Het sprookjesslot Miramare
<ïïet miaal van dm daa
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
ONZEN OMROEPER
MAXIMILIAAN EN FRANZ
FERDINAND
BOLLENFEEST
Het Geheim van
het open Raam
DINSDAG 19 JUNI 1934
De eerste werd in Mexico gefusiU
leerd en de tweede vond den
dood in Serajewow
Tragisch einde van een
romantisch leven
937 menschen ter dood
gebracht
Het geheim van de
blauwe flesch
Een fooi van 30.000
Pond!
Antieke kunst in
Tarente
Groote sterfte onder de
visch in Engeland
wijzing i
men. Houd je f £)e aan
banden boven
tafel! Ik heb lang I
moeten wachten,
maar je weet; de I
Mislukte pogingen van
den Turkschen fiscus
Agenten in Alexandrië
leeren zwemmen
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Detective-verhaal dooi
ANTHONIE GILBERT
ra
Dezer dagen was het zeventig jaar geleden,
dat de broeder van wijlen Keizer Franz
Josef van Oostenrük-Hongarye, Aarts
hertog Maximiliaan tot keizer van Mexico ge
kroond werd. Op 11 Juni 1864. Drie jaren later
19 Juni 1867, werd hü te Queretaro gefusilleerd.
Een keizerdroom was uitgedroomd, aan het
leven van een romantischen en door ongeluk
Vervolgden Habsburgschen prins was een on
gekend tragisch einde gekomen.
Tachtig jaren geleden begon Aartshertog
Maximiliaan aan den bouw van het sprookjes-
slot Miramare. Hij heeft het nooit afgezien.
Van Mexico uit leidde de keizer geworden
Prins den afbouw van hei slot. Hij zag het op
Papier. Zijn Heimat was een droombeeld ge-
Worden. evenals zijn veel te licht getimmerde
troon in een onzegbaar vreemd en ver land
hiets anders dan een droombeeld was
Thans behoort Miramare aan de Dalmatische
kusten, na den wereldoorlog Italiaansch ge-
Worden, aan den hertog van Aosta. Moge hij
er geluk vinden.
Miramare was een ongeluksslot. Van hier
hit ging Aartshertog Maximiliaan naar Mexico
den dood in, van hier vertrok in Juli 1914
Aartshertog Franz Ferdinand naar Serajewow
den dood in.
Na den wereldoorlog, die als het ware hier
begon, opende men het Italiaansch geworden
slot voor bezoekers. Voor den prijs van vijf lire
kwam men in een zonderlinge en melancholieke
sprookjeswereld. Niet in een levend huis, in
een rijk der schaduwen. De romantische Maxi
miliaan had Miramare ingericht en gestoffeerd
met verkwistende pracht Het lustslot gaf meer
den indruk van bizar ^heater dan van een
emstig-vorstelijke woonplaats voor den broeder
Van den keizer van Oostenrijk. Iedereen, die door
het „Gran Castello" dwaalde, speurde wel den
adem van het romantische wezen van den
droomer, die Maximiliaan eens was. Het
kwam echter iedereen wel onbegrijpelijk voor,
dat latere Habsburgers, niettegenstaande het
avontuurlijk einde van den slotheer, nog lust
hadden, om in dit, trots alle pracht, onbe
woonbare poppenhuis te huizen. Vreemd onge
luk kwam over hen. Franz Ferdinand werd
vermoord. En keizer Karl, die hier ook woonde.
Verloor troon en rijk en stierf als balling op
Madeira.
Heden bestaat Miramare eigenlijk niet meer,
zooals het tot 1930 was. De historische inrich
ting, waarin een levend mensch kwalijk kon
Wonen, werd voor den intocht van den hertog
van Aosta in het kasteel bijna geheel verwij
derd. De historische stukken werden door den
hertog verzameld en in de „Museo Massimiliano"
ondergebracht. Het museum zelf bevindt zich
in een historisch gebouw, het zoogenaamde
Castellino. In dit „Castellino di Massimiliano"
Woonden Maximiliaan en zijn gemalin Char
lotte van België, toen zij Milaan na de neder
lagen in den Lombardisch-Venetiaanschen oor
log moesten verlaten en van slot Miramare al
leen nog maar de naakte muren stonden. Dit
echtpaar bewoonde eigenlijk Miramare nooit.
Alleen werd de ontvangsthal van het slot ge
tuige van een grootsche historische plechtig
heid. De deputatie, die den Habsburgschen
prins de kroon kwam aanbieden van een pro
blematiek Mexikaansch keizerrijk, werd hier
ontvangen. In die hal teekende Maximiliaan
zijn toekomstig doodvonnis. In die hal werd
het echtpaar voor het eerst gehuldigd als de
Majesteiten van een nog niet bestaand kei
zerrijk.
