De stichter van het Sovjet-rijk
ftj
Md w&ad wn dm <k$
Beiy speelhal vaü wind en toe
5AIADINE
HONIG'S JULIENNESOEP 6 borden voor 20 ets.
HET KAPERSNEST
TIEN JAAR GELEDEN
STIERF LENIN
DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK
Kijk9 een fïeseh
JJ
ZATERDAG 20 JANUARI
Zijn laatste dagen
JOSEPH CONRAD
De man, die een omwenteling ver
oorzaakte, die de wereld op
haar grondvesten deed
sidderen
Naar Siberië
NATIONALE
DRANK
In Duitschland
De triomftocht
Zijn daad
/luster amn/f,
l/k m£ö nu esn fjoot
CiEl/OrWFtl p/E uit-
stekeho 'voap Qivs
ODBLCtESCHlKT 15.
lus attitfen oaa/Z
PLAKKEN üEHQEQ i//N
KMjCiErt OM OEÜOOT\
y?Jooeobu>Mieu\**
volmaken
^NOEPDAAJK
\/'M?
JE SpELT
ME TOCH
HAAR. MJET
IMAT OP DE
touuu'
QtiTUMLHen or Sep oEkLEtneFiescN
MET Z'N LE SCHREVEN IMHQUO AL'
VEN, HEEM Eli WEER.
(tijkBENS ,K£EEC/SA
s^Npaar. drijft etM vc/i— jj
L5.0UDE EEE5CH.
tJCOA(HT EER5T DATfp\
U EDM STOA PAPIER OP Zoo)
*V\ VETS INZAT y
/OCH wat ALLEMAAL \'£Rp,EEL\
P/NC, HET 5 rr/ETi OAfiEEtA
\üüDE PLESCP, OP PEZEN T/;p
Y-'O /E H/Ep EEN poop VAM Dij
Rono zuualken' Ar
u naar de kerk j g onverwachte t
gaan, vóór het x^c-" vrew uww.n.
^SUPERIEURE
S LA O LIE
UNILEVER VERKOOPCENTRALE N. V. ROTTERDAM
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
1 ROMAN VAN
87.
In de geschiedenis der Sovjet zal de datum
van 21 Januari altijd in eere blijven, omdat
on dezen dag de dood wordt herdacht van
den stichter der Sovjet-republiek: Wladimir II-
jistj Oeljanof, die later den bijnaam Lenin zou
aannemen en den eersten en tevens definitie
ven stoot zou geven, waardoor een halve we
reld op haar grondvesten zou schudden en een
omwenteling van ongekenden omvang zou ver
oorzaken.
De eerste revolutionnaire woelingen in het
gemoed van Wladimir Oeljanof vonden hun
oorzaak in de retechtstelling van zijn eenigen
broer Alexander Oeljanof, die gearresteerd was
wegens een aanslag op den Tsaar en met en
kele vrienden werd opgehangen. Wladimir had
toen juist het gymnasium te Simbirsk verlaten
en zou aan de universiteit in de rechten gaan
studeeren. Vanaf dat oogenblik was hij een
onverzoenlijke vijand van het oude regiem.
Reeds als kind toonde Lenin een buitengewone
helderheid van geest en een ongekende werk
lust. Stapels boeken werkte hij door met groote
accuratesse en helder inzicht. Toen hij 17 jaar
was verliet hij dan ook het gymnasium met het
compliment: „Zeer begaafd, ijverig en nauwge
zet" en dit compliment was afkomstig van zijn
rector, den vader van.... den later en minister
Kerensky, een van Lenin's felste vijanden. Aan
de universiteit in Kazan zou de zoon uit het
laag-adellijk geslacht, Lenin, samen met zijn
lotgenooten, eveneens zonen van verarmden
adel en van ambtenaren talrijke nachten door
brengen in heftige disputen over het verschil
tusschen hun lot en dat van de rijkelui's zoon
tjes, die net als zij met drieën een klein ver
trekje moesten deelen om te leven, te slagen en
te werken. Het duurde niet lang of Wladimir
onderg.ng zijn eerste straf, een verbanning van
twee jaar naar het platteland. Deze verbanning
kwam hem van pas voor een diepgaande studie
van „Das Kapital" van Marx. Hij kwam daar
na aan de universiteit in St. Petersburg en ver
liet de hoogeschool na een reeks schitterende
examens, die hem de deur openden naar een
brillante carrière. Maar dezen weg zou hij niet
gaan. De advocatie, noch de handel hadden
eenige aantrekkelijkheid voor dezen aarts-sa
menzweerders. Marx werkte in hem na en onder
den schuilnaam Lenin, dien hij van zijn broer
had overgenomen, begon hij den strijd voor het
proletariaat en tegen de bourgeoisie. De ellen
dige toestanden in Rusland omstreeks 1890,
toen hongersnood en verdrukking het volk teis
terden dreven Lenin naar de overtuiging, dat hy
de armen zou redden.
