Na de Koninklijke bruiloft
3ïet mfiaal van den da§
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
t
NEIL
LYNDON
ONTSNAPT
TENTOONSTELLING VAN
GESCHENKEN
VRIJDAG 7 DECEMBER 1934
Het sympathiekste geschenk aan
het doorluchtige bruidspaar
was het cadeau van allen,
die in Engeland den
voornaam van
George dragen
Vele kostbaarheden
Electrische thermo
meters
Haaien aan de Ameri-
sche kust
Vrouwen van vliegers
St. Jansteen-kapel
Geschiedkundige aanwinsten
Het onnauwkeurig
testament
Een Hèindel-anecdote
Wonderkind van zes
jaar
Geestelijke als vlieger
Een zalm van vijftig
pond
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTENGESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
DOOR
VICTOR
BRIDGES
„Wat zü vooral graag in handen zouden
Wordt vervolgd.
Heel Engeland heeft deze week deelge
nomen aan de koninkliike bruiloft van
den Hertog van Kent met Prinses Ma
rina van Griekenland, het slot van een reeks
van schitterende feesten, welke zij, die sinds
jaren in Londen wonen, tot heden hier no°
nooit hadden aanschouwd. Die pracht herinnert
sterk aan het „vanitas vanitatumOok de
geschenken.
Alleen de tentoonstelling dier honderden ge
schenken van over de geheele wereld aan
Qit jonge en bevallige paar, dat overal de har
ten der geheele Engelsche bevolking zoo bij
uitstek heeft weten te winnen, en die in drie
groote zalen van het St. James-Paleis voor het
publiek ter bezichtiging zijn tentoongesteld, was
reeds de moeite waard om te worden bewon
derd.
Op de lange tafels lagen de ontelbare ge
schenken van koningen en arbeiders, van de
kooplieden der City of London, van de Indische
Vorsten, den Engelschen Ministerraad, van de
officieren der Britsche strijdmacht, van de in
validen uit den grooten oorlog, van de bevolking
van 't Hertogdom Kent, van de loyal and an
cient town of Downpatrick". van vele steden
en districten van Engeland en Schotland, als
b.v. Londen, Middlesex en Edinburgh en vooral
niet te vergeten van den ouden adel der Britsche
eilanden, waarbij namen als Pembroke, Bath.
Grafton, Derby, Somerset en Norfolk in ons
geheugen achterblijven. Langs de wanden der
lange en hooge appartementen lagen op onaf
zienbare tafels een verzameling v»n voorwer
pen, kunstig uit zilver, goud, porceiein, glas en
leder gemaakt of schilderijen, e,sen en pren
ten, zooals zelden een keurtentoonstelling deze
bij elkander zou hebben weten te brengen. Doch
als wij door 'n aparten ingang in een daaraan-
grenzende kamer binnentreden, daar waai de
juweelen uitgestald liggen, welke de jonge lief
tallige bruid ontving en die te midden van
zachte bont-stolas. kostbare vederen waaier?
oude kanten en allerlei prachtige weefsels meer
dan ooit schitteren dan begrijpt men eerst ter
dege dat deze vorstelijke geschenken slechts
door 'n prinses aan het schitterendste hof van
Europa kunnen worden gedragen.
In hare écrans hebben wij hier de geschen
ken van de Engelsche koningin aan haar
schoone schoondochter, bestaande uit een cor
sage van diamanten en een diadeem geheel uit
diamanten en saphieren samengesteld, kunnen
bewonderen, en vlak daarnaast de rivière van
groote diamanten, het gtochenk van Koning
George V. Niet ver van hier nog een diamanten
broche en oorringen, nogmaals een geschenk
van de Koningin en den Koning te zamen.
Prachtige roode robijnen en diamanten zijn het
huwelijkscadeau van den Hertog van Kent aan
zijn charmante bruid en halssnoeren van ver
rukkelijke paarlen weer een geschenk van prins
Nicolaas van Griekenland.
Al de Koninklijke Huizen van Europa, van
Japan tot Denemarken, van Rusland tot Spanje
zonden schitterende cadeaux, te veel om zelfs
afzonderlijk te worden vermeld. Vier-en-vijftig
landen, welker gezanten aan het Hof van St.
James geaccrediteerd zijn. zonden bij monde
van hun doyen, den ambassadeur van Brazilië,
drie zwaar zilveren soep-terriens, terwijl Enge-
lands vloot het jonge paar een zeer zeldzaam
antiek zilveren theeservies uit de Queen Anne
en George-periode schonk. De Londensche
Kamer van Koophandel (prachtige meubelen),
de Grieksche kolonie in Londen (antieke eet-
Uit Leningrad meldt het Tass-agentschap
het volgende:
Electrische thermometers, zooals die. welke in
technologische processen toepassing vinden,
zün tot nu toe in de geneeskunde nog niet
gebruikt. Het Instituut voor Toegepaste Natuur
kunde heeft thans 'n electrischen thermometer
geconstrueerd, die temperaturen tot 0.02 gr. C.
nauwkeurig aangeeft, en waarmede de tempe
raturen op ieder punt van de huidoppervlakte
van het menschelijk lichaam kan worden ge
meten. Deze thermometer kan voor het vast
stellen van de diagnose van groot nut blijken.
