N Jan Hondong weer in patria
m
Md tm&aal dag
DE ENGELSCHE KAPERS
1
ra
'A
Alle ABONNÉ'S
F 750.- bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door
F 750.-
Diefstal?!
ZWARE thuisreis met
„COSTA RICA"
Sit
DE TENTOONSTELLING
.FLORA"
Zware reis der
„Costa Rica"
uI5esta
MAANDAG 4 MAART 1935
"Je kunt beter vliegen dan varen,"
zegt de ,£nip"-piloot
bannen in de West
De Vets nietl
l*i\
Un CurasaoAruba gaat goed
NIEUW ZENUWPAVILJOEN
In het Centraal Ziekenhuis
te Alkmaar
K.L.M. organiseert vliegtochtjes
Kapitein ten Klooster
vertelt
Gewonde passagiers
vatbaar
rn ha? echter 1 Voor verbetering
zijn plicht reeds i
gedaan.
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
DOOR J. S. FLETCHER
rland
Na een zware thuisreis met het
S s- „Costa Rica" van de K.N.S.M.
18 Zondagmiddag de eerste bestuur
der van de „Snip" Jan Hondong
m het vaderland teruggekeerd.
Was aan deze thuiskomst weinig rucht-
groat Se geven en zoo ontbrak ditmaal de
ter» i publleke belangstelling, welke wij bij den
hier r van onze Nedeirlandsche luchtpio-
8 tot dusver gewend waren,
a, e°hts een kleine groep was op de Surina-
Noom aanwezig en wachtte in den kouden
Om 0sten wind de komst van het schip af-
man hen merkteV wü op directeur A. Ples-
Aier' generaal en mevrouw Snijders, de heeren
öe chef van den Vliegdienst en Spit, chef van
ter chnischen dienst, Dellaert, havenmees-
°nriJan ®chiphol en enkele K. L. M.-piloten,
laat®[ We Duimelaar en van Abspoel, welke
Hom vroeger als tweede bestuurder met
ni»J?°n8 heeft gevlogen. En natuurlijk was er
k'.;'a'r°Uw Hondong, die met bloemen haar man
m verwelkomen.
rir.^01^ VQOr vijf meerde de „Costa Rica" aan
re ade en ln de poort b^ de brug konden
5 Hondong begroeten, zijn door de zon
fn,ri"nde k°P boven het onberispelijk uni-
01 met in het knoopsgat de ridderorde van
ten n^e"^assau- En weinige minuten later za-
wiJ met den vlieger in een der salons, waar
1J °hs zyn indrukken vertelde.
Aan boord van de „Costa Ricavertelt
Hondong bij thuiskomst te Amsterdam
zijn wedervaren. Achter hem directeur
Plesman
Hom kur,t beter vliegen dan varen," waren
O, öong's eerste woorden en hij vertelde van
c'»ga re 'huisreis en het avontuur, Dins-
zoo ,Vond Hl. Toen kwam een golfje over dat
i,les°bbeleeftj was om twee heeren en twee da-
mee t in den r°oksalon zaten met stoel en al
öe rp5 sleuren en over het promenadedek tegen
ie ng te slingeren. In de lucht overkomt
is repri nreis' de vlucht met de „Snip"- het
Was e bekend verliep uitstekend. Het weer
WjM?°ed- We vlogen op 800 M. hoogte met een
v°or o Van 30 K M- in den rug- Alle gegevens
cies vlucht over den oceaan klopten pre
ssant» 0ok van de inlichtingen, welke „Stuy-
Uitstp,. en H 18 ons verstrekten, hebben wij
2U1 *<*1 gebruik gemaakt. Wij bereikten de
siecu" rnerlkaansche kust op ons gegist bestek
rekenri 20 H M. Zuidelijker dan wij hadden be-
heete Wat een uitstekende prestatie mag
15 u n- Het Oceaan-traject werd afgelegd in
q r en 35 minuten.
tu^r01^ ervaring van onze reis was na
der» IJ de aankomst te Paramaribo. De Zan-
steii, 'S een Pracbtig vliegveld en de belang-
bpger Was sroot, zelfs van de zijde der bosch-
Wa>p s' die in groeten getale uit het binnenland
j- h overgekomen.
