I
<Ket vefc&aal van den da§
Slechte tijd voor circuseigenaars
I HET S
I GROOTE
I AVONTUUR
ri.
DE KEERZIJ i
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
Als U toch schoenen koopt,
vraag dan ROBINSON
schoentje I
WOENSDAG 1 FEBRUARI
CONRADO IN NOOD
Hoe Berlijn hielp
.«MOTORRIJWIEL
TENTOONSTELLING
27JANUARI- 5FEBRUARI,
Gasten die men beter
kan ontwijken
Een nobel gevangene
Griep, Influenza
Turksche officieren op
zijn Engelsch
Schraapzuchtig
Schrikachtige leeuw
Geen zaak die zoo dubbel en
dwars onder belastingen
valt als een reizend
paardenspel
AMSTEPDAH
GEOPEND VAN 10v.m.-5n.m. en van 8nm.-10kh
SLUITING ZONDAG 5FEBR. 5u. n.m.
AANGIFTE MOETOP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
zy:
red. Maar voor hoelang? Sarrasani is al zoo
dikwijls gered. Men herinnert zich zyn optre
den in Holland nog wel. Het ging Sarrasani toen
al niet goed, en in Antwerpen wachtte hem de
bekende brand-catastroof. Er was telkens sprake
van, dat Rusland het Sarrasani-circus in zijn
geheel zou koopen; maar ofschoon Sarrasani
zyn circus voor een aannemelijken prijs graag
van de hand had gedaan, kwam het er niet
van. Toen hij weer eens in zijn geboortestad
Dresden zijn tenten had opgeslagen, kwam de
fiscus. Sarrasani moest en zou zijn belasting
schulden betalen. En daar hy dit niet kon,
namen de onvriendeiyke autoriteiten een har
den maatregel: zij lieten den watertoevoer naar
n de tennishallen te Wilmersdorf zijn sinds het circus afsluiten. Men stelle zich de circus-
eenige weken vreemdsoortige gasten onder- stad zonder water voor: de dieren brullend
gebracht: hier woont het circus Conrado
met zijn apen, leeuwen, tygers, ijsberen en
olifanten. Conrado heeft een lange tournée
achter den rug, die hem weinig inkomsten en
veel verplichtingen bracht, en toen hy in Ber-
ïyn aankwam met zyn zeldzaam volkje, wist
hy waariyk niet meer hoe hy ook maar voor
drie dagen aan voer voor zyn dieren moest
komen.
Het is voor de circus-eigenaars een slechte
tijd. Daarover kan ook Sarrasani een woordje
meepraten.
By Sarrasani vergeleken is Conrado's circus
Uiterst klein. Sarrasani zwerft met een heele
circus-stad door de wereld, heeft dieren uit alle
hemelstreken in zijn groen-witte wagens
groen en wit zijn de kleuren van de Saksische
vlag en Sarrasani is in Dresden geboren; en
reist met volkeren van allerlei stammen. Sar
rasani heeft in normale omstandigheden maar
liefst achthonderd man vast personeel....
Doch dezelfde kwaal die Sarrasani's circus
ten gronde richt, maakte het ook aan Conrado
onmogehjk, zyn circus op den duur te hand
haven. Deze kwaal heet belasting. Of liever:
belastingen, met nadruk op het meervoud. Er
Is geen zaak, die zoo dubbel en dwars onder
allerlei belastingen valt, als een reizend circus.
Sarrasani heeft in de laatste jaren drie mil-
lioen betaald, enkel aan belasting....
Conrado kwam dus financieel uitgeput in
Berlijn aan. Goede raad was duur. Menschen
zyn nogal taai, maar dieren, vooral exotische
dieren, kunnen onmogelyk honger lijden.zij
moeten op den bepaalden tijd hun bepaalde
voer krygen, apders wreken zy zich met slapte
en ziekte en zieke dieren kosten vier malen
zooveel aan onderhoud als gezonde. Conrado
probeerde te vergeefs nieuwe credietbronneo
aan te boren; hy en zyn personeel leden liever
honger, dan het „kapitaal", hun dieren, te ver-
waarloozen; deze toestand duurde voort tot dat
een goedgeluimde Berlynsche journalist, die op
jacht was naar copie, er achter kwam en een
artikel wydde aan het moedige circus Conrado
Dit artikel „sloeg in." De Berlyners zyn nog
zoo kwaad niet. Zij hebben overigens een zwak
hart voor dieren, wat wel bewezen wordt door
het bestaan van meer dan een millioen honden
In Berlyn. a
Wanneer men door de Diergaarde wandelt,
Ziet men de meeste bezoekers met zakken ge
wapend, waarin zy hun oude broodjes hebben
opgespaard, of rauwe worteltjes, knollen en der-
gelyke meebrengen. Ook in het geval-Conrado
behoefde geen byzonder beroep op het publiek
te worden gedaan: het kwam al heelemaal van
zelf met levensmiddelen en zelfs met geldeiyke
ondersteuning aandragen.
