zijn oogen en een stem riep lachend: hebben, toen ik in het ravijn was ge onrechtvaardigheid, wilde hem terug- Jean, na zoo verstandig ziek geworden
„Malcolm, Malcolm." vallen. Dat zal ik misschien nooit te houden, doch hij vermeed h4ar en te zijn, nu te ongeschikter tijd zou
Zonder zich öm te keeren, zonder weten komen. Was er wellicht een ge- begaf zich naar zijn eigen vertrekken, genezen. V/ie van u kan dit tegen-
iets te zeggen, greep hij de beide handen tuige bij dat tooneel Monica viel op een stoel neer en ween- spreken?"
die hij vasthield, terwijl Rosey nog „Ik heb wel eens gedacht dat Harry de vrijuit. De schaduw van een weife- Allen zwegen,
altijd lachende riep: „O, wat ben ik daar geweest is," zei Monica. ling was voldoende om dit prikkelbare ,,Je vertelt ons zuivere zotteklap,"
blij je verrast te hebben. Ik heb je „Ja, dat moet Harry geweest zijn," hart, door zulk lang lijden als verplet- bromde Malcolm, „en ge geeft mij geen
toch niet verschrikt, Malcolm antwoordde hij. „En zij hebben er be- terd, van haar af te keeren. Het was antwoord. Is hij krankzinnig of is hij
„Neen, neen," zei hij zacht. „Deze lang bij dat ik lee Welk belang? een betreurenswaardig en jammerlijk het niet? Als hij krankzinnig is, laat
weg is echter niet goed voor je, lady Wij tasten in het duister, dat is hee einde van de gelukkige vereeniging men hem dan elders opsluiten dan
Roselyne." zwakke punt, wij weten niets van dt waarover zij zich had verheugd. onder onze oogen.."
Hij geleidde haar met de meeste kwesties die voor ons toch levens- Had zij zich echter moeten verzet- „En als hij het niet is," zei Josiah
voorzichtigheid weg, en Monica, die kwesties zijn." ten Behoorde zij niet geheel aan hem? met scherpe stem.
hen volgde, had ingezien, dat hij Ro- Monica kon hem slechts onvolledige Zij was niet boos over zijn hardheid, Jean voelde de hand van Monica
selyne liefhad. inlichtingen geven zij kende de be- maar bedroefd hem te hebben belee ijskoud worden in de zijne.
Zij dacht echter spoedig v/eer alleen palingen van het testament van lord digd en zijn ziel aldus door wantrouwen Na eenige oogenblikken zetten de
aan haar ontdekking, ook gedurende Archibald niet, noch de overeenkomst en bitterheid gekweld te zien. Burgau's het onderhoud weer op een
het diner dat zij met de familie gebruik- van de Burgau's met de justitie. Zij En nu wilde hij alleen vertrekken, meer vreedzamen toon voort. Zij be
te. Toen allen de zaal verlaten hadden, wist alleen, dat zijn verwanten voor geheel alleen, nog niet volkomen her- spraken de bepalingen van het testa-
bleef zij bij een venster staan, zonder een groote som verantwoordelij k voor steld, zonder hulpbronnen en zonder ment van lord Archibald, vervolgens
te bemerken, dat zij niet alleen was. hem waren en dat zij uit de voogdij een vrienden. Zij kon de koelbloedigheid zond sir Baer een brief, door Josiah
Harry, die voor eenige weken op 0f ander groot voordeel trokken. Zij van zulk een plan niet vatten. gedicteerd, aan pater Etienne, dat
Blackhorn was, kwam bij haar en geloofde niet, dat de Burgau's schuldig Langen tijd weende zij stil en zon deze niet ontvangen kon worden, en
sprak: „Wat ziet u er gelukkig uit waren aan aan hetgeen Jean zeide. op een middel om Jean te bevredigen, eindelijk hieven zij de zitting op en
vanavond, lady Monica Zij hadden hem bedreigd, maar zouden Bij den lunch, die Celia Jane opdiende, gingen elders vergoeding zoeken voor
Monica kwam tot zich zelve, in zij deze bedreiging hébben uitgevoerd kwam hij weer in het salon. Monica een verzoek van pater Etienne om
de oogen van den jongen las zij een of v/as het slechts om hem vrees aan te drong haar tranen terug en ging hem 'een onderhoud.
