V
drom van het dier en een nieuw rollen hand de equipage tot staan gebracht Fatrck O'Hara niet en vroeg: „Kan „De jonge lord Welice jonge lord,"
van steenen. had. In de andere hand droeg hij een deze brief volgens uw me ning van herhaalde sir Bear opgewonden. Wij
Zij schaamde zich over haar zwak- grooten, zwarcn stok, waarmede hij lord Jean de Burgau afkomstig zijn hebben nog geen jongen lord aan hen
heid, ontrukte zich met geweld aan door de lucht zwaaide. Een vurig lid- Zij sidderde, haar blik zocht Jean, te vertoonen.ofschoon weldra naar
den steun, die haar aangeboden werd teeken ontsierde zijn gelaat, dat er die niets hoorde, en vestigde zich weer ik hoop" sprak hij, zich tot den heer
en wilde zich rekenschap geven van bovendien zeer woest uitzag. Hij sprak op het bord. Mornu Wendend „de geboorte van een
wat er gebeurd was. Er was geen beer tot Malcolm:,, Je hebt mij onlangs „Hoe zou ik dit kunnen weten," kleinzoon het voortbestaan van den
meer op het terras. Jean strompelde ges'agen, jij, je vader of een van je vroeg zij. oudsten tak der familie zal verzeke-
met moeite naar binnen. Monica liep broeders.... met je zweep, opdat ik „Wel," zei sir Bear op scherpen ren."
op hem toe, sprak hem dringend aan, je zou laten passeeren. Jij waart te toon, „ge hebt cahiers en verschillende „Het is hun lord, dien zij willen
greep zijn hand die een slag van een paard en ik heb mij niet kunnen ver- andere papieren van uw man in handen zien," hernam Basile, „lord Jean, hun
klauw had geraakt, maar zij kon van dedigen. Jij waart het, je vader...." gehad, die betrekking hadden op zijn lord."
hem noch een verklaring, noch een „Of een mijner broeders, zooals je studiën. Gij hebt die gelezen en dus
antwoord bekomen. zegt, het doet er weinig toe," zei Mal- moet ge zijn schrift beter kennen dan
Zij waschte en verbond de wonde, colm óp verachtelijken, hoogen toon. wij. Als' ge bevestigend antwoordt, __0
die niet diep was. Verder was Jean „En nu, pak je weg," hernam hij, ter- bespaart ge den heer.Mornu nuttelooze hooren, ik beneden zal komei) om ze
niet gewond. Met Monica te hulp te wijl hij de lichte zweep ophief, die zijn onderzoekingen. Misschien belet ge de plaats te doen ontruimen."
komen had hij gehoorzaamd aan een eenig wapen was. „Ben jij een kerel? daardoor dat een ander, dien men ver- „Zij zij*n tamelijk opgewonden," ant-
werktuiglijke beweging en hij herin- Zie je niet dat ik dames bij mij heb denkt, verontrust wordt. Als dit ten woordde Basile, „zij hooren niets en
nerde zich reeds niet meer wat hij ge- „Dames, dames...." bromde de onrechte is, kunt ge ons dit zeggen." zullen hier zijn vóór u beneden is."
daan had. kerel. „En ik, had ik ook niet een Deze andere was Patrick O'Hara, r>„t t1 -
Monica bracht een'zeer onrustigen vrouw bij mij?" haar vader. Zij kon werkelijk de ver- de'heer Mornu elimlachend LnffeliiW
nacht door. Zij doorleefde in haar Hij hief woedend den stok opdenking van hem afwenden en die op „evoelens Mi;n tpooni»nnrHioJ m
verbeelding.de gebeurtenissen die zich doch liet hem niet neervallen. Op het Jean wentelen, dien de justitie toch niet Lkt dï Wp l
in zulk een kort tijdsverloop hadden oogenblik dat hij slaan zou, werd hij bereiken kon. ™t]sofedilde vluch?
samengedrongen het gevaar, dat zij als versteend door een onverwachten „Gij zult wel bemerken dat deze tp wi],pn lprrpn Hii „«ma»!
geloopen had, de onverwachte tus- groet, hem dooreen heldere vroolijke brief dateert uit den tijd toen lord Jean nh h 1 aan'nm l Val h» llin,
schenkomst van Jean. Hoe had hij zich stem toegeroepen nog het gebruik van zijn verstand had komen y n
zoo plotseling bij haar bevonden Hoe „Vroolijk Kerstfeestwijl tegenwoordig zijn toestand hem n iv. w,aert. nnn{t io+c
Sir Bear haalde de schouders op.