«en r werd ook op verzoek nog
W Chdje gedraaid boven de gouvernementeele
{>a °*eh-inrichting, welke een 20 K.M. achter
Va» ?aribo in het land ligt. De verpleegden
laat St' Gerardus Majella-Stichting, de me-
topi^heninrichting van de Paters Redemp-
het v?n' welke vlak aan de stad grenst, zagen
b^ribo gtU'g bij zijn rondvlucht boven Para
na?. hem die een rondvlucht met de „Snip"
Hageti°n' behoorde ook Frater M. Paschalis
'?rstans van de Praters van Tilburg, Missie-
Ov,
van Suriname.
v)ogpn hebhen in de West nog heel wat afge-
rarna Passagiersvluchten en tochten van Pa-
Het i naar Avbba.
Oost I? er Prachtig vliegweer, mooier dan in de
tijHooit veel warmer dan 85 graden en al-
cUr geri betrouwbaar passaat windje. De lijn
Weejj a°Aruba gaat prachtig. Tweemaal per
biaph- Cn en weer en steeds met volgeboekte
Scbenlnes- Handelskringen en voral oliemen-
Vlip,, ihteresseeren zich bijzonder voor het
i. «en. r.i ..isij
Verj, ta° maakt een uitstekenden indruk. Gou-
eilan',Ur Van Slobbe doet zeer veel voor het
Is, bint' °P Curasao, waar een mooi vliegveld
^taan reeds plannen voor een aeroclub.
ahd
eh is er zeer bemind.
de Uitbreiding van den dienst?
Hi
erop gaf de heer Plesman het antwoord,
de Verhoeven vertrekt op 8 Maart naar
West. Hij is bezig zich in te werken,
de type machine we als aanvulling naar
°Plo:
t^est
zullen zenden is nog niet bekend; de
het, S&'ng van dit vraagstuk hangt samen met
h0o,'lieuwe materiaal, dat de K. L. M. weldra
ftiee? 'e betrekken. Zoodra we in West-Indlë
Ojj r vliegtuigen hebben, gaan we in aansluiting
de diensten van de Pan American AlrWays
het traject vliegen Baranquilla (Columbia)
Maracaibo (Venezuela)CuragaoLa Guerra
(Venezuela)Trinidad (Britsch)Barbados
(Britsch). Dat is een afstand van ruim 2000
K.M. Barbados is in de route opgenomen, om
dat de K. N. S. M. deze haven aandoet. Voor de
mail beteekent dat een aanzienlijke versnelling.
Intusschen toonen de Engelschen zich ook
zeer geïnteresseerd, zegt Hondong ernstig.
Hondong vertelt tenslotte nog hoeveel bewon
dering hij en zijn mannen voor de Fokker
machine hebben: er is nog nooit een machine
over den Oceaan gegaan, die zoo goed was uit
gerust als de „Snip."
Zaterdagmiddag is in tegenwoordigheid van
tal van genoodigden officieel geopend het nieu
we zenuwpaviljoen van het Centraal Ziekenhuis
te Alkmaar.
Jhr. Mr. F. H. van Kinschot, burgemeester van
Alkmaar dankte in zijn kwaliteit van voorzitter
van het college van regenten van het zieken
huis allen, die tot de toestandkoming van het
gebouw hadden meegewerkt.
De electrische alarm-licht-installatie, van het
gebouw, geleverd door Siemens en Halske, is
eenig ter wereld. Het komt hierop neer, dat wan
neer een patiënt hulp vraagt en daarvoor op
een knop drukt, boven de deur van de zaal,
waar hy ligt een rood licht gaat branden, ter
wijl dan automatisch in het gebouw regelmatig
een zoemgeluid wordt gehoord.
Voor de zuster de zaal ingaat, schakelt zij
dit licht uit en een groen licht geeft aan, dat
zij zich in die zaal of kamer bevindt. Heeft zij
hulp noodig, dan brengt zij door een contact
sleutel in het contact te steken het alarm
systeem in werking en gaat een flikkerlicht
branden.