En Conrado vertelt, dat het heelemaal niet
enkel de gegoede kringen waren, die per knecht
of per post hulp brachten, neen, de kleine man
en de arbeider lieten vooral van zich hooren.
Tenslotte stelde ook de directie van den Ber-
lynschen dierentuin belang in het noodlijdende
circus, en stuurde er allereerst zyn dierenarts
op af. Deze, dr. Arendsee, onderzocht Conrado's
dieren en kon hem de verzekering geven, dat ze
niet alleen niet geleden hadden van de crisis,
maar zelfs in goeden staat verkeerden, met
uitzondering van een ysbeerdame. Daarop ging
een wagon met knollen en graanvoer uit de
voorraadschuur van de Diergaarde naar de
Wilmersdorfer Tennishallen, en de verscheu
rende dieren werden met een half paard be
dacht, Maar vyf-en-twintig-honderd kilo voer
zyn gauw verdwenen in een circus en de Dier
gaarde-directie besloot om ook in de volgende
dagen voor de voeding van Conrado's dieren te
zorgen, indien hy zelf er nog niet toe in staat
was. Intusschen had ook Paula Busch, de direc
trice van het Circus Busch te Berlyn, zich met
Conrado in verbinding gesteld, en meende dat
zy wel enkele van zijn nummers in haar pro
gramma kon opnemen; men kan zich de
Vreugde in het Conrado-circus voorstellen.
Zoo is dus voor het oogenblik een circus ge-
van dorst, geen mogelykheid om de hokken te
reinigen, om te koken, te wasschen het circus
leek wel in staat van beleg.
Doch intusschen hadden de vereenigingen
voor dierenbescherming officieel geprotesteerd
en verschillende andere instanties sloten zich
daarby aan.
Tenslotte begonnen de waterkranen weer te
loopen. Maar dat was dan ook alles. Thans ont
brak de proviand, het personeel kreeg zyn loon
niet, en de stad wachtte verder op haar belas
ting. Er werd bij Sarrasani honger geleden.
Toen het publiek hier achter kwam, stond het
den grooten circusdirecteur onmiddeliyk bij en
de boerenvereenigingen uit den omtrek zonden
zooveel knollen en haver en groen naar de
tentenstad, dat men voorloopig niet bezorgd be
hoeft te zijn voor den welstand van Sarrasani's
dieren. Overigens heeft Sarrasani prachtige
aanbiedingen uit Zuid-Amerika gekregen, en hy
zou ze zeer graag nakomen,, wanneer de over
tocht niet zoo ontzagiyk kostbaar ware. Hij
hoopt dat de regeering hem een kans zal geven;
„dit zou," meent hy, „niet enkel een cultureele,
maar toch ook een sociale daad zyn."
Uit het bovenstaande zou men kunnen af
leiden, dat de dierenliefde de menschen veree-
nigt, maar dat is niet altyd zoo.
Tusschen Sarrasani en zyn collega Gleich
heerscht al jaren lang een veete, en de con
currentiestrijd schynt deze op het hoogtepunt
te hebben gedreven. Beiden zyn op hun beurt
naar de internationale vereeniging van variété
directeuren gegaan en hebben voorgesteld, den
ander te schrappen. Thans zal een scheidsge
recht de zaak beslechten, doch het is niet on-
waarschynlijk dat de beide vyanden zich tot
den Duitschen kadi wenden om in een reeks
van processen hun stryd uit te vechten.
Jammer! Want in een tyd, die van de circus
directeuren de grootste inspanning eischt.
werken de ergernis en de opwinding van onder-
Iingen stryd nog ongunstiger dan anders, en
met samenwerking zou men zeker vry wat
verder komen.
