De Adder van Milaan
TROIJWEIV OP BEVEL,
NUMMER 45
ZESDE JAARGANG 1926
r prpeWt Halloor* Veek in haar
glinsterende oogen. Toen nam hi}'
Laar in z'n armen en kuste het op-
neheven gezichtje Hand in hand
wandelden ze naar z'n huisje tusschen
de palmbommen
Professor Wirtman zat nog stil
op len grondhet hoofd in de
handen verborgen er zijn fouten
die erger zijn dan misdaden.
„Lieveling, ik houd van je.... ik
heb ie liefgehad van het oogenblik dat
ik je 't eersi ontmoet hebHoud
je ook een beetje van mij
Het was stil, alleen het geruisch
van den wind en het geiuid van de
zacht kabbelende golven der rivier
verstoorden de rust van den met struik
gewas begroeiden oever
„Lievelingom 's hemelswil,
antwoord meiaat me niet langer
in het onzekere!...."
Het was weer eemge oogenblikken
6tn.
„Henry, ik heb je liet..,,"
StilteEen diepe zuchttwee
lange diepe zuchtendan was het
weer stilgeheimzinnig
Oude woordenneel oude woor
den. Woorden, die door miljoenen
menschen gesproken zijn sinds het
begin der wereldwoorden, die
in duizenden verhalen en romans zijn
voorgekomen gelijk in dn woorden
die het hart van iedere vrouw of man
in gloed zettenEn toch altijd
nieuw.... altijd wondervol.
„Henry.... lieve.... heb je ooit
een ander meisje liefgehad?"
..Nooit lievelingdat is te zeg
genme' zóó.... Niet om te
noemen
„Oh..
Een k^rte pauzedan
„Hoe dan ook Henry.... je houdt
toen wel het meest van mij...."
„O jaTheresiahet meest
van alles ter wereld
De veerpont ging ai 'en aan over den
stroom. Het werd avond. De scha
duwen van de boomen verdonkerden
en het werd kil en huiverig aan den
rivieroever De maan was onder-
tusschen al opgekomen en staarde
glimlachend neer op het tooneeltje dat
se met haar stralen verlichtte.
Even later vertrokken ze per trein,
vol en toch weer zoo leeg (want als
twee liefhebbenden elkaar tn de oogen
kijken vergeten ze alles om zich heen)
dan de taxi en de stoep van de deur.
ailes geleek »en wilde, warrelende
droom
Niet voordat mj den volgenden
morgen ontwaakte besefte Henry goed
wat hij den vongen avond aan Theresia
Block gevraagd had.
Want Theresia was typiste 1 En
Henry Stubble was een worstel-
tennis- en zwem-advocaat, die aan
alle sporten deed, behalve aan z'n
practijk.... Hij kon het doen want
papa was een van de rijkste mannen
van Londén. Hij wist al nauwkeurig
war er gebeuren zou, als hij zijn vader
zou vertellen „Vader, ik ben ver
liefd geworden op het liefste- meisje
ter wereld, en ik wil haar graag trou
wen Ze is een typiste en haar vadei
was. voordat hij zich uit de zaken
terugtrok, metselaarsbaas
Hij ging naar zijn moeder en ver
telde haar alles
„ik ben er heusch blij om,' zei de
zachte oude dame. „Wat geeft 't, dat
ze een tyxmxe isal was ze een
waschmeisiê". dan zou ik er nog niet
aikeen^ tegenover staan., als ze je
lief heeft en een goed meisje is. Dat is
ailes wat gewicht in de weegschaal
legtMaar Henryik denk
met dat ie v»rU» »T ook zoo over
een kt..
„Oh.zei nenry„net moet wat
handig aangepakt worden
„ja zuchtte zijn moeder.
Dit gebeurde altijd als er iets be
sproken was waarvoor de toestemming
van het, hootd der tamilie min of meer
noodig was Ën gelijk zoo vele ty-
rannen, werd hij ook menigmaal met
goed succes bepraat
Henry glimlachte, toen hij zich den
dag herinnerde waarop hij besloot
voor rechtsgeleerde tg gaan studeeren.
Hij kende zijn vader re goed, en had
luid en openlijk er regen geprotesteerd
om advocaat re wordenen zijn
brandend verlangen geuit om voor
ingenieur 'e worden opgeleid, met het
resultaat dat zijn vader hem juist ging
tegenwerken en besloot, dat hii nu
spe^nl m de rechteh moest gaan
stuueeren.
