Leven van Horatio Bottomley
COTTON: FLAX: WOOL
ARTIFICIAL SILK
INDUSTRIES
THE
MANCHESTER
GUARDIAN
COMMERCIAL
Jid vetfiaal van den dag
maumncwe
et Erfdeel
RUSTELOOS WERKER
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
Geen robbedoes ravot
Zijn ROBINSONS kapot
'la'ii
VRIJDAG 2 JUNI
Arm geboren, arm ge
storven
Postzegel-Expositie
Protest tegen Mariene
Spada voor de ge
vangenis
Het huis van den
zelfmoord
Een financieel, journalistiek en
oratorisch talent
WATCH THE PROGRESS
OF THE BRITISH
and
through the columns of
An annual subscription of 18
shillings, sent to the Publisher,
"MANCHESTER GUARDIAN
COMMERCIAL", Cuardian Buil
ding, Manchester, England, will
bring the paper to you every
Saturday morning. Write for a
specimen copy, free of charge.
SELO rolfiim geeft de beste kiekjes,
zelfs met de goedkoopste camera i
te heeft hu me i driemaster
DAGEN LANG HOOFDPIJN
Een middel dat verbetering
bracht
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Uit het Engelsch van
Joseph Hocking
Dïzer dagen ls in het Middlesex Hospital
te Londen overleden Horatio Bottomley,
een man, die een zoo avontuurlijk leven
achter den rug had, dat het nauwelijks zijn
weerga vindt in de geschiedenis.
Hij stierf, zooals hij geboren was: doodarm.
Tusschen deze twee polen heeft hij geleefd op
de hoogste toppen van den roem en den rijk
dom. Het land heeft hem gekend als een bril-
lant redenaar, wiens welsprekendheid duizen
den naar den grooten oorlog lokte en het par
lement heeft hem gekend als een van de beste
sprekers van het Lager Huis.
Londen kende hem als een financieel talent,
dat de contröle had over tientallen millioenen.
De paardenrennen kenden hem als een geluk
kig winnaar van verschillende wedstrijden. In
weerwil van deze buitengewone hoedanigheden
op allerlei gebied, heeft hij niettemin een car
rière gemaakt, die niet steeds over rozen hep.
Hij heeft allerlei tegenslag gekend tot en met
het bankroet toe, doch telkens kwam hij er
weer boven op. Dit bleek o.a. voor de zooveelste
maal toen hU den rechter zeven jaar gevange
nisstraf tegen hem hoorde elschen en toen hij
geen oogenblik het vertrouwen in zijn goed ge
sternte verloor. Dit vonnis, dat hem ten deel
viel na een fraude ter grootte van honderd dui
zend pond, was welbeschouwd het beginpunt
van zijn tegenspoed. Van toen af zakte hij ver
der af naar de diepte, waar hij eindelijk zou
terecht komen en die zou uitloopen op een
Sterfbed van een hospitaal.
Horatio Bottomley, zoon van een kleermaker,
werd in Maart 1860 te Betemae geboren. Zijn
aanleg erfde hij van zijn moeder, die de zuster
jsitMmssMmsmaiisiraMiMiMiiitiismiiiitMiiinMiMiiiisfimiimisfitmMi
MJIItllllM
•itMitiintsfiinftiMimiiiHfttMimMmmtfimtiintfftMimumnMitmaiiitf
was van den bekenden publicist Holyoake. Bot
tomley kwam terecht in een weeshuis van Bir
mingham. Daarna werkte hij in allerlei baan
tjes en bekwaamde zich in de kennis van het
recht, waarin hij reeds op twintigjarigen leef
tijd zeer bedreven was. Tegelijk begon hij de
journalistiek ter hand te nemen en met succes.
De journalistiek kwam hem uitstekend van pas
bij zijn financieele en politieke aspiratie. Hij
werd hoofdredacteur van de „National Refor
mer", maar moest nog even wachten vooral
eer hij zijn eerste politieke successen kon boe
ken.
Hij was toen dertig jaar oud en een jaar
daarna zat hij in het Lager Huis. Daar bleef
hij lid tot een bankroet hem trof in 1912, doch
in 1918 kwam hij weer terug als de leider van
een kleine onafhankelijke partij.
