Voor gramofoonliefhebbers
BEZUINIG NIET
E.R.K.
«""Abdijsiroop
JCet veiAaal van den da§
K
3
Hij
dacht
ia een
HOESTBUI te blijven
HET GIST.r
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
ROBINSON! Zoo'n „echte" schoen
voor „echte" jongens
HET
1 GROOTE
ZATERDAG 25 MAART
Uit dei bioscoop
Geen lijfstraffen
Verdoovende middelen
Slecht beloonde zuinig
heid
LEVENSVERZEKERING MIJ.
te Nijmegen Nassausingel 3
Kapitaalsverzekering
V olks ver zekering
BijHoest - Griep - Bronchitis - Asthmi
„Voor de Borst"
Een geschenk der zee
Shaw en bemiddeling
Latijn
Gouddorst in Rusland
DE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
f Willy graaft
Nieuwe raceboot
Tegen cadeaux
(7-
(BÈS
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Het is misschien niet algemeen bekend, dat
bij filmen van bepaalde maatschappijen het
geluid geleverd wordt door grammofoon
platen, in tegenstelling met andere procédé's.
waarbij de klanken door middel van een foto-
electrische cel opgewekt worden. Hoe deze bios
coopgrammofoons onze huiskamerinstrumentjes
vèr vooruit zijn weten echter alleen enkele
kijkers achter de schermen.
Laat ik u dezen keer wat vertellen over de ver
beteringen, die de grammofoon in de kino
onderging. Reeds jaren zocht men naar een
nuttiger rendement van de plaatoppei vlakte.
Men probeerde het herhaaldelijk door de groe
ven en de tusschenschotjes smaller te maken
een pas in ons land geïmporteerd merk
brengt het voor de zooveelste maal als een
Verbijsterende nieuwigheid maar steeds
Weer ervoer men, dat de plaat er belangrijk
eerder door versleet. Schijven met grooter
diameter hadden het practisch bezwaar, dat
zij moeilijk hanteerbaar bleken. Er bleef dus
slechts over, de draaisnelheid te verminderen.
Onze huisgrammofoons zijn gebouwd op een
toerental van acht en zeventig per minuut. In
de bioscoop heeft men echter thans instru
menten, die zoowel met deze omloopsnelheid
als met drie en dertig toeren per minuut kun-
hen draaien, waardoor in het laatste geval de
speelduur meer dan verdubbeld is, zonder dat
de kwaliteit van het geluid en de levensduur
van de plaat er ook maar eenigszins onder
lijden. Natuurlijk moeten dan ook de opnamen
Volgens deze omloopsnelheid gebeuren.
Een tweede vinding is minstens even belang
rijk en nóg eenvoudiger. Wanneer men micros
copisch een gewone naald beziet, waarmee een
Plaat is bespeeld, dan blijkt, dat deze danig
is afgesleten: tijdens het spelen werd de naald
steeds grover. De klankfilmfabrikanten die met
grammofoonplaten werken kwamen op de voor
de hand liggende gedachte, de spiraalvormige
groeven op de plaat zóó te laten loopen, dat
de naald vlak bij het etiket wordt opgezet en
steeds verder van de as af gaat, om bij de
manchet den gladden buitenrand te ein
digen. Dit geeft een belangrijk voordeel: in de
groeven dicht bij het etiket staan per centi
meter naaldspoor veel meer golven dan aan
den buitenkant. De taak van de naald is inge
wikkelder, naarmate zij dichter bij de as is
Het bleek daarom gewenscht de naald dtór te
laten beginnen, waar het meest van haar ge
vergd wordt. Naarmate zij afslijt behoeft zij dan
grover werk te doen.
De vraag is echter, of wij particulieren ooit
Van deze vindingen zullen profiteeren. Hoeveel
duizenden apparaten, hoeveel millioenen platen
zouden er niet onbruikbaar door worden?
Alleen de kersversche grammofoonliefhebbers
zouden er van kunnen profitee An en daarop
kan een dergelijke revolutie in de industrie niet
gebaseerd zijn.
