oerooven, aangezien zijn geld en Horloge
onaangeroerd op het lijk bevonden
werden."
De inspecteur schudde twijfelend
het hoofd.
„Daar ben ik nog niet zoo zeker van,"
zeide hij. „Eén ding is althans zeker
's-mans kleeren zijn zorgvuldig door
zocht. Zie maar hier
Hij wendde zich naar Quick's klee
ding, die, voor zoover voor het onder
zoek noodzakelijk wa, verwijderd wa
ren, en nam het vest op. Aan de bin
nenzijde daarvan bevond zich in de
iinnen voering een zak, dichtgehouden
door eèn groote knoop. Die zak was
binnenstbuiten gekeerd hetzelfde was
gebeurd met den linkerzak van de pan
talon. Het vest v/as van dikke, vilt-
achtige stof het linnen hier en daar
met een mes opengesneden. Ook de
voering in den hoed van den zeeman
was opengerukt en op ruwe wijze weer
op zijn plaats gebrachthet was duide
lijk, dat degene die hem vermoordde,
naar het een of ander had gezocht
„Het was geen geld waar de moorde
naar naar zocht," merkte de inspecteer
op, „maar het een of ander voorwerp.
Hij had dat blijkbaar bij zich en de
moordenaar was er om de een of an
dere reden op gesteld, hem dat te ont
nemen. Het feit dat al zijn geld onaan
geroerd bleef, maakt het onderzoek
'roor ons ifog moeilijker."
„Waarom?" vroeg de heer Raven.
„Omdat daardoor bewezen wordt,
mijnheer," antwoordde de inspecteur,
„dat de moordenaar, wie het ook ge
weest mag zijn, geld genoeg bezat, en
daarom weinig moeite gehad zal heb
ben, om snel te ontsnappen. Het is
waarschijnlijk dat hij 'n vroege ochtend
trein naar het noorden of zuiden heeft
genomen, en op dit oogenblik reeds
honderden mijlen van hier verwijderd
is. Maar wij moeten in elk geval ons
best doen en we zullen maar ter
stond aan het werk gaan."
De heer Raven liet blijkbaar op
gelucht en dankbaar alles aan de
politie over. Hij verliet de plaats van
den moord, terwijl hij de beide genees-
heeren en den inspecteur uitnoodigde
om hem te vergezellen, teneinde, zoo
als hij het noemde, een noodzakelijke
verfrissc'ning te gebruiken. Een zijner
dienaren gaf hij den last om dezelfde
zorg te dragen voor de andere politie
mannen. Ik liet hem en zijn gasten in
de ontbijtzaal, sloeg de uitnoodiging
van Cazalette om zijn fotografischen
arbeid gade te slaan, af en wendde mij
naar de groote hal en vond daar meA
juffrouw Raven. Ik was blij, haar alleen
aan te treffen alleen haar te zien, in
haar frissche jeugd, was reeds een ver
ademing na het afschuwelijke drama
waarin ik zelf een rol had gespeeld.
Waarschijnlijk zag zij iets van mijn
gedachten op mijn gelaat, want zij
wendde zich tot mij met een uitdruk
king van sympathie op haar gelaat.
„Welk een ongelukkig begin van
uw bezoek bij ons," zeide zij. „Veroor
zaakte het u geen zwaren schok, dien
armen kerel te vinden zoo onver
wacht
„Het was inderdaad niet bepaald
een aangename gewaarwording," ant
woordde ik. „Maar ik was toch niet
zoo geschokt als u wel denken zou."
„Waarom niet vroeg zij.
„Omdat ik kan het niet zoogoed
uitleggen gisteren voelde ik reeds,
dat da man gevaar liep, omdat hij zoo
dwaas was, zijn goud zoo openlijk te
toonen als hij het deed," antwoordde
ik. „Toen ik hem dan ook vond, dacht
ik terstond dat hij om zijn geld ver
moord was."
„En dat was toch niet het geval!"
zeide zij. „Ge zegt immers dat alles nog
op hem gevonden werd. Wat een bui
tengewoon geheimzinnige ge schiedenis!
