Relativiteit der beroemdheid
JCet vetfiaal aan den dag
!f 50. keerden wij heaen uit
I ONZE 292e UITKEER ING j
f 78.095
1
EEN AARDIGE ENQUETE
ER ZIT!
BE KLEINE ANNIE LUBT SCHIPBREUK
Jim's toekomst verzekerd
FORT-MYSTERY
DINSDAG 13 MAART 1934
Maurice Chevalier is
algemeen bekend
SOCIALE ZONDAG
In de handen van de
Gepoe
Het martelaarschap van een pries
ter in Sovjet-Rusland
Moderne Aardrijkskunde
Het Staten-eiland
ingevolge de voor onze abonné's geldende
gratis-ongevallen-verzekering aan den Heer
H. M. PLATVOET, Veenstr. 113, Enschedé, wegens
een aan hem overkomen verkeersongeval. Dit is
WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN I
aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd.
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
goo/zrp
/K zal pe Mo o/-ore, vluoste
ZE/LBOoT VOOP men poopen,
P/E EP ME staat; een Soot
ZÓOAT6 M/J NOO NOO/r ÓEZ/EN
NEEMT mm ZAL MET NOO/TLANÓ
AAN WAL KUNNEN LMTMOPPEN. OP>
/p/E BOOT ZAL EEN CMTKMKTO-
v, REN KONEN ZOOPAT M/J TOT
MEEL PEP /N 'TROMP OVER
RE ZEE KAN K/JKEN
/P'
SudTïït een j noodlottige
plons in de ri-
TIJDELIJKE SLUITING VAN
DE MOSV1A
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
door
Katharina en Robert Pinkerton
Berg son wordt voor een musicus
aangezien en Einstein voor
een schilder
Dat eer en roem maar zeer betrekkelijke
waarden zijn, daarvan getuigt opnieuw,
zoo we dit nog niet mochten weten, een
enquête, dezer dagen door een Fransch Week
blad, dat den zeer Franschen naam van
Marianne draagt, onder zijn lezeressen en lezers
gehouden.
Het blad wilde wel eens weten, op welke
waarde het publiek een vijftiental bekende fi
guren zou schatten uit de geschiedenis en het
openbaar leven der laatste halve eeuw, en wat
men van hen wist te vertellen. En men stelde
aan een aantal dames en heeren van den
meest uiteenloopenden rang en stand enkele
simpele vragen, waarop slechts een kort ant
woord behoefde te worden gegeven. Deze vra
gen luidden: Wie is hij (zij)? Is hij (zij) in
leven of gestorven? Wat heeft hij (zij) gedaan?
Men ziet het, détails werden niet gevraagd.
Maar het resultaat der gehouden enquête is
werkelijk even verrassend als interessant en
vaak in hooge mate vermakelijk. Het is natuur
lijk ondoenlijk om hier den uitslag in zijn to
taal af te drukken, doch we zullen een bloem
lezing maken uit de lange serie antwoorden,
welke in al hun beknoptheid vaak van een
komische raakheid zijn, maar daarnevens ook
zeer typische zaken- en persoonsverwarringen
aan het licht brengen. We stellen U dan hier
onder voor de namen der sterren op verschil
lend gebied, waarover een uitspraak werd ver
wacht. Dat waren achtereenvolgens: Bergson,
Ch. Pelissier, Lenin, Chevalier, Poincaré, Sarah
Bernhardt, Mad. Curie, Gaby Morlay, Jaurès,
Ladoumègue, Einstein, Trotzky, Landru, Rodin,
Gen. Boulanger, Baudelaire, Wilson, Anatole
France, Mussolini, MacDonald, Blériot en Pro
fessor Freud.
En nu de geïnterviewden zelf. Daartoe be
hoorden: een kellner uit een bekend Parijsch
café, oud 34 jaar. Ondanks zijn oogenschijnlijk
cosmopolitische betrekking wist hij zes van
de vijftien gevallen niet op te lossen, waarbij
bleek, dat de lacune voornamelijk schuilde op
het gebied van kunsten en letteren. Verder een
Michel, die ondanks het feit dat hij 74 jaar
de wereld heeft kunnen bekijken en zeker de
laatste jaren midden tusschen de boeken heeft
doorgebracht, nog het minst van allen bleek te
weten, en wel juist op het terrein der schoone
kunsten. Dan een charmante mannequin, een
echte Parisienne van maar 25 lentes, die over
het algemeen vrij aardig op de hoogte bleek
te zijn. Een „flic", 'n Parijsche politie-agent,
bleek het meest ontwikkeld van allemaal. Zijn
rangnummer moet U onthouden, voor het ge
val U binnenkort naar Parijs moet: het is
1472. Zijn antwoorden getuigen waarlijk van
een encyclopaedische kennis. Voorts een wille
keurige jongedame uit de Parijsche wereld van
een kwart eeuw plus één, die weer ontwikkel
der is dan haar stadgenoote, die het schoone
beroep uitoefent van mannequin. De brieven?
