REINIGT M
MESSEN
EN V
6
mm
mn
De vertrouwelinge van Raspoetin
FORT-MYSTERY
RUSSISCHE INTRIGATIE
Massa-examen
DONDERDAG 8 MAART 1934
Anna Virubowa, vroegere hofdame
van de Tsarina is te Londen
geheel verarmd
gestorven
De geheimen van het
Tsarenhof
Dwergenorganisatie in
Hongarije
In de Missie
Regeeringsvolmachten
in Polen
Bolivia's antwoord aan
den Volkenbond
Voorschot voor Britsche
Oceaanreus
V. 3BN-
De Oosterspoorweg
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
nun
door
Katharina en Robert Pinkerton
Te Londen is onlangs in een toestand van
volkomen verarming gestorven Anna
Virubowa, een raadselachtige vrouw, die
als de vertrouwelinge van den Russischen
wondermonnik Raspoetin gold en achter de
schermen der Russische geschiedenis een ver
schrikkelijke rol heeft gespeeld. De dood van
deze vrouw brengt een der geheimzinnigste
hoofdstukken der historie opnieuw in herin
nering en is interessant, nu juist het proces
van mevr. Joessoepoff, de echtgenoote van
Raspoetins moordenaar, te Londen ten einde
ging.
Anna Virubowa had Raspoetin leeren kennen
in het huis van de grootvorstin Militza. Evenals
de vorstin geraakte zij spoedig verliefd op den
geheimzlnnigen monnik. Deze vrouwen be
schouwden het als een vaststaand feit, dat
Raspoetin door God was gezonden om te
waken over het Russische tsarenpaar. Dat de
invloed van Raspoetin gedurende lange jaren
het Russisch hof kon beheerschen, was ten
slotte slechts te danken aan de bemiddeling
van Virubowa, die zorgde voor geheime samen
komsten.
Men zou geneigd zijn te meenen, dat deze
geheimzinnige vrouw een bijzondere, buitenge
wone schoonheid was. Juist het tegendeel was
het geval. Ook in haar jeugd was Anna
Virubowa allesbehalve een knappe vrouw. Zij
ging altijd zonder eenigen smaak gekleed. Haar
gezicht en haar voorkomen waren heelemaal
niet aantrekkelijk. Toch speelde zij het klaar
een voorname rol te spelen. Samen met haar
zuster, Alexandra Pistolkors, behoorde Anna
Virubowa tot den z.g. „intiemen kring" van den
wondermonnik.
Toen langzamerhand de praatjes aan het hof
zich al te veel gingen bezig houden met den
invloed van Raspoetin op de tsarenfamilie, be
sloot Nicolaas II den monnik alleen nog op
neutraal terrein te ontmoeten. Daarbij speelde
Virubowa haar noodlottige rol. Eiken morgen
riep ze in opdracht van het hof Raspoetin aan
de telefoon om met hem de plaats van samen
komst af te spreken. Gewoonlijk was dit een
naburig huisje van Zarskoje Selo, n.l. de par
ticuliere woning van Anna Virubowa. In haar
vertrekken werden meerdere voor het lot van
Rusland beslissende besluiten genomen. Steeds
was de intrigante er op bedacht uitvluchten te
vinden om de afwezigheid der tsarin aan het
hof te verontschuldigen. Dikwijls gebeurde het
ook, dat Raspoetin om onbegrijpelijke redenen
eenigen tijd verdween. Dan moest Virubowa
te hulp komen om den onontbeerlijken wonder
monnik terug te halen.
Anna Virubowa was ook de vrouw, die
Raspoetin het laatst zag, alvorens hij in den
nacht van 16 December 1916 dcor vorst Joes
soepoff werd vermoord. Daar zij tot dan toe
steeds de verbinding had gevormd tusschen den
wondermonnik en het hof, viel haar thans ook
de taak ten deel de tsarin in te lichten over
het verdwijnen van den „lieven vriend."
In 1917 werd Virubowa door revolutionnaire
De in Hongarije levende 261 dwergen wilden
zich binnenkort in een bond aaneensluiten. De
leider der vreemdsoortige beweging verklaarde,
dat de dwergen wilden gaan strijden voor de
hun toekomende rechten.
Zij verlangen, dat men hun met het oog op
hun lichaamsgestalte in alle verkeersmiddelen,
theaters, bioscopen en andere plaa.sen van ver
maak, een reductie van 50 procent zal verlee-
nen.
