwen," sprak sir Bear op be- „Integendeel, ik zal niets doen en het
slisten toon. Zij deinsde sidderend zal vanzelf gebeuren. Maar verlaat u
terug en fluisterde „Dat is onmogelijk, geheel op ons en beproef niet de minste
j Hij antwoordde koel. „Zeer goed. Gij tegenwerking, of ge zult u zelf de gevol-
jzijt in uw recht. Binnen hoeveel dagen gen te wijten hebben,
zal het schip passeeren, dat uw vader Als ge deze formaliteit niet als een
zal meenemen huwelijk beschouwen wilt," vervolgde
„Maar," sprak zij, gedreven dcor de sir Bear, met een bij na onmcrkbaren
spot in zijn stem, „beschouw ze dan hooren, die op plechtigen toon sprak
als een belofte, Jean de Burgau trouw „Zalig zijn..Maar neen, neen, zij
te verzorgen, die dan uw bescherme- wilde niet hooren, wat de oude Jacob,
ling moet zijn. Gij offert u dan op tot haar zou gezegd hébben,
troost, en steun voor een ongelukkige. De onmogelijkheid om tot Jean te
Is lord Jean tot een vroegen dood ver- spreken vermeerderde nog haar onrust
oordeeld, dan zult ge zijn laatste ofschoon zij daarvan weinig verwachtte,
dagen verzacht hebben. Dan Ten einde raad besloot zij haar vader op
krijgt gij ook uw vrijheid weer, ter- te zoeken, zich aanzijn voeten te wer-
wijl Patrice O'Hava de zijne reeds lang pen en hem te smeeken met haar te
genietten minste, als gij tijdig uw vluchten, zich te verbergen waar dan
antwoord geeft." ook.
Den geheelen nacht werd Monica Monica keerde naar haar kamer terug
gekweld door onuitsprekelijken angst, maakte inderhaast eenige toebereidse-
Sir Bear had gezegd, dat het van haar len en pakte de noodigste zaken bijeen
alleen afhing. Wat zij zou kiezen, zou tot een bundel, dien zij onder haar
vanzelf gebeuren en zij moest kiezen mantel verborg. Daarop verliet zij het
en.... spoedig. De Burgau's handel- kasteel en bereikte, zonder door iemand
den uit toegenegenheid, uit medelijden gezien te worden, het hek dat de con-
met lord Jean, of uit een of ander be- cierge Basile voor haar opende, toen
lang, het kwam er niet op aan welk het zij zeide, dat Jessy naar de pastorie
resultaat was hetzelfde. Zij wilden hun was.
bloedverwant 'n toewijding verzekeren, Eenmaal buiten, vertraagde zij haar
die geen loontrekkend dienaar hem kon schreden. Zij moest aan de talrijke
geven. Zij waren vastbesloten en oefen- paren oogen, die steeds voor het een of
den onbarmhartig de vreeselijke macht andere venster aan Blackhorn op den
uit, die een toeval hun over haar en uitkijk waren, geen reden tot verden-
haar vader had gegeven. Zij hadden een king geven. De weg viel haar niet lang
levend wezen noodig voor een levenden door de vele gedachten die haar bezig-
doode, als Jean de Burgau was en daar- hielden en zij was bijna verrast, toen
toe hadden zij Monica aangewezen, zij de plaats herkende, tot waar Harry
Wat sir Bear gezegd had, was een ont- haar de vorige maal vergezeld had. Zij
zettende waarheid de drijfveer kwam was werkelijk op de groote weide,
niet in aanmerking, zij moest aannemen doch ze hoorde, noch het geblaf der
of weigeren, zij moest ja, of neen zeggen honden, noch het blaten der schapen,
en door dit ja of neen besliste zij mis- Zij zag ook geen schaapskooi of rollen-
schien over leven en dood. de hut. Alleen de steenen hut was er,
Twee dagen gingen voorbij, langzaam die haar bewees, dat zij niet verdwaald
en snel tegelijk, in koortsachtige over- was. Deur en vensters waren echter geslo
weging zonder dat Monica kon ant- ten, de drempel was reeds bedekt met
woorden, zonder dat zij een besluit stof en de schoorsteen rookte niet meer
kon vormen, zonder dat zij het woord ondanks de koude. De hut was verlaten,
