ffidm&aal van
De avonturen van Stan en Pol
Een „portret" van Kardinaal Pacelli
wordt vermist!
4
NANCY STEELE
DONDERDAG 29 JULI 1937
DIPLOMAAT EN
APOSTEL
Schitterend redenaar, die „Rome
doet uitloopen," wanneer hij
in de Eeuwige Stad
preekt
Heldere geest en
krachtige wil
Jij blijft zitten!
mm
Pisa's scheeve toren
Hoe hij overeind wordt gehouden
Een reuzenkijker
Zal hij nieuwe wonderen van het
heelal voor ons ontsluiten?
minuut
Luchtreuzen
Griindgens en
Shakespeare
DOOR LUC WILLINK
Naar aanleiding van het bezoek van den
Pauselijken Legaat „a latere" publiceert
het rechtsche weekblad „Gringoire" van
de hand van Gaetan Bernoville een interessant
i,portret" van Kardinaal Pacelli, dat wij onzen
lezers meenen niet te mogen onthouden, en
daarom hieronder laten volgen.
„Den morgen van den 9den Juli moeten er
onder de massa, die zich verdrong voor het Gare
de Lyon, velen geweest zijn, die, toen 's Pausen
Legaat verscheen, bruusk het gevoel en de phy-
Sieke gewaarwording ervoeren van de grootheid
Van het christelijk Rome. Kardinaal Pacelli is
Van zool tot kruin gemaakt om haar te belicha
men en te verbeelden. Gedistingeerd, groot en
fijn, met een allure van grand-seigneur, die zich
Verbindt met een hoogeren en onstoffelijken
adeldom, draagt hij boven de luisterrijke attri
buten van het kardinalaat de ascetische trek
ken van den meditatieven en geestelijken per
soon.
Aan de schittering van zijn functie paart zich
die van een uitzonderlijke verdienste.
Geboren te Rome, den 2den Maart 1876,
Scheen hem een oude familie-traditie in zeke-
fen zin voor te bestemmen tot den post, die
hij thans inneemt. Een overgrootvader ge
storven in 1901, in den leeftijd van honderd en
een jaar was minister van financiën van
haus Gregorius XVI, een grootvader minister
Van buitenlandsche zaken onder Pius IX; zijn
Vader was een gezaghebbend consistorie-advo
caat onder Leo XIII en Pius X, de markies Pa
celli, een jurist, die een actief aandeel had in
de voorbereiding van de verdragen van Latera
hen. Maar het waren toch eigen genie en deugd,
die hem zoo hoog deden opklimmen.
Priester gewijd in Maart 1899, doet hü als
redacteur zijn intrede in de Congregatie voor
buitengewone kerkelijke aangelegenheden. Uit
deze periode dateert zijn kennis van de concor
daatskwesties, van het Romeinsch en het inter
nationaal recht. Reeds nu specialiseerde hij
Sich op de kerkelijke aangelegenheden van
Duitschland. In 1912 wordt hij secretaris van
dezelfde Congregatie en consultor van het H.
Officie. 13 Mei 1917 wordt hij door Benedictus
Xv bisschoppelijk gewijd. Deze Paus ziet in
hem den volmaakten ambassadeur van zijn
Vredespolitiek. Hij zendt hem als nuntius in
buitengewone opdracht naar München, waar hij
onmiddellijk na zijn aankomst een geruchtma
kende redevoering uitspreekt over den vrede en
over de christelijke vredesvoorwaarden. Deze
redevoering ging twee maanden vooraf aan Be-
hedictus' XV boodschap aan Duitschland, de be
faamde vredesvoorstellen, die niet werden aan
genomen. Met de zelfbeheersching, die een van
Zijn eigenschappen is, met weergalooze energie,
Vasthoudendheid en bekwaamheid, spande Mgr.
Pacelli zich in de Pauselijke bemiddelingspo
gingen te doen slagen. Indien hij geen succes
had, kwam dat, wijl niemand hierin succes kon
hebben.
Den 22sten Juni 1920 wordt Mgr. Pacelli be-
hoemd tot ambassadeur van den H. Stoel bij
het Rijk.
Hij voert dan met succes onderhandelingen
over een reeks concordaten met Beieren, Sak
sen en Zwitserland. Zelfs in het zich liberaal
hoemend Duitschland, dat toen een Hitier nog
hiet in zijn ruwen greep had, was het oneindig
moeilijk de essentieele vrijheden van de Kerk
Veilig te stellen.
Toen hij in 1929 teruggeroepen werd naar
Rome, openbaarde zich de groote spijt van het
katholieke Duitschland in een plechtig en ont
voerend huldebetoon. Langs den drie kilometer
langen weg van de nuntiatuur naar het Anhalter
Bahnhof stonden twintigduizend man opgesteld,
die met toortsen het nachtelijk duister verlicht
ten, waarin hij verdween. Een treurende menig
te juichte hem toe!
