ÜooeuKLScA on
fie&stb peoSaxxt
2Vd mfiad van den daa
I f 50.keerden wij uit I
1 ONZE 340e UITKEERING j
f 82.680.- I
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Jl
n
y/j
bedenkt het telkens weer..
ook uit zijwegen komtverkeen
NEIL
LYNDON
ONTSNAPT
VERKIEZINGEN OP HET
EILAND MAN
2
SWEEPSTAKE
DINSDAG 30 OCTOBER 1934
Candid aten mogen hun toespraken
aan alle kiezers per post
toezenden
Het „House of Keys"
Na vermoeide dagen
In Oberammergau is het weer
rustig
Voorhistorische torens
Kostbaar aquaduct
Door een beer gegrepen
Onleesbaar testament
De machtige Duitsche
spoorwegen
Hongersnood in China
ingevolge de voor onze abonné's geldende
gratis-ongevallenverzekering aan den heer
A. ZIELTJENS, Croeseindstraat 80, Tilburg,
wegens een aan hem overkomen verkeersongéval 1
Dit is
1 WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN 1
aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd.
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS I
-
Koor van dertigduizend
man
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
DOOR
VICTOR
BRIDGES
Men is druk bezig met het maken van
voorbereidselen voor de alg^meer.e ver
kiezingscampagneop het eiland
Man.
Deze maand zal de Luitenant-Gouverneur ais
vertegenwoordiger van den koning het Hou«e
of Keys, gelijk het Manx-parlement heet ont
binden. Dit parlement is het oudste ter wereld.
Het werd waarschijnlijk in hei begin der tiende
eeuw Ingesteld door Orry, een Noorman, die het
eiland veroverd had. Vele van de oude gebrui
ken worden nog in eere gehouden, voora! Dij le
zeer schilderachtige openingsplechtigheid van
het parlement.
Sommige regels, ofschoon niet formeel afge
schaft, worden niet meer toegepast Het ou^e
reglement van orde bepaait dat een lid. dat m
staat van dronkenschap in het Huis verschijn,
tot een boete van 5 shilling vervalt doch uit
sluitend wanneer hij niet in staat is ,Yea" of
„Nay" (ja of neen) duidelijk hoornaar te zeg
gen. Zoo hij hiertoe wèl bij machte is. dan on
hij ook aan de stemmingen deelnemen en :s
dus, in parlementairen zin. nuchter Of hij o-. k
weet hoe hij stemmen moet schijnt van minder
'belang geacht te worden. De regej is ecb'er
sinds onheuglijke tijden niet meer toegepast,
waarschijnlijk bij ontstentenis van oescbcnken
parlementsleden.
Het Huis bestaat uit 24 afgevaardigden; het
heeft er nooit meer en nooit minde) gehad De
leden ontvangen een jaanijksche tegemoetko
ming van 50, hetgeen zeer weinig 's, maar toen
genoeg, wanneer men in aanmerking neext dat
hun functie niet veel oelangrijker is aan d(e
van een provincialen gemeenteraad Bovendien
krijgen zij 10 vergoed voor reiskoeten en men
kan op het kleine eiland hee: wat reizen alvo
rens men 10 uitgegeven heeft.
Eén vrouw de eerste en tot nu toe de eeni-
ge heeft in het House of Keys zitting Zij is
een uit Manchester afkomstige onderwyzTPS en
vertegenwoordigt de visschershavec Peel Hear
candidatuur en verkiezing baarden destt c"s
groot opzien op het eiland, en schouten de con
servatieve inboorlingen, die volhielden dnt tet
nooit in de bedoeling van Orry, den Noorman
gelegen kan hebben dat vrouwen zitting zouden
krijgen in het House ot Keys.