De groote woordvoerder van het Marxisme
te dien tijde was Plechanow, die reeds geruimen
tijd buiten Rusland, in Genève woonde en daar
vryuit kon spreken, terwijl Lenin en zün ka
meraden steeds in de diepe geheimen van ka
mertjes en kelders het woord onder elkaar
moesten voeren en dan nog kans liepen door de
kozakken te worden overvallen. De revolutie-
prediking, door Plechanow begonnen, werd door
Lenin voortgezet maar onder veel moeilijker om
standigheden, nu de waakzaamheid der politie
aanmerkehjk werd verscherpt.
In 1895 brak een staking uit, die door Lenin
was veroorzaakt en die slechte betaling en hard
werk tot oorzaak had. Het waren voornamelijk
de wevers, die ontevreden waren. En de man,
die achter dit alles stond in het geheim was
Lenin. Nu pas kwam hy in zyn element, be
staande in de concrete feiten. Een droomer was
hy niet, met veronderstellingen liet hy zich niet
in. Hy sprak duideiyke taal en luisterde alleen
naar duidelijk waarneembare geluiden. De sta
king bracht hem vele aanhangers. Meer dan
duizend arbeiders werden in Sint Petersburg ge
arresteerd, gevangen gezet of gedeporteerd. Le
nin zelf, die ü'verig werd gezocht, was telkens
ontkomen, maar eindeiyk moest ook hij er aan
gelooven. Hij werd verbannen naar een Sibe
risch dorp, waar hij onmiddeliyk aan de studie
trok en zich niet, als zooveel anderen liet ver
leiden door wodka of wanhoop, die beide tot
zelfmoord voeren en reeds vele slachtoffers had
den gemaakt. Zijn vrouw en zijn moeder kwa
men by hem en zoo kon hij betrekkelijk rustig
werken in afwachting van het einde van zyn
straftyd. Het was voornamelijk de ontwikkeling
van de industrie, die hier zün aandacht in be
slag nam. Het was hem duidelijk, dat onder
geen conditie de industrie achteruit mocht gaan,
omdat de welvaart van een volk, ook van het
proletariaat, dat hy leidde, van een welvarende
industrie afhankelijk was.
In Maart 1900 was zijn straftyd voorby en
verhuisde hy weer naar St. Petersburg, waar
de strüd opnieuw werd voortgezet. Lenin was
nu nog voorzichtiger geworden, kleedde zich
niet opvallend, in tegenstelling met de gebrui
ken der revolutionnairen, droeg geen lange
haren, maar was gekleed als een eenvoudig
boer. Hij werkte thans op aandringen van Ple
chanow aan de stichting van een krant, die ,-De
Vonk" zou heeten, en aan de voorbereiding van
een congres, waar hy het woord zou voeren.
Kort daarop werd hij echter weder gearresteerd,
doch na zeven dagen weer vrij gelaten en het
eerste nummer van „De Vonk", gedrukt in een
geheime drukkerij te Miinchen, verscheen aan
het einde van 1900 en duizenden exemplaren
werden over de grens Rusland binnengesmok
keld. Spoedig verrezen ook in Rusland geheime
drukkersen. Lenin zelf bleef in Duitschland,
waar zyn vrouw zich spoedig by hem voegde.
Van daaruit schreef hy" tegen het heerschend
regiem, voor de loonen der arbeiders. Hij richt
te een eigen postdienst in, die alle woningen
bereikte, liet een wacht organiseeren om de
spionnen van de regeering te bewaken, kortom,
drong vanuit het buitenland door in alle huizen
van stad en dorp. En zoo dreef hy zijn aanhan
gers, langzaam naar de groote Partij, waarin zy
eens verzameld zouden worden. Het werd een
felle stryd in „f)e Vonk" en Lenin ontzag zyn
tegenstanders allerminst. De opstandigheid on
der het volk werd steeds grooter en na een wild
congres in het buitenland namen Lenin en Ple
chanow alleen de leiding van hun krant op zich,
na enkele tegenstanders verwijderd te hebben.
Naast het revolutionnaire comité in Rusland
werd ook een centrale in het buitenland ge
vestigd, die het laatste woord sprak in partij
aangelegenheden.
