Is bridge een hazardspel?
GEEF G
RAPPEN
EEN
EURT
Jiét veïfiaal mn den da$
uf
FORT-MYSTERY
ALARM IN ENGELAND
DE JAARBEURS
DE KLEINE
LIJDT SCHIPBREUK
Aan de beterhand!
VRIJDAG 16 MAART 1934
De politie te Harrogate heeft het
spel onwettig verklaard
Met bridge-spelers valt
niet te spotten
Radio op goederen
treinen
Verbinding tusschen locomotief en
conducteur
De heerschappij der
vrouw
„Anti-vrouwenvereeniging"
opgericht
VIM
Oude Arabische stad
ontdekt
Werkverschaffing in
Portugal
Nieuwe vinding op
luchtvaartgebied
M achinisten-examen
Twe NEB&By EE ff
\NÓ5T0EL OPNETAéN-
1TEROEK VOOPJE
opoeóteld; paap
\L/ÓJE Bi
tm>/Jt in orpe
HET 16
PRAO-ITI6
ZOO.
Mhryfster ^niet j Dé? anonieme
Marmeren kop van
Domitianus
Nieuw archeologisch
museum
Alle abonné'sZë"n f3000.-TreAl^l%rahXLt0J SSSToSïï f750.-f250.- 125.-MWÏ34SS f 50.-11]kenboT\™ f40.- ÏSSST32*2
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
door
Katharina en Robert Pinkerton
De politie van Harrogate, de befaamde
„binnenbadplaats" in Yorkshire, is van
oordeel dat bridge een hazardspel is, en
dus niet anders dan in besloten kring gespeeld
^-ag worden.
Zulk een beslissing van de politie wordt
bleestal gevolgd door het constateeren van een
overtreding en dus door een rechterlijke uit
spraak, en strookt deze met het standpunt dat
de politie inneemt, dan duurt het niet lang of
het heele land is eraan onderworpen.
Aldus kan de kleinste plaatselijke politie-
autoriteit uitspraken uitlokken die bindend zijn
v°or heel Engeland.
Het is misschien niet zoo heel moeilijk aan
hi toonen dat elk kaartspel in het oog der wet
"7 of in het oog van zekere wetten hazard
spel is, aangezien de kansen niet alleen op ver-
huft, doch ook op toeval, n.l. op de verdee-
hhg der kaarten, berusten. Alleen valsch kaart
spel zou dan misschien wettelijk toelaatbaar
zijn, aangezien door valsch spel het toeval min
°f meer uitgeschakeld wordt!
En het domino-spel? Hazard! Vooral het z.g.
■.blind domino", dat men speelt in huishoudens
•het veel kinderen die voortdurend tegen de
tafel bonzen en aldus de steenen omverwerpen.
Van gruwelijke dobbelpartijen zooals „Ganze-
bord" willen wij in het geheel niet reppen. De
hrant immers moet fatsoenlijk blijven, en lees
baar voor iedereen.
In Harrogate kunnen dus alleen nog despera
dos zich overgeven aan de uitspattingen van het
bridge-spel. Men verwacht dat werkloos gewor
den „bootleggers" uit de Vereenigde Staten zul
ten overkomen om er clandistiene „bridge par
lors" te openen.
Maar een andere badplaats Eastbourne,
ban de zuidkust slaat alarm. Want daar zal
de volgende maand de Bridge League een
Congres houden, en geen badplaats slaat ooit
een congres af. De hoofd-commissaris van East
bourne heeft den organisators van het congres
verzekerd dat de Bridge-spelers daar veilig zul
len zijn.
Het is thans uitgekomen dat aanvankelijk het
Voornemen bestaan had het congres te Harro
gate te houden, en dat juist dit plan de politie
dier stad aanleiding gegeven had het spel „on
wettig" te verklaren.
Zoodat Harrogate in ieder geval een merk
waardige uitzondering vormt op den regel, vol
gens welke badplaatsen nooit congressen af
slaan.