besteller van 47 jaar doet zijn beroep eer aan,
ofschoon hij toch nog vier antwoorden schuldig
blijven moet. Bij hem is het vooral het politiek
gevoel dat spreekt. Een iets oudere borduurster
geeft blijk eveneens vrij goed op de hoogte van
haar tijd te zijn, evenals de mannelijke kan
toorbediende van 24 jaar, wiens kennis even
wel nogal vaag en verwaterd is. Toch altijd nog
beter dan de „kolenboer" van denzelfden leef
tijd, wiens antwoorden wel met groote beslist
heid worden gegeven, maar die zeven van de
opgegeven namen niet kent^ De hotel- en pen
sionhoudster weet er iet3 meer van, en wat
vooral indruk op haar schijnt te hebben ge
maakt, is het feit dat President Wilson een
voorstander was van de drooglegging. Een gla-
zenwasscher, beantwoordt als een jofele jongen
alle hem gestelde vragen. Hij wil niet met een
mond vol tanden staan, maarhij ziet den
Franschen geleerde Heftri Bergson aan voor
een musicus, Prof. Einstein voor een schilder,
terwijl hij ook de vermakelijke vergissing be
gaat aan MacDonald een beeldschoone doch
ter te geven, die natuurlijk niemand anders
kan zijn dan dè filmactrice van denzelfden
naam. Een midinette, op den aanvalligen leef
tijd van 20 lentes, is er eens serieus voor gaan
zitten, en met de hand voor het peinzende
voorhoofd is ze, ondanks alles, glimlachend
aan de moeilijke taak begonnen. Al zegt ze het
er niet bij, ze zal wel heilig overtuigd zijn, dat
het veel gemakkelijker is een bontmantel of
een hoedje te verkoopen of te maken, dan zoo'n
ingewikkeld vraagstuk op te lossen. Maar al zijn
niet al haar antwoorden raak, ze blijkt toch
heel aardig op de hoogte, en ze waagt zich zelfs
aan korte politieke bespiegelingen. Doch, daar
zal haar vriend, de kantoorbediende van den
overkant, wel de hand in hebbenTen
slotte, de autobus-controleur, die 26 Jaar is.
Ook bij hem komt de politicus om een hoekje
kijken, want van Mussolini moet hij hoege
naamd niets weten: „Met zijn praktijken moest
het maar eens spoedig uit zijn," zoo verklaart
hij althans met veel beslistheid. In deze mee
ning staat hij trouwens niet alleen, want en
nu krijgen we de bloemlezing der verschillende
meeningenomtrent de waarde of onwaarde der
beroemdheden, wier namen we achtereenvol
gens hierboven afdrukten, de kellner verklaart
van den Italiaanschen dictator, dat hij royalis
tisch is, en niet goed weet wat hij wil. De
burgervrouw is door den Duce geïmponeerd, en
vindt hem 'n prachtvent, vooral als hij te paard,
zit. En tegenover de meening van de manne
quin, die zegt: je l'aime bien, en die van de
jongedame, de borduurster en den kantoorbe
diende, die hem „trés bien" en „trés fort" vin
den, staan die van de hotelierster, die in hem
een communist ziet, van den glazenwasscher,
die beweert, dat hij nog altijd bezig is oorlog
te zaaien, en van de midinette, die hem een
voudigweg „een slechte kerel" vindt. De overi
gen zeggen goed noch kwaad van hem.
Van Bergson weet alleen de agent dat hij een
groot geleerde is, en nog in leven. De kan
toorbediende heeft wel eens ooit van hem hoo-
ren spreken, maar wat hij eigenlijk uitvoert,
weet hij toch niet precies. De andere elf ken
nen den goeden man niet eens.