Hij stichtte daarna het dagblad „Debater" en
het avondblad „Sun", alsmede verschillende
technische bladen, doch het meest lucratieve
baantje, dat hij in dien tijd veroverde, was de
contröle over het blad „John Buil". Het was
ten tijde der ontginning van de Australische
goudvelden en in één enkel jaar stichtte hij
arie en twintig maatschappijen met een geza
menlijk kapitaal van tien millioen pond ster
ling. Zijn successen waren enorm, maar ook
thans wachtte de tegenslag, die begon bij de
déb&cle van de Hansard Union, een organisatie
van drukkerijen, waarvan een de leverancier
was der officieele staatsrapporten. In het daar
op volgend proces verdedigde Bottomley zich
schitterend en met zoo'n succes, dat de rechter
hem complimenteerde.
Maar er lagen nieuwe moeilijkheden gereed
om hem te bespringen. In den loop van zeven
jaren, n.l. tusschen 1902 en 1909 waren niet
minder dan 221 faillissementsaanvragen tegen
hem binnengekomen, met het gevolg, dat hij
door de rechtbank werd veroordeeld.
In den oorlog toonde hij zich een patriot van
den eersten rang en zijn populariteit was groo-
ter dan van eenig Engelschman in dien tijd.
Maar ook hier kwamen weer geldzaken aan te
pas en in minder dan een maand had Bottom
ley 500.000 pond bij elkaar, die hij te danken
had aan zijn reputatie en die dienen moesten
voor een nieuwe onderneming, de Victory Bond
Club, die eveneens scheef liep.
In 1922 kwam de laatste slag, toen hij weder
om beschuldigd werd van fraude en tot over
maat van ramp in de gevangenis een aanslag
ontving van 16.000 pond sterling belasting. Na
zijn invrijheidsstelling begon Bottomley weer
zijn joumalistieken arbeid, aanvankelijk met
succes, maar in 1929 ging hij weer failliet en
verdween in de duisternissen der onbekend
heid.
Hij was in 1880 getrouwd met miss Eliza
Norton, die hem dapper ter zijde stond in al
zijn moeilijkheden en drie jaar geleden over
leed. Zijn eenige dochter, een gebrekkig meisje,
woont in Frankrijk.
Over zijn redenaarstalent is in Engeland
steeds met grooten lof gesproken. Het kostte
hem weinig moeite op het toppunt van zijn
carrière de enorme Albert Hall te vullen en
overal waar hij tijdens den oorlog het woord
voerde, krioelde het van belangstellenden. Zel
den heeft een dagbladleider zoo'n salaris ver
diend als hij, die tusschen de tien en vijftien
duizend pond per jaar ontving.
In de befaamde lastercampagne, waarvan
hierboven sprake was, was hij zijn eigen advo
caat en geen rechtsgeleerde in Londen had hem
beter kunnen verdedigen dan hij het zich zelf
deed. Doch in dien tijd was hij reeds een ziek
en zwak man en korten tijd daarna werd hij in
het hospitaal opgenomen.
Voor zoover bekend heeft hij geen wilsbe
schikking achtergelaten, maar wel liet hij een
document na van beteekenis, n.l. een boek, ge
titeld „Mijn leven en dood Bekentenissen en
onthullingen", geschreven gedurende de laatste
weken van zijn leven en uitblinkend door op
rechtheid, levendigheid en helderheid. De pu
blicatie van dit boek in de Engelsche pers is
reeds begonnen.
Zoo is dus weer heengegaan een man, die
met een ongewone rusteloosheid zijn bonte car
rière heeft gemaakt en niet moede werd alle
moeilijkheden te overwinnen. Hij ging geen
moeilijkheden uit den weg, integendeel, hij
zocht ze als het ware.
Bottomley is de zooveelste: een man, die bij
zondere gaven en een enorme werkkracht be
zat, maar die, als al zijn soortgenooten. de
groote strakke lijn miste, die een leven groot
kan maken. Zij sterven arm, zij sterven meestal
op het oogenblik, dat de armoede den schjjn
heeft voorgoed te zijn ingetreden.
De Internationale Vereeniging van Post
zegel-verzamelaars, waarvan de hoofdzetel in
Hamburg gevestigd is, zal, naar Reuter meldt,
ter gelegenheid van haar 25-jarig bestaan een
groote nationale tentoonstelling houden op
2 Juni as.
De Vereeniging, die reeds voor den oorlog het
grootste aantal leden had en als de belang
rijkste ter wereld moet worden beschouwd, zal
postzegels tentoonstellen van historisch, natio
naal en politiek belang van alle landen ter
wereld.
De tentoonstelling zal negen dagen geopend
zijn.
Mariene Dietrich heeft waarschijnlijk niet
ongewild een klein oproer in de wereld
ontketend, sedert zij met voorliefde echte man-
nenkleeding draagt. Zoover is de mare van de
door haar gecreëerde nieuwe mode doorgedron
gen, dat zich zelfs de kooplui van het stadje
Battle Creek in Michigan genoodzaakt zagen
stelling te nemen ten opzichte van de kwestie
of de vrouwen al dan niet heerenpantalons zou
den dragen. Zij deden dat op een niet te mis
kennen wijze.