Is er geen enkele oplosssing? Ik veron
derstel, dat hij toch werkelijk vermoord
is door den man waarover in de her
berg gesproken werd Denkt u dat
zij elkaar ontmoet hebben
,,Om u de waarheid te zeggen," ant
woordde ik, „op 't oogenblik weet ik
eigenlijk niet, wat ervan te denken -1—
behalve dan dat dit voorval slechts
een enkele schakel is in een keten van
geheimzinnige gebeurtenissen. Wij zul
len er wel meer van hooren. In dien
tusschentijd zou ik gaarne willen dat
dunkt mij een vrij wat aangenamer
bezigheid dat u mij het huis eens
liet zien. De* heer Raven is druk bezig
met den inspecteur en de beide dokters,
en ik ben benieuwd naar den omvang
van mijn arbeidsveld."
Zij nam dat voorstel dadelijk aan,
en wij begonnen de verzamelingen van
den overleden bezitter van Ravensdene
Court te bezichtigen. Zooals zijn op
volger mij in zijn eersten brief terecht
geschreven had, v/as de heer John
Christopher Raven, ofschoon blijkbaar
een groet verzamelaar, zeer zeker geen
vriend van orde en systeem geweest,
behalve wat de bibliotheek betreft.
Daar waren zijn meest kostbare schat
ten ordelijk opgeborgen in hooge,
afgesloten kasten, maar overigens wa
ren al zijn bezittingen overal door het
groote huis hier en daar opeengeh oy»t
de noordefijke vleugel was etn rom»
meihuis en hij scheen alles, boeken,
geschriften en manuscripten, maar te
hebben neergelegd waai hij ze kw.fi kon.
Het was voor mij als deskundige ter
stond duidelijk, dat het grootste deel
van deze kostbare bezittingen zeifs
nog nooit was nagezien. Voordat
juffrouw Raven en ik een uur had
den besteed aan het gaan van de eene
kamer naar de andere, was ik tot twee
definitieve conclusies gekomende
eerste, dat de verzameling boeken en
papieren die de overledene had bijeen
gebracht vrijwel de grootste was die ik
ooit gezien had, en dat er zich veel van
groote waarde, maar ook waardelooze
prullen in bevonden en de tweede,
dat het mij veel tijd zou kosten om een
werkelijk zorgvuldig en nauwkeurig
onderzoek in te stellen. En nögmeer
tijd om alles behoorlijk te rangschikken.
Het was duidelijk dat ik een zakelijk
onderhoud met den heer Raven moest
hebben om van hem te hooren wat
eigenlijk zijn gedachte was met be
trekking tot het in behoorlijke orde
brengen van de gey/eldige bibliotheek.
Ten .laatste voegde de heer Raven zich
bij ons in een van de meest met aller
hande voorwerpen gevulde kamers.
Bij hem bevond zich ook dokter Lorri-
more van wien hij mij verteld had dat
hij in de nabijheid van Ravensdene
Court woonde. Hij stelde hem voor aan
zijn nicht, met naar ik dacht moeilijk
verborgen genoegen, en daarna aan mij,
met de opmerking, dat wij elkaar reeds
in een andere omgeving hadden ont
moet en wij ons thans in een vrij wat
aangenamere konden verzamelen.
„Dokter Lorrimore," ging hij voort,
van mij naar zijn nicht en toen naar
den dokter ziende met een glimlach
die blijkbaar de bedoeling had om ons
met elkander op vriendschappelijken
voet te brengen, „Dr. Lorrimore en ik
hebben een lang gesprek,gevoerd. Het
is gebleken dat hij langen tijd in Indië
is geweestwij zijn dus in dubbel op
zicht landgenooten
„Wat prettig, vooru ,oom Francis,"
zeide mejuffrouw Raven. „Ik denk
dat ge u wel doodelijk verveeld zou
hebben zonder iemand met wien u
praten kunt over uw leven in Indië.
Nu zal dokter Lorrimore zich wel over
u ontfermen. Is u lang in Indië ge
weest, dokter
„Twaalf Jaar," antwoordde de ge
vraagde. „Ik ben een jaar geleden weer
naar Engeland gekomen."
„Dat ge u in deze wildernis l.ebt
kunnen begraven 1" meende Juf
frouw Raven. „Lijkt het u hier nu niet
alles van de wereld afgesloten, na dat
geheel andere leven in Indië
Dokter Lorrimore keek naar den
heer Raven en glimlachte veelbetee-
kenend, waarbij hij een dubbele rij
prachtig witte tanden liet zien. Hij was
een hooggebouwd man met een goed
uiterlijk, had donkere oogen en haar,
een baard en een knevel. Ofschoon hij
op het oog nog geen veertig jaar scheen
te zijn, vertoonden zich toch aan zijn
slapen reeds enkele grijze haren. Hij
was een man die onwillekeurig de aan
dacht trok, dacht ik bij mijzelven, en
blijkbaaar droeg hij de meest nauw
lettende zorg voor zijn uiterlijk. Echter
kon ik niet nalaten bij mijzelf op te' Maar dit kan ik toch wel reeds zeggen
merken dat zijn zwarte jas van keurige dit is geen gewone moord 1"
snit, zijn smetteloos wit linnen en fijne Juffrouw Raven huiverde. „Ik
schoenen meer geschikt leken te zijn hoop dat de moordenaar niet hier in
voor de een of' andere deftige dokters- de omgeving rondzwerft," zeide zij.
