Van de domme Pippie
Koninö werd
die
h
N
DE SCHOOL VAN JUFFROUW BRIL
t
t
t
t
t
Brief van Toos
speelgoedkast
Pippie was dom, zoo dom, dat meester
niet wist wat te beginnen met dien
jongen. Geen tafel kende hij zonder
fouten, geen regeltje lezen zonder te hak
kelen en geen zinnetje netjes schrijven met
een enkele hoofdletter. Nou, dat is niet erg
snugger! Want Pippie was al zeven jaar, en
zat voor de tweede maal in dezelfde klas!
„Pippie!" zei meester Bulderbas, „je bent
zoo'n domkop! Blijf jij maar eens om vier
uur hier. Zal ik je weL wat fraais opgeven,
ben je een dik uur zoet mee. Kun je wer
ken!"
Pippie zuchtte hartverscheurend, vouwde
berustend z'n handjes en knikte gedwee.
Daar ging nu z'n wedstrijd, de hardloop
wedstrijd, waar iedereen zich op verheugd
had, en Pippie niet 't minst. Hij zou. mee
doen, met de groote jongens, want Pippie
stond bekend als „de vliegmachine", zóó
hard kon hij draven! Achter boer Barend's
boerderij zou het feest zijn, op het lange
grasveld, en de heele school zou komen kij
ken! Dus zuchtte Pippie nog eens, knikte
nog eens, en snikte.
„Jij!" bulderde meester Bulderbas, ,,lui
ben je! Je hebt hersens genoeg, maar je
wilt ze niet gebruiken. Dat zal ik je nu eens
leeren!"
Na schooltijd, de jongens waren allemaal
Weggerend om maar niets te zullen mis
sen, boog Pippie zich fhoedig over z'n lei
en begon aan 't rijtje tafels.
„Een keer drie is drie!" wist ie vlug, en
zuchtte weer.
„Twee keer drie isdat is drie, en nog
'ns driem-m-m!" zoemde hij, „ja, dat
is zes!" De griffel kraste door de stille klas
en Pippie voelde zich eenzaam.
„Drie keer drie!"
„Is négen!piepte een stemmetje. Bo
ven op z'n bank stond een grappig klein
mannetje. Hij had een wit pruikje op, mot
een wippend vlechtje van achter en verder
droeg hij een prachtige fluweelen jas met
zilveren tressen, kant uit z'n boord en kant
uit z'n mouwen, een fluweelen kuitbroek,
witte kousen en schoenen met gespen.
„Wie ben je?" stotterde Pippie ver
baasd.
„Ik ben minister Weetal!" knikje
t ventje, „uit 't Koninkrijk van Koning
Wijsheid. Ik kom je helpen!"
„Dat ip aardig van je!" zei Pippie, en
legde lachend z'n griffel neer, „waar is er
gens dat Koninkrijk?"
Het mannetje ging moeizaam op den
rand van 't leitje zitten, z'n schoentjes in
't gaatje waar een touwtje in zat, en boog
zich wat naar Pippie over.
„Dat ligt heel, heel ver hier vandaan,
Pippie, zóó ver, dat er nooit een menschen-
kind kan komen. Ik ben al jaren op stap,
want ik maak een wetenschappelijke reis,
ik bestudeer de menschen! Ja, en dan moet
ik aan m'n Koning een heel verslag uit
brengen. Maar van dat ik weg ben gegaan,
heb ik niets meer vernomen uit het rijk
van Koning Wijsheid. Nu ga ik binnenkort
weer terug. Dat duurt natuurlijk ook weer
enkele jaren voordat ik er ben. Alles zal er
wel erg veranderd zijn! De Koning en de
Koningin oud geworden, en onze prinses
een heele dame al! Och, och, ik wou maar
dat ik er al vast was! Ik zie toch zoo tegen
die reis op! Ja, ja, ik word ook al een dagje
oüder en voel me den laatsten tijd niets
goed!"
