TARZAN, DE AAPMENSCH
1
UIT DE GESCHIEDENIS VAN HET OERWOUD
van
m
1
De berg des doods
Tarzan en Jane
Jeder, die den berg des doods aan
schouwt, moet sterven, dat is de wet
van de jungle."
James Parker en sijjx dnditer.
Verdwenen
De echte Tarzan
SOUND
THEATER 1
Van Vrijdag 4 November af, I
ZIET JOHNNY
WEISSMULLER
ZIET hem om het hardst
ZIET hem in gevecht met EE
ZIET en beleeft met hen
Plaatsbespreken,
Wat Luxor
brengt is
altijd goed
Geen toegang beneden 14 jaar
DE HEERSCHERES VAN ATLANTIS
SMAKELIJK ONTBIJT
■s
Wmimm
De koning van het woud heeft voor zichzelf geserveerd en
gaat aan zijn dejeuner beginnen
Gevecht met den aap
Het olifanten-kerkhof
Eind goed,. 1 goed
The Happy End'
imnniimTniininniuiHrnTinnmiiiiiiniiiiniiiiiinniiiiuniiiiniiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiniDiH!
Zooals men weet, speelt de geschiedenis
van de film Tarzan in de oerwouden
van Afrika en van deze oerwouden
(waar ook de film „Trader Hom" speel
de), kan men zeggen, dat zij vol mysterie en
gevaren zijn waar de fantasie van den film-
man naar hartelust kan te keer gaan.
Deze Afrika-film behandelt een der meest
onwaarschijnlijke verhalen, die onze beschaving
ooit ter oore is gekomen. De uiterste voorposten
onzer beschaving in Afrika worden bezet door
menschen die dermate gewend zijn aan de ge
heimzinnigheden en verschrikkingen van het
oerwoud, dat zij van het brullen van de leeuwen
niet meer schrikken, als wij stedelingen van
het janken van een hond. Vele van deze blan
ken, die de dorpen van Afrika bewonen, zonder
eenig contact met Europa, slijten hun leven
daar handeldrijvend met de inboorlingen, want
zoolang er reeds blanken in Afrika zijn, zoolang
bestaat er een hartstocht voor ivoor, dat witte
goud van Afrika, dat door onze beschaving ge
proclameerd wordt en waarbij deze beschaving
niet bedenkt, aan welke ontzettende gevaren en
niet te beschrijvingen ontberingen de zoekers
worden blootgesteld.
James Parker was een van deze zoekers.
i
Parker leefde daar in de eenzaamheid tezamen
met Harry Holt, zijn compagnon en samen
ruilden zij het ivoor met de negers tegen zout,
kralen en andere beschaafde onbenulligheden,
die voor de negers zulk een rijkdom beteekenden.
Zij woonden daar reeds jaren en al die jaren
hadden zij reeds getracht de plaats te weten te
komen, die onder de negers bekend stond en
gevreesd werd als de ,3erg des Doods". Er
leefde een legende voort, waarin verteld werd,
dat, wanneer een olifant zijn einde voelde nade
ren, hij zijn schreden ging richten naar deze
wijkplaats om er tusschen de door de zon ge
bleekte gebeenten van honderden van zijn voor
gangers den laatsten adem uit te blazen. Maar
zelfs de negers hadden een niet te overkomen
angst voor dit olifanten-kerkhof en waagden
het dan ook niet het te betreden, noch er een
blik op te slaan.
Eindelijk, het wachten en vragen moede, be
sloten de twee blanken geen tijd meer te ver
liezen, doch te trekken in de richting, waar zij
hoopten, dat hun fortuin verborgen lag tusschen
de bergen. De geheele karavaan was reeds uit
gerust, toen op het allerlaatste oogenblik iets
gebeurde, waardoor het scheen, alsof alle voor
bereidingen nutteloos zouden zijn geweest, want
op zekeren morgen, met de boot, die, na zes
maanden afwezigheid, de laatste benoodigdheden
voor de expeditie meebracht, kwam ook Parker's
dochter Jane, een avontuurlijk meisje, dat, zon
der eenig bericht te sturen, haar vader kwam
bezoeken.