„Zet ze buiten de poort, Basile.....
en zeg hen dat als zij niet naar u willen
was Bruin op het terras gekomen, en En Roselyne wikkelde zich ten deele voor elke vervolging beveiligt, kan uw
hoe was hij weer verdwenen los uit het bont, waarin zij verscholen antwoord, zooals sir Bear zei, slechts
weigert
Basile bracht de bevredigende be-
De reactie van de geweldige aan- zat en herhaalde triomfantelijk :„Vroo- een inlichting zijn, die ons van een lofte aan de rebellen, die met een vast
besloten uitdrukking op het gelaat
wachtten en zich nu naar de plaats
doening bezorgde haar een hevige lijk Kerstfeestvalsch spoor afhoudt."
koorts. Teen zij eindelijk insliep, ver- Vervolgens keek zij den man wat Zij begreep het zeer wel. De kwestie,
volgde Bruin haar in den droom en zij beter aan, die er zoo verslagen bij stond die alleen Jean scheen aan te gaan, dat wendden waar, zooals men hun gezegd
meende zoo duidelijk de steenen te alsof hij zijn eigen stok op zijn hoofd wil zeggen een ontoerekenbare, was had, de arme lord Jean zou verschijnen,
hooren rollen, dat zij er van ontwaakte, gekregen had. voor den heer Mornu een middel van Jean liet zich zonder tegenstand
Toen hoorde zij niets meer. „Ik ken je," sprak zij. „Jij bent Conan aanval, tegen welken sir Bear Monica leiden. Hij trad de hal binnen voor de
1 die zulk een aardig dochtertje hebt. zocht te wapenen.'Zij spraken niet van eerste maal sedert.sedert wanneer?
Het onderzoek, dat op vastgestelde Je -moet niet voor onze slede gaan Patrick O'Hara en zij konden niet Ja, dat zou sir Bear kunnen zeggen, die
dagen ingesteld moest v/orden naar staan," ging zij voort op een toon van van hem spreken, zij konden niet over dezen datum zulke juiste gege-
den geestestoestand van Jean, had moederlijk gezag. „Je ziet er uit of je openlijk aan zijn dochter vragen bij de vens had.
aanvankelijk geregeld plaats gehad, boos bent of verdriet hebt. Hebben thuis verdenking die reeds op hem rustte Men bracht hem op het balcon. Hij
maar op den duur was er vertraging je vrouw en kinderen het koud?" nog andere te voegen, die, als hij ge- zag noch hoorde de boeren, die hem
en verslapping ingekomen. 'tWastoch „Ja mylady, zij lijden kou en honger.' vangen genomen werd, tot zijn veroor- uit de verte toejuichten,
klaarblijkelijk, dat de arme Jean nooit )fEn jij?" deel.ng zouden leiden. De boeren, die plotseling bekoeld
de kracht zou bezitten om aan samen- „O, ik....!" „Ik wil het onderzoeken," mom- en ontnuchterd waren, beschouw-
zweringen deel te nemen en de regee- Hij streek met de hand over het pelde Monica eindelijk. den in stilte deze hooge gestalte, die
ring had weldra andere beslommeringen voorhoofd, opende den mond, doch „Neen mylady, doe me de eer aan zich zelfs niet tot hen overboog. Na nog
dan de zorg voor de gezondheid van zweeg en liet den teugel .os. dadelijk te antwoorden." eenige hoera's verwijderden zij zich in
lord de Burgau. Kort vóór Kerstmis ;iik zal je wat geven om Kerstmis te Ze zou dus haar vader moeten be- wanorde.