„Zeg!" zei Pippie, die medelijden met
den eerbiedwaardigen minister kreeg, „zal
lk je dan eens wegbrengen? Ik kan reuze
hard loopen, wel 't vlugst- van alle jongens!
Als jij me dan den weg wijst, dan zijn we
er misschien zoo! En dan mag je boven op
m'n schouder zitten!"
„Wiede-wadde-wijsheid!" riep 't kereltje
met geheven handjes, „wat geleerdheid
niet vermag, zal dan met list worden vol
bracht! Pippie, als je dat zou willen doen,
dan beloof ik je een gróót verstand. Maar
dan moet jij me ook iets beloven!"
„En dat is?"
„Dat je nooit of te nimmer aan één van
de menschenkinderen zult verklappen wat
je gezien of gehoord hebt, en nooit probeert
terug te keeren, waar je me nu zult heen
brengen!"
„Best hoor!" zei Pippie, blij, dat ie nu
tenminste van die nare sommen af was. Hij
tilde 't ministertje op z'n schouder en ren
de weg. Hij liep uren en uren, 't werd don
ker, nacht, weer morgen en nog steeds hol
de hij onvermoeid langs velden en wegen,
over heuvels en bruggetjes, tot hij eindelijk
bij een kruising een groot bord zag staan.
„Naar het Wijsheidland".
„Kijk," wees Weetal, „zie je daarginds
dien stadsmuur? Daar is het! O, Pippie,
wat ben ik je toch dankbaar! Zet me maar
stilletjes neer bij de stadspoort en verdwijn
dan vlug, want o wee, als heer Doorlaat je
ontdekt! Wij mogen ons nooit aan men
schenkinderen toonen, want dat wordt ge
straft met den dood!"
„Boeh!" zei Pippie, „eng hoor!"
Ja, en als ze jou zien, dan gaat ook jouw
hoofd eraf! Want ze zijn bang dat jij alles
zult verraden aan de menschen, dus ga nu
gauw!"
„Dag Weetal!" knikte hij.
„Wiede-wadde-wijsheid, nu ben jij je
domheid kwijt!" zong Weetal verrukt; toen
hij op den grond werd gezet zei hij„Dank
je Pippie, het ga je goed!"
„Saluut!" riep deze, „dag!"
Maar Pippie ging niet terug. Hij wachtte
tot het donker werd, duwde toen voorzich
tig een paar steenen uit den stadsmuur en
kroop naar binnen. Daar zag hij 'n poppe
rig klein marktpleintje met huisjes zoo
groot als een prentbriefkaart, die allemaal
leuke geveltjes hadden en frisch-roode
luikjes. Midden op de markt een waterput,
een bloemperk en van alle kanten smalle
straatjes die op het pleintje uitkwamen.
„Wat moet dat daar!!" donderde de zwa
re stem van „Doorlaat", den poortwachter,
„hoe kom jij hier, menschenkind?!"
Pippie bibberde, zag twee mannen op 'm
afkomen die hem beetgrepen en eventjes
later zat hij opgesloten in een vochtigen,
grauwen kerker. „Morgen," had Doorlaat
gezegd, „dan wordt er op 't marktplein 'n
schavot gezet, en dan gaat, ssssttt, je hoofd
er af! Leuk gevoel hoor! De menschen zijn
wat blij hier, want dan hebben ze weer
eens feest. We doen hier den heelen dag
niet anders dan studeeren en studeeren.
Dus een pretje zooals nü is best welkom!"
en hij had met een daverenden lach het
traliehek gesloten.
Pippie huilde, huilde en huilde! Z'n
hoofdje bonkte tegen de zoldering en z'n
voetjes stootten tegen den muur, zoo klein
was 't hokje. Door het ismalle raampje kon
hij pal op het pleintje kijken en toen t
dan ook dag werd, zag hij twee soldaten n
schavotje opzetten, voor hun doen 'n reus
achtig ding en ontdekte hij langs de kan
ten vroolijke tentjes, draaimolens en pof
fertjeskramen.