waarschuwing. En werkelijk Harry jagen? Tusschen een erfenisroof en tegemoet. Zij sprak Jean, ik smeek „Kom," zei Jean tot Monica, „laten
;ing voort: „Men zal u Vsschien een moord is nog een groot onderscheid, je...." wij weer naar binnen gaan4"
afvragen, waarom u zoo gelukkig is." Wie zou daar overheen hebben kunnen zij sprak zoo liefderijk, zoo zacht Zij wilde echter niet naar binnen
Zij streek met de hand over het ge- stappen? Noch Frank, noch Jack.. en trouw. Hij vroeg haar om vergif- gaan, zij wilde niet naar het paviljoen
iaat als om de vreugde, die er op te „Noch- Harry," zei Jean. „Gij hebt fenis voor zijn ruwheid, hij nam met terugkeeren na hetgeen zij gehoord
lezen stond, weg' te vagen. Zij trok Voor mijn neven een bewonderens- een mengeling van droefheid en goed- had. Zij overlegde niet, zij redeneerde
haar gelaat in den gewonen plooi om waardige toegeeflijkheid." heid de onderwerping aan, die zij hem niet meer, zij zei alleen dat het leven
het salon binnen te treden, waar zij De buitengewone scherpzinnigheid aanbood, maar zij gevoelde wel, dat hij van Jean in gevaar was en zij gehoor-
den avond zou doorbrengen. Den van Jean trof haar vaak. Hij wist haar alleen vergaf en dat deze vergif- zaamde slechts aan een uitdrukkelijk
volgenden morgen kon zij eindelijk bijna alles- wat er in het kasteel voor- fenis, hoewel oprecht, hem moeilijk bevel van haar echtgenoot,
alles aan Jean zeggen. Zij wees in welke viel, men zou gezegd hebben, dat zijn Vjei. Toen zij in het salon waren terugge-
richting de doorgang zich bevond en blik door de muren heendrong. Hoe keerd, beschouwden zij met sombere
hij zag dadelijk, dat zijn vermoeden hem ZOu hij zonder dat de gehechtheid van XVI, verslagenheid de meubelen, die zij ge
niet had bedrogen. Monica volgde hem Harry aan Monica hebben kunnen raden t hoopt hadden niet weer te zien.
niet in zijn nieuwe berekeningen. De een ridderlijke gehechtheid, die geleek Na het diner begaf Monica zich naar De verschijning van Celia Jane ver
vreugde over de ontdekking was te 0p de toewijding van de pages van Ridge om eenige schikkingen te treffen, brak de diepe stilte,
groot. Later zouden zij'er gebruik van voorheen voor hun meesteres. die Jean noodig oordeelde. Toen zij „Mylady is vermoeid, ziek," sprak-
maken. Jean hernam op een ontevreden toon haar zending volbracht had, trad zij de oude dienstbare, zonder te laten door
„Zeker," zei jean, „wij zullen je van gezag: „Als mijn verwanten er de katholieke kapel binnen. Zij was schemeren dat zij iets o gemerrit had.
ontdekking benutten. Wij komen daar- belang bij hebben mij in het leven te bevreesd dit plan om te vluchten, dat, En zij leidde de jonge vrouw weg alsof
langs onmiddellijk op het strand, dus houden, is het te begrijpen dat zij nog zij eerst met alle kracht had aangepre- 2jj haar moeder was.
