Victor Emmanuel 65 jaar
'3id mfmi mn den dag
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
LI
NEIL.
LYNDON
ONTSNAPT
EEN POPULAIR VORST
Alle abonné'sop ölt "lad --
WOENSDAG 14 NOVEMBER 1934
»>0e Koning heeft de opperleiding,
maar moet zelf niet besturen"
Verzamelaar van kost
bare munten
Nieuwe mineralen ont
dekt
Luchtlijn over de Pacific
I',
Smokkelkapitein ver
oordeeld
Proefstation tegen mijn
rampen
Bronzen voorwerpen in
een vischnet
De „Queen Mary"
Vervalsching van klas
sieke handschriften
Roemeensche leening
dat we ze tegen j FieWett€
zouden kunnen
komen, als we
Congregatie der zusters
van Schijndel
Korte berichten
AANGIFTE MOETOP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
DOOR
VICTOR
BRIDGES
Victor Emmanuel, Koning van Italië, heeft
Zondag zijn 65sten verjaardag ge
vierd. Omtrent het leven van den Ita-
Maanschen vorst, die sedert he' fascistisch
leger Rome binnentrok, zich vrijwel geheel uit
het staatsbestuur terugtrok, weten wij het vol-
Bende:
Victor Emmanuel III, Koning van Italië (uit
het Huis Savoye), werd geboren te Napels op
H November 1869. Hy huwde te Rome op 24
October 1896 met Helena, prinses Petrovitch
Nlégoch von Montenegro, geboren op 8 Januari
1873.
Koning Victor Emmanuel is nimmer een op
hen voorgrond tredende figuur geweest, maar
sün eenvoud en bescheidenheid heeft hem by
zijn volk populair, ja zelfs zeer bemind ge
haakt. Het Italiaansche volk draagt zijn koning
Ben warm hart toe.
Naast bescheidenheid en eenvoud legt de ko
ning een groote vrijgevigheid aan den dag. Geen
honing in Europa schonk zooveel aan den staat
als deze vorst heeft gedaan en thans nóg doet.
Al zijn paleizen, alsmede de Capodemonte te
Napels, gaf Koning Victor Emmanuel aan den
Italiaanschen staat en zijn vrijgevigheid tegen
over zijn burgers is bekend.
Koning Victor Emmanuel is ook een zeer
Buinig man. Talrijke anecdoten over deze aan-
Beboren zuinigheid van den koning doen in Ita
lië de ronde. Zoo moet eens een kamerdienaar
v&n den vorst hebben verteld: „Koning Vittorio
Bing met zijn echtgenoote Elena, een vroe-
Bere prinses van Montenegro, met een zwaar
hart naar den kleermaker, omdat het kruis
van al zijn pantalons volkomen was doorge
sleten. Klein en grommig stond hij voor den
feester, die hem stoffen voor een nieuw cos-
tuum voorlegde. En als hij eindelijk de goed
koopste stof heeft gekozen, vraagt hij aan zijn
Bemalin: „Zeg eens Elena, kan men die ook
heerenHet volgend aardig voorval is
hiisschien meer humoristisch dan waar: Wan-
heer gedurende den oorlog verschillende offi-
Bleren waren uitgenoodïgd op een feestban
ket in het Quirinaal, moesten zij na afloop
Kaarvan steeds nog een bezoek brengen aan
een goed restaurant, daar zij nog hongerig
Van de tafel des konings opstonden. Daarom
verwonderden zij zich zeer, toen ze op zekeren
hag by de koffie een stuk taart ontvingen
Toen de kleine vorst hun verwondering be
merkte, verzekerde hij glimlachend: „Ja,
mijne heeren! Vandaag krijgen We taart, om-
hat het de verjaardag is van den vorst van
Tiemont (Kroonprins Umberto), maar morgen
mijne heeren.... (en hij rekte zich in zyn
Volle lengte uit).... „morgen is het afgeloopen
met de taart!"