Reeds eenige weken trok de expeditie onder
groote moeilijkheden verder en het nieuwe leven
was voor Jane een
ware openbaring. Zij
sag dingen, waarvan
zij vroeger niet ge
droomd had. Echter,
wat reeds te voorzien
was geweest, gebeur
de. Holt was veel jonger dan zijn metgezel
en het was dan ook niet te verwonderen, dat hij
voor Jane, die een bekoorlijk jong meisje was,
een diepgaande vriendschap begon te koesteren,
welke vriendschap begrijpelijker wijze ongemerkt
overging in liefde.
Op zekeren avond, juist toen Holt Jane
goedennacht gewenscht had, werden de gebrui
kelijke geluiden van den nacht onderbroken door
een doordringenden kreet uit het dichte oerwoud,
een kreet, die het gezelschap plotseling deed
opschrikken
„Wat was dat?" vroeg Jane ontzet, „dat is
toch geen beest!"
„Dat was het ook niet... daar is het weer...
het komt dichter bijl"
Holt gaf den negers order de geweren klaar
te houden, toen plotseling vanuit de donkerte
een neger, verschrikkelijk gewond, het kamp
kwam binnenstormen en totaal uitgeput aan
hun voeten neerzeeg.
„Haal direct water" beval Parker. En nadat dit
den armen man in den mond gegoten was, pro
beerde hij te spreken.
„Hij zegt, dat hij achtervolgd wordt" verklaar
de Riano, een van de gidsen.
De man ging voort bijna onverstaanbare woor
den uit te stooten.
„Hij heeft de wet van de jungle overtreden.
Hij heeft den „Berg des Doods" gezien en nie
mand kan dat ongestraft doen.
Bij deze woorden was het alsof Parker geëlec-
triseerd werd. Hij sprong op en riep: „De Berg
des Doods", het kerkhof der olifanten, maar
Vraag hem dan welke richting wij uit moeten."
Riano keerde zich nogmaals tot den stervende
en vroeg hem in Swahili-dialect, waar de „Berg
des Doods" zich bevond.
Met een van pijn vertrokken gezicht hief de
nmnimimniimnnmininiinnninHnnHiinmnnnniniiniinmnnTnminnninraniinniiitiuiioiiiumiinB
Er zijn weinig films op dit oogenblik
die zóó in de algemeene aandacht
staan als „Tarzan". Ongetwijfeld is
de oorzaak van deze belangstelling
niet zoo zeer de min of meer kun
stige wijze waarop het verhaal wordt
verteld, maar vrijwel uitsluitend de
inhoud van de film zelf. Er zijn ver
halen, die zóó boeiend zijn, dat zij
niet meer vragen naar een handigen
verteltrant, maar onmiddellijk door
ie feiten zelf onze verbeelding aan
spreken.
lïïiiiiniiiniiiiiiiinriuniitiniiiiininiitiiiniiiiiiiiiiiniiKinniiinniiiiniHniiin
innmniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiii
inboorling een van zijn armen op en wees in de
richting vanwaar hij gekomen was.
„Bergberg" kon hij nog uitbrengen en
na deze laatste woorden gaf hij den geest.
Allen keerden zich naar den kant, waarnaar
de doode gewezen had en tijdens deze stilte
hoorde men de woorden van Riano die zeide:
„Ieder, die den ,3erg des Doods" aanschouwt,
moet sterven, dat is de wet van de jungle."
Terwijl de kleine karavaan door de uitge
strekte wouden verder trok, werd hun aandacht
getrokken door het schreeuwen van een
aantal apen. De kudde scheen zeer groot
te zijn en het geluid, dat nader en nader kwam,
klonk zeer ongewoon in de ooren van het jonge
meisje. Na eenige oogenblikken zag men hoog
in de boomen de groote dieren, die zich langs
de geweldige takken van boom tot boom voort
bewogen. Het bijzondere was echter, dat de
troep werd vooraf gegaan door een blank wezen,
dat van verre gezien niets gemeen had met de
apen.
„Kijk," riep Jane uit.
„Een blanke" zeide Parker hoogst verbaasd.
Eenige oogenblikken bleef de vreemdeling stil
in den boom staan, dan hief hij zijn hoofd op
uitdagende wijze op en een langgerekte onmen-
schelijke kreet klonk door het oerwoud en het
gezelschap voelde zich en doca de aanwezigheid
van den man en de manier, waarop hij zich ge
droeg, zeer beklemd.
Parker was de eerste, die de algemeene stilte
verbrak.