spreekkamer in een der voorname Lon- Cazalette schudde ontkennend het
densche wijken dan voor de boerderijen hoofd. „Daar behoeft ge niet bevreesd
en hutten van Northumberland, waar- voor te zijn, lieve," antwoordde hij.
in hij toch ongetwijfeld zijn arbeid te „De man die Salter Qiick vermoord-
zoeken had. de heeft gezorgd dat er een afstand van
Hij wendde den glimlachenden blik vele mijlen tusschen hemzelf en zijn
van den heer Raven naar diens nicht, slachtoffer was, lang voordat onze
„Integendeel, juffrouw," zeide hij .vriend Middlebrook zijn merkwaardige
op kalmen, bijna schertsenden toon, ontdekking deed."
„het lijkt mij veel vrooüjker 'Ik was „Kern, hoe weet u dat, mijnheer
in een gedeelte van Ihuië waar men lan- Cazalette vroeg ik, nog een weinig
ge afstanden moest afleggen om eens ongerust, ondanks den beslisten toon
'n blanken patiënt te zien en om waarop de oude heer gesproken had.
de rest bekommert men zich niet. „Gist u dat maar
Toen ik in het vaderland terugkeerde, „Neen 1" antwoordde hij. „Dat is
heb ik hier deze practijk gekocht, gevolgtrekken-en logica. Ge weet dat ik
wetend, dat het er een was die mij wei- van een natuur ben die vol is van deze
iig tij-J zou kosten, waardoor ik in beide bewonderenswaardigeeigenschap-
s'».>at zou zijn om mij bijna geheel te pen. Middlebrook."
wijden aan verschillende wetenschap- Het klonk in den mond van dezen
pelijke proefnemingen waarin ik het tachtigjarigen, scherpzinnigen grijsaard
grootste belang stel. Neen, mejuffrouw, niet verwaand i
ik gevoel mij in het geheel niet afge- Hij ging zonder verder nog iets te
zonderd van de wereld, dat kan ik u zeggen heen, even stil als hij gekomen
verzekeren." was. Toen ik ook eenige mins:ten la-ter
„Hij heeft mij beloofd, den tijd dien mij naar de bibliotheek bëgaf cm eenige
hij missen kan, bij mij door te brengen, voorbereidende maatregelen te treffen
als hij gezelschap behoeft," zeide de voor mijn arbeid, begon ik weer na te
heer Raven. „Wij zullen overvloed van „denken over de eerste gebeurtenissen
stof hebben om te bepraten." van dien morgen, en ik vroeg mijzelf
„Donkere geheimen uit een duister eenigszins twijfelend, af of ikCazalette
landmerkte dokter Lorrimore op, geen uitleg moest vragen van zijn
met een verlegen blik op juffrouw vreemd gedrag dien morgen bij de haag.
