Met wdaal van den dag
f 25.-
I ONZE 314e UITKEERING
f 80.690.-
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Kostbare postzegels te Londen
keerden wij heden uit I
HIND-COLLECTIE ONDER
DEN HAMER
LACHEN
Het Geheim van
het open Raam
VRIJDAG 15 JUNI 1934
Uit de hand vervaardigde post
zegels, die met een naai
machine werden ge
perforeerd
Zelfs bezoek uit Japan
inJ
Krantenverkooper en
talengenie
Met een adelaar in
gevecht
20.000 Lucifersdoosjes
De schatkamer van een
koningin
De tarantella
1 ingevolge de voor onze abonnés geldende
gratis-ongevallenverzekering aan den Heer
J. T. Emmelkamp, Klein Zonneplein 4, Amsterdam,
wegens een aan hem overkomen verkeersongeval
I Dit is I
I WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN
Diamanten door gas
beschermd
1 aan onze verzekerde abonnés is uitgekeerd.
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
Grotten-onderzoek in
Noord-Italië
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Detective-verhaal dooi
ANTHONIE GILBERT
Te Londen werd de bekende Hind-
collectie geveild. Uit alle deelen der
wereld waren de philatelisten toe
gesneld teneinde te trachten zeldzame
exemplaren te bemachtigen.
Wie zelf geen postzegelverzamelaar is. wie
niet vol ontzag en eerbied dergelijke kleine of
groote, bonte unieke stukjes papier kan bewon
deren, begrijpt ook niet wat het beteekent. wan
neer in Londen, Parijs, New York of ergens
anders een postzegelveiling gehouden wordt.
De koning van Engeland verzamelt postzegels
en president Roosevelt is buiten zün politiek
beleid door zijn postzegelcollectie bekend. Mil-
Jionnairs hebben kapitalen voor deze hobby uit
gegeven en arme drommels hebben aoor een
enkele vondst een vermogen verdiend.
In Engeland leeft nog de man. Vernon
Vaughan wien als jongen de beroemde „Britsch-
Guyana" behoorde, die hij voor 65 shilling van
de hand deed. Dat was 61 jaar geleden. Tegen
woordig geeft men er 10.000 pond voor. Nog
vijftig jaren geleden bracht de zegel slechts 25
pond op.
Wat zouden wij, niet-philatelisten, er voor be
talen? Niets. Wjj zouden niet in staat zijn de
waarde te beseffen en ons neefje er mee ver
rassen.
Menig zakenman zal opkijken, wanneer hij
hoort, dat ieder jaar voor 5 millioen pond ster
ling aan postzegels te Londen in het beroemde
„Strand" wordt omgezet. Hier zijn zestien post
zegelbeurzen, terwijl New York in de Nassau-
street er slechts negen heeft.
Voor de veiling, die thans in de Bondstreet
werd gehouden, kwamen zelfs klanten uit
Japan. De bekende Hind-collectie van den ver
zamelaar Arthur Hind, is hiervan ongetwijfeld
de oorzaak. Deze man uit Yorkshire werd, dank
zij den postzegels, millionnair en liet, ondanks
de vele verkoopen, de mooiste en compleetste
verzameling ter wereld na.
Met postzegels gaat het als met kunstvoort
brengselen en diamanten zeldzaamheid ver
hoogt den prijs. Zoolang een zegel precies zoo is
als duizend andere, is de waarde nihil. Wordt
echter een misdruk opgemerkt, heeft een druk
ker of teekenaar zich vergist, spookt het zet-
Iputenduiveltje of moet men hulppostzegels ma
ken dan stijgen de prijzen vaak tot fantastische
hoogte.
De postdirecteur van Britsch-Guyana con
stateerde (het was Juli 1856) tot zijn schrik, dat
hij met zijn postzegels tot het binnenvallen var.
het volgende schip niet zou uitkomen. Hij riep
de r,ulp in van een vriend, een boekdrukker, en
maakte een postzegel, waarvan slechts een paar
honderd werden gedrukt. Juist voldoende om
gerust de binnenkomst van het volgende schip
af te wachten.
De serie ging verloren. Hind redde een enkele
zegel voor 7343 pond sterling.
De postdirecteur van New Brunswick kreeg
op een zekeren dag in het jaar 1860 een aanval
van hoogmoedswaanzin. Hij liet zegels met zijn
eigen portret drukken. De regeering werd hoo-
gelijk ontstemd en ontsloeg Mr. Connell te
genwoordig betaalt men voor de postzegels 100
pond per stuk.