Volgens een bericht uit Witrivier (Transvaal)
veroorzaken leeuwen in de Naturellen-reserva
ten uit den omtrek heel veel last. De leeuwen-
plaag in die streek komt feitelijk ieder jaar op
nieuw voor, doch zoo hevig als dit jaar is het
in jaren niet geweest. De inwoners houden hun
kinderen zooveel mogelijk in huis, daar het geen
uitzondering is, dat wanneer de kleinen zich
op den weg begeven, of in de nabijgelegen bos-
schen gaan spelen, zy door een leeuw worden
overvallen. Onlangs nog werden twee kaffers,
die beiden op leeuwenjacht waren getrokken,
door zulk een monster van achteren aangeval
len, en hevig gewond eenige uren later door
hun kameraden opgenomen. Op één nacht kreeg
de eigenaar van een boeren-erf, de heer Wol-
hutor, bezoek van zeven jonge leeuwen. De
man, die reeds in den avond met een geladen
geweer in de schuur op den loer had gelegen
om zoo mogelijk de kwelgeesten op de vlucht
te jagen, schrok zóó hevig, dat hij ijlings de
vlucht nam, toen zeven ondieren tegeiyk kwa
men aansluipen. Toen hij den volgenden mor
gen naar zijn vee ging kyken, bemerkte hy tot
zyn schrik, dat de leeuwen zeven zyner schapen
hadden weggesleept, terwyi drie jonge paardjes
zoo afschuwelijk waren toegetakeld, dat hy de
arme dieren moest afmaken. De boer heeft toen
met eenige buren de leeuwen achterna gezeten.
Zy liepen het dichtbegroeide bosch in, waarby
het hun gelukte twee der leeuwen met hun ge
weer te raken. De dieren liepen echter nog bloe
dend verder. Eenige kaffers gingen daarop de
gewonde beesten achterna. Een der leeuwen
werd door hen neergeschoten, doch de ander
viel daarop een der achtervolgers aan, waar
door deze zulke verwondingen opliep, dat hy
spoedig daarna doodbloedde. Toen gelukte het
den kaffers ook den anderen leeuw neer te schie
ten. Na dit bloedig gevecht zyn de overige leeu
wen niet meer teruggezien.
De Canadeesche politie-autoriteiten hebben
een gevangene in vrijheid gesteld wegens zyn
heldhaftig gedrag, toen het vliegtuig waarmee
hij vervoerd werd, in het koude Noorden van
Canada verongelukte.
Het vliegtuig werd bestuurd door den uit den
wereldoorlog bekenden vlieger Bill Spenoe. Be
halve den gevangene, droeg het toestel nog drie
passagiers. Nabij Northlands in Noord-Manito-
ba stortte het vliegtuig door een motordefect
omlaag. Spance werd op slag gedood en de pas
sagiers gewond. De gevangene wist zich, hoewel
zijn enkel gebroken was, uit het wrak te wrin
gen en slaagde erin de passagiers te bevryden
en tegen de barre koude te beschermen.
Daarna strompelde hy tijdens een feilen
stormwind naar de dichtstbijzijnde Indiaansche
nederzetting en organiseerde daar hulpverlee
ning voor de achtergebleven passagiers, wier
leven op deze wijze werd gered.
Als belooning is de man onmiddeliyk in vry-
heid gesteld.
H'iimiiinmimiiiii
iiiiiiniiiiiiiiiiiinn
Wanneer men lekker zwiert,
De schaatsen aangebonden,
Veel tochtjes maakt, omdat
Er mooie banen zijn,
Dan zegt men enthousiast,
Verheugd en opgewonden:
Het leven is slechts pret,
De winter een festijn!
Het ijs is favoriet!
Een vriend bij koude dagen.
Men ziet den schoonen kant,
Geëffend, spiegelglad
Maar doorgaans kennen zij,
Die slechts de schaatsen dragen,
Het groote onheil niet,
Dat öök het ijs omvat.
Het offensief vangt aan!
De Waal begint te kruien,
IJsschotsen drijven aan,
Gedrongen op elkaar.
Compact weert zich het ijs,
Men hoort de noodklok luien,
De dijken zijn te zwak,
Dus dreigt er ook gevaar.
Wanneer men heerlijk zwiert,
Is 't ijs voor u geen hinder.
U praat slechts van festijn,
Hetwelk de winter biedt. I
Maar, weet u, verderop,
Daar is de ijspret minder,
Men houdt het ijs niet glad,
Doch werkt met dynamiet!
MARTIN BERDEN 1
'Nadruk verboden)
üiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiinimmiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiin
arry Harbour, op twee en twintig jarigen niet in de kamer ben, stelt hy natuurlijk direct
Al wat U noodig
heeft om spoedig
te herstellen, zyn een paar Mynhardt's Poeders.
Per stuk 8 ct.; doos 45 ct. By Uw Drogist.
STAMBOEL, 31 Jan. (Reuter) De Turksche
generale staf heeft voor de officieren een nieuw
uniform voorgeschreven. Totdusver droegen de
officieren een uniform geiyk aan dat der Duit-
sche officieren, doch na een zorgvuldige studie
heeft de generale staf besloten het Engelsche
uniform in Turkije in te voeren, waarby het
dragen van boord en das mogelyk is.
