De waarde der edelsteenen
<Ket vetfiaal aait den dag
THE
MANCHESTER
GUARDIAN
COMMERCIAL
et Erfdeel
Zoo'n erge Hoofdpijn?
AKKER.CACHE15
B
COTTOK: FLAX: WOOL
ARTIFICIAL SILK
INDUSTRIES
WELDRA!
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
In ROBINSONschoenen is plaats
voor 5 teenen
Alle abonné's ongevallen* verzekerU vcrar een der vofgende ultkeerlngen f3000. veilles van beide armen, belde beenen of beide oogen f750. doodelijken afloop f250-
VRIJDAG 7 APRIL
Echte en valsche steenen
Door nieuwe vondsten en door de
crisis wordt voor den edelsteen
minder betaald
Uitzondering
De saffier
Smaragden
Topazen
T urkooizen
Verslaggever onthaald
De weduwe van Lenin
"AKKERTJES"
HUMEURIGE EN KNORRIGE
VROUW
Ongeschikt om mee om te gaan
Gouddelven als werk
verschaffing
Plan in Californië en Bulgarije
Tocht om de wereld
Rijk en geen geld
Origineele smokkeltruc
adres
S. «.tTïïS 1 Het vergeten
WATCH THE PROGRESS
OF THE BRITISH
and
through the columns of
III
An annual subscription of 18
f shillings, sent to the Publisher,
"MANCHESTER GUARDIAN
COMMERCIAL", Guardian Buil-
1 ding, Manchester, England, will
I bring the paper to you every
Saturday morning. Write for a
I specimen copy, free of charge.
AANCIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Joseph Hocking
Dat de edelsteenen sterk in waarde zijn
gedaald is eigenlijk een feit, dat reeds
een paar jaar geleden bekend was. Deze
daling is n.1. geen direct gevolg van de crisis,
want reeds voor de crisis waren de edelsteenen
aanmerkelijk gevallen. De oorzaak hiervan ligt
voornamelijk in het feit, dat de prijzen der
steenen eenmaal hun hoogtepunt hadden be
reikt en dus vanzelf slechts een betrekkelijke
waarde hadden gekregen. Maar de crisis kwam
de ramp sterker accentueeren.
Weik een geestdrift en gelddorst wtekte vroeger
jaren niet een bericht, dat ergens een diamant
veld was ontdekt. Gelukzoekers, avonturiers en
speculanten stormden naar de plaats des on-
heils om ieder voor zich een stuk van den buit
te bemachtigen.
Daar, waar eens woestijnen en oerwouden
Jagen, verrezen, uit den grond gestampt, de
steden van geldzoekers. De diamant heerschte
over deze steden als een almachtig tyran.
En nu? Niemand maakt zich nog druk over
zoo'n vondst. Niemand draait zijn hand er voor
om en de belanghebbenden tobben niet over
de vraag hoe men de diamantvelden het best
zal kunnen exploiteeren, maar hoe men ze het
best zal kunnen doodzwijgen. Wat de Brazilia
nen met hun koffie doen, doen de diamanthan
delaren met hun diamantvelden: verloochenen
en wegsmijten.
De laatste groote vondst, een ware sensatie
heeft niet den minsten indruk gemaakt. Geen
run op de velden, geen speculaties en geen
claims! Er was toch niets aan te verdienen.
Bovendien werden de velden van overheids
wege zóó scherp bewaakt, dat er geen kans be
stond ook maar een geringen voorraad op te
diepen. Gewapende militairen brielten it _xen
avonturier den toegang en dreigden met dood
straf ter plaatse ieder, die het wagen durft ae
grens te overtreden.
De geoloog Merensky heeft eens een tocht
ondernomen naar een gebied, waar hij diaman
ten vermoedde. Hij sloot vriendschap met een
armen, verwilderden jager van die streek en
mocht a'cldra ervaren, dat deze in het bezit was
van een groote hoeveelheid glanzende steentjes.
Deze onbewuste vondst van den jager is ver
moedelijk de rijkste diamantverzameling ter
wereld geweest, maar ook een van de oorzaken
dat de diamanten in waarde gingen dalen.