Tijdens den Amerikaanschen burgeroorlog
werd de stad Gonrales in Texas belegerd. De
menschen namen de zaak niet al te tragisch en
bleven rustig correspondeeren. Aangezien de
drogist, die de postzaken behartigde, tenslotte
geen zegels meer had, gebruikte hij zijn firma
stempel met een vermelding van het zegelrecht.
De brieven werden gewoon behandeld. Thans is
iedere enveloppe met een dergelijk stempel 300
Pond waard.
Toen Amerika de eerste luclitpostzegel uitgaf,
drukte men het afgebeelde vliegtuig op den kop.
Tegenwoordige waarde: 150 pond.
Tusschen Hardivar en Gauchwar in de Hima
laya is een vliegdienst geopend, waarvoor bin
nenkort extra-postzegels uitgegeven zuilen wor
den
De kortgeleden gestorven Dalai Lama van
Tibet had een paar weken voor zijn dood °en
met de hand vervaardigde, met een naaimachine
geperforeerde zegel uitgegeven, waarvan een
eerste exemplaar zoo juist op een brief in Lon
den is aangekomen.
De postzegel, die Tsjecho-Slowakije ter ge
legenheid van de Smetana-herdenking uitgaf,
vertoont het portret van den musicus en een
maat uit zijn opera „Libusa". In deze maat zijn
tot groote vreugde van de verzamelaars niet
minder dan 5 fouten gemaakt.
Beroemd zijn ook nog steeds de roode en
blauwe Mauritius, waarvan men er tegenwoor
dig 26 kent. De klokkenmaker Barnard te Post
S. Louis vervaardigde ze in 1846. Men zou
80.000 pond voor de collectie moeten betalen.
Maar zij is toch nooit te krijgen. Want een ver
zamelaar, die niet in geldverlegenheid is, ver
koopt zijn zegeis niet. De twee, die nu geveild
werden, kostten Hind 11.000 pond. Een weduwe
uit Bordeaux ruilde ze tegen twee „mooiere"
Het eenig bekende exemplaar van een brief,
gefrankeerd met de twee waarden van de ori-
gintele Mauritius-zegels van 1846 heeft op deze
veiling £5000 opgebracht. Twee andere specima
van dezelfde zeldzame postzegels werden ver
kocht voor £2500 en £1500.
Een krantenverkooper in Boedapest, die vroe
ger betere dagen gekend had, werd door zijn
collega's wegens zijn verbazingwekkende talen
kennis bewonderd. Lajos was een echt talen
genie: wanneer hij zijn kranten in restaurants
en café's te koop aanbood, sprak hij de gasten
in het Duitsch, Italiaansch, Fransch en En-
gelsch aan. Hij kon echter meer, dan alleen zijn
versje in verschillende talen herhalen. Zijn
vrijen tijd besteedde hij aan het beter aanlee-
ren van de verschillende talen; voor zijn spaar
centen kocht hü boeken in vreemde talen en
studeerde. Op een goeden dag ontmoette hij
eindelijk geluk.
Toen een bejaard voornaam heer in een der
grootste café's van Boedapest opzijn aanbod
niet reageerde, ofschoon hij zijn kranten in
vijf of zes taien ten verkoop aanbood, ging hij
naar de tafel en sprak hem in klassiek Grieksch
aan. Verrast keek de meneer op. De taal van
Homerus uit den mond van een krantenjongen!
Dat was hem nog nooit overkomen. Hij ver
zocht Lajos aan zijn tafeltje plaats te nemen
en begon een lang gesprek, in den loop waar
van hij alle bijzonderheden uit het veelbewogen
leven van den intellectueelen krantenverkooper
hoorde. Toevallig was deze heer de directeur
van een bekende bijzondere school in Boeda
pest en Lajos ontving een aanbod als taal
leeraar. Zeer verheugd nam hij dit aanbod aan,
vooral toen hij hoorde hoe hoog zijn salaris
werd en hij kan nu eindelijk zijn beroep ver
wisselen met een vak dat meer overeenkomt
met zijn capaciteiten.
