Fa, A. C. DOLLEKAMP
KENNISGEVING
Banketbakker - KI. Houtstraat 11a
KRUISWEG 13
27ste Int. Euch. Congres.
Programma van Woensdag 23 Juli.
D© internationale
Eucharistische congressen.
BERICHT U HIERMEDE DE
OPENING VAN HAAR FILIAAL
TELEFOON 125
Een bladzijde uit
Nederl. Eucharistische
geschiedenis,
Nieuwe stichting der Bene
dictinessan van het H.
Sacrament te Ginneken
fMe
leeren, dat ook de rijpere jeugd ontvanke
lijker daarvoor is dan men oppervlakkig zou
meenen.
De weg dien het kind in zijn schoonen
lentetijd heeft bewandeld aan de hand zijner
ouders, die het zoo vaak ter H. Tafel heb
ben begeleid, dien weg moet het, jongeling
of jongedochter geworden, blijven bewan
delen, geholpen door dezelfde ouders.
In onze dagen van zingenot en zedelijke
bedorvenheid zullen de jeugdige personen
staande blijven in den strijd tegen het boo
ze, dat hun van alle kanten omringd, in de
kracht dier Spijze, die helden kweekt. In
de eeuwen der vervolging, toen de Chris
tenen de geheele wereld door hun helden
moed verstomd deden staan, leefden zij
van de Eucharistie, Zulk een kracht putten
zij er uit, dat, toen de strijd op zijn hevigste
was, de Kerk den geloovigen toestond het
Goddelijk brood met zich te dragen. Dat
maakte van den jeudigen Tarcisius een mar
telaar der H. Eucharistie.
„Dat," schrijft de H. Ambrosius, „deed
de gruwelijkste martelingen voor de met
God gespijzigde geloovigen een bron van
genot worden, en zoo standvastig was hun
moed, dat de heidensche wereld daar ne
der lag, overwonnen, aan hun voet."
Zegevieren over alle listen en lagen des
duivels, over het bederf en de verleiding
der wereld, over driften en hartstochten
zullen jongelingen en jonge dochters, die
veelvuldig nuttigen, het Brood der Ster
ken, den Wijn, die maagden kweekt.
Komt, jongens en meisjes, komt ter R.
Tafel, gii, die nu nog zijt als engelen. De
zuiverheid van Jezus zal u als omkleeden
met onschuld en kracht, zoo schreef Mgr.
Chesnelong in zijn Vastenbrief van 1908.
„Gevoed door Zijn maagdelijk Vleesch
zult gij den brand- der hartstochten in u
^voelen verminderen de kieschheid voelen
verfijnen eener ziel, die door de Goddelijke
schoonheid getroffen, onoverwinnelijk, en
onwillekeurig, als het ware walgt van alle
laagheden.'
„Wilt gij, dierbare jongelingen," sprak
eens kardinaal Mercier, aartsbisschop van
Mechelen, „uw geloof behouden en verster
ken, wilt gij kuisch, krachtig, edelmoedig
zijn; wilt gij u opgewekt gevoelen tot een
ijver, die zich zelf opoffert en vergeet?
Communiceert dan dagelijks. Een herinne-
ring aan mijn leeraarsambt aan de univer
siteit van Leuven is mij bijgebleven en ik
maak ze hier eenvoudig bekend tat bemoe-
diging van hen en dezen zijn Goddank
niet weinigen die oprecht het godsdien
stig leven ten einde toe willen doorleven,
voor zich zelf en voor anderen; dege
nen onder mijne vrienden of leerlingen,
die grootmoedig genoeg waren christenen
te zijn, niet in het oog der wereld, maar
in den grond van hun hart, voor God en
voor Christus, dien zij wilden behagen;
voor hun geweten,- dat zij wilden involgen;
en die luisterend naar de leiding, die hun
werd aangegeven, met de dageliiksche com
munie ziin begonnen en daaraan ziir. ge
trouw gebleven door al de wisselvallighe
den van hun leven heen, zijn allen onwan
kelbaar sVndvsstig gebleven in hun gelooi;
hebben niet gekend, wat de anderen noe
men de crisis van het geloof en van de
jeugd, en. wat meer is, zij zijn ontsnapt aan
dat onsamenhangende, wispelturige, aarze
lende in opvattingen en gedrag, dat bij
zoovele jongelingen -uitloopt op ontmoedi
ging cn verbanning van alle werkkracht."
Mogen, de kinderen, jongelingen en jonge
fontfe dochters gewend worden aan de veel
vuldige communie, zoo mogelijk aan de
dageliiksche H. Communie, opdat zij on
schuldig opgroeien, rein en kuisch, werk-
jaam, matig en innig godsvruchtig blijven.
Laten wij een geslacht, met heldhaftige
liefde voor Jezus in het H. Sacrament be
zield, opkweeken, sprak Mgr. Mariano
Soler, aartsbisschop van Montevideo op
het Eucharistisch Congres van Rome, als
wij dat slechts mogen bereiken dan hebben
dc Eucharistische Congressen hun wereld-
taak verricht Van hen moet jn.i. de gods
dienstige en sociale wederopleving uit
gaan.
Bidden we Cod, dat dit ook de vrucht
moge rijn van. het Eucharistisch Congres
dat van 22- tot 26 Juli in Amsterdam ge-
heiden wordt.
Utrecht,. St. Gregoriushuis.
J. BERGMANS.
Audiëntie.
Des morgens verleent Zijne Em. de Kardi
naal-Legaat audiëntie aan de congressisten
in zijne residentie, Johan Vermeerstraat No.
2, van 10 tot 12 uur en des namiddags van
354 tot 5 uur.
Des avonds te 6.uur luiden de klokken der
Katholieke Kerken.
Te half 7 in de kerk van St. Willibrordus,
Amsteldijk: Kerkelijke opening van het Con
gres.
Onder het plechtig Openings-Lof in de St.
