Nu onze Kroonprinses in het
huwelijk treedt
Hoe moet men
vlaggen?
liMlil
Natuurlijke eenvoud
Haar officieele taak
Een goede keuze!
Prins Bernhards Huis
Zorgvolle tijden
Opleiding van den Prins
Kortè zakencarrière
Juliana's leertijd
Koningin als Moeder
O
familiegroep van den Prins en Prinses van Lippe-Biesterjéld met hun zoons
Bernhard. en Aschwin on het landaoed Reckenwalde
voor dynastie en voik
Groote dag
zich grootendeels binnenskamers heeft voltrok
ken, al sloot daarbij een feestmaal aan, dat ve
len in den Koninklijken kring bracht, maar ge
heel Nederland heeft dit medegeleefd, gelijk
Nederland in het algemeen het leven van Prinses
Juliana met groote belangstelling heeft gevolgd.
Men vernam toen ook, dat de Prinses zou gaan
studeeren te Leiden, aan de Hoogeschool, waarme
de nu eenmaal bijzondere banden 't geslacht van
Oranje binden. Zij is er gedurende enkele jaren
studente geweest met haar mede-studenten. Niet
uit Den Haag, uit het Koninklijk Paleis, kwam
zij naar de collegezaal, maar met haar eigen, op
kleinen voet ingerichte hofhouding, wconde zij
te Katwijk, aan den Zeeboulevard, welke villa
gedurende die jaren een middelpunt van gezellig
heid is geweest. De Prinses heeft inderdaad ge
studeerd, en ook de genoegens van het meisjes
studentenleven ten volle genoten. Vandaar, dat
zij zoo gaarne in Leiden terugkeert; dat zij nooit
ontbreekt als reünisten zich verzamelen, en dat
zij dan een is onder de velen, die, krachtens haar
eigen wensch, „zoo weinig mogelijk wordt op
gemerkt"'.
Want dat is wel een van de kenmerken, die
Prinses Juliana onderscheiden, dat zij uitblinkt
door grooten en natuurlijken eenvoud. Zij, die
Prins Hendrik van meer nabij hebben gekend,
hebben ook de gemoedelijkheid en de hartelijk
heid, die hij in zoo ruime mate om zich heen
kon verspreiden, gewaardeerd en zij weten, dat
zijn dochter deze eigenschappen in groote mate
van hem heeft overgenomen. Prinses Juliana
heeft, nadat haar studiën in Leiden waren ge
ëindigd, ruimschoots gelegenheid gehad, zelve
ook gezocht en gevonden, van die eigenschappen
blijk te geven.
Zij kon niet als een gewone studente doctoraal
examen doen; zij werd tot doctor honoris causa
benoemd, en niemand minder dan de voortref
felijke Huizinga heeft uitgesproken, dat deze
toekenning meer dan een formaliteit was! Zij
heeft zelve wel gevoeld, dat zij nu stond binnen
te' gaan in een groote kilte, maar zelfs deze
heeft zij door haar natuurlijke eigenschappen
verwarmd.
Reeds dadelijk vergezelde zij tal van malen
haar Ouders, soms haar Moeder, soms haar Va
der alleen bij officieele plechtigheden; zij ont
brak nu nooit meer, wanneer de Staten-Gene-
raal door de Koningin werden geopend; zij nam
deel aan de groote ontvangsten ten Hove en aan
het verkeer met de buitenlandsche gasten. Maar
onmiddellijk, toen in 1931 de crisis een chro
nisch karakter verkreeg, nam zij het initiatief tot
de Stichting van het Koninkl. Nationaal Crisis
Comité, dat weliswaar, gezien het langdurig ka
rakter van deze crisis, zijn taak ten deele heeft
moeten neerleggen, maar waarvan gedurende
geheel zijn bestaan een weldadige invloed is
uitgegaan, die veler zorgen heeft verlicht en
wellicht opgeheven. Geen moeite is Prinses
Juliana voor dit Crisiscomité te veel geweest; zij
stelde haar Paleis aan den Kneuterdijk ter be
schikking, zij offerde een groot deel van haar
jaarlijksch inkomen, zij ging vooraan bij elke
poging om de middelen te versterken, en meer
dan eens heeft zij via de radio heel Nederland
voor dit Crisiscomité trachten te winnen. Toen
haar Vader, die kort tevoren zijn zilveren feest
als Voorzitter van het Nederlandsche Roode
Kruis had herdacht, kwam te overlijden, heeft
de Koningin haar tot zijn opvolgster benoemd,
en gedurende de paar jaar, dat zij deze functie
uitoefende, heeft Prinses Juliana aan het Roode
Kruis volledige aandacht geschonken, en tal
van afdeelingen in verschillende plaatsen be
zocht.