Er is een uitzondering in den vorm van de
robijn, die zijn waarde vrijwel heeft behouden
en nog steeds betaalt men voor fraaie robijnen
fantastische sommen. De robijn is trouwens
altijd duurder geweest dan de diamant. Zijn
waarde hangt af van de diepte zijner kleur
Hoe dieper het purper, des te hooger de prijs
De belangrijkste tot dusver bekende plaats,
waar robijnen werden gevonden, is Birma, waar
de bewoners eeuwen lang deze prachtsteenen
door hun handen hebben laten gaan zonder ook
maar in de verste verte te vermoeden hoeveel
millioenen deze steenen vertegenwoordigden
Tegenwoordig echter wordt de robijn beschouwti
als de meest zeldzame edelsteen die bestaat.
Ook Noord-Amerika heeft verschillende robij
nen in zijn grond verborgen en enkele waarde
volle exemplaren afgeleverd, maar deze oogst
haalt het niet bij die van Birma.
Van denzelfden oorsprong als de robijn is de
safler, die echter een blauwe kleur heeft en
waarvan de waarde eveneens afhankelijk is van
de intensiteit der kleuren, maar bovendien be
staat de safier ook nog in t geel en straalt
dan een vurigen gloed uit. De gele safier noemt
men ook wel de Oostersche ametist. In het al
gemeen is deze safier grooter dan de gewone
robijn. Verschillende steenen, die ook den naam
robijn dragen Cb.v. de Spinell-robijn) zijn eigen
lijk heelemaal geen robijnen, doch handige
handelaars, speculeerend op de waarde van het
woord „robijn" hebben, hoewel geheel ten on
rechte, dezen naam maar geleend. Of dit een
eerlijke methode is, heeft men verder niet in
overweging genomen. De Braziliaansche topaas
wordt bev. een robijn, nadat hij gebrand is en
dus een andere kleur heeft aangenomen.
Een van de meest populaire steenen is de
smaragd, die vóór de ontdekking van Amerika
uiterst zeldzaam was. Men vond hem in de oud
heid in kalksteen en wel in Egypte nabij de kust
van de Roode Zee. De smaragd heeft een heel
ander ontstaanproces dan de robijn. Deze laat
ste groeit nJ. uit een bepaalde steensoort, terwij!
de smaragd zich vormt in een bepaalde steen
soort. Ook in het Oeralgebergte werd de sma
ragd aangetroffen, maar de latere vondsten in
Amerika sloegen het record en bij de verovering
van Peru en Mexico door de Spanjaarden heb
ben de soldaten heele voorraden kunnen ver
overen. En nog steeds hakt men de steenen uit
het Andes-gebergte.
Maar ook in Europa, met name in de Salzbur-
ger Alpen, vbrden smaragden gevonden. De
grootste bezitters van den smaragd zijn de In
dische vorsten, die trouwens ook van de andere
steenen niet afkeerig zijn. Soms zijn deze stee
nen eenigszins bros en dan verliezen zij aan
merkelijk van hun waarde. Geheel zuivere stee
nen zijn een zeldzaamheid en zelfs de meest
zuivere zijn minder waard dan de diamant.
Evenals bij de robijn het geval is, worden ook
massa's steenen onder den naam smaragd aan
geboden, die niets met den smaragd gemeen heb
ben. Ook dit is een kwestie van eerlijken of on
eerlijken handel.
Onder de Brazilaansche steenen is de topaas
wel een van de belangrijkste. Zij zijn meestal
helder als water en wanneer zij als brillanten
geslepen worden, worden zij vaak als diamanten
aan de markt gebracht. Een van de beroemdste
diamanten is de „Briganza", die een gewicht
heeft van niet minder dan 1680 karaat, maar
men beweert dat deze diamant eigenlijk niets
anders is dan een vernuftig geslepen topaas.
Wanneer de topaas onder een hevigen warmte
graad wordt gebracht, brandt hij rose uit en
gaat dan lijken op een robijn, met het gevolg
dat hij als robijn aan de markt wordt gebracht.
Een van de landen, waar men dezen steen heeft
gevonden, is Japan.
Een van de schitterendste steenen is de edel-
opaal, die echter aanmerkelijk weeker van stof
is dan de andere steenen en dan ook veel ge
makkelijker splijt.