„O, o," snikte hij, „ze hebben allemaal
pleizier dat ik doodga! O, was Weetal maar
hier, die kon me misschien wel helpen!!"
't Pleintje stroomde vol met menschen,
vrouwtjes met bontgestreepte rokken en
kleurige jakjes en witkanten strookmutsen,
mannetjes met fluweelen buizen, pikmutsen
en gespschoenen en kindertjes in lange
soepjurken, met kale hoofdjes.
Gekke menschen! dacht Pippie en zoo
klein allemaal.
Plotseling hoorde hij een hevig getrom
mel en geschetter. Uit een van de vele zij
straatjes kwam een heraut te paard en
kAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA j
imm
p»
Want 't publiek meel ru&tiq bli'
il
«r
TfT»mmTT»»TTT*T»TyTIITTTT»*i fi
Hij was
zwaaide met armen en beenen.
buiten adem.
„Wiede-wadde-wijsheid!" toeterde hij
hijgend en al het volk liep naar hem toe,
rumoerig en beangst, „onze groote en be
minde koning deelt u mede, dat zoo juist
onze zeergeliefde prinses door 'n vreemden
vogel, men meent een raaf, ontvoerd is.
Wie haar terugbrengt, wordt in hooge mate
beloond! De prinses zat in het boograam
van haar vertrek, toen een zwarte vogel
naderde, haar opnam en met haar de lucht
insteeg. Een zware slag heeft ons vorsten
huis getroffen. Ministers en professoren
vergaderen reeds en wij hopen dat hun ge
leerdheid en vernuft uitkomst zal brengen!"
„Nou!" dacht Pippie, „al die wijsheid
geeft toch geen sikkepit. Hollen moeten ze,
't beest achterna, de sufferds!!"
De kerkerdeur werd opengesmeten en tot
Pippie's groote verbazing zag hij Weetal.
„Pippie!" riep 't ministertje, „Pippie, zou
jij de prinses kunnen opsporen? Stil, nie
mand weet dat ik hier ben en dat ik je
ken. Voorzichtig, ga door die lange gang,
n rre#.—
dan kom je er wel uit; er is aan het einde
een poort, die tegelijkertijd in den stads
muur zit, open die en dan ben je buiten.
De vogel is over de stadspoort gevlogen,
dus in de richting waar wij gisteren van
daan zijn gekomen. Toe, je kunt zoo ren
nen, haal onze lieve prinses en je zult weer
vrij zijn. Pippie was al weg, rukte de gang
deur open en draafde over wegen en sprong
over slootjes. Na een half uur loopen,
hoorde hij opeens een klagend geluid. En
in een greppel zag hij het ontvoerde prin
sesje. Een zwarte vogel vloog krassend weg.
toen hij Pippie zag.
„Help me, o, help me!" snikte ze uitge
put, „ik ben prinses Kenveel, en die vogel
heeft me meegenomen. Als jij niet voorbij
was gekomen, dan was ik verloren ge
weest. De vogel was moe, en wilde hier wat
uitrusten
„Stil maar!" zei Pippie, „ik was juist, op
Zoek naar u, kom maar gauw mee!" en hij
tilde het huilende prinsesje boven op z'n
hoedje, waar ze dolgelukkig op troonde,
naast de lange piekveer.
In de stadspoort drong het volk naar vo
ren, met Weetal vooraan. Ze juichten en
sprongen, gooiden hun mutsen in de lucht,
heschen zich op aan Pippie's beenen en
handen en dansten uitgelaten van vreugde
het pleintje rond.
Op het bordes van het marmeren palels
stonden de koning, de koningin en de hee/e
hofhouding. Alles boog en knikte. De ko
ningin drukte Pippie samen met d'r lieve
Kenveel tegen d'r hart en snikte van blijd
schap.
„Wie ben je?!" vroeg de koning, met
traanoogen en een ingehouden huilstem, „jij
menschenkind!"
„Ik ben Pippie, Majesteit, Pippie uit den
kerker!"
