Albanië 20 jaar vrije staat
avoriet
ZADELHOFF
3Ket vcdaal van den da$
213e UITKEERING
VIJFTIG GULDEN
f 71.355.-
CATARRH
GELDERSCHEI
ROOKWORST
DE VRIJMAKING
HOERA!
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
ROBINSONschoenen: Ongeloofelijk sterk
Ongeloofelijk goedkoop
telegram j
f 50.-11
f40-
De vlammende
anjelier
MAANDAG 28 NOVEMBER
Door vijanden omringdwas
Albanië een ver
scheurd land
Het werk van Koning
Zogoe
De vrijmaking
Oostenrijk grijpt in
Koning Achmed Zogoe
Koning van Albanië
am
Achmed. Zogoe
Beproefd
middel
bij
VapoRub
Tot de tanden toe
beroofd
Kinderjuffrouw per uur
Een monster-yo-yo
Bevredigende statistiek
Een radio-huwelijk
Ook een gelofte
INDERDAAD IETS FIJNS
Uitkeering van
aan den Heer CHR. GROL, Laanstraat 68, Soestdijk, wegens
een aan hem overkomen ongeval.
Thans hebben wij voor een
gezamenlijk bedrag van
Een en zeventig duizend
driehonderd vijf en vijftig gulden
dtgekeerd aan onze verzekerde ahonné's.
DE DIRECTIE.
Aangifte moet, op straffe van verlies van alle rechten,
geschieden uiterlijk driemaal vier en twintig uren
na het ongeval
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTENGESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
FEUILLETON
1 Naar het Duitsch van
Paul Oskar Hoecker 1
Op 28 November bestaat Albanië twintig jaar
als onafhankelijke staat. Het oudste volk van
den Balkan heeft zijn onafhankelijkheid slechts
in korte perioden kunnen genieten. De bloei
tijd van Albanië viel onder de regeering van
Georg Kastriotas, bijgenaamd Skanderberg, en
begon in 1443 met het beleg van JCruja. Deze
periode eindigde echter reeds in 1467 met den
dood van den nationalen held. Daarna viel Al
banië in handen der Turken en het zou lang
duren, voor het Albaneesche volk weder zou be
vrijd worden.
Het verdrag van San Stefano en Berlijn gaf
den stoot tot het oprichten van de Albaneesche
Liga, een vereeniging, die de vrijwording van
Albanië tot doel had. In 1897 kwamen te Monza
bijeen de buitenlandsche ministers van Oos-
tenrijk-Hongarije en Italië om het Albaneesche
probleem te bespreken en nader te bestudeeren.
Men kwam overeen, dat de toestand zooals
die toen was zou gehandhaafd blijven en dit
besluit was ook in 1914 de basis, waarop Oos-
tenrijk-Hongarije zich stelde inzake de Alba
neesche politiek, een houding, die nagevolgd
werd door Italië en den geheelen Centralen
Bond.
Intusschen was in Turkije de Jong-Turksche
beweging opgekomen en deze had in Albanië
de hoop gewekt, dat zij voorstander was van
de Albaneesche onafhankelijkheid. Maar spoe
dig bleek het tegendeel met het gevolg, dat de
Albaneezen begonnen te revolteeren. Maar de
Turken werden zoowel door Rusland als door
Frankrijk gesteund in hun beweging, terwijl
Engeland blijken gaf van vriendschap voor het
onderdrukte volk.
Op de Londensche bijeenkomst in 1912 wier
pen de Albaneezen zelf het vraagstuk van hun
vrijmaking op. In overeenstemming met de na
tionale beweging en haar leiders deed Ismail
Kemal Bey Vlora, de voornaamste vriend dor
Albaneezen in het Turksehe parlement een oe-
roep op zijn medestrijders en verzamelde hen
in een bijeenkomst te Valona, waar alle ver
tegenwoordigers van Albaneesche stammen aan
wezig waren. Onder Ismail's leiding werd toen
een voorloopige regeering gevormd. Op de daar
op gehouden Londensche bijeenkomst werd be
sloten een onafhankelijk en souverein Albanië
uit te roepen, dat in het Noorden zou grenzen
aan Montenegro, in het Zuiden aan Grieken
land.
