De wonderen der techniek
'Met v&t&aal
van den day
ZADELHOFF
Hoest en Verkoudheid
1/iCKS
GELDERSCHE
ROOKWORST
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
De RORINSONheerenmolière kost:
zwart f 4.50 - bruin f 4-.90
I vlammende
anjelier
DINSDAG 27 DECEMBER
VLOEISTOFRAKETTEN
Als het waar is, vliegen deze
raketten in 25 minuten
naar Amerika
De stuwkracht
DuitschlandAmerika
Postzegels van 1OO Lire
Het einde van het
vijf-j aren-plan
w VapoRüb
Botsing op Cuba
Een sovjetstad voor
onbehuisden
Groote nood in Polen
De Paus naar Gastel
Gandolf o
(Jongensmaten naar verhouding goedkooper)
Een lastercampagne
Een sensationeele
vondst
INDERDAAD IETS FIJNS
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
^iHiiiniiHiinmiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiii FEUILLETON^
Naar het Duitsch van
Paul Oskar Hoecker 1
&7ll,,l|iiiuiiim!nuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii[uuiiiiiiiii!uiu!iiuiuiM
De vlucht door den aether wordt reeds op
zeer vele manleren toegepast. De radio
waarmee we overigens alleen met den
Beest kunnen reizen de vliegmachine en de
^eppeiin. Maar deze schijnen weer veel te lang
haam te werken.
Daarom vond men de raket uit, een myste-
leus wezen, dat nog lang geen gemeen goed
's geworden en dat de meeste menschen alleen
n°S maar kennen uit een of andere film, die
een fantastische vlucht naar de maan door
toiddel van een raket, in beeld wil brengen.
Meer weten we niet uit eigen aanschouwing.
Maar toch is het vraagstuk van de raket inte
ressant genoeg om het eens van nabij te bekij
ken. Want stel eens, dat deze rakettenstudie
kich zoodanig ontwikkelt, dat ze eenmaal inder
daad als vervoermiddel kan dienst doen, dan
gouden we ons wel zeer voelen aangetrokken
tot een nadere kennismaking. En we kunnen het
Ve»lig aan de techniek overlaten de raket tot
®er> bruikbaar ding te maken.
Het is nog niet zoolang geleden, dat een
Duitsche ingenieur, Winkler genaamd, proeven
heeft genomen met een raket, die door hem was
Vervaardigd. Hij deed dit in samenwerking met
zÜn collega Engel, wiens naam vanzelf reeds
aan vliegen doet denken. Deze raket heeft den
Vorm van een druppel en is gemaakt van een
®oort metaal, dat bijna zoo dun is als papier.
Hierop is aangebracht een machine, die de
luchtdrukken op het metaal aanteekent, telkens
Ms de raket de verschillende luchtlagen pas
seert. Op deze wijze, uit de aanteekeningen dus
kan men nagaan, hoe hoog de raket is ge
feest.
Een van de grootste moeilijkheden in het
akettenvraagstuk is altijd geweest en is nog
et landen, pok hieraan hebben de Duitsche
bgenieurs hun aandacht geschonken. De kans
bestaat immers, dat' een raket, hetwelk met
Broote snelheid neerkomt, verpletterd wordt of
h den grond wordt geboord. En niet minder
Bevaarlijk is de kans, dat een neerkomend raket
"Uizen of menschen of beide verplettert.
Welnu, dit is bij de raketten van Winkler
Engel onmogelijk. Zij hebben daartoe een
ernuftige uitvinding gedaan, hierin bestaande,
hat de raketten in hun punt een valscherm
hebben ingebouwd, dat zich ontplooit, wanneer
"et raket naar beneden komt. Dit scherm is
«voot genoeg om de zware machine te kunnen
"lr,en in drijvenden, zwevenden toestand. Het
komt, door het scherm geholpen, zelfs nog zach-
rer neer dan een mensch, die met het gebruike-
hjke valscherm uit een vliegmachine springt,
helfs de gevoelige meetapparaten zijn bij den
Val veilig en loopen geen kans beschadigd te
morden. De snelheid van dit vervaarlijke vlieg-
hing is natuurlijk enorm, en het kan een hoogte
hereiken van ongeveer 20.000 meter, hetgeen
wat zeggen wil.
Hoe de vervaardigers het hebben klaarge
speeld, de machine een zoo geweldige snelheid
pe geven, openbaren zij natuurlijk niet tot in
bijzonderheden. Wel willen zij weten, dat de
brandstof in dé machine bestaat uit dertig liter
Vloeibare zuurstof, bij een temperatuur van
meer dan 180 graden. Verder vijftien liter
hietaan, eveneens vloeibaar, dat een koude be-
reikt van 164 graden. Het gas dat door vermen-
Bing van deze beide vloeistoffen ontstaat, wordt
t°t ontsteking gebracht en dit is de drijfkracht
Van de machine. Op de vraag waarom f
Makers nu juist een vloeistof-raket hebben uit-
Bevonden, kan men antwoorden, dat deze raket
Broote voordeelen geniet boven de raket, die
hoor kruitontploffing wordt voortbewogen.