Hun privé-leven speelde zich nog verder af
in het Castellino. Het was met dezelfde weelde
ingericht, die ook het Gran Castello onbewoon
baar maakte. Bizar, romantisch. Als bouwheer
en stoffeerder had Maximiliaan dezelfde teu-
gellooze fantasie als Ludwig II van Beieren.
Het groote kasteel bijvoorbeeld had in de mees
te vertrekken blauw en rose geverfde ruiten.
Vroeg men aan den Italiaanschen custos, waar
voor die bonte vensters eigenlijk dienden, dan
antwoordde hij met groote waardigheid;
„Ferché? Massimiliano heeft het zoo gewild."
Waarschijnlijk moest een blik door de rose
vensters zonsondergangsstemming over de zee
en door de blauwe glazen maneschijn voor-
tooveren. De Aartshertog-romanticus wensch-
te de dagtijden door draaien van een venster
te regeeren.
Aan al die bizarre eigenaardigheden van
Maximiliaan wordt men thans nog herinnerd,
wanneer men dwaalt door het Castellino. waar
al de historische stukken zich thans bevinden.
De vele honderden spiesen en lansen, waarvan
vele uit het bezit van bloeddorstige inboor
lingen stamden, bedekten vroeger de wanden
van het groote slot. Nu zijn ze hier ter deco
ratie opgestapeld. Alle meubelen, die zelfs voor
Miramare te exotisch waren, zijn nu hier te
vinden, bijvoorbeeld een weelderig, reusachtig
groot rococo pronkbed van Madame Dubarry.
Geweldige Sèvre-vazen herinneren aan de
vriendschap van den derden Napoleon voor
zijn „lieven broeder en neef", dien hij in
Mexico zoo smadelijk in den steek liet. Stom
opent de custos de eene deur na de andere en
alle leiden in luxueuze vertrekken. Maar ook
dit Castellino had nog deel aan de wereld
gebeurtenissen. De kleine vertrekken, volge
propt met allerlei herinneringen, zagen de
laatste acte van het drama van Queretaro.
Toen keizerin Charlotte uit Mexico vluchtte,
om bij Napoleon III en by den Paus om hulp
te smeeken voor den ongeluk'/'gen Maximiliaan,
kwam zij ook naar Miramare. Zij zette echter
geen voet in het Gran Castello, dat de glan
zende huldigingsact by het aannemen der
kroon had gezien, zy sloot zich op in het Cas
tellino, waar zy na haar vergeefsche reizen
naar Rome en Parijs als waanzinnige was ge
bracht. Hier leefde de tragische vorstin nog
eenigen tyd in betrekkelijke vrijheid, tot haar
geestestoestand als ongeneeslijk werd vastge
steld en de keizerin in een Belgisch kasteel
werd opgesloten, waar zij steeds in den nacht
van den waanzin in hoogen ouderdom den
wereldoorlog nog overleefde. Kort geleden wa
ren er in Miramare nog heel oude menschen, die
de plaats aanwezen in het slotpark, waar de
keizerin zat, turend urenlang onbeweegiyk en
stom over de onmetelijke zee
Volgens berichten uit Riga is Philipieff, eens
Rusiands officieele beul, in groote armoede in
een dorpje in de Ukraine gestorven.
Gedurende zijn ambtsperiode heeft Philipieff
in totaal 937 personen geëxecuteerd, 175 on
der den laatsten Tsaar en 759 onder het Sovjet
regiem in de jaren 1917 tot 1920.
In 1920 moest hij wegens zijn geschokten
zenuwtoestand ontslag nemen, ofschoon hy nog
betrekkeiyk jong was.
Van iedere terechtstelling hield Philipieff
zorgvuldig aanteekening en by den naam van
elk züner slachtoffers schreef hy hoe of de
persoon zich met den dood voor oogen gedra
gen had. Dit dagboek van den beul is voor een
hoogen prijs aan een Amerikaan verkocht.
hoort U niet door de radio. Toch heeft de radio
zijn onverflauwde belangstelling. U wenscht 'n
radiotoestel te verhandelen? Span onzen Om
roeper er voor! Dagelijks bereikt hij 75.000 ge
zinnen. Hy zal U dus zeker van dienst kunnen
zyn.
In de nabyheid van Londen, in Muswell Hill,
stond een klein huisje, dat nu in vlammen is
opgegaan. Hier woonde een Engelsche chemiker.
die tijdens den oorlog een krachtdadig gifgas
had uitgevonden en nu op de volgende tra
gische en geheimzinnige wdjze om het leven
gekomen is.