Zoo eenvoudig als de Italiaansche koning
self is in zyn optreden, zoo eenvoudig en on-
Sekunsteld Wenscht hij ook zijn gasten te
men. Voor een bezoek aan het Italiaansche
Kof behoeft men niet veel toilet te maken.
Ke koning ziet zyn gasten maar het liefst in
Kun alledaagsch colbercostuum verschynen. De
koninklijke gastheer is op de soirée's zelf in
Kurgerkleeding en verlangt van de uitgenoo-
Ölgden niet, dat zy zich in gala zullen steken
Van het particulier leven van Koning Victor
Kmmanuel weet men het volgende:
Des morgens zeer vroeg staat de koning op
en gaat zoolang de weersgesteldheid dit
toelaat op forellenvangst. Daarna rydt hy
uur paard. Koning Victor staat bekend
als een goed ruiter. Hij maakt iederen morgen
«in kamergymnastiek, ondanks zijn 65 jaar,
eh is een liefhebber van klassieke muziek.
In het Quirinaal, waar de vorst zijn audiën
ties geeft, ziet men maar 'Weinig politieke fi-
Buren, want de koning is geheel doordrongen
Van de rol, welke een souverein van een con-
stitutioneelen staat is opgelegd. Hijzelf zegt
wel eens: „De Koning heeft de opperleiding
maar moet zelf niet besturen."
Koning Victor schryft iederen dag al het
Bebeurde in zyn dagboek op. Zyn grootste
ontspanning is zijn muntenverzameling, die
meer dan 100.000 kostbare stukken bevat.
Hij werkt ook aan het zooveelste deel van
een standaardwerk op het gebied van het
muntwezen; dit werk is getiteld „Corpus Num-
morum Italicorum."
Wat het Italiaansche koningspaar zoo be
mind heeft gemaakt, is het feit, dat men on
danks de beperking, welke het vorstelijk in
komen in de laatste jaren heeft moeten on
dergaan, aan het hof geen enkelen bediende
heeft willen ontslaan, zelfs de salarissen zyn
niet verminderd.
Koning Victor is niet vaak op reis; hij is
een huiselijk man, die zich het liefst in eigen
land bevindt. Ook zyn gemalin is huisebjk
van aard; het koninklijk echtpaar begeeft
zich alleen op reis, wanneer plichten dit van
hen verlangen.
By het onderzoek der goudhoudende conglo
meraten van de rivier Bolsjaja Lawa, en van
het ijzererts der rivier Malka, (Noord-Kauka-
sië), heeft men twee nieuwe mineralen
chroom-nontroniet en chroom-bideliet ontdekt,
aldus meldt het Tass-agentschap. Deze mine
ralen zyn waterhoudende silicaten van yzer,
aluminium en chromium.
In de mineralogie waren deze mineralen tot
dusver nog niet bekend.
Het Chineesche ministerie van financiën heeft
met den Amerikaanschen consul-generaal te
Nanking een accoord gesloten over het inrich
ten van een luchtlijn over den Stillen Oceaan
tusschen China en de Vereenigde Staten. Er is
een Chineesch-Amerikaansche maatschappij
V rt
7(,
■1.
opgericht. De regeering te Nanking heeft zich
bereid verklaard, het kapitaal dezer onderne
ming met een half millioen dollar te ver-
grooten.
De Vereenigde Staten stellen de maatschappij
vliegtuigen, piloten, luchthavens en technisch
materiaal ter beschikking.
De kapitein van het Britsche Motorschip
,Omar", Robert Arden Wing, is door de Fin-
sche rechtbank tot 16 maanden gevangenisstraf
veroordeeld. De stuurman van de „Omar", de
Estlander Arthur Oberveldhud, is tot een jaar
gevangenisstraf veroordeeld. Zooals men zich
zal herinneren is de „Omar" eenigen tijd ge
leden in beslag genomen, nadat de bemanning
op een vaartuig van de Finsche kustwacht had
geschoten, toen het schip werd aangehouden
onder verdenking van smokkelen.