V'elke voordeelen voornamelijk hierin bestaan,
~at deze vloeistoffen veel goedkooper zijn dan
kruit. Het is zelfs een kwestie van millïoenen
Voor één enkele vlucht van Duitschland naar
Amerika.
Öe rit van Duitschland naar Amerika zou
biet een vloeistof-raket ongeveer 25 minuten
huren. Nauwelijks de moeite waard, niet?
lijkt een gewone tramrit en in dien tijd
•mn men Amsterdam niet eens doorkruisen van
Tot nu'toe kende men de postzegels van een
kbór hoog bedrag slechts uit den inflatie-tijd
men in Duitschland, Oostenrijk en Rus-
aild postzegels had tot zelfs van een millioen
ÏQebel. Maar thans heeft Italië zonder door
Mflatie daartoe gedwongen te zijn post
fels verkrijgbaar gesteld van 100 Lire ten be-
°eve van de lustpost en als propaganda voor
6 Dante Alighieri-vereeniging. Op den post-
^Bel js een voorstelling afgebeeld van den
Brooten Italiaanschen schilder en uitvinder van
e vliegmachine Leonardo da Vinei.
Oost naar West of van Noord naar Zuid.
Het is dus wel een ontzaglijke snelheid,
die deze raket kan bereiken, al zijn de inge
nieurs nog niet zoo ver, dat deze snelheid reeds
productief kan worden gemaakt.
De nieuwe uitvinding heeft echter nog veel
grootere voordeelen, n.l. voor de wetenschap.
Wanneer het waar is, dat de raket een zoo
verbazende hoogte kan bereiken, dan zou zelfs
de beroemde ballon van professor Piccard over
troffen zijn.
Niemand kan inmiddels vertellen, of de inge
nieurs reeds proeven hebben genomen met hun
nieuwe uitvinding en vermoedelijk zal dit ook
wel in alle stilte gebeuren, zonder dat een
nieuwsgierig publiek daarvan getuige kan zijn.
Het geweldige vijf-jaren-plan der Sovjet-
regeering loopt officieel den 31sten December
van dit jaar ten einde. In regeeringskringen
legt men er niet alleen den nadruk op, dat het
plan in groote trekken voltooid is, maar men
beroemt er zich op, de opgelegde taak, die oor
spronkelijk op vijf jaren gesteld was, in vier
jaar en drie maanden te hebben volbracht.
Deze groote gebeurtenis in het leven der Sov
jets zal veel minder feestelijk herdacht worden
dan men misschien wel zou gemeend hebben.
Men bepaalt er zich hoofdzakelijk toe, het ein
de van het vijf-jaren-plan in politieke en eco
nomische hoofdartikelen in de dagbladen
daar natuurlijk in superlatieven te vieren.
De buitengewoon moeilijke levensomstandig
heden, waarin de bevolking der Sovjet-Unie
zich op dit keerpunt harer geschiedenis be
vindt, dragen er al heel weinig toe bij om op
grootsche wijze feest te vieren.
Is nu het vijf-jaren-plan in den verkorten
tijd van vier jaar en drie maanden werkelijk
voltooid? Over deze vraag wordt fel gestreden.
De pers, wier meening natuurlijk van boven-af
gedicteerd wordt, verzekert eenparig, dat het
plan voltooid is. Objectieve toeschouwers en de
openbare meening zijn echter lang niet van
hetzelfde gevoelen.
De bevolking, of ze nu al uit de steden of
van het platteland komt, is zeer teleurgesteld
over het feit, dat haar levensstandaard door de
onvoldoende landbouwproductie sterk gedaald
is. Het kan zijn, dat het levensmiddelenverbruik
per hoofd der bevolking zooals officieel ver
zekerd wordt grooter is dan voor den oorlog;
de gewone staatsburger vergelijkt de huidige
toestanden eerder met die, welke in 1926
heerschten, dan met die van voor den oorlog.
De vergelijking valt dan ook steeds ten gunste
der zoogenaamde Nep-periode uit, den tijd voor
den aanvang van het vijf-jaren-plan, toen de
private tusschenhandel, zij het dan ook aan
eenige beperkende bepalingen gebonden, nog
geoorloofd was.
Den Isten Januari 1933 zal het tweede vijf-
jaren-plan beginnen. Er gaan geruchten, dat
de aanvang er van zal uitgesteld worden, maar
in ieder geval wordt de lste Januari nog of
ficieel als aanvangsdatum genoemd.
