zeide zij dan met vochtigen- blik en at liet nooit genoeg over het verlaten kind hoo- In oer-ouden, soliden rijkdom geboren reld in moest.
«tuk vleesch van Titti ook op, of „je bent ren. Hij zeil voelde niets voor haar, maar en opgevoed, was hij onbekwaam, de ge- En zij bedacht zich geen oogenblik. Van
weer stout geweest en daarom mag je zij scheen zeer veel voor hem te gevoe- volgen van zijn handelingen te dragen, en geluk stralend, keken haar oogen in het
geen fruit hebben len. stond hij volkomen machteloos voor zijn smeekende gelaat van Harold en vast
Titti was tot haar „spijt" zeer dikwijls En als zij hem werkelijk liefhad, zou oud huis dat in elkaar was gestort. Een legde zij haar hand in de zijne. Over deze
ondeugend en voelde de gevolgen ervan zij da- ook niet het kleine kind, dat hartverlamming rukte hem nog denzelf- kleine roerende pauze werden zij door
aan zijn kleine knorrende maag. Het ge- niemand anders ,p de wereld had dan den dag uit zijn leven. Utti's juichende kreten heen geholpen,
void van deze straf-methode was, dat Tit- zijn vader, beminnen? De arme Louise, steeds met liefde Zoo kwam dan op een zonnigen Novem-
ti eerst openlijk, daarna heimelijk in de Met dergelijke gedachten hield Harold omringd. stond plotseling voor de berdag Louise in Eckarts huis en met
provisiekast sloop, alwaar hij niet altijd zich dikwijls gedurende de avond-uren bitterste zorgen. Ilaa eenig doel was haar twee onzichtbare goede gaven: regel
datgene uitkoos wat voor hem het beste bezig en verkeerde in den geest in het thans het graf van de „Wesselings", was en vrede. Als de beide bruine paarden
was. Toen hij tengevolge van 'n ge- huis der familie Gould. eenige plek op de w-reld welke zij nog Eckart nu naar huis toe brachten, schit-
«tolen ganzebout hevige pijn leed en in De toon in deze familie stond hem haar eigendom kon noemen, want haar terde hem het licht van zijn woning,
't bed, dan weer op den buik, dan weer te niet aan De ouder.s die hun eerlijken ouderhuis behoorde haar nog slechts kor- door 't bronsachtige loof der hoornen als
xamen gerold als een egel, vermindering Hollandschen naam veramerikaanscht had ten tijd. alleen maar in naam Naast den 'n ster tegen. Deze ster heette rust. warm-
van zijn smart zocht, verscheen juffrouw n en die steeds met hun verwanten heuvel van 't met klimop omgroeide graf te en innig elbehagen. In 't begin had
Beatrix in Harolds werkkamer, waar de in Amerika praalden, waren hem zeer harer moeder had zich thans een nieuwe Harold dikwijls aan de diepe stilte, die
totaal overwerkte man een kwartiertje onsympathiek. De dochter Ella echter, heuvel gevormd, waarop de kransen en er heerschte ongewoon buiten adem de
rust probeerde te vinden Handenwrin- die steeds met innige belangstelling naar palmtakken geleidelijk aan dor werden, trap opgerend, de deui opengeworpen, om
gend bezwoer zij hem, als vader, zijn zijn zorgen inform-erde nam hem on- en waar Louise thans dag in dag uit z„t dan plotseling verward, bijna beschaamd,
autoriteit bij het verstokte verkeerd ge- bewust in. Dat zij evenzoo over de mo- te denken over het verlies van baar on- voor Louise's en Titti's verwonderde
leide kind te laten gelden. narchie en over ten mogelijke oplossing vergetelijken vader oogen t staan Geleidelijk wende hij er
„Wat heeft hij in 's hemelsnaam dan nu der luchtvaartv binding met hem ge- Juist op een dag dat Louise wederom bij aan. dat hem geen dienstboden-lawaai en
weer gedaan," vroeg hij; sproken had, waaruit duidelijk bleek het graf zat. viel de verjaardag van Titti's -ruzie tegemoet kwam en dat hij Titti en
„Titti is wegens buikpijn naar bed ge- da,t zij niets anders wilde dan zijn te- gestorven moeder, en Titti ging aan de Louise om de grpote ronde tafel on-
bracht moeten worden Hij heeft zuive- g oordigheid, ontging hem natuurlijk hand van zijn vader met een krans van der de hanglamp vond, waar zij te zamen
ringzout gekregen en moet nu gaan sla- geheel en al. rozen aan den arm naar het kerkhof Het plaaties keken, huizen van blokken bouw-