Op den New Haven-Spoorweg worden proeven
genomen voor het aanbrengen van een draad-
looze verbinding naar men uit New-York meldt
tusschen de locomotief en den conducteur,
Waarbij gebruik zal worden gemaakt van een
luidspreker. Men stelt zich hiervan veel voor,
omdat, in Amerika, de conducteurs van de goe
derentreinen door een lange reeks wagons van
de machine gescheiden zijn.
De installatie bestaat uit een seininrichting
Van ultrahooge frequentie en een ontvangappa-
raat met microphoon en luidspreker, dat in de
cabine van de locomotief en bij den conduc
teurs is geplaatst. Voor overbrenging en ont
vangst zal een soort „Gleichwellen"-systeem
gebruikt worden. De installatie werkt op zes-
Volts accumulator en kan ongeveer dertig uur
Werken zonder geladen te moeten worden. De
installatie kan door een knop, die op den sein
gever is aangebracht in werking worden ge
steld. De luidspreker in de locomotief is van
Zeer groote sterkte, teneinde het geluid van de
spoorwagens en treinen te overstemmen.
op dit hlad zijn
Het is mogelijk, het is zelfs waarschijnlijk,
dat de politie van Harrogate gelijk heeft. Degeen
die iets verbiedt, die iets onwettig verklaart,
blijkt bijna altijd gelijk te hebben. Dit is een
noodlot, dat op de Britsche natie rust als een
hypotheek.
Maar dan zal ook de politie van Harrogate
ongelijk hebben, tenzij er voortaan ten aanzien
van de Bridge-moraal twee wetten heerschen:
één voor Noord- en één voor Zuid-Engeland.
Er zijn wel eens om minder belangrijke re
denen burgeroorlogen uitgebroken. En met
bridge-spelers valt niet te spotten.
Achttien jongemannen in de Old Kentroad,
de hoofdstraat van de Borough, de dicht
bevolkte Londensche wijk ten zuiden van
Londonbridge hebben een „Anti-vrouwenver-
eeniging" opgericht.
In een huis aan een der zijstraten houden zij
vergaderingen, en beramen plannen om een
einde te maken aan de „bedreiging", welke de
vrouwen opleveren.
Zij zullen strqd voeren tegen de onoprecht
heid, de buitensporigheid, de onbetrouwbaarheid
en vooral tegen de „heerschappy" der vrouw.
Elk lid is in één of meer vrouwen bitter
„teleurgesteld" geworden. Dit is dan ook de
eisch, waaraan men voldoen moet om tot het
lidmaatschap toegelaten te worden.
Ook gehuwde mannen kunnen toetreden. De
eenige, die zich tot nu toe aangemeld heeft,
beriep zich er op dat de vorige week, toen zyn
vrouw met influenza te bed lag, de werkster
hem in den steek gelaten had. Hy werd niet on
der de leden opgenomen.
De president is een zekere mr. Fred. Wor-
mull, twee-en-twintig jaar oud. Hij verklaarde
in een interview:
„Mannen moeten voor hun rechten opkomen.
Vrouwen moeten uit de industrie gedreven
v/orden, naar de keuken waar zy thuishooren.
't Is niet door haar hersenen dat zy zich een
weg banen, maar door de aantrekkingskracht
van haar sekse, en door te speculeeren op de
consideratie van den man voor het zwakkere
geslacht."
Op de vraag of hy dan meende dat de meeste
mannen zich wél een weg banen door de voor
treffelijkheid hunner hersenen, antwoordde mr
Fred. Wormuil: „Ongetwyfeld. wy mannen heb
ben hersenen. Geen patroon zal ons aannemen
omdat wy zoo aantrekkelijk zijn. Ja, als de
vrouwen aan het hoofd der zaken stonden, dan
hadden wij een betere kans."
„Zou het dan niet beter zijn als u een An
ti-mannen vereeniging" opgericht had?"
„Neen. Wat heb ik er aan dat de Gouverneur
van de Bank of England een man is? Dat kan
ik toch niet worden. Maar de steno-typiste van
Saunders aan den overkant is een vrouw. En
dat had ik wel kunnen worden."