echter verscheen weer een agent, voor- vieren. O Malcolm, alsjeblieft de kleine, schermen door een leugen, terwijl ze Lord Jean keerde zich weer naar het
zien van^ de meest volledige volmach- vreemde doos, waarin allerlei levens- haar man beschuldigde. inwendige van het vertrek. Door een
ten op Biackhorn en.als naar gewoonte middelen zijnEn Monica, dat pak Maar hoe kon haar antwoord Jean open deur zag men het salon geheel
voerde hij zijn opdracht ut zonder sjaals en jurken.... En een beetje schaden? Wat kan een ja óf een neen verlicht, waar de leden der familie
ongeval of verhindering. Het uitblij- geld ook, Malcolm, dat hij een vette aan zijn lot véranderen Zou hij min- waren en eenige genoodigden, die den
ven van een gewichtig stuk, dat hij gans kan koopen." der gevangen, minder ziek, minder in avond op het kasteel zouden door-
noodig had om zijn zending te vol- En Malcolm gaf de doos en gaf ook geestelijke duisternis gedompeld zijn? brengen.
tooien, noodzaakten hem een dag lan- geld genoeg om tien ganzen te koopen. Mocht zij door overgroote nauwgezet- was naar deze zijde dat iïij zich
ger op Biackhorn te blijven en dit was Zij gaf hem nog haar reisdeken voor heid haar vader gen keer meer beschul- wendde. Men wilde hem doen begrijpen,
juist de vooravond van Kerstmis. Nu, zijn dochtertje en vroeg Malcolm den digen dat hij zich in de richting vergistel
een gast meer of minder werd op het man de huishuur kwijt te schelden. Zij keek weer naar Jean, die zoo diep maar de heer Mornu zei met een men-
kasteel niet geteld, waar men zich er wat hij alles gewillig deed. (Het fortuin te beklagen was, zonder dat hij het geling ven onverschilligheid en mede-
op voorbereidde het Kerstfeest met van lady Roselyne moet wel zeer aan- wist en toen sir Bear en Mornu op een üjden :,,Laat hem begaan, hij zal het
veel luister te vieren volgens Engelsch zienlijk geweest zijn.) antwoord aandrongen en vroegen of Sp0edig' moe zijn."
gebruik. Tevens zou dan de verloving Ook moest Malcolm den man nog zij elders moesten gaan zoeken, toen rr,„H»r ;Pma'nH
van Jessy en het huwelijk van Malcolm zijn brutaal optreden vergeven en sprak zij ondanks zich zelf :„Neen, rkpn ,nndpr zplfs Monira to»her
gevierd worden, want lady Roselyne toen was het :„Vroolijk Kerstfeest! zoek niet elders se£ z,oreen prachtie toLt voo^
was nog niet officieel aan de familie God zegene u lady Rosey„Is uw meening dus dat lord de Bur- hem st^nd_ Djt ^P. droJ> zjj tgr egre
voorgesteld. De paarden trokken aan en de slede gau van het feest, evenals de andere familie-
Er werden dus op Biackhorn reus- vertrok en Conan bleef met den mond „Neen ze. Monica langzaam „ik ]eden jn hun schoonste kleederen uit-
achtige toebereidselen gemaakt om open op den weg staan, verbaasd over bevestig dat deze brief met is van lord H t 1 arfvMnmra 7f.11
een vroolijke Kerstfeest te vieren. De zich zelf, dat hij de lady een vroolijk de Burgau. Het is niet mijn echtgenoot, f„-n „i„n lnmm Hnrh Hp t*.
natuur werkte ook mede, want daags Kerstfeest en Gods zegen had toege- die hem heeft geschreven." ppnwoordtehe'd van haa'r echtgenoot
voor Kerstmis was in den vroegen wenscht. De bezoekers stroomden toe op terug'mÏhad oolTrl
morgen alles met een dikke laag sneeuw Biackhorn en zoo was er ook een depu- Jean ,n staatsiegewaad gekleed. Zijn
bedekt. Men zou dus een „witte Monica, die met aan den maaltijd tatie gekomen van pachters van lord gn schitterend wit linnen
Kerstmis hebben. Op dezen gedenk- had deelgenomen, zat in haar sa on te Jean van een der domeinen, kort bij kjegjden kem uitstekend Een oogen-
waardigen morgen bleek het echter, lezen, toen sir Bear en de heer Mornu, Biackhorn gelegen. Ofschoon men hem bevo'nd j^j zich te midden zijner
dat er twee doozen ontbraken om het de agent van de regeer'.ng, verlof vroe- had medegedeeld, dat zij van den nieu- vje'r neven 2jjn blond hoofd en edele
geluk van lady Roselyne volkomen te gen binnen te komen. Zij maakte plaats wen lord slechts in naam afhankelijk gestaij.e verhieven zich majestueus
maken. Malcolm bood aan deze zelf te voor hen, ontevreden dat zij Jean nog waren, zij hadden hun jongen meester ^oven de kjejne njetige gestalten van
Borough te gaan halen, voor welke kwamen hinderen, die juist deze dagen de eer van een bezoek willen bewijzen. dgze [iajve wiiden.
