iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiüüiiiigiiüiiiHiiiuiiiiiiiiiiHiiniiiiiiiiiiüiiümiiiiiiniüiiiiiimHiiüiiiiiiiiiiiiiiüiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiii
SPELEN! EM KUNSTJES
Iets o't den
Moppentrommel 1
duidelijk:.
No. 31 EERSTE JAARGANG 1923
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimii
Monica bleef een oogenblik onbe
weeglijk staan voor dit onverklaarbaar
tooneel en keek van Jean naar Georges.
Doch onder den luchtstroom die door
de open deur binnenkwam, verhief
zich plotseling de vlam en steeg als
een vurige tong ldngs de kleederen
van Jean en bereikte bijna zijn hand.
Voordat Georges of zijn geleiders
een beweging konden maken, was
Monica bij Jean, schopte het brandend
hout weg en doofde met haar mantel
de vlam en de smeulende kleederen
Toen greep zij de hand .van Jean tus-
schen haar beide handen en drukte die
tegen zich aan als om ze beter te kunnen
beschermen. Zij stelde zich tusschen
hem en deze mannen, wier nieuwsgie
rige blikken haar angst beleedigden.
„Wat doet gij," sprak zij, terwijl ze
zich tot Georges wendde met diep
verontwaardigde stem, wat wilt ge
van hem, die u niet kan antwoorden,
nofch zich verdedigen Hem beproeven?
Weet men het niet reeds weet men
het niet duizendmaal sprak zij
op bitteren toon dat hij voor altij d ver
schillend is van de anderen Is het
niet wreed hem te kwellen
De adem begaf haar.
„Mylady," mompelde Georges, „ik
was zijn vriend."
Zij keek hem onderzoekend aan.
„Zijn vriend Wees dat dan nog en
laat hem met rust. Hebt ge niets
beters te doen dan het ongeluk van
een ander tot voorwerp van uw nieuws
gierigheid te nemen
Diepe verontwaardiging bezielde
haar en verbrak de gewone terughou
ding, waarachter zij haar ongeluk
verborg. Toen zij hier binnentrad en
Jean zag staan, alleen, te midden
dezer mannen, leek het haar, of beulen
hem omringden.
Deze verontwaardiging maakte plaats
voor medelijden met den zieke, die
daar stond zwak en nietig tegenover
de kracht der anderen. Zij leunde snik
kend tegen hem aan en fluisterde alsof
zij de tegenwoordigheid der vreemden
vergat
„Mijn echtgenoot, mijn dierbare lord,
dat zij je met rustlatenen mij mèt jou.
Wat hebben wij vrienden noodig om je
te kwellen en nog meer te doen lijden?"
Jean stiet haar koel weg. Georges
was echter reeds vertrokken, na Monica
te hebben gegroet met een respect,
dat met droefheid vermengd was.
Georges trok zich vroeg op zijn kamer
terug, want hij wilde den volgenden
morgen vroeg op reis. Hij had haast
van zijn zending verslag te doen aan
pater Etienne en hem de hoop te ont
nemen, die hij nog mocht koesteren.
In elk geval was het een groot geluk,
dat Jean zoo trouw werd verzorgd door
deze jonge vrouw, die zich niet schaam
de over hem en met waardigheid haar
ongeluk droeg. Amos Heller en de
Burgau's brachten den avond in de
rookkamer door.
„Dus," begon Josiah op luchtigen
toon, „u heeft mijn neef te Caifnbagh
ontmoet. Was zijn verstand toen nog
helder
Amos onderbrak hem met een be-
minnelijken glimlach.
„Ik heb mijnheer Jean de Burgau
nooit gezien, maar ik kon het verlangen
niet weerstaan u uit de verlegenheid
te redden."
„Mijnheer, wie was volgens u dan
hier in verlegenheid," riep Malcolm
driftig. U permitteert u daar een vrij
heid
Amos antwoordde met zachte stem
„Ik wist, dat die mijnheer u zeer slecht
gezind was. Hij had het adres van den
naasten sheriff zich verschaft en de
geringste kleinigheid had hem tot be
denkelijke middelen zijn toevlucht
doen nemen.