Maar een van de oudste steenen is de Tur
koois, een zeldzaam kleurig juweel dat helder
blauw of groen-blauw uitstraalt. Reeds in oer
oude geschriften vinden we den turkoois ver
meld als een waardevollen en veel begeerden
steen, die voornamelijk in Perrië gevonden werd
en later in de oudste tijden van Amerika even
eens reeds bekend was. Uit Perzië werden deze
steenen naar alle landen van de wereld ver
zonden. De Perzen zelf, minder gehecht aan
geld dan aan schoonheid, gebruikten de turkoois
om hun wapenen te versieren en andere ge
bruiksvoorwerpen, zooals immers ook de oude
Inca's het goud alleen gebruikten om er de
koepels van him tempels mee te beleggen. Bij
zonder duur is de turkoois niet, hetgeen reeds
hieruit blijkt, dat hij per kilogram wordt ver
kocht, maar de steenen van bijzondere grootte
worden afzonderlijk verhandeld. Ook op den
berg Sinaï bevonden zich uitgestrekte turkoois-
mijnen, om ze zoo maar eens te noemen, die
uit de oudheid stammen. De muren van deze
mijnen zijn nog steeds versierd met hiërogly-
phen. ten bewijze dat ze tot ver in de oudheid
teruggaan. Ook in deze soort zijn valsche stee
nen en wel de zoogenaamde „tandturkooizen"
die uit slagtanden van dieren werden gemaakt.
Men onderscheidt deze steepen evenals die bij
de robijnen door den naam Oostersche turkooi
zen, hoewel deze naam hier minder past, daar
Perzië, het voornaamste turkoois-gebied, immers
ook een Oostersch land is.
Tenslotte: de granaten, een van de minst
waardevolle steenen, die men zelfs ter grootte
van een vuist aantreft. In kleineren vorm zijn
de granaten zeer talrijk en wUrden ook zij per
kilogram verkocht.
Al deze steenen hebben ongetwijfeld ook nu
nog groote waarde en als sieraden zullen zij
steeds wel gewaardeerd worden, maar de fan
tastische sommen, die men er vroeger, tot voor
enkele jaren nog, aan gaf, liggen volkomen in
het verleden. Men kan dus nagaan hoezeer de
handel en de industrie, op de edelsteenen be
trekking hebbend, sinds enkele jaren zwaa:
werd getroffen.
Ontevreden met het verslag dat hij van hun
wedstrijd geschreven had, noodigden de spe
lers van een voetbalclub te Madrid een sport
verslaggever beleefd uit hun in hun clubhuis
een bezoek te komen brengen.
Toen hij binnen was, vielen de spelers op
hem aan en brachten hem zoodanige verwon
dingen toe, dat hij zich onder behandeling
moest stellen.
Aan de weduwe van Lenin, die thans bekend
staat als mevr. Krupkaya, hebben de Sovjet
autoriteiten de orde van Lenin en de Roode
Vlag, de hoogste onderscheidingen verleend.
Mr. Krupkaya, die onder-commissaris van
Onderwijs is, en een van de meest op den voor
grond tredende Russische vrouwen, heeft deze
onderscheidingen gekregen wegens het buiten
gewone werk dat zij voor Rusland heeft ge
daan.
Binnen een kwartier kunt Ge die
vergelen zijn en U als herboren
voelen door één of twee van die
Volgens recept van Apotheker Dumont
K K ER
Herstelde zichzelf volkomen
„Ik ben 39 jaar," schrijft een vrouw, „maar
een tijd lang heb ik er uitgezien en me ge
voeld of ik 100 jaar was. Ik kreeg nu en dan
zonder eenige reden een gevoel van totale uit
geputheid. Ik was niet geschikt om mee om te
gaan, omdat ik altijd humeurig en knorrig
was. Ik had absoluut geen lust meer om mijn
huishouden te doen en evenmin om eens hier
en daar heen te gaan. Ik was altijd maar dood
moe, zoodat ik het leven als een voortduren-
den last begon te voelen.
Twee jaar geleden kreeg ik ischias langs mijn
geheele linkerzij vanaf de heup naar beneden.
Ik nam Kruschen Salts en vond dat het me
uitstekend hielp. Sedert ik het begon te ge
bruiken ben ik een heel ander mensch ge
worden. Ik ben gaan inzien, dat het leven
waard is om geleefd te worden. Mijn werk valt
me gemakkelijker en ik heb veel meer ener
gie." Mevr. G. M.
In negen en negentig van de honderd ge
vallen is een slechte gezondheid de oorzaak van
een slecht humeur. Een ziekelijke geest vindt
zijn oorzaak in een ziekelijk innerlijk het
gevolg van traag werkende organen, waardoor
de afvalstoffen zich in het lichaam ophoopen.
De „kleine, dagelijksche dosis" Kruschen
maakt een eind aan dit alies, omdat het de
afvoerorganen tot geregelde werking aanspoort.
