bruidskoffers, die uit den tijd van de aan den voet van de helling' lag een laag- Plotseling werd de stilte door een luid „Ge zult ditmaal niet teleurgesteld wor-
legende van Ginevia konden dagut ke- gelegen, ovaalronde, effen grasvlakte, geblaf afgebroken, als van honden, die den".
nen. Hier en daar staan tafels van ge- uitstekend onderhouden en, in merk- in de nabijheid en van andere, die verderaf „Dat zeggen de menschen altijd. Ik
beeldhóuwd eikenhout of Florentijnsch waardige tegenstelling met den tuin, vol- aansloegen, en terstond daarop kwamen heb nog nooit een beroemde schoonheid
mozaiek, beladen met boeken en papie- komen in orde. Behalve dit terrein, was twee mannen, door een speurhond en een gezien, die ik bewonderen kon, eenvoudig
ren en groote Chineesche vazen vol veel- alles boven en heneden gedekt met struik- beschutter gevolgd, snel uit de diepte recht omdat zij vooraf te hoog geroemd was."
kleurige Chrysanthemums. En in de gewas en kreupelbosch, en de opgewcelde op het huis af. Toen zij den woesten tuin „Nu ja, maar gij zijt ook uiterst lastig
nis van het venster een ezel, en op den grond vol konijnengaten, bood tevens doorgingen en de laatste trap opklom- op het punt van schoonheid."
ezel een schilderij, een rustige woonplaats aan patrijzen en men, bleken zij een heer en een jachtop- „Daaraan hebt ge ongelijk. Ik kan een
De kamer, in één woord, met hare faizanten. ziener te zijn, ieder met zijn geweer ge- aangename middelmatigheid bewonderen,
warmte, hare weelde, en haar kostbaren Van liet terras had men het uitzicht wapend. wanneer ik-zelf haar mag schatten, maar
rommel, is het atelier van een kunstenaar, over dit alles, en over nog veel meer „Dat is Mr. Brackenbury, Sir, zeide als schoonheden mij op de eene of andere
De kunstenaar is er ook met een pen- de vallei en de vlakke weiden ver in de de man, met zijn duim naar boven in de manier opgedrongen worden, kan ik nooit
teel' en palet in de hand. Reeds van het diepte, de kleine rivier, die traag voort- richting van het terras wijzend. De heer, meedoen met de algemeene bewondering,
ontbijt af is hij op zeer onbestendige krcop tusschen reeksen afgeknotte beo- cie op het punt stond van naar de stallen Ge noemt Miss Savage een schoonheid,
wijze aan het werk geweest en heeft wei- men, waarboven de kerktoren uitstak; te gaan, bleef staan en keek om zich doet ge niet?"
nig of geen vorderingen gemaakt. Nu terwijl op den achtergrond, zoover als heen. „Mijn vader had voor haar een grenze-
begint de dag snel te vallen, en is de vroe- het cog reikte, aan de eene zijde een gol- „Wel, Cochrane," riep de heer des hui- looze bewondering, en hij was even moei-
ge November-schemering ophanden, en vend heideland zich uitstrekte en aan den zes, „waar gaat ge heen lijk te volgen als gij-zelf," antwoordde
hoewel hij met elke streek ontevreden is anderen kant een dicht met bosschen be- Cochrane anders gezegd de Heer Lancelot Brackenbury koeltjes,
toch schildert hij voort half uit onge- groeid park zichtbaar werd. Horatius Cochrane, van den Inner Temple „Wilt ge daar mee zeggen, dat ge niet
duld, half uit koppigheid. Op zijn schil- Dat park is Brackenbury-Park. Deze rechtsgeleerde en onder-secretaris van van hetzelfde gevoel 11 zijt?"
derij staat een vrouwelijke gestalte en heiden zijn de Brackenbury-heiden. Deze het Was- en Zegeldepartement, Dow- „Dat zeg ik niet."
op een stoel daar dicht naast een schets bouwval is Brackenbury-Óld Court. De ningstreet gaf zijn geweer aan den op- Mr. Crochane zag hem eens nieuws-
in potlood. Deze schets is zijn model. Hij kunstenaar is Lord Brackenbury's broe- passer, en voegde zich bij zijn vriend. gierig aan.
vergelijkt er telkens weder zijn eigen der. „Dus zijt gij hier, hè zeide hij. „Ik „Ik heb een voorgevoel, alsof ik dat
werk mede, terwijl hij het in kleuren over- Ja, 't is hard het te moeten zeggen, in heb u bijna sedert een uur daar op het jonge meisje zal bewonderen," zeide hij.
brengt en al voortwerkènd naar de eischen plaats van de burcht te nemen en het recht Kraaiennest gewacht. Zijt ge den heelen „In ieder geval ben ik niet lastig gevallen
van zijn onderwerp wijzigt. zinnige parlementaire pad te bewandelen, dag aan het werk geweest met haar lof."