Alsmede wilden zij de bepaling van de wo-
ningbouwwet zoodanig gewijzigd hebben, dat in
sommige gevallen zal worden toegestaan om in
de nieuwe huizen kleinere kamers te maken.
De dwergen zijn voornemens het volgende
jaar in Boedapest een wereldcongres te organi-
seeren. Zij rekenen erop, dat hieraan door ruim
6000 dwergen uit alle deelen der wereld zal wor
den deelgenomen.
matrozen gevangen genomen, juist op het
oogenblik dat ze over de Finsehe grens wilde
gaan. Maandenlang verbleef de voormalige
hofdame der tsarin in de Sovjet-gevangenis.
Dat Anna Virubowa niet werd terechtgesteld
en later naar Engeland kon vluchten, wordt
thans nog als een wonder beschouwd.
Zelden was een vrouw bij het Russische volk
zoo gehaat als Virubowa. Nadat het haar ge
lukt was naar het buitenland uit te wijken,
bleef zij een tijd lang in opspraak door de pu
blicatie van haar gedenkschriften. Ook toen
destijds de vermeende dochter van den tsaar
te voorschijn kwam, werd de naam van Anna
Virubowa veel genoemd.
En thans is het leven dezer vrouw, die eens
tot de invloedrijkste persoonlijkheden van Rus
land behoorde, in een bescheiden Londenscb
hotel op droevige wijze beëindigd. Als een
schim uit het verleden is haar naam nog eens
komen opduiken! Precies weet men niet wat
er aan deze vrouw valsch en wat echt was.
Het grootste en belangrijkste deel van haar
geheimen en haar kennis van de mysteriën
van het tsarenhof zal zij wel in het graf heb
ben meegenomen.
Een aardig tafereel van een massa-examen
in de Missie schetst Pater C. Smoor, van
de Witte Paters te Astrida in Roeanda.
Bij het examineeren wordt duidelijk in prac-
tijk gebracht de oude stelregel lex orandi lex
credendi: in het gebed is de geloofsleer ver
werkt. In Astrida worden elke drie maanden
ongeveer 250 candidaten voor het H. Doopsel
geexamineerd.
Kinderen beneden de 15 jaar moeten de mor
gen- en avondgebeden van den kléinen cate
chismus van buiten kennen. Ook moeten zi) iets
van de leeskunst verstaan. Aan ouderen tot
veertig jaar toe vraagt men bovendien ook een
en ander uit den kleinen catechismus; voor
moeders echter, die een kind op den rug en
nog enkele kleuters thuis hebben, is men zoo
tegemoetkomend mogelijk bij het examen Bo-
Ö-tji aruje/Tk
vn cU ètjjvaun/utixÉbl lup»
nooït a>a.aH^tm.onu(n
7a/w al* ouuJjo-uj-lHjdd. -k<xn%
nat hil/uttdjL. in-orch/r. qiuydj
<i
KJLfrn/m&rK
V-, M
LTKVIM
DROOG
K EERST DÖ«*
op borstel i-'aT
UROQö
ven-de-veertigers volstaan met de kennis der
morgen- en avondgebeden. Van allen eischt men
natuurlijk de hoofdwaarheden van den chris-
telijken godsdienst.
Hoe dat examen toegaat, verhaalt Pater C.
Smoor, broeder van den dichter Pater dr. A.
Smoor, in het Maartnummer der Annalen van
de Witte Paters. Hij schrijft:
Voor diegenen, wier onderricht nog slechts
van jongen datum is, bestaat er maar weinig
kans van slagen, maar allen willen toch geëxa
mineerd worden en ge zoudt hun geen grooter
verdriet kunnen aandoen, dan door ze zoo maar
zonder meer naar huis te sturen.
We examineeren dorps- of liever schoolsge-
wijs, dat wil zeggen, dat allen, die in dezelfde
localiteit door denzelfden catechist zijn onder
richt, tegelijkertijd worden opgeroepen.
Het examen heeft plaats in de lokalen, waar
we den catechismus geven. Zoodra men den
naam van de localiteit afroept, stormen ze
naar binnen. Nadat ze zich langs den muur in
rij hebben opgesteld, worden ze door de exami
natoren, da. door een Pater bijgestaan door een
schare catechisten, onder handen genomen.