Des nachts worden de signalen automatisch
verbonden met het zusterverblijf dat van de
eigenlijke inrichting 'door een gesloten deur ge
scheiden is. Deze deur opent zich, zoolang het
alarm 'werkt, met een drukknop automatisch.
Ook de centrale verwarming is iets nieuws.
Deze gaat niet via de radiatoren, doch komt
onzichtbaar uit de plafonds.
Mr. Ledeboer bood als voorzitter van het be
stuur der Stichting Neutraal Ziekenhuis met
klassenverpleging op neutralen grondslag na
mens de burgerij van Alkmaar en omgeving zijn
gelukwenschen aan.
jt*
Toen tien jaar geleden de groote bloemen
tentoonstelling te Heemstede gehouden werd,
organiseerde de K. L. M. passagiersrondvluchten
boven de terreinen en omliggende bloembollen-
velden.' Deze gelegenheid om de tentoonstelling
uit een geheel anderen gezichtshoek te bekijken,
werd door niet minder dan 1404 personen aan
gegrepen. Het vervoer geschiedde toen nog in
kleine vliegtuigen, plaats biedende aan vijf
passagiers.
Voor de Flora 1935 heeft de K. L. M. met
medewerking van het tentoonsteUingr-vbestuin
een geheele organisatie }n het leven geroepen,
om een soortgelijk plan, echter veel gvootscher
van opzet, te verwezenlijken. Op 't tentoonstel
lingsterrein is een verkeershuis verrezen, waar
in o.m. de K.L.M. een boekingskantoor heeft
ingericht. Aldaar geboekte bezoekers worden
met autobussen in plm. 30 minuten naar lucht
haven Schiphol vervoerd. Al naar gelang de
toeloop van het publiek is, zullen vliegtuigen
van verschillende grootte gereed staan om
vluchten boven de „Flora" en desgewenscht
ook boven Haarlem en de bloembollenstreek
uit te voeren. Deelnemers aan deze uitstapjes
worden weder per autobus naar de „Flora"
teruggebracht en hebben dan weder zonder
extra betaling toegang tot de tentoonstelling.
Ten opzichte van de tentoonstelling in 1925
zijn de tarieven voor deze excursie tot bijna
de helft verlaagd. Met een kleine bijbetaling
worden de deelnemers in de gelegenheid gesteld
tevens de luchthaven Sohiphol te bezichtigen.
Bovendien staan avondvluchten boven de ver
lichte tentoonstelling op het programma.
Naar verwacht wordt, zal ook een groot ge
zelschap Amerikaansche deskundigen, dat een
bezoek aan de tentoonstelling brengen zal, een
dergelijke rondvlucht in zijn programma in-
lasschen.
Ook op andere wijzen bestaat er samenwer
king tusschen de K. L. M. en de tentoonstel
ling. Voor bezoekers, die gebruik maken van
het binnenlandsche luchtnet, zal een korting
van 20 pCt. verleend worden, terwijl buitenland-
sche reisbureaux speciale gezelschapsreizen pet
vliegtuig tegen verminderd tarief zullen organi-
seeren.
„Verkeerde zee" richtte ter
hoogte van de Azoren
ernstige schade
aan
„Een oogenblik," zegt kapitein J. ten Klooster
van de „Costa Rica", „mijn plicht nog even
vervullen."
We staan, of liever zitten, in de ruime gezag
voerdershut en kapitein ten Klooster teekent
papieren, die de „kap van de sleep" hem voor
legt.
„Nu ben ik tot Uw beschikking."
„Vertelt U maar, kapitein."
„Er is bitter weinig te vertellen. Een beetje
hooge zee, that is all!"
De grijze zeemansoogen schitteren ondeugend.
„Er waren hier verschrikkelijke berichten van
over-boord-geslagen piano's, gewonde passa
giers, enz."
„Overdreven," is het korte antwoord. „Maar
als U meegaat, laat ik U zien, wat er gebeurd
is."
Onze onwennige voeten klimmen het steile
trapje af, dat van de commandobrug naar het
sloependek leidt.
„Hiei is een sloep lek geslagen. En daar
kwam een golf tegenaan!"
Door verschillende gangen en trappen komen
wy dan achter den breeden kapiteinsrug
op het promenadedek.
„Kijk", zegt de gezagvoerder, „hier was eens
glas."