Dei arme man was zoo ongerust, ik
wilde hem wat gerust stellen. Wat doet
het er toe, of Jean de Burgau drie
maanden vroeger of later het verstand
verljren heeft en of hij op Blakhorn
is aangekomen in September of in
Januari
Malcolm vroeg zich af, waarom hij
zijn eerste ingeving niet gevolgd was
en den kerel de deur uit geworpen had.
O, ik was zoo gelukkig hem te
hebben gerustgesteld," voegde Amos
er nog zoetsappig aan toe.
„Gij hebt hem zoo goed gerustge
steld, dat ge mij ook gerustgesteld heb.
Ik maak u mijn compliment, want
ofschoon ik gewoonlijk nog al scherp
zie, heb ik werkelijk geloofd, dat ge
Jean ontmoet had
„O neen, o neen, mijnheer Josiah,
gij hebt het niet geloofd," antwoordde
Amos met een vroolijken lach. Hoe
zoudt ge het geloofd hebben, tenzij
ge eveneens het verstand verloren had,
aangezien de arme jongen al dien tijd
hier is geweest."
„Mijnheer.." riepen al de Burgau's
tegelijk.
„Dat is een idee, dat ik er van heb,
ik kan er niets aan doen.- En," ging
hij voort, zijn fraai hoofd schuddend,
„al mijn vrienden weten, dat ik op
Blackhorn ben en zij zouden groeft
misbaar maken,, als mij iets overkwam,
wat dan ook. Ik moet u zeggen, dat
op het punt van mijn veiligheid het
ware duivels zijn.
„En vanwaar wist gij al de bizonder-
heden, die ge hebt meegedeeld, vroeg
Josiah.
„Helaas, ik heb het gesprek-van sir
Bear en mijnheer Georges Man geheel
gehoord, al spraken zij op gedempten
toon."
Sir Bear sprak op strengen toon
„Wat gij mijnheer Georges Man ge
zegd hebt komt geheel voor uw reke
ning, wij wasschem-de handen in on
schuld."
„O, ik wil mijn fout dadelijk her
stellen en mijnheer Georges Man gaan
zeggen, dat ik gelogen heb. Dan zal hij
de zaak in handen stellen van zekeren
pater Etienne, die zich niet om den
tuin laatt leiden, als hij eenmaal een
spoor gevonden heeft.
Hij stond op om zijn voornemen te
gaan uitvoeren, maar Josiah dwong
hem weer te gaan zitten.
Zij zwegen allen een geruimentijd.
Eindelijk nam sir Bear schijnbaar on
gedwongen het woord.
„Het is van weinig belang, laat de
zaken Ioopen zooals ze willen, zeg ons
liever, waarmee wij u van dienst kun
nen zijn."
„Dat hoop ik u later te zeggen,"
sprak Amos op nederigen toon.
XI
Lady Roselyne gewende op Black
horn zeer spoedig. Zij scheen er zelfs
zeer gelukkig. Zij was vroolijk tot
dartel en uitgelaten toe en goede vrien
den niet alleen met het geheele perso
neel maar Bok met alle viervoetige
bewoners van het kasteel, tot Bruin
den beer toe. Allen moesten echter haar
nukken en luimen volgen en die waren
nog iets dnders dan de invallen van
Jessica. Het scheen dan ook dat Jessica
zich doodelijk verveelde en heel geen
invallen meer had. De eenige die haar
eenige vrees in boezemde, was Josiah.
Sir Bear behandelde zijn schoon
dochter met de meeste hoffelijkheid en
miss Araminthe, die door het vertrek
van Harry zoo terneergeslagen was,
leefde in het gezelschap van Rosey
weer geheel op.
Malcolm haastte zich niet zijn echt-
genoote tot rede te brengen, zooals
men ou verwacht hebben, maar gaf
ook toe aan haar grillen. Hij vroeg zijn
vader zelfs den sleutel van het torentje
voor haar,dien zij zoo gaarne wilde
hebben, omdat dat torentje uitzicht
had op de zee.
„En op het paviljoen," voegde sir
Bear er bij. Hij beloofde echter den
sleutel te zullen opzoeken.
Toen sir Bear met zijn jongere zoaen
naar Barough ging om aan een jacht-
diner deel te nenen, bleef Malcolm
thuis. Lady Roselyne had het verlan-
ben te kennen gegeven een roeitochtje
op de zee te maken.