Doch de bepaling der grenzen van den nieu
wen staat verliep voor Albanië niet bijster gun
stig. De overige Balkanstaten wisten de huip
van Frankrijk en Rusland te verkrijgen om de
landstreken, die zij van Albanië hadden ge
nomen, in hun bezit te houden. Rusland meen
de, dat de nieuwe staat hoogstens 400.000 in
woners zou mogen tellen. Vooral wat de Noor
delijke grens betreft, ontbrandde tusschen Wee
nen en Sint Petersburg een hevige strijd. Onder
den druk van Engeland gaf Rusland tenslotte
toe en het aantal inwoners werd bepaald op
800.000. Een bijna even groot aantal Albanee
zen zou dus buiten het staatsverband blijven.
Inmiddels hielden de Serviërs nog heele stuk
ken van Albanië in hun macht, terwijl Mon
tenegro de stad Skutaris innam en be
zette. Alleen een intenationale vlootde-
monstratie kon de Serviërs bewegen de stad
wederom over te geven aan het wettig gezag
Maar Servië hield toch nog een deel van Al
banië bezet en beging gruwelijkheden tegen de
bewoners. Het gevolg was, dat de Oostenrijksch-
Hongaarsche minister van buitenlandsche za
ken, graaf Berchtold, aan Servië een ultimatum
stelde. De grens tusschen Albanië en Grieker-
land werd vastgesteld door een deskundige com
missie, nadat ook hier allerlei gewelddaden aan
de bevolking waren begaan. Na vaststelling der
grens duurde het echter nog lang voor de ben
den het land voor goed hadden verlaten.
Het „Albaneesch Statuut" werd uitgewerkt op
internationale basis, waardoor Oostenrijk en
Italië het voorrecht kregen bij de keuze van de
vorsten. Voor den duur van tien jaar zou een
controle-commissie worden ingesteld uit ver
tegenwoordigers van de groot-mogendheden. De
regeeringen van Rome en Weenen kwamen tot
overeenstemming den prins van Wied voor te
dragen als vorst van Albanië. Dit voorstel werd.
aanvaard en in 1914 landde de Prins van Wied
te Durazzo, dat hij tot hoofdstad uitverkoor.
Toen kwam de groote oorlog en de Prins van
Wied werd gedwongen het land te verlaten. Nu
werd het land een gevechtsterrein. Italië be
zette Valona, het Servische leger stroomde in
zijn vlucht Albanië binnen en Oostenrijk-Hon-
gartje bezette een groot deel van het land, dat
het pas ontruimde bij het einde van den oorlog.
In dit jaar was het, dat de Nederlandsche ka
pitein Thomson een rol speelde in Albanië door
deel te nemen aan den nationalen strijd ten
gunste der Albaneezen, welk optreden hij met
den dood moest bekoopen.
Na den oorlog spanden de Albaneezen al hun
krachten in om hun land wederom op orde te
brengen en op het congres van Luschjna wer
den in 1920 de grenzen definitief vastgesteld.
Nog werd het bestaan van den staat voortdu
rend bedreigd door binnen- en buitenlandsche
onlusten. Joego-Slavië wist een militaire bewe
ging te ontketenen, die een einde maakte aan
het ingrijpen van den Volkenbond en Italië.
Achmed Zogoe kreeg nu grooten invloed in
het land en werd in 1925 tot president geko
zen. In zijn buitenlandsche politiek trachtte
Zogoe met alle naburen verdragen af te slui
ten, die de veiligheid van het rijk zouden waar
borgen. Het gevolg van deze politiek was hei
bekende verdrag van Tirana, gesloten met
Italië.