Raven. Daarna, de dringende uit- Hij had^ stellig een stukje met bloed
noodiging van den heer Raven om bij besmeurd linnen voor eenige uren in
hem te blijven lunchen afslaand, ging die haag verborgen. Waarom? Had
hij heen, en mijn gastheer, zijn nicht dat iets te maken met de misdaad aan
en ikzelf zetten ons onderzoek voort, 't strand Had hij het opgeraapt toen
Dat nam den tijd tot aan den lunch hij naar zee ging om zijn bad te nemen
in beslag, vormde een overvloedige Waarom was hij daarover zoo geheim-
stof tot praten, en hield de herinnering zinnig En waarom, als het iets van
van het drama dat dien morgen had belang was, had hij'het niet meegeno-
plaats gehad, uit onze gedachten. De men naar zijn eigen kamer, in plaats
heer Cazalette verscheen niet aan dén van het in de haag te verbergen, ter-
lunch ik hoorde mejuffrouw Raven wijl hij blijkbaar naar huis terugging
aan een der bedienden naar hem om zijn toilet te maken De omstan-
vragen en den man antwoorden dat digheid was ongewoon om geen
hij zoo juist de soep bovengebracht had andere uitdrukking te gebruiken
en dat de oude heer niets anders ver- Bij nadere overweging besloot ik
langde. Ik zag hem niet terug voor evenwel, te zwijgen en mijn tijd af te
laat in den namiddag toen hij, terwijl wachten. Tenslotte was het zeer goed
de anderen zich rond de theetafel in mogelijk, dat Cazalette zijn voet aan
de hal vóór een vroolijk vuurtje had- een scherpen steen verwond, zijn zak-
den verzameld, plotseling kwam opda- doek gebruikt om het bloed te stelpenj
gen, een glimlach van grimmige vol- deze weggeworpen had in de haag, en
doening op zijn vreemd, oud gezicht, daarna uit zuinigheidsoverweging was
Hij nam als naar gewoonte een kop teruggekeerd om het voorwerp terug
thee met een droge beschuit en zette te halen. Nog eens, hij mocht in het be-
zich zwijgend neer. Ik werd nieuws- zit zijn van een sleutel van het geheim,
gierig en vroeg „Wel, mijnheer Caza
lette, hebt u succes gehad met uw foto
grafisch onderzoek
„Ja, mijnheer Cazalette," viel me-
die zijn tabaksdoos-onderzoek hem
wellicht verschaft had maar in elk
geval was het 't beste hem kalm zijn
gang te laten gaan. Hij had een buiten
juffrouw Raven in, wie ik verteld had gewone belangstelling getoond voor
van de belangstelling die de oude man den moord op Salter Q riek, en ik had
getoond had voor de krassen op het uit zijn gedrag en zijn opmerkingen
deksel van de tabaksdoos. „Wij zijn opgemaakt dat het onderzoeken van
brandend nieuwsgierig om te weten misdaden een geheel bizondere beko-
of u iets ontdekt hebt." ring voor hem had. Ik besloot daarom
Hij wierp ons over den rand van het hem te laten begaan er zou wel iets
theekopje een veelzeggenden blik toe. goeds uit voorkomen. Eén ding was
„Ach ja," zeide hij. „Die jongelui absoluut zeker en de oude man had
zijn ook altijd nieuwsgierig. Maar ik dat terstond begrepen: het was geen
vertei u toch niet wat ik ontdekt heb, gewone moord
en evenmin hoever mijn onderzoek Toen de invallende schemering mij
zich heeft uitgestrekt U moet dus nog het verder werken in de bibliotheek
wat langer branden van nieuwsgierig- belette, en omdat ik geen lust had,
heid, juffrouw, en misschien zal ik den arbeid bij kunstlicht voort te zet-
u als het op z'n ergst is, ervan verlos- ten. begaf ik mij naar buiten om een
sen door het verrassende nieuws van wandeling te maken. De geheimzinnige
mijn groote ontdekking." aantrekkingskracht die in zulke geval-
Cazalette was bij deze laatste woor- len bijna op iedereen haar invloed doet
den in zijn Schotsch dialect vervallen gelden' bracht mjJ z°nder dat ,k
ik wist dit hij dan altijd m vollen ernst e'*enhJk ,V3n be*u.st Jas' "aa'de
sprak en zijn schertsenden toon slechts Plaats va" d« "iisdaad. Het was dien
geveinsd Jas. Het was duidelijk, dat v,oed *n, "u k*amr
wij op dat oogenblik niets van hem zou- ze juist weer op; de baai met haar
den hooren. De heer Raven probeerde massa s kale/°tse" en T™ wï *fn
„og eens „p andese „enlercn.ie.s ^TSSTlS
uit hem te krijgen.
was er leven twee mannen stonden
„Denkt u werkelijk' dat dieteek^ens dicht blj de plek waar ik het ijjk Van
op het deksel van de tabaksdoos met den zeel^a geVonden had.
opzet daarop zijn aangebracht vroeg Ik j op hen toc en kerkende in een
hij. Denkt u dat er een bedoeling achter van6 he6n ciaigue, den waard uit de her-
steekt berg „Zeeman's Vreugde". Hij herken-
„Ik kan op het oogenblik nog niets de mij terstond, en tikte aan zijn hoed
zeggen," antwoordde de oude man. met een eenigszins vertrouwelijk ge-
i,Het onderzoek is nog niet afgeloopen baar.
en Lk heb daarom nog geen zekerheid. ..Hpt is dus wel gegaan zooals ik
2 v a- s
&S42J HlfS
s8&s M*
gedacht had, mijnhee-," zeide hij zon
der inleiding. „Ik heb hem gewaar
schuwd, maar hij wilde niet luisteren.