In 1905 brak wederom een staking uit en
keerde het volk zich tegen den Tsaar. Men trok
naar het Winterpaleis om te demonstreeren,
doch werd door de geweersalvo's uiteengedre
ven. De revolutie begon reeds langzaam op te
duiken. Op dat oogenblik, toen de eerste aan
val was gesmoord, reisde Lenin op eenvalschen
pas naar St. Petersburg om een nieuwen op
stand voor te bereiden. De eerste arbeidersraad
werd gesticht. De scheuring tusschen Mensje-
wiki en Bolsjewiki begon zich meer en meer af
te teekenen. Verscholen bezocht Lenin de ver
gaderingen, waar hij zonder ontdekt te worden
niet kon optreden, doch waar hy alles wat ny
hoorde yverig noteerde. Trotski was voorzitter
van de eerste Sovjet, die in 1905 met 150 man
werd gearresteerd. Kort daarop volgden de eerste
barricadegevechten, die in bloed werden ge
smoord. Een klein aantal scherpschutters vocht
tegen een groote overmacht en moest natuurlyk
het onderspit delven. Een overwinning werd het
allerminst, hoezeer Lenin daarop ook gerekend
had. Tegen de macht van generaal Doebastow
was nog niets uit te richten, al telde Lenin een
aanhang van 150.000 man. Een goed deel hier
van verhuisde spoedig naar Siberië en de macht
der Bolsjewiki was weer eens gebroken. Lenin
werd ziek, kreeg koorts, maar werkte onverdro
ten verder aan zyn groote plannen en zag in
1911 zijn arbeid „beloond" met een staking van
137 duizend arbeiders. Vertegenwoordigers van
soldaten, matrozen, arbeiders en boeren bezoch
ten den leider en in 1913 ontvangt hij, wonend
aan de Russische grens, de fractie uit de Doe-
ma, die met hem kwam onderhandelen. De
„Prawda" wordt gesticht en bereikt spoedig een
abonnementenaantal van 30.000.
Toen brak de oorlog uit en geruimen tyd
hoorde Lenin niets meer uit Rusland. Hij woon
de nu met zyn vrouw in Ziirich, terwyl in Rus
land de bolsjewistische fracties ruzie maakten
met de ooriogscomité's. In dezen tijd was Ras-
poetin aan het Hof gekomen en liet daar zyn
geweldigen invloed gelden. Het militarisme vier.
de hoogtij en men moest Lenin heeten om door
al deze uiteriykheden heen te zien naar de verre
toekomst, die de vervulling van zyn idealen zou
brengen. Een „revolutie" van de hoogere krin
gen bracht Raspoetin ten val. Prins Joessoepof
vermoordt hem in zijn eigen paleis. In den fei
len winter van 1917 breekt weer een staking
uit en de verhongerde menschen stroomen de
straat op om revolutie te maken. Het comité
der bolsjewiki richt een manifest tot de vrou
wen, de massa verheft zich, plundert, en het
Tsarisme begint te wankelen. Een bedreiging
van den commandant der hoofdstad maakt geen
indruk meer. De Tsaar vertoeft aan het front
en houdt zich bezig met de zaken van den ge-
neralen staf. De sovjet rukt de Doema binnen,
maar nog was dit geen definitieve overwinning.
Kerensky, de mensjewiek, neemt de regeering
in handen en de Romanoffs worden van den
troon vervallen verklaard.
In dit jaar zag het er naar uit, dat de an
archie bezit zou nemen van Rusland. Maar
Lenin stond weer op de bres. Hy verneemt het
groote nieuws van <fe Voorloopige Regeering en
leest in de bladen, dat alle vrienden terug kun
nen komen naar Rusland. Andere berichten zijn
hiermede weer in tegenspraak en Lenin schrijft
een reeks brieven uit de verte, waarin alle
kameraden ziln stem herkennen. Hij maakt dan
zyn beroemde reis door Duitschland in een ver
zegelden trein en komt in Stockholm aan, waar
zyn vrienden hem van nieuwe kleeren voorzien,
die hii slechts gedeeltelijk accepteert onder de
verklaring, dat hij geen plannen heeft om in
Rusland een kleerenmagazyn te openen. Men
wacht op den volgenden trein om de grens over
te steken, nu hy van uit Stockholm zoover
mogelyk Rusland genaderd is. Hy weet nog niet
of hy met zyn vrienden zal gearresteerd wor
den. Men nadert de hoofdstad en een reus
achtige menigte is aan het station aanwezig.
Verbaasd kykt Lenin op, en een duizendvoudig
gebrul „Lenin!" verwelkomt hem. In den salon
van den Tsaar wordt hy gehuldigd. Hij spreekt
de menigte toe en fascineert haar als
altyd. De Internationale is niet van de lucht.
