Krantenoorlog in Engeland
fflet wtfiaal mn den dag
TWEEDE PREMIE-REIS
DE APOTHEEK
DE WITTE ZWAAN
MET GROOTE FELHEID
Graaf Zeppelin's
vuurproef
OMHOOG
ROBINSON CRUSOE'S AVONTUREN
Met ROBINSON aan
kun je uren lang gaan
Alleabonné'ssySÜ?f3000.-^^i^S^SX&T£ihiS?J&f7üarB/» -
DINSDAG 8 AUGUSTUS
Vier ondernemingen geven jaar
lijks meer dan 2.000.000
pond sterling aan
premies enz.
Groote verliezen in het
vooruitzicht
Een vrouw van 114 jaar
De Zeppelinramp bij Echterdingen
op 5 Augustus 1908
De Chineesche kroon-
juweelen
Een verzekering tegen
ontvoering
Dynamiet reeds sedert
1656?
Reuzenmeteoren
Rusland
m
d^itmamissUchtón De gevonden
„Natuuriyk hi- uitvinden
Spoorwegtunnel door
den Mont-Blanc
NEEMT DEEL AAN ONZE
NAAR TRIER EN LUXEMBURG
van 28 tot en met 31 Augustus
Kosten (alles inbegrepen)
llle klas f 37.SO Inlichtingen te bekomen
He klas f SO. aan't bureau van dit blad
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE TWINTIC
NAAR HET DUITSCH
VAN RUDOLF HERZOC
De Engelsche krantenoorlog woedt met
groote felheid. De bladen vechten om
de eer van hun lezers het duurst te
betalen.
Zoo kondigde de „Daily Express" 24 Juni
aan dat zij een schitterende encyclopaedie voor
bereidde waarvan de redactie was toevertrouwd
aan vijf-en-zeventig redacteuren die werden
bijgestaan door een groot aantal medewerkers,
alle gespecialiseerd in de stof welke zij zouden
behandelen. De „talrijke banden" dezer ency
clopaedie het juiste getal werd niet bekend
gemaakt moeten twee-en-een-kwart mil
joen woorden bevatten en zullen tegen een
ongehoord lagen prijs ter beschikking van de
lezers worden gesteld.
De „Daily Herald" beschouwde dit als een
uitdaging en drukte vier dagen later de vol
gende mededeeling af:
„Eenige maanden geleden verwekte de „Daily
Herald" in heel het land groot opzien door een
volledige uitgave der werken van Dickens aan
te bieden.
„Heden, ter gelegenheid van het feit dat wij
1.750.000 exemplaren van ons blad verkoch
ten, kondigt de „Daily Herald" een nieuwe
enorme reclame aan, de grootste sinds de uit
vinding der boekdrukkunst."
Er bleek nergens minder sprake van te we
zen dan van een encyclopaedie, bevattende
„5.000.000 woorden, meer dan 7000 bladzijden,
ruim 500-000 trefwoorden, en 3.000 platen, kaar
ten, schema's." De uitgave wordt verzorgd door
„een redactie-raad van meer dan honderd re
dacteuren, bijgestaan door een groot aantal
geleerden en deskundigen."
Men heeft berekend dat alleen de week
welke op 1 Juli eindigde, den drie kranten
„Daily Mail", „Daily Express" en „Daily He
rald" ruim vijftig-duizend pond sterling kostte
aan domme en vrijwel nuttelooze reclame.
Dinsdagmiddag hebben de directeuren der
groote Londensche bladen vergaderd en vier
uren lang gezocht naar de mogelijkheid van
een wapenstilstand in den premie-oorlog. Deze
bijeenkomst waartoe de directeur der „Daily
Herald", de heer Elias, het initiatief genomen
had, schijnt geen enkel resultaat te hebben op
geleverd, dank zij vooral het verzet van Lord
Beaverbrook, den eigenaar der „Daily Express".
Onder den dubbelen titel van „een progrom
op de aandeelhouders in het krantenbedrijf;
men koopt de lezers door de aandeelhouders te
ruïneeren". betreurt de „Financial Times"
openlijk dezen stand van zaken en toont aan
hoe de aandeelhouders der dagbladen „voor
kanonnenvleesch dienen in dezen Chineesche-
generaals-oorlog."