De man was een zonderling. Hy leefde als
een kluizenaar, sprak met geen mensch en
bracht in zijn tuin overal bordjes aan, waarop
hy tegen voetklemmen waarschuwde; slechts
een oude huishoudster mocht zijn woning be
treden en voor zyn eten zorgen.
Men weet niet of deze chemicus een men-
schenvijand geweest is of wel een geniale uit
vinder, die vreesde dat men in zijn laboratoria
zou rondsnuffelen. In ieder geval was deze
man zeer ryk.
In Londen en vooral in Muswell Hill breekt
men zich het hoofd over dezen geheimzinnigen
onderzoeker. Sedert de chemici zich bezig
hielden met het produceeren van nieuwe gif
gassen, zijn er ook steeds eenige uitzonderingen
geweest, die trachtten tegengiffen uit te vin
den. Een jaar geleden verscheen in de Engel
sche pers een opzienbarende mededeeling, dat
men er in geslaagd was een middel te vinden,
waardoor niet alleen een gas, maar alle gif
gassen onschadelijk zouden worden. Indertijd
sprak men ook reeds over het einde van den
gifgassenoorlog. Daar echter de minder gevoe
lige chemici niet stilgezeten hebben, is het he
laas niet zeker dat dit nu nog het geval is.
Is het nu mogelijk, dat de chemicus van
Muswell Hill aan deze uitvinding debet is? Zou
het niet mogeiyk zijn dat zyn geweten einde
lijk ontwaakt was en hij door een nieuwe uit
vinding zich van dezen smaad wilde bevrijden?
Het raadsel zal wel niet opgelost worden.
Het geheim van Muswell Hill blijft in het
duister gehuld.
Tegen twee uur in den ochtend sloegen de
vlammen uit met kleine huisje. Alle pogingen
om het vuur te blusschen waren tevergeefs.
Kort na de schemering drongen dappere man
nen in het met rook gevulde gebouwtje. Te
redden viel er niets meer. Naast het verkoolde
lijk van den man vond men een leege blauwe
flesch. Men vermoedt dat hierin gif gezeten
heeft of een ontplofbare vloeistof, die den che
micus noodlottig is geworden.
Te Hamburg is een zeer gelukkig man uit
New-York aangekomen, n.l. de kellner Joseph
Marringer, een Hongaar. Hy werkte in een ho
tel te New-York. Op een goeden dag gaf een
gast hem in plaats van een fooi in geld een
loterybriefje van den Ierschen Vrijstaat. By
de spoedig daaropvolgende trekking trok Mar
ringer met zijn gekregen lot het sommetje van
30.000 pond sterling. De geluksvogel heeft geen
enkel vermoeden wie en waar zyn argelooze
schenker is. Marringer is thans naar zyn va
derland, Hongarye, gegaan, om daar een rus
tig, onbezorgd leventje te leiden.
211111111UI11111
iiiiuiiiiiiimu
Juist zooals de bloei der bollen
Rondom Paschen wordt genoemd,
Waardoor Holland tot ver buiten
Zijn vier grenzen is beroemd,
Zoo is thans de schoone bloeitijd
Van het bolleboozen-feest,
Bollen in diverse kleuren,
Maar 't zijn bollennaar den geest!
De commissie van de keuring
Heeft beslist de handen vol
Met het proeven, wikken, wegen
Van den zeer geleerden bol!
En zij strooit nu met diploma's
Als het bollen-etiket,
Want het officieele briefje
Is nog immers altijd hèt!
I Dus wij lezen thans van uitslag
i Der examens met succes,
Acte L.O. acte M.O.
i Kiveekschool, Gym of H.B.S.l
Van lycea, van den handel,
I Van techniek en wat al niet.
't Intellect beslaat in Holland
Een zeer uitgebreid gebied!
Wat een namen! etiketten!
't Is beslist niet te gewaagd
Als men zegt, dat dezen zomer
't Bollenfeest weer is geslaagd!