Nu we het toch over grammofoon en bioscoop
hebben, neem ik meteen de laatste filmschlagers
met u door, natuurlijk volgens de oorspron
kelijke bezettingen. Het zijn de voorboden van
klinkende rolprenten, die we hier nog te wach
ten hebben, hoewel ze reeds lang in elkaar
gefabriekt werden. Ga slechts na: de eerste
foto's van Lilian Harvey in Amerika verschenen
reeds, maar haar Duitsche film „Ich und die
tCaiserin" was nog niet binnen onze grenzen
te zien. De keizerin is Mady Christians en wat
Voor een keizerin! Ge leert haar dadelijk ken-
hen uit het refrein van haar lied: „Aber kaufn
sind wir entre nous, und schaut uns keiner
zu, 1st uns die Hofmoral ganz egal, ganz egal".
Uit-het vervolg van deze onofficieele procla
matie merken wij, dat er aan het hof van
deze keizerin het liefst gedanst wordt tOdeon
11796). Lilian Harvey is de kapster van deze
genoeglijke keizerin en dat verontschuldigt het
vergrijp tegen de oervormen van de burgerlijke
beleefdheid, zich zelf het eerst te noemen:
Ik en de keizerin! Maar deze kapster is tegen
haar principale zelfbewuster, dan jegens den
jongen man, met wien zij in een dancing van
Montpamasse een Engelschen wals danst, gelet
op haar confidenties: „Wie habe ich nur leben
können ohne dich" en „Mir 1st innerlich. mich
1st ausserlich heut so millionar zu Mut" (Odeon
11779).
Wie zijn levenswijsheid wil putten uit de
huidige klankfilms is even goed georiënteerd
als een wereldreiziger per voet, die op de aan
wijzingen van een atlas voor de lagere school
tippelt. Zoo ook in „Und es leuchtet die
Puszta", waarin Rosy Barsony ons op het
ïhythme van een zeer aangename foxtrott
Voorzingt: „Welcher Weg fiihrt zum Gltick
Weisz ich ganz bestimmt. Wenn die Liebe ganz
allein die Pührung übemimmt" (Odeon 11797).
Van de tien zinnen, die onze Duitsche dienst
boden zeggen, begint er zeker één met „Bei uns
en de daarop volgende vergelijking valt dan
steeds slecht uit voor óns, waarop men ge
neigd is te vragen, waarom zij dan niet „Bei
uns" gebleven zijn. In de film van de lichtende
Poesta is Rosy Barsony geen gedienstige, maar
als zij over „Bei uns in Budapest" begint, luis
teren we er alleen naar, omdat deze foxtrott zoo
aardig is, ook al door den pianist Hans Bund
en zijn muzikale makkers (Odeon 11797)
„Ich bin der Hans im Glück" zingt Hans
Albers in de film „Heut' kommt's drauf an".
Pilmdeskundigen zullen schadelijk lachen en
zeggen, dat Albers dat ook als particulier kan
aanheffen, nademaal zijn er op los tornerschap
hem een succes bracht, dat niet evenredig is
met zijn artistieke talenten, inzonderheid zijn
stembandvermogen. Maar Hans is Hans Albers
en de foxtrott en de tango uit deze „Boston
film" zijn goed, zoodat film en plaat (Odeon
11810) zeker succes zullen hebben.
Wanneer in de film „Der grosse Bluff" be
weerd wordt: „Man sagt, ich liebe dich", dan
weten we vrij zeker, hoe diep dat gaat. Maai
wat ge nog niet weet is, dat deze schoone woor
den het tweemanschap Rotter en Grothe inspi
reerden tot een sierlijke Boston, die Hans Paul
sen met zijn dansorkest in vele huiskamers zal
brengen (Odeon 11808). Temeer omdat de
achterkant van deze plaat ingenomen wordt
door een goede foxtrott. die overigens met de
veel misbruikte woorden „Kleine Frau" begint
en voortzet met de even onbeschaamde als on-
noozele vraag „Warum bist du nicht meine
Frau".
De gemeentelijke autoriteiten te Hangsjau
hebben, naar Reuter mededeelt, een order uit
gevaardigd waarbij aan onderwilzers wordil
verboden hun leerlingen lichamelijk te straf
fen.
Het gemeente-bestuur was van meening, dat
opvoeding, speciaal op de lagere scholen, ge
baseerd, moet zijn op het principe van verbete
ring door overreding in plaats van door licha
melijke tuchtiging.
Voortaan zullen dus de onderwijzers gestraft
■■orden als zij hun leerlingen straffen.