De voornaamste kooplieden der stad, onder
wie de notabelen der gemeente, vormden op
klaarlichten dag een demonstratie-optocht, die
eenig moet geweest zijn. Alle heeren hadden
zich n.l. in damescostumes gestoken, van een
voudige huisjaponnen tot avondcostumes. Bo
vendien schminkten zij zich de lippen en wan
gen en trokken zoo met dikke sigaren in den
mond door de straten. De demonstratie-optocht
begaf zich na gedanen arbeid naar de zalen
van een hotel, waar de demonstranten bediend
werden door kellnerinnen in heerenpantalons.
Een nieuw bewijs van Amerika's verdwazing.
De geheele bevolking van Ajacclo was uitge-
loopen, toen de beruchte bandiet Spada, die elf
laar lang het eiland Corsica geterroriseerd
heeft en op wiens hoofd een hooge prijs was
gesteld, in een politie-auto naar de gevangenis
werd overgebracht.
Toen de bandiet door de groote ijzeren deur
van de gevangenis ging, maakte hij het kruis-
teeken.
Hij is niet langer de krachtige Spada van
weleer, haveloos en vermagerd ziet hij er uit,
na 18 maanden lang in het „maquis" te zijn
opgejaagd, van de eene schuilplaats naar de
andere.
Zijn kleeren hingen in rafels aan zijn li
chaam en hij maakte volkomen den indruk van
een gebroken mensch.
Spada schonk geen aandacht aan hetgeen er
rondom hem gebeurde, met gevouwen handen
prevelde hij onophoudelijk: „Mijn God, waarom
hebt gij mij verlaten".
De bevolking van het district Vigo, die vooral
te lijden heeft gehad van Spada's tirannie,
is zeer verheugd, dat zij van dezen gevaar
lijken bandiet bevrijd is.
De politie-inspecteur Brice, die na tallooze
moeiten en teleurstellingen er in geslaagd is
Spada te arresteeren, is door de regeering ge-
lukgewenscht.
(Van onzen Weenschen correspondent)
Midden in het Oude Weenen staat sinds circa
een jaar een dertien verdiepingen hooge pseudo-
Amerikaansche wolkenkrabber: het Hochhaus.
Begonnen in den tijd der hoop op een spoedig
eind van de economische crisis, voleindigd in
het meest acute stadium dezer crisis, konden de
grootsche verwachtingen van het modernste
Weensche huis natuurlijk niet worden vervuld.
En wat woningen èn wat lokalen betreft staat
nog steeds een groot gedeelte ter beschikking
van gezochte gegadigden. En het is te vreezen,
dat dit nog erger gaat worden. Niet alicen, om
dat de crisis een hardnekkig taai leven blijkt te
hebben maar ook omdat er nu nog een psy
chologische factor bijgekomen is.
Het is iederen statisticus wèl bekend, dat in
den tijd van economisch verval niet alleen het
stoffelijke, maar ook het cultureele en moreele
leven schade lijdt. Verwildering van zeden, toe
name van misdaden, met name van eigendoms
delicten, en bizonder van zelfmoorden. Dat is
hier niet anders dan elders. En nu is het op
vallend, dat reeds de derde zelfmoordcandidaat
juist het Weensche Hochhaus koos, om zijn
doel met besliste zekerheid te bereiken.
Men spreekt van voorzorgsmaatregelen om
een doodelijken „run" op 't „Hochhaus" te ver
hinderen dergelijke dingen, ook zelfmoorden,
zijn aanstekelijk als een besmettelijke ziekte
en dat is zeker gewenscht; meer gewenscht is
het echter, dat de oorzaken der verderfelijke,
het materieele en moreele leven van millioenen
verwoestende crisis weggenomen worden. In dat
geval zal ook het „Hochhaus" zijn bestemming
vervullen en het op de dertiende verdieping ge
legen Weensche café een pachter vinden, die
dan zijn gasten ontvangen kan zonder bevei
ligende traliemaatregelen I
Robbie en Topsy stonden vlak bij
de Artiskeuken toen zij vier aardman
netjes zagen die iets wegnamen en er
mee van door gingen. Drie van hen
droegen een paar trossen bananen en
de vierde rende de anderen achterna
met het blikken fluitje van den zee
man.
„Het zal mij benieuwen wat zij met
al die bananen gaan uitvoeren!" riep
Topsy uit. La ten we ze volgen en
zien wat zij doen!"