Plotseling als de ontevredenheid waarvoor hij bestemd was, had Lancelot „Ja in strijd met alle goede manie- „Men prijst geen lieden die men van
met zichzelf haar toppunt heeft bereikt Brackenbury verkozen een kunstenaar ren. Maar ik had u gezegd, dat ge niet cp kindsbeen af gekend heeft," zeide Mr.
werpt hij het penseel weg, hangt zijn pa- te worden. Evenals zijn broeder, ging hij mij wachten zoudt. Indien ik gekomen Brackenbury. „Men houdt dat voor een
let aan een van de uitstekende punten van een jaar reizen, nadat hij de universiteit ware, zou ik er even vroeg geweest zijn uitgemaakte zaak. Ik laat u in alle geval
den ezel, en beschouwt, onder het fluiten vaarwel had gezegd en, in tegenstelling als gij-zelf." vrij uw eigen oordeel over Miss Savage te
van een somberen deun, wat hij verricht van zijn broeder, kwam hij terug en had „O, het kwam er niet op aan. Ik vond vormen, het mijne beteekent niets."
heeft. Zijn dagwerk, zoo zegt hij bij zijn beroep gekozen. het veeleer prettig. Er was daar een dwaze Een oogenblik heerschte stilte. Het werd
zichzelf, is één groote mislukking ge- Volgens de overtuiging van den ex-ge- oude man Isaac Zus of Zoo een geheel donker en Mr. Cochrane had bijna
weest. Het schilderij, zooals hij het gis- gant was kunst als beroep bijna even sterk soort rattenvanger of zandrijder. Hij ver- zijn sigaar opgerookt,
teren liet, was verreweg beter, dan zooals af te keuren, als vrijzinnigheid in de staat- telde mij, dat hij een van uw onderhoo- „Zij kan niet heel jong meer zijn,"
hij het vandaag laat. Hij was er toch in kunde. Was het niet ongelukkig genoeg, rigen was. Ik onthaalde hem op bier, en merkte hij op.
ieder geval, voor zoover het klaar was, dat Cuthbert de eene ketterij omhelsde, liet hem eens praten. Hij was allergrap- „Indien gij Miss Savage bedoelt, die
mede tevreden. Vandaag heeft hij niets en moest nu Lancelot zich aan de andere pigst." is bijna drie en twintig." antwoordde'Lan-
anders gedaan dan het verknoeid. Hij schuldig maken? „Ik hen hem," zeide de ander, „Isaac celot Brackenbury.
begon het te bederven met de eerste Toch had Lancelot, talent, en er waren Plant een geduchte schobbejak." „Zoo jong
streek, die hij op het doek deed, en is er zelfs onder de geestverwanten van Lord „Dat geloof ik graag." „Zij is juist tien jaar jonger dan mijn
sedert dat oogenblik daarmede voort- Brackenbury, die zeiden, dat de jongste „Een van de ergste stroopers." broeder, en de- arme Cuthbert zou nu
gegaan. Wat een gek is hij geweest, zoon erger kon doen dan een kunstenaar „Hij ziet er niet naar uit. Ik heb hem drie en dertig zijn. Wat blaffen die honden,
het eene uur na het andere door te wer- worden. Nu, hij kon erger doen. Hij kon beloofd, dat ik hem eens zou opzoeken. Hoort ge niets op den weg
ken, terwijl hij wist niet op dreef te zijn roeping gevoelen tot het prediken in de Hij heeft een jonge bulhond te koop. Hij „Ik meende daar juist iets te hooren.
Wat een moeite zal het hem kosten, het open lucht. Maar de overweging, dat wat woont ergens op de heide, niet waar?" maar neen, ja, zeker ik hoor wielen."
kwade te herstellen indien het al her- kwaad lis, nog erger kon zijn, gaf nog nooit „Niet hier op de heide op de Bur- Zij stonden stil en luisterden. Weer
steld kan worden, zonder alles tot op het iemand eenigen wezenlijken troost, en het fielder heide, rechtsaf aan de andere zijde blaften de honden, en het geraas van een
doek weer uit te krabben en van nieuw minst van allen aan den ouden Lord Brac- achter de kolenbranderij. Maar het is geen snel naderend voertuig werd- duidelijk
af te beginnen. kenbury. prettige kennis en zal u bedriegen als hij hoorbaar.