De man, die in ballingschap voor de arbeiders,
soldaten en matrozen werkte en zijn schitteren
de carrière opofferde voor het proletariaat, is
in hun midden en neemt verlegen de hulde in
ontvangst. In het paleis der keizerlijke danseres
zetelt thans Lenin, de leider der revolutie. In
alle groote zalen van St. Petersburg, waar vroe
ger de aristocratie byeenkwam, spreekt Lenin
in vergaderingen der proletariërs. Hii heeft te
strydeu tegen vyanden in eigen kamp, tegen
kortzichtigen, tegen de mensjewiki. Duizenden
propagandisten trekken het land in om de re
volutie te prediken. Alle macht aan de Sovjets,
is de leus. De regeering begint Lenin tegen
te werken. Men zoekt hem, acht hem een groot
gevaar voor de Voorloopige Regeering en dat
Is hy ook. Generaal Kornilof, verbolgen over de
slappe houding der regeering, rukt op en ver
liest. In de verwarring, die ontstaat, zoekt Lenin
de macht in handen te krygen. Hy schryft felle
artikelen, spoort zyn volgelingen aan op te tre
den, waarschuwt voor den schoonen schijn van
Kerensky's regeering, die hy nauweiyks revo-
lutionnair acht, weigert een coalitie met hem.
Tydens een vergadering tusschen bolsjewiki,
mensjewiki en gematigde socialisten wordt het
Winterpaleis beschoten, Kerensky vlucht. Tot
president der nieuwe republiek wordt benoemd
Wladimir, Iljitsj Lenin! Geweldig is de ont
vangst in de eerste Radenvergadering, als men
hem herkent met zyn beginnend baardje, dat
hy een tyd lang by wyze van vermomming
afgeschoren had. Hy draagt een gewoon pak en
een te lange broek, maar hy is de redder van
het volk. Na een strijd van dertig jaar zit hy
voor de afgevaardigden uit alle streken van
Rusland. Voor het eerst verlaat hij zijn schuil-
plaatst en treedt voor het forum van de wereld.
Nu begint pas de stryd. Hy, die de revolutie
losstiet, moet haar nu bedwingen. Hij moet
brood en leven geven aan duizenden, die in
hem vertrouwen. Zijn macht is groot, maar
ongelooflyk zwaar is zyn taak.
De troepen van Kerensky rukken op naar
St. Petersburg. Ze worden teruggeworpen en
daarmede verdwynt de laatste tegenstand.
Voortaan zullen in de regeering alleen zitting
hebben de mannen met armelyke kleeren en
slappe boordjes. De congressen volgen elkaar
op. De opbouw moet beginnen, want nog heeft
het volk honger. De „heerschappij der verne
derden" is begonnen. De soldaten verlaten het
front. Lenin staakt den oorlog, accepteert den
vrede van Brest Litowsk, vecht weer tegen te
genstanders uit eigen gelederen. In theorie was
hy tegen geweld, aldus verklaarde hij, maar
niemand meer dan hy zou geweld moeten ge
bruiken om zijn plannen te kunnen doorzetten.
Na de eerste vermoording der officieren breekt
het verlangen door om de officieren te ge
bruiken voor de reorganisatie van het leger,
lI-Mt particuliere bezit wordt afgeschaft, de
agrarische wetten worden doorgevoerd. De
Tsjeka treedt in werking en richt onheilen aan,
ook buiten toestemming van Lenin. Een aan
slag wordt op hem gepleegd door een vrouw,
die gegrepen en ter dood gebracht wordt. De
dictator wordt ziek, herstelt en valt weer terug
in een verzwakking. Het partywerk wordt steeds
moeilijker voor hem en het aantal tegenstan
ders neemt toe. Zijn droomen gaan uit naar
een wereldrevolutie. Hy krygt contact met het
buitenland, moet conferenties laten beleggen
en stuurt zyn afgezanten. De nieuwe Interna
tionale wordt gesticht in 1919. Pelgrims uit Afri
ka en Indië komen hem bezoeken. De alleen-
heerschappy der bolsjewiki was een feit gewor
den.
In 1923 overvalt hem zyn ziekte opnieuw. Het
wordt een langdurige geschiedenis. Lenin
droomt over het verleden en de toekomst. Reeds
drie Jaar lang is hij de oude niet meer en op 21
Januari 1924 blijft hy in een verstikkende
koorts. De laatste maanden had hy de regee
ring uit handen moeten geven. Een villa bui
ten St. Petersburg was zyn laatste verblyf. De
man. die een halve wereld deed omwentelen,
die duizenden den dood injoeg, die zyn leven
en zyn werk gaf aan zijn volk, aan de armen,
die de bloedige dictatuur van het proletariaat
vestigde en de profeet was van het uiterste
gegaan in de eeuwigheid, die hy niet erkende.
De afgrijslijke gevolgen van zyn theorieën heb
ben de plaats ingenomen van de idealen, die
een anders gerichte wil van dezen grooten geest
had kunnen verwezenlyken.