De Italiaansche schaapherder Niccola, die in
het dorpje Manciano (Toskane) zijn beroep
uitoefent, bemerkte dezer dagen bij het ont
waken, dat de hem toevertrouwde dieren ang
stig blatend op een hoop gedrongen waien. In
een van de boschjes zag hij krachtige bewegin
gen. Hij snelde toe en kon weldra twee gewel
dige vleugels onderscheiden, die, zooals bieek,
een adelaar toebehoorden, die een lam aan het
verscheuren was.
Niccola smeet een steen naar den vogel, die
nu den boer aanviel. De herder had geer an
der wapen bij zich dan zijn parapluie, die hü
vlug opende en zoo den adelaar afwachtte. Na
een drietal aanvallen had het geweldige dier
de parapluie verscheurd en bood dit anders zoo
nuttige voorwerp geen voldoende bescherming
meer. Daar de adelaar niet opgaf en voortdu
rend naar Niccola's oogen hakte, ontsp.,n zich
een tweegevecht tusschen mensch en vogel.
Niccola hield krampachtig den hals en een
vleugel van het dier vast en bloedde reeds uit
diepe wonden. Misschien zou het gevecht nood
lottig voor hem zijn afgeloopen, wanneer op zijn
hulpkreten niet buren te hulp waren gesneld.
Zij bevrijdden Niccola en hielpen hem den ade
laar te overmeesteren, die nu in den Artis van
Rome is opgesloten.
^UIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIII
lllllllllllllllillllllltic
Een neef van Lord Kitchener, Major Pat
A'Beckett, bezit de grootste lucifersdoosjes-ver
zameling ter wereld. Het is nauwelijks te ge-
looven, hoe variabel lucifersdoosjes kunnen zijn,
maar hij heeft 20.000 verschillende monsters we- i
ten samen te brengen, welke tezamen de muren
van drie kamers geheel bedekkenA'Beckett
heeft deze verzameling in den loop der vele
jaren bijeengebracht en dcor bijna de geheels
wereld te bereizen, wist hij steeds nieuwe te
vinden. Hij bezit onder anderen het eerste lu
cifersdoosje dat heeft bestaan. Enkele jaren
geleden bracht de ex-koning van Spanje den
Majoor een bezoek, daar ook de ex-koning een
groot verzamelaar van curiositeiten is. Hij
bracht meerdere uren dcor met het bestudee-
ren der interessante verzameling, tegen welke
zijn eigen verzameling hem als onbeteekenend
voorkwam. De ex-koning heeft nl. Ernaar" drie
duizend lucifersdoosjes
Eenge dagen geleden is in het hartje van
Londen, niet ver van Picadilly-circus, een ge
pantserd kelderruim gereed gekomen, dat moet
dienen als geheime safe der Engelsche konin
gin en haar naaste verwanten. Slechts aan wei
nig personen is deze geheime safe, welke twaalf
meter onder den grond ligt en absoluut in
braak-, bom- en gasvrij is, bekend. Of er nu
een oorlog of een zondvloed komt, den hier op-
gestapelden schatten kan niets gebeuren, hoe
verwonderlijk het ook moge zijn, dat de konin
gin, die tot nog toe haar schatten bij de Bank
van Engeland, die toch de grootste zekerheid
biedt, deze daar niet verder wilde laten.
Een geheime gang door een ruim kelderge
welf leidt naar een onopvallende groote deur
welke een pantserdeur verbergt. Deze laatste
weegt twintig ton en loopt zoodanig op kogel
lagers, dat zij, ondanks haar enorm gewicht,
spelenderwijs kan worden geopend.
In de eigenlijke kelderruimte bevinden zich
vijftienhonderd aparte vakjes, bij welke even
zoovele sleutels behooren. Als iemand dus slechts
één sleutel had en hier binnen kwam, zou hij,
den sleutel op ieder vakje probeerend, wel een
groote geluksvogel moeten zijn, als de sleutel
niet op een leeg vakje paste. De toegangsdeur
van 20 ton kan overigens slechts bewogen wor
den, als een bepaald mechanisme in werking
is gesteld. Dit mechanisme kan echter slechts
op bepaalde uren in werking worden gesteld en
volgens een zeer ingewikkeld systeem, waarom
twee beambten ieder slechts onderdeelen ken
nen, waaruit zij het geheel moeten combinee
ren. In de safe zijn verder een telefoon, eer.
verzegelde brief en een sleutel. De brief en
sleutel zijn echter slechts bereikbaar na ge-
Op een te München gehouden bijeen-
komst van nazi-onderwijzers heeft de
minister van onderwijs verklaard,
dat onderwijzers, die niet meer
lachen kunnen, gepensionneerd zul-
len worden.