Willibrordus wordt gezongen door het kerk
koor onder leiding van den directeur Theo
v. d. Bijl.
Opeaingsvergadering te 8 uur in het
Stadion.
Bij aankomst van den Kardinaal-Legaat
Alinkt de Marcia Pontificia,
I. Rede door Z. D. H. Mgr. Th. Lud. Heij-
len, Bisschop van Namen, President van het
Permanent Comité.
II Rede door Z. D H Mgr. Aug. Jos.
Calher, Bisschop van Haarlem.
Ui. Lezing van de Breve van Z. H. den
raus.
IV. Rede van Z. E. den Kardinaal-Legaat.
V. Begroetingen door de landen, die geen
redenaar hebben op 't Congres.
Door middel van den .Joud-speaker" is
alles voor iedereen duidelijk verstaanbaar.
Het eerste internationale Eucharistische
congres kmam bijeen te Rijssel. Het lag in de
plannen der Voorzienigheid, dat Frankrijk,
waar de gedachte aan zulk een hulde geboren
was, ook de eerste verwerkelijking binnen
zijn mijlpalen zou zien.
Meer dan honderd jaar was dat land de
propagandist geweest voor het revolution-
naire ongeloof, daarom scheen het nu de
apostel te moeten zijn voor een algemeene
en openlijke erkenning door heel de wereld
van het geloofsgeheim der Eucharistie, van
een eerherstel door alle volkeren van den
smzad, Jezus Christus aangedaan.
Het Comité te Rijssel deed een oproep
verschijnen, onderteekend door Mgr. de
Ségur en twee secretarissen van het Comité.
Heel de christelijke wereld en niet alleen
Frankrijk lijdt, zoo zeggen zij daarin. De
storm van haat, die tegen de Kerk is los
gebarsten, is zoo geweldig, dat geen mensche-
lijke kracht in staat is ze te breidelen. Daarom
is een bovennatuurlijke kracht noodig, Gods
tusschenkomst, en het is de taak der Katho
lieken die af te smeeken. Alle volkeren zijn
raeer of minder schuldig aan de rampen, die
de Kerk treffen, alle moeten dan ook deelen
in het plechtige eerherstel, dat de wereld
nieuwe krachten zal aanbrengen.
Uit de meeste landen van Europa en uit
Amerika waren vertegenwoordigers op dit
eerste congres van 2830 Juni 1881. Ook
eenigé Nederlanders, waaronder de vice-
consul van Nederland in Parijs, M. van Lier,
brachten er hun betuigingen van geloof en
liefde op deze internationale bijeenkomst.
Het was een proef en het werd een succes.
De eerste - schakel van den gouden keten
was gesmeed.
Het jaar daarop kwam een nieuw congres
bijeen in de Pauselijke stad aan de Rhóne,
Avignon, en in 1883 eindelijk in Luik, de
stad, Waar de H, Juliana in de Middeleeuwen
geijverd had voor het invoeren van den
Sacramentsdag.
In het Zwitsersche Freiburg namen reeds
20.000 personen deel aan de plechtige slui
tingsprocessie. Daar werd bijzonder gehul
digd de nagedachtenis van onzen grooten
landgenoot, den zaligen Petrus Canisius.
Toulouse, de rustplaats van den zanger
van het Lauda Sion, Sint Thomas van Aqui
no, en Parijs met zijn basiliek van eerherstel
op den Montmartre volgden dan Antwerpen,
waar Tanchelm zijn kettersche leer omtrent
het H. Sacrament .verspreidde en de H.
Norbertus de rouwmoedige gevallenen weer
tot de ware leer terugvoerde.
In 1893 was .Jeruzalem aan de beurt, de
stad, waar Jezus het H. Sacrament des Al
taars instelde. Hier konden ook de Costersche
christenen hun lofzangen paren met de
Westerlingen, die op twee machtige zee
schepen naar het H. Land waren gepelgri
meerd. Latijnen, Syriëts en Armeniërs,
Slaven en Grieken en Maronieten, vierden
na elkaar in vóllè plechtigheid van hun eigen
weidsche liturgie de H. Mis. Het Morgen- en
Avondland toonde zich één in de kennis, de
liefde en de verheerlijking der H. Eucharis
tie
Reims. Paray-le-Mo nial. de stad van het
H. Hart, Brussel en de Mariastad Lourdes,
Angers, Namen, A.ngoulème, Rome eindelijk
kwamen het H. Sacrament hun hulde bewij
zen.
Ia de hoofdstad der christenheid werd in
1505 het zilveren jubité der internationale
Eucharistische congressen gevierd onder
praesidium van den grooten en heiligen Pius X
Het volgend jaar verscheen in Doornik voor
het eerst eên Kardinaal als gezant van den
H. Stoel, gelijk het sedert dien het gebruik
is. Op dit congres werd het pas verschenen
Pauselijk decreet over de dagelijksche com
munie tot onderwerp der besprekingen ge
nomen.
Hier begon, mag men zeggen, de alge
meene uittocht der zielen uit de troostelooze
woestijn van het Jansenisme naar het zon
nige land van belofte, de dagelij l$sche H.
Communie.
1907 zag inMetz Duitschland zijn grenzen
ontsluiten voor een Eucharistisch congres,
waaraan niet minder dan 150.000 personen
deel namen. Heel de stad vercenigde zich
blijde ter vereering van Jezus in zijn aan
biddelijk Sacrament. Keizer Wilhelm II had
het Congres zijn hooge bescherming toe
gezegd en volgde van verre het verloop ervan.
Nu komt de rij der groote congressen,
waarbij de vorige in luister, in aantal van
personen, in belangstelling van Bisschoppen
en Kardinalen in het niet zinken.