Verschillende malen ook heeft zij de Koningin
vertegenwoordigd bij plechtigheden; tal van rei
zen heeft zij naar verschillende deelen des lands
gemaakt. Zoodoende kent geheel Nederland
haar van aangezicht en van persoonlijkheid.
Gelijk de Koningin-Moeder, korten tijd na het
overlijden van Koning Willem III, er zorg voor
droeg, dat geheel Nederland zijn aanstaande
Koningin leerde kennen, zoo heeft ook de Ko
ningin zorg gedragen, dat men Prinses Juliana
kende.
En hoe men haar kent, en hoe men haar
algemeene sympathie toedraagt, hoe zij, in
het bijzonder door haar eenvoud van op
treden en haar hartelijkheid van omgang
in het hart der Nederlanders leeft, is wel
gebleken op dien gedenkwaardigen Septem
berdag, toen als een blijde mare zich de tij
ding door het land verspreidde, dat de Prin
ses verloofd was. Zeker, de residentie, die
dienzelfden middag op onverwachte en on
gedachte wijze het jonge paar zijn intrede
zag doen, heeft de spontaneïteit tot den hoog-
sten trap kunnen opvoeren. Maar A'dam
en Rotterdam, die werden bezocht, zijn niet
achtergebleven, en wanneer wij ons beden
ken hoe de geestdrift is geweest op dien
weg naar Amsterdam heen en terug, later
op den weg tusschen Den Haag en Het Loo
en eigenlijk telkenmale, wanneer het jonge
paar zich hier of daar vertoonde, dan ligt
het bewijs voor ons, dat Nederland zich over
tuigd heeft gehouden, dat zijn Prinses niet
anders dan een goede keuze kon doen!
En inderdaad, al is er groote overeenkomst in
de wijze, waarop Prinses Juliana en haar a.s.
Gemaal Prins Bernhard hun jeugd hebben
doorgebracht, voorzoover dit voor vorstenkinde
ren, op of nabij grooter of kleiner troon gebo
ren, nu eenmaal mogelijk is, verschillen zijn er
genoeg. Prinses Juliana is de eenige dochter uit
een vorstenhuis, dat met schier onverbreekbare
banden aan het land is verbonden; Prins Bern
hard is de oudste zoon van een zijlinie van het
regeerend geslacht van een der kleinste, tot
1918 inmiddels onafhankelijke Duitsche vorsten
dommen, hetwelk in den storm, dien nederlaag
en revolutie van einde 1918 ontketenden, werd
weggevaagd, gelijk 't met de grootere evenzeer
geschiedde. Prins Bernhard's vader, naar wien
hij is geheeten, die slechts 2 jaren geleden, op
19 Juni 1934 te München, op 62-jarigen leeftijd
overleed, was de broeder van den laatsten re
geerenden Vorst van Lippe, dat naar zijn hoofd
stad wel eens Lippe-Detmold wordt gehee
ten. De beide broers waren officieren; de oud
ste, tot den troon van Lippe geroepen, moest
den dienst verlaten; Prins Bernhard's vader
bleef in dienst, kwam in garnizoen in Pader-
born, in de onmiddellijke nabijheid van de voor
vaderlijke bezittingen, waar hij kennis maakte
met Baronesse Armgard von Cramm, tevoren
gehuwd met den Graaf von Oeynhausen, van
wien zij inmiddels in 1908 was gescheiden. Op
4 Maart 1909 trouwden ze; tevoren werd Prins
Bernhard's Moeder door den Vorst van Lippe
tot Gravin van Biesterveld verheven, welke titel
gedurende de oorlogsjaren voor haar en haar
afstammelingen in dien van Prinses von Lippe
Biesterfeld werd veranderd. Prins Bernhard's
vader maakte geheel den oorlog mede; hü en
zijn jongere broeder waren te Jena, waar deze
^/Totdat het oogenblik aanbrak, dat ook voor
fjihses Juliana de leertijd moest beginnen.