„Wacht eens" zeide Jane en terwijl zy naar
den voet van den boom ging zeide zy glim
lachend tot den vreemdeling, die haar met een
onbewogen gezicht aanstaarde: „Wilt U niet
naar beneden ko
men?" en ziende, dat
hy zich niet bewoog,
liet zy er op volgen:
„Doet U het om my
een pleizier te doen."
DDomiiuiuininnnrauiimiiiuiuiiurauiiKiiinRiniiiii pi0tgeiing Het de
man zich als het ware uit den boom vallen en
kwam voor Jane op den grond terecht. Parker
en Holt hielden hun geweren klaar om te schie
ten, indien dit noodig mocht blijken te zyn.
Of het Jane's persoonlijke indruk was of het
feit, dat zy lachte, valt niet met zekerheid te
zeggen, maar in elk geval deed Tarzan eenige
stappen naar voren, tot hy zich vlak voor het
jonge meisje bevond.
De vreemdeling stond op het punt nog dichter
by haar te komen, toen zijn aandacht plotseling
scheen te worden afgeleid, want hy stond dood
stil, luisterde aandachtig en draaide zyn hoofd
langzaam heen en weer, terwijl hy de lucht op
snoof, als het ware om een spoor te ontdekken.
Iedereen volgde zyn bewegingen, toen plotseling
uit de naby zynde boschjes een groote troep
afzichtelyk uitziende dwergen verscheen. De uit
werking van dit verschijnsel op de inboorlingen
was ontzettend. Zonder een enkele uitzondering
wierpen zy zich jammerend op den grond en
schreeuwden alsof hun laatste uur had geslagen.
„Spreek met ze" zeide Parker tot Riano.
Riano volgde dit bevel op, doch het scheen,
alsof de dwergen er geen woord van begrepen.
Toen draaide Parker zich om en in de veron
derstelling tot Jane te spreken, zy hy: „Jane,
het is beter, dat je dekking zoekt," doch tege-
lykertyd dat hij deze woorden uitsprak, ver
anderde zijn gelaatsuitdrukking.
„Jane! Jane! Waar ben je!" Het meisje was
verdwenen. Hoog vanuit de boomen klonk weer
diezelfde angstaanjagende kreet van den blan
ken man en opkijkend zagen zy hem Jane in
zyn armen dragend tusschen de boomtakken,
waar hy haar door de lucht wierp in de armen
van een grooten aap.
Riano hief zijn geweer op om te schieten, doch
werd nog juist bijtijds hierin verhinderd door
Parker, die niets anders deed dan den naam van
zyn dochter uit te roepen.
Gevolgd door de anderen begon Parker in de
richting te loopen, waarin Jane verdwenen was.
Het was hem echter onmogelijk dit langen tyd
vol te houden, daar de weg door het oerwoud
onbegaanbaar was en zy tevens het spoor kwyt-
raakten.
De witte reus bracht het meisje naar een
plaats, waar een groot aantal apen tezamen
was. Het scheen een heele kolonie te zyn, want
er waren er van alle grootten en leeftyden. Zy
zaten op den grond en in de boomen, etend,
vechtend en spelend. Plotseling keek een van
de apen op en liet een waarschuwings-kreet
hooren, terwyl de apen opgewonden geluiden
uitstootten en zich naar de boomen begaven.
De witte reus, het meisje dragend, verscheen
een yaa de booaien en zette Jane, dig half
bewusteloos was, op een van de takken neer.
Een klein aapje sprong op hen toe, allerlei
vreemde geluiden uitstootend.
Jane voelde den blik van den vreemdeling op
zich gevestigd en dit voortdurend aankyken
maakte haar bang. Zij draaide haar hoofd om,
om den doordringenden blik te ontgaan, doch als
gehypnotiseerd keek zy hem weer aan. Zyn ge
laatsuitdrukking veranderde echter niet.
Op dat oogenblik kwam een klein aapje naar
haar toe gekropen. Eerst voelde Jane zich niet
zoo erg op haar gemak doch na eenige momen
ten voelde zij zich rustiger en begon hem te
aaien. Het aapje scheen het een buitengewone
ontdekking te vinden, dat er zich een borstzakje
op Jane's blouse bevond en begon met den zak
doek er uit te trekken en tot groot vermaak van
Jane in reepen te scheuren. Dit scheuren scheen
groote aantrekkingskracht uit te oefenen op den
man, want hy pakte de rest van den zakdoek
van het aapje af en voltooide het scheuren zelf.