Van zeer veel belang is het apparaat ook voor
het constateeren van rheumatiek in het begin
stadium.
kamer-stoelen), de oude Londensche Corporatie
der'handschoenmakers (handschoenen), ae Mi
nisterraad (een buitengewoon interessante
schrijftafel en armstoel in Engelsche 18e eeuw-
sche stijl en uitwendig uit Engelsch notenhout,
inwendig uit Britsch Honduras-mahagony ge
maakt, bedekt met blauw leder van Zuid-Afri-
kaarjsche geitenvellen), de Vereeniging van
Lincoln's Inn (replica van de bekende Rayns-
ford Cup), het Officierencorps van het Engel
sche leger (prachtig antiek zilveren schalen
van 1744), ziethier ongeveer de voornaamste
kostbaarheden die wij bij ons bezoek het meest
gewaardeerd hebben.
Het geschenk dat de Hertog en Hertogin van
Kent aan hun acht bruidsmeisjes w.o. ook
onze Prinses Juliana reeds vóór de plechtig
heid gaven, bestond uit een driehoekige broche
1 an dimanten en aquamarine's, gezet in pla
tina, in 't midden de letters G. en M dragende
De bruidsmeisjes droegen dit souvenir tijdens
de plechtigheid in de Westminster-Abdij
Doch het sympathiekst geschenk aan het
doorluchtige bruidspaar is het eigenaardige ca
deau van allen die in Engeland den voornaam
van George dragen. Het geld. door hen bijeen
gebracht, is speciaal door den Hertog van Kent
voor de armen, misdeelden en zieken van Lon
den bestemd en zoo men de dagelijksche op
gave van dit „Present of all England's George's"
in de dagbladen nakijkt, en daar zooals gis
teren opeens één gift van £20.000 tusschen
ziet vermeld, dan is men gen^gd het uiteinde
lijke bedrag van dit meest kos„oare. doch tevens
het hoogst humanitaire huwelijksgeschenk
dezer beide gelukkige vorstenkinderen, hooger
dan alle hierboven beschrevene geschenken te
stellen en te waardeeren.
Het aantal haaien, hetwelk in de afgeloopen
zomer- en herfstmaanden aan de Amerikaan-
sche kusten een bezoek bracht, is ontstellend
groot. Men vermoedt, dat deze dieren door den
honger naar het strand worden gedreven.
Reeds in den afgeloopen zomer werd er een
jacht op de gevaarlijke visschen gemaakt, doch
hun aantal blijft nog steeds ontzettend groot
Aan deze jacht wera ook meegedaan door den
bekenden Engelschen kapitein William Young,
cie zijn geheele leven haaienvisscher is geweest
en gemiddeld 350 haaien per maand wist te
dooden.
De vrouw van kolonel Roscoe Turner, die als
derde aankwam in de LondenMelbourne lucht -
race, heeft regels vastgelegd voor vrouwen van
vliegers.
Echtgenooten van beroemde vliegers, zoo zegt
zij, moeten zich niet bezorgd maken, als haar
mannen in de lucht zijn. zij moeten geen nieu
we kleeding verwachten als er een nieuwe motor
noodig is, en vooral moeten zij zich niet onge
rust maken als er jonge meisjes zijn, die zich
voor de vliegerij sterk interesseeren.
Reeds tien jaar ben ik de vrouw van een
vlieger, aldus mevrouw Turner en ik weet hoe
kinderachtig het is om nieuwe kleeren te vra
gen, als het geld aan een nieuw toestel besteed
moet worden.
De vlucht naar Melbourne heeft mijn man
dertigduizend pond sterling gekost. Het toestel
alleen werd gekocht voor zestienduizend pond
De rest werd besteed aan benzine, reiskosten
enz. Mijn man heeft met vliegen ruim zestig
duizend pond verdiend, maar al dat geld is be
steed aan vliegtuigen.
Men zal zich de reeds vele maanden ge
leden gepubliceerde berichten herinne
ren betreffende den komenden her
bouw van de middeleeuwsche kapel van Onze
Lieve Vrouw ter Eecken. Deze kapel was die
van het vroegere Zeeuwsch-Vlaamsche bede
vaartsoord van O. L. Vr. ter Eecken, gelegen
onder de huidige gemeente St. Jansteen, nabij
het stadje Hulst. In vroegere eeuwen kwamen
de bewoners uit wijde omgeving daar ter plaat
se him nooden neerleggen voor de voeten der
Lieve Vrouwe en Hare voorspraak inroepen. Dit
is echter lang geleden. De kapel werd in 1645
verwoest en geleidelijk zonk het voormalige ge
nade-oord in de vergetelheid weg.
