Wieringen geen eiland meer. De mobilisatie-herdenking. Burgeroorlog in Brazilië.
w
4
I «B
I
UIT DE PERS.
GEMENGD NIEUWS.
"SPI
liliit
KUNST EN
KENNIS.
Waarom geen ontwapening.
Vervalsching van bankbiljetten.
BÊÉÉiiiiS
-
WÊ
Een autoband binnen
het wiel.
In „Het olk besluit de heer Kleereko-
per een beschouwing met de woorden:
„Ontwapening is het levensbeginsel aller
menschelijkheid!"
„Oppervlakkig zou men hem gelijk willen
tgeven", repliceert de „Volkskrant."
„Maar als men even nadenkt, vraagt men
zich af, of ontwapening de menschelijkheid
niet méér in het gedrang zou brengen.
Zoo lang althans de communisten niet van
hun militairistische opvattingen afzien.
Hadden we alleen met de Nederlandsche
communisten te rekenen, dan zouden we ge
neigd zijn te zeggen: we wagen het er op.
Maar het wereld-communisme met Rus
land als groote broer, wil van geen ontwa
pening, geen pacifisme weten.
Van Ravesteyn heeft pas gezegd: de so
cialist, die van den oorlog afziet, is geen
socialist meer.
De communisten willen het militairïsme
eerst opgeven, als de heele wereld één
groote sovjet-republiek is geworden, als
overal de bourgeoisie en onder de bour
geoisie worden ook de sociaal-democraten
verstaan is onderworpen of opgeruimd.
Zou men nu inderdaad de menschelijkheid
dienen met tot ontwapening te- besluiten
en aan de communisten gewonnen spel te
geven?
Ontwapening is een mooi woord en een
mooie zaak, maar ze kan, uit het oogpunt
der landen-gemeenschap beschouwd, alleen
internationaal tot stand komen.
En beschouwt men ze uit het oogpunt der
partijen, dan kunnen, zoo lang het commu
nisme den oorlog als een veroveringswapen
hanteert, de andere niet tot ontwapening
overgaan.
Dit zou met zelfmoord gelijk staan eni
ware de dood van de menschelijkheid.
Daarom moet men, ter wille juist' van de
menschelijkheid, het wachtwoord van den
heer Kleerekoper voorloopig afwijzen."
Zoolang bankbiljetten bestaan zijn er meer
of minder geslaagde pogingen gedaan om
ze te vervalschen en daardoor zijn weer te
genmaatregelen uitgelokt om het namaken,
zoo moeilijk mogelijk te maken. In Enge
land, vertelt het Hbld., gebruikt men van
oudsher een speciale soort papier, die ner
gens anders ter wereld gemaakt wordt, daar
het procédé der bereiding ervan volledig
geheim gehouden is. Toch is het meermalen
gelukt die biljetten na te maken, vooral
:y>"
|H
vS^ysv.-
WIERINGEN IS GEEN EILAND MEER! De naam, die ook in de laatste jaren, door
het verblijf van den ex-kroonprins, wereldvermaardheid verwierf zal weldra nog
slechts een herinnering zijn. Het laatste gat van 8 M. n.l., dat de beide dijken (we toon
den vroeger foto's van den aanleg)» van elkaar scheidde, en dat men op onze eerste
foto ziet, is dezer dagen dichtgegooid. Op de foto rechts ziet men de aannemers van
het werk als eersten de nieuwe verbinding te voet passeeren.
DE BURGEROORLOG IN BRAZILIË. Hierboven: de Stadsschouw
burg te Sao Paolo, nu militair hoofdkwartier. Hieronder: 't groot
ste hotel van die stad, nu geheel als hospitaal ingericht.
lütf efór.Sf
TWEE OPTOCHTEN IN WEENEN. Hierboven: Betooging tegen den
oorlog door Oostenrijksche invaliden, 27 Juli. Hieronder: Oostenrijk-
sche studenten vormen een reclamestoet voor de Wiener Messe.
714 September a. s.
EEN HOND ALS FILM-STER. Rin-tin-tin, een Duitsche herdershond, die door Cana-
deesche soldaten toen hij nog jong was, in een loopgraaf in Noord-Frankrijk werd
gevonden, waar hij het lijk van zijn Duitschen meester bewaakte. De soldaten namen
het dier mee naar Amerika, waar hij tot Film-ster werd opgevoed. In de film: „De
hond van Kariba" vervult hij de hoofdrol.
"It-
y>::y.y:;>y .vyy»,;:
'x-:?
H. M. DE KONINGIN, met Prinses Juliana, teruggekeerd van Haar Noorsche" reis, werd in Baarn door
H. M- de Koningin Mceder aan het station
afgehaald.
KARDINAAL VAN ROSSUM, die na afloop van het Eucharistisch Congres o. aook 's-Hertogenbosch be
zocht, gaat met Mgr. Diepen naar de Mis
sie-vergadering.
DE MOBILISATIE-HERDENKING. Pater
Borromeus de Greeve houdt aan het mo
nument een herdenkingsrede,
DE MOBILISATIE-HERDENKING op 1 Augustus bij het monument op den Strandboulevard te Scheveninfien. Een foto van
de groote belangstelling vóór het monument
DE MOBILISATIE-HERDENKING. Ge
neraal Snijder, opperbevelhebber van het
leger in de oorlogsjaren, nan het strand.
door bijzonder' begaafde! teekenaars, die
vermoedelijke langs eerlijken weg minstens
zoo goed den kost hadden kunnen verdie
nen. Ook in ons land is een dergelijke ver
valsching nog niet zoo lang geleden ont
dekt en gestraft.