«aar leeren is veelal spelen geweest in dezen
ZT1' dat zij, naar het vrijwel eenparig oordeel
r*n degenen, die geroepen werden om haar te
hderwijzen, niet slechts een begaafde, maar
Sebjk een goed willende leerlinge was. Zij
Toen als enkele keeren tevoren en daarna,
heeft het ook van de zijde van de Koningin niet
ontbroken aan die uitingen, waarvan zij het
geheim bezit, die ten volle weergeven de moeder
liefde, die zij voor haar kind, en den rechtmatigen
trots, dien zij voor haar opvolgster op den troon
gevoelde. Het is een plechtigheid geweest, die
destijds in garnizoen was, geboren. Erfenis van
moeders zijde bracht de bezitting Woynowo in
de familie, waarheen zij zich verplaatsten toen
de oorlog ten einde was.
Moeilijke tijden zijn op het slot Reckenwalde,
drie uren sporen van Berlijn, tegen de Poolsche
grenzen aan gelegen, doorgemaakt. Moeilijke
tijden zoowel politiek als economisch, zoodat
dan ook tengevolge van de inflatie een groot
deel van de bezitting moest worden verkocht en
slechts het kasteel met naaste omgeving en
nabij gelegen meer het eigendom van Prins
Bernhard's ouders bleven. Daar, in de betrekke
lijke eenzaamheid, zijn Prins Bernhard en zijn
jongere broeder opgevoed; daar hebben zü het
voor vorstenkinderen zeldzaam geluk gesmaakt
van den intiemen en hartelijken familieband.
Prins Bernhard's vader was een hartstochtelijk
jager; wie in Reckenwalde komt, ziet er de spo
ren van. Maar hij was tevens een voortreffelijk
vader, die groote zorg besteedde aan de opvoe
ding van zijn beide zoons, en die, voordat hij
aan zijn gezin werd ontrukt, nog heeft kunnen
waarnemen, dat zij in ruime mate de eigen
schappen in zich droegen, die hen in staat zou
den stellen zich aan te passen bij de geheel
veranderde omstandigheden van hun leven.
Zoo is Prins Bernhard een gewone scholier
geweest op een der Berlijnsche gymnasia, waar
hij in een flat zeer eenvoudig met zijn ouders
woonde. Wie een foto van hem ziet uit dezen
tijd, het begin van den na-oorlogstijd, die zoo
zwaar op Duitschland drukte, ziet geen verschil
tusschen hem en de overige jongens, voor wie
hij vermoedelijk niet anders dan Benno von
Lippe of Benno von Biesterfeld was. In den
tijd, dat de kleinkinderen van den vroeger al-
machtigen Keizer als gewone schoolknapen op
trokken, waren Prinsen von Lippe, die op de
gewone harde schoolbanken plaats namen, geen
bijzonderheden.
Wie hoort èn van zijn schooltijd, èn van
zijn studententijd, dien hij eveneens te Ber
lijn heeft doorgebracht, begrijpt, dat Prins
Bernhard als een gewone jongeman is op
gevoed voor het gewone harde leven. Dat
hij de mogelijkheid in het oog heeft gevat
om op de wijze, aan gewone stervelingen
eigen, voor het gewone dagelijksche brood
te zorgen. Hij deed zijn examen; de om
standigheden brachten vanzelf niet met
zich, dat hij militaire functies vervulde; hij
was èf te Berlijn voor zijn studie, óf te
Reckenwalde bij zijn ouders thuis. En hij
wijdde zich, gelijk het geslacht van zijn tijd,
aan sport, waarbij hij reeds jong een groote
voorkeur toonde voor alles wat auto's en
vliegmachines betreft zonder intusschen de
jacht en de wintersport te verwaarloozen.
Het is dan ook, dank zij de belangstelling voor
deze wintersport, dank zij wederzijdsche bezoe
ken aan de winter-Olympiade te Garmisch, dat
Prins Bernhard en Prinses Juliana elkander
hebben leeren kennen. Zij, die deel uitmaakten
van het gezelschap, dat de Prinses op haar
buitenlandsche reizen vergezelde, hebben in
hem slechts een von Biesterfeld gekend, wien
zij sympathie toedroegen gelijk de vele vrien
den, die Prins Bernhard zich in het leven heeft
gemaakt, maar in wien zij niet, omdat hij geen
vooraanstaande Europeesche positie innam,
een a,s. Prins-Gemaal ontdekten! Voor velen
ook van hen, die in de naaste omgeving van
de Prinses vertoefden, is dan ook dit bericht
onverwacht gekomen, al hebben nu natuurlijk
allen, die dit hadden behooren te doen, het
„tevoren zien aankomen."