Een van de eigenaardige kenmerken van een
verkiezingscampagne op het eiland Man ts dat
de candi^ten hun verkiezingstoesoraken aan
alle kiezers per post mogen toezencen zorder
dat zij port behoeven te betalen. Zoowel hun als
den kiezers wordt het door de overheden zoo
gemakkelijk mogelijk gemaakt Wie ziek of ge
brekkig is, en zich dus niet naar het stembu
reau begeven kan. mag thuis stemmen Verkie
zingen worden elke zeven jaar gehouden
Behalve het House of Keys besraat er een
„Council", dien men met het Hoogerhuis zou
kunnen vergelijken, en die tevens de 'un^tie
van Kabinet vervult. Deze ..Council" is g.-en
gekozen lichaam, doch bestaat uit bezoldigde
hooge ambtenaren, den Anglicaanschen Bis
schop. de twee „deemsters" ot rech'ers van het
eiland, den Aarts-diaken en den procureur-
generaal.
Het derde eeuwfeest van de beroemde pas
siespelen te Oberammergau is beëindigd. De
diep godsdienstige bewoners van het heerlijke
Beieren blijven steeds het doel voor oogen
houden waarvoor zij het passiespel speelden.
Derhalve zouden zij ook op vrome wijze dit
drukke seizoen sluiten.
Vergezela van het eigen muziekkorps trokken
alle spelers in hun costuum naar het miracu
leuze beeld van de H. Maagd in de abdij van
Ettal.
Na gezamenlijk een H. Mis te hebben bijge
woond, noodigde de abt de bedevaartgangers uit
om het ontbijt in het klooster te gebruiken.
Daarna gingen de spelers, vergezeld van de
harmonie, naar Oberammergau terug.
In het afgeloopen seizoen heeft het aantal
bezoekers dat van de vorige jaren nog over-
Tor 30 NOVEMBER 1934 ONTVANGT- U
troffen. In totaal kwamen 400.000 toeschouwers
naar Oberammergau.
Er werden 71 voorstellingen gegeven. Het
gebouw bevatte 5000 zitplaatsen. Het gemid
deld aantal bezoekers bedroeg 5600; uit Ameri
ka kwamen alleen reeds 13.000 toeristen. Wan
neer de tijdsomstandigheden gunstiger waren
geweest, dan zou dit aantal nog veel grooter
zijn geweest. Tegenover de bewering van criti
ci, dat de dorpelingen goede munt trachten te
slaan- uit deze voorstellingen, kan dit worden
ingebracht, dat de toegangsprijzen aanmerke
lijk waren verlaagd, zoodat niettegenstaande
het groot aantal bezoekers de inkomsten toch
belangrijk verminderd waren. De salarissen van
de spelers werden geregeld naar de inkomsten.
Alles te zamen hebben 1200 personen mede
gewerkt, hetzij achter de schermen, hetzij als
speler. Aan het einde van het seizoen ontvin
gen de spelers een som van 1000 mark per
hoofd, de spelers van de hoofdrollen ontvingen
het dubbele bedrag.
Het totaal bedrag, dat dit seizoen ontvangen
werd, zal voor drie doeleinden worden oesteed
Vooreerst worden de salarissen betaald. Het
tweede deel wordt gebruikt voor de delging van
schulden en onkosten en de rest voor den bouw
van een nieuwe school.
Te Nuraghi op Sardinië bevindt zich een
voorhistorische toren, zooals er in het geheel
vierduizend op het eiland zijn. Een weten
schappelijke expeditie heeft zich daarheen be
geven om onderzoekingen te doen.
De toren, die de St. Anthonius-toren wordt
genoemd, bestaat eigenlijk uit drie torens, die
op elkaar gebouwd zijn.
Op den top van den bovensten toren hebben
de oudheidkundigen de overblijfselen van een
Eomeinschen tempel gevonden. Men heeft een
tekst ontcijfeid. die vermeldt dat voor de Ro
meinen hier kwamen, de toren als een on
neembare sterkte gegolden heeft.
De torens werden meestal gebouwd in de na
bijheid van een aantal steenen woningen
Vele bestaan uit twee verdiepingen en de
verschillende kamers staan door gangen met
elkaar in verbinding. Het was de bedoeling, dat
de bevolking er haar toevlucht in nam in tij
den van oorlog.
Het aquaduct over de vallei van Yosemite,
welke San Francisco van water moet voorzien,
is thans gereed gekomen. De bouw van het
aquaduct heeft twintig jaar geduurd en kostte
meer dan honderd millioen dollar. Tijdens den
bouw verloren vijf en dertig werklieden het
leven.
