v
GEMENGD NIEUWS.
Een interview met
den Beroemde.
Wie verdient er spek?
Danszaal innestel De Kaatiweek. Een Pooldrama
In de „Olympiade"
Interviewer:
schrijft
Hij was dit keer niet in 't Ne-
derlandsch voetbal-elftal geko
zen en daarom besloot ik hem
te gaan interviewen, ft Is een
naar maanden geleden).
Een zusje van 'm deed open.
Of de jonge meneer er was?
Ja, de jonge meneer was
thuis. Ik gaf correct m'n visite
kaartje en kreeg de boodschap
of ik boven wou komen.
Dat wou ik natuurlijk en ik
ging. Toen ik binnenkwam
stond hij langzaam op, met een
zekere vermoeide elegance, en
wees me een stoel.
„U wilt me spreken?"'-
,.Ja, meneer. Ik wilde u gaar
ne eens interviewen, nu u niet
in 't Nederlandsch elftal bent
gekozen.
Hij keek me verbaasd aan.
„Mij dunkt, dat u beter gaas
kunt bij hen, die wèl gekozen
zijn," zij hij en deed weer ver
moeid.
„Dat dacht u maar. Dat doen
natuurlijk al mijn collega's. Die
loopen met d'r tong uit d'r
mond de elf gekozenen na. ik
niet. Ik ga liever bij één, die
niet gekozen is. Dat is wel zoo
origineel. Dan heeft mijn blad
tenminste iets bijzonders; de
anderen hebben allemaal het
zelfde.
Hij knikte goedkeurend.
U bent origineel," zei hij, en
weer zag ik die trek van ele
gante vermoeidheid.
Zooals hij daar zat leek hij
«lij niet ouder dan 25 jaar. Hij
had een smal en blank jongens
gezicht, blond haar, en een
klein snorretje, als een penseel
tje uit een verfdoos. En toch is
bij beroemd gevierd. Op de
grens der onsterfelijkheid. Want
hij kan voetballen.
„Kunt u er zich mee vereeni
gen, dat u niet in het nationale
elftal gekozen bent?" vroeg ik.
„Ik heb bedankt."
Hij zei het op zoo'n smarte
lijk vermoeiden toon, dat ik er
diep door getroffen werd.
.Bedankt?"
„Ja, meneer. Ik heb er genoeg
van. Laat ik over aan lui, die
nog niets van de wereld gezien
hebben. Voor dit soort is een
reis naar Zwitserland iets
groots Mij hangt het al lang
de keel uit, meneer. Kijk 's
meneer, ik ben al zoo dikwijls
met m'n club en met het Ne
derlandsch elftal naar het bui
tenland geweest, dat ik er maar
eens mee ophoud, want ik kan
het droomen.
Ik ben geweest in Berlijn,
Hamburg, Leipzig, Dresden.
Stuttgart. Aken, Brussel, Ant
werpen, Brugge, Gent, Luik,
Namen, Londen, Darlington, Pa
rijs Rouaan, Straatsburg,
Mainz, Frankfurt, Kopenhagen,
Stockholm, Graz, Weenen, Bu
dapest, Althene, Praag, Rome.
Milaan Turijn, Madrid.... en
nog een paar dozijn van die
stadjes meer.ik zeg ze maar
uit m'n bloote hoofd op....
dat ik er heusch geen zin meer
in heb. Kent u de plaatsen
ook?"
„Ja, zeker, meneer."
„Hoe vindt u ze?"
„Om u de waarheid te zeg
gen.... ik ken ze alleen uit de
krant. Als d'r zoo eens een
moord gebeurt, of er treedt een
koning af, dan lees ik wel eens r
een telegram uit die steden,
maar verder ken ik ze niet. Ik
ben niet beroemd, meneer."
„U denkt dat het prettig is
beroemd te zijn? U denkt dat
het gemakkelijk is, tot de groo-
te mannen te behooren? me
neer!"
„O nee?"
„Het is een corvee", zei hij
zuchtend, en z'n oogen sloten
zich. „Altijd op straat te wor
den aangegaapt, altijd je naam
te hooren noemen om je heen,
altijd met applaus te worden
ontvangen op het veld, iedere
week je portret ergens in te
zien.... och, meneer, zwijg me
er vhn Ik wilde dat ik niet be
roemd was, zooals u."