beleefdheid Rosey hem niet alleen be- weer zeer rustig was. Sit Bear ontving de goede lieden zeer
loonde maar ook Monica verzocht om Si: Bear echter sprak :,,Het is met u, vriendelijk en voorkomend, sprak met Men d®e J ean op ae eerep aa s zit-
mee te gaan. Deze had nog eenigeKerst- lady Monica, dat wij zaken hebben, hen, liet hen rijk onthalen de voor- ten en Z1in vr°uw D1eet dij nem zij
geschenken te koopen en stemde dus Mijnheer Mornu wenscht u te spre- raad van miss Araminthe was hier best was ongerus en et e voor urend
toe. ken..tegen bestand - en bij het vallen van scherp op. Hij toonde volstrekt geen
De drie reizigers vertrokken per „Mij", vroeg zij met een vage vrees den avond zond hij ze weg, schijnbaar verwondering a. .ij zie in een vreem
arreslede, wat de geestdrift van lady en bekommering. zeer voldaan. ISllnUnrd
Roselyne ten top voerde, en toen zij „Het is maar een inlichting, die u Hij keek hen na uit een venster van hem n t
weer buiten de stad gekomen waren, was ons niet weigeren zult," sprak Mornu het kasteel en zag hen op den uitgang van 'F 1 M 8
zij zoo dartel en uitgelaten, dat zij inde beleefd. „Ik heb eindelijk het stuk toetreden. hf;vhtlfWn„7innl^
sneeuw wilde loopen, sneeuwballen ontvangen, dat ik u moet ter hand „Wat doen zij daar," vroeg de heer 1 oogenblik
gooien enz. Het kostte moeite haar stellen." Mornu. De boeren stonden in een zwakke hoop was, die zij een oogenDUK
aan dat vermaak te onttrekken en weer Hij vouwde een brief open voor dichte groep voor het hek en maakten
n de slede te doen plaats nemenen. Monica's oogen en de jonge vrouw her- v/öedende, bijna dreigende gebaren. Jessica en de jonge dames Clenman
Toen de tocht hervat wer^was de kende op het eerste gezicht het schrift Op hetzelfde oogenblik kwam Basile schitterden allen in wolken van mousse-
jonge lady vermoeid en tegen Monica van haar vader, dat zeer weinig ver- aanloopen om zijn heer het vreemde line, doch de heldin van het feest was
aangeleund, sluimerde zij zacht in. anderd scheen. Ook zag zij dat de in- nieuw te vertellen. lady Roselyne, die door haar diaman-
Eenigen tijd daarna voelde Monica houd van den brief van compromit- De pachters, die ietwat verhit waren ten met de candelabres in schittering
eensklaps dat de paarden met een teerenden aard was. door den goeden wijn van Sir Bear en wedijverde. Als Monica haar zoo zag
schok stilstonden, alsof zij bij den teu- Zij verried zich niet en gaf den heer door het onthaal dat zij hadden ge- voorbijgaan drong zich telkens weer
gel gegrepen waren. En toen zij het Mornu het document terug, nadat zij noten, verzetten zich en wilden niet de gedachte bij haar op, dat zij haar
hoofd o hief zag zij werkelijk een het had doorloopen. Tot haar verras- heengaan zonder den ïoneen lord ge- gekend moest hebben vóór haar huwe-
grooten boerenkerel. die met een enkele sing evenwel noemde Mornu dien van zien te hebben. i'jk met Malcolm doch als Roselyne
aan weer lachte, was aie geaachte weer sprekelijke vreugde ais die der vefrijze-
verdwenen. nis.