buiten Blackhorn, wij gaan te voet meer belang er bij hebben, dat ik nooit zen, scheen haar op het oogenblik der „je moet je niet bedroeven, lieve
naar de kluis van pater Etienne en spreek en dat zij liever mijn geld willen uitvoering verschrikkelijk. Jean was Monica," zei Jean den volgendeh dag
wachten daar het schip, waarop een verliezen dan mij zelf. De beste partij op Blackhorn betrekkelijk veilig en vol „de mislukking van gisteren heeft ons
vriend van je vader het bevel voert. De voor ons is op de Daisy passage te gens zijn eigen meening ging hij alles het wapen in de hand gegeven dat ons
Daisy passeert er elke drie maanden nemen bij haar,eerste reis." wagen en alles opofferen bijna onontbeerlijk was. Ik zie nu mijn
en zijn laatste reis heeft hij gemaakt „Zoo spoedig Maar dat zullen wij Zij liep de pastorie voorbij en zag Weg en ik tast niet meer in den blinde,
op het einde van Januari. Dank zij niet kunnen," sprak zij opgewonden, toen zij even omkeek, Malcolm, den je weet nu dat ik mijn bloedverwanten
de aanwijzingen die Etienne mij heeft „Wat zou ons dit beletten zoon van sir Baer, haar volgen. Onwil- niet belasterd heb. Wij gaan een ander
gegeven, geloof ik, je naar dekluis te „ik weet het niet, alles. Is je been lekeurig greep een gevoel van schrik pian vormen, dat mij zal gelukken,
kunnen geleiden waar mijn vriend als reeds sterk genoeg?" en naderend onheil haar aan, en ze Eenmaal in veiligheid, zal ik al den in-
kluizenaar heeft geleefd tijdens zijn „Zoo sterk dat ik het geneeskundig haastte zich, na haar enkele boodschap- vloed in het werk stellen, dien ik heb.
geheim verblijf in Engeland, zooals onderzoek wensch te vermijden.-Als'pen gedaan te hebben, naar het kasteel De Burgau's zouden minder verrukt
hij mij dikwijls heeft verteld. Het is men daarbij eenig bedrog opmerkt, terug te keeren. zijn over hun spel, als zij wisten welke
een werkelijke kluis die men daar voor- zal men ook nog een ander veronder- Zoodra Jean haar zijn kamer zag kans zij mij door hun gesprek verschaft
heen ten tijde der godsdienstvervol- stellen. De Burgau's hebben reeds ach- binnentreden, sprong hij op en zon- hebben."
vingen verborgen heeft en niemand terdocht. De toestand kan zonder der een woord te spreken wenkte Monica maakte geen tegenwerpingen
kent haar bestaan. Wij zullen er slechts gevaar niet langer duren. Ik wil dezen hij haar mee te gaan. Blijkbaar had hij meer. Het scheen haar, dat zij geen rust
zoolang blijven om de komst der Daisy nacht een poging wagen." een nieuwe ontdekking gedaan. Hij meer zou hebben vóór haar echtgenoot
af te wachten, waarmede wij naar „Dezen nacht Onmogelijk En dan voerde haar door een reeks van gangen, buiten Blackhorn was. De duistere zin-
Frankrijk onder zeil gaan." ik herinner mij.... lady Roselyne een paar maal een trap af totdat ze spelingen van Josiah klonken haar
Dit vooruitzicht van de vlucht, die wil niet dat ik heenga vóór over eenige ten slotte in een heel donkere gang n0g voortdurend in de ooren. Waarom
de woorden van Jean eensklaps zoo maanden." kwamen. Hier eerst waagde hij het te had zij Jean niet vroeger gelooid?
nabij brachten, bracht Monica in ver- Jean fronste de wenkbrauwen. spreken en fluisterend legde hij Monica Zonder haar, zonder haar zwakheid
warring. Zij sprak „Wij'kunnen eerst „Heb je haar dat beloofd en acht uit, dat hij hoopte hierlangs een nieu- zou hij misschien reeds ver weg
nog iets anders beproeven." je je gebonden door een belofte, die wen geheimen uitgang te hebben ge- 2jjn> jn veiligheid.
„Dan zullen zij beproeven om mij mijn toestemming niet heeft vonden, die hen wellicht buiten het hek „J e bent bevreesd voor mij, Monica,"
te doen veroordeelen, weet je d£t niet „Ik heb het mijzelf beloofd," zei zou brengen. sprak'haar echtgenoot vol liefde. „En
„Ik zal aan mijn vrienden schrijven Monica, bedroefd om den toon van haar Opeens stonden ze beiden tegelijk dan is er nog een andere zaak, die je
dat zij hier moeten komen." echtgenoot. „Roselyne rekent op mij." stil. doet weifelen en weenen. Maar je moet
jean's gelaat betrok. „Ik reken ook op je. Maar," zei hij In hun onmiddellijke nabijheid klon- openhartig jegens mij zijn, dan zou ik
„Neen," zei hij, „zoolang ik hier met een soort van minachting, „aange- ken stemmen, die ze dadelijk herken- je kunnen geruststellen. Ik vergeet niet,
ben, laat'ik onze vrienden buiten spel. zien haar rechten in jouw oogen grooter den als die van de jongelieden van dat wij zijn vereenigd in een godsdiensd
Ik zou hen slechts in het net trekken, zijn dan de mijne, wil ik je toewijding Blackhorn. die de jouwe niet is. Beken het maar."