Er zijn oogenblikken, waarin 't manne- Lancelot intusschen geloofde, dat hij kan. Hoe is de dag geweest „Een onverwachte gast," zeide Mr.
lijk gemoed zich gedrongen voelt, zich zijn ware roeping gevonden had, dus was „Niet schitterend. Drie koppel faizan- Cochrane.
door een hartig woord te ontlasten, en de en bleef hij kunstenaar, ging met ernst aan ten, twee paar patrijzen en een paar ko- „Onverwachte gasten, beste kerel, zijn
gevoelens van dezen heer vonden op dit den gang en begon met een paar jaar op nijnen. Ik geef niet veel voor dien jon- even zeldzaam op Old Court als op Robin-
oogenblik hun uiting in een taal, meer een Fransch atelier hard te werken. Plot- gen hond van u de oude is er een do- son Crusoe's eiland," zeide zijn gastheer
trachtig dan uitgezocht. seling, toen zijn vader was gestorven en zijn als hij waard." lachend. „Ge vergeet, dat we negen mijlen
„Verd.... de mond 1" riep hij uit. zijn oudste broeder met één voet op het „Ge hebt gelijk maar wilt ge niet overal vandaan zijn en dat de oude Miss
Blijkbaar verlicht door deze kleine uit- land en met den anderen in het water leef- liever binnen gaan Langtrey onze naaste buur is. Ik ben
barsting, schoof hij den ezel in een hoek de, kreeg hij den inval voor zich-zelf een Mr, Cochrane verkoos echter liever een benieuwd, wie het zijn kan Laat ons
en keerde het schilderij met't gezicht naar schuilplaats te maken op Old Court, sigaar op het terras te rooken en zoo wan- naar het hek gaan en zien."
naar den wand. waarvan de éénige tegen het weêr be- dèlden zij in de schemering op en neer. Zij keerden zich om en staken een ge-
Hierna stak hij een sigaar op, greep schutte vleugel door een jachtopziener „Van dien ouden man gesproken - plaveide plaats over, die op een laan uit
een breedgeranden, vilten hoed, wierp werd bewoond. Hier maakte hij twee klei- dien Isaac Plant>" zeide Mr. Cochrane kwam. De wachthond op de plaats, door
het venster open en trad op het terras. ne kamers in orde, plaatste een ezel in de nu, „is hij van dat zonderlinge ras, waar- zijn metgezellen in de hokken gevolgd.
Voor een vreemdeling, die de plaatsen eene en een veldbed in de andere, en van ge mij voor een paar dagen verteldet trok woedend hlaffend aan zijn ketting,
en haar geschiedenis niet kende, kon niets kwam met de vrouw van den jager over- behoort hij tot de Noordpoollanders, Uit de keukenvensters stroomde een
treffender zijn, dan het contrast tusschen een, dat zij hem zou bedienen. Het was menscheneters of iets dergelijks?" rosse gloed, rn een staljongen met een
dat goed gemeubelde interieur en het een ruw leven maar daar hij slechts nu „Ge wilt zeggenvan het „donkere volk", lantaren r uurd: buiten de staldeur. Op
voorkomen, dat het gebouw van buiten en dan voor een maand overkwam om zooals wij ze noemen. Ja, hij is een van hen dit oog nblik flikkerden plotseling twee
aanbood. Binnen was alles gemak, warmte, schetsen te nemen en te jagen, genoot hij en een buitengewoon slecht exemplaar van lichter uit dduisternis als een paar dui-
en zorglooze weelde, buiten was alles van die ruwheid en wenschte niets beters, een buitengewoon slecht soort. Maar het velso gen aan het einde van de laan, wer-
verval. Later echter, toen Lord Brackenbury ver- zijn noch Noordpoollanders, noch men- den n et ieder oogenblik, dat zij nader
Het huis was eens een deftig huis ge- dween, het heerenhuis gesloten werd, en scheneters, en evenmin groeien hun hoof- kwamen, grooter, en bleken eindelijk een
weest, maar nu was het niets dan een titel en bezitting onbeheerd bleven, be- vden, voor zoover ik weet, onder hun schou- paar tilbury-lampen te zijn achter de
ruïne. Slechts een hoek van den eenen sloot hij zijn hol in een gemakkelijk pied- der." hielen van een grooten, grofbeenigen
vleugel, was nog bewoonbaar, en dat ge- a-terre te herscheppen. Zoo liet hij twee „Wat zijn ze dan schimmel, die voor de poort stil hield,
deelte was blijkbaar nog zeer kort gele- of drie kamers meer van dak voorzien, „Wel, men onderstelt, dat zij van Sara- „Flei daar, James 1" riep een vroolijke
den opgelapt en van een nieuw dak voor- een stal in orde brengen, verplaatste den ceenschemoorsprong zijn of wat Sara- stem. „Pas op haar hoofd, mijn jongen
zien. De rest was een schilderachtige ver- jager naar een bijgelegen woning-en ves- ceensch wordt genoemd, bij gebrek aan Is je meester thuis?"