U hebt het zelf gehoord 1 Welk ver
standig man draagt nu op. zulk een
manier zooveel goud bij zich, en laat
het dan nog aan iedereen zien 1 Het
was alsof hij er om vroeg, beroofd te
worden 1"
„Het geld, zijn horloge en alle andere
voorwerpen van waarde werden echter
op het lijk gevonden," antwoordde ik.
..Hij is dus niet vermoord om zijn geld."
Claigue uitte een scherpen Kreet.
Mijn mededeeeling verbaasde hem blijk
baar ten zeerste.
„Had u dat nog niet gehoord?"
vroeg ik.
„Neen," antwoordde hij. „Neen, dat
heb ik niet gehoord, mijnheer. Lieve
deugd 1 Neen, wij hebben alleen ge
hoord dat hij hier «vanmorgen in de
vroegte vermoord gevonden is. Ik
dacht natuurlijk dadelijk dat het om
zijn geld te doen was, dat hij het in de
een of andere herberg weer had laten
zien en door een schurk tot hier was
gevolgd. Lieve deugdDat maakt
de zaak heel anders. Wat zou er dan
achter zitten denkt u, mijnheer
§f „Ik weet het niet," antwoordde ik.
elkaar verwijderd liggen, vermoord
gevonden worden, dan heeft dat stellig
iets ongewoons te beteekenen. Er moet
bepaald iemand zijn die er belang bij
heeft om zich van de beide mannen te
ontdoen 1"
„Werd de naam Noah Quick niet
vermeld in een papier dat op Salter
Quick gevonden werd vroeg ik.
„Ja, op een enveloppe," antwoordde
de inspecteur. „Die hebben wij na
tuurlijk. De man is eigenaar van de
herberg ..Admiraal Parker". Haulaway
Street, Devonport, meen ik. Ik heb
aan de politie-autoriteiten van Devon
port getelegrafeerd dat Salter Quick
hier vermoord gevonden is en hen in
dat telegram ook verzocht om zich ter
stond met Noah Quick, Salter's broe
der, in verbinding te stellen. Het ant
woord dat ik dezen middag ontving is.
dit 1"
„De oplossing van het geheim zal
in Devonport te vinden zijn," merkte
Cazalette plotseling op. „Dadr zult
u verder moeten gaan zoeken 1"
„Hier hebben wij in elk geval niets
ontdekt," antwoordde de inspecteur.
„Zoodra ik dezen morgen op bet po
litiebureau was teruggekeerd, heb ik
mijn beste mannen aan het werk gezet,
morgen bij de gerechtelijke lijkschou
wing wel antwoord hebben."
Ik weet niet meer of hij deze bi-
zonderheden ontvangen had toen wij,
de heeren Raven en Cazalette, de op
zichter Tarver en ikzelf, den volgenden
Noan vergezelde, hem naar het s'. .tion
voor zoover men zich kon hert neier
droeg Salter Quick geen bagage, zelfs
geen handtasch. Na zijn vertrek gingen
de zaken in de herberg zijn gewonen
gang. Niemand van de bedienden kon
morgen door het park wandelden naar zich herinneren, dat de herberg nadien
de kleine herberg waarheen het lijk door lieden van verdacht allooi was
van Salter Quick v/as vervoerd, en bezocht, noch dat de waard eentg blijk
waar de coroner de lijkschouv/ing zou gegeven had, buitengewone zorg of be
houden. Ik herinner mij evenwel dat langrijke zaken te hebben. Alles ging
er dien morgen niets belangrijks plaats zooals het moest, toen in den a'ond
had. behalve dc .officieele opening van van den 9den Maart (denzeltden dag)
het gerechtelijk onderzoek en dat er waarop ik Salter Quick ontmoette
een telegram was ingekomen van de aan de kust van Northumberland),
politie te Devonport waarin werd me- Noah Quick tot zijn huishoudster zei-
degedeeld dat men niet had kunnen de, dat hij voor zaken naar Saltash.
ontdekken of de beide breeders met moest en tegen sluitingstijd terug zou
elkander in nauwe relatie hadden ge- zijn. Hij ging omstreeks zeve uur heen,
„Het geheele geval is tot dusver nog maar tot op het oogenblik dat ik hier
een diep geheim. Maar u, die hier in
den omtrek goed bekend zijt, kunt
een aannemelijke veronderstelling op
peren. De dokters zijn van meening
dat hij vermoord is hier gister
avond, en dat zijn lijk waarschijnlijk
vanaf gisteravond acht of neg^i uur
gelegen heeft. Maar wat zou hij hier
op deze eenzame plek hebben moeten
doen Hij ging toch landwaarts toen
hij uw huis verliet."