Het aapje was woedend. Het keek den man niet
meer aan, doch hield zich stevig vast aan het
meisje. Jane glimlachte en het beestje lief
kozende, probeerde zy het tot kalmte te brengen,
maar niets hielp.
Op hetzelfde oogenblik dat Tarzan haar
blouse vastpakte om ook die te verscheuren,
schreeuwde zy: „Laat me los! Laat me gaan."
Met een enkele ruk scheurde hy de mouw uit
de blouse, terwyl hij het laatste woord dat zy
gesproken had herhaalde: „Gaan".
Jane knikte her
haaldelijk, denkend
dat hij haar begreep.
„Ja! Ja.... weg
gaan" herhaalde zy.
Met een eigenaardi-
gen blik in zyn oogen.
keek Tarzan naar de
afgescheurde mouw
en herhaalde „Gaan
gaangaan..l
Hij keek naar be
neden waar twee lui
paarden aan den voet
van den boom naar
boven stonden te kij
ken. Een van hen
sprong de hoogte in.
Het meisje was ont
zettend angstig, doch
de man sprong naar
beneden alsof het zyn
dagelyksch werk was
en met zijn mes uit
gestrekt in de hand,
liet hij zich op een van de beesten vallen,
dat met een enkelen steek gedood werd, terwyl
het tweede dier op de vlucht gejaagd werd.
Met een peinzenden blik keek Tarzan tusschen
de boomen door.
Jane keek hem aan, dan stond hy op en Jane
meesleurend, bracht hy haar naar een soort
slaapplaats hoog in de boomen. Het aapje, met
een uitdrukking van uitbundige vreugde op zijn
gezicht volgde. Vervolgens vlyde hy zichzelf
op een paar pas afstand op dierenhuiden neer.
De geluiden van den nacht deden zich hooren.
Ergens dichtbij brulde een leeuw, meerdere
dieren liepen om den voet van den boom. Zij
sloegen hun klauwen in de schors en brulden
en gromden.
Jane was zeer verschrikt, doch de man scheen
I
het de moeite niet waard te vinden, zyn hoofd
op te heffen.
Na dezen langen bangen nacht brak eindeiyk
de morgen aan. Tarzar. kwam weer dicht naast
haar zitten, toen plotseling de apin van den
vorigen dag naderbij kwam en hoewel Jane zeer
angstig was voor den man, boezemde de naby-
heid van de apin haar toch nog grootere angst
in en zij drukte zich tegen Tarzan aan. Deze
uitte weer eenige onbegrypelyke kreten, waarna
de apin aftrok. Jane oegreep. dat deze vreemde
ling, noewel hy haar niet verstond, toch al het
mogelyke deed om haar te beschermen en om
hem te doen begrijpen, dat zij hem hiervoor
dankbaar was zei zij„Dank U Geen antwoord
krygend liet zy er op volgen: „Dank u wel dat
U my beschermt."
Veel scheen hem er nog niet van duidelijk te
zijn, hij wees naar haar en vroeg: „Jane?"
„Goed zoo Jane" Knikte zij. „Jane! Jane."
Vervolgens wees het meisje naar hem en
vroeg: „En U?"
De reus begreep haar onmiddellyk en zich op
de borst slaande zei hij: „Tarzan! Tarzan!"
„TARZAN?" vroeg Jane, en met een
enthousiast gebaar wees de man beurtelings
van zichzelf naar haar, terwyl hy voortdurend
uitriep: „TarzanJane! TarzanJane."
Gedurende eenige dagen was Jane nu al In
gezelschap van den heerscher der wildernis,
want dit laatste was naar door de wijze waarop
Tarzan met de wilde dieren omging, spoedig
duidelijk geworden.
Op zekeren dag boven in een boom zittend,
bemerkte zy plotseling de kleine karavaan, die
op eenigen afstand voorbij trok. Op het gezicht
hiervan wist zij niet of zy zich nu gelukkig
moest voelen of niet Het idee. haar vader terug
te hebben gevonden, vervulde haar met vreugde,
maar aan den anderen kant kon zij er toch
slecht toe komen haar metgezel, waarvan zy in
die paar dagen was gaan houden, te verlaten
Zy begreep echter, dat het een onmogelykheid
was langer te blijven en in snikken uitbarstende
terwijl zij Tarzan probeerde duidelyk te maken
dat zy gaan moest, begaf zy zich naar haar
vader.