Men ziet het kloppen van hun hart op hunne
bloote borst; men hoort aan het beven nunner
stem hoezeer ze in den angst zitten. Er zijn er
onder die nog nooit een Europeaan van nabij
gezien hebben.
Pater en examinatoren doen natuurlijk
alles om hen gerust te stellen, dat ze niet
bang behoeven te zijn. „Shah" (inlandscb stop
woordje), hoor ik een catechist neven mij tot
een lief kroeskopje van een 12 jaren zeggen,
„ge moet niet bang zijn, de Pater bijt niet".
Niettegenstaande alle aanmoedigingen zijn
er altijd een groot aantal, die het niet halen
kunnen. Met tranen in de oogen en in alle
stilte gaan de niet geslaagden naai Duiten;
met gejuich en gejubel worden de geslaagden
begroet door hun vrienden en kennissen Wel
doen sommigen, die door den inlandschen ca
techist als niet voldoende zijn veroordeeld nog
een beroep op den pater, dat hij ze zeil eens
ondervrage, dat ze alles weten, behalve juist
datgene wat de catechist van hen gevorderd
heeft, maar de pater blijft onverbiddelijk Ge
dropen is gedropen; we kunnen niet iedereen
opnieuw examineeren. „Na drie maanden moogt
ge terug komen en dan zult ge er wis en zeker
door komen."
WARSCHAU, 7 Maart. (V. D.) De regeering
heeft bij den Landdag een wetsontwerp inge
diend, waarbij de regeering volmachten wor
den toegekend tijdens de recessen van het par
lement. De volmachten hebben betrekking op
alle kwesties, met uitzondering van grondwets
wijziging. Het ontwerp wordt gemotiveerd met
de mogelijkheid, dat zich omstandigheden zul
len voordoen, welke directe wetgevende maat
regelen noodzakelijk maken.
Het ontwerp komt overeen met het ontwerp
dat verleden jaar is goedgekeurd en dat betrek
king had op economische maatregelen.
BUENOS AIRES, 7 Maart (Reuter) Volgens
een telegram uit La Paz verklaart Bolivia in
zijn antwoord op de voorstellen van de Chaco-
commissie van den Volkenbond, dat het een
arbitrage van het Haagsche Hof over de af
bakening van de souvereiniteitsgebieden van
Bolivia en Paraguay aanvaardt. Bolivia wenscht
een conferentie tusschen de vertegenwoordigers
der oorlogvoerende landen onder leiding der
Volkenbondscommissie.
LONDEN, 7 Maart. De financieele secretaris
voor de Schatkist, Hore Belisha, heeft er in
het Lagerhuis aan herinnerd, dat de regeering
alleen dan financieelen bijstand zou kunnen
verleenen, wanneer de beide eoncurreerende
scheepvaartmaatschappijen, die den dienst on
derhouden op het Noordelijke deel van den
Atlantischer Oceaan, een fusie zouden aan
gaan. De onderhandelingen zijn thans ten ein
de gevoerd. De nieuwe maatschappij zal 3 mil-
lioen pond sterling bezitten voor den bouw van
een nieuw schip en 1millicen als bedrijfs
kapitaal. De regeering wenschte 3'A millioen
voor te schieten op de 4y2 millioen, welke noo-
dig zullen zijn voor het nieuwe schip.
E'.nige jaren geleden was ik als eerste kassier
bij de Londensche Associated-bank v, e.k-
zaam en genoot het volste vertrouwen van
m'n chefs.
Op zekeren dag moest ik 50.000 p. st. van
Londen naar Reading brengen; m'n weg ging
dus over Eton. Tot deze plaats had ik gebraik ge
maakt van den spoortrein en had opgemerkt
dat ik gevolgd werd.
In Eton stapte ik uit den trein en wist m'n
achtervolger te verschalken. In een uitdragerij
kocht ik een tweedehandsch costuum, dat ik
aantrok en waarmee ik er eerder uitzag als een
aangekleede landlooper dan als een kassier van
een bank. Op die manier hoopte ik m'n achter
volgers op een dwaalspoor te leiden. Ik had
alle reden om er van verzekerd te zijn, dat me
dit gelukt was. Om de kroon op mijn vermom
ming te zetten, besloot ik den verderen weg te
loopen. De portefeuille waarin het geld aan bank
noten was geborgen, rustte in m'n binnenzak en
niemand kon vermoeden, dat die eenzame zwerver
waarvoor men mij moest houden zoo'n groot
bedrag aan geld bij zich had. Ik was gewa
pend met een in m'n zijzak gestoken revolver,
zoodat ik dit wapen in tijd van nood direct bij
de hand had.