Voor 1908 werd het congres bijeengeroepen
in Londen, de hoofdstad van Engeland, het
land, welks koning tot voor enkele jaren bij
zijn troonbestijging den eed moest afleggen,
dat hij niet geloofde aan de verandering
van brood en wijn in het Lichaam en Bloed
van Christus
Het congres werd een triomf, die alle ver
wachtingen te boven ging. Eiken avond
waren 12.000 personen vergaderd in de ont
zaglijke Albert-Hall, waar herhaaldelijk in
stormachtige geestdrift hulde werd gebracht
aan Christus in Zijn H. Sacrament en aan
Christus, vertegenwoordigd in Zijn zicht
baren Stedehouder, den Paus. Plechtig
werd aldus belijdenis afgelegd van die twee
geloofspunten, welke d.e Protestanten vooral
van ons gescheiden houden.
Een onvergetelijk schouwspel bood ook
de diep-roerende processie der kinderen,
die in onafzienbare rijen met hun kleurige
vaandels en schilden en zinrijke opschriften
door de Victoria-Street optrokken.
Maar de meest indrukwekkende plechtig
heid, die de kroon zette op deze gouden
Sacramentsdagen, was de plechtige omme
gang van Zondag 13 September.
Tot diepe teleurstelling der Katholieken,
waaronder vooral de Ieren moeilijk hun
toorn konden bedwingen, en tot veront
waardiging oók van vele oprecht denkende
Protestanten, werd op het laatste oogenblik
verboden, dat het H. Sacrament in den stoet
zou meegaan. 30.000 Katholieken met den
Roomschen adel van Engeland aan de spits,
1500 priesters, meer dan 100 Bisschoppen en
Kardinalen in capa magna vormden den
triomfstoet. Bijna 500.000 menschen, katho
liek en protestant, waren samengestroomd
om die grootsche processie voorbij te zien
tr:kken.
En al die menschenstroomen mondden
uit vóór de Wéstminster Kathedraal.
Kardinaal Varinutelli; de Pauselijke legaat
verscheen met het Allerheiligste op het groote
balkon boven het voorportaal en zegende de
wijde menschenmenigte, de vertegenwoor
digster van alle volkeren.
De volgende bijeenkomst daagde in het
eerbiedwaardige Keulen, het Duitsche Rome,
de rasechte katholieke stad, die zich nooit
heeft willen buigen onder een Prótestantsche
overheersching, zoovele eeuwen het middel
punt van godsdienst én beschaving voor de
landen aan den Beneden-Rijn.
In zes verschillende talen werd de lof
van het H. Sacrament bezongen. Ook Neder
land had zijn afzonderlijke sectie, ons door
luchtig Episcopaat was er tegenwoordig. De
eindprocessie kon ónder de hooge bescher
ming van het wereldlijk gezag in deze katho
lieke stad en streek allen luister ten toon
spreiden. Bijna 100.000 mannen namen er
in de volmaakste orde deel aan en trokken
biddend en zingend door de feestelijk ver
sierde en bevlagde straten.
Maar ook de nieuwe wereld wilde toonen,
dat zij geestdrift en liefde had voor Jezus in
het H. Sacrament.
Montreal, de oude katholieke stad van
Canada, had het geluk de uitverkorene te
zijn. Grootsch waren ook hier de plechtig
heden, geestdriftig de vergaderingen in deze
stad,, wier godsdienstzin slechts door weinig
oudere steden in Europa zal overtroffen of
geëvenaard worden.
Als bijzonderheid van dit congres dient
vermeld een plechtige pontificale H. Mis
in de buitenlucht. Tegen de groene helling
van den Mont-royal was een groot wit altaar
onder een trotschen koepel opgericht. 100
Kardinalen cn Bisschoppen, 2000priestersen
300.000 geloovigen woonden dit H. Misoffer
bij. Een koor van 800 zangets met orkest
voerde de liturgische zangen uit.
Het ridderlijke Spaansche volk, nog nooit
door een ketterij besmeurd, vorderde nu de
eer op voor zijn hoofdstad, Madrid.
Geen enkel Eucharistisch congres had een
Koning geknield gezien voor de altaren, geen
zijner afdeeiingen telde prinsen en prinsessen
onder haar bestuursleden, nergens nog had
de Pauselijke afgezant zijn intrek genomen
in een koninklijk paleis, en dat alles gaf Ma
drid. De deelneming van het koninklijk hof,
het leger, den adel en de wetenschappelijke
wereld heeft alle plechtigheden omfonkeld
met vorstelijke weelde en statie.
Geheel Spanje nam deel aan de groote pro
cessie. De bloemenstad Valencia had treinen
vol frisschc ruikers geleverd voor de versie
ring der straten. Het Allerheiligste werd door
de stad gedragen op een praalwagen, getrok
ken door twee-en-dertig Granden uit den
hoogsten Spaanschen adel.
De kóning volgde m een galawagen, be
spannen 'met acht arabische paarden. Vóór
het kóninkiijk paleis aangekomen, betrad
de Kardinaal met het H. Sacrament, door de
koninklijke familie met brandende kaarsen
begeleid, het balkon en zegende het verza
melde volk.
Hierna plaatste de Kardinaal het Aller
heiligste op den koninklijken troon in de
groote troonzaal. Dé koning, het geheele hof
en de gezanten der mogendheden knielden
ervoor neer en in diepe ontroering bad ko
ning Alfons luidop „Souvereine Vorst, Ko
ning der Koningen, Heer aller vorsten der
aarde, vóór Uw verheven troon van genade
en barmhartigheid werpt zich geheel Spanje,
het geliefde land Uws Harten neer. Uw volk
willen wij zijn. Heersch Gij over ons Moge
Uw rijk eeuwig duren, van eeuw tot eeuw.
Amen 1"
11—15 September 1912 congres te Weenenl
Weemoedige' herinneringen roept ons die
datum te binnen.
Voor het laatst heeft de katholieke volken
gemeenschap, die onder den scepter der edele
Habsburgers zoovele eeuwen vereenigd was,
haar eenheid in geloof betuigd, trots verschil
van taal en afstamming. „Eucharistia Aus-
triae vita. De Eucharistie is Oostenrijks le
ven klonk het in alle toonaarden in die
dagen.