pen. Zijn gebed heeft hij echter niet ge- De „juf" had hij met acht weken op- was een dag als toen, een dikke mist den, of een ander stil spel speelden, ter-
daan." gezegc en dien tijd moest hij het nog welke zich in 'n fijnen natten regen oplos- wijl de lamp dat stille schilderij be-
Harold Eckart keek juffrouw Beatrix c.at haar ioen, ofschoon hij haar vol sa- te; 'n dag vol oneindigen weemoed Zwa. lichtte Dit tafereel van behagelijkheid en
met een onverklaarbaren blik aan en ging larL en iedere gewenschte schadever- staken de donkere populieren af tegen de warmte liet hem het treurige buiten zijn,
«net een zwaren stip naar zijn jongen, dien goeding had aangeboden indien zij di-' grauwe lucht, en van de goudkleurige in piassenden reger en loeienden wind,
hij op bedaarde wijze over zijn gedrag reet vertrok beuken viel blau voor blad. als waren zij dubbel gevoelen
onderhield. Maar de juffrouw stond op haar recht levensmoede, af De treurwilg met zijn Met den tijd gewende Harold zich hier
Titti hoorde aandachtig toe en bood aan en wilde niet „weggejaagd" worden zoo- ver'eeld loof. welke zich over Lucie zo-> aan dat hem al het andere goede ook
nogmaals te bidden. als zij het noemde Dat deze acht we- Eckarts graf neigde, hing vol druppels, niet meer opviel, zooals een mensch aan
„Mag ik zelf eens iets bidden, vader?" ken niet tot den gelukkigsten tijd van die langzaam als tranen op den versober- ajjes gew00n raakt, en het neemt alsof
Harold knikte. Harold en Titti's leven behoorden be- krans nedervielen het .00 altiid geweest is. en het zoo be-
„Lieve God," bad Titti, zijd donkere hoeft zeker wel niet gezegd te worden Harold staarde hierop in smartvolle, h.oort te zijn. Zijn maaltijden stonden
oogen omhoog slaande, „wees toch zoo Bleek, met samengeperste lippen, en de sombere gedachten en hij schaamde zich steeds gereed, zijn wijn was steeds op
goed en maak aan mijn lam een nieuwen oogen vol tranen, als de verdrukte on- bijna dat hij geen tranen had, daar hij te juiste temperatuur, zijn tafel was altijd
kop en nieuwe wieltjes. Amen" En: „He- -chuld liep de juf door het huis Haar trotsch en te waarheidslievend was, om 'n voorbeeldig gedekt en stof of wanorde
▼e God laat juffrouw Beatrix toch ook was natuurlijk een hemeltergend onrecht droefheid te kunnen huichelen welke hij bestonden er niet meer
zulke buikpijn krijgen, zooals ik, omdat aangedaan. Omdat zij Titti slechts een niet voelde. Het kind wiens handje hij Op zijn schrijftafel ontbrak nooit een
«ij altijd al het vleesch en de pudding op- paar maal voor buikpijn een druppeltje reeds lang had losgelaten bad hii gebee' papiertje en voor het portret van de over
eet, Amen" En: „Lieve God, laat haar likeur, wat toch maar suikerwater is. en al vergeten ledene stonden steeds versche bloemen,
toch door een boozen man weghalen, want gegeven had. joeg men haar weg! Waar Wat was dat plotseling voor een )ui- Maar toch ontbrak hem iets. hij ge-
fk vind haar heelemaal niet aardig, zou zij nog zoo'n schitterende betrek- chende kreet op deze plaats van dood voelde het hoe langer hoe meer en wel
Amen," En. king vinden als deze, waar geen huis- cn somberheid? Harold keek zijwaarts het aanschouwen van de goede geest die
Maar hier slikte juffrouw Beatrix zoo vrouw haar altijd op ae vingers keek, en zag zijn kind. met een vreugdevol ge- stil zijn huishouden bestuurde. Wat Louise
«terk, dat Titti niet meer tot een verdere en de heer des huizes steeds afwezig laat. aan den hals van een slank meisje Wesseling ook deed. zij deed het alles on-
opnoeming van zijn stille wenschen kwam was? hangen, dat op het vochtige gras naast zichtbaar en al kon zij ook met de fijn-
De groote scène die nu volgde, eindig- Op een morgen toen Harold in den hem knielde gevoeligheid der liefde al zijn onuitge-
it met een opzegging door de juffrouw, nacht bij een ver afwonenden patiënt „Uita! Uita. schreeuwde Titti ten sproken wenschen raden en vervullen^
wat aan Harold veel gemak bespaarde, was geroepen cn overdag den verzuim- hoogste verblijd Zwaar hing hij aan Loui- dezen eenen ,aadde en vervulde zij niet.