Russell Pasja, de commandant van de politie
te Kaïro en leider van het Centraal Bureau
tegen het gebruik van narcotische middelen,
heeft in zijn jaarverslag een krachtig beroep
gedaan op de regeeringen van Egypte en Bul
garije om den handel in verdoovende middelen
op krachtige wijze te bestrijden.
Hij verklaarde, dat de regeeringen van alle
geciviliseerde landen er toe moesten overgaan'
den handel en het vervoer van narcotische
middelen onder nationale misdaden te rang
schikken.
In zijn jaarverslag behandelt Russell Pasja
voorts ook de „narcotica-baronnen van Europa"
en hij verklaart dat het tijd is om hun iden
titeit te onthullen.
Als de tegenwoordige internationale samen
werking tusschen de regeeringen zeven jaar
geleden al had bestaan, zou de wereld be
spaard zijn gebleven voor veel ellende en zou
men millioenen rijker zijn.
De spaarzaamste man in heel Amerika is ge
vonden en onverwijld naar de gevangenis ge
bracht. Het is de 25-jarige James Moore, te New-
York, die kans heeft gezien vier maanden lang
niet meer dan vijf dollarcents per dag uit te
geven en zoodoende in die korte periode 500
dollar te sparen. Hij was namelijk cementmenger
en wat hij daarmede verdiende, bracht hij ge
regeld naar de spaarbank, 's Avonds waschte
hij vaten in een restaurant, waar hij voor dien
arbeid werd betaald met een stevigen maaltijd,
in de verkeerde richting. Een levensverzekering is een
levensbehoefte. Sluit haar bij de
Bijkantoor: J. J. A. DU1JNSTEE, Juliana v. Stolberglaan 42. Den Haag.
waarop hij dan teerde tot den volgenden avond.
Op Zaterdagmiddagen en des Zondags deed hij
alles, om op strikt eerlijke manier iets bij te
verdienen. Zijn haarknippen kostte hem niets,
want hij liet zich op een kapperschool door de
leerlingen als proefkonijn behandelen. Zeep, om
zich te wasschen, werd vermoedelijk overbodig
door den reinigenden invloed van het vaten
spoelen en geen zijner beroepen en bezigheden
stelde hooge eischen aan zijn kleeren of linnen
goed. Hoe deze model-jongeman in de gevan
genis terecht is gekomen? Zeer eenvoudig: hij
had ontdekt, dat het in de stations van den
ondergrondschen spoorweg in New-York zeer
goed en rustig slapen is, wanneer men niet te
hooge eischen stelt. Daarom nam hij 's avonds
geregeld een kaartje voor het kortste traject,
a 5 cent en kroop daarmede onder de wol, of
liever: in zijn tunnel!
Doch hier werd hij ontdekt door een plichts
getrouwen politieman, die den zuinigen jonge
ling aan het verstand bracht, dat de „subway"
niet bedoeld is als hotel en die hem bekeurde
En de New-Yorksche rechter, die blijkbaar
van oordeel was, dat men alles kan overdrijven,
gaf Moore drie maanden tijd om er achter slot
en grendel over na te denken, dat men zelfs met
zuinigheid niet buiten de gevangenis kan blijven.
„Vele jaren aan de borst te sukkelen en
's nach' s hoestbuien die wel een half uur
duurden, dat was mijn vroeger leven.
Slapen deed ik weinig en eten, ho maarl
Radeloos klaagde ik mijn nood aan een
Duitsche vriend. Deze raadde mij Abdij
siroop aan. Ik lachte erom, maar kocht
den volgenden morgen Abdijsiroop. Na
gebruik van 3 lepels van dat wondermid
del, voelde ik al verlichting en na 5 fles-
schen was ik heelemaal genezen, zoodat
ik mij nu weer prettig voel. goed slaap,
kortom een gelukkig mensch ben."
(Origineel ter inzage) L R. te VH.
Alom verkrijgbaar. Thans PI. l.-.Fl. 1.50, Fl.2.75
Gebruik buitenshuis Abdijsiroop-Bonbons
per doos 85 ct, per dubbele doos 60 cL
ABDIJSIROOP-BONBONS (Gestolde Abdijsiroop)
Een Amerikaansche visscher vond in den At-
lantischen Oceaan, op 15 mijlen afstands van
de kust, een bonk amber, ter waarde van 12.500
dollar. Amber ontstaat in de ingewanden van
een visch, een walvisch, en is een zeer gewild
artikel voor de fabrikatie van parfumerieën, 't
Was wel geen vlsch, maar de visscher heeft 't
toch maar meegenomen.