Heel de schittering van het keizerlijk-ko
ninklijk hof, heel het geloof van de vele Habs
burgers ontplooiden zich. Keizer en hof, leger
en alle volken der Oostenrijksch-Hongaar-
sche monarchie vormden een hofstoet rondom
het Allerheiligste.
Bijzondere sympathie vond dit congres ook
bij ons, Nederlanders, omdat Nederlands
groote zoon, Zijne Eminentie Kardinaal Van
Rossum als Pauselijk legaat in de Donaustad
verscheen, als een vorst ingehaald, als gast
van den monarch zelf op den Hofburcht ver
blijvend, door keizer en aartshertogen met
eerbied en voorkomendheid behandeld.
Wie van ons herinnert zich niet de versla
gen van vergaderingen in de weidsche Ro
tonde, waar al wat Oostenrijks Kerk en Staat
edel en voornaam had, bijeenkwam met dui
zenden uit de volkeren der Monarchie. Veer
tien secties hielden ieder in haar eigen taa
hare vergaderingen, aldus een beeld gevend
van de algemeenheid der Kerk. De openings
rede van onzen Hollandschen Kardinaal „De
H. Eucharistie is ons heil, onze kracht, ons
leven, onze glorie" wekte aller bewondering
en geestdrift.
De slotprocessie leverde een weergaloos
schouwspel, al moest zij door het slechte
weder veel van haar glans inboeten. Honderd
duizend personen uit alle stam en volk, velen,
zooals de Tirolers, in hun schilderachtige
nationale kleedij, 200 Bisschoppen en Aarts
bisschoppen, tien Kardinalen in hun galarij
tuigen, trokken de oogen der devote toeschou
wers voorbij. Dan zag men den Kardinaal
legaat geknield vóór het Allerheiligste in den
met zes paarden bespanden triomfwagen,
die beschilderd werd door Rubens en gebruikt
bij de kroning van Maria Theresia. Onmiddel
lijk daarop volgden Keizer Frans Jozef en dc
Aartshertog-troonopvolger, de prinsen en
adel en afdeeiingen van het leger in hun schit
terendste uniformen. Het was de laatste groet
van dat machtige katholieke rijk, voor het in
den jammer der komende jaren zou verzin
ken.
Na Weenen kon het niet grcotscher en
prachtiger meer
1913 zag het congres op Malta, het echt
katholieke eiland in de Middellandsche zee.
Dit congres deed meer denken aan een groot
innig familiefeest.
In 1914 vierde Lourdes voor de tweede maal
zijn Eucharistische Congresdagen. Nog eens
voelden de Katholieken van geheel de we
reld, dat zij broeders waren, één in hun H.
Geloof.
Maar reeds brak in het Oosten het onweer
los, dat geheel Europa in rouw zou dompe
len en verdeeldheid bracht tusschen de broe
ders van het ééne Geloof.
In die vijf jaren van bloed en tranen kon aan
geen internationalen triomftocht voor Jezus
in de Eucharistie gedacht worden.
Maar nauwelijks verstommen de ergste
klanken van haat en afkeer, nauw kan de Paus
zich weer richten tot al zijn kinderen zonder
te moeten vreezen te worden misverstaan, of
weer herrijzen de internationale Eucharis
tische congressen.
In 1921 riep Benedictus XV het in Rome
bijeen. Wij herinneren ons de treffende plech
tigheden in de weidsche basilieken, de heer
lijke waarlijk internationale processie, toen
Rome's bevolking met haar priesters en kloos
terlingen, Bischoppen en Kardinalen door
de straten der eeuwige stad trokken, vooruit
gaand hun Koning Christus, wiens troon niet
wankelt, al storten alle aardsche vorstendom
men ineen.
En nu Christus' triomf in Nederland. Niet
tegenstaande het z.g. „prótestantsche karak
ter der natie", ondanks het verbod der open
bare processies, ondanks het hatelijke gods
dienstbeperkingen, waaraan het Katholiek
Nederlandsche volk nog altijd moet bloot
staan, zal katholiek Nederland in zijn eigen
trotsche hoofdstad zijn geloof en liefde be
tuigen aan Jezus in de Eucharistie, in tegen
woordigheid van en in vereeniging met de
afgevaardigden der volkeren van de geheele
wereld.
Wanneer dan het H. Sacrament in de
handen van den Kardinaal - legaat zegenend
neerdaalt over de gebogen hoofden van Ger
maan en Galliër, 'Kelt en Brit, de donkere
zonen van het Zuiden en de blonde kinderen
van het Noorden, dan zullen allen zich één
voelen, één in geloof en liefde, één als kin
deren van de eene, heilige, katholieke en
apostolische Kerk.
Amsterdam Internationaal Echaristisch
Congres.
De koppeling dier woorden doet het Ne
derlandsche hart sneller kloppen.
De glorie van onzen metropool noemen
wij allen onze glorie, want niet aan zichzelf
alleen heeft katholiek Amsterdam dat voor
recht te danken, maar aan het lijden en strij
den van heel het katholieke vaderland. Ons
Nederland toch draagt een heerlijke traditie
van Eucharistievereering 't is gedrenkt door
het bloed van Gorcums Heiligen, martela
ren van de H. Eucharistie, 't is op vele plaat
sen verheerlijkt door wonderen om Chris
tus' sacramenteele tegenwoordigheid te be
wijzen, heel ons land eindelijk heeft mede
geleden in de lange eeuwen van geloofs-
verdrukking en daarom mag het met fier-
heid deelen in de eer, die de hoofdstad tot uit
verkoren" gemaakt heeft.
Doch niet eerst in 1923 is gedacht aan Am
sterdam, ue Mirakelstad, om daar aan Jezus
Christus de souvereine eer te geven, die
Hem als Koning van alle volkeren toekomt.