Den 19den December 1929 ontvangt hij den
kardinaalshoed. Den 7den Februari 1930 volgt
hij Kardinaal Gasparri als Pauselijk Staatssecre
taris op.
Zijn persoonlijkheid stemt in zijn wezens
trekken wonderwel overeen met die van den
grooten Paus, wiens medewerker hij wordt. Als
Pius XI is hij tegelijk positief en mystiek van
aanleg, diplomaat en apostel; en wanneer hij
haar buiten komt met zijn inwendig gedachten-
leven, waarin hij als verzonken schijnt, omva-
demt hij de werkelijkheid, tot in de minste bij
zonderheden, met de scherpste en meest directe
Visie: getuigt hij van het soepelst denkbaar
begrip van het fijnste aanvoelen van de moei
lijkheden en wisselvalligheden des levens.
Deze heldere geest en deze krachtige wil wor
den gesteund door zeldzame en kostelijke ga-
Ven, o.a. die der talen en van een ontstellend
geheugen. Hij zegt uit het hoofd twintig verzen
Van Homerus, na ze tweemaal te hebben gele
zen. Het is dezen polyglot zelfs gebeurd, dat
hij een redevoering uitsprak achtereenvolgens
in zeven talen: Fransch, Italiaansch, Spaansch,
Portugeesch, Duitsch, Engelsch en Latijn, zon
der ook maar zijn toevlucht te nemen tot ook
maar de geringste a^nteekening. Wanneer men
hem met neergeslagen oogen voorbij ziet gaan,
lijkt het alsof de stilte zijn eenig gezelschap is.
Welnu, hij is een schitterend redenaar, die .Ho
me doet uitloopen", wanneer hij in de Eeuwige
Stad preekt.
Kardinaal Pacelli verzet 18 uur werk per dag.
Hij neemt slechts een half uur wandeling op den
Pincio, en dan nog in gezelschap van een boek.
Hij Kan zijn verpletterende dagtaak slechts het
hoofd bieden door een voorbeeldige organisatie.
Zijn nauwkeurigheid is feilloos. Zekeren dag,
dat hij te Rome den trein van 11 uur moest ha
len, schertste de stationschef: „Wedden dat de
kardinaal te laat komt? Maar de fascistische
treinen moeten op tijd vertrekken. Als het noo-
dig is vertrekken we zonder hem." Welnu, te
drie minuten voor 11 verscheen de kardinaal op
het perron. Hij drukte de aanwezige persoonlijk
heden en den stationschef de hand en klom in
zijn wagen. Te 11 uur precies fascistischen tijd
zette de trein zich in beweging.
Maar zijn diepste wezenstrek is zijn diep in
wendig leven. Als Pauselijk Legaat op het
Eucharistisch Congres te Buenos Aires maakte
zijn intense ingetogenheid grooten indruk op de
beweeglijke en vurige Argentijnsche bevolking.
Hij legd het traject van de processie af op een
rollend platform, getrokken door levieten. Vóór
het Allerheiligste, onder den gouden baldakijn,
bleef hij geknield, de gevouwen handen eventjes
steunend op den rand van het gedragen altaar,
de oogen gesloten. Een ooggetuige verzekerde
mij, dat hij twee uur in deze houding bleef, zon
der dat zijn lichaam ook maar een oogenblik
zijn onbeweeglijkheid opgaf. Toen men hem de
film van de plechtigheid vertoonde, riep hij uit:
„Hoe schoon! Maar ik heb er niets van gezien."
En de getuige, waarvan ik sprak, merkte glim
lachend op: „Eminentie, dat ligt aan U."
Den avond van een dezer congresdagen maak
te hij met een der geestelijken van zijn gevolg
te voet een wandeling door de roode voorstad
van Buenos Aires, die, daar het er wemelt van
anarchisten, communisten en obscure indivi
duen, voortdurend door de politie bewaakt
wordt. Meester van zichzelf als altijd, kalm en
zacht, ging hij door de straten, waar de lieden
verwonderd en gewonnen waren, glimlachend
tegen de kinderen, die de vrouwen naar hem op
hielden, opdat hij ze zou zegenen, omgeven door
een vereering, die hij in eenen bij deze duistere
bevolking had opgewekt.
Willem Mengelberg dirigeerde eens een
groot concert te Parijs. In het laatste
deel van een symphonie van Beethoven
bedierf een trompettist een gewichtige passage
door onachtzaam blazen en de vermaarde diri
gent strafte hem met een zóó vurigen blik, dat
het komende onweer er al in lag besloten. Toen
de symphonie uit was kookte het publiek van
begeestering. Ontelbare malen moest Mengel
berg buigen voor de hem gebrachte hulde en
tenslotte liet hij de orkestleden in die hulde
deelen door hen te laten opstaan.