Het is een klein beetje verward. Maar veel
vereenigingen, ontsproten uit hersenverwarring,
zyn opgegroeid tot wereldhervormende organi
saties. En wie weet waartoe de strijd tegen de
„heerschappij der vrouw" op het kantoor van
„Saunders aan den overkant" nog voeren zal!
droog!
*Aak eerst doe*
BORSTEL
*u,kVIMso0,t
droog
fJIIIIHIIII
milium!
In Utrecht is, zooals u weet,
De jaarbeurs thans weer open,
I Een beursdie ied'ren handelsman
Door snufjes dwingt tot koopen
i Een beurs, die wel geen jaarlang duurt,
Want zij duurt enk'le dagen, f
Doch wel waarvan het resultaat
Een heel jaar kan doen slagen!
En zelfs ook wat dit „beurs" betreft,
Komt niet haar beurs ter sprake,
Want haar bedoeling heeft juist méér
Met andrer beurs te maken!
Maar jaar en beurs gecombineerd,
Van hen die handel drijven,
Tracht zij, wat men relaties noemt,
Door zaken doen te stijven.
Zij is een beurs, die open is
I Terwille van de gasten,
i Die door de beurs geanimeerd,
in eigen beurzen tasten.
Als straks die beurs gesloten is,
Vervoegt men 't werkwoord koopen,
Omdat die beurs de drijfkracht is
Tot: alle beurzen open!
MARTIN BERDEN B
(Nadruk verboden)
oiiMiiMiiiiiiiiiuinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiimiiiiiimiiimiimiü
Molligner en André Malreux melden uit Dji
bouti in Noord-Afrika, dat zij aan de grens
van de Arabische woestijn over de ruïnes van
een oude stad waren gevlogen, waar zy nog 20
torens van tempels rechtop hadden zien staan,
terwyi de ruïnes ommuurd waren. Het moeten
de resten van een nabü de heuvels van Roba
en Khali gebouwde stad zijn geweest en de vlie
gers spreken het vermoeden uit, dat men hier
te doen heeft met de legendarische hoofdstad
van de koningin van Sheba.
Het geaccidenteerde terrein belette den vlie
gers te landen, om een nader onderzoek in te
stellen.
In Portugal heeft men een proef genomen
met het verschaffen van practisch en nuttig
werk aan werkloozen.
Te Lissabon heeft men twee en twintig werk
loozen ais hulp-verkeersagenten aangesteld, zy
moeten er op letten dat automobilisten en an
dere weggebruikers gehoorzamen aan de auto
matische verkeerssignalen en op de drukke
uren zullen zy de verkeersagenten bij het rege
len van het verkeer moeten helpen. Als uni
form nebben deze hulp-agenten een lichte broek
aan met blauwe jas en witte handschoenen en
een ronde pet met gouden band. zy worden
betaald door het Werkloozenbureau en ontvan
gen voor hun diensten gemiddeld twaalf gulden
per week.
De Russische vliegtuigbouwers hebben een
tweemotorig vliegtuig, dat zonder bezwaar kan
starten of landen op het land, op water, sneeuw
of ijs, geconstrueerd.
Deze machine zal gebruikt worden voor mail-,
passagiers- en vrachtverkeer in het Noordpool-
gebied.
Het vliegtuig heeft twee motoren elk van 480
P.K. en kan behalve de bemanning van twee
personen, twaalf passagiers vervoeren, en een
snelheid ontwikkelen van 200 K.M. per uur.
De verschillende onderstellen voor deze ma
chine kunnen naar gelang de behoefte gedu
rende de vlucht aangebracht of verwqderd
worden.
DEN HAAG Geslaagd voor diploma A de
heeren H. J. Plokhooy, Amsterdam, L. van Till,
Delfzijl, D. Ch. J. de Vries en P. Kwalt, beiden
te Den Haag en G. Koningstem, IJmuiden.
Het is ontzettend dom van me geweest, t
is vreeseiyk, hoe kon ik 't doen, ik moet
iemand hebben, die me helpt," en meer
dergeiyke uitroepen slaakte Jet, die zier, in
hoogst opgewonden toestand in haar kamer
had opgesloten.