De landweg, die voor my lag en dien ik ten
einde moest volgen was ruim twee en een half
uur lang. Het was prachtig weer en nog vroeg
in den morgen, en met frisschen moed begaf ik
mij op weg. De weg van Eton naar Reading
is slechts matig bebouwd en als men den weg
een half uur gevolgd heeft, houdt elk spoor
van boerderij-bouw geheel op. Er zijn zelfs
geen boomen langs den weg geplant. Daar ik in
die buurt was grootgebracht, kende ik den weg
goed en was dus ten zeerste verwonderd, toen ik
heel in de verte een stip zag, die toen ik ge
naderd was, een huis bleek te zijn. Het was
geheel van hout opgetrokken en zag er zeer een
voudig uit. Ik had dit huis, zooals gezegd, nog
nooit gezien, werd nieuwgierig en besloot, het
aan een onderzoek te onderwerpen, althans uit te
vorschen wat het voor een huis w'as en wie er
in woonde.
Op mijn wandeling had ik niets op den weg
bespeurd, dat me reden tot nadenken gaf. Er
was me geen auto gepasseerd, geen mensch
voorbij of tegen gekomen, kortom ~r was niets
dat me eenige reden tot ongerustheid gaf. Vlak.
bij het huis gekomen, zag ik op den weg een
soort mijlpaal, die echter geen kilometer
afstand aangaf. Het kwam me voor, dat het ding
er met een of ander doei w'as geplaatst, waar
het slechts matig voor werd gebruikt. Het beste
leek me het voor een stoel te houden, waarop de
vermoede wandelaar kon gaan zitten.
Toen ik het huis naderde viel het me ook op
dat er geen hond aan sloeg Ik betrad dus onge
moeid het erf en klopte op de gesloten deur.
Het was m'n doel een glas water of melk te vragen
en dan verder te zien. Er werd echter op mijn
kloppen niet opengedaan en nadat ik nog eeni
ge malen tevergeefs had geklopt en geroepen,
besloot ik de deur te openen. Toen ik daarop
het vertrek binnentrad, zag ik dat alles, ook de
meubelen en de spiegel dik onder 't slof zaten
Ik had nu meteen de overtuiging, dat het huis
niet werJ bewoond,
Maar waar kon ik nu water krijgen? Ik had
door de wandeling werkelijk dorst gekregen.
Ik liep 1 et voorvertrek door, kwam in een soort
middenvertrek, daarna in de achterkamer en
volgens in de keuken. Daar vond ik op een
petroleumstel een keteltje, dat ik, om het met
water te vullen, van het stel wilde nemen. Wie
schetst echter -nijn verbazing, toen ik het ketel
tje aanpakte en het geheel warm aanvoelde? Ik
verliet de keuken, zocht en keek, riep hardop,
maar er kwam niemand op mijn roepen te voor
schijn. Eindelijk nam ik het keteltje op en wierp
het water er uit. Nadat ik uit de achter het
huis gelegen pomp wat water geput had en
het keteltje weer met water had gevuld en op
z'n plaats gezet, liep ik de vertrekken nog eens
door. Er kwam echter niemand te voorschijn
Ik zocht nog eens alles na. Een bovenverdieping
was niet op het huis. Ik wierp een blik in den
met stof beslagen spiegel en zag, dat mijn ge
zicht doodsbleek was geworden. Waardoor? Ik
wist het niet. Ik was wel verbaasd, maar niet
bang en voelde geen last van m'n zenuwen.
Als bij instinct voelde ik naar m'n porte
feuille en vond deze nog op d'r plaats. In dat
opzicht was ik dus gerust gesteld. Ik kon me
alles van het huis voorstellen, maar dat het
keteltje met warm water was gevuld, ging
boven mijn verstand. Ik ging even zitten om
JA,ZE HEEFT
HET OVEKBÉBt
OEN AAN &OOKD
BET EB POON-
STAAN PAN
JK PACHT
HOF /O HETNUj
NET HAAN, PONTEN!
KAN IK HAAN VAN-
OAAÓ N06 ZIEN?