„Je m<>et haar eens meenemen,
Henry...." zei zijn moeder.... „Op
Zondag bijvoorbeeld.... je vader zal
op het einde der week afwezig zijn."
Henry antwoordde verstrooid.
De rest van den geheelen dag dacht
hij er over na en den halven nacht,
op welke wijae hij het beste de toe
stemming van zijn vader kon.krijgen.
Den volgenden morgen bracht hij
een bezoek aan de kantoren van Stub
ble Co, waar hij een gesprek met
z'n vader had
Toen hij wegging vroeg hij gek
scherend
„Zeg vadei, veronderstel nu eens,
dat ik een of andere actrice trouw I"
De oude man staarde hem aan.
„Je zou geen goede vrouw hebben,
doch een goeden vader verliezen,
merkte hij op. „En je kreeg geen rooien
cent van me. terwijl ik ie nooit meer
onder m'n oogen zou willen zien."
„O," zei Henry. zichtbaar terneer
geslagen en hij smeet de deur van zijn
vaders privé kantoor met een smak
dicht. Hij liep op den lessenaar toe,
waaraan de getrouwe secretaresse van
zijn vader zat te werken.
„Zoo Nora," zei hij glimlachend.
Ze waren oude bekenden „hoe
gaat het met ie
Ze lachte en toonde hem een nieu
wen diamanten ring. Henry wenschte
haar geluk en vertrok.
Vrijdag vertrok zijn vader voor en
kele dagen uit de stad en op Zondag
kwam Theresia bij Henry's moeder
op theevisite en de lieve oude dame
was dadelijk met het zachtje meisje
ingenomen
's Maandags bracht Henry zijn
vader was nog niet teruggekeerd
het kantoor nogmaals een bezoek.
Verbaasd merkte hij op, dat Nora
vermoeid op de tafel leunde, terwijl
haar altijd zoo vroolijk gezichtie nu
bleek en vertrokken was.
„Wat mankeer je, Nora," vroeg
hij medelijdend. „Kind ga naar huis,
je bent ziek...."
„Maar mijn werk.... zuchtte ze.
„Och, dat werk.... 'k zal daar wel
voor zorgenGa jij maar gauw
wegie moet .hoog noodig naar
bed
Hij hielp haar den mantel aantrek
ken, gaf haar 't hoedie aan en zei
dan
„Je rust maai eens goed uit, Nora..
ie bent overspannenNu, beter
schap hoor
Ze vertrok en hij bleef alleen op
kantoor achter.... Peinzend staarde
hij op haar werk..,. Dat mankeerde
er nog maar aania dat moest hij
nu opknappen.
Maar wacht, als.... als Theresia
nu eens Nora's plaats zoolang waar-
nam, dan zou vader haar ongemerkt
leeren kennen'n Pracht idee was
het
Hij spraR ei naai Jien avond over.
„Nu lieve, doe dus je uiterste best
onze toekomst hangt et van ai
Eemge dagen later kwam Mr. Stub
ble slecht gehumeurd thuis. Zijn
getrouwe secretaresse Nora Brown
was plotseling ziek geworden. Ze had
wel een ander meisje gezonden, The
resia Block, om haar plaats zoolang
in te nemen, maar hei was toch altijd
minder prettig Die moderne meisjes
zijn altijd ziek
Den volgenden dag bracht Henry
een bezoek aan het kantoor en hij
passeerde Theresia zonder van haar
notitie te nemen
In het pnvé-kantooi van zijn vadei
zei hij „Zei u gisteren niet, vader,
dat uwe nieuwe secretaresse een beetje
eigenwijs was Ja, ik vind wel. dat u
een beetie gelijk hebt
Zijn vader keek hem woest aan
„Onzin erj kletskoek, mijnheer Ik
heb nimmer iets van dien aard ver
teld. 't Is een handig meisje en boven
dien heel aardig en liel ook
Henry had veel idee om zijn vader
de hand te schudden en hem te zeg
gen, dat hij het volkomen met hem
eens was, maar natuurlijk wachtte hij
zich wel, dit te doen
„Hm," becrinseeröe de zoon, „ze
heeft anders een hoogen dunk over
zicheen zij Ig gezichtje
„'t Is mijn meening mijnheer,"
weerstreefde z'n vadei hem, „en een
meening die meei waarde heeft dan
de uwe, dat mflrouw Block een bui
tengewoon aardig meisie is
Hij durfde z'n vader echter de zaak
nog niet goed re vertellen en nam
daarom twee zijner vrienden in ver
trouwen, wier vaders vrienden waren
van zijn vader en zetde hun wat ze
thuis in bijzijn van hun respectie
velijke papa's moesten zegeen
Het resultaat van deze besprekin
gen was, dat Mr. Stubble twee waar
schuwingen kreeg van z'n vrienden
om meer op de relaties van z'n zoon te
letten. Herbert werd reeds dien zelf
den avond ter verantwoording ge
roepen.