Van 1 September 1928 af was Zogoe uitge
roepen tot koning van Albanië. Alle wetten wer
den vernieuwd en door middel van leeningen
werden groote werken ondernomen. Het school
wezen werd gereorganiseerd en ziekenhuizen
werden ingericht. Aan het einde van 1931 be
zat Albanië 1600 KM goede autowegen, 30 groor.e
bruggen, 1500 kleinere bruggen, terwijl de land
bouw groote vorderingen maakte.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIII
immiiiHiimiiiiiin=
1 Wat een drukte allerwegen,
Wat een blij gewoel op straat!
i En gezichten waarop enkel
Heerlijk optimisme staat!
I Ieder wandelt en hij winkelt,
Want de winkels pakken uit,
En je ziet slechts étalages
Met een kostelijken buit,
S Wat je ooit hebt kunnen droomen
- In je meest volmaakten droom,
En het fijnste van het fijnste
Als bij zoete melk de room,
Staat door meesterlijke handen
i Overal geëtaleerd!
En het pakt u, haast magnetisch,
Daar uw hartje het begeert!
Ieder kijkt nu en bewondert
En terwijl de eene hoopt,
Schuift een ander weer naar binnen,
Wikt niet al te lang, doch kööpt!
Want het is nu wel geen jaarbeurs, e
Doch het is het paradijs:
Volle winkels, vele klanten,
Variatie in den prijs! i
En waarom toch al die herrie
Al die drukte, dat vertier?
Al die koopers, al die hinders, I
Al dat juichen van plezier? i
Weet u heusch niet, hoe dit alles
Nu gebeurt zooals u ziet,
En een juichkreet als een salvo
Door de winkelstraten schiet?
Wel dit komt, omdat Sint Nic'laas
Nog steeds aan zijn vrienden geeft
En den strijd met de malaise
Krachtig aangebonden heeft!
MARTIN BERDEN 1
(Nadruk verboden)
nmiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiimiiiMiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiö
De hoofdstad Tirana heeft haar aantal in
woners verdriedubbeld en is een moderne stad
geworden. Ook het geestelijke en cultureele le
ven heeft groote vorderingen gemaakt. Het on
derwijs is uitstekend ingericht en de „Vereeni
ging voor schoone kunsten" organiseert me
nige tentoonstelling. Bovendien is Tirana ook
een muziekconservatorium rijk.
Albanië heeft dus gedurende de eerste periode
van zijn onafhankelijk bestaan energiek werk
verricht en de algemeene achting van de wereld
verworven. Het is als zelfstandige staat de jong
ste telg van den Balkan, maar niet de achter
lijkste. Integendeel, een staat, die in twintig
jaar tijd zich tegen de verdrukking in weet op
te werken tot een moderne en voorbeeldige ge
meenschap, heeft groote levenskrachten in zich.
Het was een kalme dag, en de zee
rondom het Artis-eiland was zoo hel
der en blauw, dat Robbie lust kre°g,
met Topsy te gaan roeien in de boot
van den zeeman.
Freddy Vrijdag had het te druk, om
de boot te water te laten, en daar
om droeg hij dat op aan de twee
zeeleeuwen.
„Kijk eens, ze balanceeren de boot
op hun neus," riep Robbie.
„Ze zien er uit, alsof ze dat werkje
eiken dag doen," merkte Topsy op
ifiÏMMi*
Freddy had vergeten Robbie te zeg
gen, dat er op de zeeleeuwen gelet
moest worden. Want toen ze de boot
te water hadden gelaten klommen ze
er zelf in, voordat Robbie en Topsy
iets konden doen.
„Kom eruit," schreeuwde Topsy,
„die boot is voor Robbie en mij."
Maar de zeeleeuwen hielden zich
Oost-Indisch doof en roeiden kalm
weg van het strand.
„Ik wist niet, dat zeeleeuwen zoo
ondeugend waren," zei Robbie teleur
gesteld.
(Morgenavond vervolg).
De reactionnaire elementen in 't rijk begon
nen reeds spoedig een campagne tegen den
Het was Achmed Bey Zogoe, toen nog slechts
achttien jaar oud. Hij was een zoon van eer.
machtige adelijke familie en binnen korten tijd
had hij een militaire beweging tegen den vorst
ontketend,
(Ingezonden Mededeeling)
Catarrh heeft vele vormen.. Sommige daa.'van
moeten door een specialist worden behandeld. De
hierna beschreven behandeling brengt evenwel bijna
altijd verlichting en verbetering.