Aan Bernard Shaw, die zich bevindt aan
boord van de „Empress of Britain", waarmede
hij een reis om de wereld maakt, ls een radio
gram gezonden, waarin hem gevraagd wordt
zijn bemiddeling aan te wenden tot bevrijding
van Tom Mooney, die in Californië zijn levens
lange gevangenisstraf ondergaat wegens den
bomaanslag te San Francisco in 1916.
Shaw heeft geantwoord bevreesd te zijn, dat
zijn bemiddeling eenzelfde effect zou hebben
als dat van den Engelschen schrijver, Wells, in
het geval Sacco en Vanzetti.
Hij voegde eraan toe, dat ofschoon hU innig
begaan is met het lot van Tom Mooney, hU het
verzoek om bemiddeling van de hand moest
wUzen.
Door vurige beoefenaars van de LatUnsche
Taal en kenners van de klassieke oudheid,
waarvan de studie in Polen sterk is verbreid,
is te Warschau een vereeniging opgericht voor
de Internationalisatie' van het LatUn, waar
van de bekende Hellenist, Thadee Zelinski, het
voorzitterschap op zich heeft genomen.
De talrUke betuigingen van adhesie, die de
vereeniging vanaf haar oprichting heeft ont
vangen, toonen aan hoe groote belangstelling
het idee om het LatUn tot internationale taal
te maken, in de Poolsche intellectueele wereld
heeft opgewekt.
niiiiiiJiiiiiiiimillllll
lllillllllllllllllllllllll!
i Het gist thans in Amerika
En werk'lijk niet zoo mis,
i Wijl alles wat daar gisten kan
I Er ook aan 't gisten is!
i Natuurlijk zegt u: ja, ik weet!
i Want in Amerika,
i Daar drukt de Staat met man en
macht i
i Zijn eigen dollar na!
En als het niet de dollar is,
Dan gist het in 't crediet, i
Want zuiver is het niet bepaald
Op financieel gebied!
Wanneer het echter dit niet is,
Dan zéker commercieel,
Want millionnairs en werkloosheid
Zijn daar nog veel te veel!
Indien ook dit niet wordt bedoeld, 1
1 Dan blijft nog Hollywood,
Wijl de verlaging van het loon
De sterren ondervoedt?
I Ach neen, dit alles is het niet,
I Ofschoon 't in gindschen Staat,
Ondanks een machtig Roosevelt,
Niet over rozen gaat!
Doch wat u zeker weten zult,
i Het gist daar meer dan hier,
Omdat men pas .heeft toegestaan:
Het brouwen van het bier!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
niimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiimiiiiiiiiiir;
De Sovjet-autoriteiten hebben een expeditie
uitgezonden om het gebied van Yakoetia in Si
berië te exploreeren met het doel goud, tin
en andere zeldzame metalen te vinden.
De expeditie staat onder leiding van den
bekenden ingenieur en geoloog Odinetz.
Het betreffende district is nog niet in kaart
gebracht en is nog slechts eenmaal bezocht,
n.l. door een expeditie onder leiding van pro
fessor Obruchev, die mededeelde, dat in dit
gebied goud en tin te vinden is.
De nieuwe expeditie onder leiding van Odi
netz zal twee jaar in Yakoetia blUven.
STEUNT:
DOOR UW GIFTEN
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jongens
zielen redden voor Christua
Werkehjk", zei Peter, terwUl wij op 6en
avond genoeglUk om zUn vrUgezellen-
haard zaten te dampen, „ik ben geen
vrouwenhater, maar als je héar had gezien!
Dit zeggend, kneep hU zün cigaret uit en
stak een andere op. HU heeft altijd de ge
woonte gehad veel lucifers te verspillen. Toen
hU echter onze vraagteeken-gezichten zag, was
hU 'wel zoo vriendelUk ons iets meer omtrent
„haar" te vertellen.
„KUk, het zat zoo", legde hU uit. „Twee jaar
geleden maakten mUn neef Willy en ik een
kleinen wandeltocht. Nee je kent Willy niet. maar
dat hindert niet. In dien rijd was Willy een leuke
jongen, nu ja, ook al de vUf en twintig ge
passeerd, maar toch een leuke jongen. HU
was het ook die op het idee was gekomen om
een voetreis te maken naar den Eifel.