De man die zich bij Claigue bevond,
gaf een uitlegging. Er was. zeide hij,
een dorp aan de kust verderop in de
bergen, en langs de baai was de kortste
weg daarheen.
„Ja," zeide ik, „maar daaruit zou
volgen, dat hij met de ligging van het
land bekend was. En naar zijn
zeggen was hij hier in de omgeving
volslagen vreemd."
„Jawel," viel Claigue in, „maar hij
was niet alleen, toen hij hier kwam-
mijnheer Hij heeft ergens iemand ont
moet die hem hier gebracht heeft en
die hem dood achterlaten heeft. Wie
was dat
kwam om u dat telegram te laten zien,
mijnheer Raven, zijn we geen stap ver
der gekomen. Het is een vreemd geval,
maar wij hebben niemand ontmoet die
dezen man gezien heeft nadat hij u
verlaten had, mijnheer Middlebrook.
U zei dat hij landwaarts gegaan was,
in de richting van Denwick, toen hij
uit de herberg van Claigue kwam. Mijn
staan niemand scheen er iets van
te weten. Alles tezamen genomen kon
ik zeggen dat er dien dag niets aan het
licht kwam dat wij niet reeds wisten
en voor zoover ik mij verder herinneren
kan, kwam er in den eersten tijd in
geen der beide misdaden eenige op
heldering. Ik was echter zóó belangstel
lend voor al die geheimzinnigheid ge
worden dat ik zorgvuldig eiken regel
die omtrent de moorden in da^ouran-
ten verscheen, verzamelde en in een
boek plakte in volgorde der data. Daar
door ben ik nu in staat om een vrij
nauwkeurg relaas te geven van alles
wat omtrent de broeders Salter en
Noah Quick bekend was tot op den dag
waarop zij beiden vermoord werden.
Tegen het einde van het jaar 1910
kwam Noah Quick te Devonport. Nie
mand wist waar hij vandaan kwam,
maar hij was blijkbaar in het bezit
mannen hebben in elk dorp en op elke van veel geld en kreeg vergunning tot
boerderij in een kring van twaalf
mijlen navraag en onderzoek gedaan,
en wij hebben geen woord over hem
gehoord. Waar is hij heen gegaan
En wien is hij tegengekomen
„Dat is nogal duidelijk, zou ik zeg-
het houden van een herberg, genaamd
Admiraal Parker, in een der achter
buurten van Devonport gelegen. Het
was een flinke herberg die vooral door
zeelieden veel bezocht werd. Noah
Quick was een man van middelbaren
gen," antwoordde ik. „Hij ontmoette leeftijd, van een ineengedrongen, maar
den man waarvan hij in de herberg
had hooren spreken - den man die even
als hijzelf, inlichtingen vroeg omtrent
een oud kerkhof v/aarop iemand of
personen van den naam Netherfieid
begraven liggen."
„Wij hebben alles daarover gehoord
van den man die het hem vertelde
Jim Gelthwaite, den schapenhoeder,"
antwoordde de inspecteur. „Hij heeft
krachtige gestalte, bescheiden en zwijg
zaam, en zeer ordelijk op zijn zaken.
Hij was een eenvoudig, bedaard man
maar was op het afgesproken uur nog
niet terug. Een van zijn mannen bleef
tot middernacht op hem wachten,
maar ook toen was hij nog niet terug.'
Niemand van zijn personeel hoorde
meer iets van hem, totdat den volgen
den morgen even na het ontbijt de
politie in de herberg verscheen en hen
vertelde dat het lijk van hun meester
op een eenzame plaats aan den oever
eener rivier een weinig ten noorden
van Saltash gevonden, en dat Noah
Quick ongetwijfeld vermoord was.