NEEN NEEN, P VENSTAA T ME VEN\
KEEND.'Z/J EN HECHTEN AAN
TOÉ DAN ZE OO/T OEWEEST HET
ZAL VPKSCHE/PENE PAóEN PONEN
TOON ZE DE OEYOIOEN VAN HET
TNANSfVNT /VAAE U/EN TE BO
VEN 'O BEKOMEN. MAAN HAF Z/JN
HIED //V KALM WATBN NOPT EN
5T/LTE /p NO PE BOODSCHAP N/EÖ
HAO HAAN HOST VENpTONEN'
I NU, M/JNHEER \HANBOCK5,
I WAN NEEN KUNNEN WE
I Pen tenocweo aanvaan-
PEN? E/NNEN V/JFMINUTEN
[KAN /K het JACHT PAAN-
NOOR IN CENEEPHE/P heb-
N/ETó PAAN VAN. PAT
ZOU ANNIE h/nDe&en;
ZE MOET NlMT/OEN
KAl/O OEHOUOEN
WON PEN OPONPEN
VAN PEN DOKTEN. EN
MAO H/BJ? ZEEM OFLü'O
ÓEOEVEN WONDEN, YÓON
H/J HBT OOEP V/NDT.
TOT PW
OZPE&>^
MUHHEÖT)
minimi minimum iiihiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
over het een en ander na te denken, maar
werd er niets wijzer op. Toen, bij de stilte, die
er in het huis heerschte, viel me een zacht ge
luid op. Het was alsof er iemand over 't platte
dak liep en ik besloot dat direct te onder
zoeken. Ik keek en onderzocht, maar er was
niemand te zien
Weer nam ik op een stoel plaats en besloot
af te wachten, wat er zou gebeuren, als ik
hier eens een half uurtje bleef zitten. En ter
wijl ik daar zoo stil zat, troffen allerlie gelui
den mijn oor. Het waren geluiden, waarvan
men kon zeggen, dat ze door menschenhanden
werden veroorzaakt. Het neerzetten van een
pan, het verschuiven van een stoel in de andere
kamer, het aansteken van een lucifer, kortom
allerlei geluiden die men in elk huis hoort.
Maar het gekste was, dat ik als ik ging kijken
en ik deed dit
meermalen
niets zag, dat op ttM aphoim-
het aanwezig zijn geite-1
van een mensch
geleek. En voor zinnige huis
den zooveelsten i
k6©r liep ik nsiïir ,||||||,|,||"||,|||",|||||||||,||"|,|,|||,|||n||,|
buiten en onderzocht èn huis èn den naasten
omtrek. Er was echter niets dat er op wees,
dat er menschen in de buurt waren.
Het werd me vreemd te moede, en een oogen
blik dacht ik dat het in het huis snnnkte ik
zeg hiermee niet, dat ik daar bang voor ben.
Maar wat was het dan dat me zoo vreemd te
moede maakte? Ik hoorde de geluiden opnieuw
en kon toch niets ontdekken. Ik voelde naar
mijn geldhet was er nog.... en mijn re
volver hield tot schieten gereed. Ik wilde
weggaan en de zaak laten zooals ze was. Voor
zichtigheidshalve verliet ik, achteruit loopend.
het huis.
Er gebeurde niets, dat weet ik zeker, en toch
kwam ik even later tot de zekerheid, dat ik
gedroomd moest hebben, want ik kwam tot het
leven terug toen ik op den mijlpaal zat. Ik
dacht te hebben geslapen en met de gedachte
aan het geheimzinnige huis ie zijn ingeslapen.
Weer voelde ik naar het geld enhet was
er nogMaar nu wilde ik, door het slapen
zeer dorstig geworden, aan het huis om een
glas water vragen. Wie zal mij verklaren, wat
er toen gebeurde, of wat er vóór dat oogen
blik gebeurd is? Er was niemand in het huis
en toen ik op het erf keek. was ook daar nie
mand. Het was precies zooals ik het in m'n
dróóm had gezien. Maarhad ik gedroomd?
Nog weet ik het niet. Als ik gedroomd had
hoe kon ik dan weten welke meubelen er ston
den? In m'n droom heb ik al'es rwinc 7nn
gezien, als toen ik in wakenden toestand 't huis
betrad. Alleen was het keteltje water, dat op
het petroleumtoestel stond, koud. Dat was ook
het eenige, dat verschilde met hetgeen ik in
miin droom gezien had.