Neen, toen het plan gerijpt was om een
Internationaal Eucharistisch Congres te hou
den, werd Amsterdam genoemd als eerste
plaats van samenkomst. Waren de omstandig
heden toen gunstiger geweest, dan had Ne
derland kunnen bogen op de onsterfelijke
glorie, het eerste land te zijn, waar door ver
tegenwoordigers van alle volkeren aan Jezus
ia het IT. Sacrament waarlijk koninklijke
eer werd gebracht.
Helaas, het mocht toen niet zijn, eerst na
bijna dertig jaren kon de liere Amstelstad
zich ontsluiten voor Christus' triomf.
U te verhalen van de eerste pogingen om
aan Amsterdam die eer te bezorgen, is het
doel van dit artikel.
De Eucharistische Congressen danken hun
oorsprong aan eene vrouw, Emilie Tarai-
sier, in 1835 geboren en in den ouderdom
van 76 jaar te Tours overleden
Van haar prille jaren af had zij een bijzon
dere godsvrucht tot het H. Sacrament des
Altaars, die nog toenam, toen zij op twaalf
jarigen leeftijd intrad in een pensionaat der
Dames du Sacré Coeur. Haar verlangen om
later in een klooster te treden, werd niet
vervuld, elke poging daartoe mislukte.
Een ontmoeting met den Eerbiedwaar-
digen Pater Eymard, stichter van de Congre
gatie der Priesters van het H. Sacrament,
en met mijnheer Dupont, den heiligen man
van Tours, verlevendigde haar verlangen
om zich geheel aan het H. Sacrament dienst
baar te maken.
Ondertusschen beproefde God haar door
lijden en kruisen, om haar voor te bereiden
op de groote taak, die haar wachtte.
In de jaren 1873—1874 ijverde zij voor
bedevaarten naar steden, waar een Eucha
ristisch wonder had plaats gehad. Zij kwam
in die jaren in verbinding met vele hoog
staande priesters en leeken, die ijverden voor
de uitbreiding van de godsvrucht tot het
Allerheiligste, o.a. met den bekenden Mgr. de
Ségur, die ondanks jarenlange blindheid door
woord en geschrift machtig veel wist te ar
beiden om het geloof in Frankrijk te be
houden.
Bij een bedevaart in 1874 naar Douay in
Fransch-Vlaanderen, had als vrucht dier
edele samenwerking her eerste Fransche na
tionale Eucharistische Congres plaats. Hier
rijpte in clen geest van Emilie Tamisier het
plan om deze congressen internationaal te
maken, alle volken saam te doen komen om
eer en lef aan Jezus in het H. Sacrament te
brengen. Mgr. de Ségur en anderen werden
hiervoor gewónnen.
Frankrijk scheen echter wegens de in die
dagen uitgebroken kerkvervoigeng niet het
aangewezen land om de Katholieken van
alle landen te vergaderen. Een vurig Katho
liek, M. de Pélerin, wees haar daarom op
België als op het land, waar het feest an
het H. Sacrament zijn oorsprong had ge
vonden en dat dus bij uitstek geschikt scheen
om ook de bakermat te wezen van de inter
nationale Echaristische Congressen. Mgr. de
Ségur was onmiddellijk voor dit voorstel ge
wonnen en gaf haar een aanbeveling mee
voor de bisschoppen, schreef zelf aan clen
Aartsbisschop van Mechelen, Zijn Eminentie
Kardinaal Dechamps C.ss.R. en stelde een
smeekschrift op aan den Paus.
Mejuffrouw Tamisier begaf zich naar Me
chelen tot den Kardinaal, die haar met groote
goedheid ontving. „Ik ga spoedig naar Rome",
zeide hij, „daar zal ik zelf den H. Vader de
stukken aanbieden, die Mgr. de Ségur mij
gezonden heeft." Belangstellend luisterde de
grijze kerkvorst naar de plannen en wenschen
van Mejuffrouw Tamisier. „Luik zal de con-
gresstad moeten zijn," zei de Kardinaal plot
seling, „ik zal er Monseigneur Doutreloux
over spreken." Dan na eenige oogenblikken
van stilzwijgen sprak hij „We hebben spoe
dig verkiezingen hier in België. Het zal moei
lijk zijn de aandacht daarvan af te trekken.
Toch moet dat internationaal eerherstel plaats
hebben, ja, het moet."
Bij een tweede bezoek aan Zijne Eminen
tie, vroeg Emilie Tamisier, of wanneer voor
België het oogenblik ongeschikt scheen, niet
aan" Nederland gedacht kon worden, want
zij had gehoord, dat te Amsterdam, de hoofd
stad des lands, in de veertiende eeuw een
schitterend mirakel met het H. Sacremant
geschied was.
De Kardinaal antwoordde haar „Bin
nen eenige dagen vertrek ik naar Rome. Ik
zal het smeekschrift van Mgr. Ségur aan
Zijne Heiligheid aanbieden. Keurt de Paus
het goed, dat wij nu een Eucharistisch Con
gres houden, dan heeft Amsterdam eenigen
titel om de uitverkoren stad te zijn. Oordeelt
echter de Paus, dat het beter is te wachten,
dan moeten wij Luik kiezen."
Mejuffrouw Tamisier deelde aanstonds aan
Mgr. de Ségur mede, hoe de zaak stond en
deze schreef haar terug
„Ik geloof, dat het zoo goed gaat. Amster
dam in een neutraal land, waar, naar ik meen,
de burgelij ke overheid zeer welwillend ge
zind is. Vandaar kan ons Eucharistisch werk
uitstralen over Engeland en dan teruglich-
ten op Frankrijk, België, Italië, Spanje, enz.
