jfn den vorm van een brief van een no- den, In staat was, zich oogenschijnlijk „Liever geen namen noemen," zei overal Is mij dat opgevallen. Uw laatste
taris. Daarin vertelde hij mij, dat mijn daarvan zoo geheel en al los te maken. Gilette waarschuwend. „Kijk, daar is toer was buitengewoon knap een-
vader, kort voor hij stierf, een groot En toch deed hij dat en terwijl hij onze vriend Allison, die naar een ta- voudig, maar inslaand. Het doet me
succes had gehad met een zijner uit- zich voor de op eengepakte gasten heen- feitje zoekt." denken aan iets wat ik eens in Indië
vindingen. De arme man deed zijn hee- drong had hij telkens, nu eens voor „Vraag hem bij ons te komen zitten," gezien heb. Hebt u daar misschien
le leven niets anders dan „uitvinden," dezen, dan voor genen een kwinkslag stelde Hetty voor. geleerd?"
'S waarsch'ïnliik w®' de reden, klaar. Gilette stond op het punt om het „Neen," antwoordde Gilette beschei-
dat hij nooit veel geld verdiende Maar „Je bent toch een buitengewone denkbeeld geheel en al te verwerpen, den, „Shakespeare zou zeggen: het is
zijn laatste poging werd toch een sue- kerel," zei Mallison, „hoe lap je 't 'm maar het beroep op zijn roekeloosheid een armzalig ding, maar ik heb het van
ces en wat meer zegt, hij kwam in aan- in 's hemelsnaam was hem te machtig. mij zelf. U neemt me toch niet kwa-
raking met een eerlijken zakenman, „Heel vriendelijk van je," zei Gi- „Goed," zei hij. „Hef is krankzinnig lijk
[e uitvinding practisch toepaste, lette lachend. „Maar gooi me, asjeblieft, van me, om naar zoo'n verzoek ook „Ik Weineen, waarom zei Marne
lk heb hooren zeggen dat met de door nu nog niet met lauwerkransen. Je maar te luisteren, maar het kan goed hartelijk. „Misschien wilt u ons nog
hem uitgevonden verbetering de stoom- zal wat voorzichtiger moeten wezen, zijn voor mijn stuk en als jelui niet wel iets meer laten zien
schuif haar grootst mogelijke volmaakt- ouwe jongen. Ik heb gezien.dat Marne opzien tegen het gevaar dat er in ligt. Op dit oogenblik was de ruimte om
heid heeft gekregen Hoe dat ook zij, je met een alles behalve gerust gezicht dan doe ik het." het kleine tafeltje geheel gevuld met
toen ik terugkwam, na al wat ik bezat opnam, toen je zooeven met Allison Zoo gebeurde het dat een paar mi- gasten, die elkaar verdrongen om beter
naar de lommerd gebracht te hebben stond te praten. Ik zie wel niet in hoe nuten later de man die zich Allison te kunnen zien. He,t zou nog eenigen
om mijn overtocht te kunnen betalen hij je er met mogelijkheid van kan ver- noemde aan één tafeltje zat met Mal- tijd duren, alvorens het bal weer begon
bevond ik dat ik deelgenoot was in denken, dat je mee in het .complot bent, lison en de anderen. Het verzoek om en de aanwezigen schenen juist in de
een maatschappij, die op het oogenbik maar je zou er toch heel wat verstandi- bij hen te komen zitten, vond hij blijk- stemming, om behagen te scheppen
al eemge tienduizenden 's jaars winst ger aan gedaan hebben, dat prototype baar heel gewoon, ten minste, hij kwam in hetgeen Gilette hun bood. Luide
maakt-' van jou maar aan zichzelf te hebben dadelijk en scheen zelfs dankbaar kreten van bijval en handgeklap weer-
„Dat is een buitenkansje voor u, overgelaten al kan ik ook heel goed voor het feit, dat hij nu gezelschap klonken en Gilette stond op en boog
waarmee ik u zeker wel mag gelukwen- je lust om met hem in aanraking te had, waarmee hij zich kon onderhou- dankend. Hij zag er in zijn gevangenis-
schen,' zei Mallison en hij meende het komen begrijpen den pakje en met die belachelijke papieren
daar er iets in de persoonlijkheid van „Ik werd onweerstaanbaar tot hen. „Ik vind het heei aardig van u," muts scheef op hethoofd. bepaald gro-
den jongen man en in zijn innemende aangetrokken.' bekende Mallison. zei hij, „en als u het niet indringerig tesk uit.