Het was zoo echt sportief, zei hU, en iedereen
deed het. We moesten als echte „Wan-
dervögel" er op uittrekken, gaan waar de wind
ons voerde, gekleed in het traditloneele
costuum, korte broek, sportkousen, zware met
ijzerbeslagen schoenen en een sporthemd. Onze
bagage zouden we in een rugtasch dragen. Dat
was zoo practisch, wist Willy te vertellen.
Hij praatte zoolang en hij was een leuke
jongen dat ik er ten slotte in toestemde.
We gingen. Het weer was schitterend.
Tot Keulen reisden we met den trein in een
aparten coupé, want ik vond mijn costuum niet
bepaald elegant, al beweerde Willy, dat het
echt sportief was. Na Keulen begon de wandel
tocht.
En we hebben gewandeld! De stukken vlogen
er af. lederen morgen voor dag en voor dauw
trokken we er opnieuw op uit. Ik begon zelfs
al aan de snUdende riemen van de rugtasch
te wennen, maar we zagen er bezweet, bestoven
en grenzeloos vuil uit, toen we in Bad Neuenahr
aankwamen.
Ik was er nooit geweest, maar op het eerste
gezicht van die badplaats, begon ik Willy al
vast te verwijten, dat hij me in zóó'n toestand
naar zóórn plaats had gesleept.
Bad Neuenahr het ligt aan de Ahr, een
stroompje dat voorzien is van enkele echte
en ontelbare kunstmatige watervalletjes
Bad Neuenahr is deftig, stijf, schoon, heeft
pompeuze gebouwen, kwUnende badgasten en
hooghartige politieagenten. Ik maakte Willy
duidelUk, dat dit geen plaats was voor ons en
wonderlijk hU was het met me eens. We
trokken dus door en rustten tegen den avond
uit in een klein cafétje, van welks terras we
juist op dat van een grooter en deftiger restau
rant konden küken.
Op dat bewuste deftige terras zat een dame
van moeilUk te definieeren leeftyd, die uitblonk
in opzichtigheid. Je moest haar wel zien, tenzij
je blind was. We maakten een opmerking over
haar ze kon het toch niet hooren! en de
kellner die het wél hoorde lichtte ons zeer
bescheiden in. De dame was Fraulein L., een
vermaardheid, die zich er op beroemde met
Toen Ivy den papegaai zag zitten op
het einde van Freddy's bamboestokje,
liet ze den vogel een banaan zien, om
hem te lokken naar haar toe te
komen.
„Kom bU me, lieve Pol," zeide ze
zacht, „kom bU Ivy."
Toen de papegaai de banaan zag,
verliet hij spoedig den stok.
„Zie je, ik wist wel, dat hU je ver
laten zou, om by mU te komen," zeide
Ivy tot den zeeman.
Doch niet zoodra had Pol de banaan
te pakken, of hU vloog weg op den
stok van den zeeman.
Freddy Vrijdag lachte. HU kon het
niet helpen.
„Het was de banaan, niet JU, die
den papegaai aantrok," riep de zee
man.
„Arme Ivy," zei Topsy, toen ze zag,
hoe bedroefd Ivy keek.
„Ja, nu was ik nog wel zoo vrien
delUk voor het beest," zeide Ivy met
snikkende stem.
(Maandagavond vervolg).
(Ingezonden Mededeeling)
byna alle bekende persoonlijkheden op ver-
trouwelUken voet te staan, waarmee ze zichzelf
lichtelUk belachelUk maakte.
Willy, die niet zoo moe was als ik, lachte sluw
en betaalde de vertering. We moesten op dat
groote terras gaan zitten zei hU- „Ga JU vast,
dan volg ik dadeUjk. Ik heb nog wat te doen".
Ik vermoedde dat Willy een van zUn streken
uitbroedde en ging. Ik nam een tafeltje tamely?
dicht bU fraulein L. en even later verscheen
Willy.
Fraulein L. had zeer zichtbaar haar neus
opgetrokken, toen ze ons zag, doch toen er
opeens een dorpeling uit die streek het terras
op kwam rennen in onze richting, volgde zU
met belangstelling onze manipulaties. De dorpe
ling kwam met veel plichtplegingen op ons
tafeltje toe, de buigingen die hU maakte
schenen niet op te houden.