De vier grootste dagbladen, de „Daily Mail",
de „Daily Express", de „Daily Herald" en de
„News Chronicle", die vechten om het kam
pioenschap in het aantal dagelijks verkochte
nummers, hebben meer dan dertuig-duizend
aandeelhouders. Deze vier maatschappijen be
steden jaarlijks meer dan twee millioen pond
sterling aan premies, geschenken, verzekerin
gen, wedstrijden enz., ten bate van degenen
die een abonnement nemen van acht of van
twaalf weken. Waar in 1932 de winsten der
genoemde kranten in totaal 1.350.000 pond
sterling bedroegen, is het niet moeilijk te be
rekenen welke enorme verliezen er dit jaar
geleden zullen worden.
Behalve met deae geldelijke verliezen, zal
men ook rekening moeten houden met het ver-
In het dorp Kolarovo, in Bulgaarsch Mace
donië, heeft een vrouw den leeftijd van 114 jaar
bereikt.
Zij is de oudste inwoner van de streek en
herinnert zich nog goed haar trouwdag
95 jaar geleden.
Zij is vegetariër, doch zij zegt de voorkeur te
geven aan wijn boven water.
minderde prestige. Velen zullen er van over
tuigd raken dat het heel makkelijk is direc
teur van een krant te wezen, wanneer het om
niets anders gaat dan om iets voor niets weg
te geven. Elke Engelsche krant heeft op de
crediet-zijde harer winst- en verliesrekening
een post „good will" welke op enkele millioe-
nen pond sterling geschat wordt. Wanneer men
zoo voort gaat, zou de waarde van dezen post
wel eens „poedig min of meer denkbeeldig
kunnen worden.
En intusschen verkondigen Lord Beaverbrook
in de „Daily Express", Lord Rothermere in de
„Daily Mail", Sir Walter Layton in de „News
Chronicle" en Mr. Elias in de „Daily Herald",
alle dagen dat de Engelsche regeering en ook
de regeeringen in andere landen, alsmede al
degenen die eenig kapitaal bezitten, zuinig 1
zuinig!! zuinig!!! moeten wezen.
In het begin van deze maand was het 25 jaar
geleden, dat het door graaf Zeppelin gebouwde
luchtschip bij Echterdingen totaal werd ver
nield.
Ferdinand, graaf von Zeppelin, werd den 8sten
Juli 1838 te Constanz geboren en werd voor mi
litair opgeleid. In 1890 nam hij als luitenant-
generaal zijn ontslag en ging zich toeleggen op
den bouw van een bestuurbaar luchtschip, waar
mee hij in 1900 zijn proeven begon te Fried-
richshafen aan het Meer van Constanz, welke
in 1905 met succes werden bekroond, toen hij
een nieuw toestel had gebouwd. Spoedig daarop
echter in 1906 werd het door een storm ver
nield. De bijna Zeventigjarige, die van zijn voor
vaderen de taaiheid en standvastigheid bij het
maken van plannen had geërfd, liet zich daar
door niet ter neer slaan. Hij bouwde een derde
luchtschip, waarmee hij een snelheid bereikte
van 15 M. per seconde. In 1907 kwam een nieuwe
Zeppelin gereed met ingrijpende, hoewel eenigs-
zins onpractische veranderingen, zooals het
plaatsen van het stuurapparaat naar voren.
In 1908 verscheen wederom een nieuw model,
waarmee hij den 4den Augustus 1908 een proef
tocht maakte, die goed begon. Wegens een
motordefect echter moest hij een noodlanding
maken op den Rijn bij Oppenheim, ofschoon hij
van plan was geweest het traject Friederichs-
hafen-Mainz-Friederichshafen zonder landing
af te leggen. Een tweede storing (verlies van
gas) dwong graaf Zeppelin na een gelukkig ver-
loopen nachtelijken tocht, niet ver van het Wür-
temberger stadje Echterdingen te dalen en op
hulpkrachten: militairen uit Stuttgart, Daimler-
monteurs uit Cannstadt en drie spoorwagons
met gas te wachten. Geheel onverwachts kwam
plotseling een hevig onweer opzetten, dat ge
paard ging met een halven orkaan. Het lucht
schip, hoewel stevig verankerd, werd losgesla
gen en tegen een groep boomen geslingerd: een
motor explodeerde, het gas vatte vlam en bin
nen vijftien seconden was het trotsche lucht
schip volkomen vernield. Op de aarde, niet in
de lucht, was dit wonderwerk van den grijzen
uitvinder gevallen. De landing was vlot ver-
loopen en zelfs de vele tegenstanders van het
Zeppelinsysteem waren voor een groot deel be
keerd.