Terwijl Kardinaal Dechamps naar Rome
reisde, om daar de zaak aan den heiligen
Vader voor te leggen, vertrok de ridderlijke
kampioen van het H. Sacrament naar Utrecht
in gezelschap van een zekere Mevrouw de
Metis, de stichteres van het werk der Arme
Kerken.
Het eerste bezoek van Mej. Tamisier gold
den Aartsbisschop van Utrecht, Mgr. Schaep-
man. Zijn Doorluchtige Hoogwaardigheid
was overtuigd dat een Internationaal Eucha
ristisch Congres in Nederland zeer welkom
zou zijn, maar als plaats van samenkomst
achtte hij Den Bosch met zijn ruime en
prachtige kathedraal meer geschikt, of anders
Gorcum, dat weliswaar geheel Protestantsch
was, doch welks martelaren, die in de 16de
Eeuw hun bloed voor de leer der Eucharistie
hadden gestort, hoog vereerd werden. Ook
Maastricht zou zulk een grootsche Sacra-
mentshulde waardig zijn. Toch zeide de
prelaat, Amsterdam niet te willen uitsluiten;
dat zou den Bisschop van Haarlem, onder
wiens rechtsmacht Amsterdam stond, on
aangenaam kunnen zijn. Daarom moest zij
zich persoonlijk tot dien kerkvoogd wenden.
Weldra was Emilie nu in Amsterdam,
waar ze gastvrijheid vond bij de Zusters
vary het St. Bernardusgesticht op het Rokin.
Zij ontmoette er een oud-leerlinge der Dames
du Sacré Coeur, Marie Wattiau, die zelf
geheel begeesterd was voor de devotie tot
het Allerheiligste. Deze bezorgde haar spoe
dig bij de seculiere en reguliere geestelijk
heid en bij aanzienlijke Amsterda.nsche
families vele kenr.issen en begunstigers.
Het plan om aanstonds naar den Bisschop
van Haarlem te gaan, lachte niemand toe.
Men vreesde een weigering van Mgr. Snic
kers.
„Wat U eerst moet doen," zeiden de prac-
tische en bedachtzame Hollanders, „is aa«
den Paus zeiven den zegen op het werk der
Internationale Eucharistische Congressen te
vragen. Als Leo XIII dan Holland als plaats
voor de eerste samenkomst aanwijst, za»
priester en leek aan het werk gaan en dan
zult U wat zien,"
God liet nu, gelijk het zoo dikwijls ge"
beurt bij goede ondernemingen, den gang
der zaken vertragen. Emilie wérd ziek, de
Hollandsche moeraslucht bezorgde haar de j
koorts. Daarbij lieten de regenten van het
St. Bernardus-gesticht haar aanzeggen, dat
zij haar een langer verblijf niet konden toe
staan. Pastoor Schlütter van de kerk van
O. L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen be
zorgde haar een onderkomen in het gastvrij I
huis van den heer Gomperts, lid van de S:-
Vincentiusvereeniging en stichter van het
bekende liefdewerk „Oud Papier."
Mgr. de Ségur bleef Emillie steunen doof
zijn brieven; hij hoopte, dat Kardinaal Ds"
champs spoedig uit Rome de gezegelde ver
klaring zou zenden, dat de Paus zijn zegen
schonk aan het eerste Internationale Eucha-
ristische Congres in Holland, „waar de
harten zoo wel gezind zijn."
Doch de brief van den Mechelschen Kar
dinaal bleef uit en Mejuffrouw Tamisier
kon niet eeuwig in Holland blijven. In den
kleinen vriendenkring werd daarom be-
sloten nu toch maar naar Mgr. Snickers,
den bisschop van Haarlem, te gaan. Mijnheer j
en Mevrouw Gomperts en Mej. Wattia"
zouden Mej..Tamisier bij haar bezoek ver
gezellen. 9
Tevoren had zij den Haarlemschen bis- i
schop een copie van het smeekschrift aan
den H. Vader, een uiteenzetting van haar
plan en een aanbevelingsbrief van den aarts
bisschop van Utrecht doen toekomen.
Mgr. Snickers hing een levendig tafereel
op van het geloofsleven, de godsvrucht, de
goede zeden van zijn onderdanen, en ver
klaarde, dat hij daarom het nut van een inter
nationaal congres niet inzag en ook niet de
noodzakelijkheid van zulk een openlijke
geloofsbetuiging aan de IT. Eucharistie.
Integendeel. Het voorstel daartoe alleen»
zoo meende hij, zou zijn diocesanen schan-
dalizeeren.
Hierop veroorloofde Mej. Tamisier zich
eerbiedig te vragen „Maar, Monseigneur,
omdat uw volkzoogoed, zoo vurig, zoo voor
beeldig is, laat ons juist tot dat volk gaan en
er beter door worden."
Maar dat maakte op den Hollandschen
bisschop weinig indruk.
„Ik geef u mijn goedkeuring niet en i»
weiger ze ook niet" was zijn eindbeslissing-
„Als men mij een program bezorgt en een
overzichtelijk plan, zal ik de zaak een sna*
gaan."
Met dit bescheid eindigde de audiëntie»
die anderhalf uur geduurd had.
Gehesl terneergeslagen keerde Emilie Ta*
misier naar Amsterdam terug. Mgr. de
Ségur echter, wien zij alles schreef, gaf haat
nieuwen moed. Hij gaf haar den raad, pas
toor Schlüter te raadplegen over een pro
gram, dat men aan Mgr. Snickers en de
andere Hollandsche Bisschoppen kon voor
leggen, alles in de veronderstelling dat me"
den verlangden Pauselijken zegen voor hel
werk kreeg.
Pastoor Schlüter was niet zoo optimist
tisch gestemd als zijn Bisschop omtren'
den toestand van den godsdienst in Neder
land.