Tarzan stond de karavaan vanuit een boom
op verwonderde manier aan te staren, klom
dan naar beneden en
liep Jane achterna.
Onmiddellyk richtte
Holt zyn geweer op
hem, doch op dat
oogenblik plaatste
Jane zich voor Tar
zan om hem te be
schermen.
Nogmaals namen zy
afscheid en dan keer
de Tarzan langzaam
met hangend hoofd
terug, de wildernis in.
Hy begreep niet goed
wat er gebeurde, maar
hy begreep toch wel,
dat dit een afscheid
was en dat hij zyn
gezellin van enkele
dagen niet meer te
rug zou zien.
Eenige dagen reeds
trok Parker verder,
toen zy zich op ze
keren dag plotseling weer omringd zagen door
een dwergstam en dit keer konden zy niet aan
een gevangenneming ontkomen.
Terwijl de dwergen hen meenamen in kleine
bootjes, zag Jane plotseling aan den oever het
aapje, dat haar by Tarzan steeds gezelschap
had gehouden en opspringend en heftig sticu-
leerend riep zy hem bij zijn naam „Cheeta!
Cheeta!" en dan de wildernis inwijzende liet zij
er op volgen „Cheeta-Tarzan! Cheeta-Tarzan!"
Het aapje rende langs den oever heen en weer.
om dan snel m de door Jane aangegeven rich
ting te verdwijnen. Onderweg leek het of hy
nooit Tarzan zou kunnen bereiken, daar hy,
over een vlak stuk terrein gaande, door een
leeuw achtervolgd werd. Tot zyn geluk echter
kon hy nog juist bytyds een nieuwe boomen-
LUXOR
ill!
De film met de ongelooflijkste Super-
Sensaties, waarvan iedereen de ver
tooning met spanning tegemoet ziet.
wereldkampioen zwemmer, all
round- sportman en athleet, als
idealen vertolker der hoofdrol.
zwemmen om den achtervol
genden krokodillen te ontkomen
leeuwen, gorilla's en wilde
Afrikaansche inboorlingen.
de AVONTUREN en VER- 1
SCHRIKKINGEN der JUNGLE
Een DUITSCH SPREKENDE Metro-
Goldwyn Mayer Film, vervaardigd
onder regie van W. S. VAN DIJKE.
hoogstens EEN dag te voren,
dringend aanbevolen. 2 CASSA'S
GEOPEND VAN 10 UUR AF.
ZONDAG 4 VOORSTELLINGEN, aan
vang 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. ZATERDAG
3 VOORSTELLINGEN, aanvang 2.30,
7 en 9.15 uur. Op de overige dagen EEN
avondvoorstelling van 8.15 tot 11 uur!
Woensdag MATINEE, aanvang 2.30 u.
y WIJ VERWACHTEN IN DIT FILM-SEIZOEN
DE REIS NAAR HET GELUK
die' FLEDERMAUS
MOEDER
HET TESTAMENT VAN Dr. MABUSE
en nog vele andere groote filmwerken.
Een verrukking is het ook, deze fims te HOOREN door
onze voortreffelyke KLANKFILM-INSTALLATIE.
SLECHTHOORENDEN! Maakt gebruik van onze speciale
installatie. Koptelefoons worden gratis verstrekt - Vraagt
inlichtingen aan de cassa.
- - V
groep bereiken en zich zoodoende in veiligheid
brengen.
Cheeta vond Tarzan slapende, en luid kry-
schend probeerde hij hem mee te trekken
Slechts enkele oogenblikken duurde het al
vorens Tarzan begreep wat er gaande was en
meteen begon hy zich, gevolgd door het aapje,
door de Doornen voort te bewegen.
Over geweldige afstanden slingerde hy zich,
aan lianen hangend, van boom tot boom 0111
eindelyk by de rivier aan te komen, waar Jane
en haar metgezellen gevangen waren genomen.
Tarzan moest de rivier overzwemmen, hoewel
deze vol krokodillen was. Vanaf een hoogen
boomtak dook hij het water in en zag reeds
direct van links en rechts de ongedierten op
hem toe komen. Het werd een race op leven
en dood, doch de natuurmensch won het van
de rivierbewoners en, met een geweldige vaart
door het water schietend, bereikte hy slechts
enkele meters voor de krokodillen den anderen
kant.