Toen zij zich van hun stoelen verhieven
t Jonk echter de stentorstem van den dirigent
naar rechts achter, waar de onfortuinlijke
trompettist zat: „Jij blijft zitten!"
En de muzikant waagde het niet zijn leider
te weerstreven
Iedere automobilist kan u dadelijk
vertellen, hoeveel kilomeier per
uur zijn wagen haalt, maar slechts
weinigen weten, hoeveel meier
ze wel noodig hebben om met
die vaart te stoppen I
Zooals men weet is een van de meest inte
ressante historische bouwwerken in Italië
de beroemde scheeve toren van de stad
Pisa, die het kleine stadje zelfs tot een vreem
delingencentrum heeft gemaakt.
De toren werd gebouwd in» 1173 door Maestro
Gerardo en in 1350 door Thomas Pisano vol
tooid. Honderd en tachtig jaren heeft het dus
geduurd, alvorens de transen, met de acht zui
len versierd, oprezen en een hoogte van 55 me
ter hadden bereikt.
Honderd jaar later scheen het doodsoordeel
over den toren te zijn uitgesproken. Door in
zinking van den zandièen bodem neigde de cy-
lindervormige toren naar de zuidzijde en wel
zoo ver, dat zijn top een afwijking van 4.27
meter van het loodrechte vertoonde. Reeds
liep men rond met de gedachte om de cain-
panilo, ondanks zijn hooge waarde, af te bre
ken, omdat de toren een gevaar voor de om
wonenden en voorbijgangers had kunnen zijn.
Gallileo Gallilei, de groote geleerde, die de
eerste was, die durfde beweren, dat de aarde
draaide, deed met den scheeven toren van Pisa
zijn eerste proeven over den vrijen val. Gallilei
was toen een der weinigen, die vast hielden aan
de meening, dat men den toren, ondanks de
inzinking, gerust kon laten staan.
Thans heeft men een interessante methode
aangewend, om het kostbare bouwwerk aan den
grond vast te „naaien", en wel met niet minder
dan 350 cementen naalden.
Men heeft door het fundament van het ge
bouw talrijke gaten gemaakt met een door
snede van zes c.M., welke diep in de aarde wer
den geboord. Deze gaten worden met cement
opgevuld. Daardoor ontstaan de z. g. cementen
naalden, welke ver door het fundament dringen
en het bouwwerk het noodige houtvast geven.
Uit voorzichtigheidsoogpunt heeft men 350
dergelijke naalden aangebracht, om den schee
ven toren zoo goed mogelijk te steunen. Toen
men met dit werk begon, besloot men den ge-
heelen toren nog eens grondig te herzien en
te restaureeren. Het is te hopen, dat de be
roemde scheeve toren van Pisa nog vele jaren
een sieraad en tevens een aantrekkingskracht
voor de stad Pisa zal blijven! En dit is tevens
te wenschen met het oog op de groote sommen
gelds, welke reeds voor de restauratie en het
behoud van den toren zijn aangewend en waar
voor zelfs de grootendeels arme bewoners van
de stad zich offers hebben getroost.
De grootste sterrenkijker der wereld, opgesteld
op den Palomarberg nabij Los Angeles, 1800
meter boven den zeespiegel, nadert zijn vol
tooiing. De ingebruikneming van dezen kijker
zal een mijlpaal beteekenen in de wereld van
de cosmische wetenschap, die met verlangen
den dag, waarop dit zal geschieden, tegemoet
ziet.
Het gereed komen van de grootste sterren
wacht ter wereld is niet alleen voor de astro
nomische wetenschap een groote gebeurtenis,
maar voor de heele menschheid, want met het
nieuwe reuzenoog van 5 meter diameter zullen
talrijke nieuwe wonderen van het heelal voor
ons worden ontsloten.
De voorbereidingen tot de inrichting van de
Palomar-sterrenwacht hebben een tijd van
twaalf jaar in beslag genomen. Ontelbare be
rekeningen moesten worden gemaakt, alvorens
de beslissende keuze op de plaats van opstelling
viel. Twee jaren namen de voorbereidingen en
het gieten van de lens, waarvan alleen reeds de
afkoeling bijna vijf maanden duurde, in beslag.
Nog langer duurde het slijpen, waarbij vijf ton
nen glas noodig waren. Tenslotte moest dit
wonder over een afstand van 6000 meter met
een specialen wagen naar de plaats van be
stemming worden gebracht. Thans is men ein
delijk zoo ver, dat het oog in de buis kan wor
den geplaatst.