Te Leninsk naby Novossibirsk is het nieuwe
proefstation voor den mijnbouw gereed geko
men. Het voornaamste doel is het bestudeeren
van reddingsmaatregelen in geval van en het
doen van wetenschappelijk onderzoek ter voor
koming van mynongevallen. Het station be
schikt over eenige kunstmatige mijnschachten
voor het doen van proeven en voor het oplei
den van reddingspersoneel.
Uit Grado, een kustplaats je naby Triëst,
wordt gemeld, dat een aantal visschers dezer
dagen by het ophalen hunner netten verschei
dene bronzen voorwerpen hebben gevonden. Deze
zyn, naar thans is gebleken, afkomstig uit den
Romeinschen tijd. Het betreft hier o.a. een
fraai, ongevear 30 c.M. hoog Apollo-beeldje,
een decoratief bewerkte lamp beide voorwer
pen in voortreffelijken staat en eenige frag
menten van bronzen vazen.
Hoewel Engelands grootste mailschip, de
Queen Mary" waarschijnlijk pas over zeven
tien maanden zyn eersten tocht zal maken, doet
de Cunard-White Star Line toch reeds mede-
deeling omtrent de dienstregeling, waaraan het
nieuwe schip zal zyn onderworpen. Het is de
bedoeling in den namiddag op Zaterdag uit
Cherbourg te vertrekken en Woensdagmiddag
voor de thee te New York te arriveeren, zoodat
het schip de reis zal doen in 96 uur.
De „Queen Mary" zal daartoe een gemiddelde
snelheid loopen van 32 y2 knoop of 4 knoopen
meer dan de snelste Atlantische mailschepen
van het oogenblik. De „Queen Mary" heeft een
reserve-snelheid van in totaal 35 knoopen.
waarvan gebruik zal worden gemaakt om in
geval van ongunstig weer vertragingen in te
halen.
De Italiaansche musicus Tobia Nicotra is
veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf en
4800 Lire boete, wegens vervalsching van een
klassiek muziek-handschrift, dat aan Mozart
werd toegeschreven en dat hij voor een vry
boog bedrag verkocht aan Walter Toscanini,
een zoon van den grooten dirigent Arturo Tos
canini. Uit het onderzoek bleek, dat Nicotra
een tweede exemplaar van hetzelfde manuscript
had gemaakt en verkocht aan de Ccngres-
bibliotheek te Washington, toen hy een tour-
née maakte in de Vereenigde Staten als diri
gent onder den naam Richard Drigo.
In een radio-rede heeft de Roemeensche mi
nister van Financiën medegedeeld, dat de nieu
we Roemeensche leening van procent be
steed zal worden voor de uitvoering van be
langrijke werken op het gebied van het open
bare gezondheidswezen, vooral voor den bouw
en verbetering van ziekenhuizen, alsmede voor
hulp aan de boeren en het aanschaffen van
modern legermateriaal.
Officieel wordt medegedeeld, dat koning Ca-
ral, kroonprins Michael en prins Nicolaas voor
groote bedragen hebben ingeschreven.
In totaal is thans ingeschreven voor twee
milliard lei. Vooral kleine spaarders maakten
van deze beleggingsmogelijkheid gebruik.
Blykbaar Was het een geval van liefde op
het eerste gezicht.... van haar kant.
Ze had hem ontdekt, toen de schaduwen
van den nacht snel daalden over het strand
van Brighton en ongetwijfeld was hy de prins
aller Pierrots.
Hy zong juist een minnelied, toen ze hem al
dus trof, een knappen, slanken jongen man in
het sierlyke Pierrotpak: het jasje, de wijde broek,
de kolossale knoopen en het zwarte kapje.
Julia vond het lied mooi, maar niet zoo mooi
als de man die het zong. Hij had een ovaal,
frisch gezicht, volle en toch teere lippen, een
rechten neus en heerlijk" blauwe oogen.