„Je vertelde me iets van een ao-
tnce, eemgen tijd geleden
„Ja, en....?" vroeg de zoon met
een air alsof hij er zich niets van aan
trok, hetgeen zijn vader woedend
maakte
„Ik heb gehoord dat ze je mei een
van die dames hebben zien loopen,"
riep hij uit.... „zoo'n opgekwaste
JezabelLaat dat mijnheer, laat
dat. Of besel liever, als u zoo voort
gaat, dat u met mij heeft afgedaan...
Je krijgt geen cent van me, versta dat
goed en je gaat m'n huis uit ook, ais
ik er weer van hoor. Begrepen
„Ja, vader volkomen," zei Henry
zoetsappig Zijn moeder die 'niet in
het geheim betrokken was. staarde
hem perplex aan Hoe durfde hij ach
ter vaders rug Dat de actrice
Theresia moest zijn had ze er al lang
uit begrepen
Naarmate de dagen voorbij gingen ver
heugde Mr Stubble zich meer over zijn
uitstekende secretaresse Hij sprak
dikwijls thuis over haar en hei was
geenszins zijn gewoonte om thuis
over zaken te spreken. Hij verhief
haar hemelhoog en nam zich vast voor
haar een uitstekende betrekking te
bezorgen, zoodra tuffrouw Nora weer
beter zou zijn
Nu telde Henry onder zijn vrienden
een journalist die het Society-cou-
rantte schreet en eemge dagen later
wist iemand den ouden heer Stubble
een berichtje te toonen in 't courantje,
dat als volgt luidde
„Wie is die heet die voortdurend
gezien wordt in de luxueuze auto van
Mad. Mane Chaumont Men
zegt dat hij een zoon is van een van de
meest bekende kooplieden van onze
stad.'
„George zei tegen me, dat hij uw
zoon Henrv met haar eezien heeft.
zei de gedienstige geest, en Mr.
Stubble snoof gevaarlijk....
Regelrecht ging hij naar kantoor
terug en telefoneerde Henry (ïirect
bij hem te komen. Deze, die iets der
gelijks al verwacht had, pompte zich
zelf wat moed in met behulp van een
whisky-soda en vertrok.
„Wat heeft dat te beteekenen
vroeg de vertoornde vader, hem het
courantje onder den neus houdende.
Henry lachte een beetie zenuwachtig.
„O, dat is niets," zei hij. „Maar
waar is uw plaatsvervangende secre
taresse, ik miste haar
„Ik heb haar een kamer alleen ge
geven," was het antwoord. „Ze is 't
wel waard Nu voor 't laatst er ts
toch niets met die.ebac
trice
„Nou, dat zou tk mei zeggen,"
merkte Henry heel koel op. „We den
ken er zelfs aan te gaan trouwen
De oude man keek hem verbaasd
aan. De woorden bleven hem in den
mond steken en hij schudde zijn zoon
onbarmhartig heen en weer
„Gek ben je.... gek versta je!"
wist hij ten slotte uit re brengen....
„Wie gaat er zoo'n bijgekalefaterde
vrouw nemen terwijl er zooveel lieve
meisjes nog zijn, zooals -uffrouw
Block bijvoorbeeld
„Moet ik dat zóó opnemen, mijn
heer, dat het u een genoegen zou doen
als ik met iutfrouw... eh.... Block
ging trouwen
De oude man sioeg mei de vuist op
tafel. „Ja meneer, dat zou 't 1"
Henry volgde hei voorbeeld van zijn
vader en sloea zoo hard met z'n vuist
op diens schrijfbureau, da» de inkt
uit den pot spatte, en hij bijna een
kreet van pijn me' kon onderdrukken.
„Dandan touw ik haar
En in twee stappen was hij hei kan
toor uit,, en in de andere kamer, waar
het meisje werkte, de deur met een
smak achter zich dicht gooiende, zoo
dat de ruiten rinkelden, terwijl zijn
vader hem verstomd met open mond
nastaarde W. N. St.