Al een paar maal was haar zus Ans wezen
luisteren, wat toch die zenuwachtige uitlatin
gen te beduiden mochten hebben, maar de
reden van Jet's nervositeit van nu en van de
laatste weken had ze niet kunnen vinden
Vroeger genoot ze altijd het vertrouwen van
haar jongste zus. Maar nu Jet twintig jaar
was geworden en als wees den raad en de er
varing van een twaalf jaar oudere zus zoo
noodig had, nu werd Ans overal buiten gehou
den, nu ging Jet haar eigen gang en kon zelfs
geen op- of aanmerking van Ans verdragen
En 't zou tot een verwijdering tusschen de
beide zusjes zijn gekomen, als de zooveel ern
stiger Ans zich niet verplicht gevoeld had dat
jonge en onervaren meisje onder haar bescher
ming te houden, wijl ze zulks aan haar moe
ders sterfbed beloofd had.
Meermalen had Jet haar zus gezegd, dat ze
haar moederlijke bemoeiingen niet wensen te.
dikwijls ook had ze haar raad scherp en bits
afgewezen, maar nunu zocht ze hulp en
raad. Zou Ans nu bereid zyn om te doen. wat
ze wenschte, en wat ze als eenigste redmiddel
zag in deze moeilijke kwestie.
In ieder geval: ze zou het vragen, het kon
niet anders, ze moest de brieven terug nebben
Vlug ontsloot ze de deur en snelde naar Ans
in de serre. Deze schrok, toen ze de opgewon
den Jet de kamer zag binnenstuiven, doch om
haar te kalmeeren, sprak ze vriendelijk. „Maar
zusje, wat scheelt je toch, wat is er aan de
hand?"
„Wat er is," ontwaardde Jet, „o Ans, t is
erg, heel erg. Ik heb domme dingen gedaan,
ik weet geen raad, ik kan er niet van slapen!"
„Maar kind," vroeg de bezorgde Ans, .spreek
dan toch eens uit, vertel 't me dan toch, ik ben
toch je zus en wil je toch raden en helften."
„Wil je dat," juichte Jet nu. „Zou je me
heusch uit deze moeiiykheid willen helpen. O
Ans wat ben je toch een schat!"
„Ik heb toch altijd alles voor je willen zijn
Jet, maar sinds lang mis ik je vertrouwen
zusje en ook nu weet ik nog niet wat je zoo
cpgewonden maakt," zei Ans kalm. „Je zui'
dus eerst eens moeten vertellen welke domme
dingen je uitgehaald hebt, 't zal misschien zoc
heel erg niet eens wezen!" „Niet heel erg, Ans,
't is wel heel erg, 't is onuitstaanbaar, ik aurf
't haast niet eens aan je te vertellen," sprak
Jet verdrietig.
„Kom, kom," suste Ans, „ga daar nu maar
eens bedaard zitten en vertel op: wat maakt je
zoo onrustig, met wie heb je gepraat?" „Ge
sproken heb ik met niemand, zei Jet, „maar
veel erger, ik heb geschreven, vijfmaal An-.,
mooie brieven, zwart op wit staat 't dat ik van
hem houd en hem trouw zal blijven; ik heb
mijn naam er voluit onder gezet en weet niet
eens hoe hij heet en wie hy is. Ik heb hem
nooit gezien of gesproken. En nu vind ik het
vreeselijk, dat hij myn naam weet en misschien
houd ik heelemaal nooit van hem. Vijfmaal
kan hij nu myn geluk in den weg staan. O.
wat ben ik dom geweest." „Maar zus, hoe kwam
je er toe, om zoo'n vreemd iemand te gaan
schryven," vroeg Ans bezorgd. „Wel" ant
woordde Jet een beetje verlegen, „ik vond on
der 't raam van mijn kamer een briefje door
geschoven, waarin hij me zyn liefde verklaarde
en om antwoord vroeg." „En deed je dat da-
deiyk, dan weet je toch ook aan wie je schreef,"
haastte Ans zich te zgggen.