Smelt een lepel vol Vicks VapoRub in een kom
met kokend water. Doe een handdoek om de ..om,
zoodat er een trechter gevormd wordt. Adem ge
durende een paar minuten den stoom met de
dampen in. Doe dan Vicks in de neusgaten m
snuif het goed op.
Bij andere verkoudheden wordt Vicks tegen bedtijd
op keel en borst gewreven.
Bestrijd
verkoudheid
zonder „innemen"!
Een zekere Bryant uit El Paso (Texas) werd
door bandieten overvallen. Zij beroofden hem
van alles, zelfs van zijn bovenkleeren. Toen zij
ontdekten, dat hij eenige gouden tanden had,
eischten zij van hem dat goud. Gelukkig
was Bryant's gebit valsch, zoodat hij er ten
minste pijnloos afstand van kon doen.
BOEDAPEST, 26 Nov. (Reuter) De econo
mische crisis heeft een nieuw beroep in het
leven geroepen, n.l. dat van zich per uur ver
hurende kinderjuffrouwen.
De eerste die dit beroep uitoefent), heeft
zich aan het publiek met de volgende adver
tentie voorgesteld:
„Mevrouw! Indien u tijd ontbreekt om met
uw kleintjes te gaan wandelen, belt u mij even
op en ik sta voor 60 Heller per uur te uwer
beschikking."
De advertentie had succes, want er meldden
zich een groot aantal „klanten" aan, zoodat
het nieuwe beroep wellicht in een behoefte
blijkt te voorzien.
BOEDAPEST, 26 Nov. (Reuter) Studenten
van de Technische Hoogeschool hebben een
yo-yo vêrvaardigd, die slechts door twee per
sonen gelijktijdig gehanteerd kan worden.
Deze monster-yo-yo meet in doorsnee een
halven meter, heeft een touw van vier meter
lang en weegt verscheidene kilo's.
In 1931 hebben de Engelsche zenders gedu
rende 63 466 uur uitzendingen verricht, terwijl
in totaal gedurende 17 uur 46 minuten geen
uitzendingen mogelijk waren wegens „panne"
van de zenders. Dat geeft dus het minimale
percentage van 0.28.
Yolande Savizzi, de omroepster van den
zender te Triest, is in het huwelijk getreden
met een luisteraar, die met haar in kennis
trachtte te komen, zoodra hij haar mooie
stem hoorde.
Jansen: Waarom zuig je je groc door eer'
rietje of pijpensteel?
Willems: Omdat ik mijn vrouw plechtig
beloofd heb, nooit meer een glas aan mijn lip
pen te zetten.
MERK
Dinsdag, 28 Juni, concert te geven door
mejuffrouw Dora van Laar, des avonds
te acht uur in de Muziek- en Concert
hal. Plaatsen a 3.—, 2.— en 1.—. Verkrijg
baar bij den boekhandel en aan de Hal."
Van de drie guldens plaatsen waren echter
nog maar weinige verkocht. Die van twee en één
gulden gingen veel beter.
Toen Dora dien morgen haar vader hielp bij
het aantrekken van zijn overjas, zei ze: „Ver
geet niet, vader, aan Karei te schrijven om wat
meer guldensplaatsen te maken en er mij een
gedeelte van te sturen."
De hierboven genoemde Karei was Dora's ver
loofde, die een muziekhandel had en de regeling
der voorbereidende werkzaamheden voor het
concert op zich had genomen.
De oude heer van Laar, die anders een man
van de klok was, kwam dien dag echter later
dan gewoonlijk thuis en groette zijn dochter
minder hartelijk dan anders. Een min of meer
norsche uitdrukking op zijn gelaat toonde aan,
dat hij blijkbaar iets onaangenaams ondervon
den had.
„Heeft U voor de kaarten gezorgd?" vroeg
Dora.