Lachen is voor de gezondheid 5
Van het allergrootste nut,
Als je zöö maar weet te lachen
Dat je lever er van schudt.
Vroolijkheid moet in het leven f
Ook het ware richtsnoer zijn
En de lach is van het pretje
Weer de uiterlijke schijn!
Dus veraangenaam jouw leven
En van and'ren met je lach.
Lach des morgens, s middags,
's avonds.
Lach den ganschen lieven dag.
't Spreekt ook, dat de onderwijzer,
Als hij 't lachend voorbeeld geeft,
Ook de lachers, dus de klasse,
Spoedig op zijn handje heeft!
Als de lessen niet gekend zijn
Of de sommetjes zijn fout,
Of wanneer een leerling sputtert,
Als hij niet van huiswerk houdt,
Als een leerling wat lawaai schopt
Of iets doet, wat hij niet mag,
Moet daarbij de onderwijzer
Steeds staan brullen van den lach!
E Lach Paljazzo, want het lachen
Moet beoefend en geleerd,
Anders krijg je onvoldoende
En je wordt gepensionneerd!
1 MARTIN BERDEN
E (Nadruk verboden)
Eiiiiiwiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiü
slaagden telefonischen oproep, waarbij men dan
aanwijzingen krijgt, waar de brief te vinden is.
De brief geeft dan verder den weg aan, langs
welke men uit de kluis kan komen. Den toe
gangsweg in omgekeerde richting volgen is n.l.
niet mogelijk. Aan den geheimen kelder zijn 600
ton metaal en staal verwerkt. Meer dan 100
signaal- en alarmapparaten zijn er ingebouwd
en kunnen in den kortst mogelijken tijd mili
taire en politieposten alarmeeren. Rondom de
safe loopt een gang, waarin voortdurend een
post de wacht houdt, die door middel van spie
gels alle wanden kan waarnemen.
M*n vriend Annesly was een der grootste
bananen-importeurs van 't vasteland van
luropa. Z'n pakhuizen besloegen een halve
straat, die voor 't grootste gedeelte met de
heerlijkste vruchten gevuld waren. Van alle
werelddeelen brachten de Oceaan-vaarders hun
ladingen voor hem aan, die hij met eigen sche
pen naar z'n opslagplaatsen vervoerde. Maar
m'n vriend Annesly handelde niet alleen in ba
nanen, hij kende ook al de streken waar ze
groeiden en al de verschillende soorten met
haar meer en minder goede eigenschappen. Bo
vendien had hij de grootste cultuurcentra in
eigen persoon bezocht en kende hü de cultuur
zelf ook. En 'twas een züner grootste genoe
gens, als hü van z'n vele ervaringen, op z'n
lange zeereizen of in vreemde landstreken op
gedaan, verhalen kon.
Ik was een paar dagen bü hem gelogeerd.
We hadden samen een gezelligen dag doorge
bracht en besloten met een nog gezelliger diner
en kortten nu den verderen tüd onder 't.
genot van een goed glas wün en een fijne
bavana.
M'n gastheer verhaalde een paar anecdoten
van z'n jongste reis naar de West, waar hü de
bananencultuur in oogenschouw genomen had
en hing tenslotte een griezelig verhaal op van
een reusachtige spinsoort, tarantella genaamd,
die verzot is op bananen en wier beet vergiftig
is. Hü vertelde onder meer, dat het hem al eens
overkomen was. dat zoo'n ondier bij aankomst
uit een tros bananen was gekropen, maar dat
hij het gelukkig nog intüds had kunnen afma
ken. Daar hü een gezellig prater was, vloog de
tijd voorbij, zoodat het middernachtelijk uur
reeds sloeg, toen we onze kamers opzochten.
Kwam het door den krachtigen wijn, dien
m'n gastheer geschonken had, of was ver
moeienis er de oorzaak van? In elk geval, ik
viel al spoedig in slaap.
Daar ik altüd gewoon ben met licht te sla
pen, had ik het kleine electrische lampje, dat
aan 't plafond hing, aan gelaten. Ik had de
vensters goed gesloten, om bü de heerschende
drukkende warmte geen ongewenscht bezoek
van muggen of vliegen te trekken.