waarin ik zelf gevangen ben. Roep niet op de proef stellen. Je bent be- Het was Josiah die nu sprak. Monica boog het hoofd, hij raakte
niemand te hulp. Ik ben zoo onwaar- vreesd, welnu, je kunt ook op Black- „Dus jij meent ook dat Jean op den daar een thema aan, dat voor haar
dig bedrogen behalve door Etienne, horn blijven." weg der beterschap is," vroeg hij. zeer smartelijk was.
dat ik niemand anders vertrouw dan „Ik zal blijven.. En jij," vroeg zij Malcolm beaamde het. „Vergeet dat „Monica," ging hij voort, „ik wil
jou en mij zelf. Men heeft mij strikken op ongeloovigen toon. niet," sprak hij, „wij hebben hem met je niet beminnen met een zelfzuchtige
gespannen. Amos Heller bood mij aan „Ik volg mijn plan." een vrouw doen huwen, die een model- liefde, die lafheid is je hebt je aan
te vluchten, Jessy zelfs.„Ik zou dus blijven zonder jou, jij verpleegster is." mij verbonden vóór je zeker was
„O neen, Jessy niet," sprak Monica, wou vertrekken zonder mij? Ik b> „Wijl Jean gehuwd moest^zijn om dat je mij niet enkel uit medelijden
Zij zweeg, wijl zij zich herinnerde grijp je niet meer." van lord Archibald te erven," zei dit liefhadt. Gisteren heb je mij echter
hoezeer haar oude leerlinge aan de be- „Je hebt mij nog r.ooit begrepen, achtenswaardige jongmensch nog als bewezen
langen van Blackhorn verknocht was. maar stel je gerust, je verantwoording een vriend der waarheid, „lady Monica „Twijfelde je dan nog? vroeg zij
„Welnu," sprak zij, „dan zal ik naar zal gedekt zijn je kunt mijn afwezig- vat haar rol te ernstig op en lord Jean glimlachend en bedroefd,
de'koningin gaan, als het moet, maar heid bekend maken, zoodra je die hebt wil niet genezen." „Je hebt dezen toestand aanvaard,
gij moet u niet aan gevaar blootstellen." geconstateerd. Dan zal ik reeds ver weg „Wat wilt je zeggen, Josiah? Zou om mijn verdriet en zorg niet te ver-
„Ja, en gij zult naar de koningin zijn." lady Monica op den weg van succes meerderen. Maar Monica, de godsdienst
gaan, arme Monica, en als gij terugkeert De tranen sprongen Monica in de zijn?" waarin ons huwelijk^ is ingezegend, is,
en wellicht mijn begenadiging mee- oogen. „Als zij er is,zei Josiah, „dan moet niet meer de mijne,
brengt, zal ik dood zijn. En de Bur- „O Jean, spreek je zoo tot mij? men haar hoe eer hoe beter den pas Zij slaakte een lichte kreet van ver-
gau's zullen u een fraaie rouwjapon Maar ik wil wel vertrekken dadelijk afsnijden." rassing.
aanbieden om u te troosten." en overal waarheen je wilt." Zijn broeders maakten een snelle „Ja, dierbare Monica, je echtgenoot
Zij deinsde met schrik terug en zei„En ik, ik weiger je mee te nemen," beweging. is katholiek zooals jij reeds sedert
„Dood Neen, gij lastert hen...." sprak hij beslist op koelen toon. „Dat zou zeker moeten, herhaalde jaren, bijna sedert mijn vertrek^ uit
„Ik heb mij dikwijls afgevraagd Hij stond op om heen te gaan. Moni- Josiah. „Wij zijn er ook nog niet. Het Engeland. Ik heb het je reeds vaak
waarom zii ?ich niet van mij ontdaan ca, wier hart brak over deze wreede is niet onze «chuld, noch de zijne, dat willen meedeelen. maar je "ermeed
dit onderwerp met zooveel tegenzin
Hoe hebt gij niet begrepen, dat niets
onze genegenheid belemmerde, wijl
onze zielen vereenigd waren in het
zelfde geloof?"
