Zoekt gij betrouwbaar
Personeel?
Plaats dan een „Omroeper" I
voor 80.000 gezinnen
De Kroonprins van de Hidjaaz in ons land.
De Indianen van Noord-Amerika
voorheen en thans
ONZEN OMROEPER
DINSDAG 11 JUNI 1935
EEN STERVEND RAS
KORTING OP PENSIOENEN
De Bond van Gepensionneerden
protesteert
ACHTERSTALLIGE HANDELS
VORDERINGEN
Hoe de reservaten ontstonden
De doodstrijd der Roodhuiden
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinniiminiiiininiinniiinnniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiniimiiuuiiiimiuuiiiiiinnn^
^ïiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiM
Van onbeperkte vrijheid naar de
gevangenschap der
reservaten
Totaal mislukt systeem
Eenige stamhoofden tijdens een Indianen-conferentie te Rapid-City
Bij de Saguachen, een Indianenstam in
Colorado, wordt het huwelijk nog volgens
de oude gebruiken gesloten. Op onze foto
wordt de huwelijkskus tusschen het
bruidspaar gewisseld
Een geweMge brood hoeft to Nieuwe al bij Zaltbommet een zestal boerderijen met opslagplaatsen an schoren In de asoh ge
legd. Een kijkje op de ruïnes
Een kijkje tijdens de zeilwedstrijden tusschen Belgische- en Nederlandsche platbodem jachten,
welke op het Hollandsch Diep en het Haringvliet zijn gehouden
gingen kan de regeering der Vereenigde Staten
den toestand der Indianen niet verbeteren, om
dat het systeem mislukt is.
Hetzelfde geldt voor de schooltoestanden. De
kinderen moeten vaak op grooten afstand van
het ouderlijk huis de school bezoeken. De re
geering biedt den kinderen der Indianen het
zelfde wat zij den kinderen der Blanken biedt.
Maar de kinderen verloeren bij dit schoolgaan
de kennis van hun stamgewoonten, verliezen
alle traditie en hebben na hun terugkeer geen
begrip meer van hun eigen nationaliteit. Wat de
kinderen aan kennis uit de school mee naar
huis brengen, is absoluut onbruikbaar voor het
leven in de reservaten. Zoo is ook de school-
opvoeding mislukt. De zwaarste misgreep der
Staatsscholen echter is de uitschakeling van
den godsdienst, omdat juist de Noord-Ameri-
kaansche Indianen een hoogontwikkeld gevoel
voor godsdienst hebben. Het aantal Indianen
der Vereenigde Staten vóór dat de Blanken dit
land binnendrongen, schat men op 3 millioen.
Thans is dat getal nog niet 1/3 millioen.
Een volk van prachtige menschen heeft men
door het beperken van zyn vrijheid de levens
ader afgesneden.
De Indianen weten heel goed welk lot zij te
gemoet gaan. „Wij zijn de zinkende zon aan
den Westelijken hemel,'' zoo karakteriseert hun
bloemrijke taal hun onherroepelijk lot. „Wij
zijn als de herfstbladeren aan den boom."
De Indianen verlangen het burgerrecht, zij
willen vrije staatsburgers zijn.
Misschien zullen nog enkele jaren verloopen
en dan zullen de reservaten opgeheven worden:
de Indianen echter zullen dan rondzwerven en
te gronde gaan. Voor onze oogen verzinkt een
geheel ras.
Het bestuur van den Nederlandschen Bond
van Gepensionneerden heeft zich met een adres
gericht tot de leden der Eerste en Tweede Ka
mer, terzake van het Wetsontwerp ter verlaging
van'de Openbare Uitgaven, waarin wordt voor
gesteld een inhouding op de pensioenen, den
gepensionneerden toegekend, welke inhouding
ten hoogste zal bedragen 10 pet. van het ver
kregen pensioen.
Daar de Bond deze korting in strijd acht met
het wettelijk Recht, daar adressant het pensioen
beschouwt als verkregen eigendom of bezit en
aantasting daarvan ontoelaatbaar is, verzoekt
hij bedoeld voorstel, voor zoover dit betrekking
heeft op de pensioenen, niet te willen goed
keuren.