MARTIN BERDEN 1
(Nadruk verboden)
iiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiR
Te Tarente, de Italiaansche havenstad aan de
Jonische Zee, is dezer dagen een tentoonstel
ling geopend van de antieke kunstvoortbreng
selen, welke in het afgeloopen jaar in deze
streek aan het licht zijn gekomen. De omge
ving van Tarente is nl. byzonder ryk aan over-
biyfselen van Grieksch-Romeinsche bescha
ving en de voorwerpen, welke in deze archeolo
gische zóne werden aangetroffen zyn van den
meest uiteenloopenden aard. Tot de meest be
langwekkende vondsten behoort een aantal
Grieksche graftomben, welke van uitvoerig
beeldhouwwerk voorzien zyn; sommige geven
scènes uit het dagelijksche leven weer, andere
mythologische voorstellingen of dierfiguren; bij
enkele is het ornament sterk onder Oosterschen
invloed. Interessant zyn vorm en indeeling van
de Grieksche grafkamers, welke voor een deel
in de rotsen waren uitgehouwen, voor het ove
rige samengesteld uit kolossale marmerblokken.
In het midden van zulk een grafkamer wer
den de afgestorvenen in fraaie kleedy en met
vele sieraden, op een doodsbed gelegd.
Een zeer groot aantal gouden diademen,
oorringen, halssieraden, ringen, bron
zen spiegels en glazen vazen, uit verschil
lende styiperiodes is dan ook in deze grafka
mers aangetroffen. Voorts omvat de tentoon-
stelmg een fraaie collectie antiek beeldhouw
werk, en een verzameling gouden munten uit
den tijd, toen Tarente het bloeiende centrum
was van Magna Graecia. Korten tyd later ont
aardde de uitbundige weelde van het leven in
deze streek op ontstellende wyze, hetgeen op
den duur den ondergang van deze Grieksche
kolonie ten gevolge had.
Een nog niet verklaarde sterfte onder de vis-
schen der Engelsche wateren veroorzaakt op het
oogenblik in Groot-Brittannië veel ongerust
heid. Vanwege het ministerie van economie is
een uitgebreid onderzoek naar de oorziken in
gesteld. Waarschynlijk hangt de huidige toe
stand met de ontzettende droogte samen.
Het begon reeds donker te worden, toen
Pierre Rogêrs zijn jas aantrok, een gladde,
kleine revolver by zich stak en onhoorbaar zyn
woning verliet.
Eerst enkele dagen geleden was hy tot de
ontdekking gekomen dat Lemmington in de
zelfde stad woonde en hy had oogenblikkeiyk
besloten zijn langgekoesterde plannen ten uit
voer te brengen. Lemmington was jaren ge
leden zijn compagnon geweest in enkele Zuid-
Afrikaansche affaires, die goed winst hadden
opgeleverd, maar die niet bepaald geschikt wa
ren om aan de groote klok te worden gehan
gen.
Er was nog een man in betrokken geweest,
een zekere Cunning, maar deze was verdwenen
en Roger had alle reden om aan te nemen
dat hij dood was.
Hun goed voorbereide slag was naar wensch
gelukt en op een bepaalden avond zouden zy
elkaar in een café te Kaapstad ontmoeten om
den buit, twee zakjes ruwe diamant, te ver-
deelen.
Terwijl Rogers door de halfduistere straten
liep ging hy alle gebeurtenissen nog eens na.
Hy was op tijd in het café aangekomen en had
gewacht, gewacht, ma$r geen van zyn kamera
den was komen opdagen. Dien langen avond,
dien hij daar aan't morsige tafeltje doorbrachc.
herinnerde hy zich nog duideiyk. Elk oogen
blik hoopte hy een van zyn compagnons te
zien verschynen, maar naarmate de tyd ver
streek, versmolt zyn hoop en langzamerhand
bekroop hem de ontstellende zekerheid, dat hij
in den steek gelaten was. Den ganschen nacht
had hy door de havenbuurten geloopen, dol
van woede, maar geheel machteloos.
Dem volgenden morgen spoelde er een ïyk
aan, dat erg verminkt was, maar waarin de
politie Cunning meende te herkennen Rogers
had zich niet van de juistheid hiervan kunnen
overtuigen, maar hy vond nooit meer eenig
spoor van zijn compagnon, zoodat de politie
in Kaapstad het wel by het rechte eind gehad
zal hebben.
Cunning was dus dood. Men vermoedde dat
hij te water was geraakt en tijdens het vallen
zyn hoofd vrijwel had verbrijzeld tegen de
bazalt-besehoeiing. Geen oogenblik scheen de
politie op het denkbeeld te zijn gekomen dat
hij vermoord was, maar Rogers nam dat, reeds
dadelijk, als vaststaand aan. En toen hij latei
ontdekte dat Lemmington de boot naar Enge
land had genomen en daar in zeer goeden doen
leefde, had hy hieromtrent volkomen zeker
heid.
Het was dus Lemmington, die hem verraden
en hulpeloos achtergelaten had en bovendien
den geheelen buit voor zichzelf had behouden.