De Turksche regeering heeft een wetsont
werp opgesteld, waarbij bepaald wordt, dat ben
zine een zeker percentage alcohol moet bevat
ten en wel voorloopig 10 procent. Dit percentage
zal geleidelyk worden opgevoerd, als er meer
a'cohol beschikbaar is. Zware straffen zullen
worden toegepast op ieder, die benzine verkoopt
welke geen 10 procent alcohol bevat.
„Freddy Vrydag had een heeleboel
dingen weg te dragen van het strand,
en hy dacht eens na, wat de handigste
manier daarvoor zou zyn.
„De oude inktvisch zit je uit te
lachen," zei Robbie tegen den zeeman.
„Waarom?" vroeg deze. „Er is toch
niets belacheiyks aan me, wel?"
„Ik denk, dat t is, omdat je zoo'n
boel moet sjouwen," meende Robbie.
„O, dan zal ik hem wel gauw eens
doen -ophouden met lachen," zei
Freddy, terwyl hy plotseling een idee
kreeg.
Hy liet den ouden inktvisch alles
naar het kamp dragen, en deze hield
spoedig op met lachen.
„Pas op, dat je niets laat vallen,
schreeuwde Freddy hem achterna, „of
anders ga je zonder eten naar bedi"
De inktvisch begon te morren over
de manier, waarop hij behandeld werd.
„Ik had nooit gedacht, dat 't zoover
met me zou komen," zei hy. „Pakjes
dragen. Stel je voor!"
„Ik begrijp niet, waar je je over be
klaagt," zei Freddy. „Je hebt toch nog
vier pooten over om mee te loopen
(Morgenavond vervolg)
(Ingezonden Mededeeling).
fH leeftyd, door den plotselingen dood van
z'n vader, alleen-eigenaar eener groote
fabriek te St. Albano in Vermont, begaf zich,
om wat meer van de wereld te zien, op zekeren
dag naar New-York.
Daar aangekomen, ging hij naar mynheer
Whitman, die jarenlang de vertegenwoordiger
van z'n vader was geweest, die verheugd was
hem te zien en hem ten eten vroeg. Daar myn
heer en mevrouw Whitman echter den middel
baren leeftijd al gepasseer waren, vond Har
bour hun gezelschap wel wat vervelend en was
hij blij weer te kunnen vertrekken.
Toen ging hy vijf achtereenvolgende avonden
naar den schouwburg. Toen de zesde avond
aanbrak, was zijn plezier daarin wel wat ver
flauwd. Hij besloot vroeg naar huis te gaan en
eens flink uit te slapen.
Hij logeerde in een deftig hotel, waar de
voortdurend wisselende kring van goed gekleede
dames en heeren, die hy eerst met belangstel
ling en genoegen had gade geslagen, hem nu
zn eenzaamheid des te meer deden gevoelen.
Te voren had men hem gewaarschuwd tegen
spelers en vertrouwen inboezemende heeren, en
toen dus een oudachtig persoon met een eer
waardig uiterly'k, dien hij in de gang tegen
kwam, hem vroeg of het buiten regende, gaf
hij slechts een haastig antwoord en liep vlug
door.
Om tien uur ging hy naar z'n kamer op de
zevende verdieping; ze had een groot raam, dat
uitzag op Fifth-Avenue. Hy voelde zich moe en
slaperig, maar uit kracht der gewoonte ging
hij eerst nog even zitten om de uitgaven van
dien dag te berekenen en een glimlach speelde
om z'n lippen, toen hij bemerkte, dat het be
drag hooger was dan de maandeiyksche toe
lage, die hy vroeger van z'n vader ontving. Hy
had juist het besluit genomen morgen verder
te reizen naar Washington, toen er iets vreemds
gebeurde: een geel satynen schoentje viel op
zijn schoot en rolde toen met een zachtcn plof
op den grond.
Z'n kamer was er een van een suite en in
stinctmatig richtte Harbour z'n blik naar de
ruit boven de deur waar naast hij zat en die
toegang gaf tot de andere kamer. De deur was
dicht en op slot, maar de ruit was een klein
eindje open geschoven, en Harbour was er zeker
van, dat dit niet het geval was geweest, toen hij
de kamer binnenkwam.