DE BEREIDINGSWIJZE STAAT OP IEDERE FLESCH
In de laatste jaren der vorige eeuw bezat
kapitein Price een kanon, waarover de heele
omtrek sprak. Op zichzelf was er niets merk
waardigs aan dit schietwapen, 't Was maar een
eenvoudig bronzen kanon, dat met een affuit
rustte cp een met gras begroeid heuveltje, ver
sierd met een rand van schelpjes. Het stond op
eenige schreden van een vlaggestok, in rechte
lijn met de deur van de villa, die kapitein
Price bewoonde.
Maar één ding stond vast: het kleine kanon
was verschrikkelyk om te hooren. Op Kerst
avond met het slaan van twaalf loste Price een
schot. Dit was het sein waarop allen wachtten,
die Kerstliederen onder de vensters zongen.
Ook loste hij een schot op Oudejaarsavond, op
den sterfdag van admiraal Nelson. Ook op den
verjaardag van koningin Victoria gaf het kanon
een teeken van leven. Op z'n eigen geboortedag
loste hy het verscheidene malen en ook z'n
vrienden Carp en Smurke bewees hy op hun
verjaardag gelijke eer. Hy loste het bij alle ge
beurtenissen van belang, die hem ter oore
kwamen.
Kapitein Price was om z'n kanon zeer popu
lair, vooral onder de straatjeugd. In groepjes
leunden ze om het hek om het hem te zien
poetsen. Ze droomden er van en meer dan één
vatte het plan om te trachten wat kruit te be
machtigen en dan des nachts een schot te los
sen, dat de heele stad van schrik zou doen
opspringen.
Maar de vrouwen uit de buurt droegen den
kapitein een minder goed hart toe. Elke vrouw
toch heeft een natuurlyke vrees voor vuurwa
pens. Speciaal waren ze bang voor 't kanon
van kapitein Price. Juffrouw Fogg, een weduwe,
die aan den voet van den heuvel woonde, was
een vyandin van het bronzen kanon. Het wek
te dan ook de grootste verbazing in de heele
streek, toen een advertentie in het plaatselyk
blad de lezers en lezeressen in kennis stelde
van het voorgenomen huwelyk tusschen John
Price en Milly Fogg. Afgescheiden van het ka
non, was dit hpwelyk iets buitengewoons.
De kapitein was, ofschoon gepensionneerd,
nog betrekkelyk jeugdig van voorkomen en z'n
bruid was een weduwe zonder kinderen. Arm
in arm zag men nu dagelyks kapitein Price en
juffrouw Fogg door de hoofdstraat van het
stadje wandelen.
Het huwelijk zou op zekeren Woensdagmorgen
gesloten worden. Drie weken te voren bracht
juffrouw Fogg een gedeelte van den dag door
op de villa van den kapitein, om hier en daar
eenige wijzigingen in de schikking der meube
len aan te brengen.
Stralend van genoegen begaf zy zich naar
den tuin, waarheen kapitein Price de wyk ge
nomen had om haar het veld geheel vry te
laten. Daar zag ze haar verloofde, die met op
gestroopte mouwen een bezemsteel in den mond
van z'n kanon stak.
„Wat doe je daar toch?" vroeg ze, en wierp
een onrustigen blik op het oorlogstuig.
„Ik heb het van binnen en van buiten schoon
gemaakt," zei de kapitein met een lachje van
voldoening, „en heb het voor den as. feestdag
dubbel geladen. By onzen terugkeer uit de
kerk zal ik het lossen."
„Dat zal je niet!" sprak de weduwe, op ge
biedenden toon; „ik heb genoeg van dat ver-
schrikkelyke ding. Ik wil het niet, versta je?
Toen ik daar beneden woonde," was het al erg
genoeg, maar nu zoo dicht by, neen, nooit meer!
Nooit!"
Kapitein Price keek haar versuft aan. ,,Wat?"
stamelde hy, „zal ik geen schot mogen lossen
op den dag van myn huwelijk?"
„Neen" klonk het vastberaden uit den mond
van z'n verloofde, „evenmin als od een anderen
dag. 't Is eenvoudig belachelijk. Je ïykt wel een
kleine jongen. Ik verklaar dat ik geen uur by
dat kanon wil leven."
Het bloed steeg den kapitein naar de wangen.
„Ik zal het schot lossen op den dag van myn
huwelijk." zei hy, vastbesloten.
„Dat zal je niet. In elk geval niet op den dag
van je huwelijk met my. Zoolang ik je vrouw
zal zyn, zal je geen schot meer lossen. Het beste
zou wezen het nu maar te ontladen."
Kapitein Price schudde het hoofd. „Er is
maar één middel om het te ontladen," lachte
hy zegevierend, „het schot te lossen."
„Welnu, los het dan, maar als ik vertrokken
ben. Dat zal dan de laatste maal zyn. Met die
dwaasheid moet het nu maar uit wezen."