Het gevolg van deze inwendige schoonheid is,
dat verfrischt en vernieuwd bloed door Uw
aderen stroomt. Uw lichaam en geest zullen
van deze zuiverende werking den weldadigen
invloed ondervinden: U voelt zich gezonder en
gelukkiger.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar
bij alle apothekers en drogisten a ƒ0.90 en
1.60 per flacon. Stralende gezondheid voor:
één cent per dag.
(Adv.)
SAN FRANCISCO, 6 April. (Reuter) Door
den gouverneur van Californië, Rolfe, en an
dere autoriteiten wordt een plan overwogen,
om 2 a 300.000 werkloozen geleidelijk tewerk te
stellen.
De werkloozen zouden onder toezicht van het
departement voor het mijnwezen een voorop
leiding ontvangen in het gouddelven en daarna,
uitgerust met de noodige gereedschappen, naar
de verschillende districten worden uitgezonden,
waar kampen in gereedheid zijn gebracht.
Na de betaling -van de royalty en vergoeding
voor het voedsel, mag elke gouddelver zijn goud
miiinmmiiiiiimiiii
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIC:
Weldra komen weer de velden
In de ouderwetsche kleur!
I Ieder jaar zal men bemerken:
i De natuur stelt nóóit teleur.
Want zoodra de zomer nadert
En de harten open gaan,
Biedt zij ons éérst hyacinten
En een schat van tulpen aan.'
Weldra baadt het land in weelde
Van de kleur der bollenpracht.
Méér dan geld nog maakt de
schoonheid,
i Dat een mensch tevreden lacht. i
Want de bloembol breekt in weelde, 1
1 Die men onverg'lijkbaar noemt.
I En op één slag is dan Holland
Op den wereldbol beroemd!
Bloembolveldenen dat eene,
Maar toch zooveel zeggend woord, 1
Maakt de bloembolstreek voor allen
Tot een soort van pelgrimsoord!
1 Holland, als het land der schoonheid,
Is als kijkspel dan te kijk.
En wij voelen, ondanks klagen,
Wij zijn inderdaad nog.rijk!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden).
^liiiiiiiiiinimmiimiiiiiiuiiiiiiimiiiiimimmiiiiiiiimmmiiiiimiiiF:
aan de regeering verkoopen en de opbrengst
behouden.
SOFIA, 6 April. (Reuter) Een Bulgaarsch
professor heeft de regeering een voorstel ge
daan, om te trachten het werkloosheidsprobleem
op te lossen door de werkloozen naar goud te
laten delven.
De 30.000 Bulgaarsche werkloozen zouden
voldoende goud kunnen delven, niet alleen om
zichzelf een bestaan te verschaffen, doch ook
om den staat aanzienlijke winsten op te leve
ren.
De professor zette uiteen, dat in verscheidene
Bulgaarsche rivieren groote hoeveelheden allu
viaal goud voorhanden zijn, dat gedolven kan
worden door het slip en zand, waaruit de rivier
bedding bestaat, te wasschen.
Twee matrozen, Pereira en Silva, zullen bin
nenkort van Lissabon vertrekken, om een tocht
rond de wereld te maken in een door henzelf
vervaardigd bootje. Dit scheepje bestaat uit
een 7 paards-motorrijwiel, waaromheen zij een
waterdicht schuitje hebben gemaakt.
De wereldreizigers zijn van meening, dat zij
zich hiermede zoowel te water als te land zul
len kunnen voortbewegen en hopen den tocht
om de wereld in een jaar te kunnen afleggen.
Willie Woensdag had juist de kat
de resten gegeven van een overge
bleven visch, welke zij bij het diner
gegeten hadden, toen Bobbie hun
toeriep:
„Zag je die vliegmachine? Zij
ging zoo net over het Artis-eiland en
ik zag een kist op het strand vallen."
Willie keek naar de zee en zag de
vliegmachine kleiner en kleiner wor
den; toen zag hij de kist, dicht bij
de plaats waar hij stond. Hij opende
de kist en zag, dat zij worst inhield.
„Wat een worsten," riep hij, „en
die arme Polly heeft maar een ge
raamte om af te kluiven."
„Daar zit niet veel vleesch meer
op", zei Topsy, „het zijn niets dan
graten."
„We zullen dat spoedig verande
ren", zei Willie. Toen zag Topsy
hem een mes uit zijn zak halen en
stukjes worst steken aan de scherpe
graten.