„Zoo!" zei de koning; z'n pruik trilde en
de heele hofhouding met al de ministers
en professoren sidderde van angst.
„Zoo!" zei de koning weer, „zoo! Een dom
menschenkind dus. Wat al mijn geleerde
staatslieden en mannen niet vermochten,
dat heb jij klaar gespeeld. Zooi!" Toen
vroeg hij met donderende stem: „Wat ken
jij allemaal? Rekenen, schrijven, lezen,
wiskunde, natuurkunde, chemie
't Duizelde Pippie. Wat een woorden alle
maal; daar had ie nog nooit van gehoord
van dat laatste. Nee, daar wist ie absoluut
niets van. Hij keek schuldbewust op, wilde
juist heel bedeesd: „Nee Majesteit!" zeggen,
toen hij achter al die buigende dames en
heeren z'n vriendje Weetal zag staan, die
hem heftig toeknikte. Als bij ingeving dacht
hij aan diens woorden: „Wiede-wadde-wijs
heid, nu ben jij je domheid kwijt!" en aan
de belofte van het dankbare ministertje
dat hij een groot verstand zou krijgen.
„Ja Majesteit!" zei toen Pippie heel ern
stig en als vloeide het nu zoo maar uit z'n
mond, zonder dat hij er zelf erg in had:
„Ook goniometrie, stereometrie, algebra,
mechanica
„Prachtig!" juichte de koning, die er oud
en gebogen en heel grijs uitzag. „Voor be
looning geef ik je dan ten eerste m'n doch
ter ten huwelijk, omdat je haar gered hebt.
En ten tweede, omdat je zoo geleerd bent,
roep ik je nog heden uit tot m'n opvolger.
Ik ben al oud, heb genoeg van het regee-
ren en zocht juist een goeden, bekwamen
vorst voor m'n volk. Dus lang leve de nieu
we koning Pippie Geleerdheid! Leve de
nieuwe vorst!"
En heel het samengestroomde volk juich
te als uit één keel: „Leve de nieuwe koning
Pippie Geleerdheid. Wiede-wadde-wijsheid.
hiep, hiep, hoera!!!"
Vlaggen wapperden, muziek speelde,
menschen zongen.
Het schavotje werd afgebroken. En sa
men met de lieve prinses Kenveel reed
Pippie buigend en zwaaiend in de gruden
koets naar z'n nieuwe paleis.
MARIJKE /ETTER
Beste Allemaal!
u heb ik toch zoo iets leuks gevon
den, dat jullie 't allemaal hooren
moet, al is 't dan per brief. Gisteren
was het een echte regendag: *s morgens
begon het al en den heelen middag ging
het door. Om een uur of vier klaarde het
wat op en toen stelde vader voor een wan
deling te gaan maken. Natuurlijk wilden
wij wel graag een luchtje scheppen. Onze
wandeling ging langs een dichte heg van
elzen. Juist maakte vader ons opmerkzaam
op de groote hoeveelheid elzenproppen. Je
kon ze in alle mogelijke toestanden van
ontwikkeling vinden: heele kleine peer
vormige, natuurlijk heelemaal groen; groo-
tere, ook groen, waarvan de schubben nog
vlak op elkaar zaten. Eindelijk waren er
groote zwarte proppen, zoo oud, dat de
schubben wijd uiteenstonden en de zaden
reeds 'vèrdwenen waren (fig. 1 en 2). Dat
was op zichzelf al aardig. Maar nog veel
aardiger was een vondst van Mientje. Uit
sommige jonge elzenproppen stak namelijk
een soort blad (fig. 3), waarvan de rand
precies leek op die van een gewoon blad.