Niet veel meer dan een kleine twee jaren ge
leden beëindigde Prins Bernhard zijn studiën
in de rechten, en moest hij het werkelijke leven
in. Hij aarzelde niet, de mogelijkheid te aan
vaarden, die het reusachtig concern der Farben-
industrie hem te Parijs bood om een, aanvanke
lijk uiteraard bescheiden betrekking te verkrij
gen, die zijn economisch inzicht zou verhelderen
en een eerste sport op een wie weet hoe hoog
reikende economische ladder zou beteekenen.
Prins Bernhard heeft ook eenigen tijd op
het hoofdkantoor te Berlijn doorgebracht, en,
zonderlinge speling van het toeval, ware hij
niet door het lot uitverkoren' om de hand van
Prinses Juliana te verkrijgen, dan zou hij op
1 October 1936 ten kantore te Amsterdam van
de Farben-industrie zijn plaats hebben ingeno
men. Te Parijs kende men den vorst in Prins
Bernhard nauwelijks; hij was kort en goed
voor de hoogeren en lageren op het kantoor
Monsieur de Lippe, die bij bijkans allen een
sympathieken indruk heeft nagelaten. Nog
dezer dagen werd verteld van het bezoek, dat
Prins Bernhard, voor het eerst na zijn ver
loving te Parijs, aan zijn oude kantoor bracht,
in gezelschap van zijn jongeren broer. En hij
deed dezen een hoed ten geschenke, dien hij
op zijn kantoor had achtergelaten en die een
historische rol in zijn korte zakencarrière
heeft vervuld. Prins Bernhard toch had van
zijn chef de opdracht ontvangen om voor hem
de Fransche couranten te lezen en een over.
zicht te maken van hetgeen hem daarin we
tenswaardig voorkwam. Het was hem het aan
genaamst deze couranten te lezen in een na
burig restaurant, maar om zijn afwezigheid
niet te doen merken, had hij een extra hoed
naar zijn kantoor medegebracht, die daar
bleef hangen wanneer hij afwezig was. Zoo
dacht men hem slechts voor korten tijd uit
het vertrek. Zijn practische werkzaamheid werd
onderbroken door reizen, die hij hier- en daar.
heen maakte. Naar Marokko is hij geweest en
hij heeft er, het voorbeeld van zijn vader
volgende, op groot wild gejaagd. Aan den
Duitschen vliegdienst verbond hij zich als -ry-
williger en hij heeft, gelijk een zijner vrienden
heeft verteld, een gevaarlijk avontuur meege.
maakt, dat hem, bij een beetje minder geluk,
den dood door verdrinking had kunnen brengen.
Van zijn belangstelling voor vliegsport be
merkt Nederland reeds het noodige.
Met Prins Bernhard is een nieuw type van
een vorstelijke persoonlijkheid in ons midden
gekomen. Eenvoud gaat er van hem uit, gelijk
van Prinses Juliana, maar ook een oorspron
kelijkheid, die niet anders kan doen dan de
moeilijke positie, die hij inneemt, versterken.
Een Jeugd als de zijne is te leerrijk geweest,
dan dat hij daarvan bij de aanstaande hooge
plaats, die hij inneemt, niet de voordeelen zou
ondervinden!
Aan den vooravond van het
Prinselijk huwelijksfeest, wan
neer onze Prinses haar jong
meisjesleven afsluit, de Prins afscheid
neemt van zijn vrijgezellentijd, op
dat beslissend oogenblik in beider
levensgang, gaan de herinneringen, als
bij ieder mensch, terug naar de pe
riode, die thans ten einde loopt: de
jaren van zonnige, onbezorgde jeugd.
Ook het Nederlandsche volk roept
thans gaarne de beelden terug uit het
Verleden, waarin men het kleine
Oranje-Prinsesje zag opgroeien en
groot worden. En het neemt met niet
minder belangstelling kennis van de
omstandigheden, waaronder de Prins,
Wiens lot nu met zijn nieuwe vader
land voor altijd is verbonden, van
knaap rijpte tot man, gevormd en ge
staald voor een onzekere toekomst.