Wien ze daarentegen wel kennen, dat is
Charles Pelissier, het Fransche fietswonder. De
dames van het gezelschap vinden hem „beau
gargon" en sympathiek: één harer verslijt
hem voor een hardlooper, en de bouquiniste van
de Quai St. Michel verkeert in de stellige over
tuiging dat het een uitgever is van luxe boeken,
die nog in leven is. Deze zelfde bouquiniste
weet over Lenm niets te vertellen, en ook voor
den brievenbesteller en den kolenboer wekt de
ze naam geen herinneringen op. Maurice Che
valier is "blijkbaar universeel bekend, behalve
bij den boekhandelaar, die ongeveer in iedereen
een uitgever wil zien. Maar waar de Parüze-
naars het over Chevalier hebben, komt de
Parijsche openhartigheid een woordje meespre
ken. De kellner zegt langs zijn neus weg: men
houdt van hem, „in Amerika". De twee dames
op leeftijd mogen hem wel; de twee jongere
Parijsche meisjes o, horror verklaren
boudweg, de eene, dat ze hem een afschuwelij
ken kerel vindt en niet goed begrijpt, waarom
hij altijd in het Engelsch zingen moet, de twee
de, dat hij „eenigszins vulgair" is, terwijl ten
slotte de kantoorbediende hem kort en bondig
een slecht artist noemt, dien hij verafschuwt.
Excucez du peu.
Ullllllllllllllllllllllllllli
IIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIU
Te Delft zal 8 April a.s. door den RFC. Volks
bond een Sociale Zondag worden georganiseerd,
met als sprekers den Verbondsvoorzitter, den
heer de Bruyn en den zeereerw. pater dr. G.
Vrijmoed O .FM.
Er is thans een nieuwe crisis,
1 Maar een crisis van het geld.!
Dus een beetje tegenover,
1 Aan hetgeen men kent, gesteld
i Want terwijl men kort geleden
Schraaltjes tn contanten zat,
En men klaagde, steunde, kreunde, 1
Dat men werk'lijk niet meer had,
Blijken plotseling de kousen
En de spaarpot best gevuld, I
1 want de crisis der contanten
Heeft de fiscusthans onthuld!
O de fiscus, ja de fiscus
Is wel iets dat niemand mag, I
Doch hij brengt nu toch maar handig
I De millioenen voor den dag!
I De belasting, die steeds haalde
1 En slechts pikte als een mug,
I Haalt nu uit verscholen hoekjes
i De millioenen voor ons t'rug!
i Om van geld-gebrek te spreken
i Lijkt een beetje abnormaal;
I Er zit geld, en niet zoo zuinig,
Er zit reuze kapitaal! 1
Heen, de fiscus houdt niet enkel
i Onze duiten in het oog,
i Maar houdt óók de reputatie 3
Van het rijke Holland hoog!
MARTIN BERDEN
'Nadruk verboden)
3lllllllllllllllll1lllllllllll1llllll1illllllllllllllllllllllllllllllllllHllllllllllllrc
Volgens te Warschau ontvangen bericht van
den correspondent van het Poolsche katholieke
Persbureau, is de Russische katholieke priester
dr. Trojgo door de bolsjewisten doodgemarteld
en als martelaar voor het H. Geloof gestorven
Dr. Trojgo werd voor het eerst gearresteerd
in Maart 1923, waarna hij twee jaar gevangen
werd gehouden. Voor de tweede maal werd hij
in December 1927 door de Gepoe in arrest ge
steld en voor vijf jaar naar een kamp voor
dwangarbeiders gezonden. Deze katholieke
priester heeft in deze vijf jaren van zijn ge
vangenschap, die hij op de Solovietzky-eilanden
heeft doorgebracht, nog gewerkt als een apostel
onder de katholieken, die er zich in het kamp
bevonden. Aan tal van stervenden kon hij nog
de H. Absolutie schenken. Ofschoon bij het ein
de van 1932 zijn straftijd was verstreken, werd
hij desondanks toch nog door de Gepoe gevan
gen gehouden. Verschillende malen heeft dr.
Trojgo gevraagd de reden te mogen vernemen
waarom hij. nog langer gevangen werd gehou
den, maar op al deze vragen kreeg hij geen
antwoord. Op 5 Juli 1933 werd hij samen met
andere katholieke priesters van de Solovietzky-
eilanden weggevoerd naar het Centrale Kamp;
daar werd hij op de meest onmenschelijke wijze
gefolterd, teneinde hem afvallig te maken van
zijn geloof en hem ontrouw te do&i worden aan
zijn priesterschap. Tengevolge van deze sata
nische folteringen en de geweldige ontberingen,
kreeg dr. Trojgo een aanval van waanzin. Op
het einde der maand werd de ongelukkige pries
ter tegelijk met bisschop Matulonis en de pries
ters Chomicz, Dejnis, Nowicki, Bujalski en So-
winski naar de Gepoe-gevangenis in Leningrad
overgebracht. Dezen zagen onmiddellijk dat dr.