„Neen. dat is 't juist, hy onderteekende de
brieven niet en ik moest ze in postbox 11 dis-
poneeren," vertelde Jet. „Dom gansje" zei Ans,
„en heb je dat vijfmaal gedaan, en drong 't nu
pas tot je door dat je onverstandig deed? Maar
laat me nu zyn brieven dan eens zien."
Maar nu bekende Jet onder tranen en snik
ken dat hij ze teruggevraagd" had en zy ze weer
in de postbox had gedaan en tevens om haar
brieven had verzocht. Doch de onbekende min
naar had als eisch gesteld dat zij persooniyk
de brieven van hem in ontvangst moest nemen
Hij hed de plaats beschreven, waar ze elkaar
zouden ontmoeten en waar hy haar zonder
WEL ADEMAOET/Ó
PAT /5 AL ET TOPPUNT'
EE/y TIJD6CNR/FT VOOR
ANNIE? JA, 'T/ó ZOO.
J/J PEN KT
AUE6, 6ANPV,
EP !ETi>, PATJE NOO
NEBBEN WIL T AL6 PAT
Z0ÓT5ZE6HET PAN, EN
WARM
JE BUITEN
OEN W/NP.
U/T DAT MUF-
commentaar de brieven zou overhandigen: in 't
park, op 't bruggetje over den vijver.
„Welnu," zei Ans, na deze bekentenis, „als
je dan gerust wilt wezen, dan doe je dat. "t is
een rechtmatige straf voor je domheid„Ik,
ik zelf die brieven gaan halen, dacht je dat ik
zulks doen kon, nooit!" riep Jet hevig veront
waardigd, dat Ans zooiets durfde opperen. „Hij
zou me kennen en me er altijd op aanzien: o,
'l is niet om te doen!"
„Maar wat wil je dan," vroeg Ans „Och,
zusje, wil jij me helpen?" huilde Jc-t nu. „Door
wat te doen?" vroeg Ans weer. „Wil jij t voor
me doen. Ans? Wil jij naar t park de brieven
gaan halen? Jij bent zooveel ouder en verstan
diger en zult niet
aanstellerig doen
bent, zul je niet I
van schaamte I OTieVeil I
blozen, zooals ik. I
Toe zus, help me.
wil je 't doen?" drong Jet aan.
Ans, die 't verzoek al verwacht en heimelijk
al ingewilligd had, zat onderwijl al te derken
hoe ze zich in een verouderde kleeding sn zoo
veel mogelijk onkenbaar naar 't park zou bege
ven. Lachend om 't drama, dat nu op een Klucht
begon te lijken, antwoordde ze: „Nu goed dan,
ik zal je ditmaal uit de moeilijpheden redden,
maar op voorwaarde dat je voBrtaan altyd je
zus om hulp en raad vraagt. Ik ga naar het
bruggetje en haal de brieven; hoe laat was de
afspraak?"
„Om vier uur," juichte Jet nu opgelucht
door de bereidwilligheid van haar zus. „O Ans,
ik oen je zoo dankbaar en zal je voortaan alles,
alles vertellen." En met een klinkende zoen
beloonde ze haar zus reeds voor haar moe
dige daad.
Tegen vier uur ging Ans in een ouderwet-
schen regenmantel gehuld en met een reeds
lang afgedankt hoedje op naar de afgesproken
plaats. Ze moest een beetje verlegen doen en
dit verhoogde haar aantrekkelijkheid niet in
dit ouderwetsche costuum. Zoodoende hep de
ontmoeting volgens de afspraak af. De ano
nieme briefschrijver naderde op den bepaalden
tijd en met een beleefden groet overhandigde
hij de brieven aan Ans. aan wie t in al haar
verlegenheid niet ontging dat het een elegant
en net persoon was. Heel blij was ze, dat ze
nu Jet kon tevreden stellen en haar de brieven
kon teruggeven. Haastig liep ze dus naar huis
terug, meenende Jet daar in angstige span
ning te zullen aantreffen. Het verwonderde
haar daardoor erg, dat Jet er niet was. Daar
om waagde ze een oogje in de liefdesuitingen
van haar zus. Wat te doen met die brieven?