warring van naakte muren en uit hun ver- tigde zijn tehuis tusschen de bouwvallen, een beter woord. Er gaat omtrent hen „Hij is thuis en heel blij u te zien,"
band gerukte vensterkozijnen; gebroken Hij had ook kamers in Londen, maar daar een verhaal, dat zij ais gevangenen uit antwoordde Mr. Brackenbury, terwijl hij
schoorsteenen met gebeeldhouwde en hij juist hard zat te werken aan een "schil- den tijd der kruistochten zouden zijn het hek open hield. „Welke gunstige wind
met bloemwerk versierde kolommen ver- derij voor de eerstvolgende tentoonstel- meegevoerd en sedert alhier geleefd heb- voert u naar deze onontdekte kusten
nielde kanteelen, in wier gapende kaken ling, was hij voor eenige maanden het ben." De marktdag te Single on Hoe vriende
de vogels hun nesten hadden gebouwd; landleven komen genieten. „En wie bracht ze mee een van uw lijk van u om hier aan te komen. Ge zult
Zwart geworden haardsteden, die de hoogte Hij was gewoon, tot ongeveer half drie voorvaders?" - den weg tamelijk slecht gevonden het-
aanwezen, waarop de vloer der voormalige of vier in den middag te schilderen en dan „O neen, een Langtrey uit de dagen ben, vrees ik. Nu dan, denk aan de trede,
bovenkamers had gelegen, en die nu van tot donker te rijden of te wandelen maar van Leeuwenhart. De Langtrey's zijn zoo- Vergun mij u Mr. Cochrane voor te stel-
dak beroofd en aan het weder blootge- op dezen bijzonderen dag, waarin hij veel ouder dan de Brackenbury's. Al deze len. Cochrane, dit is mijn oude vriend,
steld waren. In een hoek was een wentel- werktuigelijk was blijven doorwerken, heidevelden waren oorspronkelijk hun ei- Mr. Marrables, over wien ik gisteren
trap halfweg afgebroken, die nergens heen totdiat het daglicht begon te verflauwen, gendom. Zij dagteekenen van de schepping sprak."
Voerde in een tegenovergestelden hoek stelde hij zich tevreden met een wandel- der wereld,terwijl wij uit het niet verrezen
een vreemd, achthoekig torentje, waar- tochtje over het vierde gedeelte van. het omstreeks den tijd van Hendrik VII." HOOFDSTUK XV.
boven een weerhaan kraste. Overal zag terras. Hier stapte hij langzaam op en neer. „En Langtrey-Grange, staat dat ook
men sporen van vuur, rook en plundering Hij dacht na, en naar 't scheen waren zijn sedert de schepping der wereld Mr. Marrables was een opgeruimd,
en verderen oorlogsjammer. 't Was een gedachten niet van aangenamen aard. Er „Wacht tot ge het zult gezien hebben." praatziek, klein oud man, met een vroo-
plaats, die blijkbaar eens gerookt had van was somberheid in den vasten trek om zijn „Beste jongen, ik doe niets dan wachten, lij ke stem, een aangenamen glimlach en
menschenbloed en het verschrikkelijk mond en in de wijze waarop hij zijn hoed Ik ben hier veertien dagen geweest en dun, kroesachtig wit haar, dat evenals
tooneel was geweest van menschenslach- over zijn oogen trok. In zijn manier van ik denk, dat ik ten laatste zal weggaan, eene hanekam, op de kruin van zijn hoofd
terij in het grootnu liefelijk begroeid loopen was zelfs ontevredenheid. zonder het gezien te hebben." bij elkaar was geschuierd- Terwijl hij
met groene en grijze mossen, geel liever- Hij wierp het eindje van zijn sigaar onge- „Ik zal er u morgen heenbrengen, op dien avond aan het benedeneinde van
kruid en steenruit, met beschermend klim- geduldig over de leuning, en stond stil mijn eerewoord! Het is de wonderlijkste de eettafel zat, zoo op zijn gemak, zoo
op en zijn trossen zwarte bessen met de om naar den donker wonderden hemel te oude plaats, die ge ooit gezien hebt." bloeiend, zoo netjes in zijn stijf dichtgê-
Zwerfbraam en zijn scharlakenroode zaad- zien. Deze was sinds eenige oogenblik- „Ik heb nog al veel wonderlijke oude knoopte rok met hoogen fluweelen kraag
huisjes met den Virginischen kruiper ken gloeiend rood als een groote waaier plaatsen gezien," zeide Mr. Cochrane. en breed geplooid jabot-overhemd, zag
in zijn verbleekenden stralenkrans van spreidde zich een veelkleurige wigge in „Ja buitenlands, maar geen Engelsche hij er uit als een dappere oude Cherubijn,
purper en goud. schuinsche richting door de lucht en elke middeleeuwsche houten huizen. Er is niet Mr. Marrables was echter Cheru-
Van het terras een met gras be- purpere veder was met een karmijnroode één in Chester of Tewkesbury, dat met bijn. Hij was de advocaat van de Bracken-
groeid plat, door een gebroken leuning punt versierd; maar nu was de laatste Langtrey-Grange vergeleken kan worden, bury's en het laatst overgebleven lid van
omgeven voerde een dubbele trap flauwe blos verdwenen en was het purper Het is het schoonste in zijn soort in geheel die oude firma, die gedurende liet be
naar wat eens een tuin was geweest, maar tot een leikleurige grijs verbleekt. Beneden Engeland." ruchte proces hun belangen behartigd had.