Het duurde zeer lang, voordat Rogers er in
slaagde uit Zuid-Afrika weg te komen. Al zijn
geld had hy in de onderneming gestoken en
door het verraad van Lemmington zat hy vol
komen aan den grond.
Hij zette echter door, alleen om Lemmington
later om rekening en verantwoording te kun
nen vragen, raakte over de moeiiykheden heen
en belandde ten slotte in Parijs.
En daar liep hij thans door de straten met
een revolver op zak, vervuld van meedoogen-
looze wraakplannen.
Hy vond Lemmington's woning en merkte
tot zyn grimmige voldoening dat zy tameiyk
eenzaam was gelegen, omgeven door een ta
melijk verwaarloosden tuin. Zonder moeite
drong hy naar binnen. Hü had dit werk wel
eens meer by de hand gehad.
In de benedenverdieping was slechts één
kamer waar licht brandde en daar trof hij
Lemmington aan, achter een schrijfbureau.
Zyn plotselinge verschijning deed den man
opspringen, maar dadelyk daarop viel hij weer
in zyn stoel terug, doodsbleek, want hy zag
den loop van een revolver op eich gericht.
„Houd je handen boven tafel, Lemmington,"
zei Rogers snydend. „Ik moet eens met je spre
ken. En je weet natuurlyk wel waarover."
Rogers had de deur achter zich dicht ge
daan, maar hy kwam geen stap verder de ka
mer binnen. In zijn hand blonk de gladde re
volver en in zijn oogen lag een byna waanzin
nige blik. Het duurde even voordat Lemming-
ton zich hersteld had. Hy bewaarde zyn
kalmte en glimlachte zelfs opgewekt, terwyi hy
als verstrooid met een zilveren potlood speelde.
Ondertusschen werkte zün brein met koorts
achtige snelheid.
„Ik had je al eerder verwacht, Rogers," zei
hij langzaam.
„Dat weet ik," gromde de ander. „Er is
geen dag voorbygegaan sinds den tyd in
Kaapstad, dat je me niet verwachtte. Maar
eindelijk ben ik
dan toch geko-
molen der ge- "••■■■"••■««■••■■■s
•:echtigheid maalt langzaam.... maar zeker!"
„Wat je nu van plan bent, kun je geen ge
rechtigheid noemen."
„Over een woord zullen we geen nwie ma
ken", viel Rogers hem in de rede. „Ik zal ook
myn tyd raet aan je verspillen."
Lemmington tikte schijnbaar afwezig met
zijn potlood op het vloeiblad.
„Luister eens," zei hij dan. „Ik zal je niet
bedreigen, maar bedenk goed, dat wpt er hier
ook gebeurt, heb jij op je verantwoording en
Ik verzeker je dat je aan de echte gerechtig
heid niet kunt ontsnappen. Wat die oude zaak
betreft, ik ben bereid om je je deel uit te be
talen.
Even onopgemerkt als hy gekomen was, ver
liet Rogers het huis weer. En terwyl hy zich
vlug naar zijn woning begaf, overdacht hü
alles wat zich in de kamer van Lemmington
had afgespeeld. Angstvallig zocht hy naar een
fout die de politie op zijn spoor zou kunnen
brengen, maar hy vond er geen een. Niemand
had het schot kunnen hooren. Er waren geen
vingerafdrukken, geen enkel spoor. En boven
dien zou niemand hem gemist hebben. Hij
kwam onbemerkt thuis en ging toen even later
weer uit. Ditmaal nam hij geen voorzorgen en
klapte zelfs met het tuinhek. Zooals hij ver
wacht had, verscheen het hoofd van zijn be
moeizieken overbuurman uit het raam.
„Ah, meneer Leroux," zei Rogers glimlachend.
„Weet u ook of er iemand aan myn deur is
geweest. Ik ben al studeerende in slaap geval
len en zoo
„Nee, er is niemand geweest," antwoordde de
buurman, „nietwaar, ik had het toch zeker
moeten bemerken, want vanuit myn kamer...."
„Juist, zoo is het," zei Rogers. Hy bracht een
brief naar een bus en keerde toen terug. Maar
gerust was hij niet. Hij hoorde nog steeds Lem
mington's woorden: Ik verzeker je dat je de
gerechtigheid niet kunt ontsnappen. Zou het..?
Maar nee, dwaasheid. Lemmington was dood.
Cunning was dood. Niemand wist iets!
Hij sliep rustig en kwam opgewekt aan het
ontbijt. Tegen negen uur meldde de hulsknecht
een bezoeker.