In verband met het feit dat de tegenwaarde
in guldens van den post die op het Sonder-
konto van De Nederlandsche Bank bi) de
Deutsche Verrechnungskasse aan de beurt van
afrekening was, het totaal der in de week van
3 tot en met 8 Juni voor de afwikkeling van
het Sonderkonto beschikbaar gekomen clearing-
gUldens overtrof konden gedurende deze
periode geen Sonderkonto-posten tot uitbetaling
worden gebracht. Het nummer van den laatst
afgerekenden Sonderkonto-post is dus nog
Dezer dagen hield prof. dr. Martin Gusinde
8.VJD. als gast der geographische vereeniging
In Weenen voor een talrijk en uitgelezen audi
torium een lezing met lichtbeelden over de In
dianen van Noord-Amerika, over hun levens
mogelijkheden in de reservaten en hun vooruit
zichten voor de toekomst. Wat de geleerde on
derzoeker zijn toehoorders te hooren gaf was
en treurige prognose voor de arme Indianen
stammen en maakte des te meer indruk omdat
prof. Gusinde in de jaren 1928 en 1929 ter
plaatse zelf de levensomstandigheden der
Noord-Amerikaansche Indianen uit eigen aan
schouwing leerde kennen.
wy ontleenen aan deze lezing van pater Gu
sinde het volgende:
Er bestaat waarschijnlijk geen enkele regee
ring die aóo uitstekend voor haar oorspronke
lijke bewoners zorgt als de regeering der Ver
eenigde Staten. Maar toch is de ondergang der
Noord-Amerikaansche Indianen onherroepelijk
bezegeld, zelfs persoonlijkheden uit regeerings-
kringen verklaren in publieke geschriften dat
het systeem der „reservaten", de ondergang
van hun inboorlingenpolitiek is. Wij beleven
het droeve schouwspel dat heele rassen voor
onze oogen te niet gaan en nooit meer in de
gemeenschap der menschelijke maatschappij
teruggevoerd kunnen worden. De vrye, trotsche
Indianenstammen zijn heden teruggedrongen
in de reservaten en niet in staat hun vrijheids
drang te ontplooien, zy leven daar onder voor
waarden die niet by hun aard en gewoonten
passen.
Sinds het begin der 18e eeuw waren de Oos
telijke Indianenstammen voortdurend blootge
steld aan den geweldigen toevloed van Europe
anen die op zoek waren naar cultuurgrond. Op
het congres van 1789 kwam het Indianenvraag
stuk reeds ter sprake. In het land was voort
durend oorlog tusschen de Blanken en de In
dianen, de Roodhuid was altyd en overal de
verliezende party. Om aan die slachtpartyen
een einde te maken, trachtte de regeering de
Indianen door verdragen met de hoofden der
groote stammen tot rust te brengen.
De regeering had by t stellen van deze over
eenkomsten die meestal op een verhuizing van
heele stammen naar andere streken uitliepen,
de beste bedoelingen, maar de regeeringsver-
tegenwoordigers waren niet altyd redeiyke per
sonen. Telkens weer werden de Indianen by
Eenige Sioux-Indianen
deze verdragen bedrogen. Ofwel de verdragen
werden door de regeering niet gehouden of wel
men had de Indianen overgehaald stukken te
onderteekenen, die zy heelemaal niet begrepen.
De onderdrukking der Indianen ging aldus ge
stadig voort, de oorlogen namen voortdurend
toe, de Indianen namen in aantal af, de Blan
ken kregen immer meer land in b~zit. De nood
werd grooter en grooter.