daar hij het anders zelf had moeten doen. den slaap wilde inhalen, verscheen Titti se, zoo zwaar zelfs dat zij door haar tra- Hij zag haar slechts als hij zich bij haar
Wederom kwam er een nieuwe juf, die plotseling in zijn diepste negligé met een nen heen lachend Harolds ter hulo gesto- opdrong Zijn verzoek om de weinige
den roep had me' de kwaadaardigste ben- schaap zonder kop in den eenen, en zijn ken hand moest grijpen om zich te kunnen maaltijden die hij thuis kon gebruiken met
gels op een onverklaarbaar goede en hoofdkussen in den anderen arm en oprichten. Hij kende haar nog van vroe- haar te deelen, had zij met vriendelijke
zachte manier klaar te komen. Als Harold erklaarde rustig maar zeker, dat hij gere feesten, al was het dan ook slechts beslistheid afgewezen. Titti at nog niet
Eckart nu tegen den schemer naar huis ging verhuizen. vluchtig a n tafel en daarom at Louise Titti's een-
kwam, hoorde hij geen huilend of lachend De „juf" sloeg hem te erg. Alle juf- Eens had hij een enkelen keer met voudig eten met hem nok reeds uit op-
•temmetje meer, want de juf had Titti frouwen sloegen hem wel, maar deze haar gedanst hoe eeuwig lang scheen voedkundig oogpunt
reeds naar bed gebracht Titti sliep deed het te bard als ze dronken was hem dat reeds geleden Hij had gehoord Daarom maakte Harold er dan ook een
meestal om zes uur, „dat was voor hel De verschrikte vader kon zich zónder dat de verwende Louise Wesseling binnen gewoonte van. 's avonds in Titti's kamer
lieve kind zoo gezond," zeide zij. al te groote verbeelding voorstellen wat korten tijd haar mderhuis moest verlaten, te verschijnen, en aan zijn kinderlijke -pe-
Het was juist een influenza-epidemie dit beteekende arm als Job, om een betaalde betrekking len deel te nemen, of moede, doch met in-
toen de nieuwe juf in betrekking kwam en „O Titti" zuchtte hij aan te nemen. Maar van Titti's bekend nig welbehagen, hen beiden te beschou-
Harold kwam nauwelijks van zijn werk tot „O, Titt' Titti." beid met Louise bad hij nooit geweten wen. Hii vroeg zich niet af. wat hem deze
bezinning. Toen de epidemie geweken was Vast drukte hij het warme lichaampje Over -Ut- somber gezicht kwam een oogenblïkken zoo dierbaar maakte hij
en Harold vroeger naar huis terugkeerde, dat b'j hem beschutting zocht tfegen zich lach bedroog er zichzelf mee. dit genoegen
zich verheugend in het vooruitzicht zich aan, en nu besloot hij zonder eenig uit- „Kijk, kijk! Zoo komt men achter de aan het bijzijn van zijn kind toe te schrij-
nog met zijn kind te kunnen bezighouden, stel, Ella Gould om haar hand te vrage" lieve kennissen van miinheer. mijn zoon." ven en hii besefte in het geheel niet het
kwam hem een en ander toch wel wat het kon niet anders! -ei hij vroolijk leed dat hii de arme T e„lse met rijn aan-
rrcemd voor. Gezond was Titti wel, maar Titti was intusschen weer naar bene .Kent u hem allang juffrouw?' wezigheid bereidde
zijn natuur was zoo geheel en al anders, den geklauterd daar hem een kistje met „O, jal He' is al een heel oude liefde!' Daar zat zij nu aan zi u e, tfelijk zij
Harold begon zich dan ook ongerust te hamers en spijkers te aanlokkend scheen, gaf Louise hierop ten antwoord, wiens het zoo vurig in haar kinderlijk gebed ge-
maken. De hamer was vooi hem te zwaar en hart vrn vreugde opsprong smeekt had: zijn schoon, donker gezicht
Als hij om zes uur in de kinderkamer daarom raapte hij het onder den stoel „Lieve Titti. trek toch niet de plooien zoo liefdevol kiikend, terwii' zij met zijn
kwam, om zijn jongen te zien, gevallen schaapje weer op, en gebruik- uit mijn japon Titti, kom! wees lief' »oon op haar schoot V Hoe 'ang nog?
«liep Titti werkelijk reeds als een te dit als hamer, om kleine spijkertjes in Laat Uita los Uita mjiet naar huis!" Zijn verloving met Ella Gould was iede-
engel, en bijna was Harold hoofdschud- zijn vaders ledikant te kloppen. Maar Titti hing als een klit aan Louise -n dag te verwachten met Flla Gould
den d weggegaan, toen het he<_. opviel dat „Maar Titti riep Harold uit zijn ge- rok en brulde als een bezetene daar- de koude, leege dame van de wereld, de
de juffrouw zoo gedwongen lachte en on- dachten opgeschrikt „hoe kan je zoo bij ging zijn vader plotseling een licht op verwende. grillige gezelschapskoningin
rustig als een verschrikte muis de ka- ondeugend zijn. en dat terwijl ik er bij „Lieve juffrouw juffrouw Wesseling,' die slechts een hart had voor zich zelf
mer op en neer drentelde. Hij boog zich ben?" begon hij haperend „vergeef mij wan rileen Hoe zou het dan Titti vergaan?
nogmaals over het met kanten overhangen Tittie hield op met hameren en zei neer ik misschien wanneer mijn vraag Een smartelijke toorn aan een 1 itte-
bedje cn bemerkte daarbij met bevreem- koel: „O vader als je eens wist, hoe on- u ongepast voorkomt! Ik hoorde dat n e verachting grenzende kwam in haar op
ding een merkwaardigen reuk, die uit Tit- deugend ik ben als je er niet bij bent." de stad wilt verlaten, om ren een b- Waar„m moest bet dan iuist deze Ella
ti's half geopend mondje kwam. Impul- „Schei -uit met dat kloppen," beval trekking aan te nemen?" Gould zijn"? War er dan geen rijke en
«ief schudde hij hem met stijgende ver- Harold streng! ?oorloopig zoek ik er nog ecu, an knappe meisies genoeg, die zich moeite
wondering aan zijn arm. Titti sloeg „Maar vader ik wilde je toch alleen woordde zij droevig, terwijl zij nog steed' vilde geven om Titti op te voeden? Moest
een paar wazige oogen op, lalde iets en maar Uitas liedje voorzingen, op dat u bezig was om Titti's klemmende vuistjes -ij dan werkeloos en zwijgend toezien,
was ongetwijfeld zoo zwaar beschonken, kunt slapen." 'zacht van haar kleed los te maken. „Ik 'onder hem voor een tweede, erge le-
dat Harold Eckart half zinneloos op den En opnieuw hamerend begon hij met heb zoo weinig geleerd wat ik kan ten vensfout te waarschuwen, waarvan hii
«toel naast Titti's bedje neerzonk en zijn luide stem: „Goeden avond, goeden nutte maken, dat het zeer moeilijk za' rich geen denkbeeld kon vormen? Ach!