Een golf van ontroering ging door de wereld,
vooral door zijn vaderland. Reeds den volgenden
dag werd een oproep gedaan voor de vorming
van een fonds, waarvoor de Motorluftschiff-Stu-
diengësellschaft 2.5 millioen bons van 10 pfennigs
uitgaf, teneinde ieder in de gelegenheid te stel
len er aan deel te nemen. De opbrengst 6.096.555
mark gebruikte Zeppelin voor de vorming van
een Zeppelin-Stiftung, welke den 22sten Maart
1909 tot stand kwam met Friederichshafen als
zetel en met wier medewerking een maatschappij
voor den bouw en het exploiteeren van lucht
schepen onder den naam „Luftschiffbau Zeppe
lin in Friederichshafen" werd opgericht.
Zeppelin overleed 8 Maart 1917 in het sana
torium te Charlottenburg.
iiHiiiiimiiiniJimiiii
iiiiiiimiiiiifiiriimiu
De regeering van Nanking heeft besloten in
Europa of Amerika de juweelen van de Chi
neesche kroon te verkoopen, welke qp rond
3 milliard gulden geschat worden. Deze schat,
welke bestemd schijnt te zijn in musea en privé-
verzamelingen ondergebracht te worden, omvat
buiten waardevolle edelsteenen, ivoren beelden,
figuren uit goud, zilver en kristal, alsmede mi
niaturen van onschatbare historische en kunst
waarde. Nanking heeft tot den verkoop van deze
verzameling, die vroeger in het bezit van de
Mandsjcedynastie was, besloten daar de regee
ring dringend geld noodig heeft en daar zij ver
der niet weet hoe zij den schat tegen de Ja
panners beveiligen zal. Zij moest dezen reeds
in allerijl van Tientsin naar Nanking brengen,
toen de Japansche strijdkrachten tegen deze
stad optrokken. Naar verluidt heeft het Japan
sche hoofdkwartier in Mandsjoerije besloten met
alle middelen dazen söhat in zijn bezit te
brengen, daar voor den inval te Mandsjoerije
uitdrukkelijk beloofd is, dat de kosten der ex
peditie door inbeslagneming en verkoop van
den schat der Mandsjoes gedekt zouden worden.
Sinds Piccard de stratosferen
Heel succesvol heeft doorkliefd,
I Schijnt het onontgonnen luchtruim i
Als vacantieoord geliefd!
Een prestatie, die geslaagd heet,
Prikkelt altijd nog de eer
En dan zijn er doorgaans menschen,
Die verlangen naar nog meer!
't Is de wetenschap niet enkel,
Die hier nagestegen wordt,
Ook de sport wil trapjes hooger
i En zij loert op een record!
Hooger, hooger, steeds maar hooger,
Daar het luchtruim hoogte biedt,
Zóó dat men nog slechts de aarde
Door een verrekijker ziet!
't Mag dan schoon zijn in de wolken,
Zestien mijlen hier vandaan,
Niettemin trekt zulk een hoogte
Mij voorloopig nog niet aan!
Ik wacht liever nog een beetje!
't Lijkt me trouwens ook niet slecht
Om te wachten tot Sint Petrus,
1 Ongedwongen, welkom zegt!
1 MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
vïiiliiliiliiiiilliliiiillillllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiif;
Men speelde verstoppertje en Willie
Woensdag was naar het strand gegaan
om zich te verstoppen.
Freddy Vrijdag, Ivy en de kinderen
gingen hem zoeken. Maar toen Fred
dy de boot in de hoogte zag staan,
zeide hij, dat men niet verder naar
Willie behoefde te zoeken.
„Want", zoo verklaarde hij, „Wiliie
is achter die boot."
Toen Willie de stem van den zeeman
hoorde, riep hij: „Kiekeboe", en kwam
te voorschijn.
„Hoe kon je weten, dat ik hier
was?" vroeg hij. „Een stukje van mijn
jas kwam zeker te voorschijn."
„Wat ben je toch een domkop,"
zeide Ivy, „omdat de boot recht-op
stond, wisten we dadelijk, dat daar
iemand was. Een boot gaat toch niet
uit zichzelf recht-op staan!"
(Morgenavond vervolg.)
(Ingezonden Mededeeling).