'k Zal ongeveer een paar uur vast geslapen
hebben, toen ik uit een benauwden droom ont
waakte. Natuurlük had het griezelig verhaal
van de tarantella-spin z'n uitwerking niet ge
mist en had het ondier mü in m'n droom een
bezoek gebracht.
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Terwijl ik, nog half versuft, naar m'n hor
loge keek, om te zien hoe laat het was, ont
dekte ik iets dat me het bloed in de aderer
deed stollen.
Vlak over me, aan den halfdonkeren muur,
zat een reusachtige spin. Juist toen ik ze be
merkte, begon ze vlug langs den muur te krui
pen. Reeds naderde het onder m'n bed. Als het
nu naar beneden kroop, zou het een gemak
kelijke prooi aan me hebben. Maar neen, de
spin kroop verder langs den muur in t rond.
Ten tweeden
male naderde de
tarantella nu de
plaats waar mün
bed stond. Maar
dezen keer was
ik klaar wakker.
Haastig greep ik
den laarzentrekker en wierp hem met al m'n
macht naar het ondier.
Ofschoon ik duidelijk zag dat ik de spin
raakte, scheen het alsof ze in 't geheel niet
getroffen was, want onverstoord, alsof er niets
gebeurd was, bleef ze haar weg voortzetten
Nu wierp ik den stoel, die naast m'n bed
stond, naar de overzijde, waar de spin aange
komen was, en wel met zulk een kracht, dat
de spiegel van den muur viel en in duizend
stukken op den vloer kletterde. De tarantella
echter scheen onkwetsbaar, want een eind ver
der zette ze kalm haar wandeling langs den
muur voort Het geraas van den neervallenden
spiegel had intusschen mün vriend Annesly
gewekt. Hij bonsde met z'n zware vuist tegen de
kamerdeur en vroeg waarom ik zoo'n helsch
spektakel maakte.
Ik riep hem toe voorzichtig te zijn, want dat
er aan den muur een groote tarantella-spin zat.
„Wat? Een tarantella?" klonk het terug.
„Kerel, ben je mal? Hoe moet die hier komen?
Wacht maar even!"
Annesly trad nu de kamer binnen. Maar nau-
welüks had hü de reuzenspin gezien, die maar
steeds op den muur doormarcheerde, of hü
barstte in een onbedaarlijk gelach uit.
„Kijk eens naar den rand van de lamp!" riep
hü- „Daar zit de tarantella."
En werkelük, op den rand van het electrisch
licht zat een vlieg. En de tarantella, die op den
muur liep, was niets anders dan de zooveel ma
len vergroote schaduw der vlieg, die precies
dezelfde bewegingen maakte.
mini
Met een paar pakjes diamant ter waarde van
£0.000 pond, zün twee heeren uit Londen naar
Chicago vertrokken. In deze beruchte plaats
zün zij van plan hun diamanten ten toon te
stellen. De twee heeren, mr. J. F. Sullivan en
mr. L. Foot, beiden van het bekende diamant
syndicaat „De Beers", nemen de verantwoo-de-
Ükheid geheel op zich. Een paar dagen geleden
kwamen zü uit Zuid-Afrika en nu bevinden ze
zich reeds in volle zee. Op een vraag of zij niet
bang waren voor de gangsters, antwoordden ze,
dat ze niets vreesden. De diamanten waren wel
verzekerd.
Op de wereldtentoonstelling, waar deze dia
manten zullen prüken, zün ze op een uiterst
ingenieuze wüze beveiligd. Ze worden in een
glazen safe geplaatst, die verdwijnen kan. Het
glas is tegen kogels bestand en op het oogen-
blik, waarop de safe wordt aangeraakt, zelfs per
ongeluk, verdwijnt het in een gepantserde ka
mer, die zich er onder bevindt. Op netzelfde
oogenblik rinkelen electrische bellen en worden
de detectives van de tentoonstelling gewaar
schuwd. Maar dat is niet alles. Opdat de dief
niet zal ontkomen, worden automatisch amo-
niakdampen verspreid. Voortdurend bewaakt een
scherpschutter de glazen safe.
Reeds vorig jaar bewonderde het Amerikaan-
sche publiek op de Chicago-ten toons telling deze
safe en iederen dag passeerden acht duizend tot
tien duizend menschen het glas.