De aardmannetjes liepen langs de
kust naar den ingang van een grot en
de drie mannetjes met de bananen
bonden die om hun lichaam vast, zoo
dat zij net balletdanseressen waren, en
de vierde klom op een rots, waar hij
een vroolijk deuntje op de fluit van
Freddy Vrijdag begon te blazen.
„Moet je eens zien", riep Topsy uit.
„Ik heb nog nooit zoo'n aardig wijsje
om op te dansen gehoord, jij wel
Robbie?"
(Morgenavond vervolg).
(Ingezonden mededeeling)
Opgevuld met oude kasten en stoelen uit
diverse tijdperken, met antiek uitziende
potten, pannen en kruiken, met aarde
werk, klokken en koper, had de tweede-handsch-
goederen-winkel van Farrell MacCrean het air
aangenomen van een handel in antiek.
De oude Farrell MacCrean had wel verstand
van antiek en wist een zeer goede splitsing te
maken tusschen zijn enorme verscheidenheid
van koopwaar, doch de zaak leverde slechts een
karig bestaan, daar hij zwaar leed aan rheu-
matiek, veel verdokterde aan allerlei medicijnen
en weinig in de zaak meer kon zijn. Hij moest
gereden worden in een stoel, en alle zorg voor
winkel en huishouding rustte op de twee schou
ders van Maggy. Ze was verloofd met Gerald
Moore, doch het huwelijksbootje was nog mid
den in den oceaan onzichtbaar, want Gerald
voelde wel voor antiek, maar moest veel te hard
werken in een meubelfabriek, om tenminste
zichzelf in leven te kunnen houden.
Toen de verjaardag van Maggy naderde,
dacht hij duizend dingen uit, waardoor hij aan
wat geld zou kunnen komen, om haar een ge
schenk te kunnen geven. Tenslotte had hij een
oplossing gevonden; hij toog naar den ouden
Farrell MacCrean met een schilderij onder den
arm en zei: „Zoudt u dit schilderij in uw win
kel voor me willen verlcoopen? Ik kreeg het
van mijn oom, die het weer van zijn grootvader
had gekregen, en hij heeft me verteld dat het
wel wat goeds was en zeker een paar tientjes
zou opbrengen."
De oude MacCrean bekeek de schilderij, een
op hout vrü onbeholpen geschilderden driemas
ter met volle zeilen op een vreeselijk blauwe,
hooggolvende zee en antwoordde voorzichtig:
„Luister eens, Gerald, 't spijt me voor je, maar
ik zie er niet veel in. De lijst is nog goed, mooi
verguld en aardig bewerkt. Die brengt wel
enkele guldens op, maar de schilderij, enfin, je
mag hem hier laten, dan zullen we verder zien."
Doch Gerald hield aan: „Goed, zet u het
maar in de étalage, maar onder de vijftig gul
den gaat ie niet weg!"
En Maggy zette de schilderij in de uitstalling
en iedere week als deze werd schoongemaakt,
kreeg de schilderij van Gerald een extra-be
handeling en een plaats, waar iedere belang
stellende ze in haar gouden lijst wel moest zien
staan. Doch er kwamen geen koopers.
Tot bij een nieuwe wekelijksche schoon
maak Maggy, tot haar grooten schrik, de schil
derij uit handen liet vallen. De lijst viel uit het
verband en werd zwaar beschadigd. Nu was alle
schijn van een schilderij er heelemaal af, er
was niets over dan een plank, waarop geschil
derd was. Verdrietig zag Maggy naar de ruïne
en nam het stuk van den grond op; ze staarde
naar de volle zeilen en de hel-blauwe zee en
keerde het plankje om. Daar zag ze dat ook
de achterzijde was beschilderd, er stond een
man op in heel ouderwetsche kleeding, met een
lange steenen pijp in den mond, maar Maggy
kon het niet bewonderen, en zich troostend met
de gedachte dat Gerald misschien de lijst nog
kon herstellen, zette ze de schilderij weer voor
de ramen
Een half uurtje later ging de winkelbel over
en Maggy ging haar klant tegemoet. Hij was
een vreemde, eenigszins bejaard, en tikte aan
zijn hoed: „U heeft daar een schilderij te koop,
nietwaar?"
„O ja," antwoordde Maggy direct zakelijk,
„een mooi geschilderd schip in volle zee. Het
kostte vijftig gulden, maar de lijst is gebroken.
Daarom komt het nu op vijfenveertig."