In de metste gevallen worden voor bank
biljetten zeer speciale papiersoorten ge
bruikt, die bovendien voorzien worden van
een vrij ingewikkeld watermerk. Dit werd
echter dikwijls nagemaakt, zij het dan ook
op niet al te beste manier, door te trach
ten een dergelijk merk droog in het papier
te persen, waardoor de geperste plaatsen
bij het doorkijken iets meer licht doorlaten
—"dan de andere; ook wel werd f
met vetdruk nagemaakt, om ge
lijke reden.
In Duitschland is men er in
dertijd toe overgegaan, om, vol
gens een geheim gehouden pa
tent, gekleurde vezels in het
banknotenpapier aan te bren
gen, hetgeen echter ook alweer
vrij handig door ervaren ver-
valschers geïmiteerd werd. Vol
gens een der laatste berichten
is een methode gevonden om
buitengewoon dunne metaaldra
den in het eigenlijke papier aan
te brengen, hetgeen zonder spe
ciale en zeer kostbare toestel
len nooit nagedaan zou kunnen
worden.
Ook door middel van bijzon
dere drukmethoden zijn de
bankbiljetten beveiligd. Men
heeft b.v. dikwijls gebruik ge
maakt van koperdiepdruk.
Langs fotogemischen weg wordt
dan in een kope/en plaat een
teekening geëtst, die bestaat
uit diepere en minder diepe
plaatsen, waardoor een verflaag
op de verschillende plaatsen
zeer ongelijk wordt verdeeld.
Immers de diep geëtste plaatsen
houden meer verf vast dan on
diepe of bijna niet geëtste. De
ze dure methode kan door ver-
valschers meestal ook niet toe
gepast worden, met gevolg, dat
geprobeerd wordt met steen
druk en zelfs met lichtdruk
valsche biljetten te maken, die
echter een overal volkomen ge
lijk dikke verflaag bezitten en
daardoor bij nauwkeurig bekij
ken direct te herkennen zijn.
Meermalen gebruikt men ook
biljetten met onderdruk, die
een fijne guillocheering bevat,
die langs mechanischen weg
nooit te imiteeren is en boven
dien wordt die onderdruk door
den eigenlijken druk voor eet
deel bedekt. Het namaken van
dergelijke biljetten is buitenge
woon moeilijk, zoodat aangera
den wordt om bij een onder
deel van dien onderdruk bij een
echt bankbiljet nauwkeurig op
te letten en dat onderdeel als
het ware uit het hoofd te lee-
ren. Wordt een valsch biljet
van gelijke waarde aangeboden,
dan kan men in een oogwenk
de verschillen voor dat onder
deel constateeren.
In Duitschland heeft men fot
andere middelen de toevlucht
moeten nemen toen de waarde
vermindering van de mark niet
meer toeliet, dat men zulke
dure drukmethoden toepaste.
Men gebruikte toen speciale
tinten en wel vooral een soort
groen, dat verkregen werd door
bepaalde soorten geel met
zwart (in plaats van met blauw)
te vermengen. Als men de hoe
veelheden dier stoffen niet pre
cies kent, is het bijna ondoen
lijk een gelijke kleur groen te
makex», zoodat in Duitschland
sterk aangeraden werd vooral
op die groene kleur te letten.
Doordat de vervalschers
nooit beschikken over kleur-
mengsels, die volkomen gelijk
opgebouwd zijn als die van de
echte, levert belichten met een
kleur, die zoo homogeen moge
lijk wordt gehouden, bij een
echt bankbiljet steeds andere
resultaten op dan bij een ver-
valscht. Deze methode is na
tuurlijk niet gemakkelijk in het
klein toe te passen, maar kan
een vervalsching met volkomen
ekerheid doen aantoonen. Dit
kan ook gebeuren door middel
van stereoscopen, waarin twee
echte gelijke biljetten een ge
heel ander resultaat opleveren
dan een echt en een onecht.
Voor een leek, die echter
snel een biljet moet herkennen
is er vrijwel geen ander middel
dan bij zeer goed licht elk bil
jet te bekijken, nadat hij tevo
ren de moeite heeft genomen
om van de echte biljetten spe
ciale kenmerken, zooals hierbo
ven is aangegeven, te memoree-
ren. Bij slecht licht moet men
geen bankbiljet klakkeloos aan
nemen, daar dan de beoordee
ling van het watermerk en van
andere kenteekenen zeer
moeilijk is.
Een Fransch uitvinder heeft
als volgt geredeneerd: een
luchtband is een mooi ding.
zoo lang hij werkelijk vol blijft.
Maar als hij door een ongeval
plotseling leeg loopt, vooral als
de wagen met groote snelheid
rijdt, kan het gevaarlijk wor
den voor den wagen en den
bestuurder. Bovendien is de
veerende werking altijd gering
wegens het geringe oppervlak
dat op den weg rust.
De bewuste uitvinder ont'
wierp daarom een wiel, waarbij
de luchtband tusschen velg en
naaf zit. De velg, die nu direct
op den weg rust, wordt door
een dunne rubberbekleeding te
gen de onvermijdelijke slijtage
beschermd. De band bestaat
als gewoon uit binnen- en bui
tenband; de laatste, die aan
veel minder slijtage onderhevig'
is, kan goedkooper vervaardigd
worden dan de tegenwoordige
buitenband. Door den vorm
dien deze band heeft, gaat het
inzetten van den binnenband
heel eenvoudig. Beschadigd
van buitenaf is vrijwel uitgeslo
ten en alles kan dus geruimen
tijd op zijn plaats blijven.
Ten slotte beweert de uitvin
der, dat de onderste helft van
den band geheel tot het nuttig
effect bijdraagt, zoodat schok
ken gemakkelijker worden op
genomen, zelfs hoewel massief
rubber op den weg rust.