Hij haalde een zilveren siga
retten-koker uit zijn zak, een
pracht-stukje.
„Rookt u? Die koker heb ik
gekregen bij m'n 200en wed
strijd. En die sigaretten zijn
naar mij genoemd!"
Hij stak er, vermoeid één op
..Maar al bent u dikwijls in
die plaatsen geweest, het is
toch altijd een eer in ons natio
naal elftal te worden gekozen?"
Hij glimlachte weemoedig.
„Wat geef ik om eer, mijn
heer? Ja, vroeger, in m'n jeugd.
Maar nu ben ik al 24 en ik heb
genoeg van eer. Ik ben z-ker
honderdmaal op de sch.uders
het veld afgedragen, ik ben dui
zendmaal gekiekt en gefilmd, ik
ben met bloemen bestrooid als
ons elftal gewonnen had, ik neb
72 lauwerkransen achter den
rug.... hebt n al eens een
krans gehad?"
Nooit, mijnheer. Eenmaal 'n
m'n leven een bloempot, op tn'n
koperen bruiloft Een reseda!"
„Gelukkige kerel. Ik ben van
mijn 16e jaar af bekranst. Als ik
buikpijn had, stond het in de
krant. M'n levensgeschiedenis
is door het heele land bekend.
Nee, die eer kan me gestolen
worden. Die gun ik aan broe-
kies."
Hij keek op zijn horloge.
Het was een juweeltje, fon
kelend van goud met een dito
ketting.
„Gekregen," zei hij. ,Op m'n
250en wedstrijd. Ik nader nu
m'n 300sten. Dat worden weer
lauwerkransen." Hij zuchtte
zwaar.
Ik wilde nu het gesprek eens
op iets anders gooien en vroeg:
„wat zegt u van den val van
Herri ot?"
„Van wie?"
„Herriot."
Ken ik niet. In welke club speelt dat
typ? En is-t-ie gevallen?"
„Pardon ik bedoel dien Franschman,
die nu opgevolgd is door ^ainlevé."
„Ken ik ook niet. Nooit van gehoord
Zeker geen eerste-klas lui?"
„Traint o zich nog?"
„Nee meneer Nooit gedaan. Mijn devies
's dat een geboren voetballer niet behoeft
ie trainen. Mijn levenswijze is heel een
voudig. In dat opzicht heb ik een voor
beeld aan Bismarck genomen Ik sta aiet
te vroeg op slaap op m'n rechterzij, eet
veel brood, ga altijd me' lijn 3, houdt het
meest yap kalisoesters, tea de oogappel
DE KA AG WEEK. De start der twaaffvoéts-iotlenklasse voor dames.
KOMEO EN JULIA in 't openluchttheater „Frankendael" te Amsterdam.
Scène uit 't 3e bedrijf; in 't midden Ed. Verkade ais Romeo.
DANSZAAL INGESTORT; 41 DOODEN Ue
■uïnen der Pickwick-club te Boston, waar
door instorting 41 menschen het leven ver
loren
RQZENPRIËEL, inzending van H. J. Herwig
te Bussum op de rozententoonstelling te
's-Gravenhage.
DE MAHARAJAH VAN NEPAL, die strijdt
Voor afschaffing der slavernij in Indië, en zelf
zijn slaven, vrijliet
ATHLET1EK-WEDSTRIJDEN om den
Prins-Hendrik-beker, te Haarlem. S
Bogaert (Rotterdam) als eerste in
3500 M. snelwandelen (17 min. 6 sec.).
EEN POOLDRAMA. Op bet Herald-
eiland vond de poolreiziger H. A
Snow de overblijfselen van den sinds
11 jaar vermisten vorscber Stefanssou
-
I
FEESTELIJKE OPENING VAN DEN
NIEUWEN SPEELTUIN „Het Spaarn-
dammerkwartier," op het Zaandam
merplein. te Amsterdam.
Z. EXC. MGR. MARMAGGI, Nuntius te
Praag, die zijn standplaats verliet ais protest
tegen de Hus-feesten.