Nadat ik alles opnieuw had doorzocht, zonder
het geringste teeken van een mensch te vinden,
besloot ik de zaak te laten rusten en vertrok.
Toen ik na een lange wandeling, die me goed
deed in Reading aankwam, m'n bagage aan 't
station afhaalde en me weer in een mensch
met een fatsoenlijk voorkomen had gemetamor
foseerd. ging ik naar 't adres waar ik 't geld
moest bezorgen.
Wie schetst m'n verbazing en schrik, toen ik.
het geld willende uittellen, tot de ontdekking
kwam dat al het geld was verdwenen en slechts
waardeloos krantenpapier in de portefeuille zat.
Ik keek m'n revolver na en zag, dat de pa
tronen er uit verwijderd waren. Ik vertelde
alles aan den persoon, wien ik het geld moest
brengen. Hij zag me ongeloovig aan en telefo
neerde de politie. Ik was als verpletterd en wist
niet wat te doen. Toen de politie kwam. wist ik
dan ook niets anders te deen dan de zaak op
nieuw te verklaren en te zeggen wat ik had
meegemaakt. Men geloofde mij natuurlijk niet
en er werd besloten te gaan zien. wat er van
m'n gschiedenis waar kon zijn, We vertrokken
p.er auto en kwamen op den weg niets en nie
mand tegen. Toen we bij het huis aankwamen
bleek dat het door middel van de een of an
dere springstof in de lucht was geblazen.
„Wat heb je voor middel gebruikt om het
huis in de lucht te laten vliegen en je verhaal
aannemelijk te maken?" vroeg mij de com
missaris van politie.
Deze vraag griefde me zeerimmers, tk.
wist en weet nog, dat ik totaal onschuldig ben
en tot nu toe geen verklaring van het voorge
vallene heb gevonden. Alle nasporingen leidden
tot niets. Ik werd tot drie jaar gevangenisstraf
veroordeeld. Men zeide mij, dat, als ik weer
vrij zou wezen, men mij onder politie-toezicht
zou plaatsen. Men wilde namelijk weten, waar
ik het geld verborgen had, om verder achter
't geheim te komen.
M'n drie jaren zijn om, ik ben nu vrij; men
mag probeeren en me nagaan, zooveel men wil,
ik herhaal: ik heb het geld niet gestolen en
weet ook niet hoe de berooving heeft plaats
gehad. Dat daarbij menschenhanden aan 't werk
geweest zijn, staat bij mij vast, maar wie en
hoe? Eerst als ik dit weet, kan ik in de oogen
der wereld gerehabiliteerd worden. Of het ooit
gelukken zal? Ik betwijfel het.
TOKIO, 7 Maart. (V. D.) Vandaag is bekend
geworden, dat zoowel de Sovjet-ambassadeur
Yoerenef als de Japansche Minister van Bui-
tenlandsche Zaken Hirota erin hebben toege
stemd, dat de prijzen en andere voorwaarden
met betrekking tot de overdracht van den
Noord-Mandsjoerijschen spoorweg op geenerlei
wijze worden beïnvloed. Dit houdt in, dat alle
nieuwsberichten te dezer zake aan censuur zul
len onderworpen zijn.
A 11** 1 op dit blad zijn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen Qfififl bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werkendoor f bij een ongeval met O Cfl bij verlies van een hand 1 OC oij verlies van een f"/J bij een breuk van A f\ bij verlies van 'n
XX ICC QDOTITH! S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen O v 1/ v»m verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f doodelij ken afloop AOtfm" een voet of een oog# duim of wijsvinger t#l/«"been of arm I Tri/»" anderen vinger
(Korte Inhoud van het voorafgaande
David Patterson is de eigenaar van eeD
bloelenden oelshandel in Noord-Canada
Zi)n expansie-zucht vindt slechts eén hin
derpaal, de machtige Hudson Bay Com
pany zitn grootste concurrent Deze oezet
een post ..Port Mystery" genaamd en door
Herbert Morlev Beheerd waar Patterson
ondanks herhaalde pogingen, nooit In ge
slaagd is vasten voet te verkrijgen Bruce
Rochette die een diepen haat koestert te
gen de Hudson's zal dan voor Patterson
trachten een handelspost te vestigen ln
het veelomstreden gebied Hij vertrekt met
Joe Snowbird en wordt hartelijk door Mor
lev en zün echtgenoote ontvangen Bruce
geeft voor Belast te zün met het doen van
waarnemingen voor een aardrltfcskundlg
genootschap Bruce krijgt de gelegenheid
om een tocht te maken naar een afgelegen
kamp en ontdekt hier het geheim van Fort
Mystery. Hij doet verschillende ontdekkin
gen van belang betreffende het werk van
de Hudson Bav Comp. Plotseling wil zijn
bediende de halfbloed Joe Snowbird dan
vertrekken en Bruce slaagt er niet in hem
tegen te houden.