zoon wezenloos aanstaarde. nacht met ro n bedacht met door- zijn iets te vinden 'neb doe ik a! mik 7ij kon allerminst spreken! Al haar gren-
Zoo doorschouwde dan ook Harold plot- oen bedekt slaap onder het dek best ervoor enlooze liefde moest opgeofferd worden
«eling de opvoedingsmethode van de zoo 5* dekens zacht. Dr. Harold ademde diep Tegenover d an de conventioneels huichelarij en leu-
veelgeprezen juffrouw. Zij wilde des Kijk, nu heeft U er plezier in?" ze bleeke voorname gestalte deze ern ten van de wereld, welke aan de vrou-
avonds rust hebben, en likeur smaakte Harold lachte inderdaad hartelijk stige treurige oogen, scheen zijn wensck wen verbiedt, te zeggen: „Ik waarschuw
Titti zeer goed, waar hij bovendien voor- dei. uitlegging „met doornen bedekt" hem plotseling buitengewoon stout dan ie, om"rt mij jouw geluk boven alles gaat:
treffelijk op sliep, en den anderen dag nog vond hij werkelijk grappig. Hij tilde zijn zeide hij zeer snel: „Zou u cr toe kunnen ik waarschuw je, krachtens de goddelijk-
fn een afgematlen slaperigen toestand jongen bij zich in het bed, kuste hem besluiten, bij dit arme kereltje, de moe- ste. reinste gevoelens, dat ik mijn leven
verkeerde, waardoor zij zich ook niet veel krachtig, en liet hem toen op bet tapijt derplaats te bekleeden tot hij weer een rfehgel aan ion wü wüdon het ge-
met hein behoefde te bemoeien. glijden. moeder heeft? Ik zou u er zeer dankbaar voel van onzelfzuchtige liefdel"
Harold geraakte bijna in vertwijfeling. „Schiet op Titti, laat je klaar maken voor zijn u kunt uw condities geheel En daarom zweeg zü bet was echter
Weer dook de gedachte aan een nieuw en ga met mij mede op practijk." naar eigen verkiezing stellen! Wij beiden. Wh reeds te laat'
huwelijk bij hem op. Deze eeuwige juf- En waar was Louise in al dien tijd? Titti en ik, wij hebben onbcschrijfclijk
IroMwen-oorlog werd hem eenvoudig on- Lang had zij in het Park naar Titti uitge- veel meegemaakt ro»f dP ««eer F.Ua Gould stond aan het venster en
rerdragelijk keken hij was haar ontrukt. Van verre Titti." staarde somber, in den gelijkmatig neer-
Zoo dacht hij aan Ella Gould, wiens zag zij hem somsin zijn zwart rouwpakjè Louise's hail stono oogenblik stil vallenden regen van een donkeren No-
moeder hij juist als influenza-patiënte be- aan de hand van zijn „juf." Eu dan ver- Was zulk geluk mogelijk? Zij zou zijn vemberdag. Zwaar vielen de bladeren van
handeld had en die ook wel merken liet gat zij haar eigen leed. Het groote nood- kind mogen verzorgen zij zou hem da- de boomen der laan op den grond en
dat zij graag voor Harold's cchtgenoote in lot bad zich plotseling tegen haar ge- gelijks zien met hem onder één dak vormden daarop een tapijt, dat het ge-
aanmerking wilde komen. Zij vroeg kcerd. Haar vader verloor in eens zijn mogen levenl Anders hoe anders dan luid van de schreden der menschen ge-
steeds zoo belangstellend naar Titti, en geheele vermogen, Verliezen hadden hem zij eens gedroomd had, maar toch! Een heel en al dempte. Een zware weemoed
«prak roet hem zoo fijngevoelig over kin- èr toe gedreven zich in gewaagde beurs- korten tijd uitstel, van wonderbaar nooit lag over de aarde, en drong door tot op
deropvoeding en klnderbelangen en kon speculaties te steken. gehoopt geluk, voor dat zii de wijde we- de zielen der menschen, die hierdoor in
een sombere stemming vervielen. In ES-
la's ziel, voor zoover zij iets bezat dat
op een ziel geleek, wekte het slechts
wrok, haat en bitterheid, welke zij nog
niet gevoeld had. Eenige reden tot bitter
heid had zij wel, daar de verwende, jonge
erfgename, die tot nog toe slechts had be
hoeven te willen om te bereiken hetgeen
zij wenschte, thans iets had wat niet naar
haar wensch ging. Zij wachtte reeds acht
dagen iederen dag uren lang. Wachtje op
een man! Zij Ella Gould Het was
schandelijk! Het was niet in te denken
Woedend stampte zij met haar voet.