Toen wendde hij zich tot mU.
Of hU Hen-
Professor de
hand mocht
schudden.... der
Herr Professor
was zoo n be- j t'*-»»
roemd mensch.,
hU had den
edelen vader van Herr Professor nog gekend
Ik stond een oogenblik verstomd, maar een
por in m'n ribben deed me de zaak eenigszins
begrijpen. Dat behoorde natuurlijk by den
streek van Willy.
Heel welwillend schudde ik den braven dor
peling de hand, klopte hem op den schouder,
waarna hij met een gelukkigen lach om de lippen
heen ging.
Fraulein L. had 't heele tafereeltje oplettend
gadegeslagen.
„Dat komt er van Leopold", zei Willy harder
dan noodig was. „Als je incognito reist...."
„Watte?" zei ik, want ik dacht, dat hU me
Leopold genoemd had.
Net kwam er weer een inwoner aan. Zelfde
type. Zelfde begroeting. Ik ook zelfde behan
deling, waarna aftocht van den dorpeling met
denzelfden gelukkigen glimlach.
En toen kon Fraulein L. het niet langer uit
houden. Ze zeilde op ons tafeltje af.
„Ah, dat was charmantder Herr Profes
sor Leopold.... Ze had al gedacht, zou hU het
zUn of zou hU het niet zUnZoo'n goede
vermomming ook. Ja, ze had al zoo graag met
Herr Professor willen kennismaken
Ik speelde m'n rol zoo goed mogelUk, gaf
haar zelfs een autogram, terwUl Willy inwen
dig schudde van pleizier. Ze liep er ook zoo
prachtig in.
Opeens verstarde de grUns op Willy's gezicht.
Er kwam een derde dorpeling op ons tafeltje
toegeschoten. HU wilde zeker ook Herr Profes
sor de hand drukken.
„Ah, de beroemde professor Leopold! Wat een
groot geluk u te zien. Ik heb uw vader nog
gekend, ja, lang geleden. Mag ik het voorrecht
hebben professor de hand te schudden?"
Dat werd ook hem toegestaan, maar de man
ging niet heen met een gelukzaligen glimlach
om den mond. Integendeel, hU bleef staan en
vroeg, zich speciaal tot Willy wendend:
„En nu krijg ik zeker ook m'n twee mark.
hè?"
„HU stond ook bU het groepje, waarvan ik
er twee engageerde", zei Willy. „Maar ik dacht,
dat twee man wel voldoende zouden zijn".
Fraulein L. was bijna ontploft van woede,
toen ze begreep, dat ze er was ingeloopen.
Maar ze heeft wraak genomen, t Is een heele
geschiedenis, die ik niet zoo een-twee-drie kan
vertellen, maar ze is met Willy getrouwd".
H. E.
Een liefhebber van watersport heeft te Praag
een nieuwe race-boot uitgevonden, die aan
beide zijden van den boeg een vleugel draagt.
Als de boot voldoende snelheid heeft ont
wikkeld, blUft alleen de achtersteven in het
water en wordt de boeg door de vleugels bU-
na geheel uit het water getrokken.
Daar de weerstand van het water daardoor
verminderd is, kan de boot een grootere snel
heid krijgen dan andere race-booten.
De Turksche regeering heeft naar Reuter
mededeelt, besloten aan de chocolade-fabri
kanten te verbieden bU hun artikelen bons voor
cadeaux te verpakken.
Andere coupons, die de koopers der chocola
de prijzen in geld beloven, mogen evenmin
worden gebruikt.
De regeering is van meening, dat de ver-
koopsprUs der artikelen niet mag worden be
last door het bUvoegen van bons voor ge
schenken, die toch door het publiek zelf moe
ten betaald worden.
IS VOOR VISCH.'T ALLERFIJNSTE WAT ER IS.