Hadden bepaalde stammen volgens de letter
der overeenkomsten de toegewezen woongebie
den opgezocht, dan troffen zy daar andere
stammen aan. Weer volgden gevechten en wrij
vingen tusschen de nieuw gekomenen en hen die
zich daar reeds gevestigd hadden. Wilden de
misleide en teleurgestelde Indianen weer naar
hun oorspronkeiyk gebied terug, dan vonden zy
het door de Blanken bezet. Zoo werd de Rood
huid heen en weer gejaagd. De „tyd der han
delaars" brak aan. De alcohol bracht heele
stammen in opstand tegen hun eigen ras. Alom
heerschten er troebelen en woelingen in het
land, nooit vond de Indiaan zyn recht, elk pro
test werd zonder meer afgewezen. Zoo ging het
verder tot 1870.
De verhoudingen hadden zich zóódanig toe
gespitst, dat de Regeering zich in deze jaren
gedwongen zag een vredescommissie in te stel
len.
De Indianen zouden niet meer als wild opge
jaagd worden, de gevaren voor de kolonisten
zouden zyn afgewend. In het belang van den
Blanken en den Rooden man werden dus re
servaten ingericht. Groote stammen ontvingen
een bepaald, nauwkeurig omgrensd stuk land
als eigendom toegewezen. Het was rechtens on
verkoopbaar. De Europeaan zou daar geen ko-
lonisatierecht helfben. Van regeeringswege werd
een persoon aangesteld, die controleeren moest
of deze bepalingen in acht genomen werden. Nu
waren deze reservaten gewoonlijk streken waar
mee zelfs een heiboer niets had kunnen aan
vangen. Aanvankelyk ging de zaak goed, omdat
er nog genoeg buffelkudden aanwezig waren.
De Oostelijke prairiën waren ook wel geschikt
voor den landbouw op sommige plaatsen al
thans. In de hoogprairie echter ontbrak water,
ontbrak hout.daar was alleen de jacht met
behulp van paarden mogeiyk.
Waar men de Indianen op de hoogvlakte ge
dreven had, steeg de nood temeer omdat de
Europeanen by hun vooruitdringen de buffel
kudden weg geschoten hadden. De Indianen
riepen om vleesch. - m hen te kalmeeren
zond de regeering grc. kudden vee naar de
reservatenZoolang er vleesch voorradig
was, bleven de Indianen kalm. De regeering had
echter geen al te zwaar offer gebracht, want de
groote kudden vee werden betaald met het geld
dat uit den verkoop van vrijgeworden Indianen-
gebieden binnen gevloeid was. Toch raakte ten
opzichte der enorme kosten de koopkracht der
regeering uitgeput, zy moest zich tot den toe
voer van andere levensmiddelen, speciaal van
meel, koffie en thee beperken. Ook hier was de
wil goed. Maar niemand had de Indianen er
ooit op gewezen hoe deze levensmiddelen toebe
reid moesten worden. Ook de verdeeling der
middelen geschiedde zonder plan of doel. Twee
zakken meel werden voor iedere tent afgeladen,
onverschillig of er zes of maar één Indiaan
woonde. De arme menschen wisten niets te be
ginnen met de levensmiddelen, zy waren im
mers uitsluitend vleescheters. Zoo vertelde my
de hoofdman „de sterke beer" menig staaltje
van hun radeloosheid in die dagen. De Indi
anen brachten de gevulde meelzakken naar de
rivier, schudden den inhoud in het water en
vervaardigden uit de zakken kleeren! Reusach
tige massa's levensmiddelen werden op deze
wijze vernietigd.
Spoedig kwam de tyd dat de regeering ook
deze levensmiddelen moest rantsoeneeren. Er
kwam nu nog maar een pond meel en een pond
vleesch per man, op honderd porties kwamen
8 pond suiker en een zelfde hoeveelheid koffie.
Deze toevoer was voor de Indianen niet vol
doende. De toestand verergerde metterdag, de
gezondheid van de Indianen binnen de reser
vaten werd bedreigd. De regeering had niet be
dacht wat het verlies van de jacht voor de In
dianen beduidde en hoe dwaas het was, werke
loos deze vernietiging der buffelkudden aan te
zien. Het voorstel in den Senaat om de nog
levende buffels te tellen kwam te laat, de on
afzienbare kudden waren tengevolge der syste
matische vervolgingsmethoden in het jaar 1889
tot 85 levende exemplaren geslonken.