openhartigheid was. dat Mallison sterk „Denk je eens in mijn plaats. Ik ben vindt...." „Als het werkelijk het algemeen
aantrok. „U zult u dus nu zeker niet hier gekomen min of meer jou naloo- „Integendeel," zei Gilette droogjes, verlangen is...."
meer met het toonee; bemoeien, wel pend. na den meest opwindenden dag „Beslist Ziet u, u bent juist met Weer barstte het applaus los en de
„Zeker wel,' antwoordde de ander van m'n leven nog niet heelemaal z'n vieren en blijkbaar oude vrienden, vroolijke groep gasten drong nog dich-
„ik houd werkelijk veel van mijn be- zeker, of ik nu eigenlijk droom of dat zooal niet" nog meer dan vrienden en ter om het tafeltje. Het was wel de
roep en als ik de hand kan leggen op het werkelijkheid is en dan kom ik daai het zou impertinent van me wezen.." echte omgeving voor het succes van
een stuk, dat ik op het oog heb dan bij ai die opwinding nog te staan vooi „Volkomen juist." zei Gilette vriend- een goochelaar niet op het tooneel,
zal ik een der Londensche schouw een tweeden Raymond Mallison. zoo- schappelijk. „We zijn meer dan vrien- maar midden onder de toeschouwers,
burgen huren en met mijn eigen gezel dat ik meen mezelf in een spiegel te den Dit is juffrouw Hetty Bond en de zoodat ze hem van alle kanten op de
schap bespelen U moet dan beshst zien. Die man lijkt zoo verbazend op andere dame die met de grijze oogen vingers konden kijken. De meesten
eens komen kijken.' mij dat ik er nog verbaasd over ben is juffrouw Peggy Ferriss. Mijn naam hadden flink gesoupeerd, de champagne
„Dat zaï ik zeker," riep Mallison dat ik me goed heb kunnen houden, doet er voor het oogenblik niet toe en was uitstekend geweest en Gilette
uit, zonder op dat oogenblik te denken Die verrassingen van jou zijn allemaal daar dit een gecostumeerd feest is vond, dat de juiste stemming was ge-
aan zijn toestand „Dat wil zeggen goed en wel maar zou je het niet ver- geeft mijn vriend er de voorkeur aan komen. De menschen die daar om hem
zoodra de omstandigheden het mij ver- standiger gevonden hebben als je me anoniem te blijven." heen stonden hoefden het niet te we-
oorloven naar Londen te gaan Ik een beetje op de hoogte gebracht had Peggy lachte bijna hysterisch Er ten, dat hij er speciaal op gewerkt had
ben voor het oogenblik nogal gebonden „Maar beste kerel als het mogelijk kwamen telkens oogenblikken, waarin om een situatie in het leven te roepen,
aan de omgeving hier." voegde hij er geweest was. zou ik dat zeker gedaan de sjtuatie wat veel van haar zenuwen zooals die nu was. Hij had Mallison
onmiddellijk aan toe. hebben. Ik geef je mijn woord, dat ik vergde. Zij keek van Mallison's wild beloofd, dat de pret van den avond
„Dus u woont hier vroeg Allison, even verbaasd was Allison .hier van- behaard gelaat naar het glad geschoren nog bij lange na niet uit zou zijn en hij
„Ja en neen zooals men het nemen avond te zien als jij. Ik had er een zeer gezicht van Allison als de laatste bereidde nu een andere scène voor van
wil," antwoordde Mallison. zoo ge- vaag vermoeden van dat er iemand eens geweten had, dat hij aan dezelfde zijn verbazingwekkend drama
woontjes a's het hem mogelijk was als hij ergens in de wereld rondspookte, tafel zat met den man. die zijn vol Uiterlijk evenwel was hij niets anders
„We hebben allemaal onze zorgen en maar ik heb geen oogenblik gedacht maakt evenbeeld was Het viel Peggy dan een amusante gast, die alleen aan
onze verantwoordelijkheid en ik voor hem hier vanavond in levenden lijve moeilijk, zich goed te houden ieder de vreugde van het oogenblik dacht,
mij ben daar ook niet vrij van." te zullen zien Het is een mooi bewijs oogenblik toch zou de 'bom kunnen Hij stond daar glimlachend te babbe-