Er waren verschillende punten van
overeenkomst tusschen de beide moor
den. De gangen van beide mannen
waren na te gaan tot op een Ijepaald
oogenblik daarna kon niets meer om
trent hun doen en laten worden vast-'
gesteld. Noah Quick was tusschen
Keyham en Saltash met de veerpont de
rivier overgestoken en even beneden'
de brug die Devon en Cornwall ver
bindt aan land gestapt. Het was toen
reeds bijna donker, maar verschillende
mannen die hem goed kenden hadden
hem toen nog gezien en gesproken. Hij
was ook nog gezien op den straatweg
naar het oude dorpje-; daar ging hij
een van de herbergen binnen, dronk
aan de toonbank een glas whiske y;
wisselde enkele woorden met eenige
bezoekers en verliet kort daarna de
en zeer strikt in geldzaken steeds herberg, terwijl hij een blik op zijn hor
vrijgezel gebleven zijnde, hield hij een j0ge v/ïerp. Niemand! had hem nadien
reeds bejaarde huishoudster en eenige nog ieVend gezien. Zijn lijk werd den
Er viel op deze vraag geen antwoord ons zijn ontmoeting verteld met dien
te geven, en wij scheidden na een kor
ten groetde beide mannen gingen
terug naar de herberg, ik naar Ravens
dene Court. Het was toen reeds duister,
en net groote huis was hel verlicht
ik trad de hal binnen en zag den heer
Ravenj Cazalette en den politie-inspec-
teur in ernstig gesprek bij den haard
staan. Raven wenkte mij, naderbij te
komen»
„Hier is zeer buitengewoon nieuws
uit Devonport, bet- plaatsje waar Quick
vandaan kwam," zeide hij. „De in
specteur heeft dezen morgen de poli
tie in Devonport getelegrafeerd en
gevraagd om zich met Quick's broeder
in verbinding te stellen. U weet, dat
diens naam op het lijk gevonden werd.
Dezen middag ontving de inspecteur
een telegram uit Devonport lees
maar 1"
Hij wendde zich tot den inspecteur,
man, enkele dagen geleden. Wij kunnen
echter op dat punt geen verdere inlich
tingen bekomen.Niemand anders schijnt
dien man gezien te hebben, evenmin
als men Salter Quick gezien heeft 1"
„Ik veronderstel dat er hier langs
de kust wel plaatsen zijn waar een man
zich zou kunnen verbergen vroeg ik.
„Holen viel Cazalette in.
„Het is mogelijk," gaf de inspecteur
toe. „Ik zal natuurlijk de kust laten
afzoeken."
„Dat kunt u doen, maar ge zult nu
niets vinden," verzekerde Cazalette.
„De man waarvan Jim de herder ver
bedienden. Zijn huishouden werd bi
zonder goed bestuurd, en ook in de
herberg heerschte dezelfde orde en re
gel bij het onderzoek,verklaarde de
politie dat zij er nooit voor Wanorde
lijkheden behoefde op te treden, omdat
Noah die toch met lieden van vrij ruw
allooi te maken had, uitnemend de
volgenden morgen gevonden op een
verlaten plek aan een kleine inham
van de zee, door een visscher even
als Salter was hij van achter gestoken,
op yrijwel dezelfde v/ijze. En evenals
bij Salter was het doel van den moor
denaar niet geweest, den man te beroo-
ven. Noah Quick had geld bij zich
telde, mag zich wellicht hier of daar aard en méér oraatlustig. Hij vestigde
in een hol verborgen gehouden hebben zich in de „Admiraal Parker", en het
totdat hij de misdaad bedreven had scheen dat hij en Noah het zeer goed
maar toen dat eenmaal gebeurd was, met elkaar konden vinden zij gingen
heeft hij zich stellig uit de voeten ge- zelfs op hartelijke wijze met elkander
maakt 1 De spoorweg is dichtbij, en er om. Zij werden dikwijls samen gezien
gaan 's-morgens reeds vroeg treinen, in Devonport en Plymouth, maar zij
die mij zwijgend de depêche overhan- zoowel in noordelijke als in zuidelijke die hen het best kenden in dezen tijd,
digde. Het luidde als volgt
„Noah Quick werd hedenmorgen
vroeg opjeen( zeer eenzame plek aan
den oever van de rivier bij Saltash
vermoord gevonden. Van den moor
denaar tpt dusver geen spoor."
ZESDE HOOFDSTUK.
Een geheimzinnige
Diefstal.
Met een'blik, die de gezichten der
drie mannen tegelijk omvatte, gaf ik
het telegram aan den inspecteur terug.
Het was duidelijk dat zij dezelfde ge
dachten hadden als ik. De inspecteur
bracht die gedachten onder woorden.