„Meneer Pierre Rogers? Prachtig. Dan arresteer
ik uHet was zoo overdonderend snel ge
gaan, dat Rogers er volkomen door overrom
peld werd. Zooals hij de zaak begreep, gebeurde
hier een wonder, een mirakel, want hoe wist..
„Ja, het ging nogal eenvoudig," lachte de
rechercheur, terwijl hy den misdadiger de hand
boeien aanlegde. „De heer Lemmington werd
weliswaar dood aangetroffen, maar hij had op
zyn vloeiblad een zeer duideiyke vingerwyzing
geschreven.... in morseteekens. En zoo behoef
den we niet lang te zoeken naar den dader."
l
Het bleek, dat het defect te verhelpen was
zonder nieuw materiaal. In betrekkeiyk korten
tijd had oom Sidney, die weer was opgeknapt,
den motor weer in orde. Er werd proef ge
draaid, tot ontsteltenis van de zwarten, en 't
ging best. We hadden echter geen benzine en
olie en daarom werden eenige negers uitge
zonden om dit te halen. De hoofdman hield ons
gezelschap en bood ons aan de wacht by ons
toestel te houden, om te voorkomen dat woud
bewoners schade zouden aanrichten.
't Zou zeker enkele dagen duren voor de
zwarten terug waren en toch herstelden we
onze hut niet. De nabyheid van den hoofd
man deed allen angst verdwynen. 's Nachts, als
we in de cabine lagen te slapen, zat Amhara,
dit was de naam van den hoofdman, by een
vuur in de nabyheid van het toestel op wacht,
's Morgens boden wy hem aan in onze cabine
een dutje te doen, doch hy weigerde en deelde
mede, dat hy in staat was ons leeuwen te
laten zien, als wy zorgden voor eenig aas en
wel in den vorm van een dooden zebra.
Oom Sidney stond aan Amhara, die zich een
goed schutter toonde voor enkele oogenblikken
zün jachtgeweer af. Niet lang daarna had hy
een zebra neergeschoten en deze In de nabij
heid van wat laag struikgewas en diep gras,
niet ver van ons kamp gesleept. Hij nam ons
daarna mee op een kleinen heuvel, 20 meter
van het aas verwyderd. Met zijn hand wees hy
toen in Noordelijke richting, waar een troep
leeuwen in het woestynzand een dutje lag te
doen.
Lang behoefden we niet te wachten. Een
der leeuwen stond op. Hy zwiepte met zyn
staart en spoedig stonden er meer naast hem,
alle den kop in onze richting gewend. Ze
kwamen behoedzaam nader, zooveel mogelijk
zich verschuilend achter het hooge gras. Maar
zoodra een der leeuwen het doode beest ge
zien had kwam hy in korte sprongen naar
voren. Langzaam kwamen de andere leeuwen
naby en niet lang daarna zat het heele ge
zelschap zich te goed te doen aan den zebra.
Bijna alle uithangborden zyn uit Istamboel
verdwenen, als gevolg van de belasting die op
het hebben van zulk een bord is geheven.
De belasting-autoriteiten hadden verwacht,
dat de winkeliers, restaurateurs en andere
eigenaars van zaken hun uithangbord niet zou
den willen missen, zoodat de nieuwe belasting
een vry aanzieniyk bedrag zou opleveren.
Doch de winkeliers, die reeds verschillende
belastingen hebben op te brengen, waren van
meening dat deze belasting te ver ging en zy
verwyderden hun uithangbord.
Het hoofd der politie te Alexandrië heeft ver
ordend, dat alle agenten moeten leeren zwem
men en een cursus moeten volgen in het redden
van drenkelingen, teneinde zoowel bij ongeluk
ken als bij pogingen tot zelfmoord door ver
drinking actief te kunnen ingrypen.
De hoofdcommissaris heeft dit besluit geno
men, nadat onlangs een automobilist Ir. de ha
ven was gereden en de dienstdoende agent niet
kon ingrijpen, daar hij niet zwemmen kon, zoo-
dat de man verdronk.
by verlies van een hand f 1 OT olj verlies van een f Cfk by een breuk van f Afï bij verlies van 'n
x duim of wysvlnger O"been of arm TT
een voet of een oog J
t 11 l 'f op dit blad zijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f 9/1/)/) by levenslange geheeleongeschiktheid t pt werkendoor f 7Cfh bij een ongeval met f OCf)
AllQ GDOntlC S ongevallen verzekerd voor een der volgenae uitkeeringen tjifU verlies van belde armen, beide beenen of beide oogen doodeiyken afloop#
anderen vinger
S3.