Lady Roselyne beschouwde de groot- En in één kreet stortte zij haar
ste der candelabres met zulk een ge- vreugde uit na zulk een lange smart
spannen aandacht, dat zij blijkbaar „Jezus, Jezus, mijn Verlosser 1"
iets daartegen in den zin had en dit
bleek ook spoedig. Zij rolde een fauteuil XIII,
er vlak onder, stapte op de zitting en
daarna op de leuning van den stoel, Het was den middag van Kerstmis,
nam een lint, bond een voorwerp van Celia Jane was naar het kerkhof te
geheimzinnigen vorm aan de licht- Ridge gegaan om het graf van haar echt
kroon en sprong weer op den grond genoot te bezoeken en in het paviljoen
met een gezwindheid en een ondeu- wasvoorde jonge echtgenooten de ge-
genden blik in de oogen,zoodat niemand schiedenis van 't geluk begonnen, die
van het gezelschap zou gezegd hebben voor Celia Jane en Jacob geëindigd was,
dat het lady Roselyne was, die dit die geschiedenis die voorjean en Monica
kunststuk had uitgevoerd. een karakter van hemelsch geluk aan-
Men zag aan de kroon aan een wit nam en die eens zou eindigen ook
int een groene maretak heen en weer voor hen, zooals nu voor Celia Jane
slingeren, die ieder hier in het gezel- er> Jacob. Zij zaten samen in het salon,
schap het recht gaf een dame die er Monica gaf zich tegelijk triomfanteijk
onder door liep de hand of de wang te en verschrikt, aan haar geluk over,
kussen. doch dit overstelpend geluk liet weldra
De herinnering aan dit oud gebruik geen plaats meer voor eenige vrees,
wekte spoedig een mysterieuse vroo- Haar vreugde was volmaakt. Als zij
lijkheid. Wijl het moeilijk was in den met eigen handen dien echtgenoot in
loop van den avond steeds te ver- het graf gelegd had en als uit de tombe
mijden ondgr die kroon door te loopen, waarin zij haar liefste begraven had,
had menigeen dan ook nu den Jean levend was te voorschijn-gekomen,
cijns te betalen, en alle dames kregen dan had zij geen heviger schok kunnen
haar beurt. krijgen.
Monica, die bij Jean zat, volgde met Buiten heerschte de rust van het
verstrooiden blik de beweging rondom Kerstfeest. De haard, ruim voorzien
haar. Zij bleef ernstig, een weinig hoog door Celia Jane, verlichtte het geheele
zelfs aan de zijde van den zieke, dien salon. Monica en Jean zetten het
zij bewaakte. Zij gevoelde zich onweer- onderhoud voort, dat de terugkeer van
staanbaar tot hem aangetrokken, die Celia Jane den vorigen avond had
zoo eenzaam en verlaten was onder afgebroken. Monica had met bevende
deze vroolijke menigte. Zooals echter stem het verhaal gedaan en Jean ver-
de heer Mornu juist had voorspeld, volgde wat hij den vorigen avond niet
werd lord Jean het spoedig moe. Hij had kunnen verhalen. Monica luisterde,
stond op, alsof hij heen wilde gaan. geheel opgaand in de zoetheid dezer
Monica stond ook op en gaf hem een oogenblikken.
arm om hem door het groote salon te „Neen, Monica," zei Jean, „ik ben
geleiden. Iedereen ging opzij en nooit geweest wat ge van mij geloofde,
bleef staan om het edele, schoone paar ten minste ik ben het nooit geweest
te beschouwen. Jean bleef echter mid- voor jou. M'n verstand was al reeds ont-
den in het vertrek staan en keek om- waakt vóór den dag waarop jij mijn
hoog. Ze waren onder de lichtkroon drempel hebt overschreden. Van het
gekomen en de aanwezigen beschouw- eerste oogenblik datje hier binnenge-
den hen glimlachend. Lord Jean be- treden bent, was ik zooals nu een
keek den maretak, die aan het witte beetje zwakker van lichaam, ziedaar
lint hing te slingeren; men zou gezegd alles. En het beste bewijs voor mijn
hebben dat het zien hiervan in hem verstand is dat ik niet krankzinnig ge-
een vage herinnering wekte. En wer- worden ben gedurende mijn gevangen-
kelijk, hij boog zich tot Monica om haar schap. Ik ben gedurende eenige weken
te kussen. Het gefluister en gelach geweest wat ik later veinsde te zijn en
onder de toeschouwers werd sterker, naarmate mijn verstand terugkeerde,
Monica keerde zich niet af. Met een begreep ik, dat mijn eenige kans op ge-