Malcolm had daarin toegestemd
zonder veel tegenzin te laten blijken
en toep zijn broeders vertrokken waren,
ging hij met Rosey naar den oever der
zee. Het teeder vertrouwen, waarmee
Rosey haar verschrikkelijken echt
genoot behandelde, was voor Monica
een raadsel. Haar beving soms een
hevige schrik en het scheen haar toe
alsof het geluk van Roselyne op een
illusie berustte, die het geringste toeval
kon verstoren.
Monica ging dien dag ook uit om
een bezoek te brengen aan de katho
lieke kapel, die weer geopend was, of
schoon de toestand van het kleine
gebouwtje allertreurigst was,
Zij bad met zooveel vuur en innig
heid, dat de tranen haar in de oogen
kwamen, en getroost en gesterkt keer
de zij naar het kasteel terug en trad
het paviljoen binnen, waar zij Celia
Jane de vrijheid gaf. Ze voegde zich
bij Jean op het terras, waar zij haar
werk had laten liggen.
Zij maakte met strooien reepen
manden en zonnehoeden voor arme
kinderen in orde om aan haar bezigheid
een doel te geven en eenige belang
stelling bij Jean te wekken. Nu vond
zij echter dat deze voorwerpen van
de tuintafel verdwenen waren. Zij
liep naar de balustrade en zag dat ze
daarover geworpen waren en voor het
meerendeel in de zee waren terecht
gekomen en weggedreven. Het was
Jean, die dit in een van zijn aanvallen
van woede gedaan had, die Monica
sinds den laatsten tijd d. i. sedert het
bezoek van Geirges Man, bij hem had
opgemerkt. Zij trachtte niet hem te
ondervragen, of verwijten te doen. Zij
had evengoed de golven kunnen vra
gen, die haar arbeid hadden medege
voerd of de rotsen, die hem hadden
verscheurd.
De jonge vrouw liep Jean voorbij
zonder iets te zeggen, trad het salon
binnen en zette zich op de groote
canapé, haar gewone plaats, doch zij
nam noch haar boek, noch haar naai
werk. Zij legde het vermoeide hoofd
op een der zware kussens, keerde haar
gelaat naar het daglicht, en de oogen
met de hand beschuttend, begon zij
zacht te weenen.
De oorzaak van haar verdriet was
eigenlijk onbeteekenend, maar het
voorval opende voor haar een bron
van bitter leed. Deze daad van ver
nielzucht zonder reden was als een
antwoord op de poging van Monica
om Jean te verstrooien. Zij was niets
en zeide alles, wijl zij voor haar pogin
gen een volkomen mislukking betee-
kende.
Haar meest opofferende moeiten
bleven onvruchtbaar en oogstten zelfs
een vijandige tegenstand, ja een ver
achting die zij duidelijk kon bespeuren.
Zij meende zich gebonden aan een
wezen zonder ziel en hier stiet zij zich
aan een boosaardige, wraakzuchtige
kracht. Dit was een verzwaring van
haar ongeluk, die zij niet had voorzien
en zij schreide, zij kon haar tranen niet
weerhouden. Zonder het te bemerken
vloeiden haar tranen overvloediger en
hevig snikken deed haar lichaam schok
ken.
Plotseling echter richtte zij zich
met schrik half op. Jean was binnen
gekomen. Hij behandofde haar
o, zij bedroog zich niet, dezen keer
met een onuitsprekelijke verachting.
Jean keek haar vlak in het gelaat
wat, naar men haar gezegd had, een
teeken was van crisis en storm, en het
was een meedoogenloozen blik.
Voor de eerste maal sprak hij tot
haar uit vrijen wil, hij sprak met een
■vreemde stem in kort afgebroken
woorden, die een zin hadden en be
te kenis, die haar niet zoo spoedig
duidelijk was.
„Het is mooi," zei hij. Verraad
door tranenlieven zelfs door te
weenenLeugen, lafheid der vrouw."
Hij hield op, alsof de gewone bene
veling zijner gedachten hem opnieuw
overmeesterde. De wreede moeite,
die hij steeds ondervond om zijn
woorden te vereenigen tot een zin,
sche:n zijn tong te verlammen. Toch
bracht hij er nog duidelijk uit :,,Hoe-
veel betaalt men u om hier te komen
om te weenen.