Hij raapte het schoentje op en bekeek het
nieuwsgierig met groote aandacht. Z'n hart be
gon sneller te kloppen in het vooruitzicht van
een mogelijk avontuur. Er kraakte iets in den
teen van het schoentje en toen hy er twee
bevende vingers in stak, haalde hij een half
velletje papier er uit te voorschijn, waarop in
een fyne dameshand het volgende stond ge
schreven:
„Waarde heer, wilt u een hulpelooze wees
bijstaan? Myn voogd, die, zooals ik nu ontdekt
heb, een laaghartige schelm is, wil mij dwingen
met zijn zoon te trouwen, met het doel daar
door de macht te behouden over mijn fortuin.
Ik ben opgesloten in myn kamer, en alle brie
ven, die ik heb willen verzenden, worden onder
schept. Over drie weken ben ik meerderjarig en
dan heeft myn voogd niets meer te zeggen over
mij of mijn bezittingen. Als ik maar hier van
daan kan komen, dan heb ik nog wel familie
leden in de stad, die mij met blijdschap in hun
huis zullen opnemen en beschermen.
Wilt u me helpen? Zoo ja, wilt u dan de
deur tusschen onze kamers ontgrendelen? Ik
heb van mijn kant den sleutel al omgedraaid.
Wacht niet te lang meer, want myn voogd, die
in de kamer hier naast op den divan ligt te
slapen, kan elk oogenblik wakker worden.
IIIIMIIM ItllltllllllllttllKMIIKIIUlT
een onderzoek in."
Zij deed den langen mantel aan en knoopte
losjes een zwart kanten doekje, dat ze uit een
van de zakken haalde, om haar hoofd.
Laten we de lift in de andere gang
nemen," zei ze.
„Als u zoo vriendelijk zou willen zyn me aan
een taxi te helpen, zal ik u niet langer tot last
wezen."
Ze zweeg een oogen-
blik en ging toen aar- (S/ylO
zeiend voort: „Het zal
waarschijnlyk wel niet
gebeuren, maar stel u
eens voor, dat iemand
ons onderweg wil uit
vragen, wat zult u dan zeggen?"
„Zeggen? Wel, ik onderstel, dat het voor mij
het eenvoudigste zou zijn te zeggen, dat u mijn
vrouw bent," antwoordde Harbour stoutmoedig
en nam zijn hoed van de tafel.
Hij herinnerde zich eens gehoord te hebben,
dat in den staat New-York een dergelijke ver
klaring, gedaan in t bijzijn van getuigen, tot
een huwelyk verplicht, maar de mogelijkheid
dit lieve blondharige meisje tot levensgezellin
te krijgen, leek hem nog zoo onaangenaam niet.
Misschien hebt u gelijk," fluisterde zij lang
zaam terwyl ze naar de deur ging, die Harbour
haastig voor haar opende.
Zij liep den breeden gang in, maar deinsde
verschrikt terug. Twee mannen, die buiten had
den staan wachten, grepen haar stevig by de
armen.
„Het helpt je niets, of je al tegenstribbelt,
Kid; dat kun je net zoo goed laten," zei de
grootste der twee, op beslisten toon.
„Wat beteekent die schandelyke behande
ling?" vroeg Harbour, dreigend. ,Laat die dame
onmiddellijk losze is myn
„Als u soms van plan bent, die oude grap te
verkoopen, dat zij uw vrouw is, kunt u zich de
moeite besparen, mijnheer," viel de lange man
hem kalm in de rede. „Zij is niemands vrouw
en evenmin een dame."
En met rustige behendigheid pakte hy het
blonde haar van juffrouw Violet Gray beet, dat,
tot groote verbazing en consternatie van Har
bour, in zyn geheel losliet en een met gemilli
meterd rood haar bedekt hoofd van een on
misbaar mannelijk gelaat onthulde.
„Dat is Mac-Manus, handig vertolker van
vrouwenrollen en even handige hoteldief," ver
klaarde de lange man. „We kwamen hem van
avond vlak na t diner op 't spoor. Te oordeelen
naar de zwaarte van zyn tasch, heeft hy de
kamers van deze verdieping flink onder han
den genomen. Mist u zelf ook iets, mynheer?"
voegde hij er glimlachend by.
Harbour tastte onwillekeurig naar z'n vest
zak en merkte dat z'n horloge verdwenen was.
„Geef hem dadelijk zyn horloge terug, Kid"
beval de inspecteur op strengen toon. „Ik ge
loof waarachtig dat je een pasgeboren kind zou
berooven, als je er kans toe zag."