„Ja, ik denk dat hij zich doodjze-
werkt heeft om de premie te kunnen
betalen."
„O, ik weet het al lang," snikte
zij. „Je hebt me alleen genomen om
dat ik die erfenis van mijn tante heb
gehad."
„Neen, daarin vergis je je, ant
woordde hij. „Ik had je toch wel ge
vraagd, al had ie van een ander geërfd."
ZIJN LIEVELINGSGERECHT.
Vader en zoon, beiden een paar
echte smulpapen, hadden een bijzonde
re voorliefde voor gebakken paling
met sla.
Nu gebeurde het, dat beiden weiden
uitgenoodigd voor een diner, maar dat
Pa door bijzondere omstandigheden
verhinderd was, wat hem in hevige n a-
te speet. Alzoo ging de zoon alleen.
Toen hij na afloop van het diner thuis
kwam. liep Pa m de huiskamer te ijsbe
ren
Vader „En hoe was het er, geluks
vogel
Zoon „Oh 1 schitterend Pa, eerst
kwam er....
Vader „Ja dat begrijp ik, verder
Zoon „Wat later kwam er zalm met
mayonnaise-saus, aardappelen en
groenten. O, verrukkelijk Pa...."
Vader (geërgerd) „Zoo, kwajon
gen, en.en was er nog iets bijzon
ders
Zoon „Ja, Pa, bijna op net einde,
werd er wat opgediend, als u daarbij
was geweest Nee, pa Zoo heeft u ze
nooit.
Vader (woedend) „Als je gebakken
paling met sla durft te zeggen, snotneus
krijg je een draai om ie ooren -versta
ie 1 1"
HATELIJK KRANTENBERICHT.
„Gisteren heeft de deurwaarder de
meubelen en al de requisuiten van
den directeur van het hoftheater ver
kocht
„Gelukkig, (lan heeft d» man toch
eindelijk eens een uitxfcrkocht huis."
„Heb u er eemg denkbeeld van,
hoe bet komt dat uw man gestorven
is zoo kort nadat hij zijn leven had
laten verzekeren?"
WEEMOEDIGE HERINNERIN
GEN.
Ambtenaar (tot met meet jeugdige
dame) „Is U gehuwd of ongehuwd
Dame „Geen vatf beide, meneer, ik
heb wel eris verkeering gehad."
ZIJN. „MEDICIJN".
Dokter„En wat heb je liever
Karei, poeiers of pillen
Kareltje „Pillen, als 't u blieft
dokter, maar niet zulke groote als
de vorige maal."
Dokter „Wel kan je die dan niet
door krijgen
Kareltje „Jawel dokter, maar ze
passen niet in mijn kanon."
ZIJN CONCLUSIE.
Onderwijzeres, tot Jantje die school
moet blijven „Hoe kwam je er bij om
daar straks zoo'n raar anrwoord te
geven door te zeggen, dat Columbus
Amerika tegen Paschen ontdekte. Hoe
kom je aan zoo'n dwaasheid
Jantje „Omdat hij onderweg zoo
met eieren zat te spelen
1
BAAS BOVEN BAAS.
Drie marine-matrozen (een Ame
rikaan, een Engelschman en een Duit-
scher) zaten in een Londensche bar
en spraken over de grootte der nieuw
ste oorlogsschepen.
„Nou," zei de Engelschman, „bij
ons zijn de laatstaangemaakte sche
pen zóó groot, dat de kapitein rr.et
een Ford over het dek moet rijden,
om vlug zijn bevelen aan de manscbap-
pen te kunnen geven."
„Dat zegt nog niks," beweerde de
Amerikaan. „Bij ons in Amerika vliegt
de machinist met een Fokker ddor de
machinekamer om de machines te
-smeren."
,,'t ls bij jullie allebei nog 'n achter
lijke boel," sprak de Duitscher, zijn
achtsten pot. bier naar den mond bren
gend. „Bij ons zijn de oorlogsschepen
zóó groot, dat de kok met een onder
zeeër door de potten vaart om te zien
of de aardapoeten paar ziin
WAT HIJ NIET SNAPTE.
Een negerbediende, die voor zijn
heer een flesch ale open trok, stond
in de hoogste verbazing het schuim
aan te zien, dat daaruit opbruischte.
„Toe gauw maak wat voort 1" zei
de ander, „je staat te kijken of ie stapel
gek bent geworden."