Bij andere elzenproppen was maar 'n heel
klein puntje te zien. Henk was er gelukkig
ook bij, zoodat we dadelijk de verklaring
kregen. De elzenvlag ontstaat, doordat een
schimmel de schubben van een jonge el-
zenprop doet uitgroeien tot blaadjes. Eerst
ontstaat uit een gewone schub een rood
blaadje. Daarna gaat dat uitgroeien en
vormt tenslotte een rood of roodachtig
groen blad. Binnen dit blad zitten schim
meldraden. Na eenigen tijd komen de
schimmeldraden naar buiten en vormen
daar een soort knotsj es, die met 'n vreemd
woord asci worden genoemd (fig. 4). In
die asci ontstaan de schimmelsporen
waaruit het volgend jaar weer een draadje
kan ontstaan, dat op zijn beurt een elze-
V' U
Op de school van juffrouw Bril
Was een prachtig plan op til,
Want ze zouden bij haar thuis,
Ditmaal ook met Flip de Muis,
Heerlijk flensjes komen eten
En de honing niet vergeten.
Flipje trekt een kleedje aan,
Dat hem allerleukst moet staan,
Want bij zulk een aardig snuitje
Past een rondje en een ruitje
Ook de Gans komt fijn gekleed,
Zonder dat de Juf het weet
Met een hoedje en een jasje
Tippelt Kwek op menig grasje,
En hij vind zich werk'lijk sjiek
Voor een oroote dure kiek.
Fijn gekleed komt 't Gansje aan
Door de mooie Rozenlaan,
Als Reinaart de Vos hem ziet,
Die dan in een lachbui schiet.
En de Eekhoorn, mooi van staart,
Hipt iets later met een vaart
In een nieuw gespikkeld buisje
Naar een lief en vriend'lijk huisje,
't Diertje heeft zich goed gekleed,
Omdat hij manieren weet.
Aan zijn arm een keurig taschje,
Op zijn rug 't gekleede jasje,
En zijn boordje stijf en wit,
Dat zoowaar gegoten zit.
Maar de laatste die vertrekt,
En zijn halsje even rekt,
Is een klein en snoezig poesje,
Trouw geholpen door zijn moesje.
Moeder geeft hem goeden raad,
Zoo het meer met moeders gaat.
En zij zegt: „Mijn lieve kind,
Zorg dat Juf je keurig vindt,
Slik de flensjes netjes door,
Met je nieuwe slabber voor".
Wat hoor ik in de speelgoedkast
V/at is dat voor een leven?
't Is net of alle poppen daar
Een bal of zoo iets geven!
Ik luister stil eens aan de deur
Maar schrik me heusch, o jeetje
Dat is geen feest daar in die kast;
Ze kibbelen een beetje!
De groote dikke teddybeer
Die bromt tegen de poppen
En hij probeert ze onderwijl
Een poot in 't oog te stoppen!
De poppen ook niet voor de poes
Die laten zich niet plagen;
En gaan zoo vlug ze kunnen hulp
Bij Mops, de foxhond, vragen.
Die bijt zoo hard hij kan naar Ted
Dat wordt een vechtpartijtje
De anderen uit de speelgoedkast
Die kijken op een rijtje.
Hoe of daarvan het eind zal zijn
Want Teddy is een sterke:
En kleine fox heel best de baas
Dat kun je heusch wél merken!
Maar nu komt Jim de negerpop
Die kan het niet verdragen
Dat stoute Ted ze allemaal
Om beurten zoo moet plagen.
Hij slaat én vuisten duchtig uit
Om Ted maar goed te raken
En die, die kan niet anders doen
Dan vlugde beenen maken!
Nu zit hij in een hoekje neer
En alle poppen zeggen,
Dat het heel goed is, dat die Ted
Het nu eens af moest leggen.
Tegen de negerpop en Mops
Nu zal hij 't niet meer wagen
Die kleine poppen allemaal
Maar zoo brutaal te plagen!
En in én hoekje daar zit Ted
Nu heeft hij spijt, dat snap je
En jammert „hé wat flauw is dat
Ik deed 't maar voor een grapje!"
Dan krijgt de heele poppenschaar
Weer medelij met 't beertje
Ze zeggen: „we probeeren het
Met jou nog eens een keertje!"