Bezoekers van de diamantafdeeling kunnen
ook een mijn bezoeken. Deze mijn is 300 yards
iang en bevindt zich twaalf voet diep. Een lift
brengt de bezoekers naar beneden en op han
dige wijze verwekt men de illusie, alsof men
duizend voet naar beneden gaat. Terwül de kooi
'angzaam zakt, vliegen de züwanden naar bo
ven en geven zoodoende deze illusie.
Onder den grond is een complete mün, waar
in arbeiders aan het werk zijn. De münwerkers
zün weliswaar Amerikaansche negers, maar de
bezoeker wordt er beleefd op attent gemaakt,
niet met de „Zoeloes" te praten.
Achter mü was uit het struikgewas een zwarte
dreumes op den weg gekomen. Zoodra het kerel
tje mij zag begon het te huilen en verdween weer
;n het struikgewas. Nu was de redding nabij want
bü zoo'n dreumes, hoorden 'n vader en moeder,
en dusIk snelde naar de plaats waar het
ventje was verdwenen drong door 't struikge
was en stond tegenover een troep negers, die
rond een doovend vuur lagen te rooken. Even
schrok ik. 'k Verkeerde als „wit-man" alleen
tusschen dezen zwarten. Maar het feit dat
ook zü verschrikt waren, stelde mü gerust.
De vraag was nu, hoe met deze menschen te
praten. Ze zouden mü natuurlijk niet verstaan
en ik trachtte daarom door gebaren duidelijk te
maken, wat ik wenschte. Ik wees naar den berg,
demonstreerde een val, liet mij vallen, deed als
een gewonde, kreunde, sprong op, wenkte de
mannen mij te volgen, liet een zakmes zien, toen
een horloge, wenkte nogmaals en rende toen
weg. Ik had resultaat. De zwarten holden mij
achterna.
Ik bleef wenken en voorthollen. De mannen
hadden moeite mij bü te houden, maar 't voor
uitzicht van geschenken vuurde hen aan. Een
der mannen had een lang touw bü zich. Ik had
daarop gewezen en de man had het begrepen. Bü
het oerwoud aarzelden ze even maar mün voor
beeld werkte aanstekelijk. Toen we op de plaats
van het ongeval kwamen ging ik weer op den
grond liggen en riepOom, er is hulp. Beste jon
gen, fluisterde hü en 'k zag dat oom even het
hoofd oplichtte. Sclujnbaar was hü ernstig ge
wond.
Ik wees de zwarten de plaats waar oom lag
en kon zien dat zij diep onder den indruk van
het ongeval waren. Een van hen snelde den berg
af en kwam terug met een nap water. Ik be
greep de bedoeling. Onder aan het touw werd een
stevige tak bevestigd. De man ging daarop zitten
Een aantal geologen uit Lombardije heeft in
den afgeloopen maanden verscnillende grotten in
Noord-Italië aan een diepgaand onderzoek on
derworpen. Dit onderzoek betrof in de eerste
plaats de grotten nabij Zeibio en Cernobbio aan
het Como-Meer. In de komende weken zullen de
grotten nabij Verese en in de omgeving van
Milaan, waarvan de meeste nagenoeg niet ge
en de anderen lieten hem zakken tot waar oom i exploiteerd zijn, uitvoerig en indien noodig
Sidney zich bevond. I tot een diepte van 200 M. worden bestudeerd.