Weer slingerde hij zich, evenals tevoren, van
boom tot boom voort. Hij liet nu van tijd tot
tyd zyn doordringenden kreet hooren, die na
eenigen tyd vanuit de verte door olifanten-
getrompetter beantwoord werd.
Tarzan's schreeuw klonk nu als een juich
kreet en met zoo mogelijk nog grootere snelheid
begaf hy zich verder. Eindeiijk kwam hij bij
het dorp der dwergen en hoorde reeds uit de
verte hun geschreeuw Als een pijl uit een boog
snelde hy tusschen de hutten door, om bij een
diepen kuil aan te komen, waar aan den anderen
kant de pygmeeën, woeste kreten uitstootende
en begeleid door een helsche muziek, stonden te
dansen, terwijl zij touwen met lussen er aan
om den nals wierpen van de nog slchts weinige
overgeblevenen van de karavaan.
Juist op het oogenblik, dat Tarzan aankwam,
verdween Jane, meegesleurd aan een touw, in
den kuil. Tarzan boog
zich over den rand
heen en byna op het
zelfde oogenblik
sprong hy naar bene
den, want wat hy ge
zien had. deed het
bloed in zijn aderen sneller stroomen. Beneden
in den kuil stond een ontzaglijke menschaap
die Jane in zijn armen geklemd hield, terwijl
er omheen de zwaar verminkte lichamen der
negers lagen.
Het feit Tarzan naar beneden te zien springen
maakte ook Holt moedig en ook hy sprong in
de diepte, om echter op hetzelfde oogenblik door
het monster in een hoek te worden geslingerd
Ook Parker volgde het voorbeeld en met een
brandende toorts in de hand ging hij op het
ondier af, doch ook hy werd opzij gestooten.
Deze gebeurtenissen hadden slechts enkele
minuten geduurd. Ook Tarzan was intusschen
reeds verscheidene malen op den aap toege
sprongen met het mes in de hand en had hem
reeds eenige steken toegebracht, zonder dat er
echter eenige verzwakking merkbaar was. Nog
maals sprong hy op hem toe. maar dan werd
zelfs Tarzan met enorme kracht tegen den wand
van den kuil aangeworpen, netgeen een nog
helscher geschreeuw en nog krankzinniger ge
dans bij de dwergen tengevolge had Ook Cheeta
kwam nu op het tooneel van den strijd, doch
zyn deelname was byna nog korter dan .die
der anderen. Met een greep en een zwaai lag
hy in een hoek.
Tarzan had zich weer half opgericht en het
mes by net lemmet nemend wierp hy het met
groote kracht den aap tusschen de oogen. Op
hetzelfde oogenblik sprong hy op hem toe en
het mes weer wegtrekkende, gaf hy het beest
den genedestoot.
Verschrikt, alsof er iets onmogelyks gebeurd
was, liepen de dwergen door elkaar, doch dan
werd hun gehuil plotseling oveirstemd. Een
oogenblik van stilte trad in en een lawaai als
van een zwaren orkaan deed zich hooren.
Luid trompetterend stormde een ontzaglijke
kudde olifanten het dorp binnen, alles verwoes
tend wat zich op hun weg bevond. Zoo snel het
hun mogelijk was vluchtten de dwergen, hutten
werden als kaartenhuizen in elkaar gedrukt,
zware omheiningen werden te pletter geloopen,
boomen werd ontworteld het was een chaos
het was als het einde der wereld.
Tarzan had Jane in zijn armen genomen en
noch Parker, noch Holt durfde iets te zeggen.
Wederom liet Tarzan zyn uitdagenden overwin
ning-kreet hooren en eenige oogenblikken later
kwam een olifant bij den kuil aan en één voor
één werden Parker die zwaar gewond was. Holt,
Jane en Tarzan door de almachtige slurf op den
beganen grond getild. Op Tarzan's kreet kwam
nog een olifant hun richting uitgeloopen en twee
aan twee op de beesten zittend, begaf het kleine
gezelschap zich langs de ruïnes van het dorp
door de wildernis. Zy waren echter slechts heel
weinig gevorderd, toen plotseling de olifant,
waarop zich Parker en Jane bevonden, een lang-
gerekten smartelijken kreet liet hooren en Tar
zan die te voet was gegaan, trok een vergiftig
den pijl uit zijn flanken. De gewonde olifant
draaide zich langzaam om en sloeg de linksche
richting in. Tarzan probeerde hem van rich
ting te doen veranderen, doch met half gebro
ken stem zei Parker: „Neenee laat hem
gaan. Hij sterft en zal ons naar het olifanten
kerkhof op den „Berg des Doods" brengen." Daar
hij deze woorden steeds bleef herhalen, gaf
Tarzan toe en van zijn oorspronkelijk plan af
wijkend, volgde hij het gewonde dier.