gebaar van hoogheid, van weemoed luk bestond in mijn schijnbare ontoe-
bijna, met een uitdrukking van eer- rekenbaarheid. De inzet was gewichtg
bied en onuitsprekelijk ernstige en genoeg om mij voorzichtig en behendig
diepe teêderheid bood zij hem haar te maken," zei hij op bitteren toon
voorhoofd. Toen hij echter zijn lippen jij hebt kunnen oordeelen over mijn ge-
daarop drukte, ontmoetten elkander schiktheid om een afschuwelijke rol
hunne oogen, zij slaakte een zwakken te spelen. Maar toen ik mij rekenschap
kreet als een zucht en gleed bezwijmd ervan had gegeven, dat jouw veiligheid
op den grond, zonder dat hij een be- van de mijne afhing, moest ik toen niet
weging maakte om haar te weerhouden, duizendmaal waakzamer, zorgvuldiger
Toen lady Monica weer bijgekomen en geslepener zijn.... Geslepen, ik,"
was, bracht men haar naar het pavil- mompelde hij ®et verachting en geheel
joen en gaf haar aan-de zorgen van zijn houding protesteerde met trotschen
Celia-Jane over. De Burgau's en hun afschuw tegen de vernedering, die hij
gasten hernamen hun spel. Monica, had moeten ondergaan,
op de canapé in haar salon uitgestrekt, „Maar," hernam hij tusschen zijn
verzocht alleen gelaten te worden, opeengeklemde tanden, „ik moest gaan
Celia-Jane volgde dezen wensch op, tot mijn doel; noch woede, noch moe-
nadat zij een kalmeerenden drank had deloosheid mochten jnij overmeesteren,
gereed gemaakt. ik had een taak te vervullen. Ik zal
Monica was verbijsterd, gewiegd mijn doel bereiken en jij zal met mij
als door een soort van aangename doch gaan."
gevaarlijke duizeling. Zij zag als een „Dus Monica," ging hij voort, „ter-
dageraad in dezen nacht en de stem wijl jij bij mij was, lezende, arbei
der zee spiegelde haar duizend onmo- dende, of dit viooltje verzorgende,
gelijke dingen voor. Zij werd als opge- dat ik niet had kunnen nalaten evoor
heven door een vloed die haar mee- je verjaardag te schenken, wanneer
voerdezij wist niet waarheen naar je het vuur oprakelde, opdat ik niet
een haven of op een strand. van de kou zou te lijden hebben, wan-
O, zij vergiste zich, maar zij ilde neer je mij voorlas om mij te troosten,
deze zachte illusie nog niet verliezen, jij je opofferde, leefde, dacht, zag je..."
„Monica, Monica.." „O, ik wist het, ik moest het weten,
Maar hij zei het werkelijk Hemel- mijn gevoel had mij moeten waarschu-
sche goedheid! wen, „zonder dat," sprak zij blozende,
Jean lag werkelijk op de knieën voor „had ik je nooit gehuwd, nooit.."*
haar en herhaalde zacht haar naam De trekken van Jean werden zachter,
met een liefde en achting, die de jonge „Evenwel," hernam hij, „zou ik nooit
vrouw aan haar halve bezwijming ont- ontsnapt zijn aan zooveel achterdoch-
rukte. Opnieuw voelde zij door haar tige onderzoekingen, als ik niet volko-
aderen het vuur, dat haar doorgloeid men juist de werkelijke verschijnselen
had onder den maretak, toen zij in de had nagedaan, die ik eerst had onder-
oogen van Jean het leven gezien had, vonden. Ik heb tenminste de lichame-
dat haar als dood had doen neerzinken, lijke^wakheid niet behoeven te vein-
Tranen vielen op zijn handen. Zij zen,"want ik ben langen tijd ziek en
wist niet, of zij of hij't was die ze stort- zwak geweest. Het is nog maar enkele
te, zij wist alleen dat Jean de Burgau weken, dat ik het gebruik van mijn bee-
van den dood verrezen was. Een onuit- nen nagenoeg heb teruggekregen, daar
om moest ik tot heden toe lijdelijk getuigen. O, die minuten, die eeuwen,
blijven." die eeuwigheden van schande en wan-
Zij vroeg verlegen hoop die ik heb verduurd voordat ik
„Waarom heb je zoo lang het stil- jouzag.... vervolgens haatte ik je.,
zwijgen bewaard dat was reeds de ontluikende liefde,
„Ik was niet zoo streng bewaakt, en mijn woede tegen je was een soort
wil jij zeggen, dat ik niet met de bui- belangstelling, was tenminste iets, waar
tenwereld in verbinding had kunnen vroeger slechts de vreeselijkste ledig-
blijven. Maar deze wereld was mijn vij- heid was.