Op 30 April 1909 werd Prinses Juliana in het
Jjtleis aan het Noordeinde geboren. Wie her-
miert zich niet de ju-
"®lende vreugde, die
rich het eerst van de
residentie, daarna,
^sarmate het nieuws
rich verder verspreid-
van het geheele
meester maakte,
men de tijding werd
ontvangen, dat uit het
kinderloos gebie
sd huwelijk van onze
5°ningin een dochter
^as geboren. De om-
atidigheden hadden
m*3 ertoe geleid wat
"^cheidener te zijn in
5|e Wenschen, die wij
Meesterden; niet meer
als gedurende een ge
deelte van de 19de
kon de oude
Oranjeboom wijzen op
verschillende manne-
JMe nakomelingen. Uit
genealogisch en staat
kundig oogpunt moge
ue opvolging via de
Mannelijke lijn te ver
hezen zijn boven die
hhgs de vrouwelijke
"7 Nederland toonde
rich met de geboorte
^an een Prinses van
°ranje al even ingeno
men als het geweest
?°U zijn met die van
11 Prins. Niet lang duurde 't of het geschiedde
reeds in 1910 de jonggeborene werd ook aan
de enthousiaste bevolking der hoofdstad ge
mond. Maar terecht heeft de Kroonprinses, die
óaar twee doorluchtige moeders in haar ge
dacht: Juliana van Stolberg en Louise de Co-
'Sny, Juliana Louise genoemd werd, haar aller
eerste jaren in de rustige afzondering van de
'nderkamer doorgebracht. Zeker, wanneer de
mogelijkheid daartoe bestond, toonden Konin-
ï!n en Prins hun dochtertje aan de verheugde
ederlanders, maar een openbaar leven had
Ze Kroonprinses, gelukkig voor haarzelve, nog
jJZij was kind, vorstenkind, in dat opzicht
voorrecht boven velen, maar ook bezwaard
aanstaande verplichtingen, die andere
uideren niet of nauwelijks kennen.
Van den aanvang af heeft bij de Koningin
den voorgrond gestaan, dat Prinses Juliana
aar jeugd tenvolle zou genieten, en de om-
standigheden zijn haar daarbij, gezwegen dan
Van leed en ellende van den grooten oorlog, te
midden van welke ook Prinses Juliana op
roeide, ten dienste geweest. Wij hoorden veel
Tah ons Prinsesje, wij hoorden hoe zij zich tot
vriendelijk, aantrekkelijk kind ontwikkelde,
haar wij zagen haar niet meer dan noodig was
f verband met constitutioneele vormen en
'radities.
leerde gemakkelijk en zij leerde graag. Er was
zorg voor gedragen, op advies van den beken
den paedagoog Jan Ligthart, dat zij niet in
eenzaamheid haar lessen zou krijgen. Heeft de
Koningin zelve haar in bijbelsche geschiedenis
onderwezen, voor het gewone onderwijs werd
een klasje samengesteld uit leerlingen, die ten
deele reeds met haar waren opgevoed en groot
gebracht. Dat klasje van betrekkelijken omvang
heeft Prinses Juliana de voordeelen doen ver
krijgen, die het klassikaal onderwijs voor de
levensvorming ongetwijfeld in zich sluit. Zij
heeft er haar vorderingen en haar bekwaam
heden kunnen vergelijken met die van anderen.
Als men haar roemt als een ijverige leerlinge,
lijkt het niet juist haar tegelijk te zien als een,
die niet als elk kind grapjes uithaalde, wel
eens het genoegen bij het werk voortrok of al
thans trachtte het te doen!