Dat voor dit astronomische reuzenapparaat
met een doorsnede van 5 meter bijzondere
maatregelen waren vereischt, betreffende fun
deering, enz., is vanzelfsprekend. Het gewelf,
waarin het toestel staat, is 50 meter hoog; het
bereikt dus de hoogte van een normalen kerk
toren. In de zoldering is slechts één enkele
opening gelaten. Niet zooals gewoonlijk is
slechts de kijker draaibaar, doch het geheele
gebouw. Buitengewone moeilijkheden veroor
zaakte het probleem van de bevestiging. De
oplossing is echter gevonden. Tusschen den kij
ker en het fundament pompte men eenolielaag.
Nadat men maandenlang met miniatuur
modellen de beste observatiemogelijkheden had
beproefd, kwam men tenslotte tot den bouw
van zeven waarnemingsposten, waarin het
beeld van de lens door weerspiegeling zichtbaar
wordt. Bovendien wordt het beeld van de lens
in de kelderruimte geprojecteerd voor fotogra
fische opnamen. In alle vertrekken van de
sterrenwacht geschiedt de regeling van de tem
peratuur tot in onderdeelen van graden zeer
nauwkeurig, omdat temperatuurswisselingen de
lens veranderen en daardoor de zuiverheid van
het beeld kunnen beïnvloeden. Ook voor foto's
van atmosferen is een gelijkmatige tempera
tuur onontbeerlijk. Het fonkelen van de sterren
zal door foto-electrische cellen worden opge
heven, hetgeen aan de observatie ten zeerste
ten goede zal komen.
De beroemde Mount Wilson-telescoop op den
Mount Wilson in Californië, waarvan de voor
naamste spiegel 2,54 meter diameter bezit, 292
m.m. middendikte en 12,88 m. brandpunt
afstand heeft, kon reeds sterrenbeelden bereiken,
die 150 millioen lichtjaren van de aarde ver
wijderd zijn. Wat dat beteekent, maakt de ver
klaring van het woord lichtjaar duidelijk. Hier
onder verstaat men als lengtemaat den voor
de verwijdering van vaste sterren dienenden
afstand, dien het licht bij een snelheid van
300.000 K.M. per seconde gedurende een jaar
doorloopt. Wanneer men deze afstanden al
niet geheel kan begrijpen, houdt toch zeker het
begrip op, als men leest, dat de nieuwe kijker,
naar de geleerde wereld vermoedt, meer dan
het dubbele aan lichtjaren zal bestrijken.
Op bijna alle mogelijke manieren had de
jonge doctor in de chemie, Bernardin,
getracht een aanstelling te krijgen in het
enorme staalbedrijf der Société Anonyme Geor
ges Dauderot et Frères, toen hem op een zonni-
gen Augustus-middag nóg een methode te bin
nen viel. Toen hij de idee eenmaal had, ver
wonderde dr. Bernardin er zich over, dat hij
aan deze mogelijkheid eigenlijk niet eerder had
gedacht. Hij vond het een gouden idee, omdat
het geboren was, terwijl hij peinzend lag te
luieren in de warme zonnestralen en omdat het
hem waarschijnlijk een gouden tijdperk openen
zou.
Na drie weken was het dr. Bernardin reeds
gelukt een resultaat te verkrijgen. Door bemid
deling van eenige vrienden was hij voorgesteld
aan mevrouw Georges Dauderot, en hij had een
uitstekenden indruk gemaakt. Slechts enkele
weken daarna bezat hij een persoonlijke aan
beveling van haar, geschreven op rose papier
en gericht aan haar echtgenoot, om toch vooral
dr. Bernardin een goede kans te geven in het
laboratorium van de firma.
Dien dag voelde dr. Bernardin zich reeds aan
gesteld en hij ging den volgenden morgen de
groote poort voor de enorme moderne fabrieks
gebouwen binnen, als begon hij voor de eerste
maal zijn chemische taak voor rekening van
Georges Dauderot et Frères.
Toen hij zich evenwel vervoegde bij dén
hoofdportier, daalde zijn geluksstemming spoe
dig met verrassende snelheid. De portier ver
zekerde hem met de meest aanvaardbare argu
menten, dat iemand als de heer Georges Dau
derot persoonlijk niet te spreken was. Zelfs de
mededeeling, dat dr. Bernardin een aanbeve
ling van zijn echtgenoote bij zich droeg, had
geen effect op den geroutineerden portier.