„Ook Holland heeft te lijden," zoo zeide
hij, „zonder ophouden is er strijd met Pro*
testanten en schismatieken. De geheime ge*
nootschappen ondermijnen den bodem, a'
is het geleidelijk en langzaam, overeen
komstig het nationaal karakter. De dweep*
zucht der Protestanten staat ons geen open
bare processies of pelgrimstochten toe, terwijl
alle goddeloosheid de baan vrij heeft. Onde*
het juk der vreeze gaat het geloof in vele
zielen achteruit. Een Sacramentscongres
in Amsterdam zou de fierheid van alle Hol
landsche Katholieken doen toenemen, hel
zou een zegen en een weldaad zijn, die onS
land te danken had aan de oudste dochter
der Kerk."
De Pastoor schreef ook aan Mgr. de Ségui
en drukte zijn wensch uit, dat de H. Stoel
een algemeenen oproep aan de katholieke
wereld zóu richten tot grootere vereeriöS
van het H. Sacranentmet bijzondere geeste
lijke voorrechten voor de priesters, en
laten, voor de geloovigen, die Jezus in
H. Sacrament een bezoek brachten. „Dan
zoo zeide de ijverige zielenherder, „dan zou*
den de kerken niet gesloten worden na af
loop der H.H. Missen, gelijk dat in Neder
land de gewoonte is, en konden de geioovige"
elkaar aflossen in onafgebroken aanbidding-
De katholieke leeken, aan wie Mejuffr-
Tamisier een bezoek bracht, waren, tot alle
offers bereid voor het Eucharistisch congres-
„Laat onze Fransche broeders bij on?
komen, zeiden zij, heel ons huis staat te
hunner beschikking. Wij zullen hen als
familieleden beschouwen. De priester zullej]
we met nog meer zorg en eer ontvangen-
Re kenend op God en de toekomst ver
liet de ijveraarster voor het H. Sacramenl
Nederland, dat haar en zooveel troost efl
zooveel teleurstelling bezorgd had. Op haat
terugreis naar Frankrijk, ging zij te Mecheleö
aan Kardinaal Dechamps den uitslag van ha at
reis meedeelen ze verzekerde hem, dat de
seculiere en reguliere geestelijkheid van Ne
derland voor haar plannen gewonnen wa
ren en enkel den wenk hunner Bisschoppen
afwachtten, en deze verlangden op hun beurt
een juist program en den zegen van Roitie-
Wijl ook in België voor dat jaar zulk een
congres onmogelijk werd geacht, namen de
Eucharistische ijveraars het besluit, niet
tegenstaande alle moeilijkheden, in Frank*
rijk zelf het eerste internationaal Eucharis*
tische congres te houden.
Dit kwan den 28sten Juni 1881 te Rijssel
bijeen.
Wol ksmissionaris).
Heb het aitstekendste aas te bieden dal
iemand wenschen kan, hoe zal de wereld
het weten, indien gij niet adverteert.
JOHN. P. ROCKEFELLER.
ir wordt gewerkt, veel en hard gewerkt
door priesters en leeken om de godsvrucht
tot het H. Sacrament te verbreiden, te ver
diepen en vruchtbaar te maken. Het aan
staande Internationale Eucharistische Con
gres geeft nieuw enthousiasme, zoodat er
nog meer, nog intenser gewerkt zal worden
om den Eucharistischen Liefdekoning te doen
heerschen in alle harten.
Alle Apostolische mannen echter voelen,
dat zij niets vermogen zonder het gebed en
de verstervingen van uitverkoren offerzielen.
Het is goed, aanmoedigend voor hen, te we
ten, dat zij niet alleen staan in hun Eucha
ristischen arbeid, maar dat velen meewer
ken, en vooral meebidden.
Door stil gebed zijn vele kloosterlingen 'n
krachtige hulp van de apostelen van de Eu
charistie.
Ter gelegenheid van het Eucharistisch Con
gres, is bet goed, de aandacht te vestigen op
een kloosterorde, in ons land nog te weinig
bekend; n.m. de Benedictinessen van het H-
Sacrament, die nu pas weer een nieuwe
stichting begonnen zijn te Ginneken. Haar
bijzondere en uitsluitende taak is het, te bid
den voor den triomf van den Christus Eucha-
risticus.
De kloosterorde ontstond in Frankrijk in
den tijd, toen door dén invloed van hêt Jan
senisme de godsvrucht tot het H. Sacrament
sterk verflauwde. Er moest een krachtige
Eucharistische beweging gesteld worden te
genover dien Jansenistischen invloed. Ge
steund door ijverige priesters en kloosterlin
gen, stichtte in 1654 Moeder Mechtilde van
het H. Sacrament deze Eucharistische Con
gregatie.
Het zijn Benedictinessen van de oudste
observantie met nachtofficie, onthouding en
groote monniken-vasten. Blijde gehoorzaam
heid aan de oversten, een zoo groot moge
lijke onderlinge liefde, maken dit strenge
leven opwekkend en aangenaam, waardoor
zij wederom in staat zijn, haar bijzondere
verplichting, den eeredienst van het H. Sa
crament, zoo goed mogelijk te vervullen. Bi)
de gewone geloften voegen zij dc geloften
van den eeredienst van het H. Sacrament,
Haar leven is daar geheel op ingericht en
alles wordt teruggebracht tot deze bijzon
dere devotie.
Op het Benedfctijnsche kleed dragen zij
een kleinen remonstrans, waarop de woor
den gegraveerd staan: „Geloofd en aanbe
den worde altijd het Allerheiligste Sacra
ment des Altaars." Dat schietgebed hebben
zij voortdurend op dc lippen; bet is de on
derlinge groet, daarmede beginnen en eindi
gen zij al haar oefeningen.
De dagelijksche werkzaamheden worden
verricht ter eere van het IT, Sacrament en
onder het werk richten zij zich dikwijls in
den geest naar dien God van Liefde. Den tijd,
die overblijft van de verplichte bezigheden,
zooals gebed, geestelijke lezing, studie van
de H. Schrift, beoefening van den kerk
zang, enz., werken zij met innige piëteit aan
het vervaardigen van misgewaden en kerk-
ornamentcn, om oók zelfs in haar handwerk
het H, Sacrament te eeren. De twee groote
middelen echter om Jezus in Zijn H. Sacra
ment te eeren en waartoe al het ander»,
wordt ternggebracht, zijn: de eeuwigdurende
aanbidding van het Alelrheiligste en het Eer
herstel.