Mevrouw Gould, die op een, met een
huid bedekte chaise longue lag en in een
roman bladerde, liet het boek zinken erf
monsterde haar slecht gemutste dochter
met een langen, eenigszins geringschat-
tenden blik
„Wéés zoo goed en laat je kwade lui
men ergens anders op los, dan op mijn
echte Smyrna," zei zij traag. „Dat kleed
kan er toch niets aan doen, dat het dok
ter Eckart niet belieft, hier te komen!"
Ella siste als een getergde slang.
„Hoon maar, mama! Maar hij zal mij
iedere minuut wachten, duizendmaal ver
gelden, wanneer ik hem hebl"
„Wanneer je hem hebt," echode mama
spotachtig.
„Hij kan niet meer terug," zeide Ella
koud.
Mevrouw Gould maakte een verachtelij
ke beweging: „Waarom niet," vroeg zij
scherp. „Heeft hij reeds iets bindends ge
zegd? Ik dacht, hij bezint zich rijkelijk
lang en geeft jou in overvloedige mate
tijd om op deze nieuwe gril terug te ko
men."
„De geheele stad weet het en spreekt
ervan, dat weet hij ook. Hij heeft mij in
opspraak gebracht en kan nu niet meer
terug! Weet u er soms een! Uw geliefden
Jac. Weber neem ik onder geen enkele
omstandigheid reken daarop.'
„Zeer onverstandig van je, hij past dui
zendmaal meer bij je, dan die weduwnaar
met als toegift 'n verdorven bengel."
„Spreekt u eigenlijk van een tuchthuis
boef of van een driejarig kind?"
„Maak u niet bezorgd, mamal Ik wil al
leen Harold hebben, en ik moet hem heb
ben en wat zijn kind betreft, er zijn nog
wel strenge particuliere opvoeders en in
't slimste geval verdekte verbeterhuizen
Overigens zal het lieve engeltje aanstonds
in natuurlijke grootte verschijnen komt
de vader niet, dan haal ik intusschen den
zoon. Ik heb hem. met Louise Wesseling
hier verzocht
Mevrouw Gould sprong uit haar gemak
kelijke houding overeind, wierp heftig het
boek op den grond en gaf het aan haar
voeten sluimerende hondje een trap, dat
het tot aan den overkant van de kamer
vloog
„Hoe onaangenaam en hoe gedach-
tenloos," schreeuwde zij toornig, „maar
zoo ben je nu altijd ik zal blij zijn als
je eenmaal uit huis bent. Hoe kan je
nou die Louise inviteeren? Men weet toch
heelemaal niet. hoe men ze nu behande
len moetl Hoe tactloos van je, mij in zulk
een lastig parket te brengén, daar wii
toch vroeger zooveel met den ouden Wes
seling verkeerd hebben."
Ella haalde ongeduldig haar schouder.'
op. „God, hoe vreeselijk onverschillig,"
meende zij koei. „Gelijk men zulk soort
menschen altijd behandelt Zeer vriende
lijk, natuurlijk, met een groote dosis min
zaamheid Daar komen ze overigens -'
aan
Mevrouw Gould trad ten tweeden mal
op Bijou toe die weer kwam aanslui
pen. doch keek op het zelfde oogenblik
met een zachten lach op haar gelaat naar
Titti. voor wien pen bediende iuist d
deur opende.
„Kijk eens aan, wat komt daar voor e;
lieve kleine hartedief," vleide zij, Louise
terloops toeknikkend. „O, wat heb je daar
voor heerlijke rozen, zijn die voor mij be
stemd?"
Titti rukte zijn jasje uit mevrouw's
hand los en hield de rozen op zijn rug.
„Ben jij de nieuwe tante," vroeg hii
haar sterk fixeerend. „Uita had gezegd,
ik zal ze aan de nieuwe tante geven, doch
ie bent heelemaal niet nieuw meer. ie
bent al heelemaal verkreukeld!"
Mevrouw lachte eenigszins gedwongen
„dat lieve, onschuldige kind."
Excuseer, mevrouw," mengde Louise
zich, diep blozend van vertcgenhcid, in 't
gesprek maar mevrouw weerde haar
af.
„Dat hindert niets, juffrouw! Hoe gaat
't met u? We herinnere ons dikwijls
uw lieven vader en de heerlijke dagen
van vroeger! Nietwaar, Ella? Ja, het is
altijd zoo ontzettend treurig, wanneer
zich twee oogen voor altijd sluiten, en al
les zoo verandert voor de achtergeble
venen!"
Louise neigde zwijgend. Zij nam Titti bij
zijn schouders en schoof hem zacht naar
Ella toe. Titti hield haar de rozen voor,
en beiden keken zij elkaar stil en opmerk
zaam aan het was alsof twee tegen
standers elkaar maten. Dan trok Ella hem
met goed gespeelde zachtheid naar zich
toe.
Titti echter verachtte als een echte jon
ger., liefkoozingen van vreemden, en spar
telde heftig van haar schoot naar beneden:
„Afblijven! Niet aanpakken!" zeide hij
zeer ongalant, en draaide zijn kopje voor
de kussende li. pen weg.