„Daar zit nu meer vleesch op," zei
Willie.
„Zal Ivy niet boos zijn, omdat Je
van die worst aan de kat geeft?"
vroeg Topsy. „Worsten vallen niet
iederen dag op het Artis-eiland."
„Ivy lust daar niets van," zei Wil
lie, „ze zegt: „Je kimt nooit weten,
wat er in zit.'
(Morgenavond vervolg.)
(Ingezonden Mededeeling)
Bij alle baantjes, welke ik in mijn leven
vervuld heb, zei John Thomson, een siga
ret opstekend, is het amusantste, dat van
employé van een reisbureau in New-York ge
weest.
Eiken dag wat anders. En de langdradige
meneer, dien je maar niet kwijt kon raken of
de zenuwachtige dame, die je urenlang half
dood schetterde, werden weer vergoed door
allerlei scènes, zóó uit het leven gegrepen.
Eén er van, ik zal het nooit vergeten, was
dat geval van een ouden man, die.... Maar
laat ik bij het begin beginnen.
Op 'n middag stormde hij naar binnen, als
voortgedreven door een stormvlaag. Zijn oogen
stonden wijd-open in het oude vriendelijke ge
zicht en zelfs zijn grijze haren schenen verwil
derd te staan.
Op mijn vraag waarmede wij hem van dienst
konden zijn, stortte hij een stroom van Spaan-
sche woorden over me uit en begon in gebroken
Engelsch zijn zonderlinge en medelijdenwek-
kende geschiedenis te vertellen.
Jaren geleden, zoo vertelde hij, was hij met
zijn vrouw naar Amerika gekomen en had zich
in Californië gevestigd, waar hij na verloop
van tijd eigenaar werd van een wijnberg. En
nu was ongeveer zes jaar geleden zijn dochter
Dolores weggegaan, naar New-York. Zij droomde
van geld en roem en had geen rust meer in
huis. Zij was jong, mooi en vol moed. Zij had
talent voor dansen en in korten tijd had zij
naam gemaakt en trad in revues en cabarets
op.
De vader zuchtte diep, toen hij dit alles ver
telde.
Geen leven, dat ik voor Dolores gewild had,
klaagde hij. Maar wat moest ik doen? Zij luis
terde niet naar mij. Maar zij had een goed
hart. Zij stuurde dikwijls geld en schreef ge
regeld. En soms schreef ze dat was in de
tijden, dat het haar minder goed ging
„Vanavond zou ik graag thuis willen zijn,
vader."
Maar ze was niet gekomen en hij was een
zaam oud geworden. Toen had hij geschreven,
dat hij voordat hij stierf, nog eens met haar
naar Spanje wilde gaan, naar zijn geboorte
land in de bergen.
En, moe van haar wilde leventje, had Dolores
geantwoord, dat ze toestemde. Dolblij was hij
geweest; hij had haar geld gestuurd voor de
pasage en had iemand gevonden die de farm
zou verzorgen, tot z(jn terugkomst'.
Toen, vlak voor het vertrek, was er bericht
van Dolores gekomen. Een paar woorden, ge
krabbeld op een stuk papier. Ze had hem een
nieuw adres gestuurd en geschreven, dat zë
zich erg ziek gevoelde en dat men haar wilde
opereeren, en dat ze doodsbang daarvoor was.
En ze had haar vader bezworen dadelijk naar
haar toe te gaan.
En hij was onmiddellijk vertrokken. Vier
lange dagen had hij gereisd, de angst om zijn
dochter in het hart. En hij was nu te New-
York aangekomen en wist geen raad. Want hij
had het laatste briefje verloren, met haar nieuw
adres.
Kunt u het zich niet meer herinneren?
vroeg ik.
NeenNeen.... Wanhopig schudde hij het
grijze hoofd.
Dat waren er zoo vele..., zij is zoo dikwijls
verhuisdO, wat moet ik doen
Het was tragisch, den armen, ouden man,
in doodsangst om zijn dochter en onmachtig
iets te doen.
Gaat u daar eens rustig in een hoekje zit
ten en probeer kalm te zijn. We zullen uw doch
ter wel vinden. Ik zal beginnen met alle hos
pitalen op te bellen. En dan zijn er nog andere
middelen.... ik zal doen wat ik kan. Maar u
moet me helpen. Probeer kalm te zijn en denk
aan uw dochter, aan haar briefprobeer
u dien weer voor den geest te halen.