De hoofdtrekken van het tweede vijf-jaren
plan zijn reeds bekend, maar van de talrijke
bijzonderheden weten we nog niet veei. De al--:
gemeene richting der productie zal onder het
tweede vijf-jaren-plan ih zooverre een veran
dering ondergaan, dat men den grootsten na
druk op de versterking der lichte industrie wil
leggen. Vooral zal men zich toeleggen op de
vervaardiging van textiel-goederen, conserven
en andere voorwerpen der dagelijksche be
hoefte.
De belangrijkste prestaties van het eerste
vijf-jaren-plan lagen op het gebied der zware
industrie, vooral in den opbouw van een ma
chine-industrie. Daarbij hebben de verschillen
de takken der zware industrie zich in een zeer
ongelijkmatig tempo ontwikkeld. Terwijl eenige
hun vijf-jaren-plan in drie jaar konden vol
tooien, zijn er anderen, die thans nog een ver
ren achterstand hebben in te halen.
Over het algemeen moet men toegeven, dat
de productie den in het vijf-jaren-plan bepaal
den omvang heeft bereikt. Dit kan men echter
niet zegden van de kwaliteit der productie, de
productie-kosten en de productiviteit van den
arbeid. Men heeft de moeilijkheden, die het
plan had te overwinnen te gering geacht en
daardoor vereischte het plan ongeveer twee
maal zooveel kapitaal en arbeidskrachten als
men zich had voorgesteld.
De doorvoering van het vijf-jaren-plan heeft
reusachtige sociale omwentelingen tengevolge
gehad. Heele categorieën der bevolking zijn
verdwenen. De klasse van den hanaeldrijven-
den middenstand, die tijdens de Nep-periode
ontstaan was, bestaat niet meer.
De klasse der welgestelde boeren, de zooge
naamde koelaks, is eveneens geliquideerd, ter
wijl tenslotte een vernietigende strijd is gevoerd
tegen het „oude intellect", de beschaafde groe
pen van voor de revolutie.
Het kon niet anders of de doorvoering van
het vijf-jaren-plan stuitte op groote moeilijk
heden, tengevolge waarvan vele meeningsver-
schillen binnen de communistische partij ont
staan zijn. Voor de buitenwereld zijn deze mee-
ningsverschillen bijgelegd of liever in den doof
pot gestopt, maar onder de oppervlakte leven
zij voort. De arrestaties van talrijke commu
nisten en de zuivering in de partij, waarover de
worden spoedig onderdrukt door keel en
borst met Vicks VapoRub in te wrijven.
Deze verdampende zalt
werkt als een ouderwetscb
papmiddel en tevens sis een
modern inhaleertoestel.
laatste maanden zoo druk gesproken wordt, zijn
duidelijke bewijzen, dat er ondanks de ener
gieke en meedoogenlooze onderdrukking van
iedere oppositie wel degelijk een conflict in
de partij zelf bestaat.
(United Press)
HAVANA, 26 Dec. (Per telefoon). Tot een
botsing kwam het in de stad Santa Clara, op
ongeveer 300 K.M. afstand van Havana, toen
de politie een demonstratie-optocht trachtte te
ontbinden.
Aan beide zijden werd een persoon door scho
ten zwaargewond. Tenslotte gelukte het de po
litie de menigte te verspreiden en de rust te
herstellen.
(United Press).
Het Sovjet-bestuur van de stad Minsk, de
hoofdstad van Sovjet-Wit Rusland, heeft een
bedrag van 100.000 Roebel beschikbaar gesteld
voor den bouw van een stadje dat als kolonie
zal dienen voor onbehuisden en voor kinderen
die zich vroeger aan bedelarij schuldig maak
ten. Het betreft hier vooral de voormalige on
behuisden en jeugdige zwervers die door de
Sovjet-autoriteiten waren gearresteerd en in
regeeringskinderkolonies werden ondergebracht,
waar ze een goede opvoeding en opleiding kre
gen voor een of ander ambacht. De benoodig-
de gelden om deze kolonie-stad te bouwen wer
den bijeengezameld door de vereeniging „de
kindervrienden".