kon spreken, dat, óf haar, óf haar va- de vader van Monica was vertrokken,
der zou veroordeelèn. Patrice O' Hava had gezegd, dit her-
Zij trachtte niet Patrice O' Hava te innerde Monica zich nu, dat hij zijn
verwittigen van het dilemma, v/aar- vertrek zooveel mogelijk zou verhaasten
voor sir Bear haar had geplaatst. Zij om des te langer in Ierland te kunnen
wilde niet, dat zijn formeele weigering zijn. Dit was hem zeker gelukt. In elk
haar de laatste hoop zou ontnemen om geval hij was vertrokken zon der
hem te redden. En wie weet te vermoeden in welken moeilijken
Misschien zou hij toestemmen uit toestand hij zijn dochter achterliet,
liefde voor de zaak van Ierland. Hij wil- Monica kon hem niet meer waarschu-
de tot eiken prijs den strijd hervatten, wen, zich niet meer onder zijn bescher-
Tegenover het lot van zijn vaderland ming stellen. Hij was reeds ver weg in
was het lot van Monica slechts een in het grootste gevaareen woord van
middelmatige prijs, waaromtrent geen de Burgau's kon zijn vlucht belemmeren
loven, of bieden mogelijk was. en hem in het verderf storten. Als zij
Monica was voor hem nooit iets ook eens vluchtte?.... Zij moest in-
anders geweest dan een blok aan het tegendeel ten spoedigste terugkeeren en
been en zelfs een gevaar. Zij kromp op- hun zeggen „Gij zijt de meesters en ik
nieuw ineen door deze bittere overtui- ben in uw macht: ik stem in alles toe."
ging. Zij was het, die op Blackhorn zijn Zij keerde haastig terug, uit vrees
incognito had verraden. En als zij bij dat de minste vertraging noodlottig kon
deze gelegenheid, of bij een andere er zijn, dat zij hun bedreiging reeds had
toe had bijgedragen hem te compro- den uitgevoerd. Zij verhaastte haar
mitteeren, als zij hem in den strik gedre- schreden nog meer. Ditmaal viel de weg
ven had, waarin zij beiden gevangen haar lang.
waren, was het dan niet rechtvaardig, Toen zij het hek bereikt en Basile
dat zij al het mogelijke deed, om dit haar binnengelaten had, was zij binnen
weer te herstellen, of goed te maken enkele minuten in het kasteel en in het
Het gevaar waarin haar vader ver- salon, waar zij sir Bear alleen vond.
keerde, had haar zulk een ondraaglijken „Is het nog tijd voor mij, om u te
angst veroorzaakt, dat zij met vreugde antwoorden
elk offer zou gebracht hebben om hem Hij had niet de wreedheid haar te la
te redden. En toch deinsde zij nu terug, ten wachten hij antwoordde met een
Door een onbewuste ingeving gedre- toestemmend gebaar,
ven, dwaalde zij in de richting van En hijgend, alsof zij niet snel genoeg
Jacob's duiventil. kon spreken, riep zij „Dan is het
Helaas, de oude Jacob was dood. ja, ja, ja.... Doe wat, gij wilt."
Wat zou hij haar overigens anders ge. „U stemt dus toe in het hu welijk
zegd hebben dan zich te onderwerpen „Ja, ja, ik neem alles aan. Gij hebt
Het was echter niet de oude Jacob met mijn woord."
wien zij spreken wilde. Op de tafel lag een blijkbaar officieele
Zij had een onbestemd verlangen om brief, die als met magnetische kracht
Jean weer te zien, zich ervan te overtui- haar blik trok. Sir Bear nam dezen
gen, of alles in hem werkelijk was uit- brief op en wierp hem in den branden-
gedoofd, of er niet een lichtje was in dit den haard.
duister, geen vonk onder deze asch. Monica had zich in een vensternis
Zij zou hem met-zulk een smeekende teruggetrokken, haar opwinding be
stem ondervragen dat hij eindigde daarde en zij herstelde zich een weinig,
met te antwoorden. Zij had geen berouw, de brief dien
Zij had de duiventil bereikt. Zij stond zij had zien verbranden bewees, dat zij
op het balkon, maar de deur was ge- haar offer niet te vergeefs had ge
sloten en aan de binnenzijde gegrendeld bracht.