In verband met het toenemend aantal ont
voeringen gaan de filmsterren in Hollywood
er hoe langer hoe meer toe over zich hiertegen
te verzekeren.
Een van de voornaamste voorwaarden waar
onder deze verzekeringen kunnen worden afge
sloten is, dat de verzekerde dit absoluut geheim
houdt. Enkele polissen bevatten zelfs een be
paling, dat de verzekering vervalt, zoodra de
verzekerde hiervan aan anderen mededeeling
doet. Vooraf moet een verklaring geteekend
worden, waarin verklaard wordt dat de toekom
stige verzekerde geen reden heeft om aan te
nemen dat hij of zij ontvoerd zal worden.
Het maximum bedrag waarvoor filmsterren
verzekerd kunnen worden is 40.000 dollar, waar
voor een jaarlijksche premie van 400 dollar moet
worden betaald.
Ofschoon de bandieten tot dusver de leden
der filmkolonie met rust gelaten hebben,
vreezen de sterren tceh dat zij vandaag
of morgen ook aan de beurt zullen komen en
daarom trachten zij zich tegen de financieele
gevolgen van zulk een ontvoering te dekken.
Sommige filmsterren hebben ook particuliere
detectives geëngageerd om zichzelf en hun fa
milie te doen bewaken.
Verscheidene filmsterren hebben reeds be
langrijke verzekeringen loopen. Zoo heeft Gloria
Swanson zich voor 100.000 dollar tegen bescha
diging of diefstal verzekerd van de kleeren
harer gasten. Edmund Lowe heeft zijn gelaat
en Louise Fazenda haar krullen verzekerd, ter
wijl Ben Zirrpin, de scheeloogige komiek, een
verzekering heeft afgesloten voor het geval zijn
oogen weer normaal worden.
Door historische studiën in oude documenten
is kort geleden aangetoond, dat reeds in 1656
een soort buskruit bekend was en dat het on
geveer in uitwerking met ons tegenwoordig dy
namiet overeenkwam. De uitvinder van dit kruit
was een destijds als technisch en wetenschap
pelijk man bekende prins, n.l. Rupert van der
Ffalz. Het gelukte hem zelfs een geweer met ge
luiddempers te. construeeren .Merkwaardiger
wijze is echter zijn meest beteekenende uitvin
ding, die van de bedoelde soort buskruit, vol
komen in vergetelheid geraakt.
Waarschijnlijk komt dit door het feit dat de
prins dikwijls als alchimist werd bes"houwd en
zijn werken daarom meest alle verbrand wer
den. Eenzelfde lot onderging de uitvinding van
den natuurkundige Cornelius Drebbel, die reeds
in 1608 het knalkwik kende, dat eerst in 1800
door den Engelschen Howard weer ontdekt werd.
Kortgeleden is in het Noorden van Rusland
een groote meteoor neergekomen, die een ge
weldigen trechter in den bodem heeft geslagen.
De catastrophe had plaats nabij het dorp Kos-
lael aan de Meaeni.
Een deel van het hemellichaam werd gevon
den; dit woog reeds 2lA ton. De Academie van
Wetenschappen te Leningrad zal ook deze me
teoor doen onderzoeken. Zooals men weet houdt
zij zich reeds vijf-en-twintig jaar bezig met de
meteoor, die in de Siberische Taiga is neer
gestort.
Langzaam stond de bezoeker van het mo
derne café op. Z'n vermoeide oogen
staarden lusteloos voor zich heen. Slen
terend liep hij naar de kassa, naast den uit
gang. Hij legde de rekening voor het meisje
neer, dat achter het loket zat en zei:
„Het spijt me erg, dat ik geen geld heb om
te betalen. De maaltijd was uitstekend en de
bediening liet niets te wenschen over, maar
meer dan een paar waardeerende woorden er
voor heb ik niet."
Hij bleef vermoeid tegen de kassa leunen in
afwachting van de dingen, die komen zouden.
Sprakeloos keek het meisje hem eenige
oogenblikken aan. Intusschen was een der an
dere bezoekers het loket genaderd, om z'n
rekening te voldoen. Belangstellend sloeg hü
den man, daar voor hem, gade.
„Maar," stamelde het meisje, „wat moet ik
nu doen?"
„Ja, het is slecht van mij," kwam de man
haar kalm-wanhopig "te hulp, „slecht, ge
meen. Maar als je ook sterft van den hon
ger
De bezoeker achter hem zag, hoe nerveus de
arme drommel met de knoopen van z'n jas
stond te friemelen.