Trojgo krankzinnig was geworden.
Op het station van Leningrad ontmoette men
den commissaris van politie Pauker, die onge
twijfeld de grootste beul der Russische katho
lieken genoemd moet worden.
Toen de commissaris zag dat een der pries
ters dr. Trojgo ondersteunde, vroeg de commis
saris met geveinsde belangstelling: „Wat heeft
dat te beteekenen, wat mankeert hij?" Een der
begeleidende priesters antwoordde heel in het
kort dat dr. Trojgo geheel overspannen was. Er
teekende zich toen een duivelsche vreugde af
op het gelaat van commissaris Pauker.
De ernstig zieke priester werd in een cel op-
„Als je met een auto in 3 kwar
tier van den Haag naar Amster
dam wilt rijden en je gaat om
twee uur weg, waar ben je dan
om half drie
„In Leiden, meester, in het acade
misch ziekenhuis."
gesloten. Daar in die sombere eenzaamheid
heeft deze priester vreeselijke moreele kwellin
gen ondergaan. Tenslotte werd dr. Trojgo eeni-
gen tijd later weer naar een concentratiekamp
voor dwangarbeiders ondergebracht, waar hij
daags na zijn aankomst is overleden Volgens
het officieele bericht is hij tengevolge van een
zenuwoverspanning overleden.
En de Gepoe woedt nog steeds voort. Het
bloed dat door deze martelaren werd vergoten,
herinnert de katholieken der geheele wereld
aan hun plicht, om zooveel het m hun ver
mogen is den onderdrukten en gefolterden broe
ders in het geloof te hulp te komen.
Burgemeester Laguardia is voornemens van
Staten-eiland een vrijhaven voor New-York te
maken, ten einde de aldaar aangelegde haven
werken, die aan vorige stadsbesturen 30 mil-
lioen dollar gekost hebben en tot dusver on
gebruikt zijn gebleven, nuttig te maken.
Het eiland kan nu slechts door ponten be
reikt worden vanuit Brooklyn en Manhattan,
maar het plan bestaat om tunnels aan te leg
gen.
Twee weken lang werd de kano aoor den
stroom van de Madeira-rivier, die door
het Amazonegèbied stroomt, voortge
stuwd. De natuur is nier grootsch, doch somoer
en onheilspellend. Het oerwoud strekt zich als
een ondoordringbare zoom langs de beide oevers
der rivier uit. Kreten van vogels en viervoeters
klinken er uii op. Nu en dan, plotseling, stijgt
een gekerm uit het duistere woud op, dat soms
kan overgaan in een dof gebrul, dat even ver
rassend zwijgt als het begonnen is en dan een
dreigende stilte achterlaat. De rivier is breed,
maar op vele plaatsen vernauwt zij zich en
dringt tusschen massale rotsformaties door.
Hier vormen zich de gevaarlijke stroomversnel
lingen. Het rivierbed is bezaaid met rotsblok
ken, het water bruist en snuift er over heen
met donderend geraas. De dolzinnige wielingen
vereischen van den kanovaarder een bijna bo-
venmenschelijke inspanning en zekerheid.
In de kano bevonden zich drie mannen bruin
gebrand door de tropische zon, hun kleeren ge
havend door het onophoudelijk werken. Thor-
thon, die op den achtersteven had plaats ge
nomen, was er na de zware reis nog het bgste
aan toe. Onvermoeid hanteerde hij de pagaai,
automatisch bijna. Zijn handen waren rauw
van het wrijvende hout. De man voorin had
reeds geruimen tijd geen vinger uitgestoken. Hij
verkeerde in een staat van lusteloosheid en had
niet langer de kracht om er tegen te vechten.
John Wilder lag lang-uit gestrekt in het
breedste gedeelte van het vaartuigje, zijn ge
zicht voorover op de lading. Hij had sinas den
ochtend geen teeken van leven gegeven. Zijn
zwakke lichaamskracht was door de ontbering
gesloopt, de aanblik van het sombere, einde-
looze oerwoud had zijn hersens en zenuwen af
gemat, totdat hij tenslotte den geest nad ge
geven.