Die Pierrot was de ziel van den troep, die
op straat voorstellingen gaf; ze noemden zich
de Tip-Tips en als hy niet zong, tapte hij
heerlijke moppen.
Julia, de onnoozele Julia, woonde bijna alle
voorstellingen bij en als ze haar Pierrot niet
voor haar oogen zag, dan droomde ze van
hem.
Ze had negen opeenvolgende voorstellingen
bijgewoond, toen ze zich bewust werdvvan de
tegenwoordigheid van een jongen man, die
byna voortdurend naast haar had gezeten.
Daarmee begint het tweede hoofdstuk van
dit romantisch verhaal.
Marcel, de jonge man, leed aan teedere ge
voelens, opgewekt door een der Tip-Tips, een
allerliefste Pierrette.
Gezien door de oogen van Marcel Light spotte
deze Pierrette met alle beschryving die van
haar gegeven werd. Ze was klein, had een pi
kant gezichtje, wipperig bruin haar onder haar
puntmuts; ze glimlachte betooverend, had
witte tandjes, roode wangetjes en schichtige,
bruine oogen.
Zoo zaten die twee badgasten, Julia Barck en
Marcel Light naast elkaar, ochtend aan och
tend, middag aan middag, avond aan avond
en steeds bew'uster werden ze van elkanders
tegenwoordigheid.
Als er één ding was, dat voor Julia de overi
gens heerlijke situatie pijnlijk maakte, dan
was het de aanwezigheid der Pierrette en voor
Marcel was het de aanwezigheid van den Pier
rot. Elk van beiden zag scherpe concurrentie,
waar de ander zoete hoop zag.
En ze konden geen van beiden van dien knel
lenden angst ontsnappen, want de Pierrot zong
en danste met de Pierrette en de Pierrette
zong en danste met den Pierrot.
Noch Marcel Light, noch Julia Barck waren
dus volkomen gelukkig en het is de natuurlijk
ste zaak ter wereld, dat twee bedrukte harten
zich gaarne tegenover elkander uitspreken.
Den vyfden middag zuchtte Julia zóó luid,
dat Marcel zich naar haar toekeerde, en toen
bloosde zy beschaamd, kort daarop liet Marcel
een nog luider zucht hooren en hy bloosde op
zijn beurt toen Julia naar hem keek.
Toen zy de tent verlieten, vervielen zy auto
matisch in een gesprek.
„Ik zie U hier zoo dikwyis," begon Marcel;
„vindt U 't stuk mooi?"
Zy schudde het hoofd. „Het stuk eigenlijk
niet.... maar ik bewonder dien grooten Pier
rot, U weet wel, die „O Lucy" zingt. Die speelt
en zingt zoo goed, dat ik wel altyd naar hem
zou kunnen kyken."
Marcel Light zuchtte nog eens.
„Om U de waarheid te zeggen, kom ik
eigenlijk voor die kleine Pierrette, die eene met
dat bronskleurige haar. Ik heb al heel wat
meisjes gezien van m'n leven, maar zoo een.."
Toen zuchtten ze geiyktydig en spraken ieder
een woord van waardeering voor het voor
werp van des anderens bewondering. Zoo konden
ze hun ingehouden gevoelens althans eenigs-
zins lucht geven en ze liepen voort, tevreden
over de nieuwe kameraadschap.
Het was Zondag, en er traden geen Pierrots
en Pierrettes op. Julia liep langs het strand om
den buitenkant van de tent te bekijken en de
eerste dien ze ontmoette was -Marcel Light.
Hy nam zyn hoed af en zuchtte. Zy knikte
en zuchtte ook. Toen zuchtten ze alle twee te-
gelyk en keerden zich gezamenlyk naar de.
pier.
„Ik wou, dat ik haar eens gewoon ontmoeten
kon," zei Marcel.