Tot men, niet lang geleden, bij graafwerken
de fundeeringen der voorheen zoo glorieuze
kapel ontdekte. Eerst was er eenige voorzichtige
twijfel, doch de voortgezette onderzoekingen
hebben onloochenbaar vastgesteld, dat, wat ge
vonden werd, inderdaad de laatste ondergrond-
sche resten zijn van de kapel van Onze Lieve
Vrouw ter Eecken.
De daartoe aangewezenen hebben niet ge
aarzeld uit deze noemenswaardige kerkeluk-
historische vondsten de conclusie te trekken,
welke zichzelf opdrong, deze namelijk, dat de
historische kapel in haar vroegeren luister
opnieuw het bezit van het katholieke volk van
Zeeuwsch-Vlaanderen worden zou.
De feiten zijn thans volop in deze richting
zich aan het ontwikkelen. De eerste spade werd
op Dinsdag 6 November II. in den grond ge
stoken, en wie nu ter plaatse komt, kan zich
ervan overtuigen, dat de ondergrondsche steen-
fundeeringslagen in vrij ongerepten toestand
aanwezig zijn.
Bij de aan den gang zijnde werkzaamheden
stuit men op verschillende waardevolle ge
schiedkundige vondsten. Zoo worden munten
gevonden van zeer oude herkomst. Voorts is
men op de restanten van menschelijke lichamen
gestuit, waaruit de conclusie kan worden ge
trokken, dat nabij de kapel ook een begraaf
plaats moet zijn geweest. Niet buitengesloten
is, dat deze skeletten afkomstig zijn van krij
gers uit de vele gevechten, die in den loop der
tijden op den Zeeuwsch-Vlaamschen bodem
werden geleverd.
Een andere vermeldenswaardige ontdekking
is die, dat onder de gevonden en nu blootge
legde fundamenten zich nog een tweede stei
fundeering bevindt vermoedelijk geconserveerd
uit den tijd der eerste kapel van O. L. Vr ter
Eecken, welke eerste kapel uit de jaren om
streeks 1400 heet te dateeren.
Tenslotte werden ook nog devotievoorwerpen
van zeer ouden datum ontdekt. Al het gevon
dene zal door de daartoe in aanmerking ko
mende instanties op zijn oudheidkundige waar
de nader worden onderzocht.
Binnenkort zal de aanbesteding van den
herbouw der kapel plaats hebben en zonc.er
tegenspoed schijnt erop te mogen worden gere
kend, dat ongeveer midden 1935 de nieuwe ka
pel als opvolgster harer beide voorgangsters
op den historischen bodem van St. Jan ter
Steenc zal zijn opgetrokken.
Dan gaat zich een nieuw perspectief voor 't
oude katholieke Land van Hulst openen. Eene
genadekapel met door het verleden geautori
seerde papieren doet hare her-intrede in het
leven van dit landelijke volk. Maar toch weer,
onder hoe geheel veranderde omstandigheden!
Hoeveel aanzienlijker in aantal zullen de ge-
loovigen kunnen zijn, die naar de historische
plaatse gaan optrekken, niet slechts door de
expansie der bevolking in breede omgeving,
maar ook door het zooveel grooter gemak van
verplaatsingsmogelijkheid.
Met belangstelling wordt de toekomstige
ontwikkeling van het historische pelgrimsoord
tegemoet gezien.
Een legaat, dat aan het „Middlesex-Kinder-
ziekenhuis, Middlesex Street W" nagelaten was,
gaf aanleiding tot uiteenzettingen voor het Hof
van appèl in Londen! De erven wezen er op.
dat het adres fout was. Het ziekenhuis ligt nl
niet in Middlesex Street, maar in de Mortimer-
street. De advocaten van beide partijen gingen
scherp tegen elkaar in. Er scheen aan den
'■frijd geen eind te zullen komen. Tot de rech
ter eindelijk zijn beslissing uitsprak Hij ver
zocht de erven, van het legaat af te zien. om-
cat het toch de wensch van den overledene
v as geweest, dat het hospitaal het geld zou
krijgen. Vier maanden had men er over ge
twist. Men deelde nu de kosten, en het zieken
huis was 1200 gulden rijker geworden.