A JJjt °p dlt blad zlJn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f Oflfifl bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werkendoor f VCfl bij een ongeval met f O Cf) bi) verlies van een hand ff OC aij verlies van een f Cf) bij een breuk van f Af) verlies
■fitte CLOOIÏIXQ S ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen T OifUU» - verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f f OU»~ doodelijken afloop! £OU»m een voet of een oog# f £tO» duim of wijsvinger I OU» been of arm# tri/» anderen vinger
50
(Korte inhoud van het voorafgaande:
Sir Hector Asscher gaat door voor een ver
woed verzamelaar van kostbare boeken
In Merlin St Hugh, waar hi! op zijn Dui
ten woont, leeft hij zeer afgezonderd met
zün nichtje Paula Parkston. die in het
geheim verloofd was met den secretaris
van sir Hector Arthur Newnham Dooi
een handlangster komt Asscher ln het be
zit van een kostbaar werk. dat uit de bi
bliotheek van Burgoyne is gestolen As
scher reist naar Frankrijk om een aantal
boeken te verkoopen. nagereisd door Bur
goyne en den letterkundige Eggerton ln
een luguber hotelletje te Parijs wordt As
scher dan vermoord Omtrent den dader
tast men ln het duister Waarschijnlijk
is Asscher reeds ln den trein vermoord
en ln zün boekenkoffer. door iemand die
zich voor hem uitgaf naar het hotel ver
voerd Het lustltleei onderzoek wordt ge
leid door den detective Hestrange)
Toen zün we getrouwd. Nou, alles wel be
schouwd, kon zoo iemand niet alleen blüven
Hü had iemand noodig om zün boeken af te
stoffen en zijn eten te koken. Ik geloof gerust
dat het de eenige leidende gedachte bü zÜa
beslissing is geweest.'*
Toen hü vertrok, voegde zü er met diezelfde
zeurige stem nog aan toe:
„Hebt u soms een taxi noodig? Ze staan hier
om den hoek!"
Toen kreeg Davidson plotseling een helderen
inval.
„Kwam mr. Newnham met een taxi?" vroeg
hij.
„Zeker, en toch was hij nog vijf minuten te
laat."
„Neen, ik zal geen taxi nemen."
Maar toen hü het stationnetje van den
ondergrondsche binnenliep, voegde hij alle be
wijsstukken, die hü dien morgen verzameld
had, bü elkander. Arthur Newnham was om
10.2è te Victoria aangekomen. Dat wist hij vast
en zeker, want anders had hü nooit voor twaalf
uur bij Churchman kunnen zün.
En ofschoon hij meer dan een uur vrü had
had hij toch een taxi moeten nemen om op
tijd aanwezig te zün en had hü zün afspraak
nog gemist. Davidson liep een publiek telefoon
station binnen en belde Sandilands op
„Kunt u zich ook herinneren, op welk uur
van den dag u dien baard verkocht liebt?"
„Nou, zoo precies zou ik het u niet kun
nen zeggen. Het was juist voordat ik ging
eten, en ik ga altijd om half één weg. De
klant had verbazend veel werk en beweerde
telkens, dat het niet was, wat hü zocht. Ik
ben zeker drie kwartier met hem bezig ge
weest.''
Davidson bedankte hem en hing de telefoon
aan den haak. Dat alles klopte als een bus
Vooral die opmerking betreffende het litteeken
had hem getroffen. Een man en vooral een
jongmensch van goeden huize zal van den
eersten den besten vreemdeling geen aandacht
vragen voor een dergelijke misvorming van zün
gezicht. Neen. Davidson had onmiddellük in
de gaten, dat de cliënt er alles op gezet had,
om gebrandmerkt te worden als de man met
het litteeken. Hü had Sandilands dat liiteeken
als het ware opgedrongen. Zoodra de politie bü
hem om inlichtingen kwam. zou hü dus onmid
dellük met zijn vondst voor den dag komen
Hij was dus blijkbaar overtuigd, dat de politie
inderdaad tot dezen stap zou overgaan. Nie
mand zou zich zooveel moeite hebben gegeven,
als deze litteekens niet kunstmatig waren aan
gebracht. Toen Davidson eindelük de Yard be
reikte, was hü zoo goed als zeker dat hü den
waren moordenaar op het spoor was. Hü vond
zün chef alleen.
„En?" mompelde Frobisher.
Davidson begon met een uiterst scherpe
detailleering van al zün ervaringen.
„We hebben alles om Newnham te ontmas
keren," wond hij zich op.
Zijn chef bracht hem echter tot bedaren en
toonde hem een telegram dat boven op een
stapel papieren lag.
„Bezoek u hedenmiddag. Kom met den trein
van 4.47 Victoria.
NEWNHAM."
„We staan dus weer eens quitte," merkte
Frobisher stiekem op. „Jij had er een heelen
morgen voor noodig en ik stelde me tevreden
met het opnemen van dit telegram. Ik geef
onmiddellük toe, dat we er met de zeer be-
langrüke verklaringen die jü vanmorgen hebt
weten af te dwingen eveneens in geslaagd zou
den zün om hem op het spoor te komen. In
ieder geval zullen wü nu precies van hem te
weten komen, waar hü al dien tüd heeft uit
gehangen. Over een paar minuten kan hü reeds
hier zün."