„Als ik u misschien in een of ander voor de stelling dat de oorlogsgoden barsten. len, op die nonchalante prettige manier,
opzicht van dienst kan zijn altijd op de hand zijn van hem die „Zooals ik al zei," vervolgde Alli- die hem zoo eigen was en om het andere
„Misschien wel." zei Mallison, „maar wat durft te wagen, lk heb vanavond son, „vind ik het heel aardig van u woord dat hij zei werd met luid gelach
toch met op de manier die u bedoelt heei wat gewaagd, maar alles loopt vooral tegenover een man. die feitelijk begroet Hij ging zoo geheel in zijn rol
We zullen nog wel eens samen praten, best." een vreemdeling in een vreemd land is op dat hij Mallison en zijn andere
voor de avond om is, maar nu moet u Mallison vroeg niet verder, het was Ik zou me heel wat meer op mijn ge- tafelgenooten bijna vergeten had, maar
me excuseeren v/ant ik moet weer daarvoor noch de tijd. noch de plaats mak gevoelen wanneer ik ook gecostu- één blik op Marne bracht hem weer
eens naar de dames uit ons gezelschap en bovendien, had Gilette hem niet meerd was, maar zooals ik reeds ver- tot de werkelijkheid terug,
terugkeeren." verzekerd dat het heele geheim in de teld heb aan mijnheer de kluizenaar, „Is er misschien ook iemand, die mij
Na deze woorden liep Mallison eerstvolgende uren ontsluierd zou wor- ben ik hier gekomen om mijnheer Marne een spel kaarten kan bezorgen vroeg
op Gilette toe die met Peggy en Hetty den te bezoeken- feitelijk ben ik hier niet hij „Hebt u die misschien in huis,
stond te wachten op het oogenblik, „Ga nou maar kalm je gang, net alsof genoodigd en daar hij het te druk had mijnheer Marne Een nieuw spel kaar-
dat de deuren van de souper-zaal ge- er niets gebeurd is," zei Gilette. „Ge om mij aan iemand voor te stellen ten als het kan
opend werden. niet van het souper en dank de Voor- heb ik hier de laatste paar uren eigen- „Dat zal wel gaan zei Marne.
„Zeg, wat heb je nou uitgehaald zienigheid voor het goede wat ze voor lijk met mijn ziel onder m'n arm rond- „Maar ik waarschuw u, dat ik een goed
vroeg Gilette hem. „Ik heb je toch geen ie doet. Je bent volkomen veilig en geloopen." kaartspeler ben en dat er maar weinig
toestemming gegeven, om op eigen wat mij betreft, ik heb in mijn drama Gilette antwoordde met een grapje, spelen zijn, die ik niet ken. Ik vlei mij,
houtje aan het werk te gaan." een overwinning behaald, die mijn ijdel- dat den vreemdeling heelemaal op z'n dat ik het tegen iedereen in de wereld
„Ik kon er niets aan doen." zei heid als auteur streelt. Wees dankbaar, gemak zette en van dat oogenblik ging kan opnemen'
Mallison. „Ik vond dien alter ego van dat je hier met Peggy samen kan zijn." alles als van een leien dakje zoodat „Dat is een uitdaging," riep Gilette
mij zoo'n eigenaardige verschijning De groote zaal baadde in een zee Peggy haar vrees vergat en met hart vroolijk uit. „Ik moet toegeven, dat ik
lat ik als het'ware gedrongen werd,eens van licht, uitgestraald door groote en zie) deelnam aan de algemeene vroo- wel eens spelers ontmoet heb, in ver
een praatje met hem te gaan maken, booglampen, die de wandschilderingen 1 ijkheid gelijking met wie ik nog maar een kind
Hij is een hoogst innemende persoon- en de fraaie gebeeldhouwde zoldering Een poosje later zette Gilette, die ben. Maar toch
lijkheid. Ik weet niet hoe het komt, schitterend deed uitkomen. Op de aan het hoofd van de tafel zat, een Marne keerde zich om. en stuurde
maar ik voel me buitengewoon tot tafeltjes, waarvan er v/aren voor twee papieren muts op zijn roode pruik en een bediende weg die even later