Doch hij dacht aan de boeken, die hem van
de zaken van Fort-Mystery volledig op de
hoogte zouden brengen; deze inlichtingen zou
den dan zijn eigendom zijn. Deze gedachte
bracht hem in verzoeking. In het vooruitzicht
eener dergelilke belooning voor zijn arbeid
ware het laf zich terug te trekken. Ontevreden
over zichzelf, dat hij aan zoo iets had kunnen
denken, maakte hü 'n einde aan het onderhoud.
Toch blijf ik, zei hij kortaf en liep weg
in de richting van het woonhuis.
Toen Bruce zich alleen od zijn kamer bevond,
verdween, bij de gedachte aan de geweldige
taak, die hij nog had te volbrengen, zijn laat
ste twijfel of zijn genomen besluit wel verstan
dig was of niet. In ieder geval kon hij de
tijding meegeven, die Pattison er toe zou be
wegen hem de leiding te geven over den rijk
sten pelspost van diens maatschappij. En
terwijl de volledige uitrusting onderweg was,
zou hij zijn inlichtingen completeeren en hier
door den grondslag leggen voor de algeheele
overwinning. De woorden, waarmede hij in zijn
brief zijn overwinning zou beschrijven, gaven
meer dan ooit te voren aan zijn gevoel van
triomf Iets werkelijks. Hij nam een vel papier
en schreef zijn brief.
Geachte heer Pattison,
Ik heb het geheim van Fort-Mystery achter
haald. En Ik ben in staat dezelfde truc te ge
bruiken om de groote maatschappij te verslaan.
Veel geluk gehad. Ben bij de familie Morley
geheel en al ingeburgerd. Thans help ik Morley
met het bijwerken der boeken van den post!
Ware het mogelijk bijvoorbeeld begin volgende
lente hier een uitrusting te krijgen, dan kocht
ik zeker driekwart van de pelsen in. Ofschoon
dit nu nog niet mogelijk is, zullen we toch het
volgende jaar zien, hoe de H. B. C. zal ver
drongen worden.
Ik heb geen tijd thans alle bijzonderheden
nader toe te lichten. Joe Snowbird vertrekt
plotseling, 'n Geval van Indianenmoed. Doch ik
heb hem gezegd, dat u hem zijn volle loon zr udt
uitbetalen wanneer hij u dezen brief overhan
digt.
De zaak is niet erg ingewikkeld. Alles wordt
hier beheerscht door een ouden medicijnman
En ik weet boe ik hem moet omkoopen.
Ik zal hier den volgenden zomer een post
opzetten en mijn maatregelen treffen en man
nen hebben aangeworven, wanneer de uitrus
tingen hier aankomen. Wilt u ook een volledige
stock zenden der gebruikelijke ruilhandelartike
len?
Steeds tot uw dienst.
Hoogachtend,
Bruce H. Rochette.
Bruce schreef dezen brief zorgvuldig in een
geheimschrift, dat hij had ontworpen en aan
Pattison te Winnipeg had verklaard. Hij achtte
de mogelijkheid dat de brief onderschept zou
worden, wel uitgesloten, doch hü diende toen
voorzichtig te wezen.
Toen hij hiermede klaar was deed hü den
brief in een enveloppe, die hü adresseerde aan
Pattison te Winnipeg. Deze werd in een grooter
couvert gedaan, met het adres:
Aan het Nationaal
Aardrükskundig Genootschap
Washington.
Met deze enveloppe in de hand begaf Bruce
zich wederom naar de trading-shop. Morley
wachtte op hem in het kantoortje.
Mijn helper laat me in den steek, kon
digde Bruce aan en hü legde het adres zoo,
dat de manager dit móést zien. Daarna stopte
hij zijn pijp en stak ze aan.
Bedoelt u, dat hü vertrekt? vroeg de
manager.