De groote componist Handel was een tijdlang
dirigent aan de Londensche opera. Hij hielil
vooral veel van de harp, en ging dan ook dik
wijls zelf in het orkest zitten, om dit instru
ment te bespelen. Op een avond zong een Ita-
liaansch tenor in de opera. H&ndel die dezen
avond ook weer in her orkest Je harp be
speelde, trok dooj> zijn spel de aandacht van
het publiek, zoodat men weinig op het too.ie-.i
lette. Woedend kwam de tenor na afloop van
de voorstelling op Handel af, en schreeuv.de
hem toe: ,Als u dat nóg eens uithaalt dan
spring ik van het tooneel in het orkest om 'i
tot stilzwijgen te brengen!"
„Geen slecht idee," glimlachte Handel.
■Maar waarschuwt u mij bijtijds, dan kan ik
de pers van uw voornemen op de hoogte bren
gen. Ik ben er van overtuigd, dat u met uw
sprong op de harp meer geld zult verdienen,
dan met uw zang!"
Psychologen van de New-Yorksche Univer
siteit houden zich momenteel bezig met een
wonderkind, een zes-jarig Joodsch jongetje,
zoon van een kleinen winkelier te Nsw-Yors.
De naam van het kind wordt in zijn eigen be-
Iahg geheim gehouden, doch eenige doctoren, die
bij het wetenschappelijk onderzoek betrokken
waren, verklaarden, dat hij een graad van in
telligentie bereikte, die gemiddeld slechts bij
één op de millioen kinderen voorkwam. Toen
hij achttien maanden was, sprak hij reeds
vloeiend en toen het kind twintig maanden
oud was, kende het reeds het alphabet en
was ook in staat het ook vlot van achteren
naar voren op te noemen. Hij had toen 72
blokken met letters en cijfers op elk van de
zes kanten van het blok. Als hem een kant
getoond werd, was hij in staat van e.ke 72
blokken de vijf andere kanten op te noemen.
Nu hij zes jaar is, is zijn rekenkundig ver
mogen zoo groot, als van een normaal kind op
twaalfjarigen leeftijd.
Op het Ponte San Pietro vliegveld te Ber
gamo, heeft een priester met succes het vlie
gersexamen afgelegd. Deze priester, die Don
Giovanni Sala heet, is de eerste geestelijke in
Italië, die het vliegersbrevet krijgt.
George las hardop: „Hij stond aan de ree
ling te wuiven naar de vrienden, die hij
vaarwel had gezegd en dacht na over
de toekomst, die zoo heerlijk zich voor hem
opende."
Dan legde hij het blad op de tafel en her
nam: „Ziezoo, dat is het slotIk heb dan
een roman geschreven."
Mary riep geestdriftig uit: „Werkelijk het
slot? O, George, ik ben zoo blij voor jou." Dan
dacht zij: „Dat was dus het einde. Hij vertrekt
en laat haar achter. Ik had het wel kunnen
denken
„Ik zou het boek jou kunnen opdragen: Aan
het meisje aan den overkant. Ik hoop, dat het
goed is geworden."
„O, het is prachtig!" zy moest zich geweld
aandoen om dat te herhalen.
„Och, men kan nooit weten Een schrijver
geeft in zijn werk alles, wat hij te geven heeft,
maar een uitgever denkt er soms anders over.
Toch ben ik er zeker van, dat hij het slot mooi
zal vinden."
„Natuurlijk, het is zoo mooi!"
„Bijna had ik het laten eindigen met een
verloving, maar neen, dat zou niet echt ge
weest zijn. Wallace is niet verliefd op Marcia,
zij waren slechts vrienden, meer niet. Hij is een
tooneelschrijver, hij heeft een stuk geschre
ven en ontvangt een uitnoodiging om het in
Londen op te voeren. Dat opent voor hem de
toekomst en hij heeft geen tijd om verliefd
te worden. Ik heb mij vereenzelvigd met hem
en ik zou zoo juist doen. Hij wuift een vaar
wel tot de vrienden op den steiger en vertrekt
naar de stad, waar zich zijn toekomst zal
openbaren."
„De vrienden die hij verlaat.... Marcia...."
„Maar het is toch slechts de geschiedenis
van Wallace? Hij telt hier alleen mee. Het
slot is goed, vind je niet?"
George verliet haar, het meisje aan den
overkant van de hal in het flatgebouw het
meisje dat te allen tijde gereed was naar hem
te luisteren, hem aan te moedigen! Hij ging
naar den uitgever, die reeds de eerste hoofd
stukken van zijn roman had en bereid was
het manuscript van hem te koopen. Het zou
aardig wat opbrengendan bij vertalingen
de auteursrechten, misschien zou er wel een
film naar gemaakt worden. Ja als de uitgever
het kocht, zou het een reisje naar Europa kun
nen lijden.... Dan dacht hij aan Mary
Hij zou een mooi cadeau voor haar koopen,
zij had hem toch zoozeer geholpen door haar
raad, haar bemoediging!