„Neen", antwoordde hij kortaf.
„Is er iets op 't kantoor gebeurd?"
„Ga mee naar 't salon, ik moet je spreken
zonder beluisterd te worden."
„Dora", begon de heer van Laar, „Je zult me
genoegen doen je engagement te verbreken."
„Maar vader, dat gaat toch niet! Het concert
moet nu toch doorgaan.
„Ik spreek niet van het concert, maar over
je engagement met dien kerel, dien Snelleman."
Dora greep van schrik de leuning van een
stoel vast en keek haar vader onderzoekend aan.
Hij zag er toch normaal uit. Alleen scheen hij
woedend.
„Vader, ik begrijp U niet," stamelde zij. Wat
is er gebeurd?"
„Gebeurd? Hij heeft me openlijk en op de
meest brutale manier beleedigd."
Dit zeggend haalde de heer Van Laar een
verfrommeld telegram uit een zijner zakken te
voorschijn.
„Ik telegrafeerde hem om kaarten, zooals Je
me verzocht had. Als antwoord ontving ik een
telegram, dat met één woord: schunnig was."
Hij streek het papier glad en gaf het aan zijn
dochter.
„Ziedaar, lees, maar hardop."
Ten hoogste verwonderd las Dora het volgen
de:
Amsterdam, 20/6
Ga naar de hel, daar zijn plaatsen ge
noeg. Snelleman
„Wat kan Karei hiermee bedoelen?" vroeg
Dora.
„Er is geen reden om naar z'n bedoeling te
vragen, sputterde haar vader. „Het telegram is
zoo duidelijk mogelijk."
„Kan het soms een grap wezen?"
„Een grap? geen kwestie van."
„Of een vergissing misschien?"
„Och, onzin. Hij meent ieder woord dat hij
schrijft. Je weet hij is driftig. En dat is genoeg
om hem alle vormen te doen vergeten. Z'n oog
opslag heeft me nooit bevallen. De zaak is zoo
helder als glas. Je weet hoe hij foeterde tegen
de guldensprijzen."
„Ja, hij wilde den minsten prijs twee gulden
maken."
„Juist, en dit", hernam de heer Van Laar,
nadat hij het telegram teruggenomen had, „dit
is de manier waarop hij z'n woede toont over 't
niet opvolgen van zijn advies. Dank den hemel.
Dora, dat hij zijn waar karakter heeft laten
zien, nü, voordat je met hem getrouwd bent. J®
zult natuurlijk doen, wat je verstand je zegjj-
Op mijn studeerkamer liggen schrijfbehoeften.
Schrijf hem een briefje, maar maak het kort.
Dora ging naar haars vaders kamer. Nog nooi
had ze zich zoo ongelukkig gevoeld. Tien minu
ten zat ze als wezenloos. Neen ze kon den briei
niet schrijven. Nu nog niet.
Plotseling nam ze een besluit. Ja, dat moesi
ze doen. Ze schreef een telegram, gaf dit de
meid met het noodige geld en ging naar de eet
kamer.
„Heb je geschreven, Dora?"
„Ja, vader. Dina is er mee naar de post.'
Dora zat in de „„„„„„...mimhii"»""""'
huiskamer, niet in
staat te lezen of te T-T/yf
handwerken. Angst- iLJ-W
vallig luisterde zij
naar de bel. D'r va-
deed zijn gebruike-
lijk middagslaapje
op z'n kamer. Zou Karei gevolg geven aa^
haar telegrafisch verzoek en vanavond k°m
Als hij niet kwam, dan zou ze, dat wist ze ze
ker, vannacht niet slapen. Wat zou hij voor
ontschuldiging hebben voor zoo'n telegram/
moest toch begrijpen wat daarvan de gev01°
zouden zijn. Had ze zich werkelijk in hem o
drogen? Zou hij met opzet zoo gehandeld ne
ben om van haar ontslagen te worden?