„Zoo, zoo Harold!" dreigde zij schelm
achtig, „£oo is het dan toch waar wat ik
van jou gehoord heb. dat je een stoute
onaardige kleine jongen bent?"
Titti trok een nadenkend gezicht: „Wie
heeft je dat verteld?" informeerde hij be
langstellend.
„Nou.^een engel, je engelbewaarder na
tuurlijk."
Titti maakte een eenigszins gedrukten
indruk „Vertelt hij alles over?" vroeg hij
gespannen.
„Ja, al je onhebbelijkheden vertelt hij
aan aij over."
„Dan is de engelbewaarder een echte
oude kletskous." meende Titti verachte
lijk
„Maar Harold - Haroldl"
„Zoo heet ik niet," zei het kind koppig,
„ik heet Titti."
Ella deed alles om bij den jongen in een
goed blaadje te kómen- en krenkte inmid
dels Louise, door haar op weemoedigen
'toon te beklagen, en haar bij ieder woord
de „vernederende betaalde betrekking"
onder den neus te wrijven. Intusschen bad
Titti de „nieuwe tante" genoeg opgeno
men, en verraste plotseling allen daar
mee, door te verklaren, zij .heeft tóch
oogen, werkelijke echte oogen! Ook infor
meerde hij met groote belangstelling of zij
er ook werkelijk mee kijken kon
„O, God, wat een origineel kindl" riep
Mevrouw uit, „wat zou hii daarmee wil
len zeggen?"
„Emma heeft gezegd, dat jij valsche
oogen hebt, en.,.." Louise onderdrukte
verdere openbaringen en maakte Titti op
de goudvischjes opmerkzaam, die in een
kamer-bassin monter heen en weer zwom
men. Titti bekeek de vischjes aandach
tig, docf werd plotseling een klein sier
lijk netje gewaar, dat tegen het Drachtige
voetstuk aanstond..
„Maar nieuwe Tante," riep hij „is dat
net zoo klein? Emma heeft mij toch ver
teld dat ie miin vader in 't net lokte
Het zal wel niemand verbazen, dat Tit
ti's bezoek met een groot fiasco eindigde,
en dat zijn roep als ondeugende bengel
een vasteren vorm aannam. Iedereen
bewonderde Ella Gould, die men steeds
als o-oervlakkig en harteloos had be
schouwd. Zul'-e ernstige plichten, en een
zoo groote verantwoordelijkheid wilde zij
i zich nemen? En de menschen felici
teerden Harold Eckart met zijn voortref
felijke keuze. Had hij dan werkelijk dat
meisje, waarmee het publiek hem te za-
en koppelde, gecompromitteerd? De ge
heele zaak kwam hem plotseling als een
onmogelijkheid voor Het was nu alles zoo
uitstekend en 7.00 goed! Het behoefde
slechts zoo te blijven, om niet den wensch
naar iets anders in zijn hart te laten ont
waken! Maar toch? Kon er nog niet af
beters bestaan? Iets oneindig heerlijks,
steeg langza. m voor hem op. terwijl hii
nu meestal zwijgend, aan de ronde ta-
'el zat, en zijn Mik op het bleeke, niets
'eggende gezicht van Louise liet rusten
n het niet laten kon haar te blijven aan
staren totdat zij haar hoofd neerboog.
Daarbuiten tikten de witte vlokken tegen
het 'enster en met groote aandacht vrd"
de hef kind hun gang
Het Kerstkindje vloog thans .onü he
nis. »r keek of het briefje met alle wen-
'chen, die Titti had, reeds op de venster
bank lag. Op de tafel schitterde het van
rilver en goud, roode appelen en bruine
noten, en nog vele andere fraai versier
selen meer Rozenkleurig zijde papier
werd tot netten geknipt en gesneden om
de Kerststemming te verhoogen. En e,en-
als de zilveren draden welke zich om den
boom weefden, gevoelde men reeds het
naderen **- P-Uï-f--
tijd
Zeer onzacht wcc. Harold eenige dagen
later door den ouden Gould uit dezen
droom gewekt. Hij had om zijn bezoek
verzocht, en Harold! in de meening, dat
het een ongesteldheid gold, was voorgere
den, en had Mathias gezegd, dat hij direct
terugkwam,. Mathias, die eerst de paarden
niet wilde toedekken, en daarom onge
duldig zijn heer verbeidde, moest lang
wachten Daar beneden hoorde hij den
ouden rould schreeuwen, ziek kon hij dus
niet wezen. Toen Harold eindelijk terui'
kwam, zag hij er zelf doodziek uit en zijn
stem klonk ïeesch Hij wist nu, dat hij
Ella noodeloos gecompromitteerd had,
haar vertrouwen zerloren en haar hart
gebroken had, en dat hij als man van eer
verplicht was goed te maken, hetgeen hi}
had misdaan. Ella ging ten gronde, had
haar vader gezegd, en dus: wat
bleef hun als teerminnende ouders dan
nog over'' Zij hadden gedacht de verloving
op Kerstavond te vieren in besloten fa
miliekring. Titti tprong hem bij zijn terug-
Keer jubelend tegemoet, en trok hem lief-
koozend met zich mee naar de kinderka
mer, anders had hij dit vreedzame oord
nu niet opgezocht. Maar Titti had dien na
middag te bed gelegen en wilde zijn ge
nezing behoorlijk vieren.