Monica riep eerst zacht, later luider, Zij keek naar buiten en wendde het
doch Celia-Jane kwam hier niet meer, oog in de richting van het paviljoen, dat
sedert zij v^duwe was zij woonde ge- zich in zijn bolwerk van rotsen verborg,
heel in het palviljoen, waar zij een klein Zij zocht de plaats van de duiventil,als
vertrekje tot verblijf had. wilde zij tot Jacob zeggen „Gij ziet
Door de stoffige ruiten zag zij de het. Ik kom terug bij lord JeanIk
twee ineenloopende vertrekjes met het zal mij aan hem geven, ik zal hem niet
eenvoudige «ndelijke meubilair; zij meer verlaten.
verbeeldde zich bijna een grijshoofd Zij werd langzamerhand bewust, dat
te zien leunen tegen den rug van den in haar antwoord aan Sir Bear,haar me-
leuningstoel en een zwakke stem te delijden voor Jean evengoed had mede.
gesproken als de angst om het leven
haars vaders.
VII.
Toen Monica het salon verlaten had'
zag sir Bear J essy uit een hoek komen,
waar zij gezeten had tijdens het korte
onderhoud van haar gouvernante en
haar vader. Zij kwam recht op sir Bear
aan.
Ik was daar," sprak zij met een ge
heel veranderde stem, hortend en stoo-
tend.
Hij keek haar ongedwongen aan.
„Ik wist't,"antwoorddehij. „Dacht je
dat de geest van je vader reeds zoo ver
zwakt was, dat hij niet in staat zou zijn
te onderscheiden, wie zich in de kamer
bevindt, of te bemerken, dat er iemand
aan de deur luistert
Zij sprak driftig„Wat heeft u ge
zegd
„Nu dat heb je toch zelf kunnen hoo
ren."
„Over wien sprak u, wil ik zeggen
Over een huwelijk, ja, dat weet ik. Wie
zal er trouwen
Ben je nu zoo troosteloos om je gou
vernante te verliezen, van wie je eerst
niets wilde weten
„Wien trouwt zij Toch niet Jean
de Burgau 7"
Op dit oogenblik kwamen Malcolm
en Josiah binnen, als twee jagers, die
op den toon van den jachthoorn kwa
men toegeloopen om het slachtoffer te
zien. Monica was er echter niet meer.
„Ja, dat is Jessy," sprak sir'Bear
in antwoord op de vragende blikken van
zijn zoons, „en wij spraken over het aan
staande huwelijk. Er is niets tegen om
Jessy op de hoogte der zaak te bren
gen. Alle bedienden zijn te Ridge en
wij zijn geheel onder ons."
„O, Jessy weet al wat zij wil," brom
de Malcom. „Zij heeft een beter hoofd
dan Harry, al zegt dat juist niet veel."
„Malcolm, spreek geen kwaad van
je jongeren broeder," sprak de gelijk
moedige Josiah, terwijl hij zich op
den gemakkelijksten stoel neervlijde.
„Zonder Harry hadden wij misschien 't
ongeluk gehad, Jean vroeger te verlie
zen en er blijft ons nu niets meer te
doen over."
De vleiende loftuiting, die Jessy van
haar oudsten broeder ontving, was niet
in staat de lichtgeraakte jongedame te
bedaren.
„Dat zal niet gebeuren," riep zij en
de woorden kwamen slechts met moeite
door haar opeengeklemde tanden. „Dat
zoudat zou." De stem begaf haar.
„Ben je bang voor het geluk van
Jean," vroeg Malcolm spottend. „Stel je
zooveel belang in je neef, of zoo weinig
vertrouwen in je gouvernante
„Jessy, wil jij Jean huwen," vroeg
Josiah kalm.
Het gelaat van Jessy vertrok onder
den invloed van een hartstochtelijke
opgewondenheid, zij strekte als afwe
rend de hand uit.
„Neen, neen, zuchte zij. „Neen, ik
kan niet, ik wil niet, ik ben bang."
„Dat is gelukkig," sprak sir Bear
„want het is onmogelijk."
„Waarom mij dan een oogenblik ge
dwongen om het te denken," vroeg zij
me^an kleur van drift. „Dat is wreed."
Het was zoo wreed, dat het Josiah
in een lach deed uitbarsten.
Jessy hernam woedend: „Ik kan
je plannen verijdelen."
Je kunt het beproeven, dat is alles."
„Kijk eens, Jessy," sprak sir Bear,
dien het succes bizonder zachtzinnig
maakte. Je bent een verstandig meisje
en je zult ons raad kunnen geven. Je
mag ook beslissen in hoeverre het je
zelf aangaat. Als je neef niet trouwt en
de erfenis in andere handen overgaat,
denk niet, dat ik dan de zaak zal opge
ven. Ik heb reeds overwogen wat je toe
komst zou zijn, ingeval Blackhorn ons
niet meer zou toebehooren en wij allen
verstrooid zouden worden."