De gevangene gooide een gouden horloge met
ketting op de tafel neer en toen de eigenaar,
beschaamd z'n eigendom weer bij zich stak,
hoorde hy het knarsend geluid van de boeien,
die om Mac-Manus' smalle polsen werden ge
sloten. De laatste had geen woord meer ge
sproken vanaf het oogenblik van z'n arrestatie,
en toen hy werd weggevoerd, lag er een uitdruk
king van onnavolgbare onverschilligheid op z'n
onschuldig uitziend gezicht.
Toen de deur achter het trio dicht ging, liep
Harbour naar het raam, wierp een blik naar
buiten, sloeg zich daarna met de vuist voor
voorhoofd en mompelde: „Ezel, die ik ben."
VIOLET GRAY.
Harbour zat op de punt van z'n stoel en
staarde naar het satijnen schoentje m zyn
hana. Toen drong het plotseling tot hem door,
dat er een beroep werd gedaan op zijn ridder
lijkheid. Hij stond vlug op en schoof den gren
del van zyn deur. Oogenblikkelijk werd die ook
van den anderen kant geopend, en een tengere
gestalte in een los, licht geel gewaad, kwam de
kamer binnen en grendelde de deur weer. Zy
had een langen, donkeren mantel en een tasch
by zich en legde die op den stoel, dien Harbour
net verlaten had. Er was een bedeesde uitdruk
king in de groote, blauwe oogen, toen zij haar
gelaat, omlyst door blond krullend haar, naar
den jongen man wendde. Deze zag haar met
onverholen bewondering aan.
„U bent zoo vriendelijk," fluisterde zy, en
legde haar hand op zyn arm! „Ik kon u zien
door het raam boven de deur ik stond op
een tafel en ik kon aan uw gezicht zien dat
u een hart hebt."
,,'t Is werkelijk niet de moeite waard, juf
frouw.... Gray," antwoordde Harbour en
maakte een buiging. „Die oude voogd van u
verdient een pak slaag, en niets zou mij aange
namer zijn dan hem er een toe te dienen."
„O, maar, dat moet u niet doen," sprak ze
fluisterend. „Het eenige wat ik wensch, is, zoo
vlug en zoo ongemerkt mogelyk van hem weg
te komen."
„Nu weest u maar niet bang; ik zal nu geen
scène maken, maar hem later wel eens afran
selen. Arm kind, iemand, die u slecht kan be
handelen, moet wel een monster zyn. Ik ben
biy, dat ik vanavond niet ben uitgegaan."
Hij nam haar hand in de zijne en drukte die
bemoedigend.
„Ik ook," klonk het fluisterend antwoord, „ik
weet niet wat ik gedaan zou hebben. O, ik heb
verschrikkelijke uren doorgemaakt. Het is zoo
lang geleden, dat iemand vriendelijk tegen me is
geweest." Ze dacht een oogenblik na en her
nam: „We moeten dadelyk hier vandaan. Wan
neer myn voogd wakker wordt en ziet dat ik
MARSEILLE, 31 Jan. (Reuter) Voor de recht
bank alhier heeft een 60-jarig man voor de
18de maal terecht gestaan wegens bedelarij in
de straten.
De politie heeft ontdekt dat deze bedelaar
eigenaar was van een groot blok huizen en
talrijke automaten, die hij in verschillende
café's had geplaatst.
Tot zijn verdediging voerde de man aan, dat
ofschoon hy een rijk man scheen, de tijden
zeer slecht waren, zelfs voor huiseigenaars,
daar men de huw niet betaalt en de belastin
gen hoog waren. Van hetgeen het bedelen hem
opbracht, betaalde hy zyn belasting.
De rechter, die hem tot acht maanden gevan
genisstraf veroordeelde, merkte op dat hy voor
acht maanden van zyn zorgen bevryd zou zyn,
waarop de man antwoordde, dat integendeel zyn
huurders voordeel van zyn afwezigheid zouden
trekken en zijn huizen bewonen zonder de huur
te betalen, zoodat zijn zorgen yu eerst begon
nen.
In den dierentuin te Jacksonville (Florida)
werd, naar Reuter meldt, een groote leeuw
door schrik gedood, door het geraas van een
vliegtuig, dat zeer laag over dezen tuin vloog.
De leeuw werd hierdoor door zulk een schrik
aangegrepen, dat hij zich met zooveel kracht
tegen de tralies van zyn kooi wierp, dat hy
7.ii n nek brak.
Tegen den aviateur zal waarschynlyk een
vervolging worden ingesteld.