Monica herinnerde zich de overeen
komst die zij had gesloten om het leven
van_haar vader te redden en zij mom
pelde, als sprak zij in zich zelf„Het.
is waar, men heeft mij betaald."
Zu had deze woorden nauwelijks
voltooid of zij voelde haar pols als met
ijzeren vingers omklemmen en pijnlijk
samendrukken. De crisis was gekomen,
zij beheerschte Jean, ze sleepte.dezen
verwarden woedenden geest mede als
een speelbal der golven. Monica werd
bang, zij wilde opstaan, doch zij maakte
een verkeerde beweging en zonk weer
neer.
Ditmaal meende zij dat hij haar
slaan zou, haar misschien dooden in
een aanval van blinde woede. Zij had
de bel nog kunnen bereiken om hulp
der kasteelbewoners in te roepen. Zij
beproefde het echter niet, zij wilde
niet dat men het gevaar zou kennen
dat zij liep. Zij gaf zich met een soorr
van zorgeloosheid aan haar lot over.
Het duurde kort. De handen die haat
meer schenen te willen behoeden voor
vallen dan haar ter aarde te werpen,
ontsloten zich. Hijgend en verdoofd
had Monica, nauwelijks den tijd om
zich te herstellen. Celia-Jane trad bin
nen met de boodschap, dat men Monica
ten spoedigste op het kasteel verwacht
te. Monica ging zich kleeden, doch
haar spiegel zeide, haar dat zij zich de
wang gewond had aan een of ander
koperen gesp van een mantel en 'zij
vroeg zich af hoe zij vragen daarover
zou ontwijken. Zij was vastbesloten
ondanks alles te zwijgen. Als zij be
kende wat er voorgevallen was, zou
men Jean straffen door een stfengere
opsluiting,ja,hemmisschien een bewaker
geven Neen, zij zou niet de oorzaak
zijn van grooter strengheid jegens hem.
Als zij zich over hem beklaagde, die
niet verantwoordelijk was voor zijn
daden, zou zij laf handelen. Lafheid,
leugendat was wat hij gezegd had,
dat waren de woorden, die hij met zulk
een minachting had uitgestooten en
zij wist niet waarom deze woorden
zonder beteekenis, woorden van een
zinnelooze, haar kwelden als een bloe
dige beleediging.
(Wordt vervolgd).
VOOR KLEINEN EN GROOTEN
III
OP 't VOORHOOFD SCHRIJVEN.
„Kun je je eigen naam goed schrij
ven
„Ja zeker!"
„Met dit potlood op deze groote
reep papier
„Natuurlijk met m'n oogen dicht
wel
„Kom dan eens hier."
Men schikt de reep papier om 't
hoofd van den knaap, alsof 't een ver
band was, geeft hem 't potlood en
vraagt hem, nu met gesloten oogen,
zijn naam op 't papier te schrijven.
Tien tegen een, dat hij, inplaats van
van links naar rechts, van rechts naar
links schrijft.
U wijst hem natuurlijk niet, aan wel
ken kant hij moet beginnen te schrijven.
U laat hem alleen 't verbluffend resul
taat zien.
Heer: „Kunt u mij misschien zeggen,
waar het bankgebouw van Schippers en
Oo. is?"
Agent: „Jawel; u loopt deze straat af,
neemt de eerste zijstraat links en dan is
u er vlak bij."
Heer: „Weet u t nummer niet?"
Agent: „Neen, maar dat staat immers
op de deur."
OOK EEN KUNSTLIEFHEBBER.
Een kunstliefhebber, wiens oordeel nog
niet door eenige kennis van zaken was
vertroebeld, komt in de toonzaal van een
kunsthandel. Hij wijst op een paneeltje:
En dat daar?
Omstreeks 1830, licht hem de chef
in.
Zoó, zoo, 1830, Hm, maar u Iaat het
me toch zeker wei voor 1800?