IN
PROEVEN MET UE NIEUWE MOTORBRAND
SPUIT (10 slangs) der Philipsfabrieken.
WEERHANEN
DELLEN zijn in
„mode" geworden. Onze foto geeft n
aantal verschillende exemplaren.
FANTASffi-MO-
Ameriks. «wtr
ut nEEK J. NfEVELSTEIN uit WamDacb bij
rieerien ia een voetreis om de wereld be
gonnen vonder geld.
-IET DE-SONN AVILLE-RUSTHUIS voor R.-K. Verpleegsters, ce Hees, is vorige week feestelijk geopend.
Z. a H. MOK. v. d. WETERING bracht eer
bezoek- aan bet R.-K. Ziekenhuis te Gro
ningen.
van 12 tantes, en heb twee geplombeerde
kiezen. Bij dat alles bevind ik me zeer wel.
Training acht ik overbodig."
„Wat is uw lievelingsschrijver?"
„De voetbal-verslaggever van de Haag-
sche Courant Die wéét de dingen, meneer!"
Houdt u van Dante?"
„Van pruimedanten bedoelt u? Alleen
op Donderdag, meneer. Anders niet.
„Gaat u wel eens naar Dirk Schater?"
„U vergist zich, hij heet Rijn. U bedoelt
immers den speler van H.B.S.? Wat moet il;
bij hem doen?"
Wat zijn uw plannen?"
„Ik schei er mee uit. meneer. Ik voel
me veteraan worden Ik heb genoeg ge
presteerd ova. pp m'n, lauweren te gaan
rusten.
„Maar het Vaderland kan u nog niet
missen meneer. Ieder land heeft mannen
noodig, die zijn naam over de grenzen
hooghouden."
Hij peinsde.
„ik heb er eigenlijk genoeg van. Van de
lauwerkransen, van de interviews, van de
portretten Van de beroemdheid. Waarom
zou ik nu verder niet eens als een beschei
den burger mogen leven? Ik heb mijn plicht
gedaan voor het vaderland meneer...."
De Beroemde verrees
„Nog een vraag, meneer," zei ik. „Welke
betrekking vervult u in het maatschappe
lijk leven? Bent u niet op de wereldbe
kends bankinstelling van Kueb en Deet-
man?"
„Juist meneer. Maar nu...."
„En welke tunctie vervult u daar, fis ik
vragen mag?"
„De geheele correspondentie gaat er door
mijn handen meneer. Zonder mijn werk
gaat er geen brief wegi"1
Ik boog eerbiedig.
„Procuratie-houder?"
Nee, mijnheer," zei hij aarzelend, ik ber
postzegel-opplakker. Maar met Nieuwjaar
maak ik promotiel"
Zoo verliet ik den Beroemdedie alleen
op Donderdag van pruimedanten houdt
In Engeland, in de stad llford, bestaat,
naar het H-bld. schrijft, een heel eigen
aardige gewoonte, in verband met het hu
welijksgeluk der Engelschen.
In de 13e eeuw heeft een Engelsch edel
man aan het klooster van llford een groote
som gelds ten geschenke gegeven om daar
van gerookt spek uit te deelen aan de
huwelijkspaartjes die na een jaar getrouwd
te zijü gweest, nog nooit samen ruzie gehad
hadden, of innerlijk even berouw gehad
hadden met elkaar getrouwd te zijn
En dat spek wordt maar niet zoo een-
voudig-weg uitgereikt aan het eerste het
beste paar, dat zich daarvoor aanmelden
komt. Neen. De twee gehuwden moeten eerst
plechtig zweren, en wel terwijl ze geknield
liggen op twee puntige steenen, dat ze
werkelijk dat eerste jaar van hun huwelijk
nooit één ruziewoord hebben gewisseid,
nóch één oogenblik berouw hebben in dat
jaar te zamen in den echt te zijn getreden.
Dit jaar.beeft maar één paartje zich
aangemeld voor gerookt spek.
Men vraagt zich af, of er zóó weinig
gelukkig getrouwde jonge paartjes in Enge
land zijn, of dat de menschen gerookt
spek een te slechte belooning vinden voor
een heel iaar van ruzieloosheid.