„Ja, massa 1" was het antwoord,
„Goinawan wel zien, hoe dat daar
uitkomen maar Goinawan met be
grijpen, hoe ze dat hebben daarin ge
kregen."
i
DE HUISKAMER
_,e wind blies bet venster weer open
de daken en de muur in de verte schenen
grijs en somber. Toen viel het weer toe,
zoodat 't bijna donker was in het vertrek.
Kort daarop klonken voetstappen en werd
de deur opengeduwd. Het was Tisio, die
met vage blikken rondkeek. D'Orleans
had zijn luit verloren. Tisio herinnerde
Zich dat hij die daar had zien liggen. Toen
bemerkte hij een hoop geel satijn op den
grond en een koord van paarlen. Hij nam
het met verbazing op, zag de luit waar hij
naar zocht en kwam er gretig op af. Hij
w*s er trotsch op zulke dingen te doen
hij vond het heerlijk zich nuttig te maken
en wilde het niet aan de page over laten
de luit te gaan zoeken, die vlak bij de bank
langs den muur lag. Toen hij haar opraapte
zag hij dat iemand daar onbeweeglijk en
zwijgend op een stoel zat, waarop hij de
luit weer liet vallen en naderbij trad. Het
was dood stil in het donkere vertrek. Met
een onaangenaam geluid sloeg het venster
voortdurend open en toe. Doch Tisio
kende geen geestelijken angst hij was
met bang in 't donker. Hij beschouwde de
gedaante met gretige nieuwsgierigheid en
was blij Graziosa te herkennen. Hij hield
veel van haar. Dienzelfden morgen was zij
hem tegen gekomen, had zijne twee han
den in de hare genomen en hem opgewon
den en snikkend iets verteld dat hij niet
begrepen had iets over Gian (dacht hij.
Haar hoofd was op het purperen kussen
neergezakt Tisio streelde het zachtjes
en nam de mooie, blonde krullen, die over
het eenvoudige blauwe kleedje vielen,
teeder in de hana
„Mooi meisje," zeide hij zacht, „mooi
meisje Hij herinnerde zich niet dat hij
diezelfde krullen eenmaal gestreeld had op
straat, in het zonlicht.
Zij bewoog niet toen hij liaar aanraakte
en »r was iets in hare houding dat hem
tro.
„Lij is verdrietig," ging 't in hem om.
Toen nam hij een barer slappe handen
en zeide op een anderen toon „Arme
ZielArm mooi meisje Zijt gij verdrietig
arm mooi meisje Zij antwoordde niet.
Hare hand weer zacht in haar schoot, te
rugleggend, streek hij haar kleedje glad en
fl'-'-terde haar een paar troostwoorden
to
Plotseling werd de deur door een gebie
dende hand geopend. Het was de hertog;
doch Tisiq schrok met. „Wees vriendelijk
tegen haar Gian," riep hij zijn broeder toe;
Zeg wat tegen haar arm meisje
Visconti trad naar binnen en zag Tisio
scherp aan. „Waar is zij vroeg hij, want
in het donker kon hij de stille gedaante in
oen hoek niet zien. „Waar is zij, Tisio?"
„Het meisje met het mooie haar
begon deze; doch Visconti greep hem bij
den arm en schreeuwde: „Breng mij licht
licht" waarop Tisio met bevende
handen de lamp aanstak en ermee naar
zijn broeder kwam. Het gele licht viel
op Vis o-oene oak en Graziosa's
blond .i y
„Als dat eens zoo was:" duisterde Vis
conti, „als dit zoo zou zijn" Het licht
was zwak, doch toonde hem genoeg.
Toen hij haar in 't gelaat zag veranderde
de uitdrukking op het zijne. „Tisio!"
zeide hij, „zij is dood! Graziosal Grazio
sa!" en hij boog dichter over haar heen.
„Ga hulp halen, Tisio, gauw!"
Visconti had om hulp gezonden wel we-
tenae dat hulp niets meer zou baten,
want zij was dood Hier had hij gefaald,
hoewel hij gezworen had dat hij niet
zou falen, dat zij ten aanzien van allen zijn
troon zou deelen zij dte hem om hem
zelf alleen had liefe-'.iad. Opeens dacht
hij aan V-lentine Dit was hef werk van
Valentin-
Aan zijne voeten lag nci satijnen kleed
en de juweelen welke Graziosa verworpen
had. Met al zijn macht, al zijn trots, al
zijn eerzucht had hij haar niet kunnen
dwingen een kroon te dragen waar liefde
tekort schoot. Hij stampte met den voet
hoe dorst zij zoo iets doen hoe dorst
Zij het doen
Nimmer zouden hare oogen hem weer
toelachen bij zijn komst of verduisteren bij
zijn Heengaan. Wederom trad hij nader
om haar nogmaals te beschouwen en
hij kreeg angst. Nogmaals kwam zijn liefde
boven en gevoelde hij een soort van eer
bied voor hare stille waardigheid.