(Korte Inhoud van het voorafgaande
Sir Hector Asscher gaat door voor een ver
woed verzamelaar van kostbare boeken
In Merlin St Hugh waar hij op r-tln Dui
ten woont, leeft hy zeer afgezonderd met
zyn mchtle Paula Parkston. die ln het
geheim verloofd was met den secretaris
van sir Hector Arthur Newnham Doei
een handlangster komt Asscher in het De-
zit van een kostbaar werk. dat -uit de bi
bliotheek van Burgoyne ts gestolen As
scher reist naar Frankfflk om een aantal
boeken te verkoopen. nagereisd door Sur-
goyne en den letterkundige Eggerton ln
een luguber hotelletje te Parijs wordt As
scher dan vermoord Omtrent den dader
tast men ln het duister Waarschijnlijk
Is Asscher reeds ln den trein vermoord
en ln zijn boekenkoffer. door iemand die
zich voor hem uitgaf naar het hotel ver
voerd Het tustltleel onderzoek wordt ge
leld door den detective Lestrange)
Zoodra hy zich dus rustig aan een tafeltje van
een restaurant heeft neergezet, probeeren we
ook Sandilands naar binnen te smokke'en. zoo
dat deze al den tyd krijgt, om hem op zijn
gemak te bestudeeren. We moeten hen zelfs
met elkander in contact zien te brengen, zoodat
Sandilands vooral het litteeken op den vinger
kan bestudeeren. Indien daardoor bewezen
wordt, dat hij den baard gekocht heeft en hy
niet kan vertellen, waar hij Woensdagavond ge
weest is hebben we met zijn schulden en zijn
gespannen verhouding tot Ascher meer dan
voldoende materiaal om tot een arrestatie over
te gaan."
Een half uur later kwam Traill terug met
Newnham's adres. Het was een eenvoudig
pension in Ebury Street. Hij had met eigen
oogen het gezicht van den jongeman gezien,
boven in het venster, toen hy tameiyk mistroos
tig zyn omgeving eens opnam. Toen Newnham
even later de deur uitging, had Traill onmiddel
lijk aangebeld en zelf naar kamers geïnformeerd.
Het bleek, dat er alleen maar ontbyt werd ge
geven, zoodat Newnham verplicht was, om voo-
de beide andere maaltyden ergens te gaan
eten. Traill stelde zich voor om den volgenden
morgen den jongeman in de gaten te houden
en zoodra hy hem tot in een restaurant was
gevolgd, Davidson op de Yard op te bellen.
„Waarom?" vroeg Davidson, tameiyk uit zijn
humeur.
„Nou, dan kunt u onmiddellyk Sandilands op
bellen en samen gaan kyken, of u met den
goeden man te doen hebt."
„Dat zal niet lukken. Ik ga morgen naar
Sussex, om na te gaan of Newnham's verkla
ringen kloppen. Trouwens het zou buitengewoon
dom zijn, om Juist my met dien Sandilands in
Newnham's nabyheid te brengen. Hü moet al
erg stompzinnig zün, indien hy niet een van
ons tweeën herkent. Dit zou zyn achterdocht
opwekken en dan waren we hem voor goed
kwijt. Neen, telefoneer jy zelf maar naar San
dilands, ik zal hem vanavond nog een telegram
sturen, waarin hy van alles op de hoogte wordt
gebracht. Dan probeeren jullie maar op de
meest handige wyze Newnham's hand duidelyk
te zien te krijgen."
„Goed, dat is afgesproken."
Newnham verliet tegen elf uur zün kamers
en bracht een uur door met wat in de straten
en den ondergrondschen spoorweg te slenteren.
Tegen kwart over twaalf betrad hü een klein
restaurant in de buurt van Leycester Square
en toen Traill hem een maaltyd had zien be
stellen aan een kellner, belde hij onmiddellyk
Sandilands op. Daar Burnham vlak bytöxford
Street woonde, was het een kwestie van enkele
minuten, voordat de melancholieke bediende
kwam opdagen. Beide mannen gingen het res
taurant binnen. Newnham was bij een tafeltje
gaan zitten onder een van de vergulde spiegels,
die langs den heelen wand van het restaurant
liepen, zyn achtervolgers kozen een tafeltje op
tamelijk eerbiedigen afstand, van waaruit zy
hem echter heel gemakkeiyk konden gadeslaan.
De spiegel toonde hun daarby den kant van
het gezicht, die overigens voor hen verborgen
bleef. Men begrijpt, dat Sandilands het verba
zend interessant vond om iemand, en nog wel
een moordenaar, te helpen arresteeren. Dan zou
hy op zyn minst eenmaal in zyn leven een per
soon van gewicht genoemd worden.