„Als Blackhorn ons niet meer zou
toebehooren," herhaalde Jessy ver
baasd en ontsteld.
„Wel ja, ik heb gedacht, dat miss
Araminthe en jij een pensionaat voor
kleine kinderen zouden kunnen oprich
ten, een soort van bewaarschool."
„Nooit," riep Jessy onstuimig, „ik
heb een afschuw van kleine kinderen."
„Ook zou er niets tegen zijn," her
nam sir Bear op bezorgden toon, „dat
je in een groot huis kwam, zeker niet
zoo oud als het onze maar de tegen
spoed zou je niet veroorloven verge
lijkingen te maken om er een goed
betaalde dienstbetrekking te vervullen."
„Papa, hoe kunt u zoo iets denken
Ben ik daartoe geboren," sprak zij met
gekrenkten trots.
„Of anders," hernam sir Bear, „voor
lezeres bij de oude mevrouw Moon."
„Dat wil ik nietsprak Jessy,
bijna schreiend. „De voorlezeressen van
mevrouw Moon zijn blanke slavinnen,
die niet eens genoeg te eten krijgen. Ik
wou liever.„Wat zou je liever wil
len, Jessica," vroeg de baronet streng.
„Welnu dan," sprak zij, terwijl zij
met een vlugge beweging haar tranen
droogde, „ik wou dan nog liever, dat
u uw gang gaat."
Maar," voegde zij op klagenden toon
er bij, toegevende aan een fantastische
gril en een beetje kinderachtig, „maar
ik zou wel lady Burgau hebben willen
worden
De weinige intieme kennissen van
de familie op Blackhorn kregen nu
spoedig te hooren, dat Jean de Burgau,
de nieuwe lord, in de oude wereld zou
terugkeeren en dat de laatste gebeurte
nissen gewichtig genoeg waren geweest
om hem zijn zwprvend leven in Ameri
ka te doen opgeven.
Hetzij men zijn spoor had weergevon
den, hetzij hij uit eigen beweging de
betrekking met zijn familie weer had
aangeknoopt, de Burgau's van Black
horn correspondeerden geregeld met
hem.
Hij had zich niet vroeg genoeg kun
nen inschepen om de begrafenis van
zijn oom bij te wonen, maar hij was op
reis gegaan zoodra zijn gezondheid,
die door een val van zijn paard licht
geschokt was, hem dit veroorloofde.
Hij zou misschien terugkeeren met het
jacht van een vriend en dan regelrecht
naar Blackhorn komen, maar de datum
van zijn reis was nog niet bepaald.
Inderdaad kwam hij „onverwachts"
aan, zooals hij gezegd hadhet gerucht
van zijn terugkeer verspreidde zich in
het graafschap, tegelijk met dat van
zijn aanstaand huwelijk. Men wist niet
wat men meer moest bewonderen, zijn
eerbied voor den wil van zijn oom, of
zijn haast om zich de erfenis te verze
keren.
Voor het oogenblik ging hem deze
erfenis niets aan. Tot aan zijn dertigste
jaar had hij met het fortuin van Burgau
House niets uit te staan. De bepalingen
van lord Archibald's testament waren
niet nauwkeurig bekend. Men wist al
leen, dat de markies, op het punt van
zijn neef te onterven, van dezen harden
maatregel was afgebracht door de
Burgau's van Blackhorn, aan wie hij
ook niets wilde nalaten, en dat, dank
zij hun tusschenkomst, hij zich verge
noegd had met Jean een uitstel op
te leggen.
De terugkeer en het huwelijk van
Jean rechtvaardigden de algemeene
verwachtingen doch men was verrast
te vernemen, dat de verloofde van Jean
een jongedame was, die op Blackhorn
den post van gouvernante bekleed had.
Het engagement tusschen hen beiden
dateerde van langen tijd terug. Het was
op verzoek van Jean, dat de Burgau's
van Blackhorn deze jongedame hadden
opgenomen, tot hun huwelijk mogelijk
was geworden. De aanstaande van Jean
heette Monica O' Hara, zij was mis
schien min of meer nauw vermaag
schapt aan den patriot van dien naam.
Jean de Burgau bevestigde daarmede
een keer te meer zijn Iersche sympa
thieën, waarover men een tijdlang veel
had gesproken, doch die in het vergeet
boek waren geraakt.
Deze verschillende geruchten ver
spreidden zich alsof zij uit de lucht
voortkwamen, zonder dat iemand de
bron kon noemen, of aangeven wie ze
in omloop had gebracht.