In de schotten, die de wandelende passagiers
voor den guren wind moeten beschutten, is
geen ruit meer te bekennen!
„Wanneer is 't eigenlijk gebeurd?"
Dinsdag om vijf uur kwam 't eerste zeetje
over. We waren ten Oosten van Flores, een van
de Azoren. Dat nam de piano op en sloeg aeze
tegen de reeling. Geen spaan meer van over!
Aan den anderen kant staan de overblijfselen.
Alleen het toetsenbord en de pedalen waren
nog goed!"
„Stormde het zoo verschrikkelijk, kapitein?"
„Wel nee! Dat was, wat wij zeelui noemen ..een
verkeerde zee"! Maandagnacht was de wind op
komen zetten. Toen die eerste golf kwam, was
de bemanning juist bezig alles stormklaar te
maken. IJzeren kleppen voor de patrijspoorten
in alle hutten, enz. Kijk eens, hier hebben zulke
zware deuren gezeten, als U daar ziet!"
Er is niets meer van te zien. Voor ons lijkt
het, of op de aangewezen plaats nooit deuren
geweest zijn.
„Hoe zijn de passagiers eigenlijk gewond?"
„Dat gebeurde 's avonds om tien uur. Toen
sloeg er een golf van bakboord door den rook
salon en de serre! Alle meubelen werden Op
genomen en tegen den overliggenden muur
gekwakt! Een dame een Engelsche touriste
die in Plymouth debarkeerde was zoo biauw,
dat ze een negerin leek. Zelfs haar familieleden,
die haar kwamen afhalen, herkenden haar niet.
Een stroom van tranen biggelden langs de
bleeke wangen van het meisje, dat han
denwringend over het rooster van een
rioolput gebogen stond. Onder haar arm klemde
zij een flesch, waarop een blauw etiket was ge
plakt. Het was in één van de drukste stralen
der stad en het duurde niet lang, of het hui
lende kind werd opgemerkt door een slagers
jongen, die van zijn fiets sprong en den blik
van het meisje volgende, eveneens !n het vuile
water van den put tuurde, zonder dat hij iets
bizonders zag, of begreep, waarom het meisje
zoo bedroefd was.
Een oude man bleef staan en keek naar het
tweetal. Naast den ouden man voegde zich een
brievenbesteller, toen een banklooper en allen
vroegen aan elkaar, wat er aan de hand was.
Intusschen weende het kind onafgebroken door,
terwijl haar bleeke lippen vaag enkele woorden
fluisterden. De slagersjongen, die vlak naast
haar stond, hoorde de woeden en met een ge
wichtig gezicht wendde hy zich tot de steeds
aangroeiende menigte:
Ze heeft een gulden in den put laten val
len. Ze moest een boodschap doen bij den apo
theker voor haar zieke moeder.
Hij nam voorzichtig een papiertje uit haar
hand en gaf dat aan een deftig heer, die er
hoofdschuddend bij stond.
Kan uwes dat lezen, meheer? vroeg hij.
De heer bekeek het papiertje aandachtig en
zei toen:
Hm, lezen kan ik het niet, maar het is een
doktersrecept, dat kan iedereen zien. Hij gaf
het recept weer aan het meisje en vertelde tegen
een oud vrouwtje, dat het meisje haar gulden,
waarvoor zij medicijnen moest halen, in den
rioolput had laten vallen.
Ach, wat jammer, kraak! e het beverige
stemmetje terug. En wat nou?.
Niemand scheen die vraag te hebben gehoord,
want g»en van allen, en dat waren er intusschen
heel wat geworden, voelde lust de handen in
het vuile, stinkende water van den rut te ste
ken, om het verloren geldstuk eruit te halen.
Evenmin waren ze bereid, hun portemonnaie te
voorschijn te halen, om met een kleinigheid te
helpen.
Een sofa, stoelen en tafels gingen met de deu
ren naar buiten. Daarbij moet U weten, dat de
tafels aan den grond vastgemaakt zijn."
Kapitein Ten Klooster lacht even: nu de
„schuit" weer veilig aan de Surinamekade ge
meerd ligt, lijkt alles een booze droom, die
voorbij is!