Maar gauw verbranden, vóór Jet ze weer zou
zien en lezen, 'tgaf maar verdriet en teleur
stelling. Ze peinsde en wachtte. Het duurde
lang voor Jet terugkwam. Doch juist toen Ans
het plan had om de brieven te vernietigen ten
uitvoer wilde brengen, kwam Jet met een hoog-
roode kleur en stralende ocgen aanrennen. En
ziende wat Ans van plan was, schreeuwde ze:
„Niet doen, Ans, niet in de kachel, ik moet ze
terug hebben!" „Wat nu," vroeg Ans verwon
derd. „waar was je al dien ty'd?"
„Ik was nieuwsgierig, zusje, en wilde zien
hoe die ontmoeting afliep. Ik wilde ook weren
hoe hy er uitzag en was daarom den anderen
kant van 't park ingegaan. Hij kon toch niet
weten waarom ik daar liep. En toen hy jou
de brieven teruggegeven had, heb ik hem ont
moet Hij sprak me aan en we hebben samen
door 't park gewandeld. En nugaan we
samen de brieven nog eens overlezen!"
Gedurende de jongste werkzaamheden in de
voormalige Pontynsche moerassen is een zeer
fraaie marmeren kop van keizer Dom.tianus
aan het licht gekomen. Het hoofd van den
keizer is omkranst met eikenloof, de z. g coro
na civica, welke in het begin van onze •.aartel
ling den burger werd toegekend, welke een me
deburger het leven had gered, en die de keizer
placht te dragen, als „redder van het volkHet
marmeren portret vertoont tot in de kleinste dé
tails de gelaatstrekken van Domitianus, zooals
ze door zijn tydgenoot, den vermaarden ge-
schiedschryver Suetonius, uitvoerig zijn be
schreven.
In de Italiaansche badplaats Montecatmi zal
binnenkort een archeologisch museum worden
geopend, waar de vele kunstschatten worden
ondergebracht, welke in deze streek zijn ont
dekt. Tot de belangrykste vondsten uit den laat-
sten tyd behoort een fresco in een oude kerk
te Montecatini. Deze wandschildering wordt
aan Giotto of althans aan zijn school toege
schreven.
Voorts heeft men hiei zilveren reliquieën-
schrynen gevonden, afkomstig uit de school van
Benvenuto Cellini, alsmede een groot aantal
kerksieraden, eveneens uit den laten Renaissan-
cetyd.
(Korte inhoud van het voorafgaande-
David Patterson is de eigenaar van een
bloeienden nelshandel ln Noord-Canada
Zijn expansie-zucht vindt slechts één hin
derpaal, de machtige Hudson Bay Com
pany zlln grootste concurrent Deze Dezet
een post ,Fort Mvstery" genaamd en door
Herbert Morley beheerd, waar Patterson
ondanks herhaalde pogingen, nooit ln ge.
slaagd is vasten voet te verkrijgen Bruce
Rochette die een diepen haat koestert te
gen de Hudson's zal dan voor Patterson
trachten een handelspost te vestigen ln
het veelomstreden gebied Hl, vertrekt met
Joe Snowbird en wordt harte.uk door Mor-
ley en zlln echtgenoote ontvangen Bruce
geeft voor belast te ziln met het doen van
waarnemingen voor een aardrijkskundig
genootschap Zijn bediende Joe Snowbird
laat hem dan plotseling in hen steek.
Bruce vreest, dat Morley hem heeft door
zien en hem in een valstrik tracht te rok
ken, maar hij blijft moedig op zijn post
en helpt bij het bijhouden der boeken,
waardoor hil vele interessante bijzonderhe
den over de Hudson's Cy. te weten komt.)
Voorloopig zou zeker aan niets anders worden
gedacht en ook niets gedaan worden. Bruce kon
thans iedere bijzonderheid, die hij wenschte,
machtig worden en voor zijn doel was dit vol
doende, om daarna stilletjes te verdwijnen, voor
gevende, dat hij voor een week waarnemingen
ging doen in westelijke richting.