De leider der Poolsche boerenpartij, de voor
malige minister-president Witos, een bekende
figuur uit het proces van Brest-Litowsk, geeft
in de Kurjar Warszawska den droeven toe
stand weer waarin de plattelandsbevolking van
Polen zich thans bevindt. „De meeste boeren
gaan gebukt onder een geweldigen last woe-
kerschulden en zijn thans niet meer in staat
om ook maar een cent te betalen. Het gevolg
daarvan is natuurlijk een groot aantal execu
toriale verkoopingen. Desondanks hebben de
boeren van heel veel dorpen besloten om geen
rente of aflossing meer te betalen. De platte
landsbevolking verkeert in grooten nood: de
menschen hebben bijna niets meer te eten. Zelfs
welgestelde boeren gebruiken geen boter meer
en ook in weken soms geen vet; daar het zout
tengevolge van den accijns zeer duur is wordt
het slechts heel spaarzaam gebruikt. Men kan
zich de weelde niet meer veroorloven van lu
cifers te koopen en daarom is de oude tondel
doos weer in eere hersteld en het vuur wordt
ven het eene dorp naar het andere gebracht:
dat is een heel gewoon iets geworden. Des
avonds liggen alle dorpen in diepe duisternis
gehuld. Slechts heel zelden kan men in de ver
trekken der huizen een schemerig kaarslicht
bespeuren. Electrisch licht is er niet, petro
leum of kaarsen kan een boer niet meer koo
pen. De tuberculose woekert in heel het land
en maakt vooral onder de jongeren talrijke
slachtoffers. Meer dan een derde gedeelte der
bevolking draagt geen schoenen meer en loopt
zelfs in de barre kou blootsvoets. Zeer veel boe
ren zijn slechts in lompen gehuld. In de stallen
staat nog slechts een enkel stuk vee en de
boerderijen zijn zoo bouwvallig, dat ze ieder
oogenblik dreigen in te storten.
De vereeniging voor het verschaffen van cre-
diet aan landbouwers in Warschau, die 700
boerderijen onder den hamer heeft gebracht
moest in de meeste gevallen een derde zit
ting houden omdat bij den inzet en toeslag
haast geen liefhebbers waren. Wanneer na den
derden zitdag geen koopers aanwezig zijn zal
de maatschappij de boerderijen in eigen be
heer nemen.
ROME (K.W.P.). Naar in Vatlcaansche krin
gen verluidt zou de H. Vader zich op een der
laatste dagen van dit jaar naar Castel Gan-
dolfo begeven, om zich daar persoonlijk op de
hoogte te stellen van den stand der restaura
tiewerken waarin de H. Vader, zooals trouwens
in alle bouwwerken, zeer veel belang stelt. Het
Pauselijk verblijf zal weldra geheel gerestau
reerd zijn; er wordt voortdurend met twee
ploegen arbeiders gewerkt.
De lepelaars droegen' een klein
aardmannetje tusschen zich in. Hij
keek heel gewichtig, en vijf andere
aardmannetjes liepen voor de lepe
laars uit.
„Kijk eens," zei Topsy. „Wat zou
den die van plan zijn? Laten we maar
eens meegaan, om te zien, wat er
gaat gebeuren."
„Misschien willen ze hem in zee
laten duiken,»' opperde Robbie.
„Wie?" vroeg Topsy.
„Dat aardmannetje daar in de
hoogte, dat er zoo parmantig bijstaat."
zei Robbie. „Kom ga je mee?"
Zij hadden den stoet nog niet lang
gevolgd, toen allen stilhielden. De
beide lepelaars gingen zij aan zij
staan, en het kleine aardmannetje
verrichtte eenige fraaie gymnastische
toeren op hun snavels.
Robbie was vol bewondering voor
het kleine aardmannetje, .dat heen
en weer zwaaide, op zijn handen en
op zijn hoofd stond en allerlei andere
kunststukjes verrichtte.
„Zie je nu wel, dat ze hem niet in
zee willen laten duiken," zei Topsy.
„Neen, ze willen een circus oprich
ten," lachte Robbie.
(Morgenavond vervolg)
(Ingezonden Mededeeling)
Ellen Marshfield zag haar oom aan, die haar
twintig jaren lang de best denkbare
voogd geweest was. Haar wangen waren
hoogrood, toen ze uitriep:
„Trouwen met Mr. Murdock! Nooit!"
„Waarom toch niet? Hij is heel rijk, jong,
en
„En verwaand en onuitstaanbaar! En de
manier, waarop hij iemand aanziet! Enfin, ik
doe het niet!"
„Luister eens, meisje", zei haar oom, „ik hoef
je niet op te sommen, wat ik alles voor je deed.
Ik vraag je met den meesten nadruk nogmaals
mijn vriend te trouwen."
„Uw vriend! U haat hem, dat weet ik, dat
voel ik!"
Oom Arthur Pencroft bewoog zenuwachtig
zijn lippen, en langzaam zeide hij: „Inderdaad
ben ik over enkele zakelijke handelingen van
Mr. Murdock ontevreden. Ik ben daardoor ver
plicht geworden aan hem, ennu ja
hij sprak me hierover, en was bereid om ernstige
moeilijkheden voor mU te voorkomen, indien jij
hem wilde trouwen. En hij houdt werkelijk van
je."
Ellen zag haar oom scherp aan: „Wat bedoelt
u met verplichtingen? Geld?
„Neen", antwoordde hij.
„Wat dan? Ik heb het recht dat in dit geval
te weten," verklaarde Ellen.