Gehoorzaam als een kind strompelde hij naar
een hoekje en ging zitten, terwijl ik begon te
telefoneeren. Zoek een naald in een hooiberg.
een meisje in New-York.
Soms keek ik naar den ouden man. Ik zag,
Een 68-jarige bedelares is te Lebanon (Penn
sylvania) bewusteloos van uitputting en honger
aangetroffen. Zij werd naar het ziekenhuis
gebracht, waar zij spoedig overleed. Bij onder
zoek bleek, dat ze een bedrag van 1000 dollar
op de bank had staan en dat in de zoomen
van haar kleeren eveneens bankpapier ver
borgen was.
Hoeveel geld zij in haar kleeren verborgen
had, kan evenwel niet worden vastgesteld, daar
de vrouw aan een besmettelijke ziekte leed, in
verband waarmede haar kleeren terstond ver
brand werden.
De Egyptische douane-beambten hebben te
Alexandrië een smokkelkunstje ontdekt. Twee
leden der bemanning van een in de haven voor
anker liggend schip hadden naar de meening
der douane zeer veel koperen knoopen op hun
uniformen. Dit trok hun aandacht en bij onder
zoek bleek in elke knoop een gouden munt te
zitten. Op deze wijze wilden de mannen voor
een waarde van 1000 gulden aan goud in het
land smokkelen! De beide geslepen smokkelaars
werden gearresteerd.
dat hij kalmer begon te worden. Plotseling
scheen hij echter op te schrikken. Ik zag een
straal van hoop in zijn oogen komen en een
gerimpelde hand greep in zijn borstzak. Daaruit
haalde hij een rozenkrans en toen begon de
oude man zachtjes te bidden.
De- rozenkrans gleed tusschen zijn bevende
vingers door. Nog nooit had ik zoo iets eigen
aardigs gezien. Zijn bewegende lippen maakten
geen geluid, zij glimlachten nu en dan zelfs
onbewust. Maar toen de minuten vergingen,
werd hij onrustiger. Zijn lippen bewogen snel
ler, zijn vingers
trilden heviger.
den op den
grondeen
zwakke kreet
ontsnapte aan
zijn lippen. Het volgende oogenblik was hij
opgesprongen en riep met jubelende stem:
Santa Maria del Sirocco!
Wat bedoelt u? vroeg ik.
Het is de naam van een schip! riep hij uit
en tranen stroomden over zijn gezicht.
M'n dochter schreef, dat wanneer alles goed
afliep, ze mij zou ontvangen op het schip. Ik
wist den naam van het schip niet meer. Het
is de „Santa Maria del Sirocco."
Een uur later kwamen wij aan het dok Een
kleine stroomer lag daar, bestemd naar Malaga.
Men was druk bezig met laden. En spoedig
hoorde ik, dat er een Spaansch meisje aan
boord was. Zij was door een ambulance er heen
gebracht en was nu in haar hut. Of ik haar
vader meegebracht had? Den hemel zij dank!
Want dat meisje had bij hoog en laag ge
zworen, dat men haar aan land moest zetten
als de oude man niet verschenen was vóór het
/ertrek. En hoe kon men een zieke zoo maar
van boord zetten?
Ik bracht den ouden man naar haai toe.
Hij viel op zijn knieën naast het bed en tus
schen zijn levende uitroepen van vreugde
stamelde hij telkens als een dankgebed: „Santa
Maria del Sirocco."
Het oude mannetje had me uren in beslag ge
nomen. Maar ik heb me zelden zoo voldaan ge
voeld na m'n dagtaak.
Een half jaar later zag ik ze beiden weer.
De oude man kwam me bedanken. Ik drukte
hem de hand en zei lachend, dat hij voortaan
goed op zijn brieven moest passen. Maar hij
schudde het hoofd, met stralende oogen.
Niet noodigzij gaat met me meezij
heeft genoeg nu van het dansen.... En met
zijn arm door dien van het meisje, stapte hij
vroolijk weg.
bil verlies van een hand 1 O C DiJ verlies van een Cfj bjfl een breuk van f A fj verlies van *n
een voet of een oog# 2 duim of wijsvinger been of arm# Tv» anderen vinger
Uit het Engelsch van
In elk geval, ik zeg maar, dat de meid nog
niet zoo stom is, zei weer een ander, die den
kring om Jack heen, was komen versterken. Je
hebt nog niet eens recht op de delfstoffen in
den grond.