and, evengoed, als de heeren van Je had soms een andere japon aan,
Biackhorn het waren. Zij konden mij het zwarte lint otn je haren was niet
weer kwaad doen en zij zouden het ge- altijd hetzelfde of niet op dezelfde wijze
daan hebben. Ik zou Blackl#rn niet geknoopt, je gelaat had verschillende
verlaten hebben dan om de gevangenis uitdrukkingen van onrust of verdriet,
binnen te gaan, om te worden geoor- je minste handelingen werden voor
deeld en veroordeeld. Gelukkig v/ist mij dingen van gewicht,
ik het en de onderzoekingen der justi- Toen men mij zeide je te huwen, heb
tie hebben het bewezen. Je denkt, dat ik mij zeiven overreed toe te stemmen,
hier niet enkel agenten der justutie zooals ik in alles toestemde, zooals ik
gekomen zijn, dat ik ook een bezoek alles zou hebben aangenomen, wat deze
van een vriend heb ontvangen.. Ja, vreeselijke eentonigheid kom verbre-
een vriend, dien ik in het verderf zou ken bedreiging of belofte. Ik had
gestort hebben met mij, als ik mij aan ook geen middel om tegenstand te
hem had toevertrouwd, die misschien bieden. £n toch zou ik tegenstand ge-
nutteloos aan Biackhorn blootgesteld boden hebben als ik je niet gekend had,
geweest zou zijn. En e wel, als pater ik had het gevaar geloopen alles tegen
Etienne in plaats van George was ge- mij in het harnas te jagen. Dat zou
komen, wie weet of ik den moed zou een soort zelfmoord geweest zijn zonder
gehad hebben om te zwijgen Dat zou schuld, waaraan ik reeds meermalen
van mijn kant een laffe dwaasheid ge- gedacht had, als ik overwoog, dat ik
weest zijn." slechts alles behoefde te bekennen en
„Maar," sprak zij nog aarzelend, zij zij mij dan zouden dooden. Ik heb dit
die u omringden, die u lief hadden? huwelijk niet geweigerd, ik heb het
Ik, Jacob...." aanvaard, ofschoon ik niet wist wat mij
„Jacob? Heeft men u niet gezegd dreef, liefde of wraak, misschien beide
dat hij van Burgau-House weggejaagd tegelijk. Ik geloofde niet in je, ik was
was door mijn oom en dat hij ons een ervan overtuigd dat de Burgau's je
geweldige wraak gezworen had hadden overgehaald tegen een groote
„Weineen, hij beminde u boven al- belooning. Je goedheid, je deugden
len." toonden mij je karakter in een beter
„Wat deed hij bij de Burgau's van licht. Ik dacht datje mijn vertrouwen
Biackhorn? Hoe kon hij aannemen wilde winnen o, dit is het moeilijk
mijn cipier te zijn Met toewijding ste deel van mijn bekentenis om er
jegens de eer van onzen naam, zei de een winstgevend wapen van te maken,
oude huichelaar." dat je mij zocht te verstrooien om mij
„Neen, neen, je vergist je, hij is het, beter te kunnen bespionneeren en wan-
die mij over je gesproken heeft, die^nij neer ik je leed gedaan had, dat je ween-
bijna met geweld tot je gebracht heeft.' de om beter te kunnen liegen. Dit
„Dan heb ik hem onrecht gedaan," denkbeeld veroorzaakte bij mij een
zei Jean. soort woede, ik ben meegesleept gewor-
„Ik weet echter dat hij geldgierig den en werd boosaardig en als ik daar-
was en wraakzuchtig, dat hij een trou- aan niet ontsnapt was, zou ik werkelijk
we dienstbode van Biackhorn heeft krankzinnig geworden zijn. Vergeef
gehuwd ter liefde van het geld van sir mij, Monica je moet mij vergeven.