V
SP
En Julia Barck antwoordde, dat ze z'n be
doeling volkomen begreep. Als ze maar eens
kennis mocht maken met den slanken Pierrot,
zou ze de toekomst betrekkeiyk moedig onder
de oogen kunnen zien.
„Als ik naga, dat ik Dinsdag over een
week Weg moet, en hem misschien nooit meer
terug zie," ging zij voort, „zou ik zoo kunnen
huilen."
Hy begreep haar. Hy moest Zaterdag al
weg; dus hij was nog meer te beklagen dan
zij en ze voelde met hem mee.
„Ik wou maar, dat het morgen was," zei ze
peinzend. „Ik
weet niet, hoe
we den Zondag I n
door moeten ko- i Fierrot en
men. Denkt u,
een beetje in het dorp gingen wandelen?"
Hy vond dit niet onmogelijk en ze wandel
den samen de Hoogstraat door en daarna
den kant van het strand weer op.
Eensklaps greep hy haar arm.
Zóó krampachtig was z'n greep, dat ze eerst
dacht dat hy ziek werd; toen volgde ze zyn
blik, en de volgende seconde greep ze zyn
arm.
Er kwam een kinderwagen naar hen toe, en
in dien kinderwagen zaten twee flinke, ge
zonde babies met bolle wangen en roode muts
jes op hun rozige gezichtjes. Maar hy keek
nGt naar de babies en zij ook niet. Hun blik
ken waren gegaan naar de vrouw die den
kinderwagen voortduwde en den man die er
vlak naast liep.
„Hy is het!" fluisterde Julia Barck.
„Zy is het!" bracht Marcel Light moeilyk
uit.
Pierrot en Pierrette gingen voorbij, verdiept
in de beschouwing van de passagier? in den
kinderwagen, en de teleurgestelde badgasten
bleven zich aan elkaar vastklemmen en strom
pelden voort.
Teen barstte Julia in tranen uit, en vol zorg
geleidde haar metgezel haar naar een dub
belen strandstoel, die naar de onverschillige
zee gekeerd stond.
„Iluil maar niet", suste hy, „probeer je
maar in te denken dat ik Pierrot ben. Mis
schien helpt dat een beetje."
Ze legde haar hoofd op zijn schouder en
in een heldhaftige poging hem wederkeerig te
troosten, snikte ze:
„Denk maar dat ik Pierrette ben. Misschien
vergeet Je 't dan."
En zoo ontmoetten hun harten elkaar, en de
zee bleef voortspelen met 't gouden strand, dat
baadde in 't zonlicht, terwij leen eind verder
twee allerliefste kindertjes onbewust van de
rol die ze in dit stranddrama hadden ge
speeld, luid kraaiend hun spartelende been
tjes loswoelden.
In het Moederhuis der Congregatie van de
Zusters van Schijndel, te Schyndel is op groot-
sche wyze het gouden kloosterfeest gevierd van
de Eerwaarde Vicares der Congregatie, Zuster
Theodora Slits.
De Jubilaresse heeft gedurende haar klooster
leven een belangrijke plaats ingenomen in het'
leven der bekende Noord-Brabantsche Zuster
congregatie. Zy was o.m. overste van de huizen
te Son en Geldrop, om later gedurende 23 jaren
met de algemeene leiding te worden belast. Van
1905 tot 1928 nameiyk was de jubileerende reli-
gieuse algemeen Overste van de Congregatie, die
'hier te lande zoo zéér veel voor het bijzonder
onderwijs, charitas, enz. heeft gedaan en daar
naast aan de verre missie haar Zusters-misslo-
narissen heeft geleverd.
In het Schyndelsche Moederhuis heeft de
viering van het jubileum der hooggeachte vica
res plaats gehad. Van wyd en zijd kwamen de
blijken van sympathieke belangstelling en van
harteiyke dankbaarheid, terwijl binnen de mu
ren van het convent de tot God opgaande vreug
de heerschte, om het guldén jubeltij, waarin
een zuster zich verheugde, die in de laatste de
cennia op buitengewone wijze heeft medege
werkt aan den opbloei der zegenrijke congre
gatie.