Ze hoorde voetstappen aan de voordeur, d
ging de bel over. Ze beefde over al haar leaw
Om zich een houding te geven, boog ze
zenuwachtig over een borduurwerkje heen.
dienstbode had order gekregen den heer sne"
man onmiddellijk toe te laten, zoo stil m°g«U
opdat de heer Van Laar niet wakker zou
den.
De bezoeker trad dus, na even geklopt te heb
ben, dadelijk binnen. Met één oogopslag za, nu
dat er iets niet in orde was.
„Wel Doortje, wat is er, beste meid?"
„Wil je niet plaats nemen", stamelde de aan
gesprokene. „Ik zal daar gaan zitten."
„Goed. Maar zeg me nu eens Dora, wat
er gaande? Waarom beef je zoo?"
„O, Karei, dat telegram!" h
„Ja, dat heb ik ontvangen, maar daar new
je me niets in gezegd."
„Neen, dat bedoel ik niet. Het telegram, d?t je
aan vader zondt, over de kaarten.
„Wel, wat is daarmee?"
„Hoe kon je zooiets afsturen."
„Wat, het was toch duidelijk genoeg, zou na
zeggen. Heeft hij de kaarten?"
„Neen". Ze barstte in tranen uit.
„Maar ik schreef hem toch duidelijk, waar hu
heen moest gaan! Hij deed het toch, is 't niet
„Hoe kun je zoo slecht zijn? Er nu nog nrse
spotten ook! O, Karei, ik heb nooit kunnen
denkenEn weer begon ze te weenen.
Karei stond op en wandelde de kamer op en
neer. Eindelijk greep hij haar bij den arm.
„Wat in 's hemelsnaam beteekent dat toch,
Dora? Ik herinner me ieder woord dat ik ge
schreven heb. Ik wist, dat er nog tal van kaar
ten verkrijgbaar waren aan de Hal."
„Hal! Schreef je hal?"
„Ja, natuurlijk."
De deur stond open en op den drempel stond
de heer Van Laar, die door het luide lachen ge
wekt, het tooneeltje voor hem in de grootste
verbazing; gade sloeg.
„Dora!" klonk het nog eens.
Beide jongelieden keerden zich om. Toen
vloog het meisje op haar vader af.
„Vader! Het was een vergissing van de Post.
j If I 'f nn rtit blad zün ineevolee de verzekeringsvoorwaarden tegen 9/1/1/1 bil levenslange geheele ongeschiktheid tot werkendoor 7 Cf) bij een ongeval met f O Cf) bij verlies van een hand IOC ojj
Alleabonné Sol^^'e^^a^r e^ ier ^nAe uitkeerirfen f JUUU.' verlies van belde armen, lelde beenen of beide oogen f OU.-doodelijken afloop T OU.- een voet of een oog I1CO. du
verlies van een
dülm of wijsvinger
been
een breuk van
arm
bij verlies van
anderen vinger
aiiiiniiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiimihiiiimiü
13
En toch was er een bittere nasmaak bij hem
gebleven.
Er was maar één middel, dat hem hielp om
zijn innerlijke twijfelingen te boven te komen:
als hij naar de inblazingen van zijn stiefmoe
der luisterde.
Catharina Lutz liet zich door haar slechte
neigingen leiden, ze was gewetenloos, ze had
geen eerbied, ontzag niets en niemand, haar
eenige drijfveer was eigenbelang, het begrip
liefde bestond voor haar niet, van den vrouwe lij
ken plicht om zich voor den man op te offeren
had ze geen idee. Lichtvaardig had ze zich
van hem losgemaakt, uit eigenzinnigheid
had ze zich aan den eersten den bes
ten anderen man gehecht, dien ze was tegen
gekomen. Het was een geluk, dat ze haar tij
dig in haar ware gedaante hadden leeren ken
nen! Zoo was hij nog voor een ongelukkig hu
welijk bewaard gebleven.
En bij iederen nieuwen brief uit de troebele
Sonnenbergsche bron, nam zijn gevoel van ge-
lijk-hebben toe. En tegelijk zijn gevoel van
boosheid tegen Catharina.