Tot dusver was het gebrek aan water steeds
een beletsel geweest voor de ontwikkeling van
San Francisco.
In den tijd van den grooten toevloed der
goudzoekers werd het water voor een dollar per
emmer verkocht. Het aquaduct zal ook ge
bruikt worden voor het opwekken van electri-
citeit.
De bekwame Iersche ingenieur Maurice
O'Shaughnessy, die de leiding van het werk
had, is kort voor het tot stand komen van zijn
levenswerk overleden.
Tengevolge van den grooten sneeuwval in
liet Welebit-gebergte te Hongarije, maker;
groote troepen hongerige wolven de omgeving
onveilig, zoodat groepen gewapende boeren
jacht op de wolven maken. Daarbij kwamen
eenige studenten, die aan de wolvenjacht deel
namen, in een gevaarlijke positie, toen plotse
ling, terwijl zij zich een troep wolven van het
lijf hielden, een reusachtige beer uit het nout
te voorschijn kwam en een der studenten wist
te grijpen. De beer was toen reeds dtxir een
kogel getroffen, doch zou niettemin den stu
dent hebben verscheurd wanneer deze hem
niet met een jachtdolk een doodelijken stoot
had kunnen toebrengen. Niettemin moest de
student ernstig gewond naar het nabijgelegen
ziekenhuis worden overgebracht.
Te Clarkton (Schotland) stierf kortgeleden
een oude zonderling, die zijn naaste en verre
bloedverwanten een laatste poets bakte door
zijn testament met een onzichtbare inktsoort
te schrijven. Tot de grenzenlooze verwondering
dei- „gelukkige erfgenamen" kwam, toen de no
taris het testament opende, een blanco vel pa
pier uit de goed verzegelde enveloppe, waaraan
'n klein briefje gehecht was van dsn volgenden
inhoud: „Het blanco vel vertegenwoordigt een
groote waarde. Diegene der erfgenamen, die
achter het geheim komt, mag zich als univer
seel erfgenaam beschouwen."
Een neef van den overledene, student in de
chemie te Londen, begon den onzichtbaren inkt.
waarvan meer dan vijfentachtig verschillende
soorten bekend zijn, te analyseeren. Na vee!
vergeefsche pogingen, waarbij eens het testa
ment bijna verbrand was, gelukte het den stu
dent, het schrift geheel en al te ontcijferen. Het
behelsde o.a. nauwkeurige gegevens over een
geheime bankrekening ter waarde van £5000.
ÜUIIII1IIIIIIIIIIIII
llllllllllllllllincr
Gezien de strenge straffen, die ver- E
wacht mogen worden, zij men ge- E
E waarschuwd en men hoede zich voor
E onaangenaamheden door geen Sweep-
E stake-loten te koopen.
„Krantenbericht" E
1 Loterijen zijn ons dierbaar,
Want wij spelen toch zoo graag!
E Niemand zit er met een lotje,
s Dat hem Jeans geeftin zijn maag!
E Want dat hoven, dat verlangen i
E En dat uitzien naar gelulc,
Is toch goed beschouwd zoo duur niet
Voor een kleinigheid per stuk!
E Ieder weet nu wel: de hoofdprijs
Gaat als steeds je neus voorbij,
Doch de spanning vóór de trekking
1 Is 't genot der loterij!
1 Ook de reuze-luchtkasteelen.
Waar je geest zoo graag in dwaalt,
Zijn toch met die enk'le guldens
Zeker niet te duur betaald!
Maar de Sweepstake blijft verboden!
Want die werd te populair
En wij maakten met den gulden
Slechts een ander müionnair!
Iersche paardjes mogen draven,
Maar niet meer voor u of mij,
E Want de Staat der Nederlanden
E Heeft zijn eigen loterij!
E Dus weer een verwachting minder
Is het einde van het lied,
Weg het kansje op een prijsje,
Weg de kans ookop een niet!