Velerlei waren de wenschen, al te zaam cul-
mineerend in deze ééne bede, dat de Hemel nog
verscheidene Jaren de vicares voor de Congre
gatie van Schyndel zal willen doen behouden
blyven.
Het was gelukkig, dat Pete by ons was, want
deze kon nu makkelyk het gesprek van zyn ras-
genoo'.en afluisteren. Dit bleek maar goed, want
de Indianen bleken niet met vredelievende be
doelingen bezield. Hun plan was om ons vrien
delijk te bejegenen en ons uit te noodigen met
hen mee te gaan naar hun nederzetting aan den
voet van de Rabson-berg in den staat Alberta
en ons daarna by verrassing te overrompelen.
Zoo voorzichtig mogeiyk begaven we ons
thans naar het toestel en het gelukte ons om
daar aan te komen, toen de Indianen naderbij
Kwamen. We namen onze wapens om op een
eventueelen overval bereid te zyn, en wachtten
nu de komende dingen af.
De aanvoerder der Indianen gooide zijn wa
pens neer en bood ons een vredespyp aan. Wel
dra zaten we met zyn allen om het hardst te
dampen. De hoofdman verzocht ons toen vrien
delijk om hem met een bezoek te willen ver
eeren, welk aanbod Oom Sydney aannam onder
voorwaarde dat hij zou zorgen voor een geschikt
landingsterrein in de buurt van zyn nederzet
ting.
De hoofdman beloofde dit en zou binnen en
kele dagen, wanneer het landingsterrein klaar
was, een deputatie naar ons toesturen om ons te
waarschuwen. Inderdaad kwamen na drie dagen
enkele Indianen ons meedeelen, dat alles voor
onze ontvangst gereed was.
Het plan voor een groote natuurkundige en
economische atlas van Italië is door het lid van
de Academie, Dainelli, aan Mussolini voorgelegd,
aie het plan goedkeurde en de uitvoering er van
toevertrouwde aan de Touring Club van Italië
onder de wetenschappelijke verantwoordelijk
heid van genoemd lid der Academie. De groote
atlas zal in vier jaar gereed zyn.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen in de
wojwodeschappen Pommeren, Poznan hebben
de Poolsche partyen 92 pet. van het totaal
aantal zetels verworven. De Duitschers kregen
8 pet. der zetels.
ongevallen" vèrzS^ f3000.-Óf S" 750.' SSoSSjST'Wf f250.' e^voft ïen^oëg f 125.' dK^nger f SO.'lïeT 40.' KT rtSger
38
Opstaande keek ik het water eens langs om
to zien of ik de eigendommen van myn gast
°°k kon ontdekken. Ik zag dadelijk beide rie
den, die vlak bij elkaar stroomopwaarts dreven,
Benige meters van my verwijderd; maar be
halve die twee riemen was er niets van het wrak
to zien. zyn boot met al het anders was abso
luut onder de oppervlakte verdwenen.
Ik pikte de riemen op en had se net veilig
Ban boord, toen de Betty" aankwam en net
jes bijdraaide. Tommy, die stuurde, zette
óadelijk den motor af en omhoog reikende, pakte
ik Joyce bij de hand, die ze naar my uitstak
Bn trok het roeibootje langszy.
„Prachtig, Tommy," zei ik. „Lipton zou het
®iet beter gedaan hebben."
„Hoe gaat het met d'en armen man," vroeg
Joyce, terwyl ze medelydend op myn zwakken
passagier neerzag.
By het geluid van haar stem schrok deze
Kit zijn liggende houding op, een poging doend
om rechtop te gaan zitten.
„Hij zal wel opknappen als hy een beetje
whisky binnenkrijgt," zei ik. „Kom, Tommy,
pak jy hem beet, dan zal ik je hem aanreiken."