De vreemdeling zag haar aan: „Ik bedoel geen
schip, maaren hij verzette zijn stem, „dat
daar." Hij wees naar het beschilderde plankje,
en toen eerst zag Maggy dat zij de schilderij
andersom in de uitstalling had gezet. Zij gaf
het den vreemdeling over, die met een vergroot
glas op de schilderij tuurde en haar daarna om
draaide, om het schip te bewonderen.
„Prachtig! Ik geef 45 gulden voor dien drie
master. Ik ben dol op zee en zeilen."
Maggy's koopmansbloed stroomde sneller; zij
gevoelde een zakelijke verantwoordelijkheid
waarschuwend opkomen en antwoordde: „Het
spijt me, dat u de schilderij niet onmiddellijk
kunt meenemen. De koop hangt af van de toe
stemming van den eigenaar, en die is op het
oogenblik niet hier."
„Goed," antwoordde de man zichtbaar spijtig,
„dan zal ik wat wachten."
„Hij kan er niet zijn vóór vanavond," besliste
Maggy, „komt u liever dan terug."
De vreemdeling keek teleurgesteld, doch schik
te zich in het onvermijdelijke. Hij overtuigde
Maggy echter, de schilderij niet meer voor de
ramen te zetten, doch ze in papier gepakt weg
te bergen.
Als Gerald 's middags van Maggy vernam dat
hij 45 gulden voor de schilderij kon krijgen,
was hij den koning te rijk en beloofde onmid
dellijk van zijn werk 's avonds naar den win
kel te komen. De vreemdeling was niet minder
op tijd, doch toen Gerald naar de kast ging,
waar de schilderij in weggeborgen was, vond hij
haar daarin niet meer. Hij riep om Maggy,
maar kreeg geen antwoord en veronderstelde
dat zij boodschappen was gaan doen.
De vreemdeling scheen ontstemd over dezen
CA IV fc -DtLM 5 -•
S IN POTJES
gang van zaken, doch hij kon niet anders doen,
dan genoegen nemen met het voorstel den an
deren dag eens terug te komen.
Een paar uur later kwam Maggy terug, bui
ten adem van het snelle loopen, maar met een
stralend gezicht, en vertelde, dat het haar zoo
had bevreemd, dat de vreemdeling maar vluch
tig naar het schip had gezien, doch met een
loupe de achterzijde had bestudeerd waarop ook
was geschilderd. Dat had haar achterdochtig
gemaakt en ze was naar een bekenden schilde
rij-kenner gegaan om diens oordeel te vragen.
„En", vertelde Maggy, toen hij het schip zag,
keek hij mij eens vragend aan, doch toen hij
de achterzijde
bestudeerde, ver- f
ging die uitdruk- T\~ rtnuApn
king in verras- gUUUen
sing. En tenslot- 7
verteld, dat het
een waardevolle
schilderij was van een der grootste meesters
van de Vlaamsche school, en dat we het best
doen, de schilderij in de veiling te brengen."
Verrast zagen de oude MacCrean en Gerald
het meisje aan, en er was heel spoedig beslo
ten den goeden raad van den kunstkenner te
volgen.
Op den dag der veiling had Gerald vrij ge
nomen en was vol nieuwsgierigheid en verwach
ting naar het deftige veilingsgebouw gegaan.
Hij hoorde dat talrijke kenners het schilderstuk
hadden betuurd en bestudeerd, en dat van de
waarde niet veel te zeggen was vóór er geboden
zou worden. In spanning wachtte Gerald in
een hoekje der zaal tot zijn schilderij aan de
beurt van verkoopen zou komen. Hij verschoot
van kleur, als hij een ouden heer met lorgnet
een eerste bod hoorde inzetten van 500 gulden,
dat onmiddellijk werd verhoogd tot 750 en 1000
gulden.
Gerald zat perplex, het bieden steeg tot 1200,
1500, ja tot 1800 gulden. Gerald stond op en
verliet het vertrek; hij moest de frissche lucht
in en had in zijn zenuwachtige spanning be
hoefte om luid te lachen, en dat durfde hij
hier niet tusschen die deftige, heftig tegen
elkaar opbiedende menschen. Na 'n kwartiertje
kwam hij terug, de verkoop van zijn schilderij
was reeds afgeloopen, andere nummers hadden
de belangstelling, maar hij vernam dat het geld
hem den anderen dag zou worden toegezonden.
Hoe groot het bedrag was, vergat hij zelfs te
vragen.
Den volgenden avond ontving Gerald een
brief en hij holde er mede naar Maggy en den
ouden MacCrean. De enveloppe werd openge
scheurd en bevatte een cheque van ruim 5000
gulden en een speciale dankbetuiging, dat hij
den makelaars zoo'n bijzonder schilderwerk ter
dispositie had willen stellen.