F op dit blad zijn Ingevolge <Je verzekerlngsvoorwaarden tegen f Oflflfl bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werkendoor f 7C/J Mï een ongeval met f OC(l by verlies van een hand f 1 Ol? oy verlies van een f £7) by een breuk van A fl verlies van #n
A116 CL O OU fl€ S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen f OUUUmm verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f Ol/*- doodeiyken afloop f OUmm een voet of een oog 1 £t Omm luim of wijsvinger t/l/*"been of arm# *tUmm anderen vinger
siiiiiHiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiutiiuiiw pEUILLETON
66
Meer dan ooit achtte Pennyless het noodig
rijn identiteit niet kenbaar te maken en zijn
bescheiden rol te blijven spelen van „gouver
neur". Hij werd daarom niet minder hartelUk
"ntvangen, integendeel. terwUl het fUne optre
den en de lieftallige schoonheid van mistress
Claudia allen bU tooverslag voor haar wonnen.
Wel verwonderde de resident zich erover dat
Claudia en Mary zich met alle geweld wilden
Aansluiten bU de expeditie, die met paarden en
bameelen de reizigers naar het kamp brengen
Zou althans zou trachten te brengen. HU
schilderde haar de gevaren, de doodelUke ge-
Varen, gepaard gaande met zulk een onderne
ming.
Doch dat alles was vergeefsch. Mistress Clau
dia antwoordde eenvoudig: „O, ik vergezel mUn
bian overal juist en vooral wanneer er ge-
Vaar is."
„En ik", verklaarde Mary, „wil de eerste zUn
om mUn vader te omhelzen, wanneer hU in
vrijheid komt, of mét hem te sterven, wan
neer hU sterven moet.
„Zooals u verkiest", had de resident ten slotte
gezegd, terwUl hU een bedenkelUk gezicht
zette.
Binnen twee uren was alles gereed en ver
trok de stoet geëscorteerd door een peloton
lanciers.
Het was middag. Men trok zonder een oogen
blik verpoozing voort langs afschuwelUke we
gen tot zeven uur in den avond.
Men bracht den nacht door in' tenten en
vatte den tocht bij het aanbreken van den dag.
Eindelijk bereikte men het Britsche expedi
tiekorps, trok er door heen tot de laatste schild
wacht was gepasseerd en men zich bevond
op slechts twaalf honderd meter stand! van
de formidabel versterkte positie der Afridi's.
De vUand! Hen kon niet verderPennyless
vroeg nu zijn vrouw hem haar witten sluier te
geven. HU ontplooide dien boven zUn hoofd,
zwaaide ermee en commandeerde: „Voorwaarts
marsch!
HET LAATSTE DUEL
Naast Pennyless reed Berar.
Beiden werden gevolgd door mevrouw Claudia,
Mary en Patrick.
Johnny en Marlus sloten den kleinen stoet.
Het peloton arriveerde bU de vooruitgescho
ven loopgraaf, waar de weinige soldaten on
middellijk samenscholen en „halt!" riepen.
Doch daar zij geen uniformen zagen het
peloton was by de loopgraaf achtergebleven
het getal der ruiters slechts klein was, namen
zU een tamelUk vredelievende houding' aan en
klonk de toon van hun commando niet vU&n-
dig.
„De chef! Waar is de chef!" riep met donde
rende stem Berar, die wist dat men op de Oos
terlingen indruk moet weten te maken om iets
van hen te bereiken.
Een reus, 'n gebronsde inboorling, 'n pracht-
type, forsch en dreigend van uiterlUk en hou
ding trad naar voren, in de hand een Lee-chet-
ford geweer houdende, dat hU ongetwUfeld had
gevonden op het slagveld.
BU het zien van den fakir maakte hU een
gebaar van verwondering, die hU echter aan
stonds bedwong en zeide vervolgens:
„Vrede zU u, Berar! Ik had niet gedacht het
genoegen te hebben u hier te ontmoeten!....',
„Vrede zU u, Mahmoed! Deze dag, waarop ik
u mag wederzien, is een gezegende dag."
„Wat wenscht gU van mU, Berar, en wat wil
len deze vreemdelingen?''
„Ik ben hun vriend en gids. WU komen met
u onderhandelen over den losprijs van de bei
de Engelsche officieren, die gU gevangen
houdt".
Het voorhoofd en de blik van den chef wer
den plotseling duister.
„Ik wil daarover geen woord hooren", zeide
hy bruusk,
„De losprijs zal enorm groot zUn, zooals er
nog nooit een aangeboden is...."
„Neen! zeg ik u. De beide officieren zitten
nu reeds vUftig uren opgesloten en zUn veroor
deeld tot den hongerdood".
„Weigert gU een fortuin voor u zelf en voor
uw stam?"
„Ik weiger".