Neen, Prinses Juliana is een goede makker
geweest voor de jongens en meisjes, die met
haar in de klas zaten, en zij is gestraft gewor
den gelijk de anderen, hetgeen voor haar zoo
nu en dan een dubbele straf heeft moeten be
teekenen, wijl aan Koningin en Prins daarvan
zorgvuldig rapport werd uitgebracht. Op de la
gere school volgde het gymnasiaal of daar
mede gelijk staand onderwijs, en nu was het
niet meer in de klas, maar door middel van
voornamelijk particuliere lessen, dat de Prin
ses werd onderwezen, Professoren en leeraren
leidden haar in de vakken in, in het bijzonder
in die, welke als a.s. Koningin voor haar noo-
nig waren. Geschiedenis, vaderlandsche en bui
tenlandsche staatsin
richting, staathuis
houdkunde en mo
derne talen hebben
haar wel zeer bezig
gehouden, al werden
vanzelfsprekend an
dere vakken niet ver
waarloosd. Reeds in
die jaren trad Prinses
Juliana meer op naar
buiten. Zij die haar
tot dusver wilden zien,
moesten trachten het
geheim te weten te
komen van haar wan
deling, die eiken dag
op het program stond,
zoo weinig opzienba
rend mogelijk! Den
eersten keer, dat zij
in het openbaar aan
de zijde van haar
ouders verscheen, ge
schiedde bij de 350-ja-
rige herdenking van
de inneming van Den
Briel, een bij uitstek
vaderlandsche plech
tigheid, waarbij de
Koningin niet naliet
op de tegenwoordig
heid van de Kroon
prinses te wijzen.
Prinses Juliana, die
nog uit haar kinder
lijken leeftijd indrukken moet hebben behou
den van de ontvangst, die in de zoo roerige
Novemberdagen van 1918 aan onze vorstelijke
familie in Den Haag, Amsterdam, Rotterdam
en waar al niet ten deel viel; die mede
cp rondreis is geweest, toen haar Koninklijke
Moeder uit begrijpelijke politieke overwegin
gen gedeelten van Zuid-Limburg en Vlaan
deren bezocht, groeide op te midden van de
onrust, die den na-oorlogstijd kenmerkte. En
voordat wij eigenlijk beseften, dat zij het
tijdstip harer meerderjarigheid had bereikt,
stond zij voor dit, krachtens onze Grondwet,
zoo belangrijke keerpunt in haar leven.
Kort tevoren had hare aanneming in de
Willemskerk te 's Gravenhage plaats gehad;
in de Willemskerk, waarin zij is gedoopt, en
waarin ook de Koningin zelve in het Chris
telijk geloof is opgenomen. Tegelijk met haar
meerderjarigheid trad zü als lid van den
Raad van State op, aan welken bij haar in
stallatie in 1927 het zeldzaam voorrecht ten
deel viel, dat hij door de Koningin, die
constitutioneel daarvan de Presidente is,
werd voorgezeten.
Prinses Juliana in de dagen vdn Haar
zonnige, onbezorgde jeugd
Nu in deze blijde bruidsdagen het rood-wit
en blauw onzer vad'ren allerwege van
daken en gevels wappert, is het wellicht
nuttig, de aandacht te vestigen op eenige prac
tische wenken, die zooals een tocht door stad
en land leert bij velen onbekend zün. Met
het naargeestig gevolg, dat het teeken hunner
blijdschap er bij hangt als een afgezakte Vo-
lendammerbroek. Maar de remedie is nogal
eenvoudig, zoodat dit euvel gelukkig niet als
hopeloos behoeft te worden beschouwd.
Bij deze raadgevingen willen we eerst uitgaan
van een normale vlag, waarbü de drie strooken
vlaggedoek in een betrekkelijk stijf strookje lin
nen zijn vastgenaaid, terwijl door dat linnen
soms zeildoek een eind touw is gehaald. Dit
touwtje heet lijk, aan de bovenzode bevindt
zich een klein oogje, van onderen hangt een
vrü krullend staartje naar buiten: de schoot.
En om niets te vergeten: het linnen gedeelte
heet broeking.
Een dergelijke vlag nu moet ongeacht hoe
de stok staat vóórgeheschen zijn, d.w.z. het
rood moet pal tegen den knop of kloot zitten en
tegen dit voorschrift wordt door burgerlieden
vaak zwaar gezondigd. Door tweeërlei oorzaken.
Allereerst doordat de beide einden van de
vlaggelyn om elkaar heen loopen. Of wel, om
dat er slagen inzitten. Het gevolg is, dat deze
bij het ophalen, voor den knop zit, waar
door het natuurlek onmogelijk is, zoo'n vlag
ooit goed vóór te hijschen. Met andere woorden
alvorens de vlag te hijschen, dient men zich te
overtuigen, dat de vlaggelyn „klaar" is.
Zie vervolg pag. 2 laatste kolom
Prinses Juliana bij Haar meerderjarig
heid op weg naar den Raad van State