Men kon het hem aanzien, dat hij betere
dagen gekend had.
„Ik moet den directeur roepen," hernam het
meisje.
Op dit oogenblik mengde de onbekende zich
in 't gesprek.
„Neem me niet kwalijk, dat ik me er mee
bemoei, maar zoo iets kan iedereen overko
men."
Hij wendde zich nu speciaal tot den niet-
betaler en vroeg: „Permitteert u mij dit kleine
bedrag voor u te betalen?"
De jongeman keek z'n onverwachten wel
doener nieuwsgierig aan. Toen sprak hij:
„Ik kan u niet zeggen, hoe dankbaar ik voor
uw aanbod ben."
Tegelijkertijd keerde hij zich om en liep
langzaam naar de deur. Hier wachtte hij, tot
dat de andere heer de nota's betaald had en
zich bij hem voegde. Ze wandelden nu samen
de straat in en hepen geruimen tijd zonder
iets te zeggen.
De stilte werd verbroken door den wanbeta
ler van zooeven, die begon:
„Het was prachtig van u om mijn rekening
te betalen. Ik wist waarlijk niet, wat er zou
gebeurd zijn. Misschien was ik wel in hech
tenis genomen. U kunt zich echter niet voor
stellen, wat het zeggen wil: in 24 uur niets
gegeten
De andere keek hem van ter zijde aan en
vroeg zich af, welke tragedie er in het leven
van z'n metgezel verborgen lag. „Hij heeft een
intelligent, verstandig uiterlijk," dacht hij.
„Ga door," drong hij kalm aan, „u spreekt
met een vriend, dien u kunt vertrouwen. Laat
ik u eerst mijn naam noemen: Marius Baily"
„De mijne is John Taylor." Het leek alsof
Taylor opleefde, nu hij iemand ontmoet had.
waarmee hij eens kon praten. „Ik ben met
allerlei gedachten vervuld om iets nieuws uit
te vinden; tot nu toe heeft me dit slechts te
leurstelling bereid."
Hij staarde een oogenblik, als in gedachten
verzonken, voor zich uit. Eensklaps haalde hij
z'n handen uit z'n zakken en liet den verbaas
den Baily twee gesmeerde broodjes en een
stuk cake zien.
„Voor wien," vroeg hij heftig, „denkt u, dat
een man zoo iets meeneemt uit een restau
rant, als het niet was voor z'n jong vrouwtje,
dat eveneens niets gegeten heeft en bovendien
het bed moet houden? Ik zou alles voor haar
willen doen, maar ik kin niet. Ik heb een uit
vinding gedaan, waardoor het mogelijk is het
benzinegebruik voor auto's tot op terug te
brengen. Ik zou er schatten mee kunnen ver
dienen en juist nu
Ze waren ongemerkt het drukste punt der
stad genaderd, dat glansde in een zee van
licht van allerlei lichtreclames.
„Zou het niet beter zijn dit alles te bespreken
onder het drinken van een kop koffie?" vroeg
Marius Baily.
Taylor leefde op bij dit voorstel en ant
woordde: „Niets liever dan dat. Ik moet echter
op m'n tijd passen, want ik wil m'n vrouw
niet zoo lang alleen laten."
„Ik denk, dat we nu wel wat meer van el
kaar te weten zullen komen," lachte Baily, toen
ze rustig tegenover elkander in een café za
ten. „Wat is dat voor een uitvinding, waar u
het zoo juist over had?"
John Taylor aarzelde een oogenblik. Toen
sprak hij: ,,'t Is in één woord iets geweldigs!
Maar ik kan er, helaas, niet mee doorgaan."
„Niet mee doorgaan, zegt u?"
Neen. Ik bezit niets meer. M'n laatsten cent
heb ik er voor uitgegeven, maar nu zit ik
vast. Als ik meer geld had gehad, was het al
klaar geweest. Met duizend pond zou het in
orde wezen. Een kennis van me wil 500 geven
als ik iemand kan vinden, die de rest in wil
brengen. Ik zou dan later één vijfde krijgen
en de twee, die het geld storten, ieder twee
vijfden. Kunt u zich een onbillijker voorstel
denken?"
„Daar moet u nooit op ingaan!" riep Baily
met vuur. „Breek de relatie met dien kennis
af! Laat u verder niet met hem in!"