A list op cUt blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f Oflfjjfk bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f 7 Cfk bij een ongeval met f O Cfk bij verlies van een hand f 1 OC bij verlies van een f Cfk bij een breuk van f Af) bij verlies van "n
fill*. GkfOïlflG S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen I verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen tJl##" doodeiyken afloop# Ath/»" een voet of een oog# X duim of wijsvinger t/C/.~been of arm# Tl/»" anderen vinger
utiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii N
iiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiimiuiiii;
31
„Laat 'n brancard komen en het lichaam aan
stonds naar de ziekenafdeeling brengen," beval
de geneesheer.
Met bevende hand opende de directeur, gehol
pen door den cipier, het lot dat de beide kete
nen met elkaar verbonden hield en tien minu
ten later lag kapitein Pennyless op een bed in
de zaal van de eerste verdieping bestemd voor
de zieken onder de gevangenen.
Daar kon de dokte op zijn gemak zyn onder
soek instellen in het bijzijn van den directeur,
die vortdurend meer van streek raakte.
De huid bleek volkomen gevoelloos, de leden
waren totaal verstijfd, de pupillen onbeweeglijk,
er viel geen spoor van ademhaling waar te ne
men, de bloedsomloop had opgehouden.
Men probeerde alles wat maar mogelyk was:
wrijvingen onderhuidsche inspuitingen, kunst
matige ademhaling, bewerking met electrici-
teit.... Alles vergeefsch. Men besteedde drie
uren aan het doen van vruchtelooze pogingen.
Het lichaam van Pennyless bleef roerloos, ge
voelloos, verstijfd.
„Op mijn eer en geweten," concludeerde ten
slotte de dokter, „meen ik te kunnen verklaren
dat hij dood is."
„Maar -wat is dan, volgens uwe meening, de
oorzaak van dit ongeluk dat volstrekt niet te
voorzien was en waarvan de gevolgen verschrik
kelijk kunnen zyn?"
„Dat weet ik op het oogenblik niet. Het zal
bij de lykschouwing wel blyken."
„Pas op, raak het lichaam niet aan. Het is
dat van iemand, die in voorarrest zit en het be
hoort ons niet toede wet is op dit punt for
meel. Wy hebben alleen recht op het stoffelyk
overschot van veroordeelden."
„Dan zal ik het in observatie houden."
„Niet langer dan vier en twintig uren."
„Ja, ja."
„Verder moet ik aanstonds de justitie erby
halen en den consul-generaal der Vereenigde
Staten met het geval in kennis stellen. Mijn
God!.Wat 'n ongelukkige geschiedenis, on
middellijk na die bedreigingen van de geheime
genootschappen!....
Men zal zeggen dat wy hem hebben laten om
komen.... en wat gaat er dan gebeuren met de
ongelukkigen wier leven als waarborg moet die
nen voor het zijne?"
En de schrik die zich had meester gemaakt van
den gevangenis-directeur, sloeg over op het ge
heele personeel, verspreidde zich tegeiyk met
het nieuws van het gebeurde naar buiten, had
weldra heel Calcutta lam geslagen.
Ja, de bedreiging der Poendits deed zelfs de
moedigsten sidderen.
Want zij was niet gericht enkel en alleen tot
de vijfhonderd gyzeiaars die door hen waren
aangewezen ingeval Pennyless zou komen te
sterven, neen, zy hing ook, somber en vol ge
heimzinnigheid over de geheele stad, die nu ze
ker geteisterd zou worden door den verschrikke-
lyken geesel der pest.
De Amerikaansche consul was hevig veront
waardigd, sloeg een hoogen toon aan en verweet
aan de autoriteiten hun schuldige nalatigheid,
daarbij duideiyk latende doorschemeren dat hy
een misdaad vermoedde, bedreven door een on
dergeschikten ambtenaar.
Hy wilde het lichaam van den kapitein zien
en toen men hem daarbij had gebracht, viel hy
opnieuw uit in grove verwytingen aan hét adres
der Engelschen die, in den regel zoo aanmati
gend tegenover vreemdelingen, zich thans dit
alles moesten laten welgevallen.
Hij oefende fel kritiek uit op de procedure en
op de eenzame opsluiting en was woedend toen
hy vernam dat men zijn landgenoot aan een
ketting had gelegd.
Men verdedigde zich schuchter met een pe-
roep op de veiligheid van den staat.
„Ik heb lak aan uw staat en aan de veiligheid
ervan," antwoordde de consul met echt Ameri
kaansche grofheid. „Gy kunt voor myn part
rechten hebben, maar gy hebt ook plichten,
vastgelegd en omschreven door internationale
overeenkomstenEn ge laat dat lichaam
daar liggen op een ziekenhuisbed....
„Hy is in observatie," merkte de geneesheer
op.