Ja. Ik vermoed heimwee. Zoudt u met hem
niet eens kunnen praten?
Onmogelijk! U kunt evengoed trachten met
een blok ijs te argumenteeren. Als die drom
mels iets in hun hoofd halen, dan is er geen
verandering mogelük. Doch hü zal hard moeten
werken zonder honden.
Het zün z'n eigen dieren. Ik huurde Joe
met zijn honden.
Wel, laat hem maar gaan. U zoudt hem
toch moeten betalen, wanneer hü hier bleef
zonder iets uit voeren. Wanneer u meer reizen
wenscht te ondernemen dezen winter, dan kunt
u van mü wel een drijver met een stel honden
krijgen. Kwel uw hoofd toch niet terwille van
dien drommelschen vent. Kom, laten we begin
nen met de boeken.
Ruim een half uur gaf Morley uitleg van het
werk, Bruce zag meteen, dat de manager hope
loos in den knoei zat; een dag of tien zouden
minstens noodig zün om orde te brengen in den
warboel ontstaan door het van-dag-tot-dag uit
stellen van het werk en de onbekendheid van den
manager met het boekhouden. Door zün opge
wondenheid, zijn gebrekkige verklaringen, zün
voortdurend afwüken van het onderwerp, gaf
Morley duidelük te kennen, dat hü verward
zat in een net, waaruit hü zich door eigen
krachterï onmogelük had kunnen loswerken
Hü werd hierin onderbroken door den half
bloed die kwam zeggen, dat Joe Snowbird ge
reed stond om te vertrekken en deze nog even
Bruce wenschte te spreken.
Breng hem dezen brief, zei Bruce, terwijl
hü de enveloppe over de toonbank vooruitschoof
zóó, dat Morley het adres móést lezen.
De tolk nam het couvert aan en ging de deur
uit. Bruce luisterde tot hü hoorde, dat Joe den
brief in ontvangst had genomen. Toen richtte hü
zich tot Morley.
Ja zeker, het is een warboel, zei tiü'. Doch
ik denk wel dit in orde te kunnen maken. Twee
weken zullen er echter minstens mede gemoeid
zijn.
Morley sprong overeind en greep Bruce bü
de schouders.
Mü'n jongen! riep hü uit. Ik ben u eeuwig
dankbaar. Deze post is de uwe. U hebt slechts
te commandeeren. Den laatsten keer. dat ik de
rapporten heb ingezonden het was de eerste
maal, dat ik ze volgens het nieuwe systeem
had opgemaakt heeft de districtsmanager ze
alle teruggezonden. Nu zal hij geen opmerkingen
kunnen maken. Kom mee naar huis. Ik heb van
den vorigen zomer nog- een flesch overge
houden. Ik moet aanstonds eens op uw gezond
heid drinken.
Het was niet mogelük aan de oprechtheid van
den manager te twijfelen. De boeken toonden
overduidelijk de moeilükheden aan, waarin hü
zich bevond. Zün heele doen en laten gaven op
ondubbelzinnige wü'ze uiting aan zün tevreden
heid, nu hij hulp kreeg.
Toen zü de trading-shop verlieten, zagen ze
Joe Snowbird met zijn slede en de honden over
de ijsvlakte voortrennen. Hü maakte juist een
bocht, zag Bruce, groette, en zette zün tocht
voort. Bruce vergat hem onmiddeTük toen hü
Morley vergezelde. Hü was thans wel alleen,
doch hij bekommerde er zich niet om Hü had
succes gehad, 'n succes, waarvan hü nimmer
had durven droomen, dat hij nooit had gehoopt
te kunnen bereiken. Toen hü zich Morley's
eerste verzoek om hulp herinnerde, kon hü nog
niet goed gelooven, dat hij thans reeds in de
gelegenheid zou worden gesteld de boeken in
te zien. En nu werden ze hem door niemand
minder dan den manager zelf in handen ge
geven.
Bruce's laatste twüfel aan Morley's oprecht
heid was geheel verdwenen. Hü had thans op
Fort-Mystery het volste vertrouwen gewonnen.
Reeds kende hü het geheim van den post
Binnen een paar weken zou geen büzonderheid,
hoe klein ook, die hü voor zijn aanval tegen
de groote maatschappij in dit district noodig
had, hem onbekend zün. Morley had de India
nen handig aangepakt, doch Bruce was hem
voorbü gestreefd. (Wordt vervolgd)