,,Er is nu geen reden om het te lossen," zei
de oude zeeman korzelig. „Ik alleen zorg voor
mijn kanon. Op den dag van ons huwelyk zal
ik het schot te uwer eere lossen."
„Kapitein Rrice.
ik zal niet met
kanon ontladen
is. Begrepen? Je ontknoopmg
weet nu waar 't
op staat. Het is
m'n laatste woord."
Het kanon zweeg den heelen avond, den hee-
len dag en ook den volgenden dag. Wat er in
de woning van juffrouw Fogg voorviel, zal wel
altyd een geheim blyven. Eenigen zeiden dat
ze den heelen nacht wakend doorbracht met
spanning het schot verbeidend, anderen be
weerden dat zy zich van het heele geval weinig
aantrok.
Het kanon zweeg ook den tweeden dag, den
geboortedag van William Pitt, den grooten En-
ge'schen staatsman. De heele stad volgde de
ontwikkeling van het geval met spanning
Nooit was er een schot met zooveel belangstel
ling verbeid; 't zou het teeken zyn der onder
werping en overgave van kapitein Price. Geen
geluid echter verbrak de stilte van het lande-
ïyke stadje. Er werd over niets anders gespro
ken. De meeningen waren verdeeld. De aan
hangers van juffrouw Fogg maakten de op
merking, dat de kapitein kribbig en eenzelvig
was geworden en z'n vrienden ontweek, terwyl
zy volgens haar gewoonte uitging en een opge
ruimd gelaat vertoonde.
Weder verliep een dag, de vierde vóór den
huwelijksdag en de vrienden van den kapitein
begonnen zich ongerust te maken. Zulk een
stand van zaken, zeiden ze, zou toch niet voort
kunnen duren. De verjaardag van koningin
Victoria zou een eind aan 't conflict maken De
dag kon niet voorbygaan zonder een eeresaluut.
Voor de eerste maal echter dat de kapitein de
villa bewoonde, werd het feest der koningin
niet door het kanon ingeluid. Dit verzuim wekte
de ergernis van vele burgers op. De notabelen
schudden het hoofd en verklaarden in hun
wijsheid dat men op alles bedacht moest zyn.
Maar midden in den nacht werd de heele
stad door een geweldigen knal uit den slaap
wakker geschud. Zulk een geluid hadden de
bewoners nog nooit gehoord, zy richtten rich
verschrikt in hun legersteden op. Spoedig ver
toonden zich eenige hoofden voor de vensters.
„Heb je het gehoord?" riep men elkaar toe.
„Zou het het kanon van kapitein Price zyn?"
„Zeker, het geluid kwam uit de richting van
z'n huis."
En door de heele stad ging het van mond tot
mond: „Kapitein Price heeft z'n kanon ontla
den; kapitein Price heeft zich overgegeven."
Maar.... niemand was in z'n bed hooger
opgesprongen dan de kapitein zelf en wel om
de eenvoudige reden dat het kanon zich vlak
onder 't venster van z'n kamer bevond.
Het kanon! Het kanon! Iemand had het schot
gelostde een of andere straatjongen of
plaaggeest!
Brommend en mopperend trok hy z'n broek
en pantoffels aan en snelde naar den tuin, die
door het vriendelijk licht der maan beschenen
werd. Het kanon rookte nog. Daar ontdekte hy
eensklaps een menschelijke gestalte op het gras
uitgestrekt. Een vrouw lag daar.
Kapitein Price boog zich over haar heen en
hy herkende haar.
„Ha!" riep hy, „ben jy het Milly? Milly, lief
ste, wat beteekent dat?"
Juffrouw Fogg opende de oogen. „Ben jy het
John?" vroeg ze. „Ik wist niet dat het zoo gauw
zou afgaan en zoo'n leven zou maken."
Het huwelyk ging op den vastgestelden dag
door, maarhet kanon zweeg voor altyd.
A 11*% op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorv
/lllC U.U OTITIC O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen
verlies van een f Cf)
dülm of wijsvinger O Om"'
been of arm J
rwaarden tegen f 9/1/1/1 bil levenslange geheele ongeschiktheid tot werkendoor f JCfl by een ongeval met f O Cfl by verlies van een hand f 1 O C oy
F OOOOm" verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen f O Om" doodelijken ailoop £tOOm~ een voet of een oog# iZiOm" du
by een breuk van f40m- by verlies van "n
anderen vinger
«MmtmmtmrmmimmmiiJHrmiimimimmHmmtiimtmmtnimt;
GumHUuiuiiuuiiHiiiniiiiuiiiiniiUHiuiiiuiiiuuuiiiiHuiiuuiuiiuiiiz
(Korte Inhoud "an het voorafgaande: Kemp.