Toen hij zich omwendde zag hij een
menigte menschen met angstige gezichten
aan den ingang van het vertrek. Tisio
stond achter hen.
„Ik wordt op een fraaie manier ge
diend I" riep hij verwoed uit. „Laat gij
mijne bruid alleen rondloopen Zij is
vermoord en zij die bij haar hadden
moeten zijn, zullen het met hun leven
bekoopen
Weenende dames en verschrikte pages
slopen het verte k binnen en bleven ver
stomd en versteend staan bij wat zij zagen
meer nog wegens de uitdrukking van
zijn gelaat.
Hii stond voor Graziosa en zag met
een krankzinnigen blik rond. Hij hield
een witte roos in de hand. Het wapperende
licht in de nis viel op zijn gelaat en op 't
hare het lieve gezichtje dat van na
meloos leed sprak.
Voor eenige oogenblikken bleef Vis
conti hen zwijgend en verwilderd aan
zien. V'erscheidenen van hen die daar in
angst en beven vergaderd waren scheen
het tóe dat er een nieuwe uitdrukking
op zijn gelaat kwam, eene uitdrukking
welke zij van hem nooit gezien hadden
een uitdrukking van vrees.
„Binnen een week zou ik haar hertogin
van Milaan gemaakt hebben," bracht hij
er eindelijk met moeite uit, liet de witte
roos aan hare voeten neervallen, wendde
zich sidderend af, en spoedde zich, door
de menigte heen, die hem stilzwijgend
doorliet, naar de trap toe, naar beneden.
Twee uren later werd de angstige stilte
m het paleis verbroken door het openen
van een deur en trad Visconti vanuit zijn
eigen kamer het voorvertrek binnen, waar
een page de wacht hield. De hertog wenk
te hem en gaf hem een glas met een melk
kleurige spiraallijn eromheen, een sier
lijk glas, gevormd als een bloem, met een
langen stengel. „Vul dit met"wijn," be
val hij
De page gehoorzaamde.
„Neem het glas en volg mij," zeide
Visconti, en verliet het vertrek gevolgd
door den page.
Hij bleef staan voor het verblijf van
zijne zuster, waar soldaten op wacht
stonden. Binnen hoorde hij voetstappen
en angstige stemmen welke fluisterend
over het gebeurde spraken. De sleutel
werd omgedraaid, de deur zachtjes ge
opend en hij trad binnen, gevolgd door
den page, waarop een schildwacht de
deur weer sloot.
Het was evenals alle vertrekken in 't
paleis, een hooge en slecht verlichte
kamer. Aan het verste eind hing een cru
cifix, waar Valentine voor neergeknield
lag. Toen zij de deur hoorde openen wend-
d€ zij het hoofd om en stond op.
„Zet het glas neer en ga heen," zeide
Visconti tot den page.
„Neen neen riep Valentine uit,
„laat hem blijven, Gian 1" en zij trad
met smeekende blikken naar den knaap
toe.
„Ga heen herhaalde Visconti.
„Blijf, in Godsnaam blijf 1" riep
Valentine met plotselingen doodsangst,
toen zij dé uitdrukking op Visconti's
gelaat zag.
De arme page aarzelde, doch niet lang.
Visconti wendde zich om, waarop de
knaap aan de deur klopte om uitgelaten
te worden en zonder meer verdween.
Visconti wachtte tot hij weg was, en
sloot toen de deur van het binnenver
trek, waar de dames sidderend fluisterden.
Valentine trachtte te spreken, doch de
woorden bestierven op hare lippen. Zij
viel tegen den muur aan en klemde zich,
de ooeen op haar broer gericht, aan het
muurkleed vast.
Visconti ging aan de tafel zitten, waarop
de page het glas had neergezet. Het hoofd
in de handen gesteund zag hij zijne zuster
aan de adder op zijn wambuis gebor
duurd, scheen te kronkelen en te leven.
„Graziosa is dood zeide hij,
„Dat heb ik niet gedaan!" riep Va
lentine met wild-n angst uit. „Ik heb
haar niet vermoord, Gian
„Ik heb hrar dood gevonden ver
volgde hij zonder den blik van haar af
te wenden.