,Maar als je weer vervelend bent
Dan moet je 't zelf maar weten
Dan wordt je door ons allemaal
Voor „dood" verklaard, vergeten!"
En Ted belooft het plechtig „heusch
Het zal niet meer gebeuren;
Want plaag ik weer, dan moet ik zelf
Het 't allermeest betreuren!"
Toen eindelijk heeft de vrede weer
De speelgoedkast betreden;
En hoort dit kïbbélarijtje weer
Gelukkig tot 't verleden!
R. W.
prop zal vervormen. Natuurlijk moesten we
allemaal zoo'n elzenvlag hebben en t kost
te weinig moeite. Henk wilde er een paar
EL.r*fr"
op sterk water zetten, om ze thuis door het
microscoop te bekijken. Henk vertelde ook,
dat de elzenproppen door meezen worden
opgezocht om de zaadjes. Ik weet niet of
er veel meezen op Terschelling voorkomen.
Als 't zoo is, dan moeten ze zich maar te
goed doen aan de elzenhaantjes, die kleine,
blauwe kevertjes, die de elzenbladeren ver
nielen. We hebben hier erg veel schadelijke
insecten gezien. De boeren zeggen, dat dit
komt omdat de door het Staatsboschbeheer
op het eiland ingevoerde wezels en herme-
lijntjes zooveel jonge vogeltjes eten.
Nu ik toch over planten praat, moet ik
vertellen, dat we een paar dagen geleden
een heel merkwaardige plant in de duinen
vonden, namelijk stof zaad. Henk vertelde,
dat hij drie jaar geleden voor het eerst
stofzaad (fig. 5) op Terschelling vond. Drie
jaar lang heeft hij er na dien tijd naar
gezocht op dezelfde plaats en niets gevon
den. Nu eindelijk dit
fT%' jaar vond hij weer
'n paar plantjes. Dat
stofzaad heeft bij
lig na geen wortels en
heelemaal geen
groene blaadjes. Het
plantje kan zich aileen voeden als er vol
doende resten van andere planten in de
buurt zijn. De plant hoort dus tot de zoo
genaamde afvalplanten. Henk is van plan
over zijn vondsten een stukje in „De Le
vende Natuur" te schrijven.
Een teekening van de vondsten heb ik
bij mijn brief gedaan. Henk vond die af
beeldingen goed geslaagd. Nu, we worden
geroepen voor een wandeling, dus ik eindig.
Heel veel groeten van
f»
HET UURTJE VOOR
JEUGD
"Pietje Meirv Uetje
Kooijc ifc toa.va.lliq -xia-U-
V L L n M
bYf<
qa.-».K c-a-rv airao\:£' m.a.ïc!>. be
<3?*r\.fcra.pt aj - Setj'ife't putYie.!*-
„fk berk •Holla.Kvd", roa.pt k»i-oj D^rvtjej
j'fctixè eve.r\ la.Ur\
koe wii kier de qoaJtjeè aerrerv,
rekerv mirvstervs rrva.1*»- op Keix.!*'
e|3
„Pu" sm.a.a.11 P'dje.„w/ad verbe&ldirvej,
'k keb heel/HoNand ir\ xa.k
ik berv spil der 'Roede 3juivel&
er*, versla* je rrvet geitxak
„Hup.d-a-ar qaal:-ie ("«kreaowj weer
„KrvaJ-eerv-rvul-rvOu-fciej® wel l cüardja
„"Nee ,df» xli rxiet J'ié
„warvt Jij etoriol net buitenspel
CJar*. en."Pl«.ljemei %'r\. beidjes
xctta-n. D«iie aar*, der* dijk.
publiek moet rustig
JPuiisla.jj werd iq-io ojeljjk.
Uj ver*..
:»roöa
DE V. P. D.
0*4*
fu
t.M t
fiUhAi
IvWVVUVWV/WWVIVVVSiVtfUWWVWWWVWyVVVVU'WW/WVVWWWWWWUVUWtfWWUVVWUVVWVWVUVIi*
u
TOOS