Ten einde raad, haalde dr. Bernardin, die
inzag dat persoonlijk prestige noch welsprekend
heid eenig gewicht in de schaal legden in zijn
voordeel, de met alle voorzorgen bewaarde rose
enveloppe voor den dag en hij spreidde met
veelzeggende gebaren het rose briefje voor den
portier open. Wat doet men al niet, wanneer
men, ten einde raad, tracht een portier van
zijn stuk te brengen en een toegang te forcee-
ren. Doch de portier bleef onbewogen:
„Zelfs met dien brief kan ik u niet aandie
nen. Mijnheer Dauderot is niet te spreken, wan
neer hij u niet heeft uitgenoodigd."
Op dat moment kwam een ietwat bejaarde
heer zenuwachtig druk de portiersloge binnen
en greep naar een pakje brieven boven het rose
blaadje postpapier en naast den geopenden inkt
pot van den portier. Ongelukkig stootte het
pakje in de grijpende hand tegen den inktkoker,
die omtuimelde, juist over het rose briefje van
dr. Bernardin.
„Mijnheer, u is een ezel," riep dr. Bernardin
in gerechte verontwaardiging uit. „Het eenige
wat u schijnt te kunnen doen, van hetgeen u
doet, is dien inktpot heelemaal leeg te gooien op
mijn brief."
De portier zweeg van pure ontsteltenis en de
ietwat bejaarde heer zag dr. Bernardin een
oogenblik aan, wendde zich om en verdween
door een deur in de gang.
„Mijnheer, maar u is gek! Dat was meneer
Georges Dauderot!" stamelde de portier.
„Dan ben jij ook een ezel, want dat had je
mij direct behooren te zeggen!" antwoordde
hem de jonge chemicus.
De telefoon belde; de portier luisterde onder-
danigst.
„D'r zit nog wat voor u op," constaterde daar
op de* portier, „u moet bij meneer Dauderot
komen."
„Dus krijg ik toch mijn zin," ging dr. Ber
nardin op het bevel in.
„Wacht maar! U zult hog spijt genoeg heb
ben van uw uitlating!" waarschuwde de portier.
„Volgt u mij maar."
Toen dr. Bernardin by Georges Dauderot
binnentrad, liep deze zenuwachtig heen en
weer. Plotseling bleef hij staan, zag Bernardin
doordringend aan en vervolgde zijn home-dra
verij op de korte baan.
„Laat ik u vertellen," begon hij opeens, „dat
u uw geluksminuut beleeft. Hoe heet u?"
7*
t
„Bernardin, doctor in de chemie."
.Donderden menschen willen mij spreken,
dagelijks trachten zij hier binnen te dringen.
De beste aanbevelingen hebben ze bij zich,
vooral van mijn vrouw, op rose papier. Maar
geen aanbeveling komt tot hier, zeker niet die
van mijn echtgenoote. Dat is een afspraak,
weet u. Ik accepteer niemand op aanbevelingen.
Ik stel mijn menschen aan, wanneer er voor
mij een ongewone, plotseling aanleiding toe is.
Ik noem dat de geluksminuut. U kunt in mijn
laboratorium morgen beginnen, over drie maan
den hoort u of u een vaste aanstelling krijgt."
Bernardin zweeg,
hij dacht aan de z
gelukkige om- T\p rjpJuhe.
standieheid. die geiUKS
Hij klom. op het kozijn en keek naar binnen. Daar zag hij in
een knus kamertje een oud vrouwtje zitten, dat droevig voor
zich uit keek. Wat zou er aan schelen, dacht Pol.
Pol tikte tegen het venster. Het oude vrouwtje hoorde het
niet en Poi tikte nog eens, nu harder. iEn ja hoor, het vrouwtje
stond op en keek naar het venster. Pol tikte nog eens en nu
kwam het vrouwtje naar het raam toe. Hoe verbaasd keek ze,
toen ze daar een kaboutertje zag staan. Vlug deed ze het raam
open, en Pol wipte naar binnen.
Ze geloofde haar oogen niet, toen ze daar een heuschen ka
bouter voor zich zag staan. Pol was niets bang en hij klom
direct op tafel en toen vroeg hij met zijn fijne stemmetje wat
er aan scheelde. Het vrouwtje vertelde hem daarop dat haar
poes, die ze reeds vijftien jaar had, eensklaps ziek was gewor
den en gestorven was. Daar had ze nu verdriet om.
standigheid, die
zijn moeizaam
verkregen rose
aanbevelings- j
brief in een en-
kei oogenblik onherstelbaar verwoest had.
„Uw verwijt trof mij," vervolgde Georges Dau
derot, „indien het werkelijk inhoudt, dat u als
stelregel heeft inderdaad alles goed te doen
van hetgeen u doet, kan ik u gebruiken. Ik ben
overtuigd, dat u uw geluksminuut zult weten te
benutten."
„Inderdaad," antwoordde dr. Bernardin, „ik
begin er iets van te begrijpen. Morgen zal ik
hier zijn."