„Maar hoe kom ik dan aan geld? Nu ik een
maal iemand heb, die 500 wil geven, kan ik
gemakkelijker een ander vinden voor de rest."
Hij dacht even
na en vroeg toen: i
doel ik dat. Ik i
zal voor het be-
noodigde kapitaal zorgen. We zullen de winst
dan samen deelen. Slaat u toe?"
„Ga gauw mee naar huis!" juichte John
Taylor, ,,'t Is al laat, maar m'n vrouw moet
beslissen. Ik doe niets zonder haar. Het spreekt
vanzelf, dat ik u ten volle vertrouw, maar dat
is nu eenmaal m'n gewoonte, ziet u."
Ze vertrokken nu naar Taylor's woning.
Taylor liep vooruit de trap op. Het vertrek
was kaal gemeubileerd. Bij de tafel zat z'n
vrouw in een ziekenstoel. Ze zag er bleek uit.
Nadat ze aan elkaar waren voorgesteld, be
gon Taylor direct over Marius Baily's plan
nen te spreken.
Maud de vrouw van den onfortuinlijken
uitvinder luisterde aandachtig en nam hun
weldoener ongemerkt van ter zijde op. Toen
haar man had uitgesproken, heerschte er even
stilte.
„Doe het maar John, mijnheer Baily heeft
het goed met ons voor," verzekerde Maud.
Met een handdruk tusschen beide mannen
werd de zaak voorloopig beklonken.
„Ik ben toch zoo blij, dat ik u ontmoet heb,"
juichte Taylor.
„En ik, dat ik u helpen kan. Bovendien, ik
ben er toch ook mee gebaat."
Een kwartier later verliet de helper in den
nood het jonge echtpaar.
„Doe maar geen moeite," weerde hij het
aanbod van Taylor af om hem uit te laten.
„Ik kan den weg wel vinden."
Voor z'n vertrek had Baily een blik door de
kamer geworpen en gezegd: „Als u nu even een
kwitantie wilt uitschrijven, dan zal ik direct
den eersten termijn voldoen; jullie kunnen zich
dan een en ander aanschaffen." Tegelijk legae
hij een bankje van honderd pond neer.
Nauwelijks was de deur achter Baily in t
slot gevallen, of de jongeman wendde zich tot
z'n vrouw:
„Men zegt, dat er iedere minuut een dwaas
geboren wordt en waarlijk het is zoo. En ik
moet het juist van de dwazen hebben. Dade
lijk, toen ik hem in 't restaurant zag zitten,
dacht ik: die onnoozele hals zal wel voor mij
in de bres springen; de rest volgt dan vanzelf."
„Ik heb hem gezegd," ging hij lachend voort,
„dat ik John Taylor heette. We moeten nu
wéér zorgen, dat we morgen vroeg weg komen.
Ik ben toch wel iemand met verstand, om uit
te vinden, hoe ik het best kan oplichten."
„En ik," klonk het sarcastisch achter hem,
„ben ook iemand met verstand om uit te vin
den, hoe ik dat soort uitvinders vinden kan."
Ontzet staarden de „uitvinder" en z'n vrouw
in het strenge gelaat van hun vriend Marius
Baily, die, vergezeld van twee agenten, in de
deuropening stond.
Te Aosta en Turijn hebben zich burgers aan
eengesloten, die tot Mussolini het verzoek richt
ten de treinverbinding tusschen Italië en Frank
rijk door middel van een tunnel te verbeteren.
Deze zou de voorkeur verdienen boven den Sim-
plon en den Mont-Cenis. want zij zou de kortste
communicatie tusschen Frankrijk en Italië be-
teekenen. Mussolini is met het project wel in
genomen, en wanneer de uitvoering er van al
leen van Italië afhing, zou hij er onverwijld een
aanvang mee maken. De boring van den tunnel
zou in geen enkel opzicht door bijzondere geo
grafische of andere omstandigheden worden be
moeilijkt. Mussolini heeft aan de petitieschrijvers
der beide steden beloofd het plan in herinne
ring te zullen houden, en heeft verklaard, dat
de verwezenlijking ongetwijfeld een gunstigen
invloed op het toeristenverkeer zou uitoefenen.
van 'n
vinger
12
Zoo trad meneer Friedrich, in plechtgewaad
en met vroolijk gezicht, de apotheek binnen, om
onmiddellijk zijn wenkbrauwen somber te fron
sen, toen hij Hannes in voormeld gesprek met
den provisor vond.