Ik bukte me, pakte hem by het middel en
tilde hem zoo op over het boord van de „Betty,"
waar Tommy hem aannam, ongeveer zooals
iemand een zak kolen oppakt. Daarna pakte ik
het touw vast, sprong zelf op de ooot en bond
het schuitje er weer achter vast. Tommy legde
zijn vrachtje op een van de gemakkelykste
stoelen neer.
„Je bent er maar net aan ontkomen, vriend,"
merkte hy op.
De man knikte.
„Als u me niet zoo te hulp was gekomen,
zou ik nu zoo dood zyn geweest als een pier,
mynheer."
Daarna keerde hy zich om en wees met
zijn knokige vuist over den achtersteven van
de „Betty" in de richting, waar de bootver
dwenen was.
„Zy lieten my zinken met hun vervloekte
kielwater, dat deden ze."
„Wel, er kunnen ongelukken gebeuren maat
zy' gingen zeer zeker veel te hard."
„Ongelukken!" antwoordde hij bitter; „dat
was geen ongeluk. Zy deden het met opzet,
die vervlRussen!"
„Deden »y het ópzetteiyk?" riep Tommy uit.
„Hoe ter wereld kunt u dat denken?"
Er kwam een half sluwe, half omzichtige
trek op het gezicht van onzen bezoeker.
„Het kan zijn, dat ik mser wist ''.an zij
prettig vonden," mompelde hy, zyn hoofd
schuddend. „Het kan zyn, dat ze bly waren
om ouden Luke Gow onder water te zien ver-
dwynen."
Ik dacht een oogenblik, dat de schok van
het ongeluk hem gek had gemaakt, maar
voordat ik spreken kon, kwam Joyce uit de
roef met een tumbler half gevuld met pure
whisky.
„Drink dat nu eerst maar eens op," zei
Tommy, „dan zal je heel wat opknappen."
Ik weet niet of whisky nu wel het tegen
gif van Theemswater is, maar in ieder ge
val nam onze gast het glas aan en dronk het
in een teug leeg. Zoodra hy dat gedaan had,
pakte Tommy hem by zyn arm en hielp hem
opstaan.
„Kom nu mee in de kajuit," zei hy, „ik
zal eens zien of ik nog wat droge kleeren
heb." Daarna richtte hij zich tot my en zeide:
„Jy moest de zeilen maar weer opzetten, ter
wyl wy aan het kleeden zyn, Neil. Het zou
zonde zijn om niet van dezen goeden wind te
profiteeren."
Ik knikte, gaf het rcer aan Joyce over,
klom op het dek en begon het groote zeil
en den kluiver weer op te zetten, die verward
op het dak van de roef lagen. Net toen lk
met dit werkje klaar was, kwamen Tommy
en onze bezoeker weer boven. Deze laatste
zag er erg potsierlyk uit in een grijze trui. een
witflanellen broek en een oud donkerblauw
cricketjasje en pet.
„Ik heb onzen vriend, mynheer Gow, ge
zegd, dat hy die kerels in rechten moet aan
spreken: het zijn een paar Russen, die 'n land
huisje, hebben by Sheppy, vlak by die
kleine kreek, waar heen wilden"
„Russen!" zei ik, „eigenaardig, niet?"
„U moet ze laten betalen" vervolgde Tommy,
„zy hebben absoluut geen recht om er zoo door
te vliegen als ze deden. Ze hadden ons ook
haast overvaren."
Mynheer Gow bekeek de Betty" eerst
critisch.
„Ai! En dan zoudt u ook omgeslagen zyn,
mynheer. Het is een mooi schuitje, dat is een
feit." Daarna hield hy even op.
„Het is hard voor een man om zyn schuit
te missen," voegde hij er ernstig aan toe,
„vooral als het je broodwinning is."
„Wat is u van uw beroep?" vroeg ik.
Mynheer Gow aarzelde een oogenblik.