Lord Jean, die geen formaliteiten
te vervullen had voor zijn toekomstige
erfenis, kon op Blackhorn uitrusten.
Hij was nog eenigszins lijdend, maar
hield zich toch bezig met de toebereid
selen voor zijn aanstaand huwelijk.
Hij gaf zelf eenige instructies aan leven
ranciers in een net handschrift en
duidelijken stijl stijl en handschrift
van de Normandische Burgau's. Hij was
voornemens met zijn jonge vrouw da
delijk na hun huwelijk naar Amerika te
reizen om daarfde weinigejmaandenjdoor
te brengen, die verloopen moesten, vóór
hij in het bezit vanBurgau-House kon
komen. Hij was gekrenkt door zijn
twijfelachtige positie, waarin de onge
lukkige bepalingen van het testament
hem plaatsten en had haast om weer te
vertrekken.
Hetfscheen den meest bevoegden zelfs
toe, dat in een dergelijke omstandig
heid een absoluut stille huwelijksplech
tigheid van den hoogsten smaak zou
getuigen.
De Engelsche wet doet wonderen om
de bevestiging van het geluk van
jonge paren te bespoedigen. Lord
Jean maakte van deze gunstige bepalin-
gens zulk een goed gebruik, dat, als
niets zijn plannen zou verhinderen, hij
met Monica binnen zeer enkele dagen
zou verbonden zijn.
De zaken op Blackhorn kregen dus
een zeer gelukkig aanzien en schenen
te gehoorzamen aan zulk een wijze en
flinke drijfkracht, dat zij van zelf sche
nen te gaan en heel eenvoudig in de
goede richting, zonder dat iets de be
rekening, of den toeleg verried.
Was deze onbeteekenende ongesteld
heid er niet geweest, die lord Jean tot
rust dwong, de heeren van Blackhorn
zouden zonder bezwaar genoten heb
ben van dit bezoek van een neef, die
niet voor een ondankbare gold. Om
hun echter meer dagen te kunnen v/ij den
zag lord Jean van de reis naar Londen
af die op zijn program stond.
De Burgau's verhaastten de toebe
reidselen tot het huwelijk en
Malcolm en Josiah vooral bestudeer
den met ijver het ceremonieel dat daar
bij noodig was.
De gedienstige gasten, die het pu
bliek zoo goed inlichtten omtrent de
bedoelingen, het doen en laten van lord
Jean, verzuimden te melden, hoever
men den dag van de huwelijksvoltrek
king reeds genaderd was. Monica ver
keerde niet in die onwetendheid en toen
zij op een namiddag op het terras wan
delde, wist zij, dat haar huwelijk den
volgenden dag zou voltrokken worden.
Zij wandelde op de beperkte ruimte
heen en weer en bij den hoek gekomen
zag zij Harry, die met de ellebogen
op de balustrade steunde. Hij kwam
op haar toe en het trof haar, hoe droevig
hij er uitzag.
„Heb je niet gezegd dat je binnen
eenige dagen vertrekt
Hij keek haar verlegen aan.
„Ja", antwoordde hij, „naar Londen,
zoodra mogelijk na..na.
Hij boog het hoofd, doch zijn trillen
de lippen spraken nog duidelijk na
uw huwelijk.
Hij hervatte met gesmoorde stem,
terwijl hij zijn hart meende te hooren
bonzen ,,U behoeft niet te denken,
miss Monica, dat ik ontevreden zou
zijn, of eenige afkeuring zou hebben
aangaande uw huwelijk. En wat betee-
kent dit voor u, wat ben ik van u
Het was zoo, zij kon het niet tegen
spreken.
Welk gewicht zou net dit voordeel van
kind gehad hebben naast de motieven,
die haar hadden gebonden De'droef-
heid van Harry zou slechts weinig aan
de bitterheid van haar hart hebben toe
gevoegd.
„O, ik misgun Jean niets," fluisterde
Harry.
„Meen niet dat ik zoo laf ben."
Monica wendde onwillekeurig de
oogen naar het salon. Daar was niemand
dan Josiah, die lui en gemakkelijk in
de kussens lag, en de kat van miss
Araminthe, die zich trachtte te koeste
ren bij den uitgedoofden haard. Men
hoorde slechts de langzame en regel
matige ademhaling van Josiah, die
even diep in slaap scheen als de kat zelf.