Wat doe je daar achter de toonbank,
snauwde hij buiten zich zelf door de brutali
teit van den loopjongen om zich zoo dicht in
de nabijheid van de geldla op te houden! Ik heb
u toch al duizendmaad gezegd, meneer Rose,
dat u dat niet moet toestaan! Je blijft aan den
voorkant van de toonbank, Hannes, als je wat
te vragen hebt. Verstaan? En verdwijn nu maar.
Zorg dat het niet weer gebeurt.
Hannes, als een beeld van de vermoorde on
schuld, schoof mopperend naar den uitgang.
Wat heb Je nog te beweren, hè? vroeg de
apotheker nijdig.
Ik zeg immers niks, zei de loopjongen kla
gelijk. Ik kwam alleen maar vertellen van die
kat.
Hannes was zoo gelukkig een van die af
schuwelijke beesten te betrappen, terwijl hij in
de valeriaan aan het rondrollen was, legde
Rose uit.
Zoo, zei de apotheker en zijn gezicht hel
derde weer heelemaal op. Hij wendde zich haas
tig tot den wachtenden koster. Eén oogenblikje,
meneer Stramm; eventjes dat roofdier zijn
kunsten afleeren. Hannes, waar is de kat?
De jongen haalde met een glans van geluk
op zijn gezicht een in elkaar geknoopten zak
te voorschijn en begon voorzichtig de kat er
uit te halen.
We hebben niet zooveel tijd meer, merkte
de koster schuchter op. Hij moest weldra op
zijn post zijn. Als het lang duurt....
Wel, dan zullen we het voor dezen keer
maar kort maken en het dier een lesje geven,
dat de lust om terug te komen het wel vergaan
zal, antwoordde de apotheker, terwijl hij het
heftig miauwende beest van Hannes overnam.
Hij drukte het stevig tegen zich aan en streelde
het zachtjes.
Meneer Pfalzdorf, geeft u me even de
flesch met „Ammonia Liquida".
Heinrich wist niet zoo gauw waar dit wel
riekende vocht stond en meneer Rose moest
zelf te hulp komen, om den chef de verlangde
flesch met geest van salmiak aan te reiken.
U moet beter opletten waar de flesschen
staan, meneer Pfalzdorf, mopperde de apothe
ker.
Heinrich kreeg een kleur bij deze berisping,
vooral door den blik van spottend medelijden
dien hij op het aladseschoren gezicht van den
koster waarnam. Meneer Friedrich kneep intus
schen het kattebeest onder zijn linkerarm, hief
met de vrije hand de geopende flech met am
monia omhoog en zei tegen zijn vriend, die met
gespannen welbehagen toekeek:
Let u nu goed op, meneer Stramm. Als de
kat daaraan geroken heeft, komt ze van haar
leven niet méér in een apotheek, 'tls alsof ze
door den bliksem getroffen wordt! Dan smijten
wij haar de deur uit en kunnen ons rustig aan
het orgel wijden. Let op!
Met een ruk had hij het dier, dat vergeefs
worstelde en trok om los te komen, de flesch
onder den neus gedrukt, om in hetzelfde on
deelbare moment zijn ongelukkig slachtoffer
met een kreet van woede van zich af te slin
geren.
Was dêtt de bliksem? schreeuwde koster
Stramm, eveneens zichtbaar onder den indruk.
Hijgend van opwinding en toom keek apo
theker Friedrich naar zijn beste gekleede jas,
en naar hetgeen de kat in haar doodsangst
daarop had gedeponeerd en achtergelaten.
Het ongeluksdier, begon de apotheker, na
dat hij zijn zelfbeheersching eenigermate had
teruggevonden, heeft op het experiment niet
gereageerd zooals een welopgevoede kat fcij-
hoort te doen. Ik moet het bezoek aan het
orgel daarom uitstellen. Hannes, sla dat sme
rige beest dood!