nu een wildernis was, aan de helling van was alles mist en snel toenemende duis- „Ge vertelt er zooveel van, dat ik het „Verveling" zeide hij, „is een woord van
een heuvel vol dooreengeward onkruid en ternis in de vallei kroop een witte nevel liever in het geheel niet moest zien," betrekkelijke beteekenis. Wat mij-zelt
van kop beroofde taxisboomen, die ge- over de weiden en het vergezicht was reeds zeide de gast, „Ik heb een hekel aan teleur- aangaat, daar ik noch schilder noch jager
heel in 't wild waren gegp^ Nog laser in jen zee van schaduwen verZQöksn. stelluigen/J ben, zou ik hier waarschijnlijk van verve
ling sterven. Maar ik oen ook een reents-
geleerde ziet ge en rechtsgeleerden zijn
niets waard, als zij niet in gezelschap zijn.
Wij zouden in Utopia ons hart breken.
Ge weet waarom de Lord-Opperrechter
Parnell zeide, dat rechtsgeleerden even
goed schelmen konden zijn in deze we
reld? omdat zij er toch niets om ge
ven zouden naar den hemel te gaan, waar
dood noch huwelijk en dien ten gevolge
geen betwiste testamenten, noch verbro
ken huwelijksbeloften zouden zijn. Pro
faan, hè Maar de grappen van Parnell
waren even profaan als die van een dom
predikant. Hij had een eigenaaic'ige ma
nier om getuigen op wetspunten te on
dervragen,wanneer hij voor de balie stond.
Dat noemde hij zuivere waarheid hun
uit het diepst hunner ziel te halen. Maar
ge waart aan het praten over de genoegens
en verdrietelijkheden van het buitenle
ven. Ge ziet, wat deze heiden zijn, waar
schijnlijk in dit jaargetijde met wild be
volkt. De jacht is echter niet gemakke
lijk. De honden vinden nooif iets dichter
dan Danebridge of Newton-Bottom, beide
twaalf of veertien mijlen van hier, en ge
kunt uw paarden niet vooruit zenden, om
dat er nergens een plaats is om ze te stal
len. Neen, ik jaag niet meer. Men is voor
dat werk te oud op vijf en zeventigjarigen
leeftijd. Ik zie er niet naar uit, hè
Wordt vervolgd.
AVONTUREN MET TIJGERS.
In een Brisch-Indisch dorp niet ver van
Bombay, woonde een inlandsche gras
maaier, Hassan genaamd, die iederen
dag met zijn kechts naar die streek ging
om gras te snijden, dat zij in bundels ver
zamelden en aan de reizigers voor hun
beesten verkochten.
Bij zekere gelegenheid was er een bui
tengewoon groote vraag naar gras, wijl
er den volgenden dag een groot aantal
reizigers werd verwacht.
Hassan besloot dus nog eenige uren
alleen te maaien om aan het gras een goed
sommetje te verdienen.
Met dit doel begaf hij zich eenige uren
vóór zonsondergang op weg, alleen ver
gezeld door zijn zoon, een knaap van
twaalf jaren.
Zij waren nog niet ver met elkander
voortgegaan, toen er eensklaps een reus
achtige tijger uit 't kreupelhout te voor
schijn sprong, die op den knaap aanviel
en met hem wegsnelde.
De arme vader was buiten zichzelf van
ontzetting en schrik hij liep zoo hard hij
kon naar het dorp terug en deelde daar
het ongeluk mede, dat hem getroffen had.
Daar 't reeds te laat was om nog een
poging tot redding yan den knaap aan te
wenden, want 't was inmiddels reeds don
ker geworden, besloot men den volgen
den morgen den tijger op te sporen. Een
ervaren schikarib bood aan de leiding van
den tocht op zich te nemen.
Gelukkig bevonden zich onder de rei
zigers, die den volgenden dag aankwamen,
een aantal Engelsche officieren, die van
een tijgerjacht terugkeerden en dus met
al het noodige daartoe voorzien waren en
buitendien twee daartoe afgerichte oli
fanten bij zich hadden. Toen men hun het
noodlottige voorval ntet den zoon van
den ongelukkigen grasmaaier mededeelde,
boden zij onmiddellijk aan, de dorpsbe
woners bij hun jacht op het boosaardige
dier te vergezellen.
De dorpelingen, met pieken en schil
den gewapend, maakten de voorhoede uit
1 den stoet en de officieren volgden,
op nun olifanten gezeten achteraan.
Toen men de plaats bereikt had, waar
de knaap door den tijger was weggevoerd,
verdeelden zij zich twee aan twee en be-
gSQfen op „het bosch in te hakken",
—wijl zij een grillend geschreeuw aanhie
ven en dapper op een paar Indische trom
mels sloegen.
Intusschen zagen de Engelsche officie
ren oplettend naar alle zijden rond.