Het verwonderde Thorton niet, want Wilder
was de jongste van hun drieën en had de min
ste oerwoud-ervaring. En daarbij kwam, dat hij
voortdurend gepraat had over een meisje, dat
ergens op hem wachtte. In zijn koortsige droo-
men had hij onophoudelijk haar naam ge
noemd. Zonder twijfel was dat een van de rede
nen geweest, waarom hij den strijd moest op
geven. Thorthon wist het wel. Een man moest
hard zijn om in dit land te kunnen leven en
los staan van de beschaafde wereld. Toekomst-
droomen helpen op de Madeira-rivier een man
slechts naar een zekeren óndergang.
Doch waar diende het voor om er over te
piekeren? Wilder was dood en zijn lichaam be
zwaarde de kano nutteloos.
„Braun!" riep Thorthon. „Braun! Kom een
beetje tot jezelf. Je hebt nu genoeg geluierd.
We moeten Wilder over boord zetten."
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiniiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
iiiniiMiiiiin illinium iiiiiiiiiiiiiiiiMii
ÜiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiï
JALi OUOE MM PORTU'N NAP, DAN ZOU
ÏP/r 3/NNBN EEN JAAP VEPpTVENEN
Z/JN ZEEL/EPEN ZON Ó/ELM7E ZA -
MENXMEM EN M/J ZPUPOK /N
\Ó£EP OEVAL óELD ACCEPTEEZEN.MAAK
^K ZAAI EP PP A/NOEN OM z'M
TOEKOMST TE VEPZEKEPEN.Z'N
ZEVEN LANÓ.
fóEVONPEN/p zal een kap/-
TAAI OP MEM VASTZETTEN', TT ZAL
P/T ZÓÓ POEjJ PAT M/J, haat EP OOK
6EBBJPE, ON3EZOKOP TAN LEVEN
EN./P ZAL METP/RECT DOEN
ZAL M/J N/ET WE/ÓEPET0
Z/E ZOO PAT KAP/TAAL MEB
/KOR MEf-/ VA5TÓEZET? EN PE'
p/tr/jptopen /s /n OPOENP,
PE RAP/O, P/E POK PERPÉCT
i li i ii li li minimi ii mui ii mi 1111111111111111111
De man in den voorsteven hief het hoofd op.
Hij léék volkomen uitgeput, maar de toon, waar
op hij sprak, klonk vast. Zijn energie was nog
niet opgebruikt.
„i.Dat zal moeilijk gaan," zei hij. „De kans is
groot, dat we omslaan."
„En toch moet het gebeuren," antwoordde
Thorthon. „Dadelijk komen we bij de Black
Canon-versnelling en je weet even goed als ik,
dat we daar gemakkelijker doorheen komen,
wanneer we Wilder kwijt zijn. De boot ligt te
diep. Kom me helpen, dan zullen we het pro-
beeren."
Het was inderdaad een moeilijke taak om het
zware, doode lichaam over boord te gooien.
Maar met groote inspanning slaagden de beide
mannen er in. Heel evep dreigde het ranke
vaartuigje om te
slaan, doch toen
vier verdween. Vergissing
begon de kano
te steigeren en •'uuuuuuuuuuuuuuiuuuuuuuuiiuuu-
vervolgde, bevrijd van een zware last, zijn
weg.
„En blijf nu bij de- hand," vervolgde Thor
thon. „want dadelijk komen we bij de Black
Canon."
Braun greep zijn pagaai. Hij wist beter dan
wie ook, hoe gevaarlijk de komende stroomver
snelling was. Langer dan Thorthon had hij de
rivier oevaren en ondanks de ervaring', die hij
daarbij opgedaan had, bleef zelfs voor hem de
Black Canon een verschrikking. Was echter
deze gevaarlijke stroomversnelling genomen,
dan lag de weg naar de kust vrij. Het zou nog
lang duren voordat ze in de beschaafde wereld
aankwamen, doch de moeilijkheden, die ze dan
nog te overwinnen hadden, waren slechts kin
derspel, vergeleken bij die, welke ze achter den
rug hadden.
De beide overgebleven mannen verlangden
evenzeer om de beschaafde wereld te bereiken-
Voorloopig zou deze tocht hun laatste zijn want
de fortuin had hun. ditmaal bizonder toegela
chen.
In het middengedeelte van de kano lagen de
pakken, die hun winsten bevatten: goud, ge
vonden in het binnenland.