„Dit," zeide hij, met den vinger op
het dunne papiertje tikkend, „dit
werpt een weinig lioht op het geheim
zinnige drama van hedenmorgen. Dat
is geen gewone misdaad heeren 1 Als
twee broeders op denzelfden avond
od nlaaiseh die honderden pijlen van
richting.'
„Wij hebben het personeel van al
de stations in de buurt ondervraagd,"
merkte de inspecteur op. „Zij konden
ons niets zeggen. Het wil mij toeschij-
kunst verstond om alles ordelijk en toen hij gevonden werd goud en zilver,
kalm te houden. Het scheen den man bj; <jroeg ook een gouden horloge
j» ketting en een met diamanten
bezetten ring. Al deze kostbaarheden
waren onaangeroerd, alsof de moorde
naar er niet in het minst acht op had
geslagen. Er was echter nog een andef
punt van overeenkomst tusschen ds
beide misdaden de -zakken van Noah
Quick v/aren open en binnenstbuiten
gekeerdhet linnen van zijn vest was
opengesneden en losgerukt, en al zijn
kleeren vertoonden dezelfde sp reu
van een nauwlettend onderzoek. Dicht
bij het lijk lag de hoeddien de ver
moorde gedragen had de voering
was er uit gerukt.
Dit, overeenkomend met alles wat
door getuigen bij het gerechtelijk on
derzoek was gezegd en de feiten die
de politie had kunnen constateeren,
was alles v/at aan den dag kwam be-
in de herberg naar den vleesche te gaan,
toen in Februari 1921 zijn broeder Sal
ter in Devonport opdaagde.
Niemand wist iets van Salter Quick,
behalve dan dat hij, naar men zeide,
van Wapping of Rotherhithe, of er
gens uit de buurt van de Thames-
oevers gekomen was. Hij geleek in
uiterlijk en karakter veel op zijn broe
der Noah, maar hij was gezelliger van
merkten op dat zij nooit bezoeken
aflegden aan of ontvingen van vrien
den of bloedverwanten. En iemand treffende de twee moorden. Er was
die bij het gerechtelijk onderzoek van
den moord op Noah Quick, getuigd
nen," ging hij voort, zich naar den heer zeide zich te herinneren dat Salter hem
Raven wendend en een zijdelingschen
op Cazalette werpend, „dat deze heer
den spijker op zjjn kop heeft geslagen
toen hij zeijie dat wij ons naar Devo-
port moeten wenden voor inlichtingen
ik ben tot de slotsom gekomen dat de
geheele zaak van daaruit moet zijn
ineengezet."
„Juist 1" hernam Cazalette. „U zult
meer hooren van Salter Quick als u
inlichtingen krijgt over zijn broeder.
En het is een zeer ingewikkeld geheim
dat u zult hebben op te lossen 1"
„Ik heb reeds naar Devonport gete-
in een vertrouwelijke bui verteld had,
dat hij en Noah weezen waren en geen
enkele bloedverwant in de wereld had
den.
Volgens alles wat in de couranten
bekend gemaakt werd gingen de zaken
in de „Admiraal Parker" geheel naar
wensch van den eigenaar, tot den Sen
Maart 1921, drie dagen voor ik Lonj
den verliet om mij naar Ravensdene
Court te begeven. Op dien datum in
casseerde Salter Quick die bij een bank
in Plymouth geld had staan, een chèque
van zestig pond sterling. Dat gebeurde
legrafeerd om nauwkeurige bizonder- 's morgens, en tegen den middag ei""
heden omtrent den moord op Noah
Quick en diens levea daar," antw^ vd-
hij heen, tot de dienstb.ode van dr he
berg zeggend dat hij eerst naar ^pcd .i
niet het geringste spoor dat in een der
beide gevallen tot een oplossing leiden
kon. Niemand kon zeggen wat er van
Salter Quick gev/orden was, e.sdat hit
mij buiten voor de herbprg iceman s
Vreugde" had verlaten, en tiWnssCï
wist waarheen Noah Quick gegaan
v/as toen hij uit de herberg te Saltash
kv/am en in de duisternis verdween.
Bij elk onderzoek werd in het proces
verbaal vermeld dat „door een onbe
kend persoon of onbekende personen
moord met voorbedachten rade ge
pleegd was op de beide broeders, de
gewone gemeenplaatsen voor geheim
zinnigheid en dergelijke waren eraao
toegevoegd, en daarbij bleef het.
voort^zvt.;
5 2 --
tx Ti '-3
CJ A rO Cl
w o a g-g
'S j