Die zijn er niet, gromde Jack, wiens hu
meur, ondanks het feit, dat hij thans heer van
Trevanion Court was, niet bepaald zonnig
scheen. Over vijf jaar krijg ik meer dan de helft
van me geld terug voor dat snij- en paneel
werk.
Dit laatste zei hij met een uitdagenden blik
ln de richting van Nancy, die met den notaris
stond te praten, en daarop beende hij de zaal
uit.
Den volgende avond zat Nancy alleen met
den ouden notaris.
Het zijn zware dagen voor je geweest,
kind, zei de oude heer vriendelijk.
Het is beter afgeloopen dan ik ooit had
durven hopen, zei het meisje. Natuurlijk was
het allemaal afschuwelijk en ik ben bijna ver
baasd, dat ik geen grijze haren heb gekregen,
maar het had nog slimmer gekund, dat is ten
minste 'n troost. Als het antieke bed. waar va
der in gestorven is, had moeten verkocht wor
den de tranen kwamen Nancy In de oogen
en een heeleboel andere dingen, die geslach
ten lang in de familie zijn geweest, dan zou
ik, geloof ik, gek geworden zijn. Maar het
hoefde gelukkig niet; die zijn nog van mij! Er
was iets als een juichtoon in haar stem.
Ja, ze zijn gered. Maar wat heb Je er
eigenlijk aan? vroeg de notaris nuchter.
Niets voorloopig; daar hebt u volkomen
gelijk in; maar het gevoel, dat ze van mü hoo-
ren en niet var een ander! Dat is geen klei
nigheid!
Daar moet je Polkinghom voor bedanken,
zei de notaris grimmig. Jack Beel had al uit
gemaakt, dat het huis en de boerderij niet
meer dan 7000 zou halen en eerlijk gezegd, ik
had het ook niet gedacht. Die 1100 pond meer
hebben het voor je gedaan! Ik voor mij geloof
niet als je me de waarheid vraagt dat je
verstandig hebt gedaan door die oude dingen
vast te houden; er waren een paar antiquairs
op de veiling, die er een flinke duit voor had
den willen geven. Dan zou je een beetje geld
in handen hebben gehad en dat is in jouw om
standigheden toch ook wat waard. Wat je nu
hebt, is maar 'n schijntje; als je 300 pond
ever hebt, is het mooi. Ik had ook niet gedacht,
dat er meer schulden waren, dan we wisten.
Je vader moet geen begrip van de waarde van
geld hebben gehad. Het lijkt veel op verkwis
ting.
Zegt u dat alstublieft niet, viel ze hem in
de rede, ik kan niet verdragen, dat iemand
iets kwaads van hem zegt. Voor mij heeft hij
zich er zoo ingewerkt! Per slot van rekening
voel ik me een „rijke vrouw", zei ze met een
poging tot een glimlach. Ik heb de dingen, die
ik dolgraag wilde houden; ik heb wat geld ir
handen èn, wat het meeste van alles bere
kent, ik heb het recht om binnen vijf jaar ons
oude huis terug te koopen.
De oude man glimlachte droevig: Denk je
heusch, dat je daaraan wat hebt, kind?
Misschien niet, maar in elk geval maakt t
me nu gelukkig. Ik heb het gevoel, dat de
plaats nog niet reddeloos verloren is, of alle
banden er mee nog niet verbroken zijn. Hij
hoort voorloopig nog niet absoluut aan dien
vreeselijken ouden man. Hebt u die duivelsche
vreugde op zijn gezicht opgemerkt, toen het
huis hem toegewezen werd? Opeens meege
sleept door haar diepste gevoelens, riep bet
meisje uit:
Ik zal terug hebben, wat eeuwen aan mijn
familie behoord heeft! Ik zal het! En van al
die mooie dingen in huis zal hij met zijn han
den moeten afblijven. Wat ben ik toch blij, dat
ik die conditie heb gesteld!
Maak je niet blij met een dooden musch,
zei de wereldwijze notaris zacht en vriendelijk.
Heb je er een flauw idee van, lieve meid, wat
het zeggen wil, om tienduizend pond bij elkaar
te krijgen? Besef Je niet, dat je jezelf een on
vervulbare taak hebt gesteld? Natuurlijk be
grijp ik en respecteer ik je gevoelens, maar
zou je het je maar niet liever uit het hoofd
zetten?
Nooit! antwoordde het meisje beslist,
nóóit!
HOOFDSTUK V
DE FAMIUE BRIGGS
Nog geen maand later was Nancy in Leeds.