Maar Heinrich was de aardsche gerechtigheid
reeds te vlug af geweest en had voor het doodbe-
nauwde dier de deur opengemaakt. Met ten-
berge-gerezen haren was het er van door ge
rend. De chef wierp den eigenmachtigen leer
ling een bestraffenden blik toe, friemelde aan
zijn jas en ging met opgericht hoofd en indruk
wekkende waardigheid zonder een woord te
spreken de deur uit om zich in zijn apparte
menten terug te trekken en de jammerlijk-
besmeurde „beste jas" voor een ander kleeding-
stuk te verwisselen. De koster, Hannes, Hein
rich en zelfs de provisor hadden met boven-
menschelijke krachtsinspanning hun lachspie
ren in bedwang gehouden, maar de deur was
nog niet achter den apotheker dichtgevallen, of
er knetterde een lachsalvo door de apotheek,
waarbij de welgedane koster zijn embonpoint
met twee handen vasthield en Hannes zich in
duizend dwaze bochten wrong.
Ik besterf het, ik besterf het, kreunde de
waardige kerkdienaar, terwijl hij de deur uit
ging en van de straat hoorden zij zijn schate
rend gelach nog klinken.
Met moeite wist de provisor zijn gezicht weer
ln een ernstige plooi te krijgen en slaagde hu
erin den loopjongen een terechtwijzing te ge
ven en hem te bevelen de apotheek uit te gaan.
Heinrich was kort na het incident ook met zijn
werk klaar; hij wenschte den provisor goeden
avond en ging naar zijn kamer, want hij naa
zijn vrijen avond.
Toen hij de binnenplaats overliep hoorde hij
uit de huisknechtresidentie een vreemdsoortig
getoeter komen Mtatamtataklonk het
in verschillende toonaarden door den stillen
avond. Heinrich bleef eventjes stilstaan, daarop
kwam hij naderbij.
Theodor Winter, vulgo Dores zat op de tafel
en blies op zün clarinet. Hij had zijn gezicht
naar den muur gekeerd, waaraan een blad mu
ziek als een soort proclamatie bevestigd was.
En steeds maar door blies hij de eeuwige me
lodie: mtata..mtata.... mtata.... Toen
Heinrich hem zachtjes op den schouder tikte,
viel hij van schrik bijna van de tafel; zoozeer
was hij met hart en ziel bij zijn muzikale stu-
die.
Goedenavond Dores. Klaar met het werk?
Hè, dag meneer Pfalzdorf. Dat ls nou nog
ereis aardig van u om bij me binnen te komen.
En met een sprong was de huisknecht van de
tafel, pakte den eenigen in het vertrek aanwe
zigen stoel, veegde dien met 'n slip van zijn jas
af en noodigde Heinrich uit om plaats te nemen.
Maar Heinrich, die er naar verlangde om zoo
veel mogelijk van zijn vrijen avond te genieten,
bedankte.
Neen, hoor, ik wilde je niet storen. Maar
wat speelde je eigenlijk? vroeg Heinrich belang
stellend. Hij liep naar den muur om in t sche
merlicht het blad muziek te bekijken-
Het is een wals, meneer Pfalzdorf, haastte
Dores zich hem in te lichten.
Een wals? Het klinkt anders erg eentonig.
Dores werd een beetje verlegen.
Ja, ziet u, zei hij na een pauze en krabde
zich achter het oor. Zooals ik u al eens ver
teld heb, blaas ik de zoogenaamde tweede kla
rinet; die speelt de begeleiding en dat is dan
meestalmtata, mtata
Altijd? Of het een wals. een marsch of
een koraal is? informeerde Heinrich lachend.
Altijd! Alleen het tempo is verschillend.
En dat is juist de moeilijkheid, voegde hij er
ernstig bij. Het tempo kan alles in de
war sturen; zoowel in de danszaal als in het
orkest
Heinrich knikte en lachte opnieuw en Dores
lachte mee.
nu, goeden avond, Dores. Studeer verder
maar prettig.
Blijft u nog een beetje, meneer Pfalzdorf;
het is zoo prettig als u er bent.
Vanavond niet. Ik wilde 'n uurtje uitgaan.
U bent vrij, schreeuwde Dores enthou
siast en pakte Heinrich bij den arm. Maar
dat is kolossaal. Dan gaat u mee naar „De
Jager!"
De Jager? Wat is dat?
Hebt u dat nie onthouden? vroeg Dores
een beet je verontwaardigd. De Jager bij de
Rijnbrug. Ons stamcafé!
Stam-café? Van wie?
De beide violisten en ik. Keung-nette hee-
ren allebei. U hoeft u heusch niet te schamen
om mee te gaan.
Me schamen? Hoe kom je er bijWacht
maar een oogenblikje; dan 8® me even een
beetje opknappen en m'n handen wasschen.
(Wordt vervolgd).