Pencroft aarzelde even: „Indien Murdock zou
spreken, zou hij me naar de gevangenis kunnen
sturen. Vroeger in Zuid-Afrika gebeurde iets
Ik dacht, dat het vergeten was, maar Murdock
vond me terug. De prijs voor zijn zwijgen
ben jij!"
„Naar de gevangenis! Maar dat is afschuwe.."
„Stil", zei Pencroft; een oude butler was bijna
onhoorbaar binnengekomen, en reikte een brief
over. Toen verdween hij even onhoorbaar.
„Die man enerveert me," zei Pencroft, „hij
gaat als een schim door het huis. Ik moet op
hem letten."
„Maar hij is pas een paar weken hier, oom,
en hij is toch heel correct en beleefd," meende
Ellen.
„Ik had al iets tegen hem, toen hij zich aan
meldde. En hij drong me zichzelf op als 't ware.
Waarom ik hem aanstelde, begrijp ik zelf nog
niet. Enfin! Wat Mr. Murdock betreft, hij
dineert hier vanavond, wil je er nog eens over
nadenken, Ellen?"
Doch Ellen was uit de kamer gevlucht, en ze
zocht troost en raad in een ander huis, in het
atelier van Jack Ingleby, een talentvol, jong
schilder, die arm was en nog naam moest
maken. Toen zij elkaar hadden omhelsd, ver
telde Ellen hem haar moeilijkheid. Maar ook
samen vonden ze geen oplossing.
„Ik denk", zei Jack, „we moesten eens raad
vragen aan Mr. MacFarrell. Ik ben hier met zijn
portret bezig. Hij komt zoo dadelijk poseeren,
en ik vertrouw hem volkomen." Doch Ellen zag
er tegenop, nog iemand in vertrouwen te nemen,
maar als even later Mr. MacFarrell binnen
stapte, en hij een bejaarde, allervriendelijkste
heer bleek te zijn met een heel innemend ge
laat, voelde Ellen haar tegenzin verdwijnen.
Toen Mr. MacFarrell het geheele verhaal ge
hoord had, wreef hij met de hand langs zijn
kin:
„Naar de gevangenis; dat is een leelijk ding.
Maar niet zoo erg, dan den verkeerden man te
trouwen. Ik ben zelf zes maanden in Zuid-
Afrika in de gevangenis geweest; een vriend had
me aangeklaagd wegens moord, na zes maan
den straftijd bleekmaar dat doet niet ter
zake. Ik was zes maanden in een gevangenis,
en ik kwam er als een ander mensch uit. Mis
schien zou het Mr. Pencroft goed doen, er ook
eens te zijn."
„Hoe kunt u zooiets zeggen," riep Ellen, „en
de schande
„Mijn lieve kind, de schande van een slechte
daad ligt in het doen ervan, niet in de straf
en, hum, wat jelui betreft; jelui houdt van el
kaar, en er zou niets ergers kunnen gebeuren,
dan jelui leven te verwoesten voor een schijn
bare opoffering."
En Mr. MacFarrell ging heen, en toen een
half uur later ook Ellen thuis kwam, was ze
vast besloten niemand anders ooit te trouwen,
dan hèar Jack.
Tegen diner-tijd wachtten oom Arthur en Mr.
Murdock op Ellen in den salon. Bij de begroeting
hield hij haar hand zoolang, dat ze hem moest
lostrekken. De butler kwam binnen en meldde,
dat het diner kon worden geserveerd.
Het was een uitstekend diner, en Mr. Murdock
at haastig en veel. En toen, na tafel, Ellen was
opgestaan, bleven de heeren nog napraten, en
nam Mr. Murdock een tweede glas port.
„Ze heeft een opmerkelijken en bijzonderen
smaak" zei hij.
„Mag ik u dan nog een glas inschenken, sir,"
vroeg de butler. En Mr. Murdock dronk zijn
derde glas. Hij leunde amicaal over naar Pen
croft: „Je hebt met Ellen gesproken, nietwaar
oude heer? En wat denk je, zal 't doorgaan.
Je
„Ik denk, dat u dit glas port nog wel smaken
zal, sir," hoorde hij de stem van den butler
over zijn schouder. Mr. Murdock had gemeend
alleen te zijn met Pencroft. „Stuur dien man
weg" zei hij, en dronk zijn vierde glas. De
butler verdween uit de eetkamer en Pencroft
slaagde erin een voorwendsel te vinden om
naar Ellen in den salon terug te gaan; Mr.
Murdock scheen ietwat onvast te staan: „Nee,
jij blijft hier, oude jongen, ik ga eerst eens
alleen met je nicht spreken."