een Engelechman uit Kent wykt met Carlos
Rlego uit naar Jamaica, geholpen door den
verloofde van zün zuster Veronica Ralph
Rooksbv Hier komt hll ln kennis met den
rechter O'Brien en met Don Ramon, die
Kemp willen overhalen dienst te nemen by
zeeroovera. die Rto Medio als basis hebben
Kempt vlucht maar wordt later weer door
de zeeroovers gevangen genomen en naar
Rio Medio gebracht, waar hll gastvrU
ontvangen wordt door Don Balthasar
Hier leidt men hem aan het sterfbed van
Carlos Het gepeupel elscht de uitlevering
van Kemp en doet als Carlos luist gestor
ven ls. een aanval op het huls. waarbit Don
Balthasar door een kogel wordt getroffen
en stervend Ineen zakt Als tUdens de be
grafenisplechtigheden de aandacht afgeleid
ls vlucht Kemp met Don Balthasar's doch.
ter Seraflna en wordt opgenomen on het En-
gelsche schip „Llon" De Engelsche koop
vaarder wordt echter achtervolgd en Kemp
verlaat met Seraflna en Castro tljdeiyk het
schip, dat hen later weer zal oppikken. Tij
dens den storm slaat hün boot om Ze worden
op de kust geworpen en verbergen zich ln
een spelonk, waar zil aaar O'Brtui wm-ssn
belegerd L
Van wat er verder gebeurde herinner ik my
niets. Eerst vier en twintig uur later ont
waakte ik uit een toestand, half slaap, half
bewusteloosheid. Ook Seraphina had een derge-
ïyken toestand doorgemaaktMaar nu waren
wy als tot nieuw leven gekomen, met een groot
gevoel van rust, 't voorwerp der teedere zorgen
van het goede echtpaar.
Ze stonden ons ten dienst met bereidvaar
dige hand en bleven, gereed op het minste
teeken, vlak bij elkaar in gespannen oplettend
heid. Nu en dan stootte ze haar man met
haar dikken elleboog tegen zyn ribben en
prevelde: „Haar geliefde."
zy was gelukkig, wanneer Seraphina haar
aan haar voeten liet zitten en haar har.d vast
liet houden. Vormeloos neergezakt op een laag
stoeltje zat zy die dan te slaan met zachte
klapjes.
„Waarom zoo ver weggaan van je oude min,
lieveling van myn hart! Ach! liefde is liefde
en we hebben maar één leven te leven, maar
dat Engeland is zoo ver zoo erg ver weg."
zy knikte langzaam met haar hoofd; en ook
voor ons verlangen leek Engeland heel ver
verwijderd, een gelukkig eiland over de zeeën,
een verblyf van vrede, een heiligdom van
liefde. Er lag ons geen andere weg open. dan
die van Sebright's plan.
De geheimhouding van ons verblyf op de
hacienda was in zekeren zin mislukt, hoewel
er geen reden was te veronderstellen, dat de
twee vaqueros er over gesproken hadden.
Onze aankomst vroeg in den ochtend was,
isoo ver we wisten, onopgemerkt gebleven.
Alle gronden van het landgoed lagen heel
afgezonderd van de wereld, en die afzonde
ring was door geen enkelen spionneerenden
handlanger van O'Brien verbroken. Hier leek
het 't eenige deel van Seraphina's groote bezit
tingen, dat volkomen haar eigendom gebleven
was. Geen zweem van nieuws bereikte ons in
onze schuilplaats, voor den vierden avond, toen
een der vaqueros aan Enrico kwam berichten,
dat hy, rijdend langs de grenzen van de lande
rijen, gestooten was op een troepje soldaten
der infanterie, gekampeerd aan den zoom van
een klein bosch.
Dienzelfden avond verlieten wy de hacienda.
Het was juist een donkere sterrennacht.
Achter ons, aan de poort, klonk nog het zacht
gejammer 'na der oude vrouw.
„Zoo ver! Zoo erg ver!"
Wy lieten de lange straat van het slavendorp
links liggen en daalden langs de zachte
helling van den boschweg af naar het
riviertje. Seraphina's haren waren verborgen
in den bol van een grooten sombrero en, in
een lossen, wyden mantel gewikkeld, geleek
zy zoo zeer een vaquero, dat men verwonderd
was niet een gerinkel van sporen te hooren.
Enrico had my van top tot teen uitgerust
met zyn eigen kleeren. Hy droeg een lantaarn
voor ons uit «n wy volgden over het korte gras
den bevenden, zwaaienden lichtkring.
Niemand anders vergezelde ons, daar de be
manning van het vrachtschip reeds aan boord
onze komst afwachtte.