Eindelijk bereikte men een plaats, waar.
volgens alle kenteekenen, het hol van een
tijger niet ver meer af kon zijn. Er lagen
verscheidene beenderen op den grond
verspreid en men bespeurde een eigenaar
dige vunzige lucht.
De olifanten gaven eveneens door on
miskenbare teekenen te verstaan,dat zij ge
vaar vreesden. Zij werden zeer onrustig,
beefden en maakten het eigenaardig ge
luid, dat bij hen steeds vrees of misnoe
gen aanduidt.
Tot grooten schrik, zoowel van de offi
cieren als van de dorpsbewoners, kwa
men eensklaps een paar tijgers, een man
netje en een wijfje, met twee jorgen te
voorschijn.
De dorpelingen maakten zich schielijk
uit de voeten en sloten zich, ter onderlinge
beveiliging, dicht bij elkander aan.
De onverwachte verschijning was even
wel voor de officieren als echte jagers een
reden tot groote vreugde over den goeden
buit, dien zij zouden maken, ofschoon
zij toch een gevoel van angst niet konden
onderdiukken. Zij vetn oedden, dater een
bloedigen strijd cp handen was, want tij
gers bieden gewoonlijk een hardnekkigen
tegenstand, vooral tijgerinnen, als haar
jongen in gevaar zijn.
De oude'tijgers stopten aan den ingang
van het kreupelbosch, blijkbaar in een
toestand van besluiteloosheid, terwijl? de
jongen dartel en speelsch om hen rond
sprongen, zonder iets van het hun drei
gend gevaar te vermoeden. Terwijl de
ouden daar zoo in een uitdagende hou
ding voor hen stonden met de staarten
heen en weer slaande en met boosaardig
fonkelende cogen de indringers aanziende,
die het wagen durfden de rust van het hui
selijk verkeer te storen, boden zij een
waarlijk indrukwekkend en schoon tafe
reel aan.
De officieren openden den strijd, door
een wel gemikte lading te lossen, waar
door de mannetjes-tijger zwaar gewond en
een zijner jongen doodelijk getroffen werd.
De tijgerin, die ongedeerd was gebleven,
boog zich over haar gevallen jong en lekte
haar bloed op, dat uit zijn wonden stroom
de. Intusschen scheen zij daarbij het ge
vaar, dat haar zelve dreigde, geheel te ver
geten. Zij werd eerst uit dién toestand ge
wekt, toen er uit de buksen dier officie
ren een tweede lading ontbrandde, waar
door zij zelve zwaar gewond werd.
De woeste natuur van den tijger en het
moederlijk instinct voor de veiligheid ha-
rer jongen kwamen nu eerst helder uit.
Onder luid gebrul wierp zij zich op .den
naastbijzijnden olifant, pakte hem bij
den snuit en deed onvermoeid herhaalde
pogingen om zijn kop te bereiken.
De olifant toonde zich daarbij zeer be
hendig en wist de hardnekkige pogin
gen der tijgerin, om een hooger gelegen
gedeelte van zijn lichaam te bereiken, te
verijdelen. Hij deed moeite haar met zijn
snuit te omvatten, en toen hem dit einde
lijk gelukte, lichtte hij haar in de hoogte,
om haar daarna met kracht weer op den
grond neer te ploffen.
Het was een merkwaardig schouwspel
voor de officieren, die zich in de haudan
(zooals men de op den rug van den olifant
bevestigde open tent noemt) bevonden
en den olifantdrijver moest zich, wilde hij
niet op den grond geworpen worden,
stevig aan de haudan vasthouden.
De officieren konden geen gebruik
maken van hun buksen, zonder gevaar
te loopen, den olifant tegelijk te treffen.
De officieren die op den anderen oli
fant zaten, konden evenmin hulp verlee-
nen, want het zou voor hen zeer gevaar
lijk zijn geweest vuur te geven, daar de
olifant, die met de tijgerin vocht, geen
oogenblik in dezelfde houding bleef staan.
Gedurende dit gevecht maakte de man
nelijke tijger, die zwaar gewond was,
rechtsomkeert en nam, zoo schielijk als
zijn wonden het hem toelieten., de vlucht.
Nadat men hem eenigen tijd had achter
volgd, vond men hem in een ontoegan
kelijk hol. Toen hij daar was uitgedreven
door naar binnen geworpen zwermen,
deed hij een geweldigen sprong en viel
op een der inlanders aan. Gelukkig hield
deze den tijger bijtijds zijn schild voor
en ofschoon hij door de zwaarte van het
dier onmiddellijk op den grond werd ge
worpen, ontving hij toch slechts eenige
lichte kneuzingen. De man die naast hem
stond, stiet den tijger zijn piek in het lijf
en liet er die insteken, waarna hij snel
de vlucht nam.
Nadat de tijger met de grootste gemak
kelijkheid het einde van de piek had afge
broken liet hij van zijn ter aarde liggende
vijand af en vervolgde den vluchteling.