Tegen den muur aangedrukt riep zij
met wringende handen „Zij heeft zich
zelf gedood Ik heb het niet gedaan!"
„Ik zal u niet dooden," zeide Gian, en
keek met een glimlach naar het glas dat
voor hem stond,
Valentine wierp zich op de knieën en
gilde: „Ik heb haar niet aangeraakt ik
heb haar niet vermoord!"
„Ik zal u niet aanraken ik zal u niet
vermoorden vervolgde hij nog im
mer glimlachend.
„Dus dan behoef ik niet te sterven?"
riep zij waggelend opstaand met een po
ging kalm te zijn.
„Gij behoeft niet te sterven," herhaalde
hij zacht, zonder de oogen van haar af
te wenden. „Dit zult gij drinken
vervolgde hij, het glas aanrakend.
„Gij kunt niet zoo wreed wezen
pleitte Valentine „ik ben uwe zuster,
Gian 1"
„Geef ik zóóveel om banden van ver
wantschap?" vroeg hij. „Zij zou mijne
vrouw geworden zijn. Drink dit
Wederom wierp Valentine zich op de
knieën en kroop naar hem toe. „Heb me
delijden riep zij uit. „Heb medelijden
ik ben zoo hulpeloos Spaar mij en ik zal
u nooit meer beleedigea nooit meer!"
„Vreemd, dat gij al uw moed kwijt
bent" gaf hij terug. „Wat is eraan dit glas
wijn leeg te drinken?"
-„Laat mij tot den ochtend leven!"
smeekte zij de armen om zijn knieën
heenklemmend. „Dood mij niet hier in
deze donkere kamer. O, ik kan hier niet
sterven ik kan niet
„Graziosa stierf in een vertrek dat even
somber was als dit zij stierf alleen en
verlaten. Gij zult dit opdrinken zeide
hij het glas naar zich toetrekkend. „Kom
drink leeg."
„Ik ben nog zoo jong, Gian," snikte zij,
„denk eens, Gian, nog zoo jong!"
„Graziosa was niet ouder dan gij," gaf
hij terug.
In doodsangst klemde zij zich aan hem
vast, smeekte hem, trachtte hem te over
reden haar nog tot morgen te laten leven
alleen maar tot den ochtend.
„Graziosa stierf na zonsondergang
voerde hij aan. „Kom, drink den wijn en
houd mij niet zoo lang op. Gij hebt zoo
vaak gewenscht te ontkomen waar is
uw moed om thans niet van deze gelegen
heid gebruik te maken
„Niet om zoo te sterven zoo niet!
Geef mij een priester."
„Heeft Graziosa er een gehad?"
Zij zonk op den grond neer, haar prach
tige haardos over hare schoiïaers, het ge
laat verborgen. Toen keek zij hem plotse
ling weer aan, terwijl hij haar bewegenloos
zat te beschouwen.
„Gian, vroeger hield ik veel van u, toen
wij kleine kinderen waren,."
„Dat ben ik vergeten, en gij ook tot op
dit oogenblik drink!"
Met ontembare angst vloog zij op. „Ik
kan rietik kan nietDood mij liever
zelf
ermee?" vroeg hij op zijn dolk wij
zend. „Neen dat is te ruw voor iemand
zoo schoo i a!s gij."
Valentine snelde naar de deur met:
„Philippe Philippe 1 Conrad!—
Constanza!"
Visconti vloog zoo driftig op, dat hij zijn
stoel omsmeet. „Zwijg drink het glas
leeg! Denkt gij soms dat iemand zou dur
ven binnenkomen?"
Een oogenblik zag zij hem met verwil
derde blikken aan, sloeg toen de oogen
neer en zeide fluisterend „Geef het dan."
Visconti bewoog niet en antwoordde:
„Kom hier en drink het.
Langzaam kwam zij naar hem toe, met
eene hand tegen den muur aansteunend,
haar lange schaduw voor haar uitglijdend.
„Haast u wat" zeide hij, haar steeds be
wegenloos met de oogen volgend, „haast
u wat."
Met neergeslagen oogen en hijgenden
boezem kwam zij naar de tafel tfrs. zon
der verder te weenen of te wrrun.
„Drinkl" beval hij nut half toege
knepen oogen. „Drink het leeg op de ge
zondheid van Delia Scala zooals gij
vroeger reeds eenmaal deed!"