Hoogstens geeft u nog een trefkansI
Die het vaderland slechts baat,
Wijl g'uw boete kunt beschouwen I
Als een prijsje.... voor den Staat!
MARTIN BERDEN 1
(Nadruk verboden) s
FiiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiimiimmmiiiimiiiimiiiimiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiË
Naar aanleiding van de Roode Kruis-confe-
rentie te Tokio publiceeren de Chineesche bla
den verschillende berichten over den hongers
nood, welke op het oogenblik in China
heerscht.
Tengevolge van de veelvuldig ongunstige
weersgesteldheid, de natuurrampen en burger
oorlogen, worden 14 Chineesche provincies mét
een bevolking van meer dan 100 millioen zielen
door een vreeselijken hongersnood geteisterd.
In de afgeloopen drie maanden zijn 2 millioen
boeren van honger gestorven.
De bladen verlangen onmiddellijke hulp.
Larry was een geluksvogel. Als hij iemand
geld leende, kreeg hij dat altijd terug. Als
hij vacantie had, scheen altijd de zon. Als
duizenden werkloos rondliepen, hield nij z'n
baan. Als er iets verloren was, vond Larrv het
en Larry kreeg de belooning. Als hij naar den
schouwburg ging, trof hij altijd de mooiste
plaats.
Het was dus niets meer dan natuurlijk, dat
Larry het groene hondje vond. Honderden men-
schen moesten er langs geloopen zijn, maar
niemand zag het dan Larry.
Er was geen politle-agent in de buurt. Larry
wist dus niet goed wat hij met het hondje doen
moest.
„Ik' zal 't maar weer naar huis nemen,"
dacht hij. „Als 't niets waard is, benadeel ik
niemand; als 't wel wat waard is, komt 't in
de krant, en dan kan ik de belooning op-
eischen."
Hij bekeek het hondje, stak het in z'ti zak
en tufte door. Het hondje was een centimeter
of twaalf lang. *t Was van een soort aarde
werk, vullgroen. 't Leek nog al oud.
Een kilometer verder kreeg Larry een lekken
band. Dat verbaasde hem. Hij had nooit zoo
iets. Maar nu was er een lek, en een flink lek
ook. Hij had er drie kwartier werk aan, reed
toen door, en vijf minuten verders was de
tweede band lek. Hij kwam twee uur te laat
thuis.
„Bandenpech, kindlief," zei hij tot z'n vrouw
,,Ik dacht dat je nooit zoo iets had," zei deze
„Dat dacht ik ook," zei Larry. „Enfin, kijk
eens wat ik gevonden heb!" En hij liet haar
het groene hondje zien.
,,'t Lijkt me niet veel," meende z'n vrouw.
„Neen," zei Larry, „maar als er niemand om
komt, zal ik 't houden als een curiositeit."
's Avonds gingen ze naar den schouwburg. Ze
kwamen net achter een pilaar terecht en zagen
zoo goed als niets.
Toen het uit was, viel Larry op de trap over
een bananenschil en brak z'n been. Hij moest
zes weken in bed blijven. Hij sprak er den
schouwburgdirecteur voor aan, maar verloor
het proces.
,,'t Lijkt wel of alles me tegenwoordig tegen
loopt," klaagde Larry.
Toen hij beter was en weer aan 't werk
wilde gaan, was er geen werk meer voor hem;
't speet hem, maar ze hadden niet zoo lang
kunnen wachten; een ander had z'n plaats in
genomen. Er kwam zorg. Larry kreeg geld
gebrek.
„Gelukkig heb ik hier en daar wat uitstaan,"
dacht hij, en hij schreef aan alle vrienden van
wie hij nog geld kreeg. Maar ze bleken allen
De Duitsche spoorwegen, die altijd een goede
bron van inkomsten voor het Duitsche riik ge
weest zijn, in tegenstelling met de onze, die
dank zij ons waterrijke land, steeds moeilijk
rendabel te maken waren, hebben wel van alle
landen h'et grootste spoorwegnet.