DE HUISKAMER
♦♦♦♦«-♦ stroovlefchten scheen hem te voldoen- deze bloohartigheid van het wilde*dier
t u-~ r-» o-»i inn ia Monica verbleef het meest in het had de oude miss een doodelijken
HET GESLACH i DEH üUnGAUb salon. Zij werkte, las, of wandelde schrik op het lijf gejaagd.
yjjl met Jean op het terras, waarvan de Malcolm volgde nu de familie-tradi-
toegang nu geheel vrij was. Zij bracht tie door den vertegenwoordiger t'van
in het paviljoen het grootste deel van hun wapenschild te vernieuwen enhij
Sir Bear ontving deze gewichtige tijdens de afwezigheid van zijn vader haar tijd door, doch was daarom van de bood hem Josiah aan omdat hij zijn
personages, alsof hij hen verwachtte, haar een schotel naar het hoofd te wer- familie Burgau niet gescheiden. Ge- broeder beschouwde als de meest
maakte hun het. onderzoek zoo gemak- pen, die hem niet beviel, hij brak'geen woonlijk nam zij deel aan hun souper, waardige voor deze eer. Naar alle
kelijk mogelijk en scheen meer gene- enkel meubel, liet zijn baard korter Zij kon, zooveel haar dit beliefde, waarschijnlijkheid zou Josiah eens sir
gen hun raad te vragen, dat hen op knippen, veranderde het model van van het paviljoen naar het kasteel gaan Bear de Burgau zijn,-want de titel
een valsch spoor te brengen. zijn boorden, toonde een vriendelijk op voorwaarde altijd, dat zij om het van lord Jean zou stellig aan Malcolm
Het oordeel van Dr. Ormes, na een gelaat aan zijn huisgenooten, maakte paviljoen te verlaten, moest schellen komen,
zeer onnauwkeurig onderzoek ge- bij gelegenheid een vriendschappelijk aan de tweede deur van de kleine De nieuwe beer, Bruin, was zulk een
vormd, lu/dde zèer ongunstig. In zijn praatje met Jessy altemaal verschijn- binnenplaats, die dan door de Burgau's echte beer, dat de zonen van Bugeau
rapport verklaarde hij met veel weten- selen, die deden vermoeden, dat „mijn geopend werd. Zij had evenmin een naast hem er bijna niet meer op-ge-
schappelijke termen, dat die lord zoon Malcolm" overgelukkig en zijn sleutel als Celia Jane en steeds moest leken. Het was een beer met een natuur
de Burgau aan een storing der hersenen verloofde enorm rijk was zij het kantoor van sir Bear doorgaan, lijken ring om den hals, van zeer. hooge
leed die min of meer erfelijk was in zijn Malcolm had het meest verlangd Tweemaal per week hield zij zich gestalte, een bijna zwarte vacht, waar-
familie, en zich dus bevond in een staat naar het welslagen der plannen, die een geheelen middag met Jessy bezig, tegen zijn ring van witte haren fraai
van ontoerekenbaarheid, die zijn ge- hun het geld van lord Archibald moes- met v/ie zij wandelde, la9, of teekende. afstak. Hij gewende zich zeer goed
vangenneming, of veroordeeling bui- ten bezorgen. Wellicht was dit, omdat Dit waren geen eigenlijke lessen, dit aan zijn kuil en aan de lekkere beetjes,
ten kwestie stelde. Overigens was hij zijn toekomst als oudste zoon het meest zou een lady niet betaamd hebben, waarop de kinderen van Burgau hem
niet gevaarlijk en sir James Ormes daarvan afhing. Toch hadden de overi- doch men had haar beleefd gevraagd, onthaalden met zuiver broederlijke
concludeerde, dat men hem rustig kon gen zich niets te verwijten. Allen hadden of zij het niet goed voor haar zou ach- toegenegenheid.