Het beteekende in het oerwoud een massa
moeilijkheden, niet alleen om het te vervoeren,
maar ook om het te verdedigen en te behou
den. In de beschaafde wereld echter zou het
hun van onberekenbaar nut zijn. Het was de
fortuin, die hen in staat zou stellen te leven als
de rijken der aarde.
Thorthon werd in zijn overpeinzingeiwge-
stoord door een langzaam aanzwellend geraas,
dat een oningewijde voor het geluid van den
donder kon gehouden hebben. Hij wist echter,
dat het ae Canon-versnelling was.
„Braun!" riep hij.
Maar de man voorin had geen waarschuwing
meer noodig. Ook hij had het geraas gehoord.
Met vaste hand trok hij de pagaai aoor het
water en staarde voor zich uit, bereid om het
gevaar te trotseeren.
Dit gaf Thorthon moed, want hij wist-.dat
Braun's hulp in dit geval absoluut onmisbaar
was. Het geluid zwol aan en vervulde de lucht
als een onweer. Reeds een heel eind stroom
opwaarts was de invloed van de stroomversnel
ling te merken. Alle krachten waren noodig om
de kano in den goeden koers te houden.
De rivier maakte een bocht en vóór hen lag
een veld van wit schuim. De kano pionste er
in, keer op keer, door een vasten pagaaistoot
gevrijwaard voor een aanvaring met de rots
blokken. Een stuifregen bedekte de mannen en
maakte het uitzicht slecht, maar de boot gleed
tusschen alle gevaren door, totdat het water
kalmer werd.
Het donderend lawaai hield nog aan, maar
Thorthon haalde vrijer adem. De weg naar de
kust lag thans open.
Braun zat nog in dezelfde houding, strak voor
zich uitstarend. Een sinistere gedachte vloog
Thorthon plotseling door het brein.
De weg naar de kust was zonder gevaar.
Braun had hem geholpen om door de versnel
ling te komen, maar het stuk dat nu volgde
kon hij gemakkelijk alleen afleggen. Alleen!
Dan behoefde hij ook het goud niet te deelen.
Een grimmige uitdrukking lag in Thorthon's
oogen, toen hij zijn revolver trok en op Braun
aanlegde. Hij mikte bedachtzaam en juist toen
Braun zich omdraaide om iets te zeggen, haal
de hij den trekker over. In het geraas van het
bruisende water was het schot niet te hooren.
Braun zakte ineen, zijn hand machteloos over
het boord van de kano.
Thorthon stak de revolver weer in zijn gordel.
Hij had zijn doel bereikt. Het goud was thans
voor hem alleen.
Doch eens klaps stokte zijn adem en zijn ge
zicht werd grauw. In plaats van af te nemen
groeide het geraas aan, het water begon mw
te kolken. Met duizelingwekkende vaart werd
de kano meegesleurd naar de gevaarlijkste ver
snelling. Had Braun het hem vlak voor zijn dood
willen zeggen?
Vóór hem was de Black Canon, die op de
stuurlooze kano wachtte.
BANDOENG, 12 Maart (Aneta) De Direc
teur van de Middelbare Opleidingsschool voor
inlandsche ambtenaren alhier ontving thans
officieel bericht, dat' deze inrichting na afloop
van een loopenden cursus tijdelijk zal worden
gesloten. De leerlingen gaan over naar de
M.O.S.V.I.A. te Magelang.
A II* op dit blad zijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f hij levenslange geheele ongescl
JU 16 QDOTUlB S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen aJ 1/verlies van beide armen, beid
f 7C/1 blJ een ongeval met f OCf) bi) verlies van een hand f 1 OF ai] verlies van een f Cf) bij een breuk van f Af) bij verlies van 'n
,e beenen of belde oogen dl/»" doodelijken afloop een voet of een oog# duim of wijsvinger S t#C/«—been of arm# anderen vinger
hiktheld tot werkendoor
min
(Korte inhoud van het voorafgaande
David Patterson is de eigenaar van een
bloeienden Delshandei tn Noord-Canada
Ziln expansie-zucht vindt slechts eéD hin
derpaal. de machtige Hudson Bay Com-
par.v zttn grootste concurrent Deze oezet
een Dost ,For\ Mvsterv' genaamd en door
Herbert Morlev beheerd waar Patterson
ondanks herhaalde oogineen nooit in ge
slaagd is vasten voet te verkritgen Bruce
Rochette die een diepen haat koestert te
gen de Hudson's zal dan voor Patterson
trachten een handelspost te vestigen in
het veelomstreden gebied Hl* vertrekt met
Joe Snowbird en wordt hartelijk door Mor
lev en ziln echtgenoote ontvangen Bruce
geeft voor belast te zfln met het doen van
waarnemingen voor een aardrilkskundig
genootschap Bruce krijgt de gelegenheid
om een tocht te maken naar een afgelegen
kamp en ontdekt hier het geheim van Fort
Mystery. Hij doet verschillende ontdekkin
gen van belang betreffende het werk van
dt Hudson Bav Comp. Plotseling wil zijn
bediende de halfbloed Joe Snowbird dan
vertrekken en Bruce slaagt er niet in hem
tegen te houden.