„In hetzelfde geloof.." herhaalde
zij met onbeschrijfelijk geluk.
Deze overeenstemming in hun geloof
overstelpte haar met vreugde. Het
scheen een balsem die haar versterkte.
Jean ging voort: „Pater Etienne,
de vriend over wien ik u dikwijls ge
sproken heb, kon niets doen om mij mijn
vrijheid en mijn fortuin terug te geven,
maar hij kon mij meer geven dan dat,
omdat hij het recht heeft u onverbre
kelijk met mij te verbinden. Ik ben
besloten hem te schrijven."
Hij schreef zoo spoedig mogelijk in
overeengekomen taal en adresseerde
den brief onder couvert van een ander
huis dan dat der grijze paters. Monica
maakte gebruik van een rijtoer met
lady Roselyne om den brief naar Bo
rough te brengen, waar- hij minder
gevdar liep te worden opgemerkt dan
tusschen de weinig talrijke correspon
dentie te Ridge.
Toen zij den brief afgegeven had,
scheen het haar dat het geluk, het leven
van Jean daarmee was overgeleverd
aan allerlei avonturen. Hij had alles
van de Burgau's te vreezen. De ge
schiedenis van zijn huwelijk, van zijn
gevangenschap verschenen haar onder
een ander licht. De Burgau's waren ver
armd, den ondergang nabij, toen Jean
zich met lord Archibald zou gaan ver
zoenen.
Waarom zouden deze lieden, zonder
principes, zonder 'geloof, zich niet
werpen- op den eenigen hinderpaal,
die hen van de fortuin scheidde, waar
om zouden zij niet al hun krachten in
spannen in den wanhopigen strijd,
waarvan het einde hun rijkdom of el
lende zou brengen En toen die strijd
eenmaal begonnen was konden zij niet
meer terugelke moeilijkheid die zij
overwonnen, hielp hen om met nog
meer woede de andere te overwinnen.
Monica vreesde nu nog meer dan
Jean het geneeskundig onderzoek, dat
men eiken dag kon verwachten en dat
de vijanden op hun hoede zou doen
zijn. Zij wilde hebben, dat Jean het
eerst vertrok, da zou zij zich later
bij hem voegen. Hij weigerde echter
haar achter te laten. Haar medeplich
tigheid zou te duidelijk blijken.
De brief, die zij naar Borough ge
bracht had, kwam aan zijn adres.
Lady Monica ontving van een boek
handel te Londen het gebedenboek,
,dat het afgesproken teeken was en
dat sir Baer zeer beleefd aan zijn jonge
verwante overreikte.
Jean schreef nog tweemalen en
tweemalen kreeg zij het bewijs dat
zijn aanwijzingen waren ontvangen en
begrepen.
Monica kon echter niet meer naar
Borough gaan en moest de laatste bood
schap van Jean te Ridge op de post
brengen, waar zij juist Franck ont
moette in het kleine postkantoo dat
aan een winkeltje verbonden was.
Franck kwam een brief terug vragen,
waarvan zijn vader in hef adres een
vergissing had gemaakt. De post
ambtenaar schudde den zak uit en on
der het dozijn brieven was ook die van
Jean. Franck zocht de brief zijns vaders
maar toen de brieven weer in den zak
gingen, kon Monica niet onderscheiden
of de brief van _ie?n er nog bij was.
Franck groette Monica, die hij voor
het eerst zag en bood haar zijn geleide
aan naar het kasteel. Monica nam dit
aanbod aan, nog onzeker of de brief
van Jean verdwenen was of niet.
Denzelfden dag kwam een hoogst
tragisch voorval het kasteel Blackhorn
in rep en roer brengen. Lady Roselyne
had van de afwezigheid van haar echt
genoot gebruik gemaakt om tegen
diens uitdrukkelijk verbod, of althans
tegen zijn wil een bezoek te gaan bren
gen aan de oude Nancy, de verzorgster
van den kindschen ouden Ben.