De mast verscheen boven het dak van
enkele lage loodsen, die gegroepeerd stonden
om een korten houten trekdam. Enrico hief,
toen wy aan boord stapten, zyn lamp hoog op
om ons by te lichten.
Geen woord werd er gesproken, de vyf negers
op het schip (Enrico stond in voor hun be
trouwbaarheid) deden alles geluidloos, bijna
onzichtbaar. In de hoogte ratelden alleen zwak
enkele blokken.
„Enrico,"' zei Seraphina, „vergeet niet een
steenen kruis op het graf van den armen
Castro te plaats."
„Neen, senorita. Moge u jaren van geluk ken
nen. wy zouden allen ons leven voor u hebben
willen gevenHerinner u dat en vergeet ook
niet de levenden. Uw kindsheid is de troost
geweest van myn arme vrouw voor het verlies
van onzen kleinen jongen, uw voedsterbroer,
die gestorven is. We hebben veel van onze
genegenheid voor hem, die onzen ouden dag
ontzegd bleef, op u overgedragen.
HU stapte van de reeling terug.
„Ga met God!" zelde hy.
De zwakke bries vulde het zeil en de om
trekken van de kade en de loodsdaken zonken
terug in den somberen achtergrond van het
land, maar de lantaarn in Enrico's handen
bleef roerloos schynen aan het eind van den
strekdam, tot een kromming van den stroom
hem uit het gezicht deed vedrwynen.
Zachtkens gleden wy voort tusschen de
oevers. Nu en dan schuurden strooken riet en
bies, in het donker ruischend, langs den rand
van het schip.
Het roer maakte een zacht krakend geluid;
de bevelvoerende zwarte was oud en schraal
gebouwd en geleek op Cesar, den majordomus,
zonder diens pracht van fluweel en gouden
tressen. Het was een heel goed zeeman, geloof ik,
zwUgzaam en scherpzinnig. Op zyn tochten naai
Havana had hij de „Lion" dikwijls gezien en
hy zou haar, verzekerde hy my, tuschen een
heel leger schepen herkennen.
Toen ik hem had uitgelegd wat van hem,
overeenkomstig Sebright's programma, verwacht
werd, kwam een vreemde grijns van een glim
lach de beenige, sombere vormen van zyn
Afrikaansch gezicht verstoren.
„By ongeluk aan boord vallen, senor. Si!
Nu, by St. Jago van Compostella, den patroon
van onzen hacienda, u zult zien, hoe die oude
Pedro die het schip al voert zoolang het
bestaateven prachtig een ongeluk kan krijgen
als een kleine schelm van een jongen met een
gestolen boot."
Na deze woordrijke verklaring sprak hy
geen woord meer tegen ons. Hij gaf zUne be
velen op zachten, gedempten toon, en de andere
vier kloeke zwarten, in de kracht des levens.
voerden ze in stilte uit.
Seraphina zat op een klos kabeltouw onder
de verschansing; de oude Pedro aan het roer
tuurde onder het vlak van zyn hand en
trachtend mij zoo weinig mogeiyk aan 't ge
zicht bloot te geven, hielp ik hem naar de
„Lion" uitzien.
Ten slotte, daar was ze. Ja! Neen! Ja toch!
Een verpletterende last viel van myn borst.
Samen hadden wy het schip herkend, de oude
Pedro en ik.
Nu moest het laatste deel van Sebright's plan
dadelijk uitgevoerd worden. De fokkemast van
het suikerschip leek te spiyten, ons groote zeil
schudde en voor ik twee keer adem had ge
haald, waren we met den boeg midden op de
bazaanskettingen van de Lion gestooten met een
geraas dat een uitdrukking van oprechte zorg
bracht op het gezicht van den ouden neger.
Hy had de heele zaak met de meest overtuigende
vaardigheid uitgevoerd; zonder zelfs maar naar
het schip te kyken. wy hadden onze rol ge
speeld, maar de mannen van de „Lion"
schenen in de hunne grooteiyks te falen. Van
al de gezichten die bij den schok langs de
reeling verschenen, vertoonde er geen enkel een
zweem van verstandhouding. Al de laadpoorten
waren dichtHun verrassing en gevloek
leek my ontstellend natuurlyk; met ormoozele
vlugheid spanden zy zich in met staven en
boothaken onze schuit van zich ad te duwen.
Niemand scheen my te herkennen; Seraphina
natuurlyk evenmin, want die had, van hals tot
voeten in dien mantel en met haar sombrero
op, voor een vaquero kunnen doorgaan. Ik
durfde hen niet in 't Engelsch toeroepen uit
vrees aan boord van de schepen in het rond
gehoord te worden. Ten siotte verscheen
Sebright zelf op de campagne.
Hij wierp slechts een blik over boord.
(Wordt vervolgd)