De drijver, die zich in de nabijheid be
vond, riep den vluchteling toe snel links
af te wenden en deze volgde dien raad op.
De drijver slingerde met vaste hand zijn
speer naar den tijger, een andere inboor
ling deed hetzelfde en beiden troffen den
tijger zwaar en deze stortte nu ter aarde.
De inlanders snelden naar hem toe om
hem geheel af te maken, d«?h moesten
spceaig van nun voornemen afzien, want
bij hun komst stond de tijger weer cp en
maakte zich gereed den strijd opnieuw te
beginnen.
Nu besloot de aanvoerder den tijger zelf
eens aan te pakken. Met dit deel bleef hij
onbeweeglijk staan, totdat de tijger hem
bijna bereikt had, toen sprong hij snel
cp zijde en teiwijl het dier hem zco voor
bijschoot, stiet hij hem het mes in den rek.
Die stcot was dcodeljjk, want deli'ger
siertte cnmiddellijk levenloos nec'er. Men
tend zijn poolen aan elkander vastl en
stak daartusschen een dikken stok twee
inlanders droegen hem op deze wijze vcort
en daarha keerde men naar de plaats te
rug, .waar de overigen waren.
'De pogingen der tijgerin, cm den kop
van den olifant te bereiken, waren intus
schen door den moedigen tegenstand ge
durig verijdeld geworden. Zij krcop nu
langzamerhand naar de andere zijde van
den olifant en het gelukte haar hem op
den rug te springen.
Een der officieren, luitenant Mildmay,
had nauwelijk tijd genceg een kreet van
ontzetting te uiten en werktuigelijk zijn
buks op te heffen, toen het beest op hem
toesprong, met de tanden zijn buks nog
steeds vasthield, met zich mede van den
olifant op den grond trok.
Hem daarna tusschen de tanden ne
men en weg te vluchten, was het werk van
een Oogenblik.
De andere officieren waren door het
schouwspel dat zij aanschouwden om zoo
te zeggen verbijsterd «1 verlamd. Een van
hen echter herkreeg spoedig zijn tegen
woordigheid van geest en besloot een
poging in het werk te stellen tot redding
van zijn makker. Hij was een uitmuntend
schutter, ja, hij stond in de omgeving voor
den bekwaamsten bekend.
Nadat hij den olifantdrijver bevolen
had, den olifant zoo stil mogelijk te hou
den en zijn makkers had verzocht geheel
stil te gaan liggen, legde hij op de tijgerin
aan en wachtte op' een gunstige gelegen
heid om te vuren.
Gelukkig hield de tijgerin stand, toen
zij haar jong bereikt had en bood, toen
zij zich omkeerde om in het bosch te
vluchten, een goed mikpunt voor de buks
van den officier. Het schot knalde en trof
de tijgerin dicht achter het oor, zoodat zij
onmiddellijk ineenzakte en zich in de
stuiptrekkingen van den dood heen en
weder wentelde, ofschoon zij den officier
nog steeds vast tusschen de tanden ge
kneld hield.
De nadere officieren klommen nu snel
van den olifant af en renden buiten adem
naar de plaats waar zij tot hun vreugde
de sterri van hun vriend vernamen, die tot
hen zeide
Ik ben ongedeerd, maak mij echter
Zoo spoedig mogelijk als gij kunt los.
Dit geschiedde dan ook en toen de
officier gered was, werd hij zoo door zijn
gevoel overweldigd, dat hij bewusteloos
nederzonk.
Toen hij weder bij kennis kwam ont
dekte men, dat hij door de tanden der tij
gerin niet het minste letsel had bekomen
en dat zij hem alleen bij de kleederen had
gepakt.
Van den zoon van den armen gras
maaier vond men ongelukkig geen spoor.
Zeker had de tijgerfamilie hem reeds
eenige uren tevoren vèrscheurd en opge
geten. („Centr.").
DE STAG IN HET
TEUTOBURGERWOUD.
De veldslagen schrijft de „Zwolsche
Crt." hebben sinds eenigen tijd veel
van hun oude beteekenis als mijlpalen in
de geschiedenis verloren. De groote ty-
rannen der .oudheid deden hun overwin
ningen in steen bijtelen tot blijvende her
innering aan hun aanwezigheid op aarde
en de geschiedschrijvers van later hebben
al te vaak het voorbeeld gevolgd van de
kroniekschrijvers der steenen monumen
ten. Daarvan is men nu wel terugge
komen. Niet de oorlogen en veldslagen
vormen het voornaamste deel der geschie
denis van de menschheid.