Hij vond Ellen voor den haard zitten, zij
peinsde hoe ze toch haar oom uit de handen
van dien gluiperigen Murdock kon redden. Oom
Arthur was haar heel, heel dierbaar, maar dit
offer was te groot en ook onrechtvaardig,
maarer moest toch iets gebeuren. Neen,
oom mocht ook niet naar de gevangenis, dat
zou z'n dood zijn!
Plotseling schrok ze op, en zag hoe Mr.
Murdock naar haar toekwam. Zij kreeg een
kleur, toen ze hem in de oogen zag, die wat
rood en nat waren en een uitdrukking hadden
welke haar deed beven.
„Hoe prettig, dat u alleen is, ik moet u wat
zeggen. Ik ben heel rijk en heb alles wat ik
verlang, behalve een mooie, jonge vrouw. Zou
je mij willen trouwen, liefste?" ratelde hij.
Ellen's antwoord werd voorkomen door een
kalme stem: „Wenscht u hier koffie, sir?"
„Wat bliksem!" riep Mr. Murdock ongege
neerd, „ga weg en blijf weg." De butler boog en
ging heen. Mr. Murdock begon opnieuw: „Na
tuurlijk zult u mij trouwen. U zoudt geen betere
keus kunnen doen. Weet u, geef me een kus,
als zegel op onze overeenkomst!" Moeilijk kwam
hij naar haar toe; aan den ingang van den salon
sprak de butler: „Mr. Jack Ingleby wacht in
de spreekkamer voor u. miss Ellen." Het meisje
vluchtte uit de nabijheid van Murdock, die wit
van woede den butler toeschreeuwde: „Kerel,
waar bemoei jij je toch telkens mee. Dat zal ik
je afleeren
„Neen", sprak de butler, „ik ga jou iets af
leeren, Mr. Jenkins!"
MS". Murdock stond doodstil, en met wijdopen
oogen, toen hij dien naam hoorde: „Durf me
niet zoo te noemen. Ik zal
De woorden kwamen
niet verder over zijn 1
lippen, de butler wis- I T\p ntirlt? 5
selde van gedaante. Hij jj t/W-W-ts
trok zijn wenkbrauwen
en bakkebaarden af, en 1 OUt LCI*
het sarcastisch glimla- i
chend gezicht van Mr. ■■■■«mm.
MacFarrell, financier en mijneigenaar, zag hem
aan. Murdock sidderde.
,,'t Doet me genoegen, dat je me herkent,"
zei Mr. MacFarrell. „En dat na zooveel jaren.
Sinds je me per vergissing de gevangenis in
stuurde. Het schijnt een zwak van je om ge
vangenissen te willen bevolken. Maar m'n
vriend Pencroft gaat er niet heen. En je trouwt
Ellen ook niet. Ik zal jou eens precies vertellen,
wat jij gaat doen. Vóór morgenavond heb je
Londen verlaten, en binnen 24 uur het land en
je komt er niet meer terug, of jij kunt onmid
dellijk naar de gevangenis, moordenaar! Ik heb
je overal gezocht, sinds ik te weten kwam, dat
de moord, dien Arthur en ik beiden dachten te
hebben bedreven, bleek door jouzelf gepleegd te
zijn. Je speelde eenmaal den valschen aankla
ger, vóór het tweede spel vond ik je juist tijdig
terug. En om het geluk van Ellen niet te ver
duisteren, zal ik je een kans geven om binnen
recordtijd dit huis, de stad en dit land te ver
laten."
Mr. MurdockJenkins brak in elk onderdeel
het record, en dien laten avond waren vier
menschen heel gelukkig in een woning, welke
langen tijd geen werkelijk geluk gekend had.
BARCELONA, (K. W. P.). De anti-clericalen
zijn een heftige lastercampagne begonnen te
gen den bisschop van Barcelona, dr. Irwrita. In
de dagbladartikelen en radio-uitzendingen
wordt de bisschop beschuldigd zijn invloed te
hebben misbruikt in het belang eener politieke
partij. Iedereen weet dat deze hooggeachte
kerkvorst niets anders gedaan heeft dan ge
bruik gemaakt van zijn recht, om onafhanke
lijk van alle politieke partijen, de Katholieken
te wijzen op hun plicht om de onschendbare
rechten der kerk te verdedigen.
In Wjernagorsk, een klein dorpje in het
Oeral-gebied hebben enkele ingenieurs eenra-
dium-ader ontdekt: het exploiteeren van deze
vondst beteekent een geweldige sensatie. De
peklagen die hier zijn gevonden, zijn zoo rijk
aan radium, dat er nergens ter wereld nog
een grootere hoeveelheid gevonden werd. Met
het oog op de ontzaglijke waarde van deze
radiumhoudende ertsen zal nog dezen winter
met de exploitatie begonnen worden, ofschoon
het koude jaargetijde het werk buitengewoon
bemoeilijkt en groote kosten met zich brengt.