Zij had een mand met provisie laten
inpakk'en en liet zich door haar kame
nier tot den ingang van het bosch bren
gen. Hier zond zij deze terne en droeg
zelf den vrij zwaren mand naar de hut
der oude vrouw. Zij trof deze alleen
tehuis en bleef er geruimen tijd. De
oude Nancy, een boosaardige, wraak
zuchtige vrouw, was zeer dankbaar
voor den meegebrachien voorraad en zij
wilde de jonge lady uit dankbaarheid
verhalen doen over Blackhorn en zijn
bewoners. Aanvankelijk vertelde zij
van de voorvaderen van sir Bear, maar
daarna ook van de tegenwoordige be
woners allerlei ware of vermeende gru
weldaden en ten slotte verhaalde zij
van den echtgenoot der schoone lady,
dat deze haar dochter Bessy tot een
geheim en ongeldig huwelijk had weten
te bewegen. Ten bewijze voor de waar
heid van haar woorden liet zij lady
Roselyne den trouwring zien en gaf
haar deze ten geschenke. Roselyne stak
hem aan haar vinger naast de haren.
De dochter der oude Nancy was ge
storven en had haar moeder doen belo
ven Malcolm of zijn familie nooit uit-
wraak eenig leed te doen. Nu dit deed
zij dan ook niet, dit kon de lady zelf
zien, zij verhaalde haar alleen geschie
denissen. Toch wist zij wel, de oude
heks, dat zij de jonge, onschuldige
vrouw een doodelijke wonde in het hart
toebracht. De arme, diepgetroffen echt-
genoote van Malcolm was ten laatste
blootshoofds de hut uitgeloopen en
'den weg naar het kasteel op. Toen zij
hier aankwam, was zij meer dood dan
levend. Monica zag haar aankomen
en vroeg verschrikt wat er gebeurd
was. Roselyne vertelde echter niets,
liet zich op haar kamer, brengen en
op een divan leggen, maar hoe Monica
ook praatte, er was niets uit haar te
krijgen.
Toen Malcolm thuis kwam en vol
schrik vernam in welken deerniswek-
kenden toestand zijn vrouw thuisge
komen was, kon hij niets anders van
haar vernemen dan de vraag, of hij het
kwaad dat op Blackhorn geschied was
en geschiedde, niet verafschuwde en
het zou trachten goed te maken. Dan
verzekerde zij hem dat zij hem bemin
de, niet, dat zij hem bemind had, maar
dat zij hem beminde en zou blijven be
minnen.
Nog denzelfden avond stierf zij en
liet Malcolm ten prooi aan de diepste
wanhoop achter en al de bewoners
van het kasteel waren in de grootste
verslagenheid.
Zij werd bijgezet in den grafkelder
der Burgau's naast de oude overleden
mannen en vrouwen, wier historie of
legenden haar zulk een doodelijken
slag had toegebracht. Van de jonge,
schoone Roselyne bleef slechts Je her
innering over en Monica werd nu door
niets meer weerhouden op Blackhorn.
Zij kon zonder gewetenswroeging ver
trekken.
XVII.
Lord Jean deelde Monica zijn nieu
we plan mev e Dit was zoo dol-gewaagd
en stoutmoedig en tfevens zoo eenvou
dig, dat Monica zich bij herhaling af
vroeg, hoe zij zoo onnoozel geweest
was, om dit niet vroeger te bedenken.
De dood en de begrafenis van lady
Roselyne hadden op Blackhorn een
komen en gaan van bezoekers veroor
zaakt. Jessy en Harry waren er ook
en wachtten, dat «ir Baer, die een wei
nig lijdend was, geheel zou hersteld zijn
en jean rekende op de verwarring,
die deze verschillende omstandigheden
hadden gebracht in de vaste gewoon
ten van Blackhorn.
Monica zou den volgenden Dinsdag
op het kasteel dineeren, zooals haar
gewoonte was en zou dan niet meer
in het paviljoen terugkeeren.
De groote moeilijkheid voor Jean was,
de deur van het bureau van sir Bear
te openen. Hij wilde namelijk dit ver
trek doorgaan, dat de eenige uitgang
was van het paviljoen.
Sedert de baronet ongesteld was,
vereenigde zich de familie in dat ver
trek, omdat het, hoewel vrij ruim,
warmer was dan het salon en beter
geschikt voor een herstellende.
Wanneer Monica het paviljoen ver
liet om den avond op het kasteel door
te brengen, gebeurde het vele malen,
dat men zich verpenoeede met den
grendel op de deur te schuiven zonder
den sleutel om te draaien. Monica moest
dus in den loop van den avond en on
der de oogen van allen den grendel
terugschuiven.