Ziehier eenige getallen:
De gezamenlijke afstand, die dagelijks door
de Duitsche treinen wordt afgelegd, bedraagt
meer dan tweemaal de weg van de aarde naar
de maan en terug, n.l. in 1929 bedroeg hij
681.759.000 K.M.
De spoorwegen bezitten 72080 personen- en
bagagewagens, die, achter elkaar gezet, een af
stand zouden bestrijken, gelijk aan dien van
München over Berlijn naar Koningsbergen en
673.300 goederenwagens, die een afstand zou
den kunnen bezetten van Berlijn naar Omsk
in Siberië.
Met de totale spoorlengte zou men driemaal
den omtrek der aarde kunnen omspannen.
TiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiïï
Eindelijk scheen Oom een geschikt landings
terrein te hebben gevonden. Het was een
effen terrein met sneeuw bedekt. Oom zette
den motor af en in glijvlucht gingen we naar
beneden, waar Oom het toestel weldra be
houden op de ijsvlakte neerzette. Hij zonk
amechtig achterover in den stuurstoel. De in
spanning was hem te zwaar geweest.
Ik ging eerst naar buiten om te zien of er
niets aan het toestel was beschadigd. Gelukkig
bleek dit niet het geval te zijn en alles was nog
even gaaf als toen we Nome verlieten. Daarna
kroop ik weer naar binnen, waar Oom
Sydney zich alvast op den grond onder
een paar dekens had ui!gestrekt. Ook ik
was erg vermoeid en weldra lagen we
beiden in een diepen slaap verzonkken.
Toen we beiden wakker werden, waren we
heerlijk opgefrischt. We trokken onze dikke
kleeding aan en besloten eerst eens een on
derzoekingstocht te maken, teri einde te weten
te komen, waar we ons bevonden. We namen
voldoenden mondvoorraad mee voor een langen
tocht, benevens onze wapens. Nadat we het
toestel goed verankerd hadden, gingen we op weg.
We vorderden niet snel, maar kwamen toch
per uur ongeveer 3 4 K.M., vooruit. Het weer
was helder, hoewel erg koud. We hadden zoo
met korte tusschenpoozen ongeveer 12 K.M.
afgelegd, toen ik, staande op een heuvel, door
mijn kijker een vijftal grijze vlekken ontwaar
de, die over het ijs voortbewogen.
last te hebben van de malaise; niemand be
taalde.
„Wat moeten we nu?" snikte mevrouw Larry.
Larry wist het ook niet. Hij tobde en werd
mager.
„Als 't zoo doorgaat, ben je gauw dood," ver
klaarde de dokter. „Ga maar een dag of veer
tien naar zee."
Toen gingen zij voor een dag of veertien
naar een visschersdorp. Den eersten dag regen
de het van den
morgen tot den 3
avond En preses 3 J-Tp f (SrOP IIP
zoo was het op 6 rWtTlfS
den tweeden, der- I
den, vierden, vijf- itOTlClJC
den, zesden, ze-
venden, achtsten,
negenden, tienden, elfden, twaalfden en der
tienden dag.
„M'n gelukszon is getaand," mopperde Larry.
„Weet je wat ik denk?" zei z'n vrouw. „Het
komt allemaal van dat groene hondje. Sinds
je dat hebt, loopt alles mis."
,,'t Zou best kunnen," zei Larry.
„Laten we naar 't eind van de pier wandelen
en 't in zee gooien," zei mevrouw Larry
„En ons zelf ook," zei Larry. Ze wandelden
dus door den stroomenden regen naar 't eind
van de pier en slingerden het groene hondje
m zee.
En toen brak de zon door.
Den volgenden dag gingen ze naar huis,
maar al hadden ze maar één dag zon gehad,
Larry voelde zich sterker dan ooit. Toen ze
tlyiis kwamen, stond er een man op de stoep
te wachten. Hij kwam van 't kantoor.
„Of u uw betrekking terug wou hebben?"
vroeg hij, en Larry wou.
Den volgenden dag ontmoette hij al z'n
vrienden van wie hij nog geld moest hebben,
en ze betaalden hem allemaal. En er werd in
hooger beroep uitspraak gedaan tegen de
schouwburg-directie.
Larry kreeg 100 pond schadevergoeding.