Het was allereenvoudigst. Een tobbogan-slede
uitgerust met voldoende dekens en mondvoor
raad voor één man kon in gereedheid worden
gebracht. Alvorens men het werkelijke doel van
zijn tocht zou vermoeden, kon hij al heel wat
mijlen achter den rug hebben. Dienzelfden
avond reeds kon hij vertrekken.
Doch over dit alles dacht Bruce niet in t
minst na. De zakelijke en uitgerekende zyde van
zijn karakter was ingedommeld. De gevoelsele
menten, het liefelijke en de drang naar schoon
heid de raseigenschappen van zijn vader
hadden de overhand gekregen, terwijl iets geheel
nieuws zich aan hem had geopenbaard.
Want Bruce dacht alleen aan het visioen in
de deuropening, terwyi hy op den rand van zyn
bed zat. Geen tooneelspeelster. hoe bedreven ook
ware in staat geweest een zóó heeriyk beeld te
scheppen als dót, wat daar onder den invloed
eener blakende gezondheid en de koude was ge
schapen. Geen enkele „schoonheid" ofschoon
beschikkend over een ongekend aantal middelen
en toiletten, zou in staat geweest zijn een effect
te verkrijgen, gelijk aan dót, veroorzaakt door
de otterpelsmuts van het jonge meisje.
Simulatie was niet bij machte ln de oogen
een vonk te leggen als die welke schitterde in
den blik van het meisje toen ze haar vader en
moeder had aangekeken. Geen parfum kon de
heeriyk frissche geur der koude buitenlucht,
maar eenigszins benaderen, waarmede zy de
kamer als het ware had overstroomd.
Het was een heerlijk gevoel van reinheid en
gezondheid, van jeugd en liefde voor thuis, een
algeheele afwezigheid van vreemdheid en ge
affecteerdheid, en het natuuriyke van dat alles,
wat Indruk maakte op een jongmensch, wiens
gedachte aan het vrouwelijke was beperkt ge
bleven tot de nagedachtenis van zyn moeder.
Bruce wist het toen nog niet. Doch hy zag
nimmermeer een otterpels zonder een levendig
beeld voor zich te zien van het gelaat van
Evelyn Morley, zooals hy haar voor het eerst
had aanschouwd.
Het was al laat geworden toen hij zich voor
het diner begon te verkleeden, en dan nog ge
schiedde het langzaam, verstrooid. Toen hy ein-
deiyk naar beneden ging, meende hy wel te
vroeg te zyn. Een gebeurtenis als die waarvan
hij thans getuige was geweest, kon zelfs de
meest angstvallige huishoudelijke regelmentet--
ring van mevrouw Morley in de war sturen
De anderen hadden wellicht het diner geheel
vergeten.
Zyn vermoeden werd bevestigd, toen hij bij de
huiskamerdeur stond. Binnen hoorde hy nie
mand, terwyi hij den heer en mevrouw Morley
in de slaapkamer, die achter hem lag. hoorde
spreken. Hij schoof de gordijnen opzijtrad bin
nen en bleef als aan den grond genageld staan.
Evelyn Morley zat aan tafel en keek hem aan,
terwyl Bruce in haar oogen iets ondeugends
bemerkte. Onwillekeurig keek hy naar zyn
toilet.
U is zeker meneer Rochette, zei het meisje,
terwijl ze opstond en hem de hand toestak.
Vader en moeder hebben over u gesproken. Ik
kwam hier zoo onverwachts aan, dat Ik geloof,
dat ze er geen oogenblik aan gedacht hebben
ons aan elkander voor te stellen.
Bruce drukte de toegestoken hand, doch zelfs
toen hij sprak voelde hy iets schitteren in
haar oogen en hü voelde zich niet op zyn ge
mak.
Ze werden letterlijk overvallen, zei hy,
evenals ik. Ik wist zelfs niet dat ze een dochter
hadden.
Ik ben er bang voor, dat ze me vergeten
hadden, zeide ze ernstig. Voor zoover ik mij
kan herinneren, heb ik mijn ouders eenmaal
gezien. Dat was acht jaar geleden, ik was toen
dertien.