De temperatuur Is boven het nulpunt! riep
hij, toen hij weer binnenkwam. De lucht is
dicht bewolkt en er waait voor dit jaargetijde
een warme bries!
God zü dank! was Morley's vrome uitroep.
Het werd tijd! Er zou tot de aanstaande lente
heel wat gebrek geleden zijn in dit district, als
die geweldige kou had aangehouden.
Na de lange periode van aanhoudend abnor
maal koud weer, was de nu ingetreden hoogere
temperatuur werkelijk een uitkomst. Er is iets
in die intense koude, dat zoowel den geest als
het lichaam aantast en op het geheele gestel
'n soort druk uitoefent. Mevrouw Morley begaf
zich naar haar kamer zonder eenig verder com
mentaar. noch eenig blijk van belangstelling m
het onderwerp.
Den volgenden ochtend, toen Bruce-zich naar
de ontbijttafel begaf, zag hij, voor de eerste
maal sedert zijn aankomst op den post, dat de
vensterruiten geheel ontdooid waren. Deze ver
andering van weer was oorzaak, dat Morley
bijzonder goed gehumeurd was.
Ik zal dezen morgen in de trading-shop
mijn handen wel vol hebben, zei hij. Ik moet al
den jagers, die met hun gezinnen hier een
onderdak hebben gezocht, opnieuw een uitrus
ting geven en ze weer terugsturen naar hun
jachtvelden. Dit weer beteekent andermaal
voor onzen handel een leelijke strop. Geloof je
wel. dat die arme drommels hier zouden blijven
rondzwalken, wanneer ik ze niet gelastte terug
te keeren naar hun kampen.
Bruoe ging den thermometrograaf nazien.
Het uurwerk was stil blijven staan en weigerde
te loopen. Hij onderzocht het, doch kon geen
enkel defect ontdekken. Opnieuw keek hij leder
onderdeeltje na. Tot zijn genoegen constateerde
hij, dat tusschen de radertjes geen olie was ge
komen, die door het bevriezen, den loop van het
uurwerk had kunnen belemmeren. Het was
lunchtijd en nog steeds was hij aan het werk,
terwijl hij nog niets aan de boeken had gedaan.
Morley, die zoo juist uit de traiding-shop
kwam, lachte hartelijk.
De arme drommels zijn er thans zeker
van, dat u met uwe helsche machine koude
hebt gefabriceerd! riep hij uit. Gisterenavond
wisten ze, dat het toestel was weggehaald en
nu zeggen ze, dat het plotseling warmer werd
van af het oogenblik, dat u dit instrument
hebt binnengehaald. Nu sneeuwt het en de kou
is weg. Heeft u het toestel nog in orde kunnen
brengen?
Ofschoon Bruce in Morley's woorden slechts
spotternij zag en meer dan ooit het gevoel had,
dat hij in een val zat, behield hij niet alleen
zijn zelfbeheersching, doch simuleerde zelfs 'n
gevoel van vrees.
Aan het uurwerk is niets bijzonders te
zien en toch wil het niet loopen, zei hij. Dat
beteekent eenvoudig, dat ik den anderen ther
mometer zal moeten gebruiken en ieder uur van
den dag zelf de temperatuur zal moeten gaan
opnemen. Des nachts moet ik de instrumenten
dan maar aan hun lot overlaten, ofschoon ik
toch altijd zekerheid kan hebben aangaande
minimum- en maximumtemperatuur."