Gerustgesteld, antwoordde Monica
met meer vrijmoedigheid „Ik weet,
dat je ons te hulp zoudt willen komen."
„Óns Nu reeds Ons, dat is u
en Jean."
Ja, ik zou gewild hebben...."
Hij onderbrak zich en begon weer
„Ja, ik ga vertrekken. Ik heb mijn stu
diën te voltooien en wat zou ik hier doen
nu u bij hem zult zijn
Zij vroeg hem nietwaarom dan ben
je in 't huis gebleven, dat je verfoeit
Was je tegenwoordigheid een bescher
ming die Jean noodig had Wat vrees
de je
Nog minder dan hij, zag Monica den
waren grond der dingen. Zij zagen el
kander treurig aan, zonder iets te zeg
gen, gebogen als zij beiden waren onder
een donker noodlot.
„Alles is goed zoo," hernam de
knaap. Ik ben ongelukkig geweest, maar
Jean zal u hebben, dat is billijk. Het is
alleen voor hem, dat ik er me in
schiken mij ér over verheug. Ja,
ik verheug mij er over."
Men zou echter gedacht hebben dat
zijn arm,zwak,jeugdig hart bij deze woor
den brak.
„Ja, ja, het is goed, ik moet u aan
hem overlaten, zonder morren.... en
ik geef u, ofschoon gij mij in niets zult
toebehooren."
„Harry
„Ik was ontroostbaar, dat ik hem
niets kon geven en niets voor hem kon
doen en ziedaar in eensMaar ik
weiger niet, ik misgun hem niets. Ar
me kerel
Terwijl hij dit met brekende stem zei,
v/as het echter niet meer Jean, dien hij
scheen te beklagen. „Vergeef mij wat
ik u zeg, u moet mij vandaag alles
vergeven," sprak hij, met een mengeling
van smart en onbeperkte achting
„wij kunnen dezen avond met elkaar
spreken alsof wij morgen beiden gingen
sterven."
„Ja," zei Monica.
Hij hervatte met doffe stem„Jean
boezemt u medelijden in, nietwaar?
Maar als als u een ander bemind had
zou u niet toegestemd hebbenDat
zou slechts medelijden met hem geweest
zijn.. En voor u, welk een marteling
Het is te vreeselijk zich voor altijd ge
scheiden te zien van dengene die men
liefheeft."
„Maar Harry," sprak Monica zacht,
„ik bemin niemand."
„O," hernam hij, „men is soms ge
dwongen zich wreed te toonen om barm
hartig te blijven. Is het deze barmhartig
heid, die u voor mij hebt
„Harry, mijn beste jongen sprak zij
met ontroerde stem, „dat God mij ver
geve, als ik<wreed voor je was."
„U hebt mij niet geantwoord."
Voor zij echter kon spreken en alsof
hij haar antwoord vreesde, sprak hij
met koortsachtige haast„Wil je
mij mijn bloem teruggeven Heb je ze
bewaard
„Ja Harry."
„Het was de laatste. Je herinnert het
je wel," zei Harry huiverend. „Wat
was het koud en somber op den dag,
dat ik u die geplukt heb. En hoe zacht
en schoon was het toch tegenover van
daag. Het was de laatste bloem, de
eenige, want er waren er geen voor mij
voorheen en natuurlijk zullen er ook
geen meer zijn. Zul je ze mij terug ge
vengeef haar mij
„Neen, Harry, ik zal ze bewaren uit
vriendschap voor jou."
„O," riep hij in een opwelling van
kinderlijke droefheid, „als uw hart u
niet gezegd heeft ze van u te werpen
zooals ge mijzelf hebt verstooten, dan
is het, omdat ge werkelijk in uw hart
nie.ts voor mij gevoelt en dat gij
„En dat ik uw oudere zuster zal zijn
wanneer ik u beter ken," sprak zij op
een toon van goedheid en edelmoedig
heid. „Harry,mijn jongen,wees dapper."
„ja," sprak hij met vuur, „omdat u
het wilt, zij het zoo
Hij voleindigde zijn zin niet, hij liet
haar alleen en ging naar binnen.
Lord Jean de Burgau gaf het bewijs
van goeden smaak, dat men van hem
verwacht had. Zijn huwelijk werd zon
der pracht «rt praal en zonder opzien
voltrokken in de meeSt strenge huise
lijkheid, met een eenvoud en beschei
denheid, zooals onze zeden en gewoon
ten die niet gedoogen. Pracht en praal
waren wijselijk bewaard voor den dag
waarop'lord Burgau als heer en meester