„Waarom?"
„Omdat het leven dezer beide officieren
bloedprijs isDe Engelschen voeren tegen
ons een verdelgingsoorlog.zU verminken
ons met Dum-Dum-kogels en behandelen ons
als wilden.... ZU zelf zUn wilden!.... En alle
Britsche gevangenen, die in onze handen val
len, zullen aldus sterven".
„Bedenk u eens, Mahmoed!"
„Neen!.... Geen woord meer.... Keer naar
het Britsche kamp terug.... laat die vreemde
lingen, die ik niet kan aanzien zonder hen te
haten, onmiddelhjk vertrekkenindien gU
niet hun vriend waart, zou ik hen laten ver-
koopen als slaven".
Gedurende dit pynlUk gesprek, dat aan alle
hoop den bodem scheen in te slaan, had Mary,
onder een voor haar zelve onverklaarbaren in
vloed, goed rondgekeken en een huisje bemerkt
dat zU ook gezien had in haar hypnotischen
toestand. Ja, ja, dat was het huisje, waar zU
haren vader, in gezelschap van den jongen of
ficier van zijn regiment, als gevangene had ge
zien. ZU kon zich nu niet meer bedwingen en
riep uit: „Daar.... dóar ls het. daar heb
ben ze papa opgesloten". En ook Patrick her
haalde, als 'n trouwe echo: „Ja, d&ar is papa!
Laten we hem gaan bevrijden
In een oogwenk zaten de beide kinderen te
paard, de anderen eveneens, ook Berar wiens
onderhoud met den „chef" zonder het gehoop
te resultaat geëindigd was. „Als lk maar een
honderd man van myn cow-boys uit New-Oil-
City hier had, zou ik dat volkje wel klein krij
gen", mompelde Pennyless. „Maar", ging hU
op luideren toon voort, „laten we toch probee-
ren hen te bevrijden".
HU liet zijn paard 'n paar stappen achter
waarts doen, trok den teugel aan en gaf het
de sporen. Het beest steigerde en rende plotse
ling met razend geweld in de richting van het
gebouwtje: het vbloog er tegen aan, zoodat
Pennyless een geduchten schok kreeg, maar.,
zitten bleef. De deur kraakte, liet los uit hare
hengsels en viel op den grond....
Bleek, ternauwernood in staat zich op de
been te houden, uitgeput door honger en dorst,
sleepten de beide officieren zich voort naar
den ingang en zagen daar de ruiters en de
dames-te-paard
De majoor herkende eene van deze laatsten
en riep zyn oogen nauwelUk kunnende geloo-
ven, uit:
„Mary.... mUn lieve kind.... zie ik u wer-
kelUkzUt gU hier?"
„Ja papa!.. En kyk eens vader
„Patrick!mUn soldaatje!" stamelde de
arme vader, de oogen vol tranen.
„Vader", hernam het meisje, „gij ziet hier
ook onze redders en weidoeners....
„Mylord", zei Pennyless, „wU komen u be
vrijden of met u sterven.... Probeer u op te
hUschen op het paard van miss Maryen
gU luitenant, op dat van Patrick.... Vooruit!
Vooruit!In vliegende vaart!
Dat alles gebeurde in nog geen vUftig se
conden.
In het eerste oogenblik van verbazing en
verbUstering had deze vermetele daad slechts
vier of vUf percent kans van slagen. Daarom
moest men haar wagen.
Maar er was een demon die waakte! Een
monster van wreedheid en hebzucht.
Terwijl de Afridi's, hun hoofd kwUt, rond
liepen, allerlei kreten uitstieten, elkaar ver
dringend en hinderend, had hy een twintigtal
vastberaden mannen om zich heen weten te
verzamelen tusschen de loopgraaf en het
thans half ineengestorte gebouwtje.
De vluchtelingen zagen zich omsingeld en
twintig geweerloopen op hen gericht.
Berar had dien demon het eerst herkend.
„Blkanel!.... alweer die vervloekte ellende
ling!" gromde de fakir.
„Ja, ik", antwoordde de afvallige Brahmaan
hoonend.
Ook de anderen herkenden hun vervolger en
doodsvijand en Pennyless haalde een revolver
te voorschijn om hem neer te schieten. Doch
hU, even laf als wreed, verborg zich achter de
ruggen der Afridi's.
(Wordt vervolgd).