,,'t Is toch 'n wonder," riep Larry. „Alles door
zoo'n klein, smerig groen hondje! Zoodra we
't in zee gesmeten hadden, kwam mijn geluk
terugEn opgetogen kocht hij een lot in een
liefdadigheidsloterij. Hij won een prachtig li-
keurstel. Die gelukkige Larry!
Veertien dagen later las hij een bericht in
't. ochtendblad:
„Toen professor Fuxley, de beroemde ontdek
kingsreiziger, gisteren, na een reis door Egypte,
terugkeerde, ontdekte hij dat er in z'n afwe
zigheid was ingebroken en een groot dee! van
z'n prachtige verzameling Egyptische antiqui
teiten was ontvreemd. Tal van zeer kostbare
voorwerpen worden vermist, o.a. het Groene
Hondje van den Pharao Ramses III, het eenig
bekende exemplaar ter wereld. De waarde van
het Groene Hondje wordt op 75.000 pond ge
schat en een belooning van 10.000 pond zal
worden uitgekeerd aan dengene, door wiens
tusschenkomst het kostbare voorwerp weer in
t bezit van den eigenaar zal komen."
De Tsjech Janko Jeftietsj, concertmeester te
Brno heeft aan de directie van den Tsjechischen
radio-omroep meegedeeld, dat hij voornemens
is een koor van niet minder dan dertigduizend
man eenige zware werken ten beste te laten
geven. Men vraagt zich waarschijnlijk af, hoe
hij deze menschen moet opstellen, vooral wan
neer men weet, dat de grootste Amerikaansche
monsterkoren toch niet veel meer dan duizend
leden tellen. Wanneer men echter weet, dat de
radio wel eens concerten levert, waai Dij de
zangsolist zich in een andere stad bevindt dan
het orkest, dan zal men wellicht raden hoe
Jeftietsj zijn plan ten uitvoer wil leggen. Bij
ons te lande zijn concerten als de daar even
genoemde al met succes gegeven.
De Brünnsehe concertmeester wil op hon
derdvijftig plaatsen des lands microfoons in
daartoe geschikte lokalen neerzetten en deze
telefonisch met de stations Praag, Brno, Mo-
ravska Ostrawa en Bratislava verbinden. Voor
iedere microfoon zingen dan tweehonderd le
den van het koor.
De Tsjechische omroep heeft de plannen ech
ter nog niet aanvaard, zoodat het nog niet
vaststaat, dat de uitvoering inderdaad plaats
heeft.
&ORBE6
eschlktheid t )t werken door TCfi bij een ongeval met f Of/1 bij verlies van een hand f 1 O C aij verlies van een f £71 bij een breuk van f Afk bij verlies van *n
eide beenen of belde oogen f OfJ»" doodelijken afloop een voet of een oog# XA»t#.~dulm of wijsvinger I t/l/»~been of arm# t\J»m anderen vinger
A 11*i dlt blad zijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen O/l/l/l by levenslange geheele onge
/ilie aoonne S ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen OUU\J»~ verlies van beide armen, bi
27
„O. dat was gemakkelijk genoeg; ik vroeg
Lord Lammersfield hem eens hier te brengen.
Je weet, hoe George is; hij zal cooit iets
weigeren, als het hem door een minuster
wordt gevraagd. Natuurlijk had hij geen ver
moeden, voor hjj hier kwam
„Het moet een hoogst aangename verrassing
voor hem geweest zijn." zei ik grimmig.
JH rkende hij je onmiddellijk?"
Joyce schudde haar noofd.
„Hij had mij al'een vcor de rechtbank ge
zien en toen droeg ik mijn haar nog los
Overigens kunnen twee jaar werk iemand sterk
veranderen."
,.En Jou hebben ze zeker veranderd Je bent
van een aardig meisje tot een mooie vrouw
opgegroeid, Joyce."
Met een zachten, tevreden iach kwam zij weer
op den arm van mijn stoel zitten.
„Van jou wil ik dat graag hooren Neill"
Een oogenblik zwegen wij, terwijl ik een
van haar los geraakte krullen om myu vinger
wond.