Na de lunch zette hij zich opnieuw aan het
werk om den thermometrograaf te herstellen
en toen mevrouw Morley om drie uur aankon
digde, dat de gebruikelijke partij bridge zou
aanvangen, had Bruoe nog geen beweging in
het werk kunnen krijgen. Een beetje onwillig
zette hij het instrument weg en speelde mee
Voor Bruce was het geen prettig vooruitzicht
ieder uur de temperatuur te moeten gaan op
nemen. Hij waagde het echter niet de opna
men niet te doen, wijl hem thans als bij toover-
slag een gelegenheid werd geboden om te be
wijzen, dat hij werkelijk geheel en al in zijn
onderzoekingen als meteoroloog, opging.
Het gevolg hiervan was natuurlijk, dat de
partij bridge niet bijzonder vlotte. Ieder uur
stond Bruce op, soms midden in een spel, en
ging naar buiten. Als hij dan wederom binnen
kwam, had hij telkens een paar minuten opont
houd, dat veroorzaakt werd door het noteeren
der gegevens in een speciaal register. Onder het
mompelen van een excuus zette hij daarna het
spel wederom voort.
Den volgenden morgen werkte hij wederom
aan den thermometrograaf. Hij had nog nimmer
het mecanisme uit elkander genomen en aar
zelde begrijpelijkerwijze of hij hiertoe wel zou
overgaan. Er was echter voor hem geen andere
keus; doch na een uur werken werd zijn moeite
beloond. Tusschen de tandwieltjes vond hij een
stukje metaal. Dit was dus de oorzaak geweest
dat het uurwerk van den thermometrograaf niet
meer kon functionneeren.
Nu deed zich echter een moeilijker probleem
voor. Hij moest het mecanisme wederom in
elkander zetten en het was reeds laat gewor
den alvorens hij daarin eindelijk slaagde. Zelfs
waagde hij het aanvangsuur van het partijtje
kaart uit te stellen tot vier uur en behoefde dan
ook geen belangstelling in zijn werk te veinzen.
Zijn vreugde over zijn eindelijk bereikt succes
was dan ook zóó ongekunsteld, dat hij slechts
glimlachte om mevrouw Morley's klaarblijke
lijke» geïrriteerdheid.
Ik ben er ook blij om, dat het toestel ein
delijk weer goed functionneert zèide ze op koelen
toon, toen Bruce terugkwam na den thermome
trograaf wederom te hebben opgesteld in de
veranda. Eindelijk zullen we kunnen spelen zon
der te worden onderbroken.
Den volgenden ochtend kwam Bruce beneden
om te ontbijten en hij zag, dat Morley hout op
de kachel deed. In de kamer was het ongezel
lig koud.
Ik zal nog gaan gelooven, dat die rooie
kerels het bij het rechte eind hebben, als ze
het over uw instrumenten hebben, bromde dè
manager ontstemd. Het is weer kouder dan ooit
te voren. Op hetzelfde moment, dat u den ther
mometrograaf weer in de veranda hebt opge
hangen, is de temperatuur gaan dalen.
Het staat wetenschappelijk vast. dat, wat
een mensch ook doet. hij op de meteorologische
toestanden niet den geringsten invloed kén
uitoefenen, antwoordde Bruce op stroeven,
kwalijknemenden toon. De bijgeloovigen houden
steeds het een of ander toevallig samentreffen
van gebeurtenissen voor een bewijs van hun
onzinnige denkbeelden. Kunt u dezen Indianen
dan niet zeggen, dat mijn instrumenten niet den
minstens invloed op het weer kunnen uitoefenen:
dat mijn thermometrograaf slechts een
registreerend apparaat is?
Dan kan ik even goed probeeren hun wat
te gaan vertellen over de vierde dimensie, ver
ondersteld dan, dat ik er zelfs iets van zou be
grijpen, antwoordde Morley. Ik heb nu al lang
genoeg onder de Indianen geleefd om te weten,
dat je beter met den wind kunt debatteeren.
Gesteld echter, dat ze werkelijk aan die
geheimzinnige macht van mijn instrumenten
gelooven, zouden ze dan niet iets méér doen
dan alleen maar praten? vroeg Bruce op goed
geveinsd-bevreesden toon.
Zoolang als ik heer en meester ben op
Fort-Mystery, niet. antwoordde Morley. Laat
u door zooiets dus maar geen vrees aanjagen.
Als ik iets merk, dat meer zou zijn dan ge
zwets, dan zal ik ze laten zien wie hier de baas
is. Argumenten laten hen koud; ijzeren voor
schriften niet Ik heb al naar een voorwendsel
gezocht om bij sommigen eens flink met de
zweep te kunnen klappen.
i Wordt vervolgd.'.