Ik ben er zeker van, dat ze u niet hebben
vergeten! protesteerde Bruce. Ik wist niet dat
iemand zoo onder den indruk kon zyn van een
of ander onverwacht geluk. Voelt mevrouw zich
thans weer goed?
Ja. Arme ma. Ik had niet moeten zeggen,
dat ze me misschien vergeten waren. Ze ge
loofden dat het voor myn welzijn beter was,
dat ik in Engeland zou blijven. Ze lieten me
daar achter toen ik nog een kind was. by een
broer van mijn vader en diens vrouw Ze von
den het beter dat ik niet naar Canada kwam
en ook, dat ik hier nimmer zou komen. Vader
was natuuriyk in functie by de Hudson's Bay
Company en moeder vond, dat het haar plicht
was by hem te biyven.
Ik vermoed, dat uw geval niets buitenge
woons is in dit land, gaf Bruce te kennen.
Ja, dat is zoo. Ook andere beambten van
de Hudson's Bay zenden hun kinderen naar
Engeland en zien hen slechts zelden, namelijk
wanneer ze hun land bezoeken. Maar ik vind
het verschrikkelijk. Niemand heeft het recht
een kind van zyn ouders weg te nemen, even
min hebben de ouders het recht hur> kinderen
zoo maar weg te zenden. Ik verlangde er naar
hierheen te komen, ik heb het hun gevraagd,
doch ze hebben het altyd geweigerd. Ik denx,
dat ze het Noorden te ruw vonden voor hun
dochter. Doch ik houd van het land. iedere
schrede die ik er zette voelde ik het. De post-
managers zijn allerhartelijkst geweest. Ze heb
ben me doorgezonden van den eenen post naar
den anderen en ze stelden hun beste honden
spannen en hun beste drijvers tot myn beschik
king. Nog nooit ben ik in Engeland zoo vertroe
teld geworden.
Dat Is wellicht de buitenkant van alles,
wierp Bruce hiertegen glimlachend op.
Een land als dit heeft geen twee gezich
ten, antwoordde het meisje onstuimig. En
daarom houd ik er van. Ik ben de dochter van
een pelshandelaar, en ik vind, dat ze de won
derlijkste menschen der wereld zijn. In zoon
land zouden ze trouwens niets anders kunnen
zijn. Met zyn gevaren en zijn groote afstanden
is het iets geheel anders als de groote steden.
Alleen de dapperen, de sterken en de goeden
kunnen het volhouden.
En waart u niet bang om alleen die groote
reis te maken?
Ik heb er zelfs niet aan gedacht om bang
te zyn. Ik ben van alle physieke gevaren gevry-
waard gebleven. Andere gevaren zyn er in een
land als dit is, niet. Ik geloof dat het juist
daarom is, dat ik er zoo van houd. Het is zoo
groot en vry en blank. Niemand in dit land kan
ook anders zijn. Is het niet heeriyk te leven in
'n land waarin je iedereen kunt gelooven?
Het leek wel of Bruce een straal yswater zyn
gelaat voelde aanraken en voor de eerste maal
sedert de aankomst van het jonge meisje, dacht
hy aan zyn eigen positie op Fort-Mystery. Hij
vrqpg zich ook af. of zij nooit zou vernemen, wat
het pelsland feitelijk was voor hen die er zoo
innig veel van hielden. Hy voelde als het ware,
dat geen comedie, van welken aard ook, haar
daarvoor zou behoeden, zooals dit het geval was
met haar moeder. Haar blik was te helder. Men
schen van haar slag hadden behoefte aan de
realiteit. Hy wenschte niets liever dan het ge
sprek te brengen op veiliger terrein.
In spyt van wat u zoo juist zeide, drong
hij aan. meen ik toch dat het gedurfd van u
was om dien heelen weg geheel alleen af te
leggen. Ik heb het Noorden doorreisd en weet
wat het is. Doch ik geloof, dat uw ouders, in
hun vreugde van het wederzien, u deze kleine
muitery wel zullen vergeven.
t Wordt vervolgd.)