„U zult uw voorloopig contract vinden bij
den procuratiehouder. Goeden middag, dr. Ber
nardin."
Bernardin groette en vertrok, doch buiten de
directeurskamer trok hij zijn schouders op en
stelde voor zichzelf vast, dat toch zijn aanbe
veling de beste aanbeveling was, ook al noemde
Georges Dauderot die een geluksminuut.
Steeds opnieuw komen uit de Vereenigde Sta
ten berichten over plannen betreffende den
bouw van nieuwe reusachtige vliegtuigen, welke
Amerika voor den Noordatlantiek heeft bestemd.
Ofschoon men al deze berichten nu niet be
paald serieus behoeft te nemen, is het toch
interessant de Amerikanen in hun doen en
laten op dit punt te volgen.
Een practische grondslag in dezen vormen
ongetwijfeld de ervaringen, welke men op de
reeds bestaande regelmatige vluchten over den
Stillen Oceaan met de moderne vliegbooten
opdeed. De route over de Pacific Ocean is on
getwijfeld een schoon succes van al hetgeen er
reeds is gedaan op het gebied van het overzee-
luchtverkeer.
Thans komt uit New-York het bericht, dat
de Pan American Airways, de grootste Ameri-
kaansche luchtvaart-maatschappij, zes groote
vliegbooten heeft besteld. Deze worden door de
Amerikaansche pers „vliegende hotels" genoemd
en moeten plaats bieden aan 72 passagiers en
een 8-koppige bemanning. De watervliegtuigen
worden gebouwd in de Boeing Vliegtuigfa
brieken en worden van alle nieuwe, hypermo
derne vindingen voorzien, welke het Ameri-
kaansch vernuft in de laatste jaren heeft be
dacht.
De machines wegen 40 50 ton en moeten
23.000 liter brandstof kunnen meevoeren, welke
in tanks en draagvlakken worden oiidenge-
bracht. De vier motoren der vliegtuigen kunnen
een capaciteit van 6000 P.K. ontwikkelen; de
machines moeten een snelheid van gemiddeld
300 K.M. per uur kunnen ontwikkelen.
De romp van het vliegtuig bestaat uit drie
over elkaar liggende dekken, welke door trap
pen met elkaar verbonden zijn. De cockpit voor
de piloten bevindt zich vooraan op het boven
dek en hierachter aansluitend liggen de slaap-
cabines voor het personeel en daarachter ten
slotte een ruime bergplaats voor de vracht en
de poststukken.
De passagiers vinden comfort in de cabines
op het middêndek. Hier is ook een keuken, ge
heel electrisch. Naast de slaapcabines vindt men
een eet-, en rooksalon. De muren in de passa
giersruimten sluiten elk geluid van buiten af,
zoodat de reizigers geen last hebben van het
geronk der machines. Het onderste dek wordt
gebruikt voor de vrachtgoederen van grooten
omvang en zwaar gewicht.
De vier motoren van de luchtreuzen worden
geleverd door de Amerikaansche firma Paul
F. Wright. Zy bezitten een capaciteit van eik
1500 P.K. en zijn de sterkste motoren, welke
ooit voor vliegtuigen werden gebruikt. Iedere
motor bezit 28 cylinders. Gedurende de vlucht
kunnen aan de motoren reparaties geschieden,
daar binnen in de beide draagvlakken smalle
gangen, z.g. kruipgangen, worden aangebracht,
waar de mecaniciens hun werk kunnen vetr-
richten.
Tusschen Gustaf Griindgens en de directie
der Tobis is een overeenkomst gesloten, waar
door Griindgens voor de Tobis Shakespeare's co-
medie: „Driekoningenavond" zal verfilmen.
Griindgens zal deze film regisseeren volgens een
geheel nieuwe ensceneering, die hij reeds toe
paste bij het tooneelstuk van dien naam, waar
van enkele dagen geleden onder zijn regie de
première te Berlijn ging.
A r* A DGMMU >C op dlt blad z«n ingevolge de verzekenngsvoorwaarden tegen |7 *7^0 bÜ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door p 7kA bij een ongeval met w ZiSif."
M I .1 .r. M lil Jl ll I ll r. jj ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen wwi verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen A ww» doodelijken afloop
AANGIFTE MOETOP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
bij verlies van een hand,
een voet of een oog.
Naar de gelijknamige Fox-film
Maar de zieke genas niet. Integendeel, nimmer
kwam de Dood op zóó zachte voeten en ging
bet leven zóó onmerkbaar heen. En al dien tijd
bleef Danny onbeweeglijk staan wachten in de
voorkamer, tot eindelijk en ten laatste de dokter
eh Sheila bij hem binnentraden. En nóg weer
buurde het geruimen tijd, eer Sheila zich kon
Afvragen, wat deze vreemdeling' hier deed.