„Hoe lang hebt U dat slechte weer gehad?"
„Zooals ik al vertelde, begon 't Maandagnacht
te waaien. Donderdags was het weer bedaard!"
„Veel S.O.S-seinen gehad?"
„Heel veel, o.a. van een Joegoslaaf, die stuur
loos ronddreef. We kregen ook het bericht van
de Blairgowrie door, dat daar niets meer van
te vinden was."
Een oogenblik stilte.
„Meer is er nu niet te vertellen; nu weet
U toch wel alles."
Een blik naar den wal doet ons begrijpen
dat er familielden staan te wachten.
„Kapitein Ten Klooster, volgende reis een
betere reis. Wanneer gaat de „Costa Rica" weer
weg?"
„Woensdag naar Hamburg; maar ik ga niet
mee. Als we den 22sten Maart de groote reis
opgaan, is 't mijn beurt weer!"
Een vroolijk handgewuif en dan stapt de
stoere zeemansgestalte de plank af.
Naar huis toe!
IH
Maar de rennende Beer, die al te lang naar zijn
zin had moeten wachten, begreep, dat de bleekge-
zichten hem wantrouwden. Zorgvuldig bond hij zijn
brief aan een pijl en spande zijn boog.
Vol spanning zag de kapitein toe wat de wilde
ging doen. En toen de pijl met den brief over zijn
hoofd snorde, begreep hij, dat dit een boodschap
van zijn kinderen beteekende.
Het volgende oogenblik boorde de pijl zich reeds
diep in een houten paal, en had John Rope hem
gegrepen. Allen snelden toe.
IfS
VIIIIIIIKIIIIVIIIIIIIflIVIIIIIIIIIIflIIIIVIIIIIIIIKI
Steeds groeide de kring van nieuwsgierigen
aan en eindelijk was een straatjongen zoo be
reidwillig naar het geldstuk te zoeken. Hij trok
het rooster van den put, stroopte de mouwen
van zijn haveloos jasje op en ging piat op de
straat liggen. Tweemaaldriemaalkwam
de bemodderde hand uit het gat te voorschijn
en met de andere hand roerde hij in de smerige
substantie, maar de gulden kwam niet boven.
Daar naderde een man met zijn groote pet
over de oogen getrokken. Het type van een on
verschilligen zeeman, of een bootwerker. Mis
schien wel iemand van minaer gunstige repu
tatie.
Met zijn ruwe basstem vroeg hij:
Wat is hier te doen?
Men vertelde hem van den verloren gulden en
even keek hij het meisje aan. Toen greep hij
met een bruuske beweging de pet van zijn hoofd
en riep:
Menschen, wat staan jullie te kijken en te
lamenteeren. Wat heeft het kind aan dat ge
zeur? Helpt liever haar den gulden terug te
geven. Steekt je handen in je portemonnaie en
geeft allemaal wat. We hebben dan in een om
mezien het geld bij elkaar.
Zelf liet hij een dubbeltje in zijn pet vallen
en ging als een muzikant den kring rond, die
nu wel uit veertig nieuwsgierigen bestond.
Deze spontane handeling bleef niet zonder
uitwerking. Allen hadden met het bedroefde
kind te doen. Zelfs de slagerskneont bleef met
zijn kleinigheid niet acnter. Alleen de straat
jongen, die geen
cent op zak had, I'
Nog geen vijf i
minuten later
had de man den laatste der omstanders be
werkt en toen hij het geld natelde, bleek het,
dat er één gulden vijf en zeventig was ont
vangen.
Hij haalde een stuk papier uit zijn zak en
wikkelde het geld, dat uit dubbeltjes en centen
bestond, daarin. Toen wendde hij zich tot het
meisje, dat met verwondering naar de collecte
van haar onbekenden helper had gekeken en
terwijl hü het pakje met geld stevig in haar
hand drukte, zei hij:
Ziezoo, kleintjeHier heb je één gulden
vijf en zeventig. Wees deze menschen maar
dankbaar en denk erom, dat je ze nu met weer
verliest.
Het meisje had een kleur van blijdschap ge
kregen en met de punt van haar schort veegde
zij de tranen van haar gezicht. Ze keek haar
helper dankbaar aan en lispelde:
Wat bent u goed, mijnheer.