Bear.. Ik moet hem echter dankbaar Men heeft mij zoo gruwelijk verraden,
zijn voor al de zorgen die hij aan mij dat mijn wantrouwen mij niet schuldig
gewijd heeft en voor al het geduld dat maakt en dus moet je mij vergeven,
hij met mij gehad heeft. Wat had ech- Geheel e gedrag had mij de oogen
ter mijn arme, oude Jacob kunnen doen. moeten openen, ik ging er echter tegen
Hij had niet de macht 0iij het kasteel in. Gisteren echter, toen ik je zoo fier
te doen verlaten en welken dienst zou mij hoorde verdedigen en daarmee een
hij mij .anders hebben kunnen bewij- ander beschuldigen die je dierbaarder
zen Had ik gisteren geen dertig perso- moest zijn dan ik in de geheime be
nen om mij heen, tot wie ik had kunnen doeling van hun vragen, in je aandoe-
spreken Maar daaronder was ook de ning h?d ik eenigszins geraden wat
sheriff die zich in mijn zaken gemengd zij beoogden toen ik je mij de voor
had em mij onmiddellijk gevangen ge- keur zag geven boven je vader ter
nomen zou hebben. Neen, om de laat- liefde van rechtvaardigheid en waar-
ste kans niet te verliezen,moet ik Black- heid
horn verlaten zonder iemands hulp of „Mijn waarde lord," sprak zij met
medeweten, en eenmaal ver van Black- gesmoorde sten, „het was niet enkel
horn en buiten het bereik van sir Bear uit liefde voor rechtvaardigheid en
de Burgau en van de justitie, zou ik waarheid."
de handen vrij hebben om te trachten Zij wendde den verlegen en ernstigen
al wat zij tegen mij begonnen hebben blik af.
te niet te doen. Het moet.het moet„Dan was het uit liefde voor.Mo-
Hij onderbrak zichzelf. nica, zeg het, dat ik het hoor."
„Maar het is nog te vroeg om ervan Monica kon echter niet voleindigen,
te spreken. Bovendien," ging hij met „En 's-avonds," ging hij zacht,doch
teederheid in de stem voort, „het met vuur voort, „heb jij mij tegenover
tegenwoordige is mij voldoende, ik de nieuwsgierigen, die mij uitlachten,
vraag niets anders. En het schijnt mij in plaats van mij of den band die je aan
of mij dit altijd voldoen zal. Vóór jij mij hechtte te verloochenen, openlijk
gekomen was, kon ik zéggen dat erkend en geëerd als je echtgenoot,
als ik niet genoeg herstelde om een Dat is het wat mij getroffen heeft en
ontvluchting te beproeven, mijn leven meer dan al het overige heeft over-
jarenlang aldus zou zijn, dat het minste .wonnen.. O Monica, herinner je je
teeken van genezing mijn vonnis zou den eersten dag, dat je daar binnen ge-
zijn. God moge het mij vergeven, komen bent...."
want vaak had ik aanvechting om mij Hij wees op de deur.
op de rotsen te werpen. Deze scherpe „Toen je Celia Jane kwam zoeken,
steenen, de zee die ze bespoelde, leken zag ik je eensklaps uit de schaduw te
mij een zachter rustbed dan het mijne, voorschijn komen en op mij toetreden.
Deze wanhopige stemming verdween Je hebt mij toen bij mijn naam ge-
echter spoedig ik wilde leven om mijn noemd, je hebt gezegd Jean de Burgau,
taak te volbrengen, ik wilde dien boos- en het scheen mij of de stem van het
doeners het veld niet vrijlaten. Toen leven zelf mij aan de wereld herinnerde,
ik hg.d nagedacht tot mijn hoofd bijna mij riep uit den nacht en den dood.
barstte, toen ik stroo gevlochten had Waarom heb ik zoo lang gedraald met
tot mijn vingers mij hun dienst weiger- je te antwoorden
den, trachtte ik den tijd te dooden Monica hoorde hem aan met schit-
met de spijkers der meubelen te tellen terende oogen, die vol tranen stonden,
of de wolken aan den hemel of de golven Zij hechtte zich aan hem met een
der zee, maar men mocht dit niet ge- soort van vrees, met de gedachte, dat
waar worden, want dit onzinnig tijd- zij de zwakke, ongrijpbare, vluchtige
verdrijf zou nog van te veel verstand moest vasthouden* deze ziel, die z:
-/■>
-
wroc Rriiin r\r\ Viof torre e rrdVnmpn on T7ID snpaI ima Ir - -11.- 1 u-;1 1. J o 16L5.