„Ik geloof al zyn leven dat hy het is" mom
pelde hy telkens. „Beslist, hy is het, maar hoe
kan ik daar zeker van zyn. Die snor maakte
hem zoo anders en dan dat verschrikkeiyke
litteeken."
Tegen het einde van den maaltyd gebeurde
er echter iets, dat hem nog versterkte in zijn
geloof. Newnham riep den kellner en vroeg om
sigaretten. Onmiddellijk greep Sandilands zün
metgezel bij den arm.
„Hebt u dat gezien? Hy gebruikt een aan
steker voor zyn sigaretten. De man met den
baard deed precies het zelfde."
„Nou, dat is maar louter toeval," antwoordde
Traill. Maar toch voelde hy zich door deze
kleine omstandigheid in zün vermoeden beves
tigd. Toen Newnham opstond, riep de man van
de Yard tamelijk vinnig om zijn rekening en
hy liep met zyn kameraad naar het buffet.
Traill was een en al spraakzaamheid.
„Ja, riep hy uit, ik ben liberaal en het
kan me niet schelen of ze het weten of niet,
maar by de komende verkiezingen stem ik
conservatief. Niet dat ik zoo met hun politieke
beginselen wegloop, want die hebben ze volgens
mij niet eens, maar louter en alleen, omdat
ons land rust moet hebben. Als je my vraagt,
wat wij noodlg hebben dan hebben we niks
noodig dan rust. Dan komt er binnen drie jaar
een groote party aan het hoofd...."
Onder dekking van deze alleenspraak, duwde
hy Sandilands tegen het buffet aan, terwU'
Newnham zyn rekening betaalde. Hy had veel
klein geld in ontvangst te nemen on ziende, dat
er andere menschen stonden te wachten, ge
bruikte hy beide handen, zoodat de mis
vormde vinger van zijn rechterhand duidelijk
zichtbaar was. Traill keek heel vlug naar zijn
metgezel en zag dat de man allen twyfol over
wonnen had.
„Hy is het," zei Sandilands rustig, toen zy
weer op straat stonden.
„Zou je er zelfs op durven zweren, voor den
rechter?"
„Natuurlyk."
„Kom dan met mij mee naar de Yards en
teeken een verklaring, dat Newnham de man
is, die op den vierden Mei bij jou °en baard
gekocht heeft. Durf je dat?"
„Natuurlyk," zei Sandilands voor de tweede
maal. Nooit sprak eenig staatshoofd plechtiger
een doodvonnis uit.
ELFDE HOOFDSTUK
I
De Nasleep van een liefdesgeschiedenis
Dienzelfden morgen nam Davidson den
eersten trein naar Worthing, wandelde naar 't
bagagedepót en vroeg den chef te reken.
„Ik zou wel eens willen weten.' vroeg hy
onnoozel weg, terwyl hy een eenvoudig klein
koffertje overreikte, dat daar tot nader order
moest worden bewaard, „of hier een zekere
Newnham ook bagage heeft achtergelaten?
Het is een man van middelbare lengte, erg
blond."
De ambtenaar zat met zün handen in het
haar.
„Dat zou ik u beslist niet kunnen zeggen,
mijnheer, dat is bijna onmogeiyk. Er staat hier
zoo'n massa bagageen hy wees langs de
ryen valiezen."
„Ik geef natuurlyk toe, dat het tameiyk
onlogisch van my is, te verwachten, dat u hem
zou terugkennen uit een heele massa reizigers,"
gaf Davidson toe met een welwillende uitdruk
king op zyn gezicht. Maar het gaat om een
tamelijk belangrijke kwestie. Wy gaan voor een
maand op wandeltocht door de Downs en wy
hadden afgesproken om elkaar hier te ontmoeten
en er onze hoofdkwartieren op te siaan. Ik
zou graag willen weten, of hy werkeiyk al
aangekomen is. Indien dit niet zoo is, moet
ik natuurlijk wachten."
De ambtenaar zag wat zilver blinken in de
vragende oogen, riep er een bediende by en
vroeg:
„Wat voor een naam was het. Sir?"
.Newnham, Arthur Newnham. Wij voelen
er niets voor om onze bagage overal te laten
slingeren terwyl we naar kamers zoeken."
De ambtenaar keek hem eens aan en
grinnikte
„Zit daar de kneep, Sir? Zeker van de politie
hé? Ach mijnheer, ik dacht het onmiddellijk.
De zwager van myn vrouw is ook politie
agent, ergens in de buurt van Cheam. Dan leer
je dat type wel kennen.
(Wordt vervolgd.)