En toen tot de verzamelde menigte, die zich
nu langzaam begon te verspreiden:
Dank u wel. I> ben zoo blij en wat zal
moeder blij zijn.
De ruwe collectant bleef nog even stpan en
keek hoofdschuddend het kind na, dat met
haastige passen haar weg vervolgde, het pa
piertje met geld stevig in haar hand geklemd.
Toen wendde hij zich om, om op zijn beurt
zijn weg te vervolgen.
Eensklaps voelde hij een hand op zijn schou
der. Even schrok hij, maar toen hij in het ge
laat van een deftig gekleed heer keek, trok een
glimlach over zijn aelaat.
Mijnheer Hendriks, mompelde hij.
De ander klopte hem vriendschappelijk op
zijn schouder.
Ik heb alles gezien, Gerrit Jansen, zei hij
zacht, en ik ben blij, dat mijn moeite, om een
beter mensch van je te maken, niet vruchteloos
is geweest. Je hebt dus Je misdadige loopbaan
den rug toegekeerd en bent een beter leven
begonnen?
Gerrit Jansen had de oogen neergeslagen.
Die twee jaar gevangenisstraf hebben mij
veranderd, mijnheer. Dat was een afschuwelijke
tijd en ik hoop er voortaan altijd uit cp blijven.
Zoo, zoo, sprak mijnheer Hendriks glim
lachend. Dat is een goed voornemen, Jansen.
Ik zag met genoegen, dat je toch nog wc! ge
voel hebt voor het, leed van anderen. Dat was
een edele daad van je, om zoo spontaan het
meisje te helpen. Ga zoo voort en je wordt nog
een goed mensch in de maatschappij.
Ik hoop het, mijnheer, zei de ander zacht.
Toen gingen zij ieder huns weegs.
In den avond van denzelfden dag zat Gerrit
Jansen aan een tafel op een zolderkamertje in
één der achterbuurten. Tegenover hem zat het
meisje van dien morgen. Meer dan een half uur
was hij al bezig met het tellen van dubbeltjes
en centen en toen hij na een poosje daarmede
gereed was, keek hij het meisje aan en vroeg
lachend:
Hoeveel denk je, Marie?
Ze haalde de smalle schouders op.
Ik weet het niet, Gerrit.
Veertien gulden tachtig, wat het antwoord.
Dat is zes gulden meer dan gisteren. Morgen is
het marktdag, dan zijn er veel vreemden ih de
stad, misschien ontvangen we dan wel meer.
Ze glimlachte vaag en fluisterde:
Eén keer was ik bang. Gerrit, dat onze
truc ontdekt zou worden, want toen ik weer
over een put gebogen stond, kwam die ellendige
straatjongen en vroeg of ik ook nog wat anders
deed dan guldens in rioolputten laten vallen.
Ik ben hard weggeloopen.
Gerrit Jansen keek zijn zusje lachend aan.
Nou, voor een straatjongen hoef je niet
bang te zijn, hoor. Ik ben toch altijd in de
buurt. Als die mijnheer Hendriks maar weg
blijft, want ik ben juist zoo mooi bezig mijn
leven te verbeteren en dan zou ik wel eens van
het rechte pad kunnen afdwalen.
op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen
by een ongeval met
verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen X" UU«" doodeiyken afloop
FOCA bij verlies van een hanc*
muv»" een voet of een oog
a da> oogenblik kwam Hollis terug met
be2or der telegram in zijn hand. dat juist was
fh)tis?d- Packe scheurde de enveloppe open en
"e zijn wenkbrauwen bij het lezen van
eti lidschap. Hij keek ten slotte naar zijn gast
Jachte.
^ri» ^chien wil je zeggen, dat dit geen mys-
tej(w Is, Jimmy, zei hij. Dit is het tweede
atti van dezelfde bron. Luister:
i ^t
trè'kt ho°P dat dit je bereikt, voor Je ver-
n welke gelegenheid je van plan bent
aUt0 ®'yChester te komen met den trein of per
at ie niet zien in de hoofdstraten, voor
8tati0t da' mogelijk is. Als je aankomt in het
'tos»11 neem dan de kleine straat langs het
bitser en de Kathedraal en ga „Salutation"
hjq d door de zijdeur. Als je per auto komt
La 0vn lar'gs de zijlanen tot de garage en
de j. de stalplaats naar binnen. Ik Zal met
tot tl ch in de Waterloo-spreekkamer wachten
Je komt.