En Mary dacht: Och ja, dat slot moest echt
zijn!Ik ben niet meer dan een meisje aan
den overkant,.... Marcia! Heeft hij wel ooit
gekeken naar de kleur van mijn haar, van mijn
oogen? Ik zou het leelijkste oude vrouwtje
kunnen zijn en hü zou er niets van weten. Ik
ben alleen goed om naar hem te luisteren, hem
kopjes thee met biscuits te geven, als hij ver
geten heeft te lunchen. Mijn tafelkleed heeft
hü bedorven door er zijn brandende sigaretten
op te leggen, in plaats van op het asrhoak.ie."
Zij zou willen huilen, maar neen, zij hield
zich in. Dom schepsel! Huilen waar er geen
reden voor was? Zij moest maar afleiding zoe
ken en vergeten
George kwam bij den uitgever en deze nam
het manuscript aan. Hij moest morgen maar
eens terugkomen, dan zou hij wel alles met
hem bespreken. Gek van blijdschap liep hij den
heelen dag rond, tot het avond werd, toen ging
hü naar huis en klopte bü Mary aan. maar
er kwam geen antwoord. Zij was niet thuis
Den volgenden dag kwam de jonge schrijver
bü den uitgever, die hem niet onvriendelük
ontving. „Een oogenblik", zei hü. „ik moet even
iets noteeren." George voelde een soort van
beklemming in de streek van zqn maag
Wat had hü toch ook weer bij het ontbüt ge
geten? Hü wist het niet.
Dan ging de telefoonbei en Mr. Leweis stond
op om te luisteren. George hoorde zeggen
„Ja, ik ga vanmiddag naar Washington en
blijf eenige dagen weg. Ik zal u wel opbellen,
als ik weer thuis ben."
Na een verblüf van eenige dagen te Winni
peg, waarbü wü op verschillende wüzen gefelici
teerd werden, besloten we onzen toclA naar het
Zuiden voort te zetten. Het spreekt dat de heer
Dickenson en zün dochter met ons medegingen.
Amy toonde zeer veel belangstelling in het be
sturen van het toestel en ik haastte mü- haar
zooveel mogelük uitleg te geven van de ver
schillende bedieningsinstrumenten. We werden
hartelük uitgeleide gedaan door de autoriteiten
en bevolking van Winnipeg.
Bü aankomst te Washington werden we op
eenvoudige, doch bgrtelüke wüze door den pre
sident ontvangen op het Witte Euis. Belang
stellend informeerde hü omtrent onze avontu
ren en de redding van Dickenson en zün doch
ter. Toen wachtte ons een buitengewoon pret
tige verrassing. De president deed zelf de deur
open van een groote zaal. Daar zagen we....
moeder, vader en tante Sydney. Ik vloog in de
armen van mün ouders. Wat een heerlijk weer
zien was dat. We praatten allen door el.iaar en
ik geloof, dat iedereen even zenuwachtig was.
Ook Oom Sydney, die zich haastte zijn vrouw
te begroeten.
Het bleek dat het Idee uitgegaan was van
tante Sydney, die mün ouders had weten te be
wegen om mee naar Washington te gaan ten
einde ons daar te verwelkomen. Men had alle
mogelüke medeweiking der Amerikaansche
autoriteiten gehad. Den volgenden dag vroeg de
president ons om een onderhoud in het büzün
van verschillende autoriteiten.
De president die wel verwachtte dat wü onzen
tocht zouden voortzetten, verzocht ons naar
Mandsjoerüe te willen reizen om daar eens een
onderzoek in te stellen naar den stand van
zaken. Hü wilde graag een objectief ooidee.'
hebben over hetgeen zich daar den laatsten tüd
had afgespeeld. Wij toonden ons erg vereerd met
dit verzoek en besloten zoo spoedig mogelük te
vertrekken. Het afscheid was erg zwaar. Op uit
noodiging van de regeering zouden moeder en
vader en tante te Washington blüven wonen
totdat we teruggekeerd waren. De heer Dicken
son en zyn dochter vertrokken naar Engeland,
terwijl American Pete op zijn landgoed zou
komen te wonen teneinde een rustigen ouden
dag te hebben. Pete was troosteloos dat aij niet
mee kon reizen, maar er was niets aan te doen.
Dan kwam de uitgever weer naar zün lesse
naar en zei: „Mijnheer Wheeler, ik heb giste
ren nog uw manuscript gelezer en het bevalt
mü wel. Het is goed werk en uw manier van
schrijven bevalt mü wel. Ook de karakters,
die u beschrüft.... Maar...."
„Maar?"
„Het is het slot
„Het slot? Waarom zou dat niet goed zün?"
„Om een reden: u heeft Marcia vergeten."
„Neen, dat deed ik niet. Maar...."
„Op dat punt is uw werk niet goed. Denkt
u dan, dat dit temperamentvolle meisje hem
zal laten vertrekken zonder een poging te doen
om hem terug te houden?"
„Wat zou zü dan moeten doen?"