Zij sloeg de oogen op en zag hem aan.
Onder het spel van zijn blik trok zij zich
terug, nam het glas op en bracht het aan
hare lippen. Doch hij boog zich dichter
naar haar toe zij dronk en zette het
half leege glas sidderend en met starende
oogen weer op de tafel neer.
Glimlachend en zijn duivelsgezicht nog
nader brengend beval hij: „Drink de resc
drink het leeg, Valentine."
Zij gehoorzaamde stilzwijgend.
Toen het leege glas op de tafel stond
wendde hij zich met een lach van haar af
en liep naar de deur, gevolgd door Va
lentine's blik van wanhoop. Doch zij
zeide niets, er kwam geen geluid over hare
lippen.
Hij *ag haar over zijn schouder heen
aan, zooals zij hem daar met een wezen
loos gelaat en oogen die niets meer zagen
stond na te staren.
„Nu laat ik u alleen om den ochtend af
te wachten," voegde hij haar martelend
toe. Zijn stem scheen haar hare bezinning
weer terug te geven. Met een kreet op de
witte lippen deed zij een pas naar voren.
Doch de deur viel zwaar achter hem dicht,
't Was donker in het vertrek of be
gonnen hare oogen te falen Alles scheen
in een immer zwarter wordenden mist
te draaien. Zij greep zich aan de tafel vast
en viel bewusteloos voorover.
Toen zij de oogen weer opende begon
de dageraad aan te brekjn, en de kamer
met een spookachtig grijs schijnsel te
verlichten. De lange gordijnen leken zwart
en somber; de hoeken van het vertrek
vol vreemde schaduwen. Een koel briesje
kwam door een open venster over haar
brandende voorhoofd glijden. Het eerste
wat zij zag was het leege glas en den om
gevallen stoel, welke zij met vagen blik
beschouwde. Dus zij leefde nog F
„Gian's gif werkt langzaam merkte
zij met een glimlach op. Toen waggelde
zij naar het venster toe. „Als de zon op
komt zal ik misschien dood zijn of ik
zou ik nog tot den middag leven?" vroeg
zij zichzelf af.
Zij klom de vensterbank op en ging, het
hoofd tegen het houtwerk geleund, aan 't
open venster zitten en zacht te neuriën.
Plotseling gloeide de grijze lucht en ver
toonde de zon zich boven den horizon.
Toen keek zij naar beneden, in den tuin,
hetgeen herinneringen injhaar wakker riep.
„Stil!" fluisterde zij, haar vinger op de
lippen leggende; stil, Conrad als Gian
ons eens hoorde! Hebt gij fluweelen
schoenen aan stil! Hij loopt om
zichtig doch alles voor niets want
hij heeft mij vergiftigd vergiftigd!"
Zij wiegelt heen en weer. „In een lang
glas met witte strepen doch het was
Gian niet het was de Adder van den
Standaard een groene en zilveren ad
der een kruipende adder." Zij liet
het hoofd zinken en hief het toen weer
op om met bevende lippen te smeeken:
„Conrad! kom mij redden!" waarop zij
begon te lachen en te fluisteren en op
hare vingers de uren te tellen, die zij nog
zou kunnen leven. Hoeveel? Als zij den
middag nog eens haalde?
De deur werd geopend en zij staakte
haar mompelen. Toen zij met doffen blik
opkeek zag zij Visconti die haar scherp
aanzag. „Goeden morgen," zeide hij te
gen de deur aangeleund „goeden mor
gen, Valentine."
Het haar van haar voorhoofd afstrij
kend zag zij hem aan. „Ik dacht, dat ik
graaf Conrad in den tuin zag loopen; ik
had hem willen roepen om mij te zien
sterven. Hoelang zal 't nog duren?"
Met een bitteren glimlach trad Vis
conti nader. „Heeft de les u getemd
Het zou wel eens hebben kunnen zijn,
doch gij zijt aan Frankrijk verpand. Ik
wilde dat ik u kon vergiftigen, tijgerkat,
doch nu zijt gij getemd
Valentine's uitdrukking veranderde
niet. „Stil!" zeide zij, naar buiten leu
nend. „Hij is in den toren terug en
zij duidde met den vinger naar waar de
banier slap tegen de helder wordende
lucht afstak. „Wat denkt gij ervan? Zou
ik blijven zitten om te zien dat hij ons
niet bespiormeert, Conrad?"
„Gij zijt inderdaad getemd," zeide Vis-