„„SCRAYE".
wat zeg Je daarvan, Jimmle Trickett?
vervolgde Packe. Is daar iets geheimzinnigs in
of niet?
Trickett stond op en haalde zijn sigaretten
koker uit z(jn vestzak.
Wat ik zeg, antwoordde hij, is kort en
krachtig. De wagen staat buiten en ik ben
klaar,
HOOFDSTUK III
De dame op het Plein van de Kathedraal
Het Salutation Hotel in Brychester is een
van die oude logementen welke eens een
karakteristiek waren van de Engelsche groote
verkeerswegen en welke nu alle met veel haast
verdwijnen of zoodanig worden veranderd en
gemoderniseerd, dat zij niet meer te herkennen
zijn. In vroeger dagen toen de menschen tevre
den waren met een dagreis van nauwelijks
zestig mijlen, waren de kamers van het hotel
steeds alle bezet door gasten en in de stallen
was bijna geen enkelen dag een ruif onbezet.
Nu was het een bijzonderheid als in de groote
koffiekamer meer dan een dozijn menschen
zich te goed deden aan de heerlijke gerech
ten en ln de stallen groeide het gras tus
schen de steenen. Vele kamers in dit oude
huis werden nooit gebriiikt, nooit zelfs ge
opend dan wanneer er een wedstrijd gehouden
werd of wanneer de Yeomanry haar tiaditio-
neele jaarlljksche oefening kwam houden. En
wat het aantal handelsreizigers die regelmatig
het stadje bezochten betreft, deze konden mak
kelijk ondergebracht worden in een gebouw
dat slechts een kwart van de afmetingen had.
Ondanks dit alles stond Salutation Hotel nog
steeds in het hartje van de oude stad en hand
haafde fier haar uiterlijk aspect der vorige
eeuw onder de beschermende schaduw van de
groote kathedraal.
Nicholson Packe, door Jimmie Trickett
precies om twee uur de garage van „Saluta
tion" in geloodst, ontdekte weldra de bekende
figuur van den ouden ober, die over de achter
deur van het hotel leunde. Hij sprong uit den
auto en trok zijn reis jas uit:
Jimmie, zei hy, laten we even de zaken
regelen. Jij gaat nu natuurlijk direct lunchen
en blijft dan in de buurt van koffie- of rook
kamer. Ik heb een idee dat je misschien hier
noodig zult zijn. Zoo'n soort intuïtief gevoel
zegt mij, dat je niet voor niets hier gekomen
bent. Dus rijd niet weg; dan ben je een beste
kerel.
Als je me noodig hebt, zal je me vinden,
antwoordde Trickett. Ik veronderstel dat er in
dit stadje niets is dat me aanleiding tot desertie
zou kunnen geven. Ga en tracht achter het
mysterie te komen.
Packe liep snel over de binnenplaats en werd
daar met glimlachjes en buigingen ontvangen
door den ober, die hem van ouds kende.
Mijnheer de Markies wacht u in Water
loo, mijnheer, fluisterde hy op min of meer
vertrouwelyke toon. Deze kant, mynheer!
Hy leidde Packe een trap op. een andere af,
een derde weer op, door een verlaten gang,
kruiste een andere en bracht hem ten slotte
in een gezellige zitkamer, waarvan de vensters
uitzicht gaven op het kathedrale binnenplein.
De Markies van Scraye stond daar met den
rug naar het haardvuur gekeerd; peinzend
staarde hy naar een punt in de oneindige
hoogte van den blauwen hemel. Verheugd keek
hy op, toen Packe binnentrad en wachtte tot de
ober de deur achter zyn gast gesloten had.
Waarom deze geheimzinnigheid? vroeg
Packe, terwyi de twee jonge mannen elkaar
stevig de hand drukten. Waarom moet ik
Brychester binnen sluipen door haar achter
buurten?