„Loop naar de weerga met uw observatie
Ik verlang en ik eisch dat gy, die bij zijn leven
aan hem niet de noodige zorg hebt kunnen of
willen besteden, hem na zyn dood de eer be-
wyst, verschuldigd aan zijn positie en zijn for
tuin. En wat betreft de boodschap van dezen
zonderlingen en compromitteerenden dood aan
de vrouw van den kapitein, daarmede belast ik
mijzelven en heeft niemand anders te maken."
En hy ging heen, hevig vertoornd, de Engel
sche funetionnarissen, die meer en meer hun
hoofd kwijt raakten, sprakeloos en wanhopig
alleen latende.
Hij liet zich naar het Jacht brengen en kreeg
daar, dank zijn diplomatiek karakter, onmiddel
iyk toegang.
Tot zijn groote verwondering had mistress
Claudia de noodlottige tyding reeds vernomen.
Bleek, met oogen zonder tranen maar biyk-
baar brandende van koortsigheid, scheen de
jonge vrouw flinker en meer vastberaden dan
hij had durven hopen.
Met den grootsten tact en allerhoffelijkst
stelde hij zich tot haar algehrele beschikking en
verzocht haar dringend hem de eer aan te doen
zyn diensten te aanvaarden.
„Ik ben," zeide hy, „niet alleen een landge
noot van u, maar ook de ambtelijke vertegen
woordiger van ons groot en dierbaar vaderland.
U staat van nu af onder de bescherming van
de Amerikaansche vlag en die bescherming zal
u niet ontbreken, wat er ook gebeure."
Met moeite en gebroken stem aantwoordde
„Dank u!Dank u hartelyk mijnheer, die
mij uit naam van het vaderland dezen troost
brengt.... te midden van mijn onbeschryfe-
lijke smart. En nu wil ik hier vandaanik
wil hem zien! De beulen die hem my ontnomen
hebben, zullen my niet langer durven tegenhou
den."
Onderwyl was er een ordonnance-officier
gekomen, gezonden door den militairen gouver
neur. Hy bracht een order over waarby het con
signe werd opgeheven en aan de passagiers van
het jacht de communicatie met de stad werd
toegestaan.
Mistress Claudia liet aanstonds den eersten
stuurman en Johnny roepen.
zy kwamen zonder een woord te spreken, stil-
verdrietig en diep terneergeslagen door den
dood van hun meester aan wien zy zoozeer ge
hecht waren.
„Vrienden," zei de jonge vrouw met teedere
zachtheid en ontroering, „gaat met my mede.,
bewyst hem uw laatste diensten!"
De stoere kerels beten zich op de lippen om
niet in tranen uit te barsten en maakten zwy-
gende een buiging.
Daarna verlieten alle vier het Jacht, waarop
ten teeken van rouw, de vlag halfstok werd ge-
heschen.
Het rijtuig van den consul stond op de kade
te wachten. Het bracht hen in vollen draf naar
de gevangenis waar zij binnentraden vol woede
en wanhoop.
Gedurende dien tyd had een heirleger van
geneesheeren aan het doodsbed van Pennyless
nieuwe onderzoekingen gedaan en consult ge
houden.
Na zorgvuldig onderzoek waren zy tot het be
sluit gekomen dat de gevangene dood was en
er slechts overbleef hem te begraven.
Verder had men, op last van hoogerhand,
zich gehaast de akelige zaal, waar het stoffelyk
overschot was neergezet, een weinig passend te
stoffeeren.
Het bd was bedekt met een Amerikaansche
vlag, waarboven, fier en edel tot in den dood,
het gebruinde hoofd van den kapitein uitkwam.
Rondom het bed waren lichten ontstoken,
terwyl de ruimte overigens was ingericht als
„chapelle ardente", als rouwkapel.
By het bed baden twee geestelyken: de aal
moezenier van de gevangenis en zyn assistent.
Toen de ongelukkige vrouw dit verbiyf des
doods binnentrad slaakte zy een doffen kreet en
barstte uit in tranen.
zy viel op de knieën, vate de verstyfde vin
gers van haren dierbaren levensgezel beet en be
dekte zyn y'skoud voorhoofd met kussen.
„Georgemyn arme lieve George," prevelde
zy met gebroken stem, „moet ik je zóó weer
zien!"
Ook de twee zeelieden waren diep bewogen
en, nu en dan met moeite een hevigen snik on
derdrukkende, naast haar neergeknield, en
zochten in hun, op dit punt niet al te gewillig
geheugen, naar eenige woorden van gebed, die
zy geleerd hadden in hun kinnderjaren....
(Wordt vervolgd).
l