hem aangetrokken." personen en ook voor vier en zelfs voor begon zijn tafelgenooten met een paar terugkwam met een blaadje, waarop
„Wacht maar, het zal niet zoolang zes, stonden aardige schemerlampjes aardige staaltjes van goochelkunst te twee nieuwe spellen kaarten lagen. Ge-
meer duren of je weet het wèl," zei met rose kapjes, die het fraaie tafel- amuseeren. Van zijn jeugd af had hij durende het volgende half uur deed
Gilette geheimzinnig. „Ha, daar zullen zilver en de vele bloemen schitterend daarin altijd veel liefhebberij gehad en Gilette de menigte om hem heen ver-
we het hebben Kom ga maar mee tot hun recht deden komen. Het scheen het was werkelijk waar. zooals Hetty baasd staan over talrijke kunstjes,
soupeeren en vergeet al je zorgen voor wel, dat Marne geen kosten gespaard opmerkte als alle andere middelen die hij besloot met het tweede pak kaar
een half uurtje Eén ding kan ik je be- had, om de inrichting van zijn huis gefaald hadden, dan zou het hem geen ten te nemen dat boven zijn hoofd te
lovenDe grap van den avond is nog volkomen te maken. Met een paar moeite gekost hebben de goede stem- openen en achtereenvolgens alle twee-
lang niet half afgespeeld." uitverkoren gasten zat hij aan een lange ming er in te houden De uitroepen en en-vijftig kaarten te noemen, zonder
tafel aan het einde der zaal en voor het het gelach aan het kleine tafeltje trok- zich een enkele maal te vergissen.
ZESTIENDE HOOFDSTUK. oogenblik had hij blijkbaar zijn vrees ken de aandacht van andere gasten en Hij glimlachte toen alle omstanders
geheel ter zijde gezet, om ten volle het duurde niet lang, of er stond een in een luid applaus losbarsttenhij
Het goochelkunstje. in de vreugde van den avond te deelen. heele kring naar Gilette's kunstjes te had het kunstje zoo keurig en zoo. vlug
Gilette begaf zich naar een der kleinere kijken. Even opziende, zag hij Marne gedaan, dat iedereen er het grootste
Vroolijk ging Gilette met het gezel- tafeltjes, waaraan hij met zijn gezel- onder de toeschouwers blijkbaar ver- plezier in had
schap de groote eetzaal binnen, waar schap ging zitten, volkomen bereid om maakte hij zich zeer. Gilette wenkte „Nu ziet u eens." zei Gilette lachend,
voor het souper gedekt was. Het had het schitterende souper alle eer aan te hem met het hoofd en Marne drong zich „hoe makkelijk het publiek bedrogen
er veel van. of hij de gastheer was en doen. door de menigte naar voren Hij scheen kan worden Dit is een nieuw kunstje,
hij had dan ook werkelijk gedurende „Ik vind het hier buitengewoon mop- zijn twijfel van zooeven geheel te heb dat ik op dit oogenblik zelf heb uitge-
de laatste twee uren de heele situatie pig," riep hij uit. „Net als in den ouden ben afgelegd en om zijn lippen speelde vonden en voor de eerste maal uitvoer,
beheerscht. Naar buiten had het vol- tijd in Londen." een innemende glimlach U hebt gezien, dat ik een nieuw spel
komen den schijn, alsof hij hier alleen „Ik voel me als een der personen „U %ent blijkbaar iemand, die van kaarten nam en dat boven mijn hoofd
was om zich te amuseeren en het was uit een roman," lachte Peggy. „Het alle markten thuis is. mijnheer Martin." openmaakte zoodat ik onmogelijk de
werkelijk verwonderlijk hoe hij, die komt me haast onmogelijk voor te zei hij. „Het is typisch, hoe dergelijke kaarten heb kunnen zien. En toch wist
toch midden in een net van intrigues gelooven dat die oude pelgrim naast goochelkunstjes de menschen aantrek- ik elke kaart die ik e- af nam te noe-
aat. die hij wilde trachten te doorgron- mij met zijn langen baard miin beste.ken. Ik heb de heele wereld bereisd en men, zonder een enkele fout te maken.