Danny deelde haar op zijn Schutterige manier
'hij was nimmer een vlot spreker geweest en de
6chier eindelooze celstraf had hem nog veel
giller en zijn tong nog onwenniger gemaakt)
Jbee, dat hij haar vader was. Dat was haar
'iveede groote emotie in zóó kort tijdsbestek.
Dr. Weeds had van Sheila verklaard, dat zij
•^n lief dier" was en dat moge misschien wat
',lr>mp uitgedurkt zijn, het was toch heelemaal
biet gek gekenschetst. Zij was een allerliefst
Reisje en daar was alles mee gezegd. Zij was zeer
'htroerd, dat op ditzelfde oogenblik, dat haar
^Oo
geliefde pleegvader haar ontviel, haar wer-
ïeHjke vader (die, naar haar altijd was verteld
steeds over de oceanen zwalkte) kwam opdagen.
In de hevigheid van haar verdriet was het nog
niet eens tot haar doorgedrongen, dat zij nu
alleen op de wereld was komen te staan. Maar
nu, nu haar eigen vader plotseling verschenen
was, besefte zij dat haar beschermer haar was
ontvallen en dat ter zelfder tijd een nieuwe toe
vlucht in zicht was gekomen. Dus ging zij ver
trouwelijk naar Danny toe, streelde schuchter
even zijn ruige jas en zei: Vader....
Meer niet. Maar er was in dat optreden, in dien
lieven eenvoud, genoeg, om duidelijk te maken,
dat Sheiia een kind van de goede soort was en
dat Danny den hemel mocht danken, dat hij
onverdiend zulk een „lief dier" had gevon
den, om zijn eenzaamheid te deelen, om den kost
voor te verdienen en om aan goed te maken,
wat hij jegens velen misdreven had.
Het was hem onmogelijk, iets hartelijks en
troostends te zeggen tot dit schepseltje, maar hij
meende het goed met haar, dat merkte zij wel
en dat verwachtte zij natuurlijk ook. En het
was maar gelukkig, dat zjj niet kon raden, hoe
Danny haar Jimmy (die onder ons gezegd haar
vrijertje was) bij zijn kraag- gepakt had en de
deur had uitgezet, op die vanouds bekende
eigengereide manier van hem, die meende, dat
hij maar altijd alles doen mocht
Dus was Sheila overstelpt door de twee tegen
gestelde emoties, door den dood van haar ge
liefden pleegvader en door de komst van den
man, die zij voor haar heuschen vader hield....
XIII
EEN ONTMOETING IN HET DUISTER
„Vriend Joe" was begraven naast zijn geliefde
Kitty en het bleek, dat hij bij testamentaire be
schikking het weinige, dat hij bezat aan Sheila
had vermaakt. Dus werden huis en erf verkocht
(beneden de waarde, want Danny had haast en
wilde niet op zijn gemak wachten tot de juiste
kooper kwam) en Sheila zag zich in het bezit
gesteld van een paar duizend dollar, de zij ter
stond argeloos aan Danny ter hand stelde.
Hij nam haar mee naar New York, waar hij
een paar kamers huurde in een van de leven-
looze straten bij East River, die de troosteloos
heid zélf moeten lijken voor een meisje, dat op
het platte land is opgegroeid en dat gewend
is aan ruimte om zich heen, groen en bloemen,
licht en lucht. Het was een oude huurkazerne,
intens smerig, door en door vervuild, versleten
en vergaan, een eindeloos huis vol haastige
menschen, die zich naar hun werk spoedden, of
doodelijk vermoeid daarvan terugkeerden;
buitenlanders, die. het Amerikaansch radbraak
ten, duistere figuren, waarvan niemand wist, hoe
ze aan den kost kwamen, afgesloofde vrouwen,
kibbelende echtparen, huilende kinderen
Kort en goed: Danny had het meiske weggehaald
uit de gelukkige en gezonde omgeving, waar
zij was grootgebracht en had haar gebracht
naar een millieu, dat hij voor zichzelf goed ge
noeg achtte. En daar lag hij dan op een oeroude
en kaal en vet geworden sofa, liet zich bedienen
door het meisje, dat toch feitelijk niemand
anders was dan Nancy Steele, de erfgename van
de Steele-miljoenen
Er waren oogenblikken, dat Danny dit vergat,
dat hij werkelijk een eigen dochter in het meisje
zag en het dient te worden erkend, dat hij
goed en vriendelijk voor haar was, ook al had
hij er nu niet bepaald veel slag van, om dat te
toonen. Maar des nachts (in zijn langjarige cel
straf was hij ernstig gaan lijden aan slapeloos
heid!) lag hij te piekeren en te wrokken
hij moest dan toch maar tot een besluit komen!