De oorzaak hiervan was een te rijkelijk
gebruik van „oft, waaraan Ella Gould
schuldig was, daar Titti ïaar telkens
werd verzocht, en Louise bracht hem in
die gevallen alleen maar tot aan de deur,
sinds men haar ten huize Gould ten diep
ste had gekrenkt. „Zij deed gelijk die ap
pelenvrouw, Vader, U weet wel, die uit
den bijbel."
Harold's duister gezicht boog zich over
zijn jongen.
„Wat bedoel je, Titti? Je weet, ik heb
ie verboden meer dan één appel te eten."
Titti stelde zich in postuur en begon
ernstig: „En de Heer sprak tot Adam:
Waarom at jij van dien appel? En Adam
sprak: Heer, de vrouw, die U mij hebt
aangesmeerd, gaf mij daarvan."
Harold's gezicht vertrok zich krampach
tig, hij zag Louise aan, neen, hij was on
weerstaanbaar, j lachte, lachte, lachte -
en het niets vermoedende gezicht van
Titti, zette hem er steeds meer toe aan
Plotseling stokte hij wat waren dat
voor nooit gehoorde zilveren tonen, welke
zijn lachen begeleidden? -Ontzet staar
de hij in Louise's gezicht, in welker p'otse-
seling rood wordende wangen zich twee
kuiltjes groefden. Hij staarde haar aan
en moest zich aan de tafel vastklemmen,
om dat geliefde meisje niet in zijn armen
te namen. Maar zijn oogen spraken
een vurige, gloedvolle, duidelijke taal en
Louise's lachen verging doodsbleei en
sidderend draaide zij zich om en ging hem
voorbij, uil da kame' en bt! birid haar
niet tegen.
In zijn eenzame, d mkne kamer peinsd*
hij nog lang. Was hij schuldig? Had de
onverschilligheid voor ziin eigen hart. dat
hij gestorven waande, zich zoo bitter ge
wroken had hij zijn vrijheid en tiet recht
van zijn eigen wil versoild? J?. hij had
met halve woorden Ella Gould aan zijn
aanzoek geloof laten schenken hoewel
plet aan zijn liefde Had hij niet aan de
ontzaglijke opoffering welke zij zich ge
troostte om ie en zijn kind een gezellig
huis te bereiden, kunnen zien, dat deze
andere hem liefhad? Moest dat meisie
dat zóó beminde niet ten tfronde gaan.
wanneer den ketting brak dien hij zelf
smeedde, omdat haar liefde ineengegroeid
was met de wortelen zijns levens?
Harold Eckart legde zijn hoofd in zijn
gloeiende handen. Als een sterke onweer
staanbare stroom steeg die nieuwe liefde
:n hem op.
Het Kerstfeest naderde Hij keerde
deze dagen altijd eerst naar huis. als het
gouden licht, dat hem zoo dikwijls als een
gids naar het geluk had toegeschenen,
reeds lang gedoofd was Dan blikte hii
omhoog, en zegende haar rust. doch ver
moedde niet, dat daarboven die vurige ge
liefde oogen zich nog lang niet gesloten
hadden, maar dat twee smalle gevouwen
meisjeshanden, voor hem en zijn geluk
aden, en voor zich de kracht om te kun-
berusten.,
Per brief had 4 hem met INieuwjaai
om ontslag verzocht en hem aangeboden
itti met zich mede te nemen, totdat de
huwelijksplechtigheid was afgeloopen
zoo zeker was zij ervan! Den brief be-
vaarde hij nog onbeantwoord op zijn hart
In het huis Gould maakte men inmid
dels alles klaar voor het feest Een sta
pel kaarten, waarop de „verloving
hunner eenige dochter Ella" vermeld
stond, lag op een zilveren schaal
gereed om gepost te worden. Deze waren
anwege de verrassing in de stad gedrukt
geworden. Onder den kerstboom zou de
verloving gevierd worden
Titti was als helaas onvermijdelijk
mee geïnviteerd, doch zou na vet souper
direct naar huis gaan
Alles was afgesproken en in orde ge
bracht. toen op het laatste oogenblik
Louise, wier komst als Titti's „temster'
men als vanzelf sprekend had aangenomen
en waarover men heelemaal niet had ge
sproken, beleefd, maar zeer beslist wei
gerde om mee te gaan Zij zou, wanneer
dokter Eckart Titti niet meenemen kon
of wilde, hem er gaarne naar toe bren
gen; zij wilde aem aan de deur ieder
oogenblik weer in ontvangsf nemen; in
het huis. waar men vergeten had, dat zij
een dame was ging zij niet meer naar
binnen. Het was haar wensch de eerste
weike zij uitsprak om dezen avond aan
haar droefheid en aan baar dooden te wij
den.