U keek tijdens de uitvoering allemaal De knaap had een ooge'nhlik ge- „Meisjes geven niet om fruit," wiel Terwijl Leila angstig zijn gelaat be-j
naar mij en naar mij alleen en hebt niet wacht, maar begon nu vlug naar bene- zij hem in de rede. schouwde, gleed er een schaduw langi
kunnen uitvinden hoe ik het deed. den te klimmen. „Niet", vroeg hij ongeloovig. „En het venster en Sir Ralph keek naar
Misschien zou u het wel aardig vinden, „Gauw wat, Dick, ik moet die roos dan heeft u zooveel speelgoed." buiten.
als ik dat nu ook eens vertelde dadelijk hebben. „Dat leeft niet," sprak zij enge- „Ha, Wingfield, u is juist de man
Van alle kanten werd er ja geroepen. Dick lachte. „Welke, miss duldig. dien ik noodig heb," zei hij, na de
„Het is doodeenvoudig," vervolgde „Die groote roode, daar bovenaan," Dick zweeg. dubbele deuren opengestooten te heb-
Gilette, „en u ziet er uit, hoe gemak- en ze wees naar een struik, die boven „Zou je de kinderkamer willen zien, ben.
kelijk menschen bedrogen kunnen wor- den muur uitkwam. Dick Dr. Wingfield kwam binnen,
den, die bedrogen willen zijn. U keek (iIk zal miss Grant gaan roepen," „Ze zullen mij niet binnenlaten", „Wel kleine, hoe gaat 't," vroeg hij,
allemaal naar mij en daardoor heeft zei de nurse boos, toen Dick van den antwoordde hij moedeloos. „De kin- na sir Ralph begroet te hebben. En hij
ook geen uwer gezien, dat daar achter muur klom. dermeid zeide immers dat ik maar een nam Leila op den arm.
u, hoog boven tegen den wand een ronde „Goed, ga maar, 't kan mij niet sche- ordinaire jongen ben en u is een kleine „Ga naar miss Grant, Leila," sprak
Florentijnsche spiegel hangt, waarin len," zei Leila nog eens. „Klikspaan, lady". Sir Ralph, toen de dokter het kind weer
lk elke kaart duidelijk kon zien. U klikspaan, "riep ze, tot groot pleizier „Gekheid", hernam Leila, wier idee- had neergezet. „Ik moet met den dokter
ziet, hoe gemakkelijk die kunstjes zijn, yam Dick. ën van maatschappelijken stand zeer over Dick spreken."
als je maar weet hoe ze gedaan moeten De nurse liep kwaad weg. primitief en eigenaardig waren, „je Ze keek den dokter heel wijs aan.
worden." Leila wachtte en keek begeerig naar bent niet onfatsoenlijker dan ik en je „Goed paatje." zei ze, „wel te rusten,
De toeschouwers barstten in een de roos, die Dick plukte. Hij liet ze in hebt krullend haar zooals mijn pop komt u nog eens bij me als ik in bed
onbedaarlijk gelach uit en zelfs op haar schort vallen en met zijn eene been en" een uitbarsting van bewonde- lig."
Marne's gelaat kwam een glimlach, over den muur bleef hij naar het kind ring bij de herinnering hoe hij haar „Heelemaal een jonge dame," zei
„Nu nog één kunstje, en dan moet zitten kijken tegen haar gouvernante had beveiligd de dokter toen zij de kamer uit was,
ik eindigen," zei Gilette. „Ik verzoek „Je lijkt precies de prinses uit mijn „ik hou zooveel van je, Dick, en als „maar niet heel sterk, dunkt me."