„Arme Joyce," zei ik: „ik geloof, dat je
voor mij door een heel onaangenaam modder-
slootje geloopen bent."
Zij huiverde even.
„Ja, die vriendschap was in sommige op
zichten verschrikkelijk, maar dat deed er niet
toe. Ik wist, dat George Jets verborgen hield,
wat jou uit de gevangenis zou kunnen hel
pen.. En dat moet He weten. Overigens
zjj glimlachte spottend, „is George, bij al zijn
knapheid en geraffineerdheid, 'n ijdele pruik."
„Hij weet natuurlijk, wie je bent?"
„Ik heb het hem verteld Hij zou het toch
uitgevonden hebben en dan zou hij maar wan
trouwend geworden zijn. Hij denkt nu dat hij
mij heel toevallig ontmoet heeft
„Maar hij moet ioch veimoed hebben, dat
jij aan mijn kant stond?" wierp ik tegen.
Zij lachte, kort en bitter.
„Ja, dat vermoedde hij zeker. Hij roemde
dat een „heilige band" tusschen ons. Soms
is hij bijna grappig."
„Hijgrappigde Farizeër!"
„O, ja," ging zij hartstochtelijk voort. ..als
Ik aan alles denk dan vraag Ik mij soms wel
eens af, waarom ik hem eigenl.k niet neb ge
dood. Ik denk, dat ik dat zeker eedaan zou
hebben, als hij ooit getracht zou heoten mij
te kussen. Maar nu. zij Ischte weer „nu
zijn wij bezig vrienden te worden Ik ga van
avond met hem d'neeren.... in het Savoye."
„Maar als hij het probeert je het hof te
maken...." begin ik, maar zij onderbrak mij
met een licht schouderophalen.
„O, dat komt wel. Hü uenkt op het oogen
blik, dat hij knap speelt. Er Is trouwens ook
een zakelijke zijde bij,"
„Natuurlijkdaar is het George voor!"
„Hij is verschrikkelijk bang voor jou. Na
tuurlijk probeert hij, dat voor mij te verber
gen, maar ik heb gezien, dat hij altijd in een
toestand van volkomen angst geleeft heeft,
sinds jij weer vrij bent. Zijn eenige hoep is,
dat men jou weer zal opvangen; daar kiemt
hij zich aan vast. En dat is juist een deel van
mijn spel."
„Van jou spel?"
„Ja, hij denkt, dat je vroeger of later, wan
neer je hulp noodig hebt aan mij zult schrij
ven."
„En dan moet .jij zoo goed zijn, het blijde
nieuws aan hem over te brengen?"
Zij knikte.
„Wanneer ik het hem dadelijk laat weten,
zal hij zijn best doen, je veilig uit net land te
helpen, zegt hij."
Achterover leunend in mijn stoel, lachte ik
luid. Joyce, die nog op den arm zat, keek
mij gelukkig aan.
„Het is zoo prettig je weer te hooren lachen,"
zei ze en haar hand in de mijne wringend, ging
ze voort:
„Ik denk, dat hij het zoo aanleggen zal,
dat het lijkt, of je oy toeval weer ontdekt
wordt, terwijl hij bezig is je weg te helpen,"
„Dat denk ik ook," antwoordde ik. „Dan
zou ik weer uit den weg geruimd zijn en jij
zóó door dankbaarheid overstelpt..., enzoovoort.
Ja, dat Is George wel."
Het gerinkel van de electrische bel verbrak
ons gesprek. Joyce sprong op en een oogen
blik luisterden wij zwijgend, terwijl Jack den
bezoeker te woord stond.
„Ik weet wie het is," fluisterde Joyce, „het
is de oude mevrouw Mortimer; zij zou om één
uur komen."
„Maar wat wil je nu doen?" vroeg ik. „Ik
kan wel een oogenblik weggaan, of in een
andere kamer wachten of zoo."
„Neen, neen het is In orde," fluisterde Joyce;
„ik zai het je dadelijk vertellen,"
Zij wachtte tot wij de voordeur hadden
hooren sluiten; toen kwam zij weer by mij
zitten.