Als de familie aan het diner was,
zou Jean het ledige vertrek binnen
treden en achter de neergelaten gord-
nen van een raam wachten om in het
naaste vertrek te komen onder beguns
tiging van de duisternis, hetzij onder
den maaltijd, hetzij na de terugkomst
der familie, bijna midden onder hen
doorgaande. v
Zoodra Monica kon aannemen, dat
hij zonder ongeval of verhindering de
hal bereikt had, zou zij daar bij hem
komen. Zij ging eiken avond bij het
vallen der duisternis naar de godsdienst
oefening die met deze maand in de kapel
van Ridge hield. Gewoonlijk werd zij
vergezeld door Dinah, die zich sedert
eenigen tijd herinnerd had, dat zij
ook katholiek was.
Monica en Jean zouden samen bij
het hek aankomen. Het was noodig
dat het niet te laat v/as om het uitgaan
van Monica natuurlijk te doen voor
komen, maar het was ook noodig, dat
de schemering ver genoeg gevorderd
was, dat Jean mede door het hek kon
gaan, zonder dat Basile hem op het
eerste gezicht herkende.
Eenmaal buiten o, God gave dat
zij reeds buiten waren zouden zij
naar de plaats gaan die Jean met zijn
vriend had afgesproken en vervolgens
zouden zij door het bosch of langs de
kust de kluis van Saint Jut bereiken,
waarover pater Etienne hun zulke vol
ledige inlichtingen gegeven had. De
kapitein van de Daisy, van wiens toe
wijding de dochter van Patrick O'Hara
verzekerd was, zou hen twee dagen
later aan boord nemen en hen onmid
dellijk naar Frankrijk brengen.
Eenmaal in de kluis gekomen, kon
den zij zich in veiligheid achten. Het
voornaamste voor hen was, geen spoor
achter te laten, dat hun bloedverwan
ten de gelegenheid kon geven hen
te vervolgen.
De Burgau's zouden dadelijk alle
hulpmiddelen voor de vervolging tot
hun beschikking hebben, zelfs den
arm der wet.
Jean en Monica moesten van elk
|piiddel van vervoer afzien, evenals
van elke hulp, welke ook, die later
den weg zou kunnen verraden, welken
zij genomen hadden.
Monica had al het geld nog, dat sir
Baer haar verstrekte in naam van
zijn neef. Zij had eenigen voorraad
ingekocht in het dorp, waar zij dat
vaak met lady Roselyne gedaan had
voor de armen.
Blindelings volgde zij de aanwijzin-
vangen haar echtgenoot, wiens on-
tembere moed haar Opwekte en mee
sleepte.
De belangrijke week begon dan
voor Jean en Monica. De Zondag en
Maandag gingen snel voorbij,
doch schenen voor Monica de langste
dagen die zij ooit beleefd hadden.
Zij wist dat er een vreemde priester
in de pastorie was aangekomen en dat
het pater Etienne was, maar zij had
hem niet gezien.
Men verv/achtte op Blackhorn het
bezoek van den geneeskundigen in
specteur. De Maandag verstreek ech
ter zonder dat dit merkwaardig perse-
nage verscheen, wat voor de eerste
maal nuttig zou geweest zijn. De Dins
dag brak aan.^Mo'nica aanschouwde
biddend de dageraad van dezen dag.
De volgende uren werden besteed
aan de laatste toebereidselen. Het ge
wichtig oogenblik kwam. Monica scheen
gereed voor een lange reis. Zij had haar
langen mantel met kap genomen, dien
zij met haar mand met provisie in de
hal neerzette. Onder dit nederige kleed
dat haar geheel omhulde, had zij het,
zelfde edel maar armoedig voorkomen
van den dag harer komst op Blackhorn.
En in dit oogenblik, waarin zij, met een
teederen, moedigen blik in de oogen,
zich aan gevaar ging blootstellen voor
Jean, scheen zij hem nog schoener dan
in dien Kerstnacht, waarin zij in haar
prachtig fluweelen japon, gesierd met
diamanten, hem overwonnen had door
haar trouw en goedheid.