„En zoo," besloot Gerald, toen hij zijn vreug
de in normale gedachten kon uitdrukken, „zoo
is met de verdwijning van dien driemaster ons
huwelijksbootje in zicht gekomen! En u, papa
MacCrean, kunt u nu alle middeltjes aan
schaffen, die u nog niet hebt geprobeerd! U
krijgt nu uw rust, wij nemen de zaak van u
over, maar.... we laten een uithangbord schil
deren en noemen onze zaak in antiek voortaan:
„In den gouden driemaster!"
Een onverwachte gewichtsafname
Uit dankbaarheid voor het succes dat zij met
Kruschen Salts had, schrijft een vrouw ons
den volgenden brief:
„Vóórdat ik Kruschen nam had ik veel last
van rheumatiek en hoofdpijn, soms dagen ach
tereen. Gewoonlijk liep ik rond met een ver
band om mijn hoofd, omdat dit de pijn iets ver
lichtte. 's Ochtends waren mijn ledematen meest
al zóó stijf, dat ik nauwelijks kon opstaan. Nu
heb ik zeer zelden hoofdpijn en 's morgens voel
ik me frisch en uitgerust. Tevens wil ik nog
vermelden, dat mijn gewicht verminderd is
van ruim 76 kilo tot 57 kilo. Zes maanden nam
ik Kruschen Salts vóór ik voelde, dat ik inder
daad beter werd. Nu zou ik het nooit meer
willen missen," Mevr. W. H. C.
Meestal beginnen de hoofdpijnen wanneer Uw
inwendige machine niet goed functionneert
wanneer Uw afvoerorganen onvoldoende wer
ken en Uw organisme niet meer vrij houden
van afvalstoffen. Het gevolg is, dat onzuiver
heden in Uw bloed komen. Laat daarom de
zes zouten van Kruschen Uw afvoerorganen
nieren en ingewanden aansporen tot re
gelmatige werking, zooals dit voor een gezond
lichaam noodig is. De „kleine, dagelfjksche do
sis" Kruschen Salts zorgt dat alle afvalstoffen
geregeld en volkomen uit het lichaam verwij
derd worden. Het gevolg van deze inwendige
schoonheid is, dat verfrischt en vernieuwd bloed
door Uw aderen stroomt. U voelt zich gezonder
en energieker, vrij van hoofdpijnen, vermoeid
heid, zwaarlijvigheid en dergelijke hinderlijke
kwaaltjes.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij
alle apothekers en drogisten S, ƒ0.90 en ƒ1.60
per flacon. Stralende gezondheid voor één cent
per dag.
(Adv.)
t VI 'f op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f '7Cfï bij een ongeval met f Of/J bij verlies van een hand f 1 OC oij verlies van een f Cf) bij een breuk van f Af) m bij J®rlles van "n
/xll€ CtU OTITIC S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen T OvUU»m verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f t Ol/»m doodelijken afloop! een voet of een oog! iévi duim of wijsvinger been of arm# anderen vinger
En nou ga Je m'n erf af, versta je? Al ben
ik duizend maal een Beel en jij een Trevanion
en al zijn we door je vader en grootvader be
handeld als oud vuil, daarom hoef Ik geen
brutale indringers In mijn huis te dulden.
Dat is heel vriendelijk van u, zei Nancy
rustig. In de verte hoorde ze een auto na
deren.
Dat is de wagen van notaris Handy, zei
Nancy droogjes.
Notaris Handy? Dus het ls meenens?
Daar had u niet aan hoeven te twijfelen.
Notaris Handy voegde zich bij het gezelschap
met een korten groet.
Ik denk dat mijn cliënte je al een en an
der verteld heeft, Beel, nietwaar?
We hebben heel gezellig gebabbeld, lachte
Nancy. Ik wilde een schikking voorstellen,
maar Mr. Beel houdt zich aan de letter van de
overeenkomst.
Dat is Jammer, zei de oude rechtsgeleerde,
voor hém. En hij wees op Beel. Er was iets
ta zijn stem en manieren dat den ouden boer
nog benauwder maakte.
Waarom is het jammer voor mij? vroeg
hij angstig.
In de documenten staat uitdrukkelijk dat
Trevanion Court binnen vijf Jaar het onbe
twist en volledig eigendom wordt van Miss
Trevanion als zij een bedrag van 10.000 pond
betaalt, zonder eenige kwalificatie en dat be-
teekent volgens de wet met al het te velde
staande koren en andere gewassen....