Noch overdag, noch des nachts is het H.
Sacrament zonder hulde. Uur na uur volgen
de religieuzen elkander op voor de aanbid
ding-
Iedere Donderdag is een Sacramentsfeest.
Dan hebben zij Mis en Officie van het H.
Sacrament, den geheelen dag uitstelling en
de zusters verlaten de kapel niet, tenzij
voor de maaltijden om den geheelen dag
gezamenlijk hulde te brengen aan Jezus in
Zijn H. Sacrament.
Sacramentsdag met het octaaf wordt met
den grootsten luister gevierd. Niets wordt
gespaard, om den God onzer altaren hulde
te brengen. De tweede groote verplichting is
eerherstel te brengen voor de beleedigingen
en de heiligschennissen tegen de H. Eucha
ristie bedreven.
Haar eerbied voor het H. Sacrament, dien
zij in alles toonen, is een eerherstel voor
de oneerbiedigheden, haar vurigheid in aan
bidding en communie is 'n eernerstel voor
de lauwheid en de lafheid van vele men
schen.
Beurtelings brengt één der zusters, die
voor dien dag den naam van Eerherstelster
draagt, den geheelen dag door in oefeningen
van boete en eerherstel. Vanaf de conven-
tueele Mis tot aan de Vespers is de Eerher
stelster in geestelijke afzondering. ?4idden
in het koor staat een groote kandelaar in den
vorm van een kolom, verbeeldende de gee-
selkolom van Christus; de brandende was
kaars er op herinnert aan den van liefde
brandenden Jezus en aan de verplichting toi
vurige wederliefde.
De Eerherstelster knielt bij deze kolom
neer, omvat met beide handen de waskaars,
terwijl zij een koord, dat aan de kolom be
vestigd is, om den hals slaat, om aan te dui
den, dat zij zich zoo nauw mogelijk met
Jezus' lijden wil vereenigen.
Na de conventueele Mis komt de zuster,
die dc week heeft, naast haar staan en leest
de akte van eerherstel voor. Als de zusters
naar de eetzaal gaan, volgt de eerherstelster,
en vóór de lezing zegt zij geknield:
„Geloofd en aanbeden worde altijd het
Allerheiligste Sacrament des Altaars. Mijne
dierbare zusters, laten wij ons herinneren,
dat wij Gode zijn toegewijd als slachtoffers,
om zooveel het ons mogelijk is, de beleedi
gingen en onteeringen, die het H. Sacramenl
onophoudelijk worden aangedaan, te herstel
len. Ik vraag U nederig de hulp uwer ge
beden om mij waardig van deze taak te
kwijten." Na deze woorden staat zij op, en
gaat in de diepste ingetogenheid naar de
kapel terug om èn de eenzaamheid èn de
boete van den Zoon Gods te huldigen.
Ieder jaar, op den Donderdag na Sexage
sima, wordt het groote feest van Eerherstel
gevierd, dat door het Veerfig-uren-gebed
wordt voorafgegaan. Alles in deze plechtig
heid: woorden, zang, melodieën, herinnert
de Benedictinessen van het H. Sacrament
aan haar eerherstellende zending. Dit feest,
een waar vergiffenisfeest, trekt altijd een
groot aantal geloovigen naar de kapel, om
hun smeekbeden bij die der zusters te voe
gen.
Zoo is haar leven waarlijk een Eucharis
tisch leven; er is geen enkele handeling van
den dag, of het is een akte van lof, van aan
bidding, van eerherstel voor Jezus. Dat alles
doen zij onder leiding en bizondere bescher
ming van Maria. Terwijl de Oversten zich
tevreden stellen met den titel van priorin,
vereeren zij de Zoete Moeder des rleeren
als haar beminde Abdis. Ieder jaar, op den
Zondag na den 15den Augustus, leest de
Overste een akte voor, krachtens dewelke de
H. Maagd Maria als Abdis gekozen wordt,
cn waarbij de sleutels en het stempel van
het klooster voor het beeld der Moeder*
maagd wórden neergelegd.
Wie twijfelt nog aan den grooten invloed-
die van zoo'n klooster moet uitgaan voor
het Eucharistisch leven en voor alle Eucha
ristische werken. Volgaarne verleenen ril
aan alle Eucharistische werken en aan «He
Apostelen van de Eucharistie haar krachtig6
gebedenhulp.
Paus Pius X schreef in 1919 aan een jubi*
leerendc beschouwende Orde:
,,De eenen volgen Martha, de andere"
„Maria na. Gij nu, die het beste deel vcr-
.kozen hebt, behoudt het; laat u niet va"
„uw heilig voornemen afbrengen onder voor
wendsel van het heil der der zielen; in he1
„valsche denkbeeld, dat de veel bewogo"
„tijden, die wij doorleven, niet een levC
„van beschouwing, maar een werkzaal"
„leven vorderen. Neen, want naarmate d®
„bedorvenheid dezer eeuw toeneemt, des tc
„meer wordt het noodzakelijk, dat de god*
„dclijke rechtvaardigheid bevredigd wordc<
„door aanhoudend gebed en algeheels zeH-
„opoffering."
Dit is de roeping van de Benedictinessen
van het H. Sacrament; zichzelf opofferen _e°
bidden, opdat de Eucharistische LiefdekonioS
moge heerschen. Een heerlijk schoone roe*
ping maar niet gemakkelijk. God ecbtef'
beloont de edelmoedigheid en geeft krach'
om de vrijwillig aangegane plichten met blijd0
vurigheid te volbrengen,