Op het oogenblik zijn er reeds verschillende re -
geerings-commissies naar Wjernagorsk vertrok
ken om een snelle en meest doelmatige ex
ploitatie onder het oog te zien.
Door deze radium-vondst is het kleine dorp
Immers in het midden der publieke belangstel
ling komen te staan.
MERK
A li- 7 op dit blad zijn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f Ofiflf) bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f "7 Cf) bij een ongeval met f O Cf) bij verlies van een hand f 10 C oy verlies van een f Cf) bij een breuk van f Af) bij verlies
UU OTITIC S ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f doodelijken afloop# AWW. een voet of een oog# IAl/." duim of wijsvinger t#l#»~been of arm# TV." anderen
van *n
vinger
I 9 TJ 9
het oogenblik, dat hij zich bukte om de
i.«d
op te nemen, kwam een regen van stok-
RtlfQ °P hem neer, die hem op den rug en de
jjkders, de armen en beenen trof.
te .Jj schreeuwde het uit, probeerde nog weg
toirtpPen, struikelde en viel. en als een egel
de a hij zich in elkaar, het hoofd tusschen
Cm,, kien en beenen bergend, tot de stokslagen
jolden.
tocjf de lantaarn verlichtte de oude heer het
eiq(j.aih op den grond en de mand, die een
>>Jm Verder was blijven liggen.
Inbraak!" De oude man kon van op-
)tlB de lantaarn niet meer vasthouden.
tl&m deze van hem over. Hij ging roe-
hitg "huipéioos in zijn ouderwetschen rok
-ih zitten op het steenen stoepje voor de
Blazen deur.
hl Catharina uit de mand het eene
na het andere te voorschijn haalde
Waren allemaal prachtige exemplaren, die
al ver waren en waarvan verscheidene stekjes
konden worden gekregen hield Mr. Gabb zijn
voet op den nek van den jeugdigen inbreker,
wiens geluid langzamerhand in een klagelijk ge
kerm was overgegaan.
Eindelijk liet hij hem opstaan. „Hands up!"
schreeuwde hij hem toe. De jongen wist direct,
dat hij zijn armen omhoog moest houden. Hij
kon nauwelijks op zijn beenen staan.
Een slag had hem in de duisternis aan het
oor getroffen. Doordat hij er met zijn handen
aangekomen was, had het bloed, dat uit de
kleine wond stroomde, zich met zijn tranen
vermengd. Hij zag er jammerlijk uit. Mr. Gabb
doorzocht zijn zakken. Ook in zijn jaszakken
had de jongen een paar potjes met kleine plan
ten gestopt.
Er stonden er heel wat op den grond naast
elkaar.
„Wat heb je te voren al weggesleept?" begon
de oude Balthazar het verhoor.
Max Krause verklaarde: „Niets."
„Wie heeft je op roof uitgestuurd, hé, aap
van een jongen?"
Hij gaf geen antwoord, maar begon steeds
harder te huilen.
„Wil je direct bekennen, galgebrok?"
schreeuwde de oude man hem toe. Hij maakte
aanstalten om op te staan en den stok van Mr.
Gabb over te nemen.
,,Toe nu, niet meer slaan!" Catharina ging
tusschen hen in staan.
„Wil je de waarheid zeggen, Max? En gauw!
Die lui van den overkant hebben je gestuurd?
Komt het uit, hé?"
Nieuw gehuil en gejammer.
De oude Balthazar stond op. Bevend wees hij
op de plantjes. „Die voorraad daar was groot
genoeg geweest om over een paar maanden de
heele markt te voorzien. Dan hadden ze den
prijs kunnen drukkenkunnen verknoeien
ellendelingenHij spuwde vol verachting
op den grond.
Mr. Gabb stelde voor, dat Eva de politie zou
opbellen. Er moest maar een mannetje komen
om den delinquent in te rekenen.
Vertwijfelde jammerkreten van den jongen.
„Victor heeft hem aangezet. Daar hoef je niet
aan te twijfelen." Balthazar zei het met de
grootste bitterheid.
„Neen, dat geloof ik absoluut niet," riep Ca
tharina onmiddellijk.
„Zullen we de proef nemen?"
„Miss Stuckradt," herhaalde Mr. Gabb op
bevelenden toon, „belt u de politie op."
„O neen, alstublieft toch niet!" jammerde de
jongen. Hij lag op zijn knieën. Zijn met bloed
besmeerde handen vouwde hij smeekend.
„Goed jongen, ik geef je nog een kans om de
gevangenis te ontloopen," zei de oude man.
„Maar dan ook nu gehoorzamen."
„Ik.... wilalles doenwat u maar
zegt," klonk het snikkend en stotterend.
,,Jij bent door Victor Troilo uitgestuurd!"