Toch zullen er wel altijd eenige dezer
veldslagen blijven, wier beteekenis haar
waarde behoudt, doordat zij een gehee-
len ommekeer aangeven in de geschiede-
nis, een eind- of beginpunt eener histo
rische periode. Waterloo is zulk een mijl
paal aan het begin van den nieuwsten
tijcL Uit den ouden tijd is er een van ge
lijksoortige beteekenis de slag in tel
Teutoburger wcud, In eet. reeks gevech
ten, die drie dagen duurden, versloeg Bïei
in September van het jaar 9 na Chr. de
Cherusker-vorst Arminius het leger van
den Romeinschen veldheer Quintiliuj
Varus, drie legioenen sterk, met de hulp*
trcepen mee ongeveer 2CCOO man.
Dcor dezen slag werd een einde gemaakt
aan de verovering van het land der Ger
manen door de Romeinsche legers. Dru-
sus, de stiefzoon van Keizer Augustus,
had het tegenwoordige Nederland met
deelen van wat nu Pruisen is, het land
der Bataven, Friezen en Cheruken onder
worpen. Hij bereikte reeds de Elbe en
deze rivier was door de Romeinen als
grensrivier bedoeld. Tiberius, zijn oudere
broer, zette het werk van Drusus voort,
maar een zijner stadhouders, Varus, be
dierf het weer dcor overdreven haast bij
het invoeren van Romeinsche recht
spraak zoodat de Cheruskeis in opstand
kwamen.
Onder hun 25-jarigen vorst Arminius,
die abusievélijk in Duitsche geschriften
vaak Hermann genoemd is, een aanvoer
der die onder de Romeinen gediend had,
overviel zij Varus' troepen, op marsch
in het bergachtige en bcschrijke gebied,
dat Tacitus als Teutoburgiensis saltus
(woudrijk gebergte) aanduidde.
De afloop van dezen slag maakte ge
weldigen indruk te Rome men vreesde
voor een inval der Germanen en bekend
is gebleken uit 's keizers uitroep, dat Va-
rus de legioenen terug zou geven. De Ger
manen waren intusschen genoegzaam on
derling verdeeld om hen af te houden van
invallen in het rijk, maar de Romeinen
zagen af van de onderwerping der Ger
manen tot de Elbe. Wel is Germanicus,
de zoon van Drusus in de jaren 14 tot lé
weer in deze streken geweest, heeft hij
overwinningen behaald maar dit ver
anderde niets aan den toestand. Zoo re
kenen de Duitschers met den slag in hef
Teutoburger Woud als met een der groote
feiten in de geschiedenis, omdat hier paal
en perk werd gesteld aan het vcortdrin-
gen der Romeinen.
Ter herinnering aan dit feit heeft men
vijftig jaren geleden een groot bronzen
standbeeld op een hoog voetstuk op den
Z.g. Hermannsberg in het Teutoburger
Woud bij Detmold geplaatst, waar men
aannam, dat de slag geleverd was, en wil
men dezen zomer op of omstreeks 16
Augustr- -~n herinneringsfeest vieren. Nu
doet i -enter de moeilijkheid voor,
dat de ,uiste plaats van den slag nier
vaststaat. Sedert 8 eeuwen gist men er
naar. Nadat Tacitus' Annalen weerge
vonden waren heeft men het tegenwoor
dige Teutoburger Woud zoo genoetr^f
dat te voren anders heette. Tacitus ver
haalt in het 2e boek, cap. 88 der Anna
len, over den tocht van Germanicus, die
naar het schijnt door het Oosten van het
tegenwoordige Nederland trok, over de
Groningsche en Oost-Friesche wadden en
dan de rivier de Eems opvoer, waar hij
de plaats van het slagveld bereikte, zeï
jaren na den slag.
In zijn woorden schijnt iets bewaard te
zijn gebleven van den diepen indruk, dien
het sombere slagveld maakte op de Ro
meinsche soldaten, die onder ernstig stil
zwijgen de plaats herkenden aan de over
blijfselen van menschen en wapenen.
Nog bij het lezen zijner woorden worden
wij aangegrepen door eenzelfde gevoel
dat de Romeinsche legionairs gehad moe
ten hebben. De veldheer deed de over
blijfselen begraven en hield een lijkdienst
voor de dooden.
Intusschen geeft Tacitus de plaats zelf
zeer vaag aan en sinds lang heeft men
allerlei hypothesen opgeworpen totdat
eigenlijk pas op 9 en 10 September vafl
het vorige jaar FriedrichKohier uit
Hamm op de vergadering der Duitscha
oudheidkundige vereenigingen te Munster
zijn sedert ook in boekvorm verschenen
mededeelingen deed over het resultaat van
jarenlange onderzoekingen. Hij meent t*
kunnen aantoonen, dat niet het Teuto
burger Woud van tegenwoordig en speciaal
de „Hermannsberg", maar 't veel meer
Zuidelijk gelegen Arnsberger Woud teil
Noorden van de Ruhr de „Teutobur
giensis saltus" van Tacitus moet zijn.
Kohier is uitgegaan bij zijn onderzoek
van de combinatie der marschroutc van
Varus en die van Germanicus. Zooals