u beleefd, goed op al mijn bewegingen sprookjesboek," zei hij, terwijl zijn je wil trouw ik met je, als ik groot ben." Sir Ralph keek bedrukt. „Denkt U
te letten." jongensgezicht hee] zijn bewondering Ze wachtte ademloos op zijn antwoord, niet dat ze sterker wordt, Wingfield,'*
Met deze woorden nam hij drie uitdrukte voor de lieftallige kleine. Dick zweeg verlegen. vroeg hij angstig,
schoone koffiekopjes en zette die on- Leila scheen dit te bevallen. ,Lijk „Nu waarom zeg je niet dank je," „Ik hoop het," antwoordde de dok-
aerstboven op een rijtje op het tafeltje ik daarop Nu," sprak ze met kod- hernam ze ongeduldig. ter, „maar ze heeft veel zorg noodig.
neer. Onder het middelste kopje scheen dige waardigheid „ik ben wel geen „Dank je, miss." antwoordde hij Je moet haar zooveel mogelijk in de
hij een champagne kurk te verstoppen prinses, maar wij kunnen toch wel doen zeer nederig, want hij gevoelde zich vrije lucht laten en die stijve gouvernan-
en daarna de kopjes met groote of ik er een ben en dan kan ik je een meer en meer verlegen tegenover het te haar niet te veel binnen laten hou-
handigheid langs elkaar schuivend, geschenk gevenprinsessen geven hun kleine heerschzuchtige kind, dat zoo den."
heen en weer, vroeg hij onder volk altijd geschenken. Kom naar be- vertrouwelijk bij hem zat. „Ze klaagde straks dat ze niet spelen
welk kopje nu de kurk lag. Een der neden gauw." sprak zij bevelend. „Luister," riep het kind op eens mocht met een jongetje dat hier kort
gasten wees een der kopjes aan, maar „Goed, miss kijk dan even uitopspringend, „daar is de bel voor de bij woont en Dick Burnett heet. Ken
inplaats van een champagnekurk, Leila ging achteruit en met een thee. Gauw draag mij naar huisje hem Wingfield Het moet een heel
kwam er een rijpe perzik onder van- sprong was Dick bij haar. De knaap tilde haar op en droeg ordinaire jongen zijn."
daan; het tweede kopje, dat werd aan- Het kind keek verbaasd. „O, Dick, haar tot het einde der laan. waar hij De dokter lachte, toen hij Dick's
gewezen, bleek een rood zijden zakdoek wat ben je dapper," riep ze. „Ik houd haar wilde neerzetten, maar ze hield naam hoorde.
te bedekken, zoodat nu nog maar één van dappere jongens." De knaap kleur- zich stevig vast. „Integendeel," zeide hij, ,,'t is een
kopje overbleef. Gilette wendde zich de van genoegen „Neen. draag mij naar huis," beval heel flinke knaap en heel netjes ook."
tot Marne. „Hier is het geschenk," sprak zij, zij, „ik ben moe." „Zou je denken dat het kwaad kan
„Wilt u ook eens raden, mijnheer terwijl ze een perzik uit een mand nam Spoedig was het zonderlinge paartje het ventje met Leila te laten spelen,"
vroeg hij. en ze hem gaf bij het huis. Miss Graham kwam naar vroeg sir Ralph aarzelend.
„Er valt niet veel meer te raden, de Dick's oogen schitterden. „Dank u buiten en nam het kind van Dick's arm. „Kwaad." vroeg de dokter. „Dat kan
kurk moet nu wel onder dit kopje miss, maar moet u die zelf niet hebben?' „Maak dat je weg komt," snauwde ze haar niets anders dan goed doen. Laat
liggen," was het antwoord. Leila schudde het hoofd. „Neen hem toe, „en kom niet weer in den ze samen ravotten zooveel ze willen.
„Wilt u het misschien even weg- haast je maar en eet ze vlug op wij tuin." Als er iets goed is om haar sterker te
nemen vroeg Gilette. zullen de pit in den grond leggen, dan „Ja, dat zal hij wel," riep Leila. „Ik maken, dan is het dat."