„Neenikik
„Hoor toe, galgebrok. Als je bekent, zullen we
je laten loopen. Terwille van je ellendigen baas.
Dan kun je hem de helft overdoen van de op
stoppers, die je gekregen hebt. Maar als je liegt,
dan word je hier door de politie vandaan ge
sleept en dan kun je de gevangenis van binnen
bekijken. Of het verbeterhuis!"
„Ikzalalles.... Maar niet de poli
tie!" De jongen kwam langzamerhand overeind
en wreef zijn pijnlijke ledematen. Hij keek
schuw om zich heen en probeerde het bloed
en de tranen van zijn gezicht te vegen. Men kon
zien, dat hij nadacht.
„Geen leugens praktiseeren. Was het Victor
Troilo, ja of neen," schreeuwde Balthazar on
geduldig.
„Ikik.... mag.... toch.... niet....
anders
„Pas op. De politie komt. Was hij het? Voor
uit! De waarheid
De jongen knikte angstig.
Het was Catharina alsof er iets in haar brak.
Mr. Gabb schudde het hoofd. „What a pity,"
zei hij. En gooide den stok van zich af.
De oude Balthazar zei geen woord meer. Hij
nam de lantaarn en hield die voor het gezicht
van den jongen. Die keek hem verschrikt aan.
Gebiedend strekte de oude heer den arm uit.
„Marsch!" klonk het.
Het groote buitenhek, dat ijzeren punten had,
was gesloten. De jongen moest dus den weg
terug, dien hij gekomen was.
Op de plaats, waar het vroegere terrein van
Catharina's vader aan het oorspronkelijk bezit
van de Troilo's grensde, klom Max Krause met
aapachtige behendigheid over het lattenwerk
van de moestuin. In een oogwenk was hij ver
dwenen.
„De schoft!" stiet de oude Balthazar vol
walging uit. En ze wisten allemaal, dat hij niet
het pas-ontsnapte boefje bedoelde.
Catharina barstte in snikken uit. Toen ze wat
bedaarde, zei ze, nog steeds zacht schreiend:
„Neen, ikikgeloof het niet!.... ih ge
loof het niet...."
De oude Troile nam den stop op. Hij had op
het oogenblik een steuntje noodig. Hij keek
Catharina na. „Arme meidzei hü zuch
tend en strompelde naar huis.
XL
Het was mevrouw Dora Troilo opgevallen, dat
haar stiefzoon sinds eenigen tijd een drukke
briefwisseling voerde. Op een keer onderschepte
zij een brief, waarvan het adres met een onbe
kend handelschrift geschreven kas en opende
dien voorzichtig, om hem daarna volgens de
regelen van de kunst dicht te maken.
En naar aanleiding van wat ze gewaar was
geworden, had ze een langdurig onderhoud met
haar neef Alfons.
„Nu zijn we zoo voorzichtig geweest en hij
heeft het toch gemerkt," begon ze in een on-
pleizierige stemming.
Sinds Rispeter aanzoek gedaan had om de
hand van zijn nicht en het jawoord gekregen
had, trad hij zoowel in huis als in de zaak met
veel meer zelfbewustheid op.
Dat aan Dora's apenliefde voor haar stiefzoon
eens een einde moest komen, stond voor hem
vast. Het had hem moeite gekost haar te over
tuigen, dat wanneer ze Victor formeel in de
firma zouden opnemen, dat een bron van ein-
delooze ruzies en conflicten zou worden. Wan
neer hij tevreden was met een ondergeschikte
positie, dan kon hij natuurlijk blijven. Maar
rechten op de bezittingen van zijn stiefmoeder
bezat hij niet. Rispeter toonde haar zelfs uit de
boeken aan, dat Victor zijn gering vaderlijk erf
deel allang in zijn duren studietijd had opge
bruikt.
Een publieke verloving wilde mevrouw Troilo
liever niet. Zoodra ze ondertrouwd waren, zou
Rispeter het huis verlaten en pas bij de bruiloft
terugkomen. Zij waren van plan vrienden en
familieleden met hun huwelijk te verrassen en
ook Victor zou het nieuws pas den voorafgaan-
den dag vernemen. Dan zou mevrouw hem vra
gen als getuige mee naar het stadhuis te gaan.
„Hoe heeft hij wat gemerkt?" vroeg Rispeter,
die zich altijd een beetje benauwd voelde, als
hij aan den erfgenaam van den naam Troile
dacht.
„Hij zoekt een betrekking ergens anders. Hij
heeft aan kameraden van zijn regiment geschre
ven. Een zekere graaf Zechlin is bezig een maat
schappij op te richten om een sportpark te
stichten en nu komt Victor als directeur in
aanmerking."
Het geweten van Rispeter sprak luid noch
lang- „Beter in Baden dan hier."
(Wordt vervolgd)