Zij had de ultnoodiging van haar oude school
vriendin, Jessie Briggs aangenomen en logeer
de nu in een comfortabele villa in een van de
buitenwijken in de hoofdstad van Yorkshire.
Jessie Briggs was een typisch Yorkshire-
meisje, gezellig, gemoedelijk, goedhartig, ge
noeglijk en niet dom. Haar vader, Elyah
Briggs, was een groot textielfabrikant, zeer be
middeld, die verschillende fabrieken in Jjeeds
bezat. In zijn jeugd was hij arm geweest, maar
hij had de voortvarendheid en de beslistheid,
die bij menschen uit Yorkshire spreekwoorde
lijk is; intelligent was hij ook, zoodat hij snel
vooruitgekomen was. Zoo was hij, ondanks zijn
eenvoudige gevoelens en afkomst, thans eige
naar vaneen zeer groote, geriefelijke villa en
had hij een invloedrijke positie in de wolwe
reld. Hij had zich spoedig goede manieren
eigen gemaakt en had zijn kinderen uitstekend
onderwijs laten geven.
Benjamin, zijn eenigste zoon, in de wande
ling Ben genoemd, was niet alleen naar Har
row gezonden, maar had ook aan de universi
teit gestudeerd, waar hij zeer behoorlijke exa
mens had afgelegd. Ben was nu compagnon
van zijn vader en werd als een zeer goede par
tij beschouwd door verschillende moeders met
huwbare dochter. Hij was vijf en twintig, niet
onknap, behoorde tot de „élite" der jonge man
nen uit de stad en..., was ongetrouwd. Hij
was al een jaar of drie, vier bij zijn vader in
de zaak en was er niet weinig trotsch op, dat
hij van A tot Z van het „wolvak" op de hoog
te was. Ben was scherpzinnig en er steeds op
bedacht, de zaken in nieuwe banen te leiden.
We moeten met onzen tijd meegaan, va
der, drong hij bij zijn vader aan. De smaak
van de menschen verandert voortdurend; het
is ónze taak om hun smaak te bestudeeren en
altijd klaar te zijn om hun te geven wat zij
verlangen.
Mrs. Briggs, een moederlijke, gezellige Yorks-
hire-vrouw, wilde maar steeds, dat Ben ging
trouwen en een eigen huishouden stichten.
Het is toch niks voor jonge mannen, die
zooveel achterwielen hebben als onze Ben, om
zoo maar te blijven loopen, verklaarde deze ge
moedelijke dame meer dan eens tegen haar
echtvriend.
Ben moet trouwen. Daar heb Je nou Alice
Lister, die hij maar voor t vragen heeft; en
ze zit er goed bij ook, Alice. Haar vader geeft
haar zeker dertigduizend pond.
Maar Ben geeft toch niet om haar, moe
der, zei Mr. Briggs.
Nee; hij geeft om geen van de meisjes,
was Mrs, Brigg's antwoord.
Jessie was verscheidene jaren jonger dan
haar broer en was eerst kort geleden van school
gekomen. Zij was Nancy's vriendin geweest op
St. Andrews en had altijd met iets van ontzag
tegen haar opgezien. De laatste jaren hadden
ze elkaar niet vaak gesproken, daar Nancy
van school naar Cambridge was gegaan, terwijl
Jessie de andere klassen had afgeloopen. Maar
nu ze thuis was, verlangde ze weer erg naar
haar afgod; daarom had ze er zoo op aange
drongen, dat Nancy by haar zou komen logee-
ren.
Wat is het voor een soort meisje? vroeg
Mrs. Briggs den morgen voor Nancy zou arri-
veeren.
Ze is een schat, antwoordde Jessie enthou
siast. Zij was de beste golfspeelster op school
en had alle pluimen, toen ze van school ging.
Pluimen? Wat moet ze daar nou mee
doen?
Och, u begrijpt het niet, moeder. Dat zijn
de schoolkleuren.
O, daar weet ik niks van, antwoordde Mrs.
Briggs. Hoe is ze?
Ze is vreeselijk knap.
Knap in wat?
In alle mogelijke dingen. Knap in schei
kunde en schilderen en dat soort dingen en ik
geloof, dat ze het in Cambridge schitterend
heeft gemaakt.
Nou, nou, zei Mrs. Briggs vriendelijk, wat
heeft zoo'n meisje daaraan? Je zei, dat ze
arm was?,
(Wordt vervolgd).