laten sterven waar hij was. dapper medegewerkt en zij genoten ten haar opsluiting zoo te onderbreken Omtrent dezen tijd verzocht miss
De rechtskundigen vereenigden zich vroolijk^ van het loon hunner inspan- en eenige uren te wijden aan nfiss Bur- Araminthe lady Monica een blik te
met dit oordeel en wendden zich toen ning. Zij waren te krachtig van hooger- gau, haar nicht. willen werpen in de vertrekken die
tot sir Bear. „Wij hebben alle reden hand gesteund om lastige vragen te Monica leefde dus met de anderen men volgens de orders van Malcolm
te hopen, sir Bear, dat ons bezoek moeten vreezen over den juisten da- zonder zich onder hen te mengen. In voor lady Roselyne in gereedheid
voor u geen slechte gevolgen zal hebben turn van de ziekte van lord Jean, zij haar donkere japon en in haar waardig- bracht. Miss Araminthe gaf te kennen,
en niets zal toevoegen aan de onaange- kon.den daarop volmaakt gerust zijn. heid van een soort weduwenstaat, dat zij zeer dankbaar zou zijn voor
naamheden, die u zoo waardig gedragen Monica wist niets van al deze om- verkeerde zij met hen, fier en treurig, den raad, dien lady Monica haar in
heeft. Wij hopen ook, dat de verzorging standigheden. Van den dag van haar met een zekere teederheid in haar ge- deze gewichtige zaak zou geven. Lady
van lordjean u onder borgtocht zal wor- huwelijk af had zij haar nieuwe plaats latenheid, hoewel haar moed zich nooit Monica ging dus op zekeren morgen
den overgelaten. Deze zal waarschijn- ingenomen en zich aan haar nieuwe verloochende. Zij had echter haar teer- de trap op naar die vertrekken, waar
lijk hoog zijn, want de zaak van lord taak gewijd. gevoeligheid weinig laten blijken, ter- van men haar de sleutels had toever-
Jean is zoo ongelukkig ingewikkeldZij bewoonde de bovenste verdieping wijl allen op Blakhorn haar fierheid trouwd. Zij glimlachte bij de gedachte
u zult verantwoordelijk voor hem moe- van het palviljoen en Celia-Jane be- kenden. aan de gothieke vertrekken, die zij zou
ten zijn." diende haar.Monica leerde, tot op zekere Het huwelijk van Malcolm was haar zien, doch dit kwam heel anders uit.
Welke dwang kon echter te moeilijk hoogte Jacob vervangen. Soms dacht officieel aangekondigd. Zij was immers Na een voorkamer te zijn doorge-
zijn voor sir Bear, welke borgtocht te zij met eenige bitterheid, dat haar ijver een'lid der familie geworden en had aan kwam zij in een reusachtig ver
hoog, wanneer het den naam zijner fa- op den duur stellig zou moeten ver- door haar huwelijk de eereplaats onder trek, waarvan de vensters op het zuiden
rmlie gold zwakken. Wist zij zelfs wel of zij Jacob de vrouwen van Blackhorn. Malcolm uitzagen, op het land, dat wil zeggen
Deze billijJke beschikkingen werden let- geheel zou kunnen vervangen? Jean was vertrokken om lady Roselyne op heide en bosschen. Ridge kwam als
terlijk aangenomen, wat een keer te bleef, zooals zij hem het eerst gezien Gurnbarnmouth te huwen. Het huwe- een punt tusschen de kale boomen te
meer de macht yan de bemiddelaars be- had, met zijn gelaat als van een steenen lijkscontract was boven zijn verwach- voorschijn.
wees, die sir Bear gebruikte. De toewij- beeld, dat de edele trekken bewaarde ting guntig uitgevallen, te oordeelen Dit buitengewoon ruime en groote
ding der Bear's de Burgau aan de kroon tot in den dood, zijn geest meer ver- naar de geschenken, die Malcolm naar vertrek, waaraan nog eenige kleinere
verdiende deze belooning. minkt dan zijn lichaam. Het contrast Blackhorn gezonden had. Ieder had grensden, was rijk gemeubeld met een
De vernedering van een opsluiting in van deze doffe gevoelloosheid met de zijn deel ontvangen, behalve Monica, verzameling ouderwetsche meubelen,
'n krankzinnigengesticht was dezen ver- edelmoedige vurige drift van den jon- aan wie hij zijn achting toonde door die een geheel vormden van weelde
vallen Burgau, die reeds zóóveel onge- gen lord, zooals Jacob haar die van vroe deze onthouding en die hij meer over- en oudheid, dat in zijn bonte verschij-
luk over de familie gebracht had, ger beschreef, trof Monica nog smarte- laadde dan de anderen door haar niets ning toch geen harmonie en grootsch-
gelukkig gespaard gebleven. lijker, dan dat tusschen dit zware ellen- te schenken. Zijn vader en zijn broe- heid miste. En toch was het vertrek
In elk geval men eischte maatre- dige, gebrekkige lichaam en de ranke ge- ders ontvingen een collectie wapenen, niet overladen, er bleef ruimte genoeg
gelen van voorzorg, die geregeld aan stalte van het portret, dat zij zoo vaak die een klein arsenaal vormden, tante over om zich te bewegen, ja zelfs om
het oordeel van een inspecteur moesten had beschouwd in de galerij van Black- Araminthe een fraaie bontmantel, er te dansen.