Met hem trouwen. Zü is in staat hem te
boelen, maar hü heeft haar nooit goed aange
keken of op haar gelet. Zü moet zich op den
voorgrond plaat-
sen, hü moet
haar aanzien en
dan zal hü zien, tlCt SlOt DCJLTl
dat een loopbaan rOmCM
als tooneelschrij-
ver het geluk al- l
leen niet kan ge-
ven. Zoo is het leven!"
Ontdaan kwam George weer aan de deur
van Mary kloppen. Toen hü binnenkwam, zag
zij dadelijk, dat hü teleurgesteld was. „Hü wil
de den roman niet aannemen", zei hij, „cm het
slot. Dat zou ik moeten veranderen, maar dat
kan ik niet. Het zou alles bederven."
„Het slot? Vond hij dat juist niet schitterend?
Hoe moest het dan zün?"
„Dat meisje, Marcia, zou hem tot zich moeten
trekken, hem verliefd maken...."
„Hoe dwaas!"
„Nu Mary, stel je eens even in haar plaats.
Wat zou jij in zoo'n geval doen?"
„O, als Marcia maar een greintje gezond
verstand had, dan zou zü zeggen: „Ik ben blü.
dat die domme jongen vertrokken is." O, die
uitgever en jü! Je denkt maar. dat dat meisje
verliefd op dien domoor is! Neen, zü heeft ge
noeg van hem, van zün werk, van zijn ver
waandheid als schryver. Denk je dan, dat zü
een traan om hem zal laten? Geen een...."
George was een goed auteur, in zijn korte
verhalen kwamen dozünen jongemannen voor,
die in zulk een omstandigheid zouden gewacht
hebben, tot Mary buiten adem zou zqn van
opwinding en dan haar zachtjes over haar
roodbruine krullen zouden hebben gestreken
en gezegd: „Lieveling
Maar George ging naar zün eigen kamer.
„O, wat een akelige jongen!" dacht Mary.
Zü drukte een oogenblik haar zakdoek tegen
haar oogen en dacht na. Dan belde zü een
vriendin op, zü wilde afleiding hebben. Met de
vriendin en nog een paar kennissen sprak zü
af er eens een prettig avondje van te nemen.
Zü zouden haar komen afhalen en zü zouden
naar de bioscoop gaan en daarna ergens sou-
peeren
Toen het tijd was, kleedde zü zich zorgvuldig
aan. Haar nieuwe avondjapon had zü nog niet
aan gehad en die stond haar prachtig. De vrien
den en vriendinnen kwamen haar halen en
George hoorde ze in de hal praten en lachen.
Hij zat voor zijn lessenaar met de handen let
terlijk in zün haar
Laat kwam het gezelschap Mary thuis bren
gen. Toen in de hal alles weer stil was, kwam
George aan haar deur kloppen en trad binnen.
Mary stond daar in haar mooi toilet met den
avondmantel om de schouders. Verwonderd
keek hü haar aanWel Mary, wat zie je
er lief uit, zoo heb ik je nog nooit gezien. Laat
mü je even beküken."
Zü liet haar avondmantel van haar schou
ders glijden en draaide zich om en om als een
mannequin.
„Ik ben aan het werk geweest," hernam
hij. „Ik heb een ander slot aan mün roman
gemaakt. Misschien wil je wel even luisteren."
Zü maakte een toestemmend gebaar en zette
zich in het hoekje van den haard, zooals zü
zoo dikwijls gezeten had, als hü zün werk voor
las, terwül hü voor haarzelf geen enkelen blik
over had.
En hij las: „Wallace stond aan de reeling
en wuifde naar de vrienden op den steiger.
Nu kwam hij tot de ontdekking, dat hü niets
had dan zün succes als schrijver en dat dit het
geluk, waaraan hü was voorbügegaan, niet kon
vervangen. Nu begreep hü, dat hü Marcia be
mindeZou het te laat zün?"
„Maar zegt hü het haar niet?"
Waarom? Hij heeft verstand genoeg om te
beseffen, dat hü niet de man is, voor wien zü
liefde zou kunnen koesteren. Zie je Mary, ik
stelde imjzelf in de plaats van mijn held.,..
Ik ben het, wien plotseling de oogen zün open
gegaan. Is het te laat Mary? Mag ik je zeggen,
dat ik tot het besef ben gekomen, dat ik je be
min
„Zou dat wel een echt slot zün?"
„Neen, het begin van een gelukkig huwe-
lyksleven...."
Dat beginners in de hengelsport de groot
ste vangsten doen is een bekend feit en een
hengelaar in Wasserburg aan de Inn heeft
hiervan de waarheid weer eens bewezen door
de eerste maal, dat hü vischte, een zalm van
vüftig pond op te halen. Het duurde echter
twee uur, voordat hü zün vangst op 't drogo
kreeg. Het beest leefde toen nog en men heeft
het tentoongesteld in een groote glazen bak
in een restaurant te Wasserburg.