Marne tilde het kopje op, maar er groeit er een boom van.'' zai papa vragen of hij weer komen Sir Ralph stond op. „Ik zal je raad
was geen kurk te zien. Inplaats daarvan .Dat gaat zoo gauw niet," zei Dick mag. Dag Dick, dag Dick," riep zij luid opvolgen. Wingfield, en de kleine dade-
lag er een kleine foto, die Marne weer „Dat moet, je moet mij niet tegen- toen de miss haar haastig binnenbracht, lijk de gelukkige tijding gaan brengen,
liet vallen alsof -hij er zijn vingers aan spreken, of ik zal jou ook krabben." Dick voelde zich beschaamd en ver- Toen de dokter vertrokken was, ging
brandde, zoodra hij er een blik op ge- Dick lachte. ,,U mag niet krabben, legen en liep snel weg. hij langzaam de trap op naar de kamer
slagen had. Een meisje, dat naast hem miss; dat doen alleen katten." Sir Ralph Allingham kwam uit zijn van zijn dochtertje. Ze lag geknield bij
stond, raapte de foto van den grond op. „Je hebt niet te zeggen wat ik niet studeervertrek. „Leila, wat is dat," haar bed de lange haren los over den
„Kijk, dat is die typische oude heer, mag doen," antwoordde Leila vinnig, vroeg hij verbaasd. rug en de handen eerbiedig gevouwen
die voor het souper met de tooneelspe en zich omkeerende, gaf ze hem een Snikkend snelde het kind op hem toe tot het avondgebed.
Iers optrad," riep ze uit. „Die man klap om de ooren en greep zijn hand doch ze zei niets. £ir Ralph ging bij haar zitten en lei,
met dien langen witten baard Wat Ze was nog maar zes jaar en Dick „Leila is erg stout geweest," zei toen haar gebedje geëindigd was, de
verbazend knap was negen en groot voor zijn jaren, miss Graham knorrig. „Ik vond haar hand op haar hoofd.
Maar Marne stond daar, alsof hij in Hij stond op en lachte goedaardig, weer bezig met dien ordinairen jongen, „Leila !Dr. Wingfield vindt dat je
een steeneik beeld veranderd was. „U is dapper genoeg," mompelde hij Dick Burnett, ofschoon ik haar dit best met Dick spelen mag."
Wordt voortgezet. vol bewondering, „het is haast jammer al meermalen verboden heb." Ze sprong op. „Dan is hij een goede
dat u maar een meisje bent. miss." Leila klemde zich vaster aan haar man
.Maar een meisje,'-' herhaalde Leila vaders han^. Sir Ralph nam haar op Haar vader lachte. „Hou je van miss
DE GESCHIEDENIS VAN verontwaardigd. ..Ik ben heel blij dat den arm. „Ik ben in vijf minuten bij Grant. Leila?"
EEN ROODE ROOS. 'k een me'sie ben- M'ss Grant zegt, dat u," sprak hij kalm. „Eerst zal ik Leila Ze schudde haar hoofd. „Neen paat-
de vrouwen de wereld regeeren, en eens laten vertellen." je."
ze richtte zich zoo hoog mogelijk op Sir Ralph droeg het kind zijn studeer- „Zou je liever hebben dat de andere
„Ik wil en zal ze hebben, je bent een „eens zal ik een vrouw zijn." vertrek binnen, en zich bij het raam miss je leerde
leelijke kat." Toen de kinderen onder de boomen in zijn armstoel zettend, vroeg hij „O ja, paatje, ik hou van miss
„Zoo, miss Leila," zei de kinder waren gekomen, stond Leila stil en kalm„Wel Leila, wat is het Graham. Die is alleen streng als ik
juffrouw boos „ik zal met sir Ralph Dick's arm grijpend, fluisterde zijHet kind barstte in tranen uit en stout ben," sprak ze in alle oprecht-
over je spreken." ,,StDaar is miss Grant, ze komt me sloeg haar armpjes om zijn hals. heid. „En is Dick nu wel ordinair, paat-
„Dat kan mij niet schelen," ant- halen. Laten we wegloopen," In de „Ze willen mij niet met Dick laten je
woordde Leila Allingham. „Dat kun verte konden ze de lange en schrale spelen, paatje," snikte zij, „omdat ze „lk hoop van neen."
je doen als je wil maar als je het doet gestalte van miss Grant zien, die de zeggen dat hij een ordinaire jongen „Hij wordt soldaat en als hij groot is
zal ik je geducht krabben." laan afkwam is en hij is niet meer ordinair dan ik en wordt hij generaal en dan trouw ik met
De kinderjuffrouw trachtte haar tot „Kom gauw mee, ze zal ons niet zien, ik hou van hem." hem mag ik paatje
rede te* brengen. ..Maar ik kan er niet ze heeft haar bril niet op," zei Leila Sir Ralph streelde het kleine kopje „Als hij generaal is ja, maar je maakt
bij. miss en wat geef je ook om die en ze begon hard te loopen. „Ik kan dat aan zijn borst lag en zei: En als je plannen wel wat lang vooruit."