„Ik heb Jack gezegd, niemand voor drie
uur binnen te laten. Dan heb ik een afspraak,
die ik niet opgeven kan, maar we hebben
dan nog twee uur tyd. Ik zal Jack voor een
lunch hier laten zorgen. Wat wil je hebben,
Neil?"
„Wat je maar wilt, maar geen ham-and-
eggs," zei ik, terwijl ik een sigarette opstak
Zij sprong lachend op en na my een luci
fer te hebben gereikt, ging zy de gang in.
terwyl ze de deur openliet. Ik hoorde, dat zy
haar page riep en hem enkele bevelen gat; toen
kwam zij terug, haar oogen schitterend van
opwinding en geluk.
„Is het niet prachtig?" riep zy uit. „Van
ochtend nog kwelde ik mij met de gedachte,
dat je misschien dood was en nu zitten we nier
juist als vroeger in Chelsea."
„Zou je kleine bediende onze lunch hier
niet een beetje vreemd vinden? Hu iykt me
bydeliand genoeg."
„Jack? O, maak je over hem maar niet
bezorgd. Hu diende eens voor model in Chel
sea. Ik heb hem daar weggehaald van zyn
oom, die hem altijd met de pook sloeg. Hy
weet niets van je af, maar als hij Iets wist,
zou hy met een soort van genoegen voor je
sterven. Hy is mij nogal dankbaar."
„Je hebt de menschen altijd voor je weten
in te nemen. Joyce," zei ik glimlachend. „Weet
je nog hoe Tommy en ik er altyd over twistten,
wie je eigenlijk zou adopteeren?"
Zy knikte, byna ernstig; toen weer tot haar
vroegere manier van doen erugkeerend deed
zü een stap naar de binnenkamer, terwijl zy mij
meetrok.
„Kom, we zullen gaan lunchen. Het is
daar vroolijker. En bovendien wil Ik je eens
by daglicht zien."
Ik volgde haar door de gordynen en be
vond my in een kleine kamer, waarvan het
venster uitzicht gaf op den achterkant van
de Burlington Arcade. Joyce bracht my naar
het venster en nam daar, met haar arm door
den mynen, opnieuw McMurtries werk op.
„Het is wonderlyk, Neil," zei ze ten slotte.
„Je ziet er vyftien jaar ouder uit. Er is nie
mand, die je herkennen kan, behalve aan de
manier, waarop je spreekt."
„Daarin heb ik my geoefend," zei ik met
veranderde stem. „Ik zou me niet hebben ver
raden, als je me niet had overrompeld."
Ze glimlachte weer gelukkig.
„Het is zoo'n wonderlyk gevoel, dat je nu
veilig bent, tenminste voor een paar dagen."
Zy liet myn arm los en ging naar den divan.
„Kom hier zitten. Wij moeten over allerlei
dingen een beslissing nemen en zooveel tyd
hebben wy niet."
„Ik heb je verteld, wat ik van plan ben,"
antwoordde ik. „Ik zal werkelijk de afspraak
met McMurtrie nakomen. Overigens wel,
ik heb zoo'n stel kaarten in myn hand, dat
ik alleen solo spelen kan."
Joyoce keek mij aan, vast en rustig.
„Neil, herinner jij je, dat je me eens het
bokkigste kind uit heel Chelsea noemde?"
„Zoo.... dan was dat nogal ruw."
„Dat was nogal juist. En ik ben niet ver
anderd, Neil. Als je denkt, dat Tommy en
ik je dit spel alleen laten spelen, vergis je je
beslist."
„Weet je welke straf er op staat, een ont
snapt gevangene te helpen?" lachte ik.
„Luister, Neil. Drie jaar lang hebben Tommy
en ik aan niets anders gedacht, dan jou uit de
gevangenis te krygen. Dacht je, dat wy je dan
nu in den steek zouden laten?"
„Maar je kunt niets doen, Joyce," wierp
ik tegen, „je brengt alleen jezelf in gevaar
en.
„Neil, Neil, het dient nergens toe, er over
te praten. Wij zyn besloten om je te helpen.
„En als ik weiger?"
(Wordt vervolgd)