En dat laatste gevoel groeide langzamerhand
tot haat. Als ze in Engeland gebleven was, zou
hij alles geleidelijk vergeten hebben. Maar de
idee haar vlak bij zich te moeten hebben,
maakte hem buiten zich zelf.
Hij zou haar dus spoedig weer ontmoeten,
haar weer in de oogen moeten zien, in de brui
ne oogen met den groenigen weerschijn, de
oogen die hij nu zoo haatte.
Ze zou hem zeker wel heel hoogmoedig aan
zien. Als Iïij er aan dacht, werd hij eerst rood
en daarna bleek van kwaadheid.
„Ze is zoo valsch, zoo geniepig", had zijn
stiefmoeder steeds weer gezegd. „Menschenmet
rood haar zijn nooit te vertrouwen."
Hij sloot de oogen. Een ondeelbaar oogenblik
voelde hij haar weer heel dicht bij zich, hoor
de haar grappigen, vriendelijken, lach, zag den
warmen glans van haar oogen
Toornig stampte hij met den voet.
„Ellendige meid!"
Hij hoorde duidelijk zijn stiefmoeder een van
haar aanklachten tegen haar met deze woor
den beginnen. En woord na woord, zin na zin
uit haar brief sloot zich er bij aan.
Op kantoor liet hij de verkoopslijsten, die
hij zou nacijferen liggen, dat wi) zeggen: hij
gooide ze woedend in een hoek en beantwoord
de den brief uitvoerig en opgewonden':
als Catharina oorlog wil, kan ze het ge
daan krijgen. Ik ben er niet bang voor. Ze mag
voor mijn part grootvader als bondgenoot heb
ben. Ik benijd haar daar niets om. Ze moeten
maar eens toonen, wat ze kunnen. De firma
Victor H. Troilo staat op zulken vasten grond,
dat ze die niet aan het wankelen zullen bren
genMaar één ding moet ik (J toch zeg
gen, lieve Mama, en dat zult met me eens
moeten zijn. Ik vind, dat mijn verblijf hier in
Aken tamelijk overbodig is. Wat ik in de zaak
presteer, is bedroefd weinig. Wat ik weten
moet leer ik bij U en oom Alfons veel vlugger
dan hier. Bovendien is er zoo'n gevoel van
drift in me gekomen, dat ik het luie leventje
hier niet meer kan uithouden. Ik wil er bi)
zijn in Sonnenberg, als U Catharina de tanden
laat zien. Ze moet zich niet gaan inbeelden,
dat ik me voor haar verschuil. Ik denk dat U
hierdoor overtuigd zult zijn, dat ik geen steek
meer om haar geef. Ik weet, dat U daar erg
bang voor bent geweest en mij daarom met
andere meisjes in aanraking hebt willen bren
gen. Maar heusch, lieve Mama, als ik ooit
trouw, zal het met een meisje zijn, dat in elk
opzicht een tegenstelling vormt met Catharina.
Als U het goed vindt, ga ik nu eerst maar weer
in dienst voor mijn verdere officiersopleiding,
dan valt mijn plotseling vertrek van hier niet
zoo op. Van Karlsruhe kom ik dan direct thuis
om me in de zaak in te werken. Ik verlang
naar flink werk
Mevrouw Dora Troilo was geen psycholoog,
anders had Victor's hartstochtelijke haat te
gen Catharina en zijn plotselinge eerzucht om
in zaken den strijd tegen haar aan te binden,
haar te denken moeten geven. Maar zij voelde
zich er vreeselijk gelukkig mee en beschouwde
zijn wensch om in de zaak te komen als het
beste bewijs, dat ze zich over zijn gevoelens
voor Catharina geen zorgen meer behoefde te
maken.
Dat hij behalve werk, hier ook afwisseling
zou vinden, daarvoor zou ze wel zorgen.
Verderop op den Amselberg was een jonge
weduwe komen wonen, die ze oppervlakkig had
leeren kennen: mevrouw Fulvia Rettberg. Het
was een elegante, opvallende blondine. Ze had
haar mooi gezicht al vaker in geïllustreerde
tijdschriften gezien, want mevrouw Rettberg
was een bekende figuur op tenniswedstrijden.