Maar dat kan niet waar zijn immers. God
beware me
Het is niet anders Beel. En daarom is het
jammer dat je je niet een beetje inschikkelijk
getoond hebt tegenover miss Trevanion
Een minuut later at de barsche Jack Beel
Senior uit de hand. Hij was de deemoed in per
soon en smeekte:
Dat is toch niet waar, dat kunt u toch niet
meenen.... dat zou me duizenden ponden kos
ten.
Ik handel precies volgens de wet.
Dus miss Trevanion is werkelijk....
—Mis Trevanion is bereid de som van tien
duizend pond te betalen laten we zeggen: mor
gen. Zullen we elkaar ontmoeten laten we zeg
gen in Truro morgenvroeg om elf uur? Ik zal
alle papieren in orde maken en
Nee nee, viel Nancy die medelijden met
den ouden man kreeg hem in de rede. Ik wil
niet zoo strikt op mijn recht staan.
Maar waar zijn in 's hemelsnaam die
tienduizend pond vandaan gekomen?
Dat is mijn zaak mr. Beel. Op één ding
moet ik echter aandringen. Het huis moet di
rect ontruimd worden. Het spijt mij voor u,
maar Trevanion Court is niet geschikt voor
boerderij. U kunt zoolang in het Old Dower-
huis uw intrek nemen, als u dat wilt.
Old Dower-huis, stotterde Jack.
Juist, en daar kunt u tof Kerstmis blij
ven. Maar dit huis moet direct ontruimd wor
den, mr. Beel; direct; want ik wil hier Kerst
mis vieren.
Ze heeft fortuin gemaakt, Jack, zei de
oude man later toen Nancy en de notaris wa
ren weggegaan. en een groot fortuin ook.
We bennen verslagen, jong, voegde hij er som
ber aan toe, ze is ons de baas geweest!
Maar de jonge Jack gaf geen antwoord.
Drie maanden later heerschte een ongewone
bedrijvigheid in de burnt van Trevanion Court.
Iedereen wist datTrevanion Court ontruimd
was en dat er groote dingen gebeurden in het
huis. Er waren werklieden in de weer, er wer
den voortdurend wagonladingen meubels en
andere artikelen aangevoerd: tuinlieden "maak
ten den tuin in orde en toen Kerstmis in het
land was, zag men keurig-gekleede dienst
meisjes in het huis rondtrippelen.
Ze moet duizenden ponden uitgeven, zei
den de bewoners onder elkander. Waar zou
ze het vandaan hebben gehaald? Maar nie
mand wist te waarheid.
Wat ze wisten was, dat Nancy Trevanion in
het oude huis terugkwam en bijna allen ver
heugden ze zich over dat feit. Op Kerstavond
was er een ongekende druïde aan het kleine
stationnetje. Verscheidene auto's kwamen aan
gereden en uit den trein stapte een groot aan
tal vreemdelingen die door de wagens naar
Trevanion Court gereden werden.
Ja Nancy, ik ben blij Je terug te zien!
Het is prachtig, hoor meisje, prachtig mooi,
nietwaar moeder?
Dat is het, beaamde Mrs. Briggs. Ik
ben er trotsch op om je gast te zijn in dit
prachtige huis, Nancy.
U weet wel, dat ik daar altijd naar heb
verlangd, mrs. Briggs, om u te kunnen uit-
noodigen voor Kerstmis en ik ben blij dat u
het huis mooi vindt. Nancy's oogen schitter
den van geluk. Hoelang had ze naar dit oogen
blik verlangd!
Het is iets bijzonders, begon de brave
Yorkshirer opnieuw. Ik wou dat Ben....
Neen, neen, viel zijn vrouw hem in de
rede, daar praten we niet meer over. Daar
komt Jessie met haar verloofde. Vind je het
niet mooi, Jessie?
Het is magnifiek, riep het meisje uit, niet
waar Walter? En Nancy zag den jongen Yorks
hirer fabrikant, met wien ze kort geleden had
kennis gemaakt.
Wie is dat? vroeg Jessie fluisterend, toen
er een nieuwe gast binnenkwam. Het was een
lange, geleerd-uitziende man. Professor
Sheepshranks, kondigde de oude Adam Trebil-
cock aan.
Mijn hartelijke gelukwenschen, zei de pro
fessor, Nancy's handen schuddend: het is
het mooiste huis dat ik ooit heb gezien. Geen
wonder dat u er trotsch op bent.
Mr. Shawcross, Mr. Greenwood, kondigde
Adam aan.