Alls, °P dit blad zün ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f 9/1/1/1 bü levenslange geheele ongeschiktheid tri werkendoor f 7?/) bü een ongeval met f O Cf) bü verlies van een hand f 1 O C rij verlies van een f Cf} bü een breuk van f Af) bü verlies van *n
/illc UOOJIJIC O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen f «i verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen doodehjken afloop/ een voet of een oog# ZLtO*" iuim of wijsvinger t/l/«""been of arm anderen vinger
58
Zü kwam snel naar mü toe met de lieflüke
bevalligheid haar eigen. Haar haastige wan
deling door het veld had de gewoonlük ivoor
bleeke tint van haar hufd gekleuro en haar
donkere oogen waren zeer levendig.
Ik reikte haar mün hand om haar te ver
welkomen.
„Ik dacht, dat je mün adres vergeten had,
Sonja," zei ik.
Met haar merkwaardigen, korten, dïepen
lach keek zü mü vroolük aan en zei bijna
fluisterend
„Neen, neen, ik heb het niet vergeten, zooals
je zet."
„Kom binnen," verzocht ik en leidde haai
de hut in.
Zü keek de kleine kamer rond cn impul
sief legde zü haar hand in de müne. als wilde
zü mü voor altüd weg hebben uit dit be
dompte vertrek. Ik zag in haar oogen weer
dien glans, welke mü ook de vorige maal haai
gevoelens verraden had. Een oogenblik stond
ik in twyfel ot-ik haar zou zeggen, dat ik
wfst van haar liefde voor mü, maar dat zü
alle illusies weg moest vagen, omdat ik mü
in geen geval wilde binden aan iemand, voor
wie ik geen wederkeerige liefde Dezat.... en
dan was Joyce er ook nog! Ik sprak deze ge
dachte echter niet uit; eerst wilde ik van haar
nog iets hooren over McMurtrie en haar vader.
Ik nam een aanloopje:
„Heb je gehoord, dat ik geslaagd ben met
mijn uitvinding? Twintig meter van Canvey-
eiland opgeblazen met een hall pond van
deze stof. Dat lükt me voldoende rind-je
niet?"
„Prachtig! Wat was ik blü, toen ik het van
vader hoorde."
„Wat nu, Sonja? Kan ik je vader en Mc
Murtrie vertrouwen?"
Zü liet mün hand los en ging op den rand
van de kleine tafel zitten, waaraan ik altijd
zat te schrijven.
„Hen vertrouwen?" herhaalde zü minachtend
„Ja, vertrouw hen maar, als je nog langer
bedrogen en besto'en wilt worden! Zie je dan
niet vermoed je dan niet, hce ze je altüd
hebben voorgelogen?"
„Natuurlük heb ik dat." antwoordde ik
kalm, „maar ik had te kiezen tusschen hen
en Dartmoor. Het is niet prettig bedrogen te
worden, maar nog altüd prettiger dan te ver
hongeren of gevangen te zitten."
Zich met beide handen aan den rand van
de tafel vasthoudend, boog zij zich voorover.
„Maar geen van beide is noodig," zei ze.
„Ik zeg je, dat je binnen enkele .iren ui.
Engeland weg kunt züa met geld genoeg
voor geheel je leven. Weet je hoeveel je uit
vinding waard is? Weet je welk gebruik zü er
van willen maken?"
„Ik denk. dat ze haar zullen verkoopen.
Het zal niet moeilük zün daar iemand voor
te vinden."
„Moeielük!" Zü lfet haar stem dalen tot
een snelle fluistering: „Zü hebben er iemand
voor. De beste afnemer in geheel Europa. Een
afnemer, die alles in de wereld zal betalen voor
zoo'n geheim."
Ik keek haar aan met een goed gespeelde
uitdrukking van verbazing en oprijzend be-
grüpen.
„Goede hemel, Sonja!" zei ik langzaam.
„Bedoel je...."
Zü maakte een ongeduld'g gabaar met de
hand.
„Luister, ik zal Je alles zeggen. Waar dfent
het voor, als jü en ik elkaar de waarheid
verzwügen?"
Zü zweeg een oogenblik.
,,Wü zün spionnen." zei zc toen eenvoudig
„Spionnen van beroep. Natuur ük klinkt dat
belachelük en onmogelük voor jou - maar het
is waar. Je kent McMurtrie niet.'
„Ik senün hem hier te leeren kennen,"
merkte ik op.
„Hü IS al jaren met mün vader bevriend,"
vervolgde zij. „Zü waren samen in Rusland,
daarna in Parüs, in Weenen. overal Het was
overal hetzelfde. In ieder land speurden zü
naar dingen, waarvoor de regeering van een
ander land zou willen betalen. Tenminste
de dokter deed dat. De anderen, mijn vader,
Ikzelf, Hoffman, wü zün z'n marionetten Alles
wat wü deden was door hem overwogen en op
touw gezet."