De namiddag verstreek en men
moest den slag wagen. Celia Jane zei
Monica vaarwel. De oude vrouw had
het plan Blackhorn te verlaten, zoodra
haar jonge meesters vertrokken waren.
Zij zou naar een harer -usters in Green-
shire gaan.
„Mylady, veroorloof mij, dat ik uw
potje met viooltjes meeneem," sprak ze.
Monica dankte haar met een enkel
woord en drukte met de meeste harte
lijkheid de ruwe handen van de oude
dienstbare. Celia Jane ging naar boven
en Jean en Monica bleven alleen. -
Zij traden op 't terras en beschouw
den voor het laatst den horizon. -Moni
ca herinnerde zich, toen zij weer bin
nentraden, al de vreugde en al het lij
den dat zij hier ondervonden hadden.
Eindelijk sloeg de klok, de bel voor
het diner luidde en Jean en Monica
zeidep elkaar vaarwel. Wanneer zij
elkaar zouden weerzien maar zou
den zij elkaar wel weerzien De beide
volgende uren zoudan dat beslissen.,
over hun leven of dood.
Monica verliet het paviljoen en vond
de geheele familie in het bureau van
sir Bear. Men had ten believe van den
baronet het diner vervroegd, doch zij
kwam nog op tijd, de lampen waren
nog niet aangestoken, ofschoon de duis
ternis snel inviel.
Monica had den grendel niet kunnen
terugschuiven zoodra men haar bin
nengelaten had, en evenwel moest dit
gebeuren vóór men de eetzaal binnen
ging.^ Als haar dit niet gelukte? Haar
hoofd duizelde. Zij bracht haar mantel
in de hal.
„Haar gebed, ge weet wel," zei Jessy
op een vragenden blik van miss Ara-
minthe. „De katholieken hebben he
den avond een bizondere plechtigheid,
die lang duurt. Mevrouw Dhenna, dé
moeder van den pastoor, heeft Monica
aangeboden bij haar den nacht door te
brengen, omdat zij den volgenden
morgen zeer vroeg weer bij een andere
plechtigheid moet zijn." Dit was vol
komen naar waarheid meegedeeld.
„Dat moet niet weer gebeuren,"
sprak sir Baer. En Monica sprak met
volle oprechtheid„Neen, het zal
mei weer gebeuren."
De tusschenkomst van Jessy gaf
haar een nacht respijt. Niemand zou
zich verwonderen dat zij dien avond
niet terugkwam en Monica dacht aan
ueiia Jane, die veinzen moest op de
bovenverdieping te zijn opgesloten,
waar zij niemand kon hooren. Toen Mo
nica in den donkeren hoek op haar
plaats terugkeerde, trok zij tegelijk
den grendel terug. Het lichte geknars,
flat haar als een donderslag in de
ooren klonk, trok evenwel niet de aan
dacht. Men bracht weldra de lampen
en ieder stond bij de laatste bel voor
net diner op. Monica verliet het laatst
het vertrek, na de zware gordijnen
voor de ramen te hebben neergelaten,
ie Jean mo'esten verbergen. En zonder
haast te weten hoe zij er kwam, ging zij,
de eetzaal binnen en zette zich aan ta
fel.
Zij at zooals,iedereen, zij hoorde
rondom zich spreken, zij antwoordde
wanneer men haar vroeg. Hoe zij ech
ter den tijd van het diner doorkwam,
wist zij niet.
Na den maaltijd keerde zij met de
anderen in het bureau terug. Men liep
langs de gordijnen, doch geen plooi
bewoog zich. Toch was Jean daar ver
borgen en de gewaagde onderneming
was begonnen.
Iedereen, behalve Jessy, had zich
weer aan tafel gezet, sir Bear in zijn
grooten leuningstoel, waarin hij de ge
noegens van een herstellende smaakte.
1 °en deed zich een van die zoo heel
natuurlijke dingen voor, waarvoor Mo
nica had gevreesd. Jessy naderde het
ïaam, alsof zij het gordijn opzij wilde
schuiven en naar buiten zien. In een
onweerstaanbare ingeving stond Moni
ca reeds op, doch zij ging weer zitten
en vroeg, zonder dat zij haar eigen
stem herkende: Jessy, waar is het
album^ dat je uit Italië hebt mee
gebracht
lessy liet dadelijk haar eerste voor-