worden onderworpen, zooals men aan horn. Jessy een gloednieuw tuig voor haar Vóór zij heenging wierp Monica nog
sir Bear in een gruwelijken administra- Zij had niet de minste vordering paard, Dinah een warme sjaal, Bank een blik door het geheele vertrek en
tieven stijl berichtte. En men vorderde gemaakt in zijn vertrouwen en onder een horloge, dat den loop der hemel- vroeg zich af,, wie hier zou komen wo-
eenborgtochtzóóhoog.dat de Bear's deze ijskoude onverschilligheid meen- lichamen aanwees, Josiah een beer, en nen. Een of andere oude miss met grove
alle compromitteerende toegeeflijkheid de zij soms een zeker wantrouwen, of om de kroon op het werk te zettenbeenderen vol trots en opgeblazenheid,
voor hun pupil met hun geldelijke on- afkeer op haar te voelen drukken. dreef Malcolm den spot met zijn familie of een manhaftige amazone die niets
dergang zouden betaald hebben. Op zekeren dag vond zij op een éta- door te schrijven, dat lady Roselyne vermoedde van de dicipline, die hier
Deze borgtocht was zoo aanzienlijk, gère in het salon een cahier met alge- hem had geholpen in zijn keuze. heerschte en die in botsing zou komen
dat het hun eenige moeite kostte hem te braische berekeningen. Zü had een Josiah had een beer, u heeft goed met haar onafhankelijk karakter en
storten. oogenblik het denkbeeld, dat Jean mis- gelezen, waarde lezer of lezeres, een trots, en als zij er een had, met haai
Gelukkig was Malcolm goed op weg schien daarin een afleiding of bezigheid werkelijken levenden beer, met tanden hart.
naar een rijk huwelijk en hieraan was had gezocht in zijn gevangenschap en klauwen, die hijgend in zijn kooi Wat moest in dit sombere en ruwe
het misschien toe te schrijven, dat na met de geheime handigheid, die sommi- aankwam na achtereenvolgens alle verblijf de aangekondigde erfgename
het vertrek van de commissie van omjer- ge zielsziekten veroorzaken. paarden van Ridge schuw gemaakt komen doen? Zij was haar weinig
zoek op Blackhorn een aangenamer Celia-Jane vertelde haar echter in te hebben, zoodat zij weigerden hem sympathiek, de vrouw die in staat was
toestand zich begon te ontwikkelen, een dier zeldzame vlagen van praat- te trekken. Men moest paarden van vrijwillig hier te komen, Malcolm de
Harry zelfs was bijna getroost naar zucht, die haar voortdurend zwijgen Blackhorn zenden, die, naar het scheen, Burgeau te huwen om een titel, der
Londen vertrokken. Jessy mocht veel onderbraken, dat dit cahier met andere meer aan beren gewoon waren dan hun titel van den ongelukkige, wiens naam
van de pastorie genieten miss Ara- voorwerpen, die zij Monica liet zien, dorpelijke collega's. Monica droeg en wiens gevangenschap
mintha versierde haar zwarte kap met zich in een valies had bevonden, dat Ten allen tijde en tot aan de voor- zij deelde. Monica kon niet anders dan
een bruin lint envertoonde onverschrok- de jonge lord bij zijn komst op Black- gaande jaren had Blackhorn zich ver- afkeer voeden voor de toekomstige
ken wat voor haar 'n buitensporig won- horn had meegebracht. Niettemin hoovaardigd op het bezit van een lady de Burgau. Er was iets in haar,
der van kleurschakeering was. De waagde Monica een poging zij liet berenkuil. De laatste commensaal was dat met verontwaardiging in opstand
jongere Bear's jaagden viermaal per papier en potlooden in het salon leggeh, van ouderdom gestorven nadat hij zoo kwam tegen de geheime begeerlijkheid,
week ten teeken van vreugde Malcolm maar zij moest ondervinden, dat niets kindsch geworden was, dat hij vrees die zij in de Burgau's vermoedde en
dreigde Dinah niet meer dan tweemaal daarvan aangeraakt was. Zijn eeuwig koesterde voor miss Araminthe. En die de levensdagen van Jean telde.