Samen met haar het vorige jaar gestorven
echtgenoot, een bekend sportsman, had zij aan
talrijke internationale matches overwinningen
behaald. En na den dood van haar man ver-
schen ze met niet minder succes op de tennis
velden.
Ze had een oud landhuis op den Amselberg
voor zich laten verbouwen en woonde daar met
haar gezelschapsdame, een jonge Deensche. Ze
leefde vrij vlot, ontving veel gasten, maakte
steeds veel toilet en was een van de schitte
rendste verschijningen bij alle gelegenheden
in het Wiesbadensche Kurhaus.
Met dit schitterende, schatrijke en vroolijke
weeuwtje, moest Victor zoo spoedig mogelijk
kennis maken, vond zijn stiefmoeder.
De gelegenheid om Victor, die weer uit dienst
terug was, met haar in kennis te brengen, deed
zich spoedig voor. Mevrouw Rettberg had een
klein ongeluk met haar auto gehad en me
vrouw Dora Troilo telefoneerde zoodra ze het
gehoord had, om naar haar te informeeren.
Ze had alleen haar schouder maar wat ont
wricht, maar het vervelendste was, dat zij twee
tennismatches, één in Wiesbaden en één in
Hamburg moest afzeggen. Mevrouw Troilo liet
een reuzenbouquet donkerroode anjers binden
en stuurde ze haar met haar beste wenschen.
Daarop kwam mevrouw Rettberg zelf om te
bedanken. Ze was betooverend als altijd en
betooverde ook Victor, die door zijn moeder in
allerijl van kantoor was geroepen.
Natuurlijk kwam het gesprek ook op tennis
en toen bleek, dat Victor bij het cavalerie-re-
giment, waarbij hij juist tot reserve-luitenant
was bevorderd, als de beste tennispeler werd
beschouwd. „Met U kan hij zich natuurlijk niet
op een lijn stellen, mevrouw," zei mevrouw
Troilo honingzoet, „maar als U zoudt goed
vinden, dat hij eens met U oefende...."
„Maar mama," viel Victor haar bijna ver
schrikt in de rede, „zoo'n tenniswonder als
mevrouw
Mevrouw Rettberg gaf hem de linkerhand
met haar rechterhand moest ze nog een weinig
voorzichtig zijn en zag hem stralend aan.
„Maar het zal me een groot genoegen zijn,
meneer Troilo. Het is daarboven op den Am?
selberg zoo akelig eenzaam. In het begin was
ik verliefd op het mooie uitzicht, en nu kan
ik er gewoon niet meer naar kijken. Als
prettig gezelschap heb, raak ik weer verzoe
met mijn vrijwillige ballingschap hier in
uithoek. Dus komt TJ maar gauw eens, f*1
neer Troilo."
Toen ze wegging, zei ze op haar grapP>^
naïeve manier tegen mevrouw Troilo: „Ik v<Te
me eigenlijk erg bezwaard. U bent zoo'n n
buur voor me geweest en ik heb er niet
gedacht om mijn tuin door de beroemde
Troilo te laten aanleggen. Dat was ik toch v
plicht geweest, nietwaar? In mijn onweten
heid heb ik alles maar aan dien meneer We
zei overgelaten. Ik hoop, dat het mi) n
kwalijk neemt."
Mevrouw Troilo stelde de jonge vrouw Ja,.e9
end gerust en zei, dat ze persoonlijke re ep
wel buiten de zaak wist te houden. Maar
Victor een paar dagen later het afgespr°
bezoek bracht en haar in den voortuin
in een bespreking met haar tuinarchi^-'
moest hij erkennen, dat het in dit bijzon
geval wel heel moeilijk was het persoonU)»®
het zakelijke van elkaar gescheiden te
Want de concurrent, met wie mevrouw F®,
berg in druk gesprek was, was niemand
ders dan mejuffrouw Catharina Lutz!
(Wordt vervo-
i«d)'