Er was een oogenblik stilte.
„Hoe lang zün jullie h'er?" vroeg ik. „Wat
heeft jullie naar Engeland gevoerd?"
„Wü zyn hier iets meer dan drie Jaar,"
antwoordde zü langzaam. „Er was iemand in
Londen naar wien McMurtrie en mün vader
zochten. Jaren geleden verried hü ons in Le
ningrad."
Een gedachte zoo fantastisch, dat ikzelf
nauwelüks aan de mogelükheid geloofde
schoot mü door het hoofd.
Ik maakte mün lippen vochtig, vroeg toen
bedaard:
„Wie was hü?"
Zü schudde haar hoofd.
„Ik weet het niet; ik weet alleen dat hij
dood is. McMurtrie zou iedereen dooden, óie
hem verraden had als hü kon."
Vreemd opgewonden liep ik door de kamer
en zette mü op den rand van het bed.
,,En daarna," vroeg ik kalm, ..denk ik. dat
de dokter van meenlhg was dat hü even goed
hier zaken kon doen?"
„Hü kreeg een wenk uit Moskou. Toen wü
in Parüs waren had hü alle mogelüke inlichtin
gen daarheen gezonden. En zooals de toestand
tegenwoordig is, zün ze natuurlük nog ver
langender gegevens over het Engelsche leger en
de marine te krügen."
Zü zweeg.
hebben, waren de teekeningen van de Lyndon-
Marwood-torpedo."
„Ja, dat geloof ik graag. Er zün heel veel
menschen, die dat zouden willen. Maar ze zijn
niet te koop."
Sonja lachte zachtjes.
„De prüs, dien wü er voor betaald hebben,"
zei ze, „bedroeg juist twaalfhonderd pond."
Ik sprong op; thans was mün verbazing onge
huicheld.
„Jullie hebt ze gekocht!" zei Ik ongeloovig.
„Gekocht van iemand van het departement van
marine?"
Sonja schudde het hoofd.
„Herinner je je niet, wat je in de Daily
Mail gelezen hebt over den roof in jullie kantoor
in Victoria Street?"
Ik staarde haar aan; plotseling drong echter
de volle waarheid tot mü dcor.
„George verkocht ze dus?" zei ik.
Zü knikte.
„Al dien tüd, sinds jü in de gevangenis zat,
gingen de zaken achteruit. Hij zat om geld
verlegen erg verlegen; ook McMurtrie
kwam dit te weten. En ook. dat er cople van
in het kantoor was. De rest kun Je zelf begrij-
pen. Natuurlük was de roofpartij een afge
sproken spel, om je neef te beschermen, wan
neer de regeering er achter mocht komen, dat
de Sovjet de teekeningen in handen gekregen
had."
„Is de regeering daarvan op de hoogte?"
Sonja haalde haar schouders op.
„Ik weet het niet. De dokter on mün vader
vertellen mü nooit iets, wanneer zü het voor
zichzelf kunnen houden. Het meeste weet ik uit
brokken van gesprekken, die ikzelf ir. verband
heb gebracht. Ik ben hun nuttig en tot op
zekere hoogte vertrouwen zij mü. Maar zü
weten ook. dat ik hen belden haat."
Zü zei dit met een diepe bitterheid, die mü
volkomen de eerbjkheid van haar woorden be
wees. Ook voelde ik, dat zü mü de waarneid
over George had gezegd. Een man, die voor
de rechters loog als hü, was ook tot landver
raad in staat. Ik zag Sonja aan.
„Waarom vertelde George al die leugens over
mü aan de rechtbank?" vroeg ik.
„Ik weet dit niet zeker. Ik denk om jou uit
den weg te hebben en je nieuwe uitvinding te
stelen. Natuurlük begreep hü er de waarde van.
Je had hem van aanteekeningen verteld en hü
meende in staat te zijn er voor zichzelf een
winstgevend gebruik van te maken."
„Hij zal daarin verschrikkelük teleurgesteld
zün," zei ik. „Ze waren in een soort van ge
heimschrift."
„Dat weet Ik. Hij bood ons aan, ze te koopen.
Hü dacht, dat de Russen wel een mooi som
metje zouden over hebben voor de kans ze te
ontcüferen."
Hoe boos lk ook was, ik kon niet nalaten
te lachen. Ik herkende George zoo op-en-top
in een dergelüke speculatie.
,,Ik kan me nauwelüks voorstellen, dat de
dokter dergelüke zaken zou doen," zei ik.
„Het was in elk geval te laat," antwoordde
zü kalm. „Juist nadat hü het aanbod had ge
daan, ontsnapte jü."