Davidson gaf dit afwezig toe. Hü verzonk
in een diep gepeins, waaruit hü weer te voor-
schün dook met de woorden:
„We zijn een blonden jongeman op het
spoor nietwaar? Dat ziet er niet naar uit alsof
hij een pruik droeg toen de moora plaats
vond."
Toen diende de bode aan: „Mr. Newnham!"
De chef stond op toen Newnham binnen
kwam, en begroette met de grootste voor
komendheid een flink, keurig gekleed jong
mensch met een heerlük bruin gebrand ge
zicht, dat er jonger uitzag, dan de DOlitie ver
moed had.
„Gaat u zitten, mr. Newnham. We hebben
reeds enkele dagen alle moeite gedaan om de
weten te komen waar u zich bevond."
„Dat heb ik hieruit vernomen." Hü legde een
krant op tafel.
„Dat komt omdat ik een beetje geluilakt heb
in een heerlük buitenhuisje in de Downs en
me de weelde heb veroorloofd om enkele dagen
me niets aan te trekken, van wat er in Enge
land of daarbuiten gebeurde."
„En wanneer heeft u dan alles voor het
eerst vernomen?"
„Vandaag. Ik wandelde naar Som daar
wat inkoopen te doen. Daar zag ik Aschers
naam op een reuze biljet van de krant. Er
stond heel eenvoudig: De Aschermoordzaak. Ik
vergat mün inkoopen en kocht onmidciellük een
krant."
„Werd u zoo getroffen door dien moord op
Sir Hecor?"
„O, ik heb dien moord geen oogenblik in
verband gebracht met Sir Hector tenminste
niet met Sir Hector als slachtoffer. Ik vind
hem er de man niet naar, om zich door iemand
te laten vermoorden. Neen, ik had een doode-
lüken angst, dat hü zün pleegdochter zou
hebben vermoord. Hü kon nog al tamelük op
vliegen, als iets hem dwars zat."
„Leefde hü dan in onmin met zyn pleeg
dochter?"
Newnham beet op zün lippen.
„Nou, het was niet altüd koek en ei tusschen
die twee."
„Nu ja, er ligt nog een groote afstand tus
schen niet al te best met elkander kunnen
opschieten en een moord. Indien u werkelük
beweert dat u 't eerst dacht aan een moord
op Miss Paula moet de toestand waarin u
Dinsdagmiddag het huis verliet, wel buitenge
woon kritiek zijn geweest."
Newnham aarzelde een oogenblik en zei toen
zeer openhartig.
„Ik begrüp natuurlijk wel, dat u overal be
hoorlijk naar gespeurd hebt. Ik behoef u dus
niet te komen vertellen, dat het op het museum
niet te best boterde. Neen, die twee konden
elkander niet uitstaan."
„Hadden ze bepaald ruzie, toen u weg
ging?"
„Ja."
„En was u daar nauw bij betrokken?"
Weer aarzelde Newnham, maar Davidson
maakte een opmerking die zijn tongriem wat
losser maakte.
„Iemand zendt geen valsch telegram aan
zichzelf en geeft geen prachtige positie op, als
hij er geen ernstige reden voor heeft."
Newnham zuchtte. Zü schenen werkelük reeds
alles te hebben ontdekt. Voor deze fretten bleef
niets verborgen. a
„Natuurlük, jullie hebben gelük. Ik was al
zoover gekomen, dat ik wel begreep, dat ik niet
langer Sir Hector's particuliere secretaris kon
blijven en tegelükertüd Miss Paula's ver
eerder.
„Hebt u dat ook tegen Sir Hector gezegd?"
„Ja. Maar hü scheen mü al voor geweest te
zün. De man had reeds alle maatreeelen ge
nomen. Hü had zich niet ontzien om een spion
aan het werk te zetten, die elk woord, dat wü
de laatste zes maanden hebben gewisseld, aan
mijn patroon heeft overgebracht. Ik behoef u
zeker niet te vertellen, dat er voor deze laak
bare handelwijze niet de minste grond bestond
behalve het onmiskenbare feit. dat ik uitgespro
ken gevoelens van sympathie had voor Miss
Parkton.
„En moest u daarom weg? Kunt u ook gis
sen, wat de voornaamste reden was, waarom Sir
Hector u een verderen omgang met Miss
Parkton onmogelük wilde maken?"
(Wordt vervolgd)