Scraye trommelde wat ongeduldig op de leu
ning van zyn stoel.
Populaire auteurs, merkte hij op, zijn
zoowel van naam als van gezicht niet onbekend.
Hun portretten staan in de kranten heel veel
menschen die zy niet kennen, kennen hen wel.
Ik vond het niet noodig dat zekere menschen
of in elk geval een bepaald persoontje in
Brychester je zouden zien vanmorgen. Packe,
dat is de reden. Hoe kwam je hier?
Jimmie Trickett bracht me met zyn auto.
En wie eh is die Jimmie Trickett
'n Vriend?
Ik dacht, dat je iedereen kende, zei
Packe. Jimmie Trickett is de gefortuneerde
bezitter van het wereldbekende geneesmiddel
Tricketts-Tabletten een patente remedie De
oude Trickett die nu gestorven is Jet bet
hem na; het brengt hom per jaar gemiddeld
een twintig duizend op. Jimmie is een argeloos
en beminneiyk jongmensch, een van de goede
soort je moet beslist met hem kennismaken,
Scraye: Je zult hem amusant vinden.
Haal hem dan voor den lunch, zei Scraye.
Wü jy en ik kunnen daarna dan praten.
Neen we zullen eerst afhandelen.
Jimmie zit best in de koffiekamer je kunt
hem daarna even goed nog zien. Nu, wat is er
aan de hand? Iets, natuuriyk of wilde je
nog langer doorgaan met dit verstoppertje
spelen?
Iets? riep Scraye uit. Iets? M'n hemel
dat zou ik denken. Iets waarop je je nersens
degeiyk kunt oefenen. Maargeen woord
voor we gelucht hebben daarna zal je alles
hooren.
Neen nog eens ik wil alles nu
direct weten. Stuur den kellner weg we
kunnen wel op op ons zelf passen. Je zult myn
eetlust verdrüven door me te laten wachten
sinds ik je laatste telegeram ontvangen heb.
zit ik als op spelden.
Ik zit al van vanmorgen zeven uur op
distels en doornen, lachten Scraye. Hij liep
naar een der vensters en keek op het nlein, dat
ingesloten was door de machtige muren van de
kathedraal. Opeens liep hij snel terug en
keerde zich om.
Packe! zei hy. Kom hier hier dezen
hoek van het raam en kyk langs deze blinden.
Zie je die menschen daar uit de Noord-poort
komen daar die drie? Let speciaal op de
jongste van de twee vrouwen.
Packe, die gewillig gehoorzaamde aan deze
geheimzinnige opdracht, verborg zich half in
het venstergordün en keek naar buiten. Hü
zag dri^ menschen, die van uit de kathedrale
poort het plein overstaken een bejaarden
heer, het uiterlük van een officier, een dame.
die waarschyniyk zyn echtgenoote was en een
jongere dames, slank en met een mooi ge
zicht, die met een groote levendigheid tegen
haar beide gezellen praatte.
Wel? ik zie ze. Wat is er mee?
Ken je een van. hen?
Niet een! Wie zijn het?
Drie van myn gasten. Ik wist, dat ze naar
Brychester zouden gaan. Daarom wilde ik ook
niet, dat je langs den normalen weg kwam.
Ik wilde niet, dat die dame. met dien prach-
tigen hoed, je zou zien. zy zou je eens mogen
kennen van gezicht, hoe dan ook. Je kent haar
niet?
Ik ken geen van drieën nooit van te
voren gezien.
De oude heer is kolonel Durham de
oude dames is zijn vrouw. En de jonge liever
jongere dame is mevrouw Wythenshawe.
Bekijk haar vooral goed. Het is een gelukkig
toeval, dat ik hen nu juist zag; het zal me
veel moeite besparen. Ik wilde je naar luist
gaan beschryven, maar ik bezit niet die gave
van een beeldryke taal. Nu kun je haar zelf
zien.
Het is onbetwistbaar een knappe vrouw,
vond Packe. Charmant! En wie is die mevrouw
Wythenshawe?
Sraye lachte. De deur ging open en de oaer-
kellner rolde een welvoorziene tafel naar
binnen.
i Wordt vervolgd)