Het kon niet blijven, zooals het was.... het was
het beste, dat hij een anonymen brief schreef
aan Michael Steele, dat zijn dochter nog in
leven was en dat hij de som maar moest ver
dubbelen, dan zou Nancy levend en gezond tot
hem terugkeerenZeker! Dat was dan maar
het beste! Dan had hjjzélf een onbezorgden
ouden dag (want hij was nu weldra zeven en
vijftig en er was natuurlijk geen schijn van een
kans, dat hij ooit ergens arbeid zou kunnen
krijgen!) en dan was alles weer in het reine.
Maar Sheila had óók haar zorgen! Zij was
immers in het geheim verloofd met dien Jimmie
van haar en door de plotselinge gebeurtenissen
zag zij hem heelemaal niet meer! Jimmie had
haar niet durven opbiechten, dat hij een beetje
doodsbenauwd was voor dien ongelikten beer met
zijn ijzeren spierkracht, die haar vader bleek te
zijn en hij toonde zich niet erg geneigd, om naar
New York te komen en haar een bezoek te
brengen. Liever zocht en vond hij redenen,
waarom dit voorshands niet mogelijk was en
daarbij hoefde hij niet eens te liegen; er was
inderdaad van allerlei, dat hij moest doen!
Daarom piekerde Sheila er over, of zij niet een
betrekking zou kunnen krijgen, ergens tusschen
haar oude en haar nieuwe woonplaats in, zoodat
zij zonder veel moeite Jimmie zou kunnen op
zoeken én haar vader, al naar dat zoo uitkwam.
Want daar kwam by, dat zij naar bezigheden
hunkerde. Het was allemaal mooi en wel, om
thee en koffie te brengen aan den ouden man,
die meesttijds in gedachten verdiept op de oude
divan lag, maar die had nu eenmaal ontzaglijk
weinig behoeften en was# een stilzwygende, in
zichzelf gekeerde natuur, die zelfs nooit iets van
de zee en van de verre landen vertelde, wat
anders zeelui toch altijd doen!
Natuurlijk hield zij van haar vader, maar
óók van Jimmie en zij was jong en gezond en
ze hield van werken en het was niet makkelijk,
om hier maar op een paar kamers te zitten in
de duisterste straat, die zij ooit gezien had! Dus
zei ze tot zichzelf, dat het mooi zou zyn, als zy
een stuivertje inbracht en per trein of bus op
en neer reisde en zoo vrij als een vogeltje zou
zijn. En toen ze dit allemaal zoo mooi bedacht
had (en natuuriyk met geen enkel practisch be
zwaar had rekening gehouden, zooals dat by
haar leeftyd hóórt!), viel ze in slaap en droomde
van alles en nog wat.
En toen Sheila sliep, klom Danny moeizaam
van zijn legerstede en stak het licht op in het
miserabele klein kamertje, waar hy zijn tenten
had opgeslagen en draaide de deur in het slot,
opdat Sheila hem niet zou kunnen overvallen.
Hy nam de krant en ging er letters uitknippen.
Urenlang moest hy zoeken, tot hij alle be-
noodigde letterteekens gevonden had en toen
nam hij een vel papier en een fleschje lijm en
zoo stelde hij den volgden brief samen:
NANCY LEEFT BEWIJS VOORHAN
DEN ADVERTEER IN AVONDBLAD
EVENING MAIL VRIEND
Hij had er byzonder veel werk aan, omdat hy
zoo ervaren door zijn jarenlang verblijf in
de Graham-gevangenis eiken vingerafdruk
wilde vermyden en alle mogeiykheden tot ont
dekking by voorbaat onmogelyk maken. Nu,
van zulke zaken had hy buitengewoon veel ver
stand gekregen en dus kon hy zoo tegen het
morgengrauwen met voldoening op zyn werk
neerzien.
Den dag vertelde Sheila terstond opgetogen
over haar zelf bedachte, plan en Danny knikte
afwezig. Voor zyn part mocht het kind prak-
kizeeren, wat het maar wou.... dat telde tóch
niet mee, gauw genoeg zou ze in weelde
baden.... Daardoor verviel het eenige, wat
Sheila nog met een beetje angst had vervuld:
de vraag, of haar vader het plan wel goed zou
vinden en ze toog welgemoed naar Pennsylvania
om er haar geluk te beproeven, als winkeljuf
frouw, op kantoor, of wat er maar te vangen en
te grijpen zou zyn
Dus bleef Danny alleen achter en zat hy in
zware, suffende gepeinzen verdoken te wachten
op de schemering. Dan wou hij op stap gaan
en zijn brief in de bus van Michael Steele's
kantoor stoppen.
(Wordt vervolgd.)