Titti werd alzoo, terwijl Louise haar
eenzamen gang naar het verafgelegen
kerkhof begon, om zijn gezicht door ge»
huil niet on-presentabel 'e maken, in de
keuken gelokt, en aldaar in zijn kleeren
gestoken. Met groote belangstelling zag
hij*naar de voorbereiding van de Kerst-
punch, snoepte van het oli-koskendeeg,
welke Mina, „altijd naar eenen kant" met
den houten lepe] sloeg en hoorde helaas
met open mond en ooren in tien minuten
meer dienstbodengesnap en .meeningen
sver mijnheer's verp'pg" dan voor hem
goed en voor mevrouw Gould's soiree
nuttig v as. Men knoopte hen rijn slob
kousjes dicht, stak hem in ziin iasje, en
dan werd hij doo: Jen mrien Mathias
naar zijn wachtenden vader in bet rijtuig
gebracht Zoo aan ziin vaders zijde
het kleine warme handje in zijn koiide,
ging Titti naar het eerste svendKe7elschap
van zijn leven
Helaas moet gezegd wor t nij zich
deze bevoorrechting geheel en al onwaar
dig betoonde Afgezien nog. dat hii aan
de schitterende met hloen-en versierde ta
fel onophoudelijk naar lT:ta" verlangde,
vermeerderden zijp zonden -met de mi
nuut. Hij drong zich t,"sseken -in- vader
en Eila, welke plaatsen natuurlijk naast
elkander war, in. en senonte t-JIa als
zij hem met lieve woordjes zocht te ver
wijderen. Een waardige nom van Ella,
wiens rood hoofd zoo kaal was dat het
in den schijn van het licht triina verblind
de, krenkte hij door de informatie waar
om hem IJita verboden bait over oom
Merbels haar te praten bii heeft hee
lemaal geen haa. f" Den beer 'acoues We
ber. die als ontroostbaar ex vrüer met
een somber gezicht zat te kijken, begroet
te hij vriendelijk met- Goeden dag. mijn
heer Weber. mat een riroge lever!" En
daar de heer Jacques of deze nu vochtig
of droog was,'in ieder geval een lever
bezat, welke hem zeer vee' zorg bereid
de, :rgerde hem dit straationgensrijmpje,
dat men hem altijd nariep toch
„Het wordt werkelijk hoog tijd. dat dat
lieve kind in betere banden ton! fluis
terde mevrouw, „deze Louise schijnt hee
lemaal geen talent van onvoe/tcter te heb
ben."
Ella trok Titti eindelijk op haar schoot,
zocht de oogenschiinliik mooiste knal
bonbon voor hem uit. 'iet hem trekken, en
hield zich ook „erg geschrokken", bij
den knal, de ooren dicht Dan wikkelde
zij met Titti uit het omhidse' van de
bonbon, een ontzaggelijke vloeipapieren
das, e.sierde daarmee het kind op. Daar
bij zag zij er zoo moederlijk en aardig uit,
dat zelfs over Harolds duister aezicht een
warme glimlach trok
Zonde, dat Titti deze idvlle op een
wreede wijze verstoorde door toen allen
geroerd naar die aardige groep keken met
luide stem te informeeren of ,.oom Gould"
die mooie das zelf bad gemaakt'' 'viathias
had toch gezegd dat oom Gould een
groote dassenfabrikant was -faarom
ook zooveel geld had
In de doodsche stilte welke op deze
woorden volgde, hoorde men beneden een
rijtuig voorrijden, en onwillekeurig her
ademde iedereen dat verschrikkelijke
kind zou dan toch eindetiik afgehaald
worden. Het was echter wat anders Een
man had. bij hel verkleinen van een
kerstboom, zich met 'n hiil 00 ziin hand
gehakt, en bloedde vreeselijk Spoedige
hulp was hoog noodig. en daarom had
Louise het rijtuig maar gelijk meegezon
den. Harold was reeds buiten Ella
vloog hem na - Titti schreeuwde het
gezelschap was uit elkaar gerukt, en me
vrouw Gould kwam nu ook zeer veront
waardigd naar buiten, en meende, dat er
oog wel andere dokters waren en iuist
nu de champagne gebracht werd moest hij
vast en zeker blijven Harold verklaarde
echter, dat daar geen sprake van was:
oer er een ander gevonden zou worden,
was de mai> misschien al dood gebloed.
Hij zou zeker voor tien uur weer terug
rijn. Titti kon men in eer rntuig naar huis
sturen
Ella hief den zich heftig verzettenden
Titti op haar arm; in haar voortdurende
vrees leek haar in dat oogenblik bet kind
de beste borg, voor bef terugkomen
van den vader
„Alijn lieve iongen blijft br mij, tot
u>on weer komt nietwaar Titti?"
Zij zag er weer zoo lief uit. dat Harold
haar met ongekende warmte de hand
kuste. U, als Titti maar een lieve moeder
kreeg, dan wilde bij niet aan rijn eigen
ueluk denken niet naar zijn hart luis
teren, dat den geheelen avond naar het
voorbeeld van zijn zoon onverantwoorde
lijk en ach, vergeeniib mat -er» ander
verlangd had.
Het was later geworden *n Harold
Eckart gedacht had, alvorens de gewonde
an verhonden en gered was Daarbuiten
was de sneeuw zonder onbouden Mifvên
vallen: los?- groote vlakken welte een
dik kussen op de ati'le wegen van de
voorstad vormden, vielen aln zachte wat
ten neer. Geluidloos rolde be' -!,»»rig