Het duurde slechts eenige uren. toen het oer
woud plotseling ophield en een groote oppervlak
te zich voor de oogen van het gezelschap uit
strekte. Aan den anderen kant der vlakte ver
hieven zich hooge bergen, waar zij op aan trok
ken. Het was een bijna onbegaanbare bergketen,
doch alsof de dieren er reeds meermalen geweest
waren, liepen zij voorzichtig tusschen de naar
omlaag gestorte rotsblokken van een groot ra
vijn door. Nadat zij een hoek waren omgegaan,
zagen zij plotseling het wonderlijkste schouwspel,
dat zij zich ooit hadden kunnen droomen. Over
een oppervlakte van nonderden meters, lagen
door de zon wit gebleekte geraamten van oli
fanten met kris-kras er doorheen voor tonnen
aan ivoor.
Parker zat eenige oogenblikken sprakeloos en
dan zijn handen opheffende riep hij uit: „De
„Berg des Doods" ivoor wij zyn er
dan alsof hij teveel van zyn krachten gevergd
had, gleed hij van zijn olifant af.
Jane slaakte een kreet en geholpen door Tar
zan, daalde zij snel van den olifant af. Holt
boog zich over hem heen en dan langzaam op
staande schudde hij zachtjes zijn hoofd. ïano
keek hem aan en wierp zich dan luid snikkende
op haar vader. Holt herinnerde zich Riano's
woorden: „Niemand, die den JBerg des Doods"
aanschouwd heeft, kan verder leven, dat is de
wet van de jungle".
Reeds eenige dagen
^ilillMMtiujui«iij™iiiiiii»iniamiiimiHinimn«iBiiuniiiuniuimii|inin™,«"»nHinii-"—weer was jjet (jrte
I Hoe de natuurmensch zegevierde in j personen geslonken
ten strijd vegen de heerschers der gezelschap verder ge-
I vildernis. j trokken, tot zy ein-
delijk 't zwaarste ge-
ÏÜuiiiiiiiiiiiiiiiiiiniimiiiiiHiiiiiiimiiiBmiBBiimiBimaBiMBaBiBBaiBBBBiBiaMnBBwmBBimiaBa (jggijg van jjen tocht
achter zich hadden. Zy kwamen aan bij
een uitgestrekte vlakte en Tarzan, hoewel hij
Holt niet kon verstaan, begreep, dat hy hem
hier alleen zou kunnen laten voorttrekken. Hij
deed den olifant stilhouden en allen stegen af.
Holt nam Jane's hand in de zyne en keek haar
lang aan. Spreken was hem onmogelyk en het
was Jane hier, die het sterkste was.
„Je moet niet bedroefd zijn, Harry. Ik houd
van hem meer dan van iemand anders. Ik kan
niet van hem weggaan, ik hoor by hem. Ik
hoop dat je Engeland veilig zult bereiken en
ik zie de toekomst reeds voor mij in gedachten.
Ik zie een groote karavaan uitgerust onder jouw
leiding. Je zult hier komen om het ivoor te
halen en Tarzan en ik zullen je dan tot gids
dienen. Het ga je goed Harry! Tot weerziens!"
Langzaam draaide Holt zich om en nam zyn
plaats op den olifant weer in. Het dier zette zich
in beweging en vervolgde zijn weg over de vlakte.
Jane en Tarzan beklommen een heuveltje,
vanwaar zij nog langen tijd mensch en dier
konden volgen. Zij stonden lang, ook nog, toen
er niets meer te zien was, van gedachten ve -
vuld. De man keek peinzend voor zich, terwyl
het meisje overdacht, dat hier haar laatste
contact met de gewone wereld afgesloten werd.
Jane zuchtte diep als om de betoovering te
verbreken. Zy draaide zich om en hand in hand
liepen zij terug naar den kant, vanwaar zy ge
komen waren, terug naai de jungle, terug naar
de eenzaamheid
=F