We zijn allemaal bij elkaar! riep Elyah
verheugd uit. Dat is braaf van Je, Nancy, om
al je vrienden uit Leeds uit te noodigen!
Een nieuwe stem deed zich hooren. Crow-
ther, neen niet Mr. Crowther. ik heet gewoon
maar Jack. Ah, miss Nancy, riep hij uit, op
Nancy afstappend, dat had ik nooit verwacht;
Leeds is goed genoeg voor me en Kerstmis is
Kerstmis, maar ik ben blij dat ik gekomen ben.
Jack's bewering werd gevolgd door gelijklui
dende uitroepen.
Eindelijk zaten ze allen aan de lange, keu
rig gedekte tafel. Het was een vroolijk en op
gewekt gezelschap. Het gelach was niet van de
lucht. Plotseling stond Elyah Briggs van zijn
plaats op.
De meesten van u, begon hij, zijn
goede vrienden van mij en diegene die ik voor
't eerst heb ontmoet, zullen het gauw ook wor
den, hoop ik. Ik wil de gelegenheid niet voorbij
laten gaan zonder een paar woorden te spre
ken. Vier en een half jaar geleden kwam onze
gastvrouw bij mij in Leeds en vanaf den eer
sten dag had ze mijn hart veroverd, nietwaar
moeder?
Zoo is het, stemde mrs. Briggs toe.
Ik heb haar meer dan eens gezegd en het
zou mijn hartewensch zijn geweest haar tot
schoondochter te krijgen. Dat is helaas niet
gebeurd, maar daarover wil ik niet spreken op
het oogenblik. U allen kent haar geschiedenis.
Dit is het oude huis. Jaren geleden is het ver
kocht, maar haar vader liet haar een erfenis
na; dat was te probeeren tien duizend pond bü
elkaar te krijgen om het huis terug te koopen.
Hoe dat moest gebeuren wist ze niet. Maar ze
had het haar vader beloofd en ze wilde en zou
slagen.
En ze is geslaagd, riepen eenlgen.
De geschiedenis is waard om te boek ge
steld te worden, ging Elyah voort. Zonder
Leeds en Amos Judson zou ze niet zijn ge
slaagd, maar ze is en blijft een kranige meid
en ik ben er van overtuigd, dat niemand in
Yorkshire haar dit zal nadoen. En ik wil dezen
Kestavond, die een van de beste uit mijn
leven is, op de gezondheid drinken van Nancy
Trevanion.
Na deze toast kwam er geen eind aan de
speeches. Professor Sheepshranks sprak en
John Shawcross en ook de oude Jack Crow
ther.
Ze is een meisje uit duizend, zei hü,
maar één ding ontbreekt haar toch. Een goede
man! Als ik twintig jaar jonger was, zou ik een
kansje wagen, maar omdat dat niet meer mo
gelijk is hoop ik dat ze een flinken jongen
kerel trouwen zal.
Na deze toast vroegen allen om een speech
van Nancy en ze voldeed glimlachend aan het
verzoek.
Ik ben vanavond tusschen vrienden, zei ze,
tusschen de beste vrienden die een meisje
op de wereld kan bezitten en ze sprak verder
over Mary Judson, herdacht den ouden Amos,
in het kort, ze vertelde nog eens de geschiede
nis van haar leven. En ze vergat Elyah Briggs
en zijn vrouw niet voor alles te bedanken.
Maar één ding wou Ik nog zeggen, besloot ze,
en dat is iets dat een antwoord geeft op de
woorden van Jack Crowther. Hij zei, dat mij
een man ontbreekt. Wel, ik moet iets beken
nen. Ik heb het al dien tijd geheim gehouden.
Ik zou nooit in mijn plannen zijn geslaagd
zonder de hulp van Mr. Trefry, die hier naast
mij zit. Want het belangrijkste van de uitvin
ding is zijn werk. We kennen elkaar al jaren
en er is iets anders ookhet meisje hield
op met spreken en keek blozend de kamer
rond.
Toen vervolgde ze: Ik heb u niet alleen
hier gevraagd om Kerstmis in miln oud tehuis
te vieren, maar ik noodig u meteen uit voor
mijn huwelijk,- dat overmorgen in ons oud
kerkje zal plaats hebben. Ik ben bang, dat deze
uitnoodiging niet heelemaal volgens de eti
quette is maar ik hoop dat u toch allemaal
zult willen komen. Nietwaar John?
John probeerde te antwoorden, maar de ont
roering maakte het hem onmogelijk. En, waar
het heele verbaasde en gelukkige gezelschap
bij was, trok hjj Nancy naar zich toe en gaf
haar een hartelijken kus.
EINDE.