eene roode roos, je hebt immers een niet meer," zuchtte ze spoedig en zonk paatje nu zei, dat je niet met hepi spe- „Dat behoort ook zoo," sprak ze,
hee) perk rozen." half schreiend op den grond. len mag, Leila mt een wijs gezicht haar vader toeknik-
„Dat kan mij niet schelen, ik wil „Wil ik u dragen, miss," vroeg Dick Het kind richtte zich op en zag hem kende. „Miss Grant zegt dat we altijd
die eene." antwoordde Leila, „ik houd beschroomd. strak aan. voorbereid moeten zijn omdat we niet
van roode rozen en ik wil ze hebben." „O ja. gauw dan, dat zal aardig zijn," „Dan zou ik het niet doen, want ik weten wat ons overkomen kan.
Z begon te huilen van drift maar riep zij opspringend, „dan ben ik eei^ hou meer van u dan van Dick, maar Plotseling trok ze haar lippen be
hield dadelijk op, toen een stem kort dame. die een ongeluk gehad heeft, net ik hou van Dick toch ook." droefd omlaag „Ik wou niet graag dood-
bij haar vroeg „Zal ik ze voor u pluk- als in mijn sprookjesboek" De vader glimlachte. „Hou je zoo- gaan, paatje. Miss Grant zegt dat we elk
ken. miss?" De knaap tilde de lichte gedaante veel van Dick. Leila?" oogenblik sterven kunnen." Sir Ralph
Ze keek omhoog. Een kleine jongen voorzichtig op, bijna eerbiedig Leila Zij knikte toestemmend. „Ja," sprak schudde ontkennend 't hoofd,
keek naar haar uit de hoogste takken scheen zulk een vreemd en wonderlijk ze. „Hij is zoo dapper en hij kan in de „Ga nu maar slapen, kleintje,",
van een boom, die in de laan naast den klein schepseltje, vergeleken bij de boomen klimmen en eekhorentjes van- sprak hij. „Niet alle menschen gaan
tuin stond. ruwe kinderen, die hij van de dorps- gen en hij kan mij dragen en bloemen zoo vroeg dood."
„Ja. Dick. gauw. gauw," riep het school kende. Hij liep vlug voort, terwijl gieten, en...Geheel gerustgesteld klauterde Lef-
kind. het kind hem stevig vasthield en zette „Wat een lijst van goede hoedanig- la in haar bed.
„Miss Leila, je mag niet met d>en haar eindelijk voorzichtig neer op een heden," riep haar vader lachend, doch „En mag ik dan morgen dadelijk na
jongen omgaan," zei de kinderjuffrouw; bed van gedroogde varens in de scha- het volgende oogenblik zat hij met het ontbijt met Dick spelen?"
„het is maar een ordinaire jongen en duw van een zwaren boom. gefronst voorhoofd te denken. Hij had „Ja liefje."
u is een kleine Lady; en miss Grant „Is dat niet aardig", zeide zij. „Ik medelijden met zijn moederloos kind, „Nacht paatje, wel te rusten wel
heeft mij gezegd dat ik hem volstrekt wou dat ik altijd met je spelen kon, dat zoo eenzaam was en hij wist geen te rusten," fluisterde ze al half in slaap,
niet in den tuin mag laten." Dick, ik ben altijd zoo alleen." kind waarmee zij kon spelen. Zijn naa*te Sir Ralph ging naar beneden en gaf
.Het is mijn tuin en van papa," De knaap keek haar verrast aan. buren woonden drie mijlen ver, behal- den bediende last miss Grant bij hem
sprak Leila eigenzinnig, „en Dick mr, J Heeft toch een mooien tuin en ve de dokter, wiens eenige dochtertje te zenden. Een half uur later had dez»
er in komen als ik het hem zeg." sunt zooveel fruit eten als u wil, engebrekkig was. onkundige opvoedster, rijkelijk schad&