„Wel, by wyze van spreken heb ik geen
geregeld beroep, mynheer. Ik pak aan, wat
er te vinden is op de rivier. Ik roei de be
manning naar hun booten in de buurt van
Tilbury, en zoo af en toe doe ik eens wat aan
palingvisschen of als er 's zomers eens een
baantje open is voor het verzorgen van jachten
in Leigh en Southend, het is me allemaal het
zelfde mijnheer."
„Ken je Cunnock Creek?" vroeg Tommy.
„Cunnock Creek!" herhaalde mijnheer Gow,
„dat zou ik zeggen! Mijn hut ligt er nog geen
mijl vandaan. Wilde u daarheen gaan?"
Tommy knikte.
„We dachten er over om daar in te gaan.
Is daar water genoeg?"
„Meer dan genoeg tenminste als we er
aankomen. Het loopt een beetje droog by laag
water, maar er is in het midden altyd een geul
van drie vier voet."
Dat was prachtig nieuws, daar de kiel van
de „Betty" niet dieper was dan drie voet zes,
dus behalve by heel laag water zou de kreek
altyd bevaarbaar zyn.
„Is het een veilige plaats om er 's nachts
een boot alleen te laten?" informeerde Tommy.
De man schudde het hoofd.
„Zoover zou ik niet gaan, mynheer. Geen
van de vaste schippers of visschers zouden er
aan komen, maar er bestaat zoo'n troepje
schurken, een paar uit Tilbury. Als ze er toe
vallig langs kwamen, zouden ze het tuig wel
eens kunnen stelen om niets te zeggen van
verdere benoodigdheden." Hy hield even op en
vervolgde:
„Maar als u er graag zoudt willen blyven
's nachts, zou ik er wel op willen letten, dat
er niemand aankwam. Ik zou dan zelf aan
boord gaan slapen."
„Wel, dat is een prachtig aanbod," zei
Tommy, zich tot my richtend. „Wat denk je
ervan, Neil?"
„Ik geloof, dat het uitstekend is," ant
woordde ik. „Hij zou me dan de volgende dagen
kunnen helpen en op de 'boot passen. Ik zal
het dan waarschyniyk te druk hebben om zelf
veel naar de kreek te komen."
Daarna stak ik myn hand in mijn zak,
haalde er de enveloppe van Joyce uit en trok
er voorzichtig een briefje van vyf pond uit.
„Kyk eens, waarde heer," voegde ik et
aan toe, „we zullen eens een overeenkomst
sluiten. Als u een paar dagen op de „Betty";
wil blyven zal ik je dit bankpapiertje geven,
waarmee je dan een andere boot kunt koopen
of huren tot Je de schadevergoeding krijgt van
onze Russische vrienden."
De man nam het voorstel en het geld met
biydschap aan.
,Ik ben u zeer verplicht, meneer," zei hij
dankbaar. „Ik zal dadelijk naar myn hut
gaan, als we in de kreek zijn en andere klee
ren aantrekken en daarna zal ik de boot
overnemen. Er zal niets gebeuren als Luke
Gow aan boord is, daar kunt u op rekenen."
Hy tikte aan zyn pet en ging naar de voor
steven van de boot ten teeken, dat hy de be
trekking van knecht aannam.
„Ik ben toch zoo bly," zei Joyce rustig.
„Ik geloof, dat lk me niet half zoo zenuw
achtig zal voelen nu ik weet, dat Je iemand
by je hebt."
„Het is een goed idee," merkte Tommy op.
„Ik geloof, dat onze vriend ons erg dank
baar is."
Daarna hield hy even op.
„Maar wat voor schurken moeten die kerels
zyn om niet te stoppen! 25e moeten toch gezien
hebben wat er gebeurde."
„Het zal me benieuwen wat hij er mee be
doelde om te zeggen, aat ze het opzettelyk-
deden," zei ik.
„Ik weet het niet," zei Tommy glimlachend.
„Ik vroeg er hem naar in de roef, maar hy
whde niets meer zeggen. Ik denk. dat hy maar
een beetje onzin praatte."
(Wordt vervolgd)