Rekende men hier de dieren uit het Yellow-
stonepark en by de farmers by, dan kreeg men
precies 1671 nog levende buffels in'een tyd
dat nog 550.000 Indianen leefden, die hun le
vensonderhoud tot dan toe uitsluitend met cke
öuffeljacht bestreden hadden.
Daar het systeem een totale mislukking
bleek, nam de regeering na 1889 haar toevlucht
tot particulier eigendom, omdat zy meende dat
de Indiaansche familie door het bezit van eigen
grondgebied tot grootere werkzaamheid aange
spoord zou worden. Ook deze maatregeL bleek
nutteloos, want het ontbrak aan bewatering,
de Indiaan had geen aanleg voor zakenman
en werd door iederen sluwen Europeaan afge
zet. Bovendien sloot de groote afstand van de
warenmarkt hen reeds tevoren van iedere con
currentie uit. De stereotiepe uitdrukking der
Indianen was en bleef: de regeering heeft ons
het land ontnomen, de regeering moet ons het
teruggeven. In 1890 barstte nog eenmaal een
opstand los.
Duizenden Indianen vielen in dezen wanho-
pigen stryd.
De onnatuuriyke levensvoorwaarden maken
den Indianen het verblyf in de reservaten on
mogelijk. Zij hebben geen vleesch, geen inkom
sten. De Roodhuiden worden ieder jaar zeld
zamer, hun land komt vry. Uit de opbrengst
van het vrijgekomen land betaalt de Regeering
iederen man een dollar per maand. Bovendien
ontbreekt het hun aan kleeding. De vodden uit
Europa bedekken deze altyd nog prachtige ge
stalten. Lichaamsverzorging en properheid is
hun vreemd. Thans hokken de eens zoo vrije
menschen, die hun vryheid nog altyd lief heb
ben, indolent en geresigneerd binnen de nauwe
grenzen van hun reservaten, niet meer in luch
tige leeren tenten, maar in een soort van blok
huizen. Het enge samenwonen verhoogt het be
smettingsgevaar van tuberculose, trachoom en
andere ziekten. In de prairie is geen hout, zy
bevriezen voor hun onverwarmde, yzeren ka
chels en verhongeren.
Ondanks haar ernstig en eerlijk bedoelde pa-
77113 evenals verleden week. De afrekening van
post no. 77114 kan in de eerste dagen van de
volgende week worden tegemoet gezien.
Het totale bedrag van de op het Sonder
konto uitstaande posten die nog niet tot uit
betaling zijn gekomen, beloopt neg RM 51.7
millioen. De Sonderkonto-posten waarvoor
koersfixeering is verkregen, zijn hieronder be
grepen.
Aan Treuhanderkonto-posten heeft de
Nederlandsche Bank in de week van 3 tot en
met 8 Juni in totaal een bedrag van ongeveer
RM 100.000 met de begunstigden afgerekend.
Het hoogste afgerekende volgordenummer bleef
15549.
Het totale bedrag van de op het Treuhan-
derkonto Niederlande uitstaande vorderingen,
die nog niet tot uitbetaling zyn gekomen, be
loopt op het oogenblik omstreeks RM 18.8 mil
lioen. De Treuhanderkonto-posten, waarvoor
koersfixeering is verkregen, zyn hieronder be
grepen.
hoort U niet door de radio. Toch heeft de radio
zyn onverflauwde belangstelling. U wenscht 'B
radiotoestel te verhandelen? Span onzen Om
roeper er voor! Dagelijks bereikt hy 80.000 ge
zinnen. Hy zal U dus zeker van dienst kunnen1
zyn.
FOTOREPORTAGE
De Kroonprins van de Hidjaaz, Emier Sa'oed
is Maandagavond in den Haag aangekomen tot
het brengen van een kort bezoek aan ons
lend. De ontvangst aan het station door jhn.
mr. G. C. J, van Re enen
In volle vaart vkegen de deelnemers over de baan. Een moment uit de internationale motor-
wedstrijden welke op Woudenstein zijn gehouden
